คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ตอนที่ 15 : 15th Bullets
ตอนที่ 15 : 15th Bullets
ขณะนี้เวลา 20.00 น. เหลือเวลาอีก 1 ชั่วโมงจะจบการแข่งขัน ผู้เล่นในสนามตอนนี้เหลือ ทีม
E 2 ทีม ทีม A 2 ทีม ทีม C 10 ทีม และ ทีม D 1 ทีม รวม 15 ทีม 55 คนในสนาม จากตอนเริ่ม
50 ทีม 150 คน ลำดับคะแนนคือ TVXQ 35 แต้ม Got7 29 แต้ม ทีม A(7 คน) 14 แต้ม ทีม
A(4 คน) 17 แต้ม ส่วนทีม C ที่ยังเหลือ คือพวกหลบมุม ซ่อนอย่างเดียว ไม่มีคะแนน ส่วนพวก
ที่มีคะแนนบ้างก็ฆ่ากันเองตาย หรือ โดนทีมที่มีคะแนนเก็บหมดแล้ว ตอนนี้ทุกคนมุ่งตรงสู่ที่
แห่งเดียวกันคือ ปราสาทเจ้าหญิงนิทรา ที่ตั้งตระหง่าน ประดับไฟสีสัน สวยงาม อยู่แทบจะ
ใจกลางสวนสนุก มองจากมุมไหนก็เห็นได้ชัดเจน
เสียงประกาศนั้นดังก้องไปทั่ว จินยอง มาร์ค แจ๊คสัน และยองแจ ทั้งหมดตกอยู่ในความเงียบ
หลังจากได้ยิน ...
"ทำไมมันเงียบขนาดนี้ พวกนายยังอยู่กันไหมเนี่ย!??" จินยองกำลังนั่งอยู่บนเตียง อ่ะ ต้องเรียก
ว่า ที่บรรทมของเจ้าหญิงนิทราน่าจะเหมาะกว่า เตียงใหญ่กว้างกว่า 3 เมตร มีเสา 4 ด้าน และ
ม่านขนาดใหญ่ห้อยลงมา ตกแต่งด้วยผ้ากำมะหยี่สีแดง และปักดิ้นทอง วิจิตรงดงาม มีหมอน
หนุนหลัง สีทอง ใบใหญ่ ปักคริสตัล มีผ้าห่มหรูหราประดับลูกไม้ นุ่มนิ่ม คลุมถึงเอว
"ไม่อยู่ครับ หนีไปหมดแล้ว!" มาร์คในท่านอนคว่ำทับผ้าห่มอยู่ปลายเตียง บนเตียงเดียวกันกับ
จินยองตอบ กวน
"ตลกล่ะ แล้วใครตอบเนี่ย ถ้าไปกันหมดแล้ว...แต่... ไปเถอะ ฉันไม่ว่าอะไรหรอก" จินยองก้ม
หน้า เม้มปากนิ่ง
"ปั่ก!!" มือหนาตบเสยหัว คนผมแดงอย่างแรง
"ตัวเองลุกยังจะไม่ไหว มือก็เป็นแผล ยังมีหน้าไปกวน จินยองฮยองอีก" แจ๊กสันแยกเขี้ยวใส่
มาร์ค
"ไม่น่าส่งยูคยอมไปเอายาเลย ตอนนี้เราจะต้านได้นานแค่ไหนเนี่ย" ยองแจไม่พูดปล่าวเขาหิ้ว
ไรเฟิลไปประจำข้างหน้าต่างด้วย
"ใครจะไปคิดว่าจะมี Special stage แบบนี้ แถมเปิดเผย ตำแหน่งพวกเราอีก สงสัยไม่แจบอม
ก็แบมแบมอ่ะไปเหยียบตาปลา SM เข้าให้ " แจ๊กสันพูดติดตลก แล้วลุกขึ้นสำรวจความพร้อม
ของอาวุธและร่างกาย
(...แจบอม ชื่อที่ทำให้จินยองนึกขึ้นได้ ความอบอุ่นของการถูกกอด ด้วยอ้อมแขนแกร่ง กาย
เนื้อนุ่มอุ่นที่เคยกอดเกยกันอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน เสียงหัวใจของคนสองคนที่เต้นดังรัวถี่ มือหยาบ
ที่คอยสัมผัสสื่อสาร ริมฝีปากที่คอยกระตุ้นอารมณ์ความปรารถนา ดวงตาที่คอยเฝ้ามอง
คุ้มครองดูแล ตลอดเวลา ...ห้ามตาย ห้ามหายไปจากชีวิตของฉัน รับปากสิจินยอง..นายคือ
หัวใจ คือชีวิต คือทุกสิ่งทุกอย่างของฉันนะ....ถ้าฉันผิดสัญญา นายคงไม่ยอมยกโทษให้ฉันใช่
ไหม แจบอมคนโง่....)
"คิดอีกแง่ก็คือ พวกนั้นยังปลอดภัยดี อย่างงี้พวกเราก็ยังพอมีหวังหล่ะน่า" มาร์คเอามือเท้าแก้ม
ข้างหนึ่ง แล้วนอนตีขาอย่างสบายอารมณ์ เพราะเมื่อมองไปตะกี้เห็นจินยอง... เขายิ้มแล้ว
ปราสาทนั้นมีทางเข้าแค่ทางเดียวคือประตูหน้า ประกอบด้วย อาคารหลักท้องพระโรง หอคอย
ย่อย และหอคอยสูงสุด ซึ่งพวกเราอยู่ที่จุดนี้ หอคอยของเรานั้นสูงประมาณ ตึก 15 ชั้น
นอกจากบันไดวนเป็นก้นหอยด้านล่างแล้ว จะเข้าได้อีกทีก็คือหน้าต่างชั้นบนสุด เรามีหน้าต่าง 2
บานคือ ด้าน 12 นาฬิกา กับ กับ 6 นาฬิกา ที่มียองแจประจำอยู่ น่าจะปลอดภัยระดับหนึ่ง
"นี่ มาร์ค เมื่อไหร่นายจะสารภาพกับแบมแบมหล่ะ ?!!" จินยองยิงคำถามแทงใจดำหนุ่มผมแดง
อย่างไม่มีปี่มีขลุย
"จริงๆแล้วชีวิตพวกเรามันสั้นนะ จะมีวันพรุ่งนี้หรือป่าวก็ยังไม่รู้ มัวแต่แอบตามเป็น สโตกเกอร์
คอยเก็บไอ้นั่น ไอ้นี่ของน้องมาสะสม เอามาดม บ้าง ทำไรไม่รู้บ้าง แอบถ่ายรูปบ้าง แอบติด
กล้องติดตามบ้าง แอบดักฟังเสียง ฟังโทรศัพท์ แบมแบมบ้าง แอบเอาขนมไปวางบ้าง แอบส่ง
จดหมายบ้าง e-mail ไม่ลงชื่อบ้าง แอบส่งของขวัญบ้าง ตุ๊กตาบ้าง แอบเซพรูป เซพคลิปบ้าง
แอบสกินชิบบ้าง แต๊ะอั๋งบ้าง ... แอบดูน้องอาบน้ำบ้าง.. สารพัดแอบ...บ้าง บลา บลา บลา ...."
"อ๊า!!!! พอแล้วฮยอง !! ผมอายจนไม่รู้จะมุดตรงไหนแล้ว ฮยองรู้นานแค่ไหนแล้วเนี่ย!!" หนุ่ม
ผมแดงก้มหน้ามุดผ้าห่มจริงจัง
"ทุกคนเขารู้หมดแหละ ยกเว้น แบมแบม แค่เขาไม่พูด .....นายมัวชักช้า เดี่ยวจะไม่มีโอกาส
นะ..." จินยองยิ้มเศร้า
มาร์คทำแก้มป่องแบบงอนๆ แล้วพลิกตัวมานอนหงายมองเพดานสวย ที่ประดับคริสตัล และ
กระจก มี โคมแชนเดอเลียร์ห้อยระย้า เป็นสายสะท้อนแสงไฟ เห็นประกายระยิบระยับสวยงาม
"ทำไมผมจะไม่คิดสารภาพ ผมคิดทุกวันแหละ ทุกเวลา ทุกนาที ทุกวินาที หลับก็คิด ตื่นก็คิด
ตอนนี้ก็ยังคิด แต่ว่า...ผมพูดไม่เก่งอ่ะ ไม่รู้จะเริ่มพูดยังไง แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าแบมแบมคิดยังไงกับ
ผม แล้วก็กลัวว่าความรู้สึกดีๆระหว่างเราจะหายไป" หนุ่มหล่อผมแดงที่จัดว่าหน้าตาดีที่สุดของ
กลุ่ม ปรกติเป็นคนมั่นใจในตัวเองสูงมาก แต่พอเป็นเรื่องของแบมแบม กลับขาดความมั่นใจ
ระบายออกมา พร้อมถอนหายใจน่าสงสาร
"ขนาดต้องเผชิญหน้ากับเพชฌฆาต อย่างเจ้าไลเกอร์ หรือ คู่แข่งน่ากลัวคนอื่นๆที่ละเยอะๆนาย
ยังไม่เคยหวั่นไหว หรือลังเล กับแบมแบม นี่ทำอย่างกับจะเป็นจะตาย กลายเป็นแมวแก่ซื้อบื้อ
เชื่องๆซะงั้น" แจ๊กสัน แหย่
"ทำไมนายไม่ส่งความรู้สึกนั้นออกไปหล่ะ เชื่อเถอะว่าความรู้สึกที่จะได้รับตอบกลับมาหน่ะ ไม่
ทำให้นายต้องรู้สึกเสียใจหรอก มัวค้างคาแบบนี้เมื่อไหร่จะพบกับความสุขกัน ถ้าพรุ่งนี้น้องไม่
อยู่ตรงนั้นแล้วนายจะทำยังไง?"
"ไม่เอานะ ฮยองอย่าพูดอะไรเป็นลางอย่างงั้นสิ ถ้าวันนี้พวกเราเดบิวผ่านไปได้อย่างปลอดภัย
นะ ผมจะรีบไปสารภาพรักกับแบมแบม!!ทันทีเลย" มาร์คตะโกนประกาศกร้าว
แจ๊กสันกับยองแจ หันมาสบตากันแวบหนึ่ง ก่อนที่ต่างคนต่างจะแกล้งมองไปทางอื่น
" ฉันคำนวณคร่าวๆนะ ตอนนี้ ผ่านมาน่าจะเกือบ 2 ชั่วโมงแล้ว ผู้เข้าแข่งขันน่าจะเหลือ 1 ใน 3
ก็ไม่เกิน 50 คน ตัดพวกทีม A ที่ติดสัญญาโอกาสย้ายสังกัดคงไม่มี ไป 11 คน แล้วก็ แล้วก็ไม่
นับทีมเรา 7 คน น่าจะมีคนบุกมาประมาณ 30-35 คน และคงจะเป็นพวก ทีม C ที่เหลือส่วนใหญ่"
จินยองคาดการณ์ได้แม่นยำราวกับตาเห็น เพราะผู้เล่นในสนามจะไม่ทราบผลการแข่งเหมือน
ผู้ชมทางบ้าน
"ตอนนี้ ฝั่งเรา มี ไรเฟิลของยองแจ กระสุน เหลือไม่มาก M240 ของมาร์ค กระสุน เหลือพอ
สมควร แล้วก็ มีดกับปืนพก ของแจ๊กสัน ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดน่าจะยื้อได้ครบ 1 ชั่วโมงไม่ยาก
นัก "
"ช่วงครึ่งชั่วโมงแรกที่เหลือ จะให้ยองแจคอยยิงเก็บจากระยะไกลไปก่อน ถ้าพวกนั้นผ่านเข้า
มาถึงประตูหอคอยข้างใน ก็วานมาร์คกับ แจ๊กสันไปจัดการต่อ ถ้าพวกนายเห็นว่าต้านไม่ไหว มี
อะไรเกิดขึ้น หรือมีใครได้รับบาดเจ็บ ให้หนีไปก่อน ค่อยหาทางกลับมาช่วยฉันทีหลัง ห้ามตาย
นะ จำกฎข้อเราได้ใช่ไหม?" จินยองพูดย้ำอีกที
“แย่แล้วฮยอง พวกที่มาบุก ทำไมมีอาวุธครบมือขนาดนั้นหล่ะ ระดับทีม C ไม่น่าหามาครอบ
ครองได้นะ” ยองแจที่ส่องกล้องหาเป้าหมายอยู่ถึงกับอุทานเสียงหลง กับภาพที่เห็น
“จริงสินะ ลืมคิดไป ลอง SM ออกหน้าขนาดนี้ อาวุธพวกนั้นจะมาจากไหนเสียหล่ะ” จินยองทำ
หน้าครุ่นคิด
“ลุกได้แล้ว ตัวขี้เกียจ” แจ๊กสันเอาเท้าเขี่ยมาร์ค ที่แผ่หลาอยู่บนเตียง ข้างๆจินยอง
“โหย ไอ้...นายเคยวิ่งสุดแรงไหม มนุษย์ทั่วไปหน่ะระยะ 100 เมตร เต็มสปีดใน10 วิก็หมดแรง
แล้ว แต่ชั้นวิ่งตั้ง 10 นาทีนะ ไม่มีพลังเหลือ จริงๆหว่ะ” ถึงจะตอบแบบอิดออด แต่ความรับผิด
ชอบก็ทำให้มาร์ค ลุกมา จับอาวุธอยู่ดี
ยองแจ ยิงปืนออกไป หลายนัดแล้ว แสดงว่าพวกที่จะเข้าจู่โจมมารวมกันใกล้ๆเยอะแล้ว และน่า
จะลดจำนวนคนที่มาบุกได้อยู่บ้าง
แต่เหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น…
“ โอ๊ยย บ้าจริง” ยองแจปล่อยมือจากไรฟิลที่ กอดอยู่
แจ๊กสันรีบเข้าไปดู “เป็นอะไรหรือป่าว?”
“พลุส่องแสง ... แปบนะ” เวลากลางคืนนั้น แสงน้อย การมองผ่านกล้องส่องทางไกลต้องอาศัย
การเพ่งสายตากว่าปรกติ เพราะต้องปรับสายตาให้เข้าแสงที่มีเล็กน้อยในสิ่งแวดล้อม แต่อยู่ๆ
เกิดมีแสงสว่างวาบ อย่างพลุแสง ที่มาโดนขยายด้วยกำลังส่องของกล้องอีก ทำให้ดวงตาของ
ยองแจ เจ็บและพร่ามัว ไปชั่วขณะ
ไม่นานนักมีเสียงโครมครามที่ประตูชั้นล่างของหอคอย
จินยองรีบบังคับตัวเองกลิ้งลงจากเตียง แล้วสั่งให้ มาร์ค กับแจ๊กสัน ขนที่นอน เอาไปจุดไฟ
โยนลงไปขวางประตูข้างล่าง
“สองคนไม่ไหวอ่ะฮยอง ที่นอนมันหนักมาก” แจกสันโอดครวญ
“ก็ เอามีดผ่าแบ่งสิ แหมะ ไม่น่าเชื่อว่า แม้แต่นายยังตื่นเต้น เร็วๆเข้า” มาร์คเปิดประตู ห้อง
นอนเจ้าหญิง แล้วเดินลงบันไดวน เพื่อกราดกระสุนไปด้านล่าง ซึ่งประตูหอคอยถูกเปิดออก
แล้วเพราะไม่สามารถต้านแรงคนจำนวนมากได้
พวกข้างล่างยิงสวนขึ้นมา ทำให้มาร์คที่ใช้มือเดียวโจมตีได้ไม่สะดวกนัก แต่ก็เข้าเป้าไปไม่น้อย
ดูจากกระสุนที่ฝังบนผนังแถวที่มาร์คอยู่ บางอัน ผนังเป็นรูเล็กๆ บางอันก็ใหญ่เป็นรูโบ๋ใหญ่ บาง
อันนี่ผนังถึงกับโดนอัดเป็นวงยุบกว้าง บางอันผนังซีเมนต์ถึงกับก็แตกกระจายด้วยอนุภาพของ
ปืน แสดงว่าพวกนั้นมีอาวุธหลากหลาย และไม่ธรรมดา
แจ๊กสันแบ่งที่นอนเป็นส่วนๆ ราดด้วยน้ำมันตะเกียง จากนั้นจุดไฟแล้วโยนลงไป แต่ของพวกนี้
ไม่ได้ทำให้เกิดแผลถึงชีวิต แค่ชะลอการโจมตีได้บ้าง
มาร์คเห็นมีจังหวะแล้วเลยหันหลังจะถอยกลับห้อง
....แต่ โชคร้ายเขาถูกยิง กระสุนเข้าที่ชายโครง ล้มลง ปืนกล M240 ของเขาตกลงไปด้านล่าง
“เฮ้ย!!” แจ๊กสันรีบถลาเข้าไปลากมาร์ค ออกมา จากตรงที่เขาอยู่ ก็พลาดโดนกระสุนเข้าที่
แขนเช่นกัน แต่แม้เลือดจะไหล เขาก็ไม่ปล่อยมือ ฝืนลากมาร์ค กลับเข้าไปในห้องอย่างยากเย็น
แล้วรีบปิดประตู
พวกที่บุกมาข้างล่าง รีบ วิ่งขึ้นบันไดมาอย่างรวดเร็ว เสียงคนโหวกเวก เสียงปืนใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
“เป็นไงบ้าง” จินยองร้องถาม ใจไม่ดี
“มาร์ค โดนยิงเข้าชายโครง เลือดออกเยอะมาก ผมโดนที่แขนไม่เป็นไร ฮยองหนีไปก่อนดีกว่า”
แจ๊กสันตะโกนตอบพลางเอามืออุดที่แผลของมาร์คที่มีเลือดไหลออกมาไม่หยุดอย่างกับปั๊มน้ำ
“ยองแจ นายไหวไหม ช่วยลากตู้ เตียงแถวนี้ไปกั้นประตูไว้ แจ๊กสันมาช่วยยองแจ เดี๋ยวชั้นดู
มาร์คให้” จินยองแม้จะมองไม่เห็นแต่ก็พยายามคลานคลำหาทางไปตามเสียงของแจ๊กสันจน
เจอตัวมาร์ค
จินยองจับตามตัวและจัดท่าทางเอาศีรษะของมาร์คมาวางบนตัก แล้วคลำชีพจรที่คอ
“ ..แบมแบม..” มาร์คส่งเสียงอย่างยากเย็นเป็นชื่อของคนคนเดียวที่เขาคิดถึงในขณะนี้ สติเริ่ม
เลือนราง รู้สึกหน้ามืด หูอื้อไปหมด ตัวของมาร์คเย็นชื้น เหงื่อออกมาก และชีพจรเต้นเร็ว แต่
ค่อยๆเบาลง
แม้จะรู้ทฤษฎีปฐมพยาบาลการห้ามเลือดมากมาย แต่ของจริงนั้นมันต่างกันเยอะ
จินยองถอดเอาเสื้อของเขากลับด้านที่คิดว่าสะอาดพับซ้อนกันแล้วกดแน่นปิดบริเวณแผลที่มี
เลือดไหลออกมา แต่ไม่นานเท่าไหร่เสื้อของเขาก็ชุ่มไปด้วยเลือด กระสุนคงเข้าไปโดน
เส้นเลือดใหญ่ หรืออวัยวะสำคัญ ตัวมาร์คค่อยๆเย็นลง ในขณะที่ตัวเขาทั้งสั่นและเย็นไม่แพ้กัน
“มาร์ค ได้ยินไหม อยู่กับชั้นก่อน แบมแบมกำลังมาหานายแล้ว” จินยองพูดให้กำลังใจ พร้อมใช้
อีกมือคอยเขย่าตัวมาร์ค จริงๆแล้วมาร์คต้องให้เลือดจำนวนมากและผ่าตัดด่วนทันที ไม่งั้น...
ในขณะที่ ประตูห้องนอนของเจ้าหญิง ที่พวกเขาอยู่ ถูกรัวยิงไม่ยั้ง เศษไม้กระจายปลิวว่อน จน
เป็นโพรง คนแทบจะลอดเข้ามาได้อยู่แล้ว ติดแต่โดนโครงเหล็กของตู้ เตียงกั้นไว้
ยองแจ กับแจ๊กสันยังไม่ละความพยายาม พวกเขายิงสวนเข้าไปตรงร่องรอยแตกของประตูที่พอ
จะมองเห็นคนเคลื่อนไหว ทำให้พวกนั้นยังไม่กล้าพุ่งเข้ามาเต็มที่
………….
ก่อนหน้านี้ เล็กน้อย
“จะว่าอย่างไงดีหล่ะ ลีดเดอร์ที่รักศักดิ์ศรียิ่งชีพแห่ง Got7 อย่าง อิม แจบอม มาคุกเข่าก้มหัว
ให้ชั้นซะขนาดนี้ “ ชายหนุ่มในชุดเสื้อกล้ามหนังสีดำ โชว์แขนล่ำที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ ยืนกอด
อก เต๊ะท่าอยู่ บริเวณลานน้ำพุ ที่ตกแต่งด้วยไฟหลากสี สวยงาม
“ ชั้นไม่อยากยุ่ง เดี๋ยวจะหาว่ารังแกเด็ก แต่แบบนี้ SM ก็ทำเกินไป เอาเป็นว่าเดี๋ยวชั้นจะไป
เล่นกับพวกยุนโฮให้สักพักก็แล้วกัน แต่ต้องมีค่าตอบแทนนะ” ไม่นึกว่านักฆ่าในตำนานจะมีมุมนี้
ด้วย เขายกนิ้วชี้มาแตะแก้มตัวเองพร้อมเอียงคอ
“ชั้นขอแค่ โดรนของพวกนาย 3 คนละกัน ตอนนี้ฉันยัง 0 คะแนนอยู่เลย” เรนยิ้มไม่เห็นลูกตา
เป็นสระอิ
“คะแนนของพวกเรามีไม่เท่าไหร่หรอกครับ แต่ถ้ามันช่วยได้ฮยองเอาไปเลย” แบมแบมรีบกำ
โดรนของตัวเองส่งให้
“อ๊ะๆ ไม่ใช่ตอนนี้ ก่อนหมดเวลาค่อยเอามาละกัน ฉันมั่นใจว่าเมื่อถึงตอนนั้น คะแนนของพวก
นาย โดยเฉพาะแจบอมอาจจะสูงจนได้ MVP ในค่ำคืนนี้เลยนะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
พลุส่องแสงถูกจุดเพื่อเรียกรวมพลที่ปราสาทเจ้าหญิงนิทรา แจบอม แบมแบม และยูคยอม รีบ
วิ่งอย่างไม่คิดชีวิต ไม่กี่นาทีเมื่อไปถึง ประตูหอคอยชั้นในก็ถูกทะลวงพังเข้าไปข้างในแล้ว
เมื่อผ่านเข้าไปพบว่าที่พื้นหอคอยมีร่างคนนั่งนอนเพราะบาดเจ็บอยู่ 6-7 คน มีเศษที่นอนลุกไหม้
แม้จะทำให้เดินลำบากและมีควันเยอะมากจนแทบสำลักแต่ก็ยังพอเดินขึ้นไปได้ เมื่อมองไปด้าน
บนสูงขึ้นไป มีกลุ่มคนจำนวนมากกำลังไต่บันไดวนขึ้นไปด้านบน และเห็นมีการยิงตอบโต้ มีคน
หล่นลงมาบ้างเหมือนกัน
เพื่อความมั่นใจ แบมแบมกับยูคยอมไล่เก็บพวกที่หมดสภาพแถวประตูหอคอยจนหมด ในขณะที่
แจบอมเดินนำขึ้นไปก่อน โดยที่กลุ่มคนที่กำลังขึ้นไปสนใจแต่ข้างบนไม่รู้ว่ามีใครกำลังตามมา
ข้างหลัง
“ปัง ปัง ปัง” เสียงปืนกับเสียงคนพูดดังก้องตลอดทางเดินฟังไม่ได้ศัพท์ แม้จะมองเห็นไกลๆแต่
ก็รู้ได้ทันทีว่า คนผมแดงปลายสุดด้านบนของบันได คือมาร์ค เขาโดนยิง และแจ๊กสันกำลังลาก
กลับไป ยังห้องด้านหลัง
“มาร์คฮยองงงงงง!!’’ แบมแบมตะโกนลั่น รีบวิ่งติดสปีดจนแทบจะแซงแจบอมที่นำอยู่เกือบ
30ขั้นบันได ทำไมพื้นมันดูเบลอจัง แบมแบมน้ำตาไหลจนมองแทบไม่เห็นทาง แถมยังยิงสเปะ
สปะจนกระสุนใกล้หมด
แจบอมหันไปเอานิ้วจิ้มศีรษะแบมแบม แล้วดีดอย่างแรงจนแบมแบมหงายหลังตกลงมาเกือบ 10
ขั้นบันได แต่เห็นว่ายูคยอมคอยรับอยู่ เลยทำ
“ฝากแบมแบมแปบ อย่าให้คลาดสายตานะ” แจบอมสั่งเสียงเข้ม
“ยูคยอมเอามือหนึ่งปิดตาแบมแบมจากด้านหลัง อีกมือก็กอด back hug ปลอบใจปล่อยให้แบม
แบมร้องให้สะอึกสะอื้น เรียกชื่อมาร์ค
แจบอมเก็บบางสิ่งได้จากศพแถวนั้น เขาวิ่งกระชั้นเข้าใกล้กลุ่มข้างบนมากขึ้นแล้วไล่ยิงพวกที่
อยู่ข้างหน้าร่วงลงมาเรื่อยๆ จนใกล้ถึงชั้นบนสุด
“ถอยออกไปจากประตูซะ” เสียงทุ้มหวานทว่าดูมีอำนาจที่คุ้นหูตะโกนลั่น ทำให้แจ๊กสัน รีบพา
จินยองกับมาร์คออกห่างจากที่เดิมไปหลบสุดมุมห้อง
“ตูม !!” ระเบิด ระเบิดกระจาย แรงอัดดันประตูหลุดหายไปเศษเนื้อกระจัดกระจาย พร้อมส่งกลิ่น
ไหม้ พวกแจ๊กสันหูอื้อ กันหมด เสียงปืนก่อนหน้านี้หยุด สนิท
“กึก กึก กึก” มีเสียงรองเท้าดังก้อง กำลังเดินขึ้นบันไดมาจะถึงห้องที่พวกเขาอยู่แล้ว
แจ๊กสัน ยองแจ รีบคลายอ้อมกอด ที่เอาตัวบังจินยองกับมาร์คไว้ ออก แล้วรีบจับอาวุธ แต่
ไรเฟิลของยองแจกระสุนหมดแล้ว
แจ๊กสันพุ่งตัวเอามีดจู่โจมคนที่เข้ามาทันที แต่พลาดเป้า แถมโดนขัดขาล้ม คมมีดของผู้ที่
เข้ามากลับจ่ออยู่ที่คอของเขาแทน
“ฮยอง!! ในที่สุดก็มา....” แจ๊กสันดีใจปัดคมมีดออกแล้ววิ่งไปกอดยองแจ ก่อนจะ ทิ้งตัวลงกับ
พื้นอย่างหมดแรง...
แจบอมหน้าเครียด เรียกเฮลิคอปเอตร์มารับมาร์คและจินยองไปโรงพยาบาลทันที ดูเหมือน
จินยองจะเป็นห่วงอาการมาร์คมากกว่า เลยไม่อิดออดที่จะต้องออกจาการแข่งขัน ก่อนหมด
เวลาแค่ 5 นาทีสุดท้าย
สรุปคะแนน ทีม Got7
แจบอม 17 ยองแจ 13 มาร์ค 11 แจ๊กสัน 11 แบมแบม 7 ยูคยอม 5 จินยอง 0 รวม 64 คะแนน
แต่เนื่องจากต้องยกโดรน ของ แจบอม แบมแบม และยูคยอมให้เรน รวมถึงมาร์คต้องออกจาก
การแข่งขันก่อนหมดเวลา คะแนน ของเขาจึงเป็น 0 สรุปคือ Got7 ได้คะแนนวันเปิดตัวนี้ 24
คะแนน เป็นลำดับ 3
ปิดฉากการแข่งวันแรกของ Got7
อันดับวันนี้ ที่ 1 TVXQ 35 คะแนน ที่ 2 Rain 29 คะแนน ที่ 3 Got7 24 คะแนน
เนื่องจากต้องเสียโดรนให้เรน ทำให้คะแนนในวันเปิดตัวของ got7 ไม่ดีเท่าไหร่นัก แต่ถ้าได้ชม
การแข่งขันแล้วละก็ทุกคนล้วนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าว่า Got7 ที่เป็นหน้าใหม่ที่โชว์เดบิวได้ไม่
ธรรมดา ผู้คนที่ได้ดูต่างตกหลุมรัก หลงใหล ไม่สามารถละสายตาได้ อย่างไม่รู้ตัว มี feeback
ดี ถล่มทลายอย่างนี้ บอกได้เลยว่าอนาคตไกลแน่นอน....
...........................
( ประธาน JYP : เรนทำไมแกล้งน้องๆอย่างงี้อ่ะ ไอ้คะนงคะแนน มันจำเป็นสำหรับนายที่ไหน
เรน : ผมอยากให้เด็กๆ ค่อยๆเป็นค่อยๆไปมากกว่า ยังมีอะไรต้องเรียนรู้อีกเยอะ การ
ประสบความสำเร็จเร็วเกินไป ถ้ารักษามันไว้ไม่ได้ก็ใช่ว่าจะเป็นเรื่องดีนะครับ)
ความคิดเห็น