คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ตอนที่ 17 : 17th Bullets
ตอนที่ 17 : 17th Bullets
คุณเคยรู้สึกไหมว่า มีรูใหญ่กว้างอยู่ที่กลางหน้าอก มันโหวง หวิว เหว่ว้า โหยหา
บางสิ่ง ที่ไม่รู้เหมือนกันว่าคืออะไร ความสุขครั้งสุดท้ายในชีวิต มันผ่านมานานเท่าไหร่แล้วนะ
ความรู้สึกหนักอื้งที่จะเกาะกุมจิตใจอยู่นี้มันจะอยู่อีกนานแค่ไหน หรือมันจะดำเนินต่อไปเรื่อยๆ
จนกว่าชีวิตนี้จะสิ้นสุด...
ทุกเช้าวันจันทร์ จะมีแฟนคลับคนนึงส่งเกมส์ออกใหม่มาให้แบมแบมเล่นเสมอ และแบมแบม
ก็มักจะเอาไปเล่น ...กับพี่มาร์ค
ทุกเช้าวันอังคาร จะมีแฟนคลับอีกคนส่งเครื่องประดับบ้าง เสื้อผ้าบ้างแบบที่แบมแบมชอบมา
ให้ แบมแบมก็มักจะเอาไปใส่ ...อวดพี่มาร์ค
ทุกเช้าวันพุธ ก็มีแฟนคลับอีกนั่นแหละส่งตุ๊กตาน่ารัก ๆ นุ่มนิ่ม ไม่ซ้ำแบบ เล็กบ้างใหญ่บ้างมา
ให้ แบมแบมก็มักจะเอาไป เล่นพันตัวบ้าง นอนกอดนอนหนุนเวลาดูทีวีในห้องนั่งเล่นบ้าง
...กับพี่มาร์ค
ทุกวันพฤหัสบดี จะมีแฟนคลับส่งขนมอร่อยๆมาให้ แบมแบมก็มักจะเอาไปแบ่งกันกินเล่นกับ
สมาชิก และคนที่ได้กินคนแรกก่อนใครก็...คือพี่มาร์ค
ทุกวันศุกร์ จะมีแฟนคลับส่งดอกไม้มาให้ แบมแบมมักจะเอาไปใส่แจกัน ที่อยู่ในห้อง แล้ว
นอนมองอย่างนั้น ครั้งละนานนาน เพราะดอกไม้สวยๆ มันทำให้นึกถึงรอยยิ้ม ...ของพี่มาร์ค
ส่วน เสาร์ อาทิตย์ ที่ว่างจากการฝึก ก็เป็นหนึ่งในช่วงเวลาที่แบมแบมเฝ้ารอ เพราะจะได้ออก
ไปซื้อของและเดินเล่น ...กับพี่มาร์ค
แต่ตารางชีวิตเหล่านี้ก็เปลี่ยนไป ตั้งแต่ พี่มาร์คเข้าโรงพยาบาล ไม่มีเกมส์ เสื้อผ้า ตุ๊กตา ขนม
หรือดอกไม้ส่งมาอีกเลย ซึ่งแบมแบมก็ไม่ทันสังเกตเพราะถึงส่งมาก็ไม่รู้จะไปอวดใคร เพราะ
ช่องใหญ่กว้างในหัวใจที่ขาดไปไม่ได้อยู่ที่นี่
หลังจากเดบิว มาร์คต้องรับการผ่าตัดฉุกเฉินนานถึง 12 ชั่วโมง แล้วก็เข้า ICU ห้ามเยี่ยมอีกไม่มี
กำหนด แบมแบมถึงกับ ไม่กินข้าว แยกตัวไม่พูดคุยกับใคร ไม่ดูทีวี ไม่เล่นเกมส์ ไม่เล่น
อินเตอร์เนท ไม่ร่าเริง ไม่หัวเราะ ไม่หยอกล้อกับใคร ไม่ไปก่อกวน สร้างความปั่นป่วนอะไร
เหมือนที่เคยทำ ตาบวมแดงเหมือนคนร้องไห้ตลอดเวลา แถมยังไม่หลับไม่นอน ชอบไปนั่ง
กอดเข่าอยู่หน้าประตูหอเหมือนรอใครสักคน
ในช่วงเวลานั้น คนที่เคยเป็นที่ปรึกษา ดูแลของแบมแบม อย่างจินยองก็ไม่อยู่ แจบอมก็เก็บตัว
เหลือแต่ยูคยอมแจ๊กสัน และยองแจ ที่คอยพยายามพูดคุย ช่วยเหลือ
“แบมแบมฮยอง ไม่กินอะไรหน่อยเหรอ ผมกับยองแจ ซื้อไก่ทอดของโปรดมาฝากด้วยนะ”
ยูคยอมกับความพยายามครั้งที่ 550 เสนอของกินให้แบมแบม ทุก 30 นาทีอย่างไม่มีเหนื่อย
“ปรกติก็ตัวเล็กอยู่แล้ว ถ้าไม่กินอะไรเลย เดี๋ยวกลายเป็นเด็กแคระ เตี้ยไม่โต ไม่หล่อนะแบม
แบม” แจ๊กสันเดินมาแย่งไก่แบมแบม เคี้ยวตุ้ยๆ
.... แบมแบม ไม่ตอบโต้ ต่างจากปรกติ ถ้าใครพูดถึงคำว่าเตี้ย หรือแย่งของกิน แบมแบมแทบ
จะสู้ตาย ต้องไฝว้จนได้เลือดตลอดทุกครั้งไป
“ไม่เอาน่า แบมแบม พวกเราแต่ละคนต่างก็เป็นห่วง จินยองฮยองกับมาร์คฮยองไม่แพ้แบมแบม
หรอกนะ แต่การที่แบมแบมทำแบบนี้ ไม่ได้ทำให้ ฮยองทั้งสองคน หายเร็วขึ้นหรอก แถมถ้า
พวกเขารู้ เขาจะยิ่งเป็นห่วงแบมแบมมากกว่าเดิม แบมแบมอยากให้พวกเขาเสียใจเหรอ”
ยองแจ ปลอบราวกับผู้เชี่ยวชาญด้านจิตวิทยา
“แบมแบมไม่รักตัวเองแบบนี้ เป็นผมก็ไม่รักแล้ว ผมเกลียดแบมแบมที่สุด” ยูคยอมหมดความ
อดทน กระแทกวางถุงอาหารลง แล้วเดินเข้าห้องไป
“….” คราวนี้แบมแบมปล่อยโฮ ร้องไห้พร้อมเอาหน้าซุกเข่าตัวเอง สะอื้นอย่างน่าสงสาร
“เอ้ย เป็นลูกผู้ชายหรือป่าว อย่าร้องนะ” (เดี๋ยวเฮียจะร้องตามอยู่แล้ว) แจ๊กสันทำเสียงเข้ม
“ถ้าแบมแบมกินไก่ทอดชิ้นนี้หมด เดี๋ยว พี่จะไปง้อยูคให้ ” แจ๊กสัน ตบไหล่แบมแบม พร้อมเอา
อีกมือตีอกตัวเอง เป็นการรับประกัน
...ตอนนี้แบมแบมจึงยอมกินไปนิดหน่อยแล้ว และเริ่มหยุดไม่ได้...
แจ๊กสันเดินไปหายูคยอมที่แอบอยู่หลังประตู ทำไฮไฟว์ตีมือ แล้วกระโดดกอดกันด้วยความดีใจ
ที่ทุกอย่างเป็นไปตามแผนของยองแจ
ยองแจเอาทิชชู่ซับน้ำตาแบมแบม แล้วก็เช็ดรอบๆแก้ม และปาก ที่เลอะไก่ทอด แล้วยิ้มอย่าง
อ่อนโยน
แบมแบม มองยองแจ แล้วน้ำตาจะไหล่ขึ้นมาอีก เพราะปรกติ จะมีแต่มาร์คคนเดียวที่คอยเช็ด
แก้มเช็ดปากให้
ยองแจรีบเบี่ยงเบนความสนใจด้วยการชวนแบมแบมคุยเรื่องอื่น
"ไก่ทอดอร่อยไหม ? แบมแบม" ยองแจลูบหัว
"...ฮะ" ถึงมันจะฝืดคอและกลืนลงไปอย่างยากเย็นเพราะจิตใจที่หมดอาลัย แต่ร่างกายที่อด
อาหารจนหิวโซของแบมแบมก็ซื่อสัตย์ ส่งรีแอกชั่นน้ำลายไหล และท้องร้อง มาบังคับให้แบม
แบมต้องกินเจ้าไก่ทอด หอมกรอบที่อยู่ตรงหน้าต่อไป
"แบมแบม ไม่ปรกติ รู้ตัวไหม?" ยองแจชวนคุยต่อ
"...ยังไง เหรอ ฮะ?" แบมแบมชะงัก แล้วหันมาถามด้วยดวงตาใสซื่อ
" อารมณ์โศกเศร้าของคนเรามันเป็นเรื่องปรกติ มี แล้วก็หาย แต่แบมแบมเล่นเป็นนานเกินไป
แล้ว แถมยังไม่คุย กับใคร ไม่กิน ไม่นอน ทำลายสุขภาพตัวเองแบบนี้ เดี๋ยวจะป่วยเอานะ "
ยองแจพูดด้วยน้ำเสียงห่วงใยซึ่งแบมแบมก็รับรู้ได้
"ก็... ผมเป็นห่วง มาร์คฮยอง กับ จินยองฮยอง จนไม่อยากทำอะไร รู้สึกไม่มีแรง ปวด เมื่อย
เหนื่อย เบื่อ ไปหมด แค่หายใจผมยังรู้สึกเหมือนหายใจได้ไม่เต็มที่ เลยฮะ..."
"แล้วเป็นห่วงใครมากกว่ากัน ระหว่าง มาร์คฮยอง กับจินยองฮยอง?"
"ก็ห่วงทั้งสองคน ฮะ แต่...ไม่เหมือนกัน"
"ไม่เหมือนยังไง ลองบอกพี่ซิ?"
"ออมม่าจินยอง แบมรักมาก เป็นเหมือนครอบครัวของแบม ดูแลแบมมาตั้งแต่มาที่เกาหลี ถ้ามี
อะไรที่แบมตอบแทนได้ ทำให้ได้ ช่วยได้ แบมยินดีทำทุกอย่าง อยากอยู่ด้วยกันตลอดไป..."
"ส่วนมาร์คฮยอง แบมก็รัก ก็เป็น...ครอบครัว คอยดูแล คอยดุ คอยสอน คอยเป็นเพื่อน คอยเล่น
ด้วย ... คอยให้กำลังใจ คอยยิ้ม ...บางทีก็ทำให้หัวใจแบมเต้นแรง ถ้าทำได้ แบมอยาก ได้รอย
ยิ้มนั่น อยากให้พี่มาร์คอยู่ข้างๆแล้วก็ยิ้มให้แบมตลอดไป ...บางทีก็อยากซ่อนพี่มาร์คไว้ไม่ให้
ใครเห็นให้เป็นของแบมคนเดียว"
"อ่าว ทำไมไม่เหมือนกันหล่ะ ? แล้วกับพวกพี่ แจ๊กสัน แล้วก็ยูคยอมหล่ะ"
"พวกฮยอง กับยูค แบมก็รักเหมือนครอบครัวที่ไม่อยากแยกจากกัน อยากอยู่ด้วยกันตลอดไป"
"แล้วเจ้าโนร่า แมวของแจบอมฮยองอ่ะ"
"กับโนร่า แบมก็รัก มันขี้อ้อน"
"อ่า...แบมแบมเห็นหรือยังว่า มันต่างกันยังไง ความรักมันมีหลายแบบนะ แบบเพื่อน แบบ
ครอบครัว แบบเอนดู ชื่นชม ..หรือ แบบ คนรัก แบมแบมอยากครอบครองยูคยอมไว้คนเดียว
หรือปล่าว?"
"No!!" ..แบมแบมรีบยกมือเป็นเครื่องหมาย กากบาท พร้อมส่ายศีรษะปฏิเสธทันที
"แต่ แบมแบมอยากเป็นเจ้าของมาร์คฮยอง... ? ยอกแจเอามือเล่นผมแบมแบม นิดหน่อย ก่อน
จะลุกไป ทิ้งให้แบมแบมนั่งครุ่นคิด ตีความหมายถึงสิ่งที่เค้าพูดทิ้งไว้...
.............
ณ. หอผู้ป่วยวิกฤติ ( ICU) โรงพยาบาล JYP.
เตียง 408 สัญญาณชีพปรกติแล้ว หายใจด้วยตัวเองได้ ถอดเครื่องช่วยหายใจได้แล้ว ไม่มีไข้
ไม่ติดเชื้อ ค่า lab ปรกติ ติดต่อญาติแล้วอนุญาตให้ย้ายเข้าห้องพิเศษได้ ครับ ...
6 ชั่วโมงต่อมา...
"รู้สึกตัวแล้วเหรอคะ อย่าเพิ่งขยับตัวนะ เดี๋ยวดิฉันปรับเตียงให้" พยาบาลสาวประจำห้องพิเศษ
โรงพยาบาล JYP กล่าวบอกคนไข้หนุ่มที่เพิ่งฟื้นขึ้นมาอย่าง งง งง
"ที่นี่ที่ไหนครับ" คนไข้ผิดขาว ซีด ดูอิดโรย ผมสีแดง ยุ่งกระเซิง แต่ก็ยังดูหล่ออยู่ถามด้วยเสียง
ทุ้ม น่าฟัง
"ตอนนี้ คุณอยู่ที่ โรงพยาบาล JYP ค่ะ วันนี้คือวันศุกร์ ที่ 25 มกราคม เวลา 15.00 น. เป็นวันที่ 9
หลังจากเข้าโรงพยาบาล และวันแรกที่ออกจากห้อง ICU เราติดต่อไปทางญาติคุณแล้ว ได้ข่าว
ว่าติดงานอยู่ เดี๋ยวเย็นๆพวกเขาคงมาเยี่ยม มีอะไรขาดเหลือให้กดปุ่มตรงหัวเตียงเรียกนะคะ"
คุณพยาบาลยิ้มให้แล้วเดินออกไป
มาร์คไม่ได้สติถึง 9 วัน เขาพยายามนึกทบทวนเหตุการณ์ที่พอจำได้ เหมือนได้ยินเสียงจินยอง
เรียกตลอดเวลา เสียงที่ฝังอยู่ในสมองว่า มาร์ค อดทนไว้ แบมแบมกำลังมาแล้ว ทำให้เขา
พยายามต่อสู้กับความเจ็บปวดทั้งๆที่ไม่ได้สติ จนถึงวันนี้ ...
จริงสินะ แบมแบม คิดถึง อยากเห็นหน้าจัง ตอนนี้บ่าย 3 เหรอ ป่านนี้คงกำลังแข่งรายการใด
รายการหนึ่งอยู่ มาร์คจึง ใช้ voice control สั่งให้ ทีวี ในห้อง ฉายรายการที่ต้องการ
โชคดี เปิดเจอ ทีม Got7 กำลังออกกล้องพอดี stage ของ ดีวิชั่น D วันนี้เป็น ห้อง แลคเชอร์
รูม สโลป ขนาดประมาณ 200 ที่นั่ง ( เป็นห้องเรียนขนาดใหญ่ที่มีเก้าอี้เป็นชั้นๆลดหลั่งกัน คล้าย
ในโรงภาพยนต์ ) มี ทีมเหลือ ประมาณ 5 ทีม อยู่คนละมุมห้อง และ Got7 อยู่ตรงโต๊ะสอน กลาง
เวที หน้าห้อง ทีมอื่นๆเอาโต๊ะเก้าอี้มาก่อเป็นบังเกอร์ ยิงกันไปมา สักพักเสียงปืนก็เงียบลงคง
เพราะกระสุนหมดกัน ถึงเวลาที่สายประชิดจะเข้าบุกกันแล้ว ด้านขวาของห้องแจบอมกับยูค
ยอม ค่อยๆเคลื่อนตัวเข้าไปหาบังเกอร์ที่อยู่ใกล้สุด แล้วเข้าจู่โจมด้วยมีด และสนับมือ ไม่นานก็
มีแถบคะแนนรายงานเด้งขึ้นบนหน้าจอ อีกฝั่ง แจ๊กสันกับ แบมแบมกำลังรุกเข้าหาอีกกลุ่มด้าน
ซ้าย
"ปัง!!" เสียงปืนดังขึ้นมาหนึ่งนัด สไนเปอร์ทีมฝั่งซ้ายถูกยองแจสอย ร่วงลงมาจากยอดบังเกอร์
แจ๊กสัน และแบมแบมบุกเข้าตะลุมบอลกับ อีก 4 คนที่เหลือ
กล้องจับภาพมาที่แบมแบม เด็กน้อยที่เคยร่าเริงน่ารัก ตอนนี้หน้าตาดูอิดโรยขอบตาดำคล้ำ
แล้วอยู่ๆ แบมแบมก็ล้มลง พร้อมหัวใจของมาร์คที่หล่นตุ๊บ!!
ภาพตัดไปที่การต่อสู้ด้านอื่น แล้วก็ตัดไปที่ เวทีของดีวิชั่น A ผ่านไป 10 กว่านาที ก็ยังไม่มี
วี่แววจะตัดภาพมาทางดีวิชั่น D ทำให้มาร์คถึงกับนั่นไม่ติด
"แบมแบม ถูกยิงเหรอ ?! หรือ โดนอะไรเข้าไป เป็นลม ? สะดุดล้ม ?มองไม่ทัน...ไอ้โปรดิวเซอร์
เฮงซวยมาตัดภาพอะไรตอนนี้ ?" มาร์คใจไม่ดี
(ถ้าวันหนึ่งน้องไม่อยู่ตรงนั้นแล้วนายจะทำยังไง) คำพูดของจินยองแว๊บเข้ามาในหัวมาร์ค ทำให้
หนุ่มผมแดงผลุดลุกจากเตียง
ร่างที่นอนนานกว่า 9 วันไม่มีแรงแม้แต่จะทรงตัว เข่าทรุดล้มลงกองกับพื้น แทบจะทันที แต่
มาร์คก็ไม่ละความพยายาม เขาเอื้อมไปจับเสาน้ำเกลือเพื่อใช้ยันตัวลุกขึ้น แต่เสาเจ้ากรรมดัน
เป็นแบบติดล้อ มันก็เลื่อนหนีตัวมาร์คอย่างไม่เป็นใจ ทำให้เขาล้มลงมาอีกครั้ง
มาร์คหายใจหอบ เพราะการใส่เครื่องช่วยหายใจนานๆทำให้ปอดยุบตัวลง จริงๆต้องมีการบริหาร
ปอดอีกหลายวันกว่าจะกลับมาหายใจได้ปรกติดีเหมือนเดิม แต่มาร์คก็รอไม่ไหว แม้จะอึดอัด
ทรมาน กับออกซิเจนที่หายใจเข้าไปได้น้อยกว่าปรกติ แต่เขาก็มุ่งมันจะไปหาแบมแบม มาร์ค
ฝืน ทั้งล้ม ทั้งลุกอยู่หลายที จนยืนได้มั่นคงในที่สุด
ปรกติ แผลผ่าตัดจะปวดรุณแรง ถึง ระดับ 9-10 pain score ต้องมีการให้ morphine หรือ
pethidine ระงั้บปวดทุก 4-6 ชั่วโมง แต่มาร์คก็ไม่สนใจ เขาค่อยๆเพ่งสมาธิ แล้วบังคับร่างกาย
ให้เคลื่อนไหวอีกทีอย่างไม่รีบร้อน ทีละก้าว ทีละก้าว ในท่าที่กระทบแผลน้อยที่สุด จนถึงประตู
ห้อง
....น่าจะพอไหว มาร์คยิ้มให้ตัวเอง พร้อมเปิดประตูห้องออกไป
โชคดีที่สถานนีโทรทัศน์ KBS อยู่ไม่ห่างจากโรงพยาบาล JYP มากนัก ประมาณ 20 กิโลเมตร
หนุ่มผมแดงผู้ไม่รู้จักประมาณตน คิดว่าระยะทางแค่นี้ วิ่งจ๊อกกิ้งเป็นประจำใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมง
ก็เดินออกโรงพยาบาลมาด้วยเท้าปล่าว ไม่ใส่เสื้อคลุม ไม่มีโทรศัพท์ และเงินตัวติดตัวสักวอน
เดียว
แน่นนอนว่า แค่ 100 เมตรแรก หลังพ้นประตูโรงพยาบาล ก็นานเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว หนุ่มน้อย
ในท่า ย่องกระดึ๊บ ดูเป็นพฤติกรรมแปลกประหลาด จนไม่มีคนอยากเข้าไปทัก หรือให้ความช่วย
เหลือ ( อย่ายุ่งกับคนบ้า/ปล่อยมันไปเถอะ –คติของคนทั่วไป)
เหตุการณ์ยิ่งแย่ลงไปอีก เมื่อ มีสุนัขกลุ่มใหญ่หลายตัว ขวางทางเท้าที่มาร์คต้องเดินผ่านอยู่
พวกมันแยกเขี้ยวน่ากลัว และเห่าเสียงดัง ถ้าจะอ้อมคือต้องข้ามถนน 8 เลน ที่ไม่มีสะพานลอย
และรถที่วิ่งไปมานั้น ความเร็วระดับมอเตอร์เวย์ทั้งสิ้น ( 160km/hr up) สังขารของเขาตอนนี้คง
วิ่งข้ามถนนไม่ไหวแน่ ( แค่เดิน ยังจะแย่)
มาร์คจำใจต้องกระดึ๊บไปทางกลุ่มน้องหมา โดยพยายามมองหาอาวุธและทางหนีทีไล่ ถึง
พวกมันจะตัวเล็กกว่าเจ้าไลเกอร์เยอะ แต่ก็มีหลายตัว ถ้าโดนหมารุมทึ้ง หมดสภาพคนหล่อ
โดนหัวเราะเยาะ เพราะหนีไม่ทัน มันคงไม่ดีกับชีวิตในภายภาคหน้าเป็นแน่ แต่มาร์คก็ไม่คิด
ถอยกลับ
มาร์คสังเกตเห็นว่า ถ้าดูดีๆแล้วพวกหมาใหญ่ทั้งหลาย มันไม่ได้สนใจเขานัก มันกำลังล้อม
กรอบขู่ หมาน้อยตัวเล็กที่หลังชนกำแพง แต่ก็ไม่ยอมหมอบย้อมแพ้ พร้อมเห่าสู้ ....ว๊า นั่นยิ่ง
ทำให้เขานึกถึง เด็กน้อยอันเป็นที่รัก
4 ปีก่อน
ตอนที่มาร์ค มาเกาหลีครั้งแรก เพราะมีแมวมองไปคัดเลือกและเชิญเขาตั้งแต่อยู่โรงเรียน
ธรรมดาที่อเมริกา มาเป็นไอดอล นักฆ่า นั้น คนแรกที่มาร์คได้เจอก็คือ เทรนนี่ รุ่นพี่ ที่เด็กว่า
น่าจะประมาณ เกรด 7 ในขณะที่เขาตอนนั้นอยู่ เกรด 9 (รุ่นพี่) เด็กคนนั้น กำลังโดนเทรนนี่ รุ่นพี่
คนอื่นแกล้งเหมือนกัน เพราะดูเหมือนเขาจะตัวเล็กและเป็นเด็กต่างชาติ พูดเกาหลีไม่ได้
เหมือนเขาตอนนั้น
นั่นแหละครับ แบมแบม น้องโดน เทรนนี่ 5-6 คน ล้อมเป็นวง รุม ตบ บ้าง เตะบ้าง จากซ้ายที
ขวาที แบมแบมตัวเล็ก ก็หัวหมุน ตอบโต้มั่วไปหมด ผมทนเห็นเด็กถูกรังแกไม่ได้ครับ ที่
อเมริกาเขาถือ ก็เลย ช่วยให้เทรนนี่พวกนั้น ได้กินอาหารเหลวสักหน่อย ( คือนอนหยอดน้ำ
ข้าวต้มกันแหละครับ) แต่เหมือนจะไม่ถูกใจ แบมแบม หันมา จระเข้ฟาดหางใส่ผมเป็นการระบาย
อารมณ์แทน เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นดาวขึ้นตอนกลางวันแสกๆเลยครับ
จากนั้น แบมแบมก็มาขอโทษผมเป็นการใหญ่ ด้วยภาษาที่ฟังกันไม่รู้เรื่อง ผมพูดอะไรไปน้อง
เขาก็ไม่เข้าใจ จึงตัดสินใจ ใช้ภาษามือ ภาษากายกันดีกว่าครับ
ไม่รู้ว่าเพราะแบบนี้หรือปล่าว ผมจะคอยสังเกตทุกอย่าง ทุกท่าทางเวลาแบมแบมต้องการจะ
สื่อสาร ตากลมโตนั่นจะคอยมองมาทางผมเป็นประกาย บางทีก็เบิกกว้างเพราะความตื่นเต้น
ดีใจ หรือโมโห ส่วนปากเล็กๆของแบมแบมนั่นก็ ดูน่ารักเป็นสี ชมพูอ่อนเหมือนกลีบกุหลาบ ดู
อิ่มนุ่ม เวลาแบมแบมพูดอะไรแม้จะฟังไม่รู้เรื่อง ผมก็จะต้องมองที่ปาก ของน้องตลอดเวลา
เสียงก็ น่ารัก ยังไม่แตกหนุ่ม ผิดกับผมที่เสียห้าว ไม่เข้ากับใบหน้าเท่าไหร่ ทำให้ผมไม่ค่อยชอบ
พูด ทุกคนจึงคิดว่าผมเป็นคนเงียบๆ หยิ่งๆ
แบมแบมเป็นเด็กร่าเริง แม้จะ ทะเลาะกับเขาไปทั่ว แต่ก็ทำให้มีเพื่อนใหม่ได้ง่าย และมีคนราย
ล้อมมากมายในเวลาไม่นานนัก ผิดกับผมที่ไม่ค่อยอยากสุงสิงกับใคร แต่ก็โดนเมเนเจอร์ดุ
เพราะมันจะทำให้ทักษะการสื่อสารของผมพัฒนาช้า แล้วแบมแบมก็เข้ามาเปิดโลกของผม
ทำให้ได้รู้จักคนมากมาย
แบมแบมเป็นเด็กฉลาดเรียนรู้เร็ว ทั้งทักษะทั่วไป และทักษะในการฆ่าคน มีความ อ่อนน้อมถ่อม
ตน ขี้เกรงใจ แคร์คนอื่น ใส่ใจ มีน้ำใจ และชอบดูแลช่วยเหลือคนอื่น แม้จะตัวเล็กและออกจะ
โตช้าสักหน่อย ไม่นาน แบมแบมก็พูดเกาหลีคล่อง อย่างกับเกิดที่นี่ แถมยัง พูดภาษาอังกฤษ
ญี่ปุ่นได้อีก บางครั้งน้องก็ชอบพูดภาษาไทย เพราะเป็นคนไทย ทำให้ผมอยากเรียนภาษาไทย
ไปด้วย
ผมดีใจมากที่พวกเราได้รับคัดเลือกเข้ามาอยู่ทีม Got7 ที่กำลังจะเปิดตัว ด้วยกัน ผมชอบที่น้อง
มีสมาธิดี เวลาเรียนเป็นเรียน เล่นเป็นเล่น แล้วก็ถึงจะเห็นอย่างนั้น แบมแบมก็คอยดูแลผม ช่วย
ให้ผมเข้ากับคนอื่นๆได้โดยไม่มีปัญหา เวลาเห็นแบมแบมยิ้ม ผมจะมีความสุข และยิ้มตาม เวลา
เห็นแบมแบมเศร้าผมก็จะเศร้ามากกว่าหลายเท่า แล้วเจ้าตัวเล็กก็เข้ามาครอบครองหัวใจของ
ผมโดยไม่รู้ตัว
ส่วนใหญ่ทุกคนจะชอบชมว่าผมหล่อ ดูดี เพราะเป็นการมองแต่ภายนอก แต่แบมแบมจะชอบชม
ผมว่า เก่ง ทำได้ดี อยากเรียนรู้จากผม นั้นทำให้ผมมีความสุขมากกว่าคำชมใดใดทั้งสิ้น
ผมนึกถึงไดอารี่ที่คุณครูเคยให้ทำตอนเด็กๆ ผมอยากจะบันทึกช่วงเวลาแห่งความสุขของผมกับ
แบมแบมไว้ และเพราะเหตุนี้ทำให้ผมเริ่ม สะสม ของบางอย่างของแบมแบม เช่นวันนี้เราไปซื้อ
ของเข้าหอกัน ผมเลี้ยงน้ำแบมแบม น้องกินไม่หมด ผมก็เก็บแก้วนั้นไว้ ไปดูหนังด้วยกัน ผมก็
เก็บตั๋วหนังไว้ ผมแค่อยากรู้ว่าน้องชอบอะไร อยากกินอะไร อยากไปไหน ไปกับใคร ผมเลย
แอบติด กล้องไว้ในห้องแบมแบม แล้วก็ แฮกโทรศัทพ์ ตาม GPS ตำแหน่งแบมแบมแค่นั้นเอง
ครับ ดักฟังโทรศัพท์นิดๆหน่อยๆ แอบดูน้องอาบน้ำนี่...เอ..ผมเคยทำหรือป่าวนะ.ฮ่า ฮ่า .(นี่มัน
เข้าข่ายอาชญากรรมละเมิดสิธิส่วนบุคคลแล้วนะพี่มาร์ค 555)
ผมรู้ว่าน้องคิดถึงบ้านมากๆ แต่ก็ไม่เคยพูดออกมา ผมเลยปลอมเป็นแฟนคลับ ส่งขอขวัญให้
แบมแบมทุกวัน
วันจันทร์ ส่งเกมส์ใหม่ๆให้แบมแบมจะได้ใจจดใจจ่อกับวันจันทร์แทนที่จะเบื่อเพราะต้องไป
เรียน
วันอังคาร ส่งเสื้อผ้า เพราะว่าแบมแบมจะได้ร่าเริงมีอะไรใหม่ๆมาโชว์
วันพุธ ส่งตุ๊กตาเพราะบ่ายของวันจะเป็นช่วงพัก พวกเรามักจะมานั่งดูทีวีด้วยกัน จะได้มีอะไรเล่น
วันพฤหัส ส่งขนมเพราะแบมแบมชอบกินขนมแปลกๆแล้วจะอารมณ์ดี
วันศุกร์ส่งดอกไม้ เพราะแบมแบมชอบมองดอกไม้เห็นน้องยิ้มก็ชื่นใจ
ส่วน เสาร์-อาทิตย์ ก็รอที่จะออกไปข้างนอกด้วยกัน
รีแอกชั่นของแบมแบมในแต่ละวันก็น่ารักไม่ซ้ำกัน ยิ่งหลังๆทำให้หัวใจของผมเต้นแรงแทบพัง
มาแล้ว มันทำให้ทุกวันของผม มีแต่เรื่องสนุก จะหาอะไรไปเซอไพรซ์ แบมแบมให้ไม่ซ้ำกันดี
นะ ผมมีความสุขมาก
แต่ผมก็ไม่เคยบอกแบมแบม ว่า ผมรู้สึกยังไง เพราะผมคิดว่าที่เป็นอยู่นี้มันก็ดีแล้ว แต่ผมไม่ใช่
พระอิฐพระปูนนะครับ ถ้าจะบอกว่าไม่หวังอะไรจากน้องเลย ก็คงจะไม่จริง เพราผมก็แอบสกิน
ชิพแบมแบม บ่อยๆ ไม่ว่าจะเป็น โอบเอว โอบคอ จับผม จับมือ จับแก้ม กอด หอบ back hug
อุ้ม จุ๊บ ก็เคยมาแล้ว ...ถามว่าพอใจไหม แรกๆก็พอใจครับ แต่ตอนนี้ตอบเลยว่า ไม่... ลองคิดดู
สิครับ ถ้าแบมแบมเป็นอะไรไป ผมจะอยู่ยังไง
....
มาร์คเอื้อมมือไปจับหมาน้อยอย่างไม่ทันคิดทำให้พวกหมาใหญ่แถมนั้นเข้ารุมกัดมาร์คทันที
มาร์คหลับตาแน่น แล้วเอาตัวบังหมาน้อยไว้ ร่างกายก็รับรู้ถึงร้อยเจ็บปวดจากคมเคี้ยว หลายอัน
ที่กระหน่ำเข้ามา
“โฮ่ง!! เอ๋ง เอ๋ง!!” เจ้าพวกหมาหมู่แตกฮือ มีคนเอาของมีคมมาไล่ฟันพวกมัน
มาร์คค่อยๆลืมตาขึ้น และขอให้สิ่งที่เค้าคิดไม่เป็นจริง แต่....
แจ๊กสัน ในมือถือมีดเปื้อนเลือดกำลังหัวเราะตัวงอ โดยมียองแจทำหน้าเหรอหราอยู่ข้างหลัง
ยูคยอมวิ่งมารับลูกหมา แล้วเอาไปให้ผู้หญิงคนหนึ่งแถวนั้น ซึ่งเหมือนจะเป็นเจ้าของเพราะถือ
กรงน้องหมาอยู่ด้วย จากนั้นพวกเค้าช่วยกันประครองมาร์คขึ้นรถไป
( นี่มันเป็นความอับอายครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิตผม – มาร์ค อี๋ เอิ้น ต้วน ได้บันทึกไว้ )
“ คนไข้ ICU แมร่งมาฟัดกับหมาอยู่แถวหน้าโรงพยาบาลได้ไงวะ” แจ๊กสัน หัวเราะไปพูดไป
อย่างน่าหมั่นไส้
“ดีนะว่ายองแจ สายตาไม่เหมือนมนุษย์ ยูคยอมมันเหยียบรถตั้ง 180km/hr ยองแจยังอุส่าห์มอง
เห็นสิ่งผิดปรกติ ริมถนนได้” แจ๊กสันได้ทีพูดไม่หยุด
มาร์คอยากจะตอบโต้ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะตอนนี้แค่หายใจยังเจ็บแผล แถมทั้งตัวก็
มอมแมม เปื้อนสกปรก และมีเลือดไหลเพราะหมากัด
“แจบอม จินยอง กับแบมแบมไปไหนอ่ะ?” ,มาร์คถามขึ้นมา เพราะบนรถ มีแค่ แจ๊กสัน ยองแจ
และยูคยอม
“แหม สองชื่อแรกเสียงเบา พอชื่อสุดท้ายทำไมเสียดังจังน๊า?!” แจ๊กสันลอยหน้าลอยตา
“ไอ้...ไม่ใช่สิ ยูคยอม ยังอายุไม่ถึง 20 นี่ มีใบขับขี่ได้แล้วเหรอ...” มาร์คอยากจะด่า แจ๊กสัน แต่
ก็ต้องหวาดเสียวกว่าเมื่อ ยูคยอมถอยรถเข้าซองด้วยการดริฟ 100 องศา เหวียงแผลแทบฉีก
“จะมีได้ไง อ่ะฮยอง ... แต่ช่างเถอะ ไปดูแบมแบมกันดีกว่า”
“แบมแบมเป็นไรอ่ะ เห้ย รอด้วยยย” พอรถจอด ทุกคนรีบเดินจ้ำไปทางห้องฉุกเฉินของโรง
พยาบาลโดยไม่รอมาร์ค
“จำเลยนะ ไอ้พวกนี้” มาร์คคำรามในคอ พร้อมกลับค่อยๆเลื่อนตัวออกแล้วเปิดประตูรถด้านหลัง
ด้วยปลายนิ้ว เพราะถ้ายืดแขนเต็มที่จะทำให้แผลตึง และปวดมาก
ผ่านไปเกือบ 3 นาที มาร์คเปิดประตู และดันตัวออกมายืนนอกรถได้สำเร็จ
“แปะๆ” มีเสียงปรบมือ เฮฮา ไม่ไกลนัก พวกแจ๊กสัน ยูคยอม ยองแจ ไปแอบตรงท้ายรถตู้ที่จอด
เลยไปนิดเดียว
มาร์คถอนหายใจ “ฮึ!! ” พร้อมกับเบิ้นปากทำแก้มป่องๆงอน ใส่
ยูคยอม รีบเอารถเข็นนั่งมาง้อ รับ มาร์คถึงที่รถ พร้อมคุกเข่าทำท่าเชิญ อย่างน่าเอ็นดู
มาร์คทิ้งตัวลงนั่ง พร้อมพยายามเหยีดปากตรงแบบเข้มๆ ไม่ยอมยิ้ม และนั่งกอด อก ไขว่ห้าง
(ในสภาพสุดมอม แผลเต็มตัว เลอะมาก) เรียกเสียงหัวเราะจากแจ๊กสัน ยองแจ และยูคยอม
เข้าไปอีก
“แบมแบมเป็นอะไรอ่า..” คราวนี้ มาร์คถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ เบาๆ ฟังดูมีอะไร จน คนที่ใจอ่อน
ที่สุดอย่างยองแจ ต้องเฉลย
“แบมแบมแค่เป็นลมหน่ะ เล่นไม่กินไม่นอนมาเป็นอาทิตย์ ..เฮ้อ” ยองแจถอนหายใจ
“แจ๊กสันทำไม ไม่ดูแลแบมแบมดีดีอ่ะ ชั้นบอกแกแล้วไง…” มาร์ค โมโหขึ้นมาทันที
“โมโห ผิดคนแล้ว ฮยอง แบมแบมมันเป็นห่วงฮยองมากเกินไปต่างหาก ร้องไห้หามาร์คฮยอง
ทุกวัน” ยูคยอมตอบแทนแจ๊กสัน
ไม่นานนักทั้งสี่คน ก็มาถึงห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลแล้ว ภายในห้องฉุกเฉินที่วุ่นวาย มีห้อง
สังเกตอาการ ขนาดสองเตียง อยู่ข้างในอีกชั้น จากการสอบถามพยาบาลแถวนั้น แบมแบม
กำลังนอน สังเกตอาการอยู่ข้างใน
ทุกคนหยุดที่เคาเตอร์พยาบาล แล้วลงความเห็นให้มาร์คเข้าไปดู อาการแบมแบมก่อนเป็นคน
แรก
“ อ่ะ เข้าไปสิฮยอง เดินไม่ถึง 3 เมตรเนี่ย” ยูคยอมพยุงมาร์คลุกขึ้น
มาร์ค ทำท่าจะเดินเข้าไปแล้ว แต่....ไม่วายหันหลังกลับมาอีก...
“มีไรอีกอ่ะ” แจ๊กสันที่ยืนเกาะเคาเตอร์ทำหน้าเซ็งชีวิตถามขึ้น ขณะที่ยองแจ และยูคยอมคุยกับ
พยาบาลอยู่
“ถ้าเข้าไปพบแบมแบมในสภาพนี้ แบมจะเกลียดผมไหมอ่ะ เพราะแบมแบมชอบให้แต่งหล่อ
สะอาด ดูดี” ซึ่ง มาร์คตอนนี้ มอมแมม หัวกระเซิง แถมแผลเต็มตัว เลือดซึม แถมมีกลิ่น...
ดูไม่จืดทีเดียว
เส้นสติแจ๊กสัน ขาดผึ้ง!! แจ๊กสัน ชี้นิ้ว กำลังจะอ้าปากด่า แต่ไม่รู้จะสรรหาคำไหน ต้องถึงกลับ
อึ้ง เพราะยูคยอม เดินเฉิบๆ ตัดหน้าไปตบศีรษะมาร์คก่อน
“ลีลาเยอะจังฮยอง เดี๋ยวไม่ยกแบมแบมให้แล้วนะ” ยูคยอมขมวดคิ้วทำหน้าเอาจริง อย่างเหลือ
อด
“ครับ ครับ จะไปเดี๋ยวนี้แหละครับ” มาร์ค รีบ กระดึ๊บ กระดึ๊บ กุมแผล เข้าห้องสังเกตอาการไป
อย่างรวดเร็ว
ทั้งสามคนรีบมามุงสุมหัวแล้วเอาหูแนบประตู …ลุ้นกันตัวโก่ง
สำหรับคนที่เป็นลม ต้องมีการคลายเสื้อผ้าออกเพื่อให้หายใจได้สะดวก และอยู่ในที่อากาศ
ถ่ายเท
แบมแบมถูกปลดกระดุม เสื้อเชิตลายสก๊อตสีแดง ออกเกือบหมด และคลายเข็มขัด ปลดตะขอ
กางเกงยีนส์สีดำ นอนหลับ หายใจ เบาๆ อยู่บนเตียง
นี่เป็นการปฐมพยาบาลง่ายๆ แต่มีบางคนคิดไกล ไปไหนต่อไหนแล้ว
แบมแบมในท่านอนหงาย เอียงศีรษะน้อยๆไปทางมือขวาที่กำหลวมๆ เหมือนจะนอนร้องไห้ ดู
ซูบลงไปมากอย่างน่าใจหาย แก้มที่เคยเต่งนุ่มเด้งสู้มือเวลาสัมผัส ก็ตอบลง ปากที่เคยอวบอิ่ม
ดูนิ่มสีชมพู ก็ แห้งแตก แถมใต้ตาก็โหล คล้ำ ทำร้ายจิตใจมาร์คที่สุด
"โถ... แบมแบม ...ของ...พี่" มาร์คกล่าวเบามาก แทบจะเป็นเสียงกระซิบ พร้อมกับลูบไรผมของ
แบมแบม อย่าง ถนุถนอม
มาร์คย่อตัวลง แล้ว จูบที่หน้าผากของแบมแบมอย่างแผ่วเบา ด้วยหัวใจเต็มตื้น อย่างน้อย แบม
แบมก็ยังมีชีวิตอยู่ตรงหน้านี้ ถ้าไม่ติดสภาพร่างกายตอนนี้ เขาอยากจะกอดน้องให้เต็มสองแขน
สมกับความคิดถึงที่ผ่านมา
แบมแบมเหมือนรับรู้ได้ ค่อยๆลืมตาขึ้น มองคนที่ยืนตรงหน้า
"บ้าจริง น้ำตาไหลจน มองไม่เห็นอีกแล้ว มาร์คฮยอง ตัวจริงใช่ไหม แบมแบมไม่ได้ฝันไปใช่
ไหม?!! " แบมแบมลุกขึ้นมานั่งกอดตัวมาร์คไว้ ซบที่อกแล้วร้องไห้ไม่หยุด
" โอ๋ โอ๋ ฮยองอยู่นี่แล้ว หายแล้วเห็นไหม แบมแบมอย่าร้องไห้อีกนะ " มาร์คกอดแบมแบมตอบ
พร้อมกับลูบศีรษะปลอบ
ทั้งสองกอดกันนิ่งสักพัก ก่อนมาร์คจะผละออก แต่แบมแบมไม่ยอมปล่อย
มาร์คได้แต่หลบตามองเพดาน เมื่อเด็กน้อยเงยหน้ามาจ้องตาเขาแป๋ว
"แบมแบม จะไม่ปล่อยมาร์คฮยองจริงเหรอ" มาร์คก้มหน้าพร้อมกับรวบรวมความกล้ายิ้มให้
เป็นรอยยิ้มที่สวยที่สุด สวยกว่าดอกไม้ทั้งโลกที่แบมแบมเคยเห็น สวยจนหัวใจแทบหยุดเต้น
"ไม่ปล่อย ...ถ้าปล่อยแล้ว ฮยองจะหายไปใช่ไหม แบมจะไม่ยอมปล่อยมืออีกเด็ดขาด" เด็กน้อย
กล้าพูดในสิ่งที่มาร์คไม่เคยพูด เขาเข้าใจความรู้สึกของแบมแบมทันที
"เด็กดื้อ ต้องโดนลงโทษนะ ถ้าไม่ปล่อยจะต้องโดน...." มาร์คก้มลงจูบแบมแบมอย่างนุ่มนวล
มันไม่เหมือนกับ จุ๊บ สมัยก่อนที่พวกเค้าเคยทำกัน ไม่เหมือนการกอดสัมผัสกันเหมือนครั้งอื่นๆที่
เคยสัมผัส แบมแบมแทบจะหลอมละลายไปกับจูบที่ไม่เคยลิ้มลอง สัมผัสที่ร้อนแรงอบอุ่น
เสียงหัวใจเต้นแทบระเบิดของเขา และของมาร์ค ความรู้สึกที่ไม่ต้องการแยกจาก ถูกเติมเต็ม
ด้วยสัมผัสปรารถนาที่เด็กน้อยไม่เคยก้าวผ่าน แบมแบมหน้าแดง และรู้สึกร้อนไปทั้งตัว
มาร์คถอนริมฝีปากออกพร้อมกับกระซิบที่ข้างหูแบมแบม
" ขอโทษนะ จริงๆมาร์คอยากบอกกับแบมแบมในวันที่ดีกว่านี้ ในเวลาที่ มาร์คดูดีกว่านี้ แต่
มาร์คเก็บมันไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว มาร์ครักแบมแบมที่สุด ไม่ใช่แบบพี่น้อง แบมแบมจะเป็นคน
รักของมาร์คได้ไหมครับ?"
แบมแบมก้มหน้าเขินเอาศีรษะซุกหน้าอกมาร์คอย่างน่ารัก แล้วเงยหน้าขึ้นมา สบตาหวาน
"สำหรับแบมแบม มาร์คฮยองแบบไหนก็สมบูรณ์แบบเสมอ ได้โปรดช่วยรักแบมต่อจากนี้และ
ตลอดไปด้วยนะครับ" แบมแบมตอบพร้อมยิ้มหวาน โลกนี้คงไม่มีอะไรน่ารักเท่านี้อีกแล้วหล่ะ
ครับ...
...............................
ความคิดเห็น