ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Got7]Got 2 Survive {BNior,JackJae,MarkBam}

    ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่ 13 : 13th Bullets

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 2K
      17
      21 ก.ค. 57


    ตอนที่ 13 : 13th Bullets



    ...ยองแจตกใจ จะผละตัวออก แต่แจ๊กสันที่สงบลงแล้วทำสายตาน่าสงสารจนทิ้งไม่ลง...


     

    แม้จะไม่เคยจูบกับใครมาก่อน  แต่ยองแจก็รู้สึกได้เลยว่าว่า  แจ๊กสันนั้น...จูบเก่งมาก

     
     

    เรี่ยวแรงเหมือนโดนสูบออกจากร่างจนแทบประคองตัวไม่ไหว  อาศัยอ้อมแขนแกร่งของแจ๊กสัน

    ที่รั้งตัวเขาไว้ให้พอจะตั้งฝืนแรงโน้มถ่วงของโลกอยู่ ได้  ริมฝีปากอุ่น  และลิ้นนุ่มหนาที่ลุกล้ำ

    เข้ามา พัวพันอยู่กับลิ้นของเขาอย่างต่อเนื่อง ทำให้สติพร่ามัว เคลิบเคลิ้ม  จนตาปรือ  หน้าตา

    จริงจังของแจ๊กสันที่มองใกล้ๆนั้น  ดูดีไม่มีที่ติ  ดวงตากลมคมเป็นประกายในความมืด  จมูกที่

    โด่งเป็นสันสวยกำลังสัมผัสเสียดสีกับจมูกของเขา ผิวหน้าเนียนเรียบดูดี เบียดแนบจนชิด ปล่อย

    ลมหายใจอุ่นรดหน้า ทำให้หัวใจของยองแจ สั่นไหว  ร่างบางสะท้านและคราง ..อื้อ ออกมาเมื่อ

    มือหนาทาบลงบนหน้าอกของเขา
      จนยองแจเผลอเอามือโอบคอของแจ๊กสันตอบ  ในขณะที่

    แจ๊กสันค่อยๆดันร่างบางของยองแจนอนลง กับพื้นโดยเอามืออีกข้างรองหลังไว้ช้าๆ.....

     


     

    มีใครอยู่แถวนี้ไหม?”  เสียงคุ้นเคยเรียกพวกเขาออกจากภวังค์




    ฮยอง!! ไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ แจ๊กสันค่อยๆถอนรีมฝีปากออก แล้วรีบเข้าไปประคองจินยอง

    ให้นั่งได้




    ยองแจกับแจ๊กสันช่วยแกะเชือกไนล่อนเส้นใหญ่ที่มัดตัวจินยองออกแล้วช่วยกันปัดสิ่งสกปรก

    ออกจากร่างกายของเขา




    ยองแจ  นายอยู่แถวนี้ไหม?  บอกฉันหน่อยสิ มันเกิดอะไรขึ้น ชั้นหมดสติไปนานแค่ไหน?”  

     จินยองยื่นมือออกมาเหมือนพยายามจะควานหาอะไรสักอย่าง ทั้งๆที่ยองแจก็นั่งอยู่ตรงนั้น




    ตา...ของฮยอง!!??”  ยองแจยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเอง  พร้อมกับน้ำตาที่พลั่งพลู แต่ไม่มีเสียง

    อะไรเล็ดรอดออกมา




    ต้องไปหาหมอด่วนแล้วหล่ะ เราถอนตัวกันเถอะ?” ยองแจพยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่น และ

    เสนอแนวทางที่เขาคิดว่าน่าจะดีที่สุด




    ไม่ถึงตายสักหน่อย  อย่าทำเป็นเรื่องใหญ่สิ... ถึงมันจะทำให้ลำบากมากขึ้นนิดนึงก็ตาม     

    จินยองพูด
    พร้อมจับแขนขาสำรวจร่างกายตัวเอง ไม่มีอะไรแตกหัก นอกจาก มึนหัว เจ็บศีรษะที่

    แตก และดวงตาที่เจ็บมากจนลืมตาไม่ได้ และรู้สึกระบมตามตัวที่โดนเชือกรัดไว้ ไม่รวมความ

    แสบตามผิวที่โดนกระจกบาดทั้งตัว




    ฮยองอาจจะพิการ ตาบอดได้นะ ถ้าไปหาหมอตอนนี้อาจจะยังทันก็ได้  คิดถึงอนาคตเถอะ  เรา

    ยังมีโอกาสเริ่มต้นกันใหม่วันหลัง
    ยองแจแย้ง




    มันไม่มีวันหลังหรอกน่า  ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับพวก แจบอม แบมแบม มาร์ค หรือ ยูคยอมวันนี้  ถ้า

    ชั้นทิ้งการแข่งขันไปตอนนี้  ชั้นก็ไม่รู้จะอยู่ต่อไปทำไม
      ถ้าไม่เดินออกจากสนามพร้อมกัน 7 คน

    ก็ มาหามร่างไร้วิญญาณของชั้นออกไปดีกว่า
    ถึงตาจะปิดทั้งสองข้างและมีเลือดไหล  แต่น้ำตา

    ของจินยองก็ไหลออกเรื่อยๆให้เห็นได้อย่างชัดเจน
     




    จินยองพยายามยืดตัว เงยหน้าขึ้น แล้วสูดหายใจลึกๆเพื่อกลั้นเสียงสะอื้น  ในสถานการณ์แบบนี้

    เขานั้นแหละเป็นคนที่เจ็บปวดที่สุด  กลายมาเป็นภาระของทีมโดยไม่คาดคิด  มันอยู่นอกเหนือ

    การคำนวณ  ได้แต่โทษตัวเองที่ทำผิดพลาดและอ่อนแอ




    ยองแจส่งสายตาอ้อนวอนอย่างน่าสงสาร ตาสองข้างแดงก่ำ ไปทางแจ๊กสันให้ช่วยพูดอะไร

    บ้าง 




    เอางี้...  เหมือนเราจะได้ของที่ต้องการแล้ว  เราไปดักรอคนอื่นที่ จุดนัดพบ ที่ 2 กัน ม้าหมุนอยู่

    ไกล้ๆนี่เอง  ฮยองคนเดียว เราสองคนดูแลได้สบายมากน่า
    …” แจ๊กสันเป็นผ่ายปลอบยองแจบ้าง

    เขาแอบโน้มคอ จูบที่ซอกคอ  แล้วเอาลิ้นเลียน้ำตาของยองแจเบาๆ อย่างอ่อนโยนที่หางตา ให้

    เลิกร้องไห้




    ยองแจหน้าแดงแป๊ด รู้สึกร้อนไปทั้งตัว ทำให้ต้องตบหน้าตัวเองเรียกสติ  แล้วเดินไปหยิบไรเฟิล

    ทีแจ๊กสันวางไว้แถวนั้น  ลงมือประกอบเข้ากับกล้องส่องทางไกลทีได้มา อย่างทะนุถนอม




    นั่นสิ ... อ้อ ลืมบอกไป ฮยอง สลบไปประมาณ 10 นาทีได้  ตอนที่ฮยอง สู้กับพวกนูน่าข้างบน

    แล้วพลัดตกลงมา เฮจองนูน่า ใช้เชือกคล้องตัว ฮยองไว้ก่อนถึงพื้น แต่ด้วยที่มันสูงมากเชือกที่

    ตึงเหมือนลูกตุ้ม เหวี่ยงตัวฮยองไปชนกับแผงไฟที่ประดับชิงช้าสวรรค์ ลากเป็นทางยาว เศษ

    แก้วของหลอดไฟคงเข้าตาตอนนั้น ผมเองก็ตกใจมากจนแทบจะโดดลงมาทันที แต่ก็ค่อยๆปีน

    มาโดดเอา 20 เมตรสุดท้าย  ตอนนั้นหัวใจแทบหยุดเต้น ฮยองไม่กระดุกกระดิก แต่กอดไอ้

    กล้องบ้านีไว้แน่นเลย




    อ่า เฮจองหรอกเหรอ  ไม่ค่อยชอบใจเลยอ่ะ  ไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณใครเลยโดยเฉพาะยัยนี่

    จินยองยังมีอารมณ์ทำแก้มป่อง อย่างงอนๆ จนน่าแปลกใจ




    “..อ๋อ เข้าใจแระ  นู่น่านักฆ่าที่เป็นกิ๊ก แจบอมนั่นเอง เคยเป็นข่าวอยู่พักนึงด้วย ฮ่าฮ่าฮ่า    

    แจ๊กสันหัวเราะ ลั่น ทำให้ยองแจหัวเราะตาม ลดความตึงเครียดไปได้นิดหน่อย


     

    ………………..


     


    จะเรียกว่าอะไรดีหล่ะ  แองเจิลดีไหม  มนุษย์ที่สามารถเคลื่อนไหวกลางอากาศได้ดุจมีปีกอยู่

    กลางหลัง


     

    ก่อนที่ร่างของมาร์คจะตกถึงพื้น เขาก็สามารถพลิกตัวกลางอากาศเอาขาลงอย่างปลอดภัย แล้ว

    เทคตัวตีลังกาหลบกรงเล็บใหญ่ที่จ้องตะบบเขาไปทางกองซากมนุษย์ที่แมวอ้วนเล่นทิ้งไว้
    ต่อ

    อย่างรวดเร็ว




    เจ้าไลเกอร์ยืนจ้องมาร์คเขม็ง  มันแกว่งหางไปมา แล้วค่อยๆเดินเข้าหา พร้อมกับเริ่มย่อตัว



    มาร์คกลั้นหายใจ  จ้องกลับไม่ขยับเขยื้อนรอจังหวะ  (แว๊บนึงแอบคิดว่า เจ้าแมวอ้วนนี่น่ารัก

    อยากเอากลับบ้าน)




    มาร์คก็เริ่มย่อตัว และค่อยๆเดินถอย  แต่โชคร้ายที่ ไม่ได้มองพื้นข้างหลัง




    แพร๊ด!!” เขาเหยียบโดนกองเครื่องในมนุษย์ ลื่นหงายหลัง ล้มเสียหลัก




     เจ้าไลเกอร์ได้จังหวะกระโดดใส่........




    มาร์คฮยอง หมอบลง!!!” เสียงยูคยอมตะโกนมา ได้จังหวะพอดี  มาร์คยก 2แขน ปิดหน้า




    เปรี้ยง!!” กระสุนช๊อตกัน เข้าแสกหน้าทำให้ ร่างเจ้าแมวยักษ์ หยุดเคลื่อนไหวกลางอากาศแล้ว

    ตกลงมาตรงที่มาร์คอยู่...




    ซวยแล้ว... มาร์ค รีบพลิกตัวหลบได้หวุดหวิด พร้อมหอบแฮก เขายังไม่วางใจ มองไปทางเจ้า

    ไลเกอร์ อีกที




    มันยังไม่ตาย แต่ก็ไม่น่ารอด นอนหายใจรวยริน น่าสงสาร




    มาร์คเดินไปหา ยูคยอมแล้วแย่งเอาปืนมา จ่อยิงหัวเจ้าไลเกอร์อีกที




    เปรี้ยง!!”....แบบนี้น่าจะสบายกว่านะ เขายิ้ม..




    ฮยองโอเคป่ะ ยูคยอม เดินมาจับไหล่ มาร์คเบาๆ




    แต่มาร์คถึงกับทรุดลงอย่างหมดแรง จนแทบคลาน  แต่เขาก็ยังไม่ลืมบางสิ่ง




    เพราะนายมาช้า มานี่!!” มาร์คเรียกน้องมาใกล้แล้วก็กระชากเสื้อนอกยูคยอมขาด




    เขาเอาเศษผ้าจากเสื้อยูคมาพันลูกศร ที่ตกอยู่แถวนั้น (จากทีม D ที่โชคร้าย) แล้วก็เหวี่ยงมันไป

    โดนหลอดไฟที่ตกแต่งสถาณที่รอบๆ จนผ้าลุกไหม้ พร้อมรอยยิ้ม




    มาร์คเก็บ คันธนู D.I.Y. แถวนั้นขึ้นมาจากกองเลือด แล้วยิงลูกศรที่ติดไฟ ไปยัง บ้านต้นไม้ข้าง

    บนทีละหลัง




    หลังคาของบ้านต้นไม้ ทำด้วยหญ้าคา ลุกไหม้อย่างรวดเร็ว  บ้านที่เหลือประมาณ 5 หลัง บน

    ต้นไม้สูงขึ้นไปไหม้หมด




    โจทย์ของเขาโผล่ออกมาในที่สุด  บางคนทิ้งตัวโดดลงมาจากระยะ 20 เมตรบ้าง 30 เมตรบ้าง

    แต่ไม่มีใครลงได้ท่าสวยแบบเขา บางคนขาแข้งถึงกับหัก




    มาร์คยิ้มสวย โชว์เขี้ยวขาว ก่อนจะเอาลูกซอง shot gun จ่อยิงทีละคน ค่อยๆบรรจุกระสุนทีละ

    นัด อย่างใจเย็น




    ยูคยอมที่ยืนอยู่ รู้สึกกลัวจนตัวเกร็ง  กับมุมนี้ของมาร์คที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน  สมแล้วที่เป็น  

    รูมเมท แจ๊กสันฮยอง...




    ทำไมมาช้าจังเจ้าแมวอ้วนอุส่าห์ทำทางให้นายตามมาได้อย่างสะดวกแล้วแท้ๆมาร์คโยน

    ปืนคืนให้น้อง แล้วทิ้งตัวลงกับพื้นด้วยความเหนื่อยอ่อน
    หลังจากสมใจแล้ว




    ผมรอ 18.30 น. อยู่ที่กรงไลเกอร์ เผื่อมีใครในพวกเรามา  แต่ก็ไม่มี เลยแอบไปทำลาย ปืนกล

    หนัก
    HMG-M2 กับ DshK ทีอยู่ใกล้ๆก่อน




    นายไม่เข้าใจคำว่าด่วนสุดชีวิตหรือไงเนี่ย !! มาร์คตัดพ้อ




    ก็ผมไม่แน่ใจว่าฮยองจะรอดหรือป่าว แถมอาจจะไม่มีโอกาสกลับไปแถวนั้นอีก ยังไงซะทำลาย

    อาวุธพวกนั้นไว้ก็อุ่นใจกว่า
       ยูคยอมตอบอ้อมแอ้ม




    อืม...ก็จริง   ไหนดูซิ ได้อะไรมาบ้าง มาร์คกวักมือเรียกยูคยอมเข้ามาใกล้ๆ




    มาร์ค เลือก M240 เป็นปืนกลเบามาถือกับ กระสุนอีก 3 เส้น  ( 1 เส้น = 100 นัด ) แล้วเอามา

    คล้องไหล่ซ้ายขวา กับพันรอบเอว




    เราไปจากตรงนี้กันดีกว่า จุดนัดพบที่สอง 19.00 น. ม้าหมุน โซน เครื่องเล่น  อีก 5 นาทีน่าจะ

    ไปทันนะ ฮยอง
    ยูคยอมยื่นมือให้มาร์คจับเพื่อพยุงตัวลุกขึ้น




    ไม่มีแรงเดินแล้ว  นายแบกชั้นไปละกันนะ เป็นการทำโทษมาร์คไม่พูดปล่าว เอาปืนสะพาย

    หลังแล้วกระโดดขี่หลังยูคยอมทันที




    ยูคยอมรู้ว่า มาร์คหมดแรงจริงๆ ถึงอยากจะประท้วง แต่ก็ต้องก้มหน้าก้มตา แบกมาร์คไปยังจุด

    หมาย  เพราะมีแต่เขาเท่านั้นตอนนี้ที่พอจะมีแรงเหลือ


     

    ………………..


     

    ปัง!!” เสียงปืนในบ้านผีสิงดังขึ้นอีกนัด  มีร่างของ ใครบางคนล้มลง 




    แบมแบม ยกปืนที่พึ่งยิงออกไปมาดูใกล้ๆ แล้วถอนใจ พร้อมกับเอาหัวโขกหน้าต่างอย่างแรง

    พลางสลัดความกลัวที่เกาะกุมหัวใจออกอย่างยากเย็น




    ทุกครั้งที่นึกถึงความห่างชั้น  ที่เรียกว่ากระดูกคนละเบอร์มากกว่าของเขากับ ทีม TVXQ ระดับ

    E ทำให้แบมแบมลังเลที่จะก้าวขาออกจากที่ซ่อน ในบ้านผีสิงแห่งนี้  ทั้งที่ก็อยากออกไปช่วย

    แจบอมใจจะขาด




    นายนี่ตลกจัง เสียงหนึ่งในความมืดดังขึ้น




    แบมแบมรีบยิงปืนออกไปทางต้นเสียงทันที ...ไม่โดน... ประกายไฟจากปืนที่สว่างวาบก็ไม่เห็น

    ถึงความเคลื่อนไหวอะไรในห้องที่เขาอยู่




    ตอบโต้ได้ดีแต่ยังไม่เร็วพอนะ  ไม่ทันที่แบมแบมจะขยับตัว คมมีดเย็นเฉียบก็มาจ่อที่คอ

    พร้อมโดนล๊อกจากด้านหลัง




    แบมแบมพยายามดิ้น แต่ถูกศอกกับเข่าของคนแปลกหน้ากระแทกมือจนปืนร่วงออกมา  คมมีด

    ที่คอบาดลึกลงไปอีกจนเลือดไหล ทำให้แบมแบมหยุดดิ้น




    ไม่เจอแป๊บเดียว  โตขึ้นเยอะเลยน๊า มือมีดนั่นเปลี่ยนมา ลูบหัวแบมแบม แล้วปล่อยเป็นอิสระ




    เรนฮยอง!!” แบมแบมตะโกนอย่างตื่นเต้น   พร้อมเข้าไปกอดเอวชายร่างสูงที่คุ้นเคยด้วยความ

    ลืมตัว




    เรนเอาด้ามมีดเคาะหัวแบมแบม เบาๆ อย่างเอ็นดู  “มีกี่ชีวิตถึงจะพอเนี่ย เรา




    เนื่องจาก เรน เคยอยู่ที่ JYP มาก่อน จึงสนิทกับแบมแบมที่มาอยู่บริษัทตั้งแต่ตัวกระเปี๊ยกและ

    คุ้นเคยกับทีม
    Got7 พอสมควร




    แบมแบมรีบพูดสิ่งที่อัดอั้นออกมาอย่างน้ำไหลไฟดับ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องแจบอม ความห่างชั้นของ

    ฝีมือ ความอ่อนแอของตัวเอง และเลห์เหลี่ยมของพวก
    SM




    เรน พอจะเข้าใจเหตุการณ์ทั้งหมด และรู้สึกพอใจ ที่แบมแบม ไม่ได้พูดขอร้องให้เขาไปช่วย

    แจบอม  เด็กน้อยจะต้องได้เรียนรู้และเติบโตขึ้น
      แต่ถ้าไม่แนะนำอะไรเลย มันก็ออกจะเกินกำลัง

    ของหน้าใหม่อย่างพวกแบมแบมไปหน่อย




    นายยังพยายามไม่พอไงหล่ะ  ต่อไปพวกนายจะเจอกับเรื่องสกปรกเลวร้ายมากกว่านี้อีก  คิดสิ

    ว่าจะต้องทำยังไง ไม่ใช่มาท้อแท้แบบนี้
      น่าสงสารแจมบอมจริงๆเร้ยยยเรนกระโดดขึ้นไปนั่ง

    ไขว่ห้างที่ขอบหน้าต่าง หันหน้าเข้ามาในห้องคุยกับแบมแบม




    พยายามเท่านั้น แบมแบม ทำซัก 100 ครั้ง สำเร็จสักครั้ง ก็พอแล้วเรนโยนมีดควงเล่น ด้วย

    ท่าทีสบายๆ



     

    ถ้า 100 ครั้ง ยังไม่สำเร็จ ทำไมไม่ลองพยายามซัก 1000 ครั้งดูหล่ะ นายไม่มีอะไรจะเสียไม่ใช่

    เหรอ
      แล้วนายก็ไม่ใช่ตัวคนเดียวด้วย…” เรนหงายหลังแล้วทิ้งตัวลงสู่เบื้องล่าง  แบมแบม รีบ

    วิ่งตามไปดู  นี่มันชั้น 3 นะ แต่ร่างเรนก็หายไปจากตรงนั้นแล้ว



     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×