รักของนายโอตาคุ(เวอร์ชั่นเก่า) แจ้งข่าวเปิดพรีฯ สนพ.ลิชต์

ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 11 เปิดเรียนวันแรก

ตอนที่ 11 เปิดเรียนวันแรก

“หมู /พี่หมู~/น้องหมูครับ...”

ยังไม่ทันจะได้ก้าวออกจากประตูบ้าน เสียงเรียกหมูสามเสียงก็ดังขึ้นพร้อมกัน นี่มากันแต่เช้าเพื่อ? ผมมองทั้งสามอย่างพิจารณา นี่สงสัยจะติดใจน้ำเก็กฮวยที่ม๊าผมเริ่มต้มขายแหง เห็นซื้อกันคนละขวดสองขวด อย่างว่าละครับ ร้านขายของชำมันต้องมีอะไรหลากหลาย ร้านผมนะมีตั้งแต่ไม้จิ้มฟันยันเลขท้ายสี่ตัวโน่นแหละ ...ก็ดีๆ มาอุดหนุนกันบ่อยๆนะ แต่ไม่ต้องมาหาผมก็ได้

“พี่หมู หายดีหรือยังฮะ?” เดียร์วิ่งเข้ามากอดแขนผมเป็นคนแรก รู้สึกได้ถึงสายตาของพี่อาร์ตกับอาจารย์พงศ์ที่จ้องผมกับเดียร์ ตอนนี้มือมันถือถุงขนมเต็มมือ มืออีกข้างก็ถือไม้ไอติมที่เพิ่งกินหมด ดูแล้วเหมือนเด็กน้อยน่ารักๆคนหนึ่ง

“เอ่อ สวัสดีครับ อาจารย์พงศ์ พี่อาร์ต แล้วก็ น้องเดียร์ ก็ยังไม่ค่อยดีเท่าไหร่..” ผมทักทายทุกคนและตอบเดียร์มัน ดูมันจะงอนๆ แต่ยังเอาแก้มมาอิงไหล่ผม ... งอนอะไรวะ?

“ดะ...เดียร์..คิดถึงพี่หมูนะฮะ” ...อุ๊ฟ เสียงเดียร์ยังคงมุ้งมิ้งเหมือนเดิม แถมหน้ามันแดงระเรื่อได้อีก มันพูดและจบลงที่มีน้ำตาคลอตามสเต็ป ...ทำให้ผมนึกถึงคลิปที่ฟังเมื่อคืน พอนึกถึงแล้วหน้าผมก็เห่อร้อนทันที จนเดียร์ที่มองผมอยู่สะดุ้งหน้าแดงตาม เอ่อ ...อย่าเข้าใจผิดนะเดียร์

“หมูยังไม่หายสินะ วันนี้พี่เลยมารับหมูไปเรียน พี่เป็นห่วงเรามากเลยรู้ไหม” พี่อาร์ตรีบเดินเข้ามาใกล้ เอามือลูบหัวผมเบาๆแล้วยิ้มให้อย่างอบอุ่น วันนี้พี่อาร์ตมาพร้อมรถแลมโบสีเทา ผมไม่ค่อยรู้เรื่องรถเท่าไหร่ รู้แต่มันแพง นั่งได้แค่สองคนเท่านั้น

“อย่ารบกวนอาร์ตเลยหมู วันนี้เธอมีเรียนวิชาผม ไปพร้อมผมสิ ทางเดียวกัน” อาจารย์พงศ์ที่ยืนกอดอกหลังพิงกับรถฮอนด้าฟรีดสีขาวคันโตเอ่ยขึ้น เอ่อ... มันก็ทางเดียวกันหมดแหละครับ ยกเว้นอาจารย์ที่ทางเดียวกันยาวยันห้องเรียน แล้วไม่รู้จะยาวจนมาส่งผมถึงบ้านรึเปล่า อ๊ะ! จริงสิ ผมว่าจะขอคำปรึกษาเรื่องสร้างกล้ามอยู่พอดี จังหวะดีชะมัด

แต่ตอนนี้ ผมจะเข้าใจว่าอาจารย์จีบผมได้รึเปล่านะ? ...ไม่มั้ง

“ผมก็ไปคณะเหมือนกัน และมันก็ไม่รบกวนผมด้วยครับอาจารย์ ว่าแต่อาจารย์นั่นแหละ ไม่รีบไปเตรียมการสอนจะดีเหรอครับ?” พี่อาร์ตพูดเสียงเรียบแล้วมองหน้าอาจารย์พงศ์ ทั้งสองจ้องกันอยู่นานจนผมสัมผัสได้ถึงสายตาห่วงหา... ผมรู้สึกว่า เขาทั้งสองยังงอนกันอยู่ แล้วมาจีบผมเพื่อประชดกันจริงๆ

มันไม่ดีเลยนะครับ น่าจะพูดคุยกัน ปรับความเข้าใจกันจะดีกว่า อย่าเอาผมมาเป็นเกี่ยวด้วยเลย ถ้าพี่อาร์ตยังไม่หายงอน อาจารย์ทำไมไม่ลากพี่อาร์ตเข้าห้องไปคุยกันละครับ? คุยกันบนเตียงนุ่ม เปิดแอร์เย็นๆ โอบกอดแนบชิดอิงอุ่น... โอ้ววม๊ายย ได้โปรด~~~~~ อย่าจ้องกันนานสิคร้าบ ผมจิ้นไปไกลอีกแล้ว เมื่อคืนก็ออกไปเยอะอย่าให้มันออกอีกเลย เลือดผมจะหมดตัวแล้วคร้าบ 

 “พี่หมูฮะ พี่หมู... เหม่ออะไรอยู่อ่ะ?” เดียร์เขย่าแขนผมจนสะดุ้ง “พี่หมู ไปกับเดียร์นะฮะ ถึงผมจะไม่ได้เอารถมา แต่เราไปกันชิลๆ ขึ้นรถไฟฟ้าแป๊บเดียวก็ถึงแล้ว น๊าๆๆๆ “ เดียร์ประสานมือผม แล้วพูดด้วยสายตาอ้อนวอนที่ผมแทบจะตอบตกลงทันที ผมก็สนใจนะ ไปแบบชิลๆ ลดโลกร้อน ถ้าไม่ติดที่พี่อาร์ตกับอาจารย์เปลี่ยนมาเขม่งใส่เดียร์และจ้องผมแทน

…

กดดันอ่ะ

เคยเป็นกันไหม? เล่นเกมH… เอ้ย! เกมภาษาหรือเกมจีบสาว แล้วมันมีตัวเลือกขึ้นมา 4 ตัว ให้เลือกว่าจะไปกับใครในสามคนนี้กับตัวสุดท้ายคือ ปฏิเสธ... ซึ่งข้อนี้ผมไม่อยากปฏิเสธใครเลย ไม่อยากให้ใครต้องเสียใจเพราะผม ...โคตรพระเอกเลย ฮ่าๆๆ

อึกอักอยู่นาน ไม่รู้จะทำไง จนในที่สุด ปลาก็เดินออกมาสะกิดที่ไหล่ผมเบาๆ “เฮีย~ ดีเนอะ มีคนมารับไปเรียนด้วย” พูดเสร็จมันก็มากอดเอวผมจนเดียร์รีบเขยิบห่าง ยัยปลารีบไหว้ทุกคนก่อนจะช่วยผมเลือกว่าจะตอบอะไรดี“ เฮียก็ไปพร้อมๆกันหมดเลยดิ ไม่ต้องคิดมาก เดี๋ยวพี่ซันก็มาละ เอ่อ..ไปรถอาจารย์พงศ์นั่นแหละ นั่งได้หลายคน อาจารย์คะ ไปส่งหนูที่โรงเรียนสัญxxx หน่อยน๊าคะ” ปลาน้อยน่ารักของผมคิดแทนให้เสร็จสรรพแล้วมันก็ขยิบตาส่งสัญญาณว่า ‘เคลียร์!’ มาให้ ดีแฮะ ผมถอนหายใจเบาๆ มีน้องน่ารักแบบนี้รักตายเลย จะว่าไปปลามันก็มาบอกผมแล้วว่าซันมันจะมารับไปพร้อมกัน เพราะผมปิดเครื่องไว้มันเลยโทรหายัยปลาแทน

ปลานี่ช่วยผมได้เสมอเลยแฮะ หรือผมจะเอามันมาเป็นไม้กันหมาดีเนี่ย? ... เฮ๊ย ไม่ดีๆ! เดี๋ยวมันจับผมไปคู่กับคนโน่นคนนี้ วนให้ครบเหมือนโดจินฮาเร็มที่มันแต่งให้อาแจ้วาด

“...” คิดแล้วเรื่องมันเศร้า

ผมอ่านแล้วครับ ไอ้โดจินฮาเร็มโอตาคุนั่นอ่ะ มัน... มันแบบว่า เละเทะไม่มีชิ้นดี ผมต้องหลับตาข้างนึงอ่านเลยทีเดียว นายเอกโดนปู้ยี้ปู้ยำจนไม่เหลือซาก ...มันก็ฟินดีนะ เอ้ย! ไม่ใช่ๆ แต่คือมันจะดีมากถ้านายเอกคนนั้นมัน ไม่ใช่ผม ...ผมรับไม่ด๊ายยย!!

ยืนรออยู่สักพักเพื่อนซันก็มา ทุกคนจึงพากันขึ้นรถอาจารย์พงศ์พร้อมกัน แต่กว่าจะได้ขึ้นก็เถียงกันอีกว่าจะให้ผมนั่งตรงไหน ไม่รู้ว่าเรื่องแค่นี้จะมีปัญหาอะไรนักหนา! ทะเลาะกันเป็นเด็กไปได้ สุดท้ายปลาก็จัดการให้ผมนั่งหน้ากับคนขับ แล้วมันก็ไปนั่งด้านหลังกับไอ้ซันแทน ...เฮ้อ ดูมันสิ ลงก่อนแท้ๆแต่ดันไปนั่งหลัง

...

และในตอนนี้

บรรยากาศในรถมันมาคุๆอีกแล้ว

ผมนี่เจอแต่บรรยากาศแบบนี้บ่อยจริง จะยกเว้นก็ยัยปลากับไอ้ซันที่คุยกันมุ้งมิ้งอยู่ท้ายหลัง ไม่ได้สนใจอะไรรอบข้างเล๊ย เหลือบมองไปข้างหลังผ่านกระจก เห็นซันกับยัยปลานั่งหัวเราะคิกคักกันอยู่ หันไปมองทางพี่อาร์ตกับเดียร์ที่นั่งแถวกลาง สองคนนี้หน้าหันไปคนละทางแต่ตาเหล่มองผมจนผมสะดุ้งรีบหันหน้าไปทางอื่นทันที...จะมองอะไรหนักหนาเนี่ย? นี่ผมใส่เสื้อกลับด้านเหรอ? หรือว่าซิปไม่ได้รูด ว่าแล้วก็สำรวจตัวเองสักหน่อยละกัน

กว่าบรรยากาศจะดีได้ก็หลังจากส่งยัยปลาเรียบร้อย ซันมันก็เหงาปากหาเรื่องชวนคุยกับพี่อาร์ต เลยทำให้บรรยากาศภายในรถดีขึ้นมานิดนึง ผมเองก็หันไปมีส่วนร่วมบ้าง พออาจารย์พงศ์ถามถึงช่วงหลังจากออกโรงพยาบาล ผมก็เล่าให้ฟังพอเป็นพิธี ส่วนเดียร์มันก็นั่งฟังเงียบๆของมันไม่ได้ถามอะไร แต่ก็ยังคงมองมาที่ผมและยิ้มให้แทน

ดูๆแล้วก็น่ารักดี…

แกร็ก ปึก! “ค่อยๆลงนะหมู” พี่อาร์ตเอ่ยด้วยความเป็นห่วง หลังจากอาจารย์พงศ์ขับมาถึงคณะ พวกผมก็ลงจากรถและเดินเข้าตึกพร้อมกัน แต่ยังไม่ทันขึ้นตึก อยู่ๆเสียงกรี๊ดกร๊าดก็ดังขึ้นมารอบทิศทาง ผมนี่งงเลย มองดูรอบๆกลับพบว่าทุกคนต่างมองมาที่พวกผมยังกับดารามาคณะก็ไม่ปาน

...ผมก็เข้าใจนะ

พี่อาร์ตน่ะเด่น อาจารย์พงศ์ก็หล่อบึกบึน ซันดูร้ายๆ(?) เดียร์มันก็น่ารัก ผมก็ดู เอ่อ ...โอเค เชิญพวกคุณจิ้นกันตามสบาย

พอเห็นแบบนี้แล้วเดียร์ก็รีบเข้ามาเกาะแขนผมทันที สงสัยอาจารย์พงศ์กับพี่อาร์ตคงจะรู้ว่าแรงมันเยอะ ทั้งสองเลยไม่ค่อยกล้าเข้าใกล้เท่าไหร่ ...ขนาดอาจารย์พงศ์ยังไม่กล้า แล้วผมจะเอาอะไรไปสู้เล่า? เดินมาถึงใต้คณะเสียงกรี๊ดกับเสียงซุบซิบก็ยังมีอยู่บ้าง อาจารย์เลยขอแยกไปเตรียมการสอน ส่วนพี่อาร์ตก็ต้องเข้าเรียน พวกผมเลยมานั่งตรงม้านั่งลานโล่งใต้คณะแล้วกินขนมที่ไอ้เดียร์ซื้อมา ปีผมกว่าจะเข้าเรียนก็อีกครึ่งชั่วโมง ส่วนเดียร์มันมีเรียนตอน 10 โมงโน่น

ผมมองดูซันที่นั่งโงนเงนอยู่ทางซ้าย เดียร์นั่งพิงแขนผมทางขวา เอิ่ม ... ไม่รู้ช่วงนี้คิดไปเองรึเปล่านะว่ามักโดนประกบซ้ายขวาตลอด ...ผมนั่งกินขนมไป ตาดันไปเห็นคุณน้องสิดมันแอบอยู่หลังเสา แต่มันไม่กล้าเข้ามาเพราะซันเขม่งอยู่ ส่วนคนเดินผ่านไปผ่านมาก็มองกันคอแทบหลุด ดีที่ผมเองก็ชินอยู่แล้ว จะก่อนจะหลังผมก็เป็นจุดเด่น การที่เราเปิดเผยมันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรล่ะนะ ดีกว่ามานั่งปิดบังให้เหนื่อยซะอีก

“เดียร์!!” เสียงตะโกนเรียกเดียร์ดังขึ้น ทำเอาผมหันไปมอง ผมเห็นเสาร์วิ่งทำหน้าบึ้งมาแต่ไกล มันเดินมานั่งใกล้เดียร์ทันที

“อะไรเหรอเสาร์?” เดียร์หันไปถามแล้วทำหน้าบ้องแบ๊วใส่ ...พวกมันจะรู้ไหมว่า ปีหนึ่งมานั่งคุยกับปีสามตอนเปิดเรียนอย่างโจ่งแจ้งเนี่ย ไม่เคยมีมาก่อน เหอะๆ แล้วดูไอ้ซัน ตอนนี้มันยิ้มโคตรชั่วร้าย สงสัยกำลังวางแผนอะไรอยู่แน่ๆ พี่ว่าน้องๆสนใจมันบ้างเถอะนะ ไม่งั้นตอนห้องเชียร์ศพจะไม่สวยเอา

“เดียร์ นายมากับหนูขาวได้ไง?” โห ดูมัน ไม่เรียกพี่แล้วยังเรียกผมหนูขาวอีก ผมทำหน้าไม่พอใจทันที

“พี่ชื่อหมู แล้วพี่อยู่ปีสาม กรุณาเรียกพี่ด้วยครับ” ผมว่าเสียงแข็ง แต่เสาร์กลับยิ้มขำมาแทน

“คร้าบบ พี่หนูขาว ~” ... ไอ้นี้กวนตีนว่ะ เสาร์ตอบผมแล้วหันไปทำตาดุใส่เดียร์ที่มองมันตาแบ๋วอยู่ “ว่าแต่นายตอบเรามาเลยไอ้เดียร์ ปิดมือถือแล้วหายไป 3 วัน อยู่ๆโผล่มาพร้อมพี่หนูขาว แถมมีใครไม่รู้ห้อยตามมาเต็มไปหมด แปลว่าอะไรห๊ะ!?” คนร่างสูงทำหน้าบึ้ง ...ที่ห้อยๆมาน่ะ รุ่นพี่กับอาจารย์พวกคุณนะโว้ย

“คิคิ เรื่องอะไรจะบอก ขืนบอก เสาร์ก็ตามเราไปบ้านพี่หมูดิ” เดียร์พูดจบก็ทำเอาเสาร์ตาโต อึ้งค้างไป

“... ชิ ร้ายว่ะ” เด็กร่างสูงตรงหน้าสบถออกมาเบาๆ แล้วหันมามองหน้าผมก่อนจะยิ้มให้ “ไม่ได้เห็นพี่หนูขาวตั้งหลายวัน สวยขึ้นนะครับ” พูดก่อนจะเลื่อนยกมือโอบเอวผม แถมรวบไอ้เดียร์ที่นั่งคั่นมันอยู่

“เฮ้ย ไอ้บ้าเสาร์ นายจะทำอะไรวะ!?” เดียร์ขยับมากอดผมทันทีมันพยายามเอาเท้ายันไอ้เสาร์ไว้ แต่เสาร์ก็ยังคงทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แถมยังเอ่ยประโยคที่เรียกได้ว่า ฟังแล้วไม่แคร์อะไร อีกต่างหาก

“เรารู้ว่านายไม่ขยับแน่เดียร์ นายก็กอดพี่หมูนายไปดิ เราจะกอดพี่หนูขาวเรา”

เอิ่ม... ตรรกะมันเข้าใจยาก ยากเกิ๊น ส่วนไอ้ซันมันนั่งกลั้นหัวเราะ ปากมันก็กินขนมของเดียร์ไป ไม่คิดจะช่วยเราเลยนะซัน ผมเขม่งใส่ มันถึงจะรู้ตัวเขยิบเข้ามาข้างๆผม 

“หึๆ... น้องเสาร์ นายอยากรู้จริงเหรอว่าทำไมพวกเราถึงมาพร้อมกัน ก็เพราะ...พวกเราทั้งหมดน่ะ...ได้กับหมู...” แค่นั้นละ ผมรีบเอามือปิดปากมันแทบไม่ทัน อ๊ากกก ตูว่าแล้วว เอ๊งแถซะตูเละเลยนะ ไอ้ซันนี่! 

“ซัน เข้าเรียนป๊ะ! เอ่อ ไปก่อนนะน้องเดียร์ ... ไอ้เสาไฟ!” พูดจบ ก็ลากไอ้ซันขึ้นตึกทันทีโดยไม่คิดจะหันกลับไปดูเด็กปี 1 ทั้ง 2 อีก

 
ณ ห้องสมุดคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ เวลา 9:10น.

วันนี้ปี 3 ถูกอาจารย์พงศ์สั่งให้มาค้นคว้าข้อมูลประวัติศาสตร์ของงานสถาปัตยกรรมและต้องเลือกงานที่ชอบ 5 อย่าง เขียนรายงานส่งอาทิตย์หน้า สั่งเสร็จก็ออกไปทำธุระที่ห้องพักอาจารย์ทันที แต่ก่อนออกก็ยังไม่วายจะส่งยิ้มมาให้ผม ... ยิ้มเยาะเย้ยเปล่าครับ? เล่นสั่งงานซะเยอะขนาดนี้ทรมานกันชัด! เปิดเรียนวันแรกก็งานเข้าซะแล้ว ทำเอาพวกผมมึนขี้ตากันเต็มๆ เพื่อนผมบางคนถึงกับเซ็ง หลับคาโต๊ะไปหลายคน 

“นี่ๆหมู นายคบกับใครอยู่เหรอ? อาจารย์? พี่อาร์ต? น้องเดียร์? น้องเสาร์? หรือว่า..เอ่อ คงไม่ใช่ซันสินะ คิคิ” อยู่ๆเหมียวก็เขยิบเข้ามาถามผมเสียงเบา ทำเอาผมมองหน้ามันงงๆ อะ...อะไร? หรือว่า ...น่าจะเป็นตอนช่วงเช้าสินะ ช่วงเช้า... เหว๋อ! หรือว่าเหมียวเห็นตอนที่ผมเดินมาพร้อมกับ... เอ่อ คิดแล้วก็ทำให้ค้างไปทันที

“หมู” ...เสียงเหมียวดังขึ้นอีกรอบ แต่ผมก็ยังไม่ขยับ

“หมู....”

“...”

 “หมู เอ่อ คิดหนักขนาดนั้นเลยเหรอ? เราขอโทษนะ หมูไม่ต้องเลือกก็ได้นะ...เอาหมดเลยก็ดี”

“ห๊ะ? อ๋อ มันไม่มีอะไรหรอกครับเหมียว” ผมยิ้มให้แบบงงๆ เอ๋ ...เมื่อกี้เหมียวมันพูดว่าอะไรนะ? 

“นี่ๆ หมู คือ ระ...เรามีเรื่องจะบอก” เหมียวพูดเสียงเบาพร้อมสีหน้าที่แดงก่ำ แถมบิดตัวไปมาเหมือนคนกำลังเขิน

“ครับ?” พอผมตอบรับ เหมียวก็ยิ้มดีใจรีบหยิบหนังสือเล่มนึงออกมาจากกระเป๋าเป้ทันที ...ผมมองดูหนังสือเล่มนั่นแล้วก็รู้สึกว่ามันคุ้นๆ คุ้นมาก โคตรคุ้นเลยละ!

“หมู! เราเป็นแฟนคลับนาย เซ็นให้หน่อยนะ!” พูดจบเหมียวจัดการยื่นหนังสือมาให้ ผมนี่ไม่รู้จะทำสีหน้ายังไงนอกจากกระตุกยิ้มแหยๆ...ไอ้โดจินฮาเร็มตูตามมาหลอกหลอนถึงที่นี่เลยเหรอฟะ!

“ตอนแรกเราก็ไม่คิดว่านายเอกจะเป็นหมูหรอกนะ แต่พอมาเห็นตอนเช้านี้มัน... พรวด!”

“เฮ้ยยเหมียว!” คือ เหมียวมันเลือดกำเดาไหลครับ! เลือดพุ่งกระจายจนผมตกใจ แต่เหมียวกลับหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดเลือดตัวเองแบบชิลๆ

“ไม่เป็นไรๆ เราชินแล้ว” เหมียวว่า ผมได้แต่มองดูเหมียวตาปริบๆ ดูแล้วเพื่อนผมคนนี้มีอะไรคล้ายผมอยู่นะเนี่ย “หมู เซ็นให้เราหน่อยนะ เอาตรงหน้าแรกเลย คิคิ” ว่าเสร็จมันก็ยื่นปากกามาให้ ขณะที่ผมก้มมองดูหน้าปกแล้วรับมาด้วยความสั่นเทา เริ่มเข้าใจพฤติกรรมอะไรหลายๆอย่างที่เหมียวได้แสดงออกมาก่อนหน้านี้แล้ว...

“ว๊ายๆ ดีใจอ่ะ รู้ไหมโดจินเรื่องนี้ขายดีมาก 2 วันก็หมดแล้ว จนต้องมีการสั่งพิมพ์ใหม่ แถมคนแต่งยังบอกว่าจะมีภาค 2 ด้วยแหละ หมูรู้จักคนแต่งเรื่องฮาเร็มเรื่องนี้ด้วยเหรอ? แล้วหมูเป็นโอตาคุจริงรึเปล่า หมูเป็นหนุ่มวายใช่ไหม เราดีใจนะที่เรามีเพื่อนเป็นหนุ่มวายน่ารักขนาดนี้” เหมียวพูดออกมาเบาๆ ด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ถึงมันจะเบามากแต่กลับก้องเข้ามาให้หัวผมชนิดที่ว่ากลบความคิดทุกอย่าง

‘ภาค 2... ฮาเร็ม.... วาย...’

ทำไม 3 คำนี้มันดังชัดกว่าคำใดๆ? ผมได้แต่ยิ้มแห้งๆ คงต้องทำใจตามคำแนะนำของวายุใช่ไหมครับ หาแฟนสาว ทำใจ... เฮ้อ

...เอ่อใช่! กล้าม!!

“เราไปก่อนนะเหมียว เอ่อ ...ขอบคุณที่ติดตามผลงานอาแจ้นะครับ” พูดจบผมก็รีบเดินออกไปทันที คือมันเป็นคำติดปากน่ะครับ ผมเคยไปช่วยขายหนังสือพร้อมแจ้ลายเซ็นของอาแจ้บ่อยๆ เวลาเจอแฟนคลับของอาแจ้ ผมก็จะพูดคำนี้ออกมาทุกครั้ง

“นายเลือกได้แล้วสินะ...”

ห๊ะ? เลือกอะไร? หันกลับไปหาเหมียวแว่บหนึ่ง แต่กลับไม่เห็นเหมียวแล้ว...สงสัยหูหูฝาดมั้ง

ออกจากห้องสมุดก็รีบเดินไปตามทางด้วยความที่กลัวอาจารย์จะกลับบ้านแล้ว ไม่นานนักก็มาถึงหน้าห้องพักของอาจารย์พงศ์ เนื่องจากความสามารถของอาจารย์บวกกับเอกสารและงานต่างๆ อาจารย์ท่านอื่นๆจึงลงความเห็นว่าอาจารย์พงศ์ควรจะมีห้องส่วนตัวขนาดใหญ่ แกเลยโดนไล่ออกจากห้องพักรวมมาเมื่อปีที่แล้ว กล้าๆกลัวๆอยู่สักพัก ก็ลองเคาะประตูดู

ก๊อกๆๆ “เปิดเลยครับ” เสียงอาจารย์พงศ์ตะโกนมาจากด้านในทันที

แกร็ก “เอ่อ... ขอโทษครับ” ผมตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป พอเข้ามาก็เจอกับเอกสารมากมายกองอยู่บนโต๊ะด้านหน้า เห็นอาจารย์กำลังก้มหาอะไรสักอย่างในลิ้นชัก มีหนังสือวางกองที่พื้นและเก้าอี้เต็มไปหมด มองไปรอบๆ ห้องดูรกกว่าเมื่อปีที่แล้วอีก ตอนผมมาครั้งแรกห้องนี้มันกว้างโล่งสบายตา แต่ตอนนี้มีทั้งโมเดลบ้าน โมเดลผังเมืองวางเรียงรายเหมือนกำลังจะจัดนิทรรศการอะไรสักอย่าง บวกกับเอกสารที่วางกองตรงพื้น ห้องนี้ก็แทบจะไม่มีทางเดินแล้วแหละ

“เอ่อ... อาจารย์พงศ์ สะดวกไหมครับ ถ้าไม่ ผม...” ยังไม่ทันจะพูดอะไร อาจารย์ก็โผล่ออกมาจากกองหนังสือด้วยสีหน้าตกใจเล็กน้อย

“อ่าว หมูนี่เอง! ว่างๆ มานั่งก่อน มีอะไรเหรอ” อาจารย์ว่า แล้วรีบยกหนังสือกองโตออกจากเก้าอี้ให้ผม

“เหว๋อ.. อาจารย์ ผมยกเองครับ” ผมตกใจ มีที่ไหนอาจารย์เก็บหนังสือให้นักศึกษานั่ง แถมยังเคลียร์พื้นที่ให้อีก

“ไม่เป็นไร หนังสือพวกนี้มันหนัก คุณยกไม่ไหวหรอก” ... ฉึก! เจ็บปวด “ว่าแต่คุณมีอะไรกับผมเหรอ? ผมเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาคุณ ปรึกษาผมได้เสมอนะ อย่าลืมล่ะ” พูดไปก็เคลียร์เอกสารที่อยู่บนโต๊ะไป ผมพยายามจะช่วย แต่อาจารย์ก็ไม่ให้ แกบอกว่ากลัวหาไม่เจอ

“โอเคแล้ว อะ ว่ามาเลยครับหมู”

“เอ่อ... อาจารย์ คือ...” อึกอักเลยตู พอจะพูดก็พูดไม่ออกอีกแล้ว

“ครับ? อ่อ หรือว่า... หมูเครียดเรื่องผมรึเปล่า?” อยู่ๆอาจารย์ก็เอ่ยถามขึ้น ทำเอาผมชะงักไปเล็กน้อย 

“ห๊ะ..? ครับ?” งงเลย ผมจะไปเครียดอะไรกับอาจารย์เนี่ย?

“ ก็....หมูคงรู้สินะครับว่าผม..ชอบ..” อาจารย์พูดถึงตรงนี้ก็ค้างเงียบไป ชอบ? ชอบ...เฮ้ย! เดี๋ยวๆๆ ผมยังไม่รู้ ...ก็แค่สงสัยเฉยๆ “เดี๋ยวๆๆๆ ผมมาเพราะเรื่อง กล้ามครับ!” รีบพูดก่อนที่อาจารย์จะพูดจบ ชอบอะไรอาจารย์อย่าเพิ่งบอกผมนะครับ ตอนนี้ผมไม่อยากรับรู้อะไรแล้วจริงๆ

“กล้าม?” พออาจารย์ฟังถึงตรงนี้ก็มองหน้าผมงงๆ

“คะ ครับ เอ่อคือ เรื่องกล้าม ผมรู้มาว่าอาจารย์เล่นกล้ามอยู่ คือ...” ได้แต่ก้มหน้างุด ผมไม่กล้าบอกว่าทำยังไงกล้ามก็ไม่ขึ้นสักที อายอ่ะ

“อืม เรื่องนี้เองเหรอ ผมไม่ได้มีกล้ามอะไรมากมายนักหรอก จะดูไหมล่ะ” ว่าแล้วแกก็ถอดเสื้อออก

“... เฮ้ยยย อาจารย์ มะ...ไม่ต้องถอดเสื้อก็ได้!!” ไม่ทันแล้วครับ ผมนี่เหว๋อแดกเลย แต่พอมองกล้ามอาจารย์พงศ์แล้วผมก็ต้องอึ้ง ...โอ้ว~~~~ กล้าม! กล้ามเป็นมัดๆ นี่น้องๆคุณอาร์โนลด์เลยนี่นา แถมมีกล้ามหน้าท้องแปดก้อนอีก โฮกกก หมูอยากด๊ายย

“หึ...ดูคุณจะสนใจกล้ามผมนะ ผมเพิ่งรู้ว่าหมูชอบคนมีกล้าม...” ไม่พูดเปล่า อาจารย์แกเอามือลูบไล้หน้าท้องตัวเองให้ผมดูอีก ผมนี่น้ำลายจะหก มองตาไม่กระพริบ อยากได้บ้าง อยากมี 8 ก้อน ผมรีบพูดกับอาจารย์อย่างมีความหวัง นี่แหละ! บุคคลที่จะทำให้เรามีเอทแพ็ค

“อาจารย์!! ผมอยากมีกล้ามแบบอาจารย์บ้าง อาจารย์ทำยังไง? บอกผมได้ไหมครับ?” ผมถามอย่างมีความหวัง ดวงตาเป็นประกายวิบวับ หวังว่าแกจะช่วยผมได้ ดูแกจะอึ้งๆไปสักพัก สีหน้าเริ่มแสดงถึงผิดหวังแต่ก็ยิ้มให้ผมเหมือนเดิม

“เฮ้อ... ผมก็นึกว่าหมูจะชอบผมซะอีก” ว่าเสร็จก็ถอนหายใจ และเดินมาหาผม “แต่หมูก็ชอบกล้ามใช่ไหมล่ะ?” ผมเกือบจะพยักหน้า ถ้าไม่ติดที่…

“เอ่อ ก็... ผมอยากมีกล้ามบ้างนะครับ ผมทำยังไง กล้ามก็…เอ่อ... อาจารย์... เข้ามาใกล้ผมมากเกินไป ละ..แล้ว” ผมนี่เขยิบเก้าอี้ถอยจนติดกับชั้นหนังสือแล้วตอนนี้ ก็อาจารย์แกเล่นเดินเข้ามาซะใกล้ แถมก้มหน้าลงมาอีก ชิดจนผมรู้สึกไม่ปลอดภัยยังไงไม่รู้

“หึๆ ไม่ต้องเขยิบหนีผมก็ได้ หมู ... ผมว่าหมูคงจะรู้นะ ว่าผมน่ะ ชอบหมูตั้งแต่รู้จักกับหมูแล้ว” …ครับ ความจริงเพิ่งจะรู้เมื่อไม่กี่วันครับ แล้วพูดเฉยๆไม่ต้องขยับเข้ามาก็ด๊าย! ผมรู้สึกว่า ใครมาบอกชอบผมเนี่ย ผมโคตรเปลืองตัวเลย แถมหนีไม่ได้ด้วย

“อะ..อาจารย์ คือ ถอยออกไปหน่อยก็ดีนะ..ครับ อะ..” รีบดันตัวอาจารย์ออก เข้ามาใกล้จนจะรวมร่างกับผมอยู่แล้ว แต่เมื่อมือได้สัมผัสกับหน้าอกที่เปลือยเปล่าของอาจารย์ มันทำให้ใจผมเต้นตึกตักขึ้นมาทันที

ตึกตักๆ โอ้ว …กล้าม! กล้ามหน้าอกอาจารย์แข็งชะมัด ถ้าผมมีกล้ามเนื้อแบบนี้คงดีไม่น้อย คิดแล้วก็เผลอลูบลงไปเอทแพ็ค ว๊าวว แข็งมาก นี่สินะกล้ามเนื้อ ได้สัมผัสกับสิ่งที่อยากมีนี่มันรู้สึกดีจริงๆ

... แว๊กกกก ผมสะดุ้งตกใจกับการกระทำตัวเองทันที ซวยแล้ว...นี่ผมทำอะไรลงไป! สถานการณ์แบบนี้ยังทำเรื่องบ้าๆอีก!!! นี่หรือว่า...ผมกลายเป็นพวกคินนิคุ(คลั่งไคล้กล้าม) ไปแล้วงั้นเหรอ!?

“หึๆ คบกับผมไหมครับหมู ผมให้หมูลูบได้ทั้งวันทั้งคืนเลยนะ แล้วผมจะช่วยให้หมูมีกล้ามด้วย” อาจารย์พงศ์กระซิบข้างหู เอ่อ เป็นข้อเสนอก็น่าสนใจมากกกก แต่ทำไมต้องคบกันด้วย!? “โอเคไหมครับหมู เป็นแฟนกันนะ” แล้วอาจารย์ก็เชยคางผมขึ้น ทำให้ผมต้องละสายตาจากกล้ามไปมองหน้าอาจารย์ที่ตอนนี้

 ...เอ่อ ถะ...ถอยออกไปหน่อยก็ดีครับ จมูกจะติดกันแล้ว!!

...

ก๊อกๆๆ แกร๊ง! “อุ้ย! ขอโทษค่ะ หนูบังเอิญผ่านมาพอดี เอ่อ...อากาศร้อนเหรอคะอาจารย์พงศ์” เป็นเหมียวที่เหมือนจงใจบังเอิญเปิดประตูเข้ามา มองผมกับอาจารย์พงศ์แล้วหน้าแดง แต่ไม่คิดจะหันหนี กลับยิ้มแก้มปริ จะว่าอายก็ไม่ใช่ เหมือนมันจะมีความสุข...สินะ? แต่ผมโคตรดีใจเลยที่มันเปิดเข้ามา

“มะ..เหมียวๆๆ มาพอดีเลย ไปหาอะไรกินกัน อาจารย์ครับ ผมไปก่อนนะครับ” รีบลุกไปเกาะแขนเหมียวไว้เป็นที่พึ่ง อาจารย์แกก็ไม่ว่าอะไร แถมยิ้มๆ แล้วโบกมือให้อีก

“ที่ผมพูดเมื่อกี้ ฝากเอาไปคิดด้วยนะครับ แล้วผมจะรอคำตอบ” อาจารย์พูดทิ้งท้าย ผมได้แต่อึกอัก ก้มหน้าลง แล้วลากเหมียววิ่งออกจากห้องทันที

…

ตึกๆๆ “แฮ่ก ...แฮ่ก”

“เอ่อหมู ไม่ต้องรีบหรอก อาจารย์ไม่ได้ตามมา” เหมียวบอกผมขณะที่โดนผมลากจนตัวปลิว

“ข...ขอบใจนะ” ผมบอกพร้อมหายใจเข้าออกลึกๆ อย่างน้อยก็ยังดีที่คนเปิดมาเห็นเป็นเหมียว ถ้าเป็นคนอื่นหรือไม่มีใครเข้ามา ผมคง... อึก ...สะอึกเลยอ่ะ

“...หู้ย! หมูน่าร๊ากกอ่ะ ไม่ต้องห่วงนะ เราบอกแล้ว เราจะดูนายเอง อีกอย่าง/เราเชียร์พี่อาร์ต/” เหมียวพูด ตกคำว่า ‘แล’ อีกละ แล้วมันเชียร์อะไรฟะ? ตอนท้ายก็พูดซะเบา ผมไม่ได้ยินโว้ย พอถามมันก็ไม่บอกอีก เฮ้อ! ช่างมันละ เดินไปไม่ไกลนักผมกับเหมียวมาที่โรงอาหารคณะ

เขาว่ากันว่าที่ที่มีคนอยู่เยอะ เป็นที่ที่ปลอดภัยที่สุดอย่างน้อยๆผมก็คงไม่โดนลากไปกดที่พงหญ้า แต่ผม... อาจคิดผิด

ถึงตอนนี้จะใกล้เที่ยงแล้ว คนจะเยอะก็ไม่แปลก แต่วันนี้มันกลับเยอะผิดปกติ ผมมองดูรอบๆ ปกติจะมีแค่คนในคณะแต่นี่กลับเห็นพวกต่างคณะมากันเต็มไปหมด มากันทำไมฟะ?

“คงมาดูหมูกันนั่นแหละ” เหมียวตอบ ผมหันไปมองเมียวตาโต เฮ้ย! มันอ่านความคิดผมได้!? แล้วมาดูผม? มาดูทำไม? ผมนึกถึงซันทันที มันหายไปไหนไม่รู้ ไม่สิ ผมนี่แหละที่หายไป แถมลืมมือถือไว้ที่บ้านอีก เฮ้อ!

เลิกคิดมากแล้วรีบเดินหาที่นั่ง คนก็เยอะแต่ดันเงียบกริบยังกับป่าช้า แถมสายตาจ้องมาที่ผมเป็นทางเดียว เริ่มรู้สึกว่า เอิ่ม... นี่พวกคุณมาดูผมจริงๆเหรอเนี่ย? จะดีใจหรือเสียใจดี?กว่าจะหาที่นั่งได้ก็เดินวนอยู่นาน แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้นั่ง อยู่ๆก็รู้สึกถึงลมร้อนชื้นที่ข้างหู

กึก! "ไงครับ! พี่หนูขาว เรียนเสร็จแล้วเหรอ?" เสียงนี้มัน... ไอ้เสาไฟ! ผมรีบเอามือบังหูแทบไม่ทัน ทักเฉยๆไม่ได้หรือไง! นี่มันเดินมาทางด้านหลังแล้วกระซิบที่ข้างหู แถม... เมื่อกี้เลียใช่ไหม!? ขนแขนสแตนอัพ

“ขอกอดหน่อย” หมับ! …ไม่ต้องขอแล้วมั้งไอ้เสาร์

“ปล่อยนะโว๊ย ไอ้เสาไฟ!” ผมตะคอกใส่และพยายามผลักมันออก เอานิ้วถูตรงที่มันเลีย หยี~~~ น้ำลายเต็มหูหมด ผมเห็นมันยิ้มแล้วเข้ามากอดเอวผมอีกรอบ ...ไอ้เสาไฟ! อย่ามาทำหน้าหล่อกระดิกหางอยู่ตรงนี้ ....ไปไกลๆเลย โอ้ย.. จัดการแงะมือมันอยู่ครับ แต่ไม่ออก ...แถมมือมันขยับลูบท้องผมเล่นด้วย มองหาตัวช่วยอย่างเพื่อนเหมียว ... มันนั่งมองตาเยิ้มฟินไปแล้ว

"ผมชื่อเสาร์ ไม่ใช่เสาไฟ พูดผิดแบบนี้ต้องทำโทษ..." ว่าพร้อมเอาหน้ายื่นเข้ามาใกล้หน้าผม เฮ้ย! อย่านะโว้ย นี่มันกลางโรงอาหารคณะนะ!

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ เสาร์!!! ปล่อยพี่หมูของเค๊าเดี๋ยวนี้!! "ในที่สุดเดียร์สุดน่ารักก็เข้ามาช่วย มันเดินมาแงะมือเสาร์ออก แล้วหันมากอดผมแทน …

 “ปะ.. ปล่อยพี่ก่อนเดียร์” พูดไปงั้นแหละ มันเคยฟังที่ไหนล่ะ ...โคตรอายเลย เหมือนโชว์หนังสดกันกลางโรงอาหาร แล้วไอ้สองตัวนี้ก็นึกคึก ไม่มองดูบรรยากาศรอบข้างด้วย ...รู้สึกพวกมันจะรุกหนักแปลกๆ จะล้วงจะลูบไปถึงไหนครับน้องเดียร์ ส่วนเสาร์เองก็ไม่ยอมแพ้ ...นี่จะถูหาเลขกันใช่ไหม เจอเลขแล้วบอกด้วยนะ จะเอาไปซื้อหวยเผื่อถูก

ณ จุดๆ นี้ ผมรู้สึกอยากร้องไห้แล้วครับ หวังว่ามันจะไม่เป็นเหมือนการ์ตูนวายแนวฮาเร็มที่ผมเคยอ่าน ออกแนวอาหรับๆหน่อย แนวนี้นะ เดี๋ยวจะมีผู้ชายหล่อๆมารวมตัวกัน เจอกันโดยบังเอิญ ... แล้วมาแย่งนายเอก คิดขำๆนะครับ ขำๆ ฮ่าๆๆๆ

 อึก...

สะอึกเลยผมแค่ขำไหงจะต้องมาจริงด้วย!? เริ่มจากพี่อาร์ตเลยครับ เดินหัวทองหน้าหงิกเขม่งผม (หรือ 2 ตัวด้านหลังเนี่ยแหละ) มาแต่ไกล แล้วนี่อีก ... อาจารย์พงศ์นี่ก็ลงมากินข้าวที่โรงอาหารเหมือนกัน ตอนนี้ถือแก้วน้ำยืนค้าง จ้องมาที่ผมไม่วางตา ...อาจารย์ครับ แก้วน้ำมันไม่ได้ทำอะไรผิดนะครับ มันจะแตกคามืออาจารย์แล้ว

...

โอ๊ยยย!!! อะไรมันจะอีรุงตุงนังขนาดนี้เนี่ย! แค่เปิดเรียนวันแรกเองนะ แล้วอยู่ๆจะมาอะไรกับผมนักหนา บอกได้คำเดียวว่า ชนกันเละ ตาย 1 ศพ ...ผมนี่แหละที่จะตาย

....อึก

ขอล่ะ ...ขอเลย

ใครก็ได้.... ช่วยโผ้มด้วยยยยยย

ปึก! "หมู! เลิกเรียนแล้วใช่ไหมครับ... พี่มารับไปทานข้าว!”

!

 ผมสะดุ้งโหยง ...หันไปมองเสียงที่ฟังดูคุ้นหู เมื่อหันไปก็ต้องพบกับชายต่างชาติยืนจ้องผมอยู่ นายแบบที่ไหนไม่รู้ แต่...โคตรหล่ออ่ะ เหมือนหลุดมาจากในนิยาย ผมสีน้ำตาลรวบยาวไปถึงด้านหลัง ดวงตาสีเขียวมรกต ใส่ชุดสูทดูไฮโซ ว่าพี่อาร์ตหล่อแล้วนะ คนนี้ยังหล่อได้อีก พี่แกโผล่มาจากไหนไม่รู้พร้อมสั่งให้พี่ชายหุ่นล่ำบึกสูงใหญ่ยิ่งกว่าคุณอาร์โนลด์จับล็อกแขนไอ้เสาไฟกะไอ้น้องเดียร์ไว้ ส่วนพี่หล่อแกก็อุ้ม(หิ้ว)ผมขึ้นบ่า แล้วเดินออกไปจากโรงอาหารทันที

...

เอาสิ เอ๋อ........ เอ๋อแดกทั้งโรงอาหาร ผมก็เอ๋อ... 

ผมถูกพี่แกหิ้วจนมาถึงรถคันยาวๆที่จอดไม่ไกลจากโรงอาหารนัก ไม่นานก็ได้เข้าไปนั่ง เผชิญหน้ากับพี่หล่อที่ขมวดคิ้วแน่น เอ่อคือ คุณพี่หล่อรู้จักผมเหรอครับ? แต่ ...แต่ผมไม่รู้จักคุณพี่หล่อเลยนะ แล้วคุณพี่จะมาจ้องผมกินเลือดกินเนื้อแบบนี้ทำไม? ผมทำอะไรผิดเหรอ ?

...

ขอซึมแป๊ป...

วันนี้วันโลกแตกหรือไงเนี่ย!!!