รักของนายโอตาคุ(เวอร์ชั่นเก่า) แจ้งข่าวเปิดพรีฯ สนพ.ลิชต์

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 5 สปายป่วน ป่วนสปาย?(1)

ตอนที่ 5 สปายป่วน ป่วนสปาย?(1)

และแล้ว 3 ชั่วโมงก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว แต่สำหรับผมมันน๊านนาน นี่ผมเป็นสปายมาได้แค่ 3 ชั่วโมงจริงดิ!? ทำไมเวลามันเชื่องช้าได้ขนาดนี้!! ได้แต่ปล่อยเวลาให้ผ่านไป ส่วนพวกปี 1 ตอนนี้ก็ยังคิดโชว์แนะนำสาขาไม่ได้เพราะมัวแต่ทะเลาะกัน ท่าโน่นไม่ดี เพลงนี้ไม่เอา พวกคนนำก็เยอะ ต่างคนต่างเอาความคิดของตัวเองเป็นใหญ่ คนตามก็ไม่รู้จะตามใคร บรรยากาศตอนนี้มันเลยดูอึดอัด แน่นอนว่าไอ้ซันก็เข้าไปใส่ไฟเป็นระยะๆ สุดท้ายก็แยกตัวไปคิดท่าแนะนำตัวเองแทน และไม่นานพวกปี 2 ก็เข้ามา ผมเห็นไอ้น้องสิดเดินตามหลังพวกปีมันเข้ามาด้วยแต่ตานี่จ้องหน้าผมอยู่ตลอด แถมยังทำหน้าแดงส่งยิ้มมาให้อีก

...อึ๋ย หมั่นไส้ว่ะ มันทำหน้ายังกะปลาดุกมุดดิน ผมเลยส่งยิ้มประชดกลับไป แต่มันกลับดีใจเฉย อ๊ากกก! เปิดสปายเมื่อไหร่ แกตายยย!!!

จนในที่สุดพวกปี 2 มากันครบทีม ตามสเต็ปเดิมๆของการรับน้องนั่นแหละครับ น้องปี 1 บางคนถึงกับเริ่มหวั่น เพราะมีรุ่นพี่ปี 2 ที่หน้าโหดยังกับโจรเข้ามาด้วย ส่วนผมเฉยๆเพราะเห็นหน้ากันมาบ่อยและรู้ว่าไอ้พวกนี้มันโคตรติงต๊อง แถมไอ้หน้าโหดนั่นมันเป็น 1 ในแก็งค์ตุ๊ด

“น้องคะ พี่ขอดูท่าแนะนำสาขาหน่อยค่ะ” ไม่กี่วินาทีเสียงแข็งกร้าวก็ดังขึ้น หลายคนสะดุ้งโหยง คนที่พูดนี่ไม่ใช่น้องโมเสียงหวาน แต่เป็นพิม น้องรหัสผมเอง ดูท่ามันจะเป็นพี่ว๊ากแฮะ

...

กริบ เงียบกริบทั้งสตู ใครมันจะไปกล้าพูดวะ หน้าพิมนี่อย่างดุ เป็นผมผมก็ไม่กล้า

"ไม่มีปากกันเหรอคะ พี่ถาม ตอบ!" ปี 2 อีกคนพูด ทำให้พวกน้องปี1 ถึงกับลุกลี้ลุกลน

“เอ่อ ...พี่คะ พวกหนูยัง ...ยังคิดท่าเต้นไม่เสร็จเลยค่ะ” น้องฟ้าของผม(?)เป็นหน่วยกล้าตายพูดออกมา สีหน้าของน้องฟ้าไม่สู้ดีนัก ส่วนผมก็ได้แต่ส่งกำลังใจไปให้ห่างๆ

“ได้เท่าไหร่ก็เท่านั้น พวกพี่อยากดู” พิมพูดเสียงเรียบจนน้องฟ้าหน้าซีด ...ความจริงมันไม่ใช่คิดไม่เสร็จหรอกครับ จะเริ่มอะไรยังไงผมยังไม่รู้กับน้องเขาเล๊ย

“ขะ...ขอเวลาพวกเราหน่อยได้ไหมคะ คือพวกเราแค่คิดท่าแต่ยังไม่ได้ซ้อมกันเลยค่ะ”

ตึง!!

“นี่พวกน้องต้องการเวลาเท่าไหร่กัน!?”

“3 ชั่วโมงนี่ไม่พอเหรอ!?”

“แค่คิดท่าเต้นยังคิดกันไม่ได้ แล้วจะเรียน ‘ถาปัดได้ไง๊!!”

และอื่นๆอีกมากมายโดยหาต้นเสียงไม่เจอ มันมาจากไหนวะ? ทำให้ตอนนี้บรรยากาศภายในสตูแลดูมาคุอย่างรุนแรง เครียดแทนว่ะ ถึงจะเคยรับน้องแล้วก็เถอะ แต่ผมก็สงสารน้องมันนะ โดนไซโคสักพักซันก็ทำท่าไม่พอใจเตรียมพุ่งเข้าไปมีเรื่องกับพวกปี 2 ยังดีที่มีปี 1 บางคนช่วยกันห้ามปราม ไม่งั้นคงเละ หึ! ไอ้นี่มันตัวหาเรื่องชัดๆ

“เอาล่ะ ท่าแนะนำสาขาพวกพี่จะขอดูตอนบ่าย ขอให้ทำให้ดีๆละกัน!” พิมประกาศเสียงกร้าวแล้วสะบัดบ๊อบเดินออกไปพร้อมกับพวกพี่ว๊าก ทั้งห้องจึงตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง ได้แต่มองหน้าพี่ไม่ว๊ากตาปริบๆ

"..."

“เอ่อ งั้นพวกพี่ขอดูท่าแนะนำตัวแทนนะคะ เสร็จแล้วจะได้พักทานข้าว อย่าเครียดค่ะน้อง สบายๆนะ” สบายตายเลยครับน้องโม สบายมว๊าก! แต่เพราะไม่มีพี่ว๊าก จึงช่วยผ่อนคลายความตึงเครียดเมื่อครู่ได้อยู่บ้าง

ในที่สุด ช่วงเวลาแห่งความสนุกก็มาถึง พวกปี 1 ต่างเริ่มแนะนำตัวไปทีละคน บางคนเต้นบ้างรำบ้าง แต่มีหลายคนที่แนะนำตัวเฉยๆแล้วเดินกลับไปนั่ง ไอ้ซันก็เป็นหนึ่งในนั้น ไหนว่ามันคิดแล้วไง? เหอะๆ ส่วนเดียร์ก็ใช้ท่าเลียนแบบแมวแนะนำตัวเอง น่ารักเวอร์ พวกสาวๆหนุ่มๆ(?)กรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ ดูท่าต่อไปมันคงได้เป็นขวัญใจรุ่นพี่แน่ๆ ต่อมาก็ไอ้น้องเสาไฟ มันแค่ยืนเท่ห์เอามือลูบหน้าท้องตัวเองประมาณ 1 นาที ผมเห็นพวกผู้หญิงปี 2 บางคนจ้องตาไม่กระพริบ สักพักมันถึงแนะนำตัว ...นี่มันลากเดียร์ไปตั้งนานเพื่อ? แถมมันยังตั้งชื่อว่า ท่าปล่อยความเท่ห์ ดูม้านนนน

ไม่นานนักก็มาถึงตาผม หึๆ ผมน่ะพูดไม่เก่งแต่ท่ายากเยอะ ก็ไม่มีอะไรมาก ผมขี้เกียจมานั่งคิดอะไรอีก เลยแค่แสดงเป็นนักวิทยาศาสตร์สติเฟื่องแนะนำตัวเอง แน่นอนว่าพวกปี 2 พากันชอบใจ เพราะผมเน้นแรง จิตวิญญาณนักแสดงเข้าสิงครับ เอิ๊กๆๆ

จะให้ว่ากันตามจริงนะ จุดประสงค์หลักในการที่ให้พวกปี 1 มาคิดท่าโน่นท่านี้ก็เพื่อฝึกให้คิด กล้าแสดงออก และให้รู้จักร่วมมือร่วมใจสามัคคีให้เป็นอันหนึ่งอันเดียว อย่างว่าล่ะ มาจากหลายที่หลายทาง ความคิดก็ต่างกัน เอ่อ! แล้วอีกอย่างคือ การหาตัวนักแสดงนั่นเอง

…. 12:10 น. ....

 “น้องๆคะ มาทานข้าวกันค่ะ” หลังจากการแนะนำตัวเสร็จ พวกปี 2 ก็หอบข้าวกล่องเข้าวางไว้ด้านหน้า แล้วเรียกให้มารับข้าวกล่อง ให้ตายสิ นี่เพิ่งผ่านไปได้ครึ่งวันเองเหรอเนี่ย?

“...ยังกับอยู่ในคุกเลยว่ะ” อยู่ๆเสาร์ที่เป็นใบ้อยู่นานก็พูดขึ้นด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัว คุณเข้าใจไม่ผิดหรอกคร้าบ คุณน้องเสาร์ ฮ่าๆๆ

“แต่เดียร์อยากอยู่ในคุกนี้นานๆนะเสาร์” เดียร์บอกด้วยน้ำเสียงร่าเริง มันเปลี่ยนจากเกาะแขนมากอดคอผม นี่ขี่คอได้มันคงขี่ละ สิงผมจนเสาร์ที่นั่งใกล้ๆจ้องผมด้วยสีหน้าสงสัยสุดขีด

"หมู กูถามมึงจริงๆเหอะ! นี่มึงทำเสน่ห์อะไรไอ้เดียร์มันวะ!?” อื้อหือ คิดได้เนอะไอ้เสาไฟ

“เสาร์! นายพูดดีๆกับหมูสิ พูดไม่เพราะเลย หมูไม่ได้ทำอะไรเราสักหน่อย! เราชอบของเรา และหมูก็จะต้องเป็นแฟนเรา! นายอย่ามายุ่งกับหมูละกัน เชอะ!” เสาร์สะดุ้งกับคำพูดของเดียร์ ผมเองก็สะดุ้งเหมือนกันครับ เอาแต่ใจได้โล่ ไม่สนคำปฏิเสธผมเลยด้วย แล้วเสาร์ก็ทำหน้าหยี มองดูผมอย่างพิจารณา

“ใครจะไปยุ่งกับมันลงวะ? หยะแหยงว่ะ อีกอย่างมันตัวผู้ไม่ใช่ตัวเมีย! เราไม่ใช่เกย์!” เอ่อ! เราก็ไม่ใช่เกย์เหมือนกัน แล้วเราก็หายใจไม่ออกแล้วด้วยตอนนี้ อ๊อก!อึก... เดียร์มันจะรัดคอผมแน่นเพื่ออะไรฟะ!? ผมอยากจะตะโกนสิ่งที่ผมคิดออกมา แต่มันตะโกนไม่ออก

 “พูดแล้วห้ามคืนคำนะเสาร์” เดียร์ถามเพื่อความแน่ใจ

“เอ่อ! ไม่สน! ไม่ยุ่ง!” แล้วเสาร์ก็ตอบอย่างชัดเจน ... ไม่ถามผมหน่อยเหรอ? อย่างน้อยก็ดึงเดียร์ออกจากคอผมหน่อยก็ยังดี

หลังจากฟังคำตอบของเสาร์ ดูมันจะอารมณ์ดีจนโอเว่อร์ กอดคอผมโยกไปมา ผมเลยขอร้องให้มันปล่อยเพราะจะขาดอากาศหายใจแล้วจริงๆ มันถึงเปลี่ยนมากอดเอวผมแทน

…ชีวิตผมจะอยู่รอดถึงวันเปิดสปายไหมนะ ...ไม่สิ วันนี้จะรอดรึเปล่ายังไม่รู้เลย

“น้องหมูครับ ทานข้าวกันนะ เดี๋ยวพี่ขอนั่งทานด้วยคนนะครับ” กึก! เสียงดัดหล่อน่าขนหัวลุกของคุณน้องสิดดังขึ้นอีกรอบ นี่ขนาดว่านั่งแอบมุมแล้วนะ ตาจะดีเกินไปแล้ว ผมเงยหน้าไปมองเห็นมือของสิดข้างนึงถือข้าวกล่องมาสองกล่อง อีกข้างถือถุงที่มีน้ำพวกน้ำอัดลม น้ำชา และขนมหลากหลาย

“ เอ่อ...” ยังไม่ทันได้พูดอะไร สิดก็ตรงมานั่งข้างหน้าผม เปิดกล่องข้าว วางช้อนให้เสร็จสรรพ แล้วยื่นมาให้ผมทันที ...นี่จะไม่สนจงสนใจไอ้ตัวที่เกาะอยู่เอวตูเลยใช่ไหม?

“โห๊ย พี่อ่ะ แล้วของพวกผมละฮะ” เดียร์ร้องงุ้งงิ้งออกมา ปล่อยเอวผม แล้วขยับตัวนั่งข้างๆแทน ผมนี่ถอนหายใจเลยทีเดียว

“อยู่หน้าสตูครับ ไปเอาเองนะ พี่ขอความเป็นส่วนตัวกับน้องหมูแป๊บ” … พูดไม่ออกเลยครับพี่น้อง

 “ผมขี้เกียจลุกไปง่า งั้นกินกับหมูเลยละกัน อ๊ะหมู เราป้อน อ้ามๆๆ” น้องเดียร์ว่าจบก็ตักข้าวกับกะเพราที่สิดเอามาให้ก่อนจะยกมาจ่อติดปาก ...โอเคๆ ท่าจะจ่อซะขนาดนี้ละก็นะ จะปฏิเสธก็กระไร ผมเลยต้องกินข้าวที่มันป้อนไปเรื่อยๆ กินไปก็เหลือบเห็นเดียร์มันยิ้มเหยาะใส่สิดอีก เอาเข้าไป

แต่คิดๆไปก็ดีเหมือนกันแฮะ ไม่เมื่อย แถมมีคนน่ารักมาป้อนอาหารให้อีก โอกาสแบบนี้ไม่มีอีกแล้ว หุๆ

“น้องหมูครับ หิวน้ำไหม?” สิดถาม แต่มือนี่เปิดฝาน้ำชาเขียวเอาหลอดใส่แล้วเอามาจ่อที่ปากผมเรียบร้อย ไม่ต้องถามก็ได้มั้งเนี่ย ...โอเคๆ ผมเลยต้องดูดน้ำชาที่มันยื่นมา เหลือบเห็นมันยักคิ้วใส่เดียร์ พอดูดเสร็จ มันก็รีบกินต่อผมทันที ดูมันโคตรดีใจ ดีใจอะไรของมัน?

...

เปรี้ยะ!!!

“...”

ผมสัมผัสได้ รับรู้ถึงพลังงานบางอย่างที่มันปะทุอยู่ด้านหน้าผม บรรยากาศมันน่ากระอักกระอวนแบบสุดขีด ความรู้สึกเหมือนอยู่กลางสงครามระหว่างกองทัพแมวกับกองทัพปลาดุกที่ต่อสู้กันเพื่ออะไรบางอย่างซึ่งผมเองก็ไม่แน่ใจนัก

ทำไงดีเนี่ย ผมว่าถ้าปล่อยไว้แบบนี้อาจไม่ดีแน่ ใช่! เราต้องหาตัวช่วย

...ตัวช่วยงั้นเหรอ? แอบชำเลืองมองไปรอบๆ

ไอ้ซัน...หาย

ไอ้เสาไฟ... อ้าปากค้างตามองดูผมแบบอึ้งๆ โดยมือมันยังถือข้าวกล่องที่มันไปเอามาเองค้างไว้

น้องนางฟ้า(?)...นั่งหน้าเครียดกินข้าวกับเพื่อนผู้หญิง 2 คน

“...” หมด ตัวช่วยผม ...มันจะน้อยไปไหม? ดีที่ไม่นานหลังจากทานข้าวเสร็จน้องปี 1 ก็เรียกรวมตัวกัน ไอ้สิดโดนโมลากคอออกไปด้วยข้อหารบกวนรุ่นน้อง ขนาดโดนลากมันยังทำตาละห้อยใส่ผมอีก ผมนี่หมดคำพูดจะพูดถึงมันจริงๆ

และการซ้อมก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง ดูเหมือนว่าหลังจากโดนว๊ากไปเล็กน้อย พวกน้องๆดูมีความตั้งใจสามัคคีกันมากขึ้นอย่างชัดเจน ก็ดี แต่สปายอย่างผมไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่หรอก น้องจะให้ทำอะไรสปายหมูก็ทำตามหมดแหละ ยกเว้นสปายซันที่น้องมันคิดอะไรซันขัดหมด ผมว่าต้องมีน้องหลายคนหมั่นไส้มันแน่

“อะ...” ผมอยู่ซ้อมท่าเต้นกับพวกปี 1 ไปสักพักก็เริ่มคิ้วขมวด รู้สึกปวดท้องขึ้นมากระทันหัน นี่ข้าวไอ้น้องสิดเอามาให้ใส่อะไรลงไปรึเปล่านะ? อู๊ยย...หันไปหาซันคนแรก มันยังคงป่วนน้องอย่างสนุก ดูแล้วก็ไม่อยากขัดความสุขมัน มองดูรอบๆ สบตาเข้ากับเดียร์โดยบังเอิญ เอ่อ...ไปเข้าห้องน้ำเองก็ได้วะ เร็วเท่าความคิด ผมรีบวิ่งไปทางประตูทางออกทันที แต่

หมับ! “หมู จะไปไหนเหรอ?” เดียร์ถามขึ้นพร้อมจับชายเสื้อผมไว้จนตัวผมเซ

“เอ่อ เราจะไปห้องน้ำ” ผมรีบตอบ มีอะไรก็รีบๆว่ามาเถอะ

“เดียร์ไปด้วย เพื่อนๆ เราไปห้องน้ำก่อนนะ ป่ะ...หมู” มันหันไปบอกเพื่อนปีมัน แล้วลากผมไปแทนโดยไอ้เสาร์เดินตามมาอย่างเงียบๆ ...มันจะไม่ปล่อยผมจริงๆใช่ไหม? ช่างมันละ จะทำอะไรก็ทำไป ลากไปให้ไว ผมไม่ไหวแล้วครับตอนนี้ ข้าศึกมาจ่อที่หน้าเมืองอโยธยาแล้ว ผมต้องไปเอาข้าศึกออกมาก่อน

…

“ห้องน้ำทางนี้ครับ เดี๋ยวพี่ยืนรออยู่ตรงนี้นะ มีอะไรเรียกได้” น้องปี 2 ที่พามาส่งบอกและปล่อยให้พวกผมเข้าไปห้องน้ำที่อยู่ชั้น 2 ซึ่งห้องน้ำชายมีห้องถ่ายหนักแค่ 2 ห้องเท่านั้น...เพราะฉะนั้น! ณ วินาทีนี้ ผมไม่สนใจอะไรแล้ว! ภาวนาขอให้ข้าศึกไม่พังประตูเมืองก่อนถึงเวลาอันควรก็พอ ผมรีบวิ่งเข้าไปอย่างรวดเร็วเหมือนดั่งสวรรค์มาประทานพรอยู่ตรงหน้า

ปึก ปัง! “อ๊ะ!!!”

เพียงแค่ชั่วพริบตา สวรรค์ผม... สวรรค์ผมพังทันที!

อ๊ากกกก อะ...ไอ้เสาหลักข้างทาง!!!! เเม่งมันเป็นมารร้ายชัดๆ มันตัดหน้ากันโต่งๆ! แถมปิดประตูใส่ผมอีก! ...โว้ยยย! จะเกลียดแค้นอะไรผมหนักหนาวะ อยากจะตะโกนด่ามันเป็นภาษาต่างดาว ฮือออ

“เอ่อ หมู มาเข้าห้องนี้ก็ได้” เดียร์ที่เข้าห้องน้ำอีกห้องเปิดประตูออกมามองผมที่ยืนบิดไปมาอยู่ คำพูดของเดียร์ทำเอาผมแทบจะร้องไห้ โอ้วว เหมือนพระมาโปรด ตอนนี้ผมเลยรู้สึกชอบน้องเดียร์ขึ้นมาทันที ไม่ขัดน้ำใจน้องรัก ดันเดียร์ออกแล้วเข้าห้องปิดประตูล็อกกลอนมุ่งสู่สวรรค์ทันที

อ๊า~ ผมบรรลุแล้วครับ

ระหว่างที่ผมเข้าห้องน้ำเดียร์ก็ชวนคุยไม่หยุด นานกว่าผมจะออกจากห้องน้ำอย่างมีชัย โล่งสุดๆ จากนั้นเดียร์ก็เข้าต่อผม ดีที่ในห้องน้ำมีน้ำหอมปรับอากาศไว้ให้ฉีด ไม่งั้นเดียร์คงสลบกันแน่ ส่วนไอ้บ้าเสาร์มันคงตกส้วมไปแล้วแหง

กึก! หันไปเจอกระจกตรงที่ล้างมือทำเอาผมชะงักค้าง อดที่จะส่องดูตัวเองไม่ได้ ผมเผ้ายุ่งมากกว่าเมื่อเช้า แว่นโผล่ออกมาจากผมที่รกรุงรังดูเหมือนคนบ้า ดูท่าวันนี้จะหนักเกินไปสำหรับคนที่ไม่ได้ออกจากบ้านมานาน มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนจะเป็นลม

เฮ้อ~ จัดการถอดแว่น ล้างหน้าล้างตา เหม่อคิดเรื่องต่างๆในวันนี้ แค่วันแรกยังเหนื่อยได้ขนาดนี้ แล้ววันต่อๆไปล่ะ? นี่เราจะต้องปิดบังแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆเหรอ? คิดไปคิดมาน้ำตาจะไหล รีบปาดน้ำตาที่ซึมออกมาก่อนจะใส่แว่นปิดบังตัวตนเหมือนเดิม

 “มิน่าล่ะ ไอ้เดียร์ถึงติดนายนักหนา”