คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : ตอนที่ 18 : 18th Bullets
ตอนที่ 18 : 18th Bullets
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมไม่อยากให้เวลากลางคืนมาถึง...
เนื่องจาก จินยองฮยอง และมาร์คฮยอง ย้ายมาห้องพิเศษแล้ว ทำให้ แจบอมฮยอง และแบม
แบม สามารถไปนอนเฝ้าที่โรงพยาบาลได้ ส่วนยูคยอมต้องกลับบ้าน กระทันหัน พี่เมเนเจอร์เลย
ไปส่ง วันนี้จึงเหลือ ผมกับแจ๊กสันฮยองอยู่หอกัน 2 คน
จะว่าไงดีหล่ะครับ... หลังจากที่พวกเราเคยจูบกันตอนเดบิว มันก็ผ่านมา 2 สัปดาห์แล้ว ความ
รู้สึกตื่นเต้น กระอักกระอ่วน เวลาเจอหน้าแจ๊กสันฮยองของผมก็ยังไม่หมดไปสักที ปรกติยังมี
สมาชิกคนอื่นอยู่ด้วย ผมจะไม่ลำบากใจเท่าไหร่ แต่คืนนี้ ผมจะทำยังไงดีเนี่ย
โชคดีว่าตั้งแต่เดบิวมา แจ๊กสันฮยองไม่มีอาการนอนไม่หลับกำเริบอีกเลย สงสัยได้ฆ่าคนมาก
เท่าที่พอใจแล้ว..สินะ (มั้ง)
แว๊บหนึ่ง ผมลังเลว่าจะล๊อกประตูห้องนอนคืนนี้ดีไหม แต่เพื่อความปลอดภัย ผม....
(ไม่ล๊อก 555)
.........
02.20 น.
".... เงียบผิดปรกติจัง ผมนอนไม่หลับ" ยองแจในชุดเสื้อยืดกางเกงวอร์มขายาวแบบผูกเชือก
นอนพลิกตัวไปมาบนเตียงตั้งแต่หัวค่ำ หลังจากทานข้าวเย็นกับแจ๊กสันเสร็จ เค้าก็ขอตัวเข้ามา
อยู่ในห้องตั้งแต่ตอนนั้น
ยองแจรู้สึกคอแห้ง จึงตัดสินใจลุกออกมากินน้ำ
ทางไปตู้เย็นในห้องครัวนั้น ต้องผ่านห้องของแจ๊กสัน ซึ่งตอนนี้ประตูห้องมันเปิดแง้มไว้นิด
หน่อย
ด้วยความอยากรู้อยากเห็น หรือ อะไรไม่ทราบได้ ทำให้ยองแจตัดสินใจเปิดประตูบานนั้น
"แอบดู นิดหน่อยคงไม่เป็นไร....มั้ง" มือสั่น เย็นค่อยๆดันประตูเข้าไปด้วยความตื่นเต้น
"ตึก ตัก ตึก ตัก" เสียงหัวใจยองแจ เต้นดัง จนเจ้าของยังรำคาญ กลัวจะมีใครได้ยิน
ในห้องนั้นมืดมาก มองไม่ชัดว่า มีอะไรอยู่บนเตียงไหม ทำให้ยองแจ ก้าวถล่ำเข้ามาในห้องลึก
มากขึ้น
" แกร๊ก ปึ่ง!!" ประตูปิดลงพร้อมหัวใจของยองแจ ที่แทบจะหยุดเต้น เขารีบหันหลังกลับ แต่...
แจ๊กสัน ยืนขวางประตูไว้ พร้อมกับ ยกมีดสปาร์ต้า ยาวเกือบ 1 ฟุต ชี้มาทางเขา
"คิดจะทำอะไร!! ใครจ้างแกมา !!??" แววตาของแจ๊กสัน ดูเกรี้ยวกราด นัยน์ตาเบิ่งกว้าง เขา
กระแทกเสียง น่ากลัว
ในหนังสยองขวัญต่างๆ ถ้าตัวเอกไม่เข้าไปยุ่ง ไม่อยากรู้อยากเห็น เหตุการณ์วุ่นวายต่างๆใน
เรื่องคงไม่เกิดขึ้น ยองแจได้แต่นึกถึงผลลัพธ์เรื่องไม่ดี ต่างๆนานา ที่อาจจะเกิด.. แต่ตอนนี้เขา
ต้องพาตัวเองรอดออกจากคมมีดนี่ไปไห้ได้ก่อน
แจ๊กสัน สามารถตวัดมีดในเสี้ยววินาที ฆ่าคนได้ถ้าเค้าจะทำ แต่ตอนนี้เขาไม่ทำ หรือเขา
ต้องการทรมานเหยื่อเล่น
แค่คิดถึงวีรกรรมของแจ๊กสันระหว่างการแข่งขันที่ผ่านมาแล้ว ยองแจก็ต้องเสียวสันหลังวาบ
ไม่ว่า จะเป็นการคว้านลูกกะตา เลาะฟัน กรีดเนื้อ เฉือนหู ปาดจมูก หรือตัดแขนขา ของเหยื่อใน
สภาพมีชีวิต ด้วยรอยยิ้มสนุกสนาน
เวลาที่มีเมมเบอร์Got7อยู่พร้อมหน้า แจ๊กสันจะดูปรกติ ร่าเริง แต่เวลาที่เขาอยู่คนเดียวมักจะมี
มุมที่เข้าไม่ถึง มีโลกส่วนตัวที่ดูหดหู่ หนักอึ้ง มันช่วยไม่ได้ที่ยองแจจะสังเกตเห็น เพราะการ
มอง สังเกตสิ่งรอบตัวมันคือนิสัย คือชีวิตของอาชีพสไนเปอร์อย่างเขา
ต้องหาทางให้เขาสงบลงก่อน...แต่ด้วยวิธีไหน? ตอนนี้ตัวเขาไม่มีอะไรเลย อาวุธ?!! หรือ เขา
นึกถึงแต่วิธี...แบบนั้น
"ฮยองใจเย็นๆนะ ผมเอง ยองแจไง....เมื่อเย็นเรายังกินข้าวด้วยกันอยู่เลย" ยองแจค่อยๆเดิน
ถอยหลังอย่างระมัดระวังเพราะไม่รู้ว่าแจ๊กสันจะพุ่งเข้าจู่โจมตอนไหน จนเท้าถอยไปชิดขอบ
เตียง ทำให้เสียหลักหงายหลังลงบนเตียงของแจ๊กสัน
แจ๊กสันยิ้มขึ้นที่มุมปาก เขาปักมีดลงไปที่ขา แต่พลาดโดนที่ผ้าบริเวณขากางเกงของยองแจ
แทน แม้ไม่โดนเนื้อแต่ก็ทำให้ยองแจ หดขาขยับตัวหนีได้ไม่ถนัดนัก
แจ๊กสันคลานขึ้นมาบนเตียง พร้อมกับดึงเชือกผูกกางเกงวอร์มของยองแจออก เขาเอามาผูกที่
ข้อมือทั้งสองของยองแจแทน
แจ๊กสันเท้าศอกสองข้าง คร่อมศีระษะของยอกแจ หน้าของพวกเขาแทบจะชิดกันอยู่แล้ว
"ฉันไม่เคยบอกนายหรือไงว่าห้ามเปิดประตูบานนั้น...." แจ๊กสันจ้องหน้ายองแจ จริงจัง
.... ยองแจสบตาตรงไม่หลบหนี
"นายต้องการอะไรกันแน่ แค่อยากยุ่งเรื่องชาวบ้าน หรือ มีใจให้ชั้น?!" แจ๊กสันทำหน้าปวดร้าว
เหมือนจะร้องไห้ ดวงตากลมโตนั่นเหมือนจะเป็นประกายชื้นขึ้นมา อารมณ์ต่างไปจากตอนแรก
อย่างสิ้นเชิง จนยองแจไม่ทันตั้งตัว
ยองแจ ค่อยๆ เอาสองมือที่โดนมัดของตัวเองคล้องคอแจ๊กสัน พร้อมกับโน้มศีรษะแจ๊กสันลงมา
ให้ปากของทั้งสองแนบกัน
"ผมไม่เคยนึกเสียใจที่เปิดประตูบานนั้น ส่วนเรื่องหลัง ผมก็ไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกัน เรามาลอง
ทำอะไรดีดีกันไหมครับ?!!"
แจ๊กสันเลื่อนมือเข้าไปใต้เสื้อของยองแจโดยไม่ต้องรอให้พูดซ้ำ เนื้ออุ่นเคลื่อนไหวตอบสนอง
ยองแจแอ่นตัวขึ้นรับสัมผัสที่เล้าโลมอย่างร้อนแรง มืออีกข้างของแจ๊กสันก็โอบช้อนเอวบางของ
แยงแจขึ้นมาแนบลำตัวของเขาแน่น ก่อนที่จะเริ่มทำอย่างอื่นต่อ
ประโยคที่คนหนึ่งไม่เคยคาดคิดว่าชีวิตนี้จะพูดอะไรแบบนี้ กับอีกคนที่ไม่คิดเหมือนกันว่าชีวิตนี้
จะมีโอกาสได้ยินใครพูดกับเขา ได้เปิดประตูต้องห้ามให้กับพวกเขาทั้งสองคน
ยองแจ เขาไม่ได้วางแผนให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ กับแจ๊กสัน ผู้ที่รู้สึกตัวตั้งแต่ยองแจก้าวขา
ออกจากห้องของตัวเองแต่แรก ท่าทีของเขาตั้งแต่การเอามีดขู่ที่ประตูนั่น มันคือการแสดง
แล้วค่ำคืนนี้ มันคือการล่อลวง ... ของใคร ?
............
แจ๊กสันตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกสดชื่นอย่างประหลาด ได้นอนหลับเต็มตา ในรอบหลายปีมานี่ไม่
เคยเป็นอย่างนี้ ตื่นขึ้นมาก็เป็นเวลาเที่ยงวันแล้ว
เมื่อมองไปรอบๆ บนเตียงของเขา ผ้าปูที่นอนมีรอยกรีด ฉีกขาด ยับยู่ยี่ หลายที่ รวมถึงมีเลือด
เปรอะ ซึม กระเซ็นเต็มไปหมด
ตอนนี้เขาไม่ได้ใส่เสื้อผ้า ตามตัวของเขามีจ้ำแดงหลายแห่ง และรู้สึกเริ่มแสบที่หลังเพราะ รอย
เลือดซิบจากการถูก..เล็บข่วน?!!
สัมผัสอบอุ่นหอมหวาน ยังติดอยู่ตามร่างกายและริมฝีปากของแจ๊กสัน แต่การจะนอนต่อดูจะ
เป็นการเสียเวลาปล่าว ตอนนี้เขาอยากเจอ เจ้าของร่างบางผู้มาบุกรุก หัวใจที่ปิดตายของเขา
“ยองแจ...” แจ๊กสันเรียกชื่อนี้เบาๆด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่จะลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว
“ยองแจ..” แจ๊กสันเรียกด้วยเสียงอันดังขึ้นอีกอย่างอารมณ์ดี พร้อมเปิดประตูห้องนอนของยอง
แจด้วยรอยยิ้ม แต่....ยองแจไม่ได้อยู่ในนั้น
“ยองแจ ยองแจ ยองแจ!! “ แจ๊กสันวิ่งไปทั่วหอ ค้นหาเจ้าของชื่อที่เขาเรียกซ้ำๆ อย่างร้อนใจ
ยองแจหายไปไหน?
เมื่อเดินเข้าไปในห้องครัว ก็ต้องตกใจเมื่อเจอ ยูคยอมนั่งเคี้ยวแซนวิชตุ้ยๆอยู่
“มาเมื่อไหร่ ทำไมไม่ห้ซุ่มให้เสียง” แจ๊กสันทักยูคยอมอย่างผิดหวัง
“ก็ฮยองไม่ได้เรียกผมนี่ เรียกแต่ ยองแจ ยองแจ...” ยูคยอมไม่พูดปล่าว ทำเสียงล้อเลียนอีกต่าง
หาก
“ตอนนายเข้ามาเจอ ยองแจหรือป่าวอ่ะ ?” แจ๊กสันยังจดจ่อกับเรื่องเดิม
“ไม่เจอนะฮะ ผมเข้ามาตอนก่อนเที่ยงนิดหน่อย แต่ลองยองแจฮยองหายไป แบบนี้ ผมคิดได้
แค่ว่า...” ยูคยอมพูดเว้นวรรค ทำให้คนฟังตั้งใจติดตามอย่างใจจดใจจ่อ
“อย่ามามุกน่าแจ๊กสันฮยอง ฆ่ายองแจฮยองไปแล้ว และซ่อนศพไว้ใช่ป่ะหล่ะ!!??” ยูคยอมพยัก
หน้าให้กับข้อสรุปของตัวเอง
“เหรอ...เออเพิ่งนึกได้....ใช่ที่ไหนหล่ะ ไอ้ยูค!!” แจ๊กสันกระโดดเตะ เด็กโย่ง เต็มข้อ
“โอ้ยๆๆ พอๆ เจ็บๆ ยองแจฮยอง น่าจะออกไปซื้ออะไรแถวนี้หล่ะมั้ง เดี๋ยวคงมา ถ้าอีก ครึ่ง
ชั่วโมงไม่มาเดี๋ยวผมโทรตามให้” ยูคยอมกินแซนวิชต่อจนหมดแล้วเดินไปเปิดตู้เย็น
“อ้อ... ฮยองลองหาใต้เตียงยัง ?!!” ยัง ยัง ยูคยอมยังเล่นไม่เลิก...
18.00 น.
“เอ... โทรไปก็ไม่รับ หรือว่าโทรศัพท์แบทหมดน๊า เดี๋ยวก็คงกลับมาเองแหละ ยองแจฮยอง
อยู่ที่นี่มาตั้ง 7 เดือนแล้ว ไม่มีญาติในโซลที่ไหนด้วย จะไปไหนได้” ยูคยอมวางโทรศัพท์ในมือ
พร้อมกลับกลืนน้ำลาย ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่เขาก็รับรู้ได้ถึงความตึงเครียดและบรรยากาศ มาคุ
รอบตัวที่แจ๊กสันปล่อยออกมา ลองเป็นแบบนี้ คืนนี้คงไม่ได้นอนแน่
ยูคยอมปิดประตูห้องลงแล้วรีบวิ่งไปเปิดตู้เสื้อผ้า ค้นหาบางสิ่ง
“ปืน.. ปืน.. อ่ะ เจอแล้ว” ปืน .38 แม๊กนั่ม สีเงินสวย นอนนิ่งอยู่ในกล่องสีดำ ถูกหยิบขึ้นมา
ยูคยอมลูบคลำอย่างดีใจ ก่อนจะ วางมันลง .. ไม่มีกระสุน ซวยแล้ว
จากนั้น เขาก็มองไปรอบๆห้องเพื่อหาอาวุธอื่น และเหมือนจะนึกขึ้นได้ ..มีด ...มีด... เซทมีด
พก และมีดสปาต้า ใต้เตียงถูกหยิบขึ้นมานับ และ ปัดฝุ่น ทำความสะอาด หวังว่าคงจะพอเล่น
กันจนถึงเช้านะ ยูคยอมบอกตัวเอง
“.ติ๊ง ต่อง กลับมาแล้วครับ” เสียงแบมแบม พูดก่อนเปิดประตูเข้ามา
“อ่าว แบมแบม วันนี้ไม่เฝ้ามาร์คเหรอ ?” แจ๊กสันถาม ขณะ ลับมีด สปาร์ต้า ยาว 3 อัน อยู่ใน
ห้องนั่งเล่น แววตาเลื่อนลอยไม่มองคู่สนทนา
ระฆังช่วยแล้ว ยูคยอมรีบวิ่งออกมารับแบมแบม ด้วยสีหน้าดีใจสุดชีวิต
“แบม กลับมาเอาเสื้อผ้าไปเปลี่ยนเฉยๆ มีอะไรกันหรือป่าว?” แบมแบมถามยูคยอมเหมือนจะ
เป็นเสียงกระซิบโดยมีหางตามองไปทาง แจ๊กสัน
“ยองแจฮยองหายไป ไม่ได้บอกใครไว้ด้วย ติดต่อก็ไม่ได้ แจ้งตำรวจก็ยังไม่ได้ ยังไม่ถึง 24
ชั่วโมง” ยูคยอมตอบด้วยเสียงกระซิบ เบา พอกัน
"แบมอย่ามองมากเดี๋ยวงานเข้า เราว่า สองคนนี้ดูแปลกๆ ตั้งแต่จบเดบิวแระ " ยูคยอมยังออก
ความเห็นต่อ
“อ๋อ... มานี่ มา แบม ช่วยหา” แบมแบม เปิดโนทบุคที่ตั้งอยู่ในห้องนั่งเล่น แล้วคีย์ข้อมูลบาง
อย่างอย่างรวดเร็ว
“รายชื่อผู้ป่วยที่ เข้าโรงพยาบาล และผู้ไปติดต่อที่สถานนีตำรวจวันนี้.... ไม่มีชื่อ ชเว ยองแจ นะ
ครับ สบายใจได้” แบมแบมแกล้งพูดเสียงดังให้แจ๊กสันได้ยิน
“ดูจากกล้องวงจรปิดของบริษัท แป๊บ................นึง.................น๊า......................อ่า......... เจอ
แล้วๆ............นั่นไง ยองแจฮยองออกจากบริษัททางประตู 4 ไปตอนประมาณ 6โมงเช้า กระเป๋า
เดินทางใบนั้นแบมจำได้ ” แบมแบมแฮกข้อมูลความปลอดภัยของบริษัทอย่างชำนาญ แม้จะเคย
โดนคาดโทษห้ามทำอีกก็ตาม
“ร้อนจะตาย ทำไมยองแจฮยองแต่ตัวมิดชิดขนาดนั้น เสื้อแขนยาว กางเกงขายาว ใส่หมวก ผ้า
พันคอ ผ้าปิดปาก ถุงมืออีก เดินกระย่องกระแย่ง เหมือนคนไม่สบายเลย ” ยูคยอมที่นั่งข้างๆแบม
แบมวิจารณ์อย่างออกรส
"แบมแบม ว่า ยองแจฮยองน่าจะโทรบอกใครไว้บ้างนะว่าไปไหน เดี๋ยวไล่ย้อนดูกล้อง ตามลิฟท์
กับทางเดินแปบ..." ถ้ารู้ช่วงเวลาที่ต้องการ การไล่หาภาพจากกล้องต่างๆก็ทำได้ไม่ยาก และ
โชคก็เข้าข้างพวกเค้า
"เย้ ...นี่ไง ยองแจฮยอง ยกโทรศัพท์ขึ้นมา ก่อนเข้าลิฟท์ กดเบอร์ ......... ซูมภาพ
แปบ.........อ่า......xx-xxxxx-xxx เบอร์แจบอมฮยองนี่นา" แบมแบมยกโทรศัพท์ โทรหาแจบอม
ทันที
"อ๋อ...ฮะ....ได้ ได้.... ครับ ขอบคุณครับ ฝากบอกจินยองฮยองด้วยนะครับว่าหายเร็วๆนะ แบม
คิดถึง" แบมแบม วางหู แล้วก็ กำลัง shut down โนทบุค
"ว่าไงมั่ง แบม?" แจ๊กสันผู้ที่แอบฟังมาตลอด รีบเข้ามาช่วยแบมแบมพันสายไฟ เก็บ แล้วถาม
แบบเนียนเนียน
"อ้อ ..แจบอมบอกว่า ยองแจขออนุญาตกลับ บ้านที่ มกโพ 3 วัน เพราะมีปัญหาอะไรสักอย่างไม่
ได้บอกละเอียด อ่ะครับ เดี๋ยวแบมแบมของตัวไปเก็บเสื้อผ้าก่อนนะ ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงยอง
แจฮยองแล้ว" แบมแบมยิ้ม..ร้ายก่อนเดินเข้าห้องไป
...เรื่องยองแจที่แบมแบมบอกแจ๊กสันนั้นเป็นเรื่องจริง แต่ แบมแบมแค่บอกไม่หมดเท่านั้น นะ
ครับผม.
"อ่าว แจ๊กสันฮยอง แต่งตัวแบบนั้นจะออกไปไหนเหรอครับ?" ยูคยอม ถามแจ๊กสันที่ตอนนี้อยู่
ในชุดสำหรับเดินทาง สวมเสื้อโคทหนังยาว สีดำ รองเท้าหนังหุ้มข้อ สวมผ้าพันคอและแว่น
กันแดด พร้อมสะพายกระเป๋าเป้
แจ๊กสันลดแว่นกันแดดลงมา ให้เห็นลูกตา แล้วตอบยิ้มๆ ว่า " ไม่รู้สักเรื่องจะได้ไหมยูค!!" ก่อน
เปิดประตูออกไป
..............
ใบไม้เขียวขจี ไหวพลิ้วยามต้องสายลม ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าเข้มสดใส มองไปทางไหนก็ ไร้หมอก
ควัน มลภาวะ และรถติด
ยองแจ วางกระเป๋าแล้วสูดหายใจเข้าเต็มปอด ..อา..ช่างสดชื่นจริงๆ ความสดใสของ
บรรยากาศช่วยให้เขาลืมความเจ็บปวดทางร่างกายได้บ้าง
ไม่นานนัก มี ชายวัยกลางคน สวมเสื้อยืดโปโล ใส่แว่นตาหนา โบกมือทักทายยองแจ พร้อม
เดินมาหา
“ขอโทษด้วยนะที่เรียกเธอมากะทันหัน พอดีเป็นมติสมาคมผู้ปกครองชั้นเลยขัดไม่ได้” ชายคน
นั้นตบไหล่ยองแจ แล้วสวมกอด
“ไม่เป็นไรครับอาจารย์ฮัน ผมอยากมาพักผ่อนสักนิดเหมือนกันครับ” ยองแจโค้ง แล้วยิ้มให้
อย่างสุภาพ
“นายไม่ได้บอกทางต้นสังกัดไว้ใช่ไหม ฉันกลัวจะมีปัญหา” ชายสูงวัยพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
ไม่มีอะไรน่าสงสัย
“ครับ.?!! ...ผมบอกแต่หัวหน้ากลุ่มว่าจะกลับบ้านเฉยๆ” ยองแจวางกระเป๋าเสื้อผ้าไว้หลังรถที่
ชายสูงวัยเปิดให้
อาจารย์ฮัน เป็นญาติห่างๆของยองแจ และเป็นครูอยู่ที่วิทยาลัยการต่อสู้ที่เขาเคยเรียนอยู่ จึง
สนิทกันพอสมควร
รถเก๋งออดี้รุนใหม่ล่าสุดแล่นพายองแจลัดเลี้ยวไปตามถนน ที่เต็มไปด้วยต้นไม้สองข้างทาง มัน
เป็นเส้นทางที่เค้าคุ้นเคย แต่..
“อ๊ะ... นี่ไม่ใช่ทางไปบ้านผมนี่ครับ” ยองแจท้วงเบาๆ
“อ๋อ เดี๋ยวครูขอแวะ เอาของในวิทยาลัยแปบ นายจะลงมามั้ย หรือรอในรถ …. แต่ฉันว่านาย
ลองลงมาดูด้วยตาตัวเองดีกว่า ว่า ที่นี่มันเปลี่ยนไปแค่ไหนตั้งแต่นายไม่อยู่ ฮ่า ฮ่าฮ่า ” อาจารย์
ฮัน หัวเราะอย่างอารมณ์ดีก่อน จอดรถแล้วเดินหายไปทางอาคารเรียน
“ออกจากหอ ตั้งแต่เช้าตรู่ ทั้งๆที่เมื่อคืนไม่ได้หลับเลยสักงีบ ยังดีได้นอนมาบนรถประจำทาง
นิดหน่อย ...หิวจัง.. ปวดเมื่อยเนื้อตัวไปหมดด้วย” ยองแจบ่นกับตัวเอง แล้วออกมายืดเส้นยืด
สายนอกรถพร้อมบิดตัวไปมาอย่างไม่ระมัดระวัง
“สวัสดีค่ะ ยองแจโอปป้าใช่ไหมคะ ?” เด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้มเอ่ยทัก เธอเข้ามาประชิดตัวยองแจ
แบบไม่ทันตั้งตัว
“อ๊ะ ครับ...พวกน้องคือ?” ยองแจ เริ่มรู้สึกไม่ชอบมาพากลเมื่อมีกลุ่มเด็ก หญิงชายหลายคน
เริ่มเดินล้อมกรอบมาทางเขา ยังไม่ทันที่ยองแจจะหันหลังหนี มือใหญ่หนาก็เอาผ้าเช็ดหน้า
กลิ่นแปลก โป๊ะที่จมูกและปากของเขา ทำให้ทั้งโลกดับวูบ
“ดูไม่เห็นน่าจะเก่งเลยนะคะ อาจารย์ฮัน ช่องโหว่เต็มไปหมด” เด็กสาวพูด พร้อมกวักมือเรียก
เพื่อนมาช่วย ยกร่างหมดสติของยองแจขึ้นรถ
"สงสัยการแข่งพวกนั้นมันคือสคริปรายการโทรทัศน์ทั้งหมดหรือป่าวนะ" สาวน้อยยังเจื้อยแจ้ว
ไม่รู้ชะตากรรม
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็กระจ่าง พวกเธอเอาแบนเนอร์( ป้ายไวนิล ขนาดใหญ่ มีรูป) พวกนี้ไปติดให้ทั่ว
วิทยาลัยเลยนะ ประตูหน้าด้วย” ชายสูงวัยออกคำสั่ง
พิธีจบการศึกษาวิทยาลัยการต่อสู้ มกโพ 20XX
ชเว ยองแจ เกียรตินิยมอันดับ 1 สาขาสไนเปอร์
ผลงาน เดบิว กับ บริษัท JYP
คะแนนบุคคล วันเดบิว อันดับ 4 จาก 150 คน
( ทำเหมือนโรงเรียนในประเทศแถวนี้แหละค่ะ เวลามีเด็กเก่งต้องติดป้ายโชว์หราหน้าโรงเรียน
โดยไม่ถามความสมัครใจ แถมไม่ยอมหารูป สวยๆให้ด้วย 555)
ที่ต้องทำขนาดนี้เพราะ วิทยาลัยการต่อสู้มกโพนั้นเป็น สถานศึกษาในต่างจังหวัดที่ไม่เคยมีศิษย์
ที่ประสบความสำเร็จโด่งดัง เหมือน ยองแจมาก่อน ถ้าสามารถโปรโมทให้เป็นที่สนใจของคน
ทั่วไปได้เงินทองก็จะไหลมาเทมา
.............
การออกจากหอ คือการเสี่ยงชีวิตอย่างหนึ่งของแจ๊กสัน ตั้งแต่มาอยู่เกาหลีได้ เกือบ 4 ปี เขา
ไม่เคยออกไปไหนไกลๆเลย
ใช่ครับ ผมเป็น social phobia ผมเกลียดสถานที่ที่มีคนเยอะๆ เกลียดผู้คน เกลียดการเข้าสังคม
เกลียดการใส่หน้ากาก เกลียดการสัมผัสกันกับคนแปลกหน้า ถ้าไม่นับสมาชิกทีม Got7 กับผู้
จัดการ วันๆผมก็แทบไม่ได้คุยกับใคร มือถือเหรอครับ ไม่มี เพราะไม่เคยจำเป็นต้องใช้ ไม่
จำเป็นต้องติดต่อกับใคร ผมมีชีวิตของผมแบบนี้มีความสุขดี จนกระทั่ง เจ้าเด็กประหลาดตาตี่
เข้ามาวุ่นวาย
ตอนแรกผมไม่อยากให้ทีมมีสมาชิกเพิ่มเพราะต้องคอยปรับตัว ทั้งการใช้ชีวิตและเทคนิคการ
แข่งขัน ในสนาม แต่ก็ต้องยอมรับว่าตำแหน่งของเขามีความสำคัญ และฝีมือของเขาก็ดีกว่าที่
คิดไว้มาก แถมยังมีความขยัน อดทน พยายามสูงมากจนผมต้องยอมแพ้
ผมรู้ตัวว่าผมเป็นคนอารมณ์ไม่ค่อยมั่นคง เดี๋ยวหงุดหงิดโมโห ก้าวร้าว เดี๋ยวซึมเศร้า หดหู่ ผม
ควบคุมมันไม่ได้ บางทีทำอะไรไปบ้างผมก็จำไม่ได้ เหมือนเสียงและภาพในอดีตคอยตาม
หลอกหลอนผมอยู่ตลอดเวลา ผมเคยเข้ารับการบำบัดทางจิตอย่างเป็นการเป็นงานแล้วแต่ก็ไม่
ได้ผลอะไร ความจำ ฟังก์ชั่น ระบบประสาทของผมทำงานได้ดีเหมือนคนปรกติทุกอย่าง เรื่อง
นอนไม่หลับนั่นก็ใช้ยามาหมดทุกขนานแล้ว ขาดแต่ยาฉีด กับยาสลบเท่านั้น ซึ่งมันผิด
กฎหมาย
พักหลังมานี่ ผมสังเกตตัวเองว่า ถ้าได้อยู่กับยองแจ จะรู้สึกสงบ ปลอดภัย ผมเห็นเขาจะคอย
มอง สังเกตสมาชิกแต่ละคน ในทีมแล้วเข้าช่วยเหลือเวลามีใครขาดเหลือหรือต้องการอะไร
โดยไม่ได้เรียกร้องอะไรตอบแทน รวมถึงสามารถปลอบผมเวลาที่ผมสติแตก ด้วยวิธีที่คิดไม่ถึง
ร่างกายอุ่นที่สัมผัสกัน มีแต่ยองแจเท่านั้นที่ผมไม่รู้สึกตะขิดตะขวงอะไร ส่วนสมาชิกในทีม
Got7 นั้นก็พอรับได้ แต่นอกเหนือจากนี้ ผมเกลียดสิ่งมีชีวิตทั้งหมด พอสิ้นลมหายใจก็ตัวแข็ง
เย็น แล้วก็เน่าเหม็นเหมือนๆกันหมด ผมรู้สึกว่าวินาทีที่สามารถพรากลมหายใจอุ่นออกจากร่าง
โดยที่มีความเย็นให้เข้ามาแทนที่นั่น มันช่างเป็นสิ่งอัศจรรย์ เป็นวินาทีที่น่าสนใจ เหมือนโลกจะ
หยุดให้ช่วงเวลาแบบนั้น
นี่ผมพูดอะไรออกไปเนี่ย อ่านข้ามๆก็ได้ครับ
คืนนั้น ... ร่างบางครางเสียงหวาน อยู่ภายใต้การครอบงำของผม ไม่ว่าจะขยับยังไง หรือ เอา
มีดกรีดลงตรงไหน ยองแจก็จะตอบสนองอย่างเต็มที่ มีทั้งเม็ดเหงื่อ และเลือดอุ่นๆที่ไหลออก
มาปนกันไปหมด แม้ว่าผมจะทำรุนแรงยังไง เขาก็ยังกอดผมไว้แน่น และเรียกชื่อผมอย่างอ่อน
โยนตลอดเวลา พร้อมกับพูดว่าไม่เป็นไรนะแจ๊กสัน ไม่เป็นไร นั่นเป็นสิ่งที่ผมโหยหามาตลอด ที่
ที่อบอุ่น ปลอดภัย และให้อภัยผม
ในคืนนั้นหลังจากที่ผมกับยองแจได้กอดกันหลายครั้งจนไม่เหลือแรงแล้ว ผมลองถามบางอย่าง
เขาดูเผื่อว่าความรู้สึกของเราจะตรงกัน....
"ยองแจ ..ตกลงนายมีใจให้ชั้นใช่ไหม ไม่ใช่แค่อยาก ลอง หรือ sex friend ใช่หรือป่าว?"
"...มันก็จะไม่ใช่อย่างนั้น ถ้าฮยองทำให้มันถูกต้องนะครับ " เขาช้อนตา ตอบด้วยใบหน้ายิ้มยั่ว
น่าหลงไหล.....
ผมคงตกหลุมรักเข้าแล้วหล่ะครับ แบบถอนตัวไม่ขึ้นซะด้วย
"อ๋อ ได้สิ ..ชเวยองแจ เรามาคบกันเถอะ" ยองแจยิ้มจนตาเป็นขีด พร้อมกับมอบจูบที่ดูดดื่มเป็น
พิเศษให้ผม
มันผิดพลาดตรงไหนนะ ตอนเช้าเขาถึงหายไป ... แจ๊กสันทบทวนเหตุการณ์รอบที่ร้อย
...........
เช้าวันใหม่ มาเยือน วิทยาลัยการต่อสู้ มกโพ ด้วยแดดที่แผดแรงกล้าตั้งแต่ 8 โมงเช้า
มีนักเรียนเข้าแถวหน้าเสาธง กว่า 200 คน และอาจารย์ใหญ่กำลังให้โอวาท
แจ๊กสันในสภาพย่ำแย่ หมดราศีนักฆ่าระดับท๊อป สามารถพาสังขารมายังที่แห่งนี้ ได้อย่าง
ทุลักทุเล เนื่องจากเขาไม่ค่อยได้ไปไหนมาไหน จึง....เมารถ ปวดศีรษะแทบระเบิด แถมอาหาร
ของเก่าในท้องยังแย่งคิวกันจะออกมาดูโลกทางที่กินเข้าไปอีก ลำบากกว่านี้มีอีกไหมเนี่ย...
แจ๊กสันออกจากโซลขึ้นรถมาโดยรู้แต่ว่า จะมาที่มกโพเท่านั้น เขาไม่รู้ตำแหน่งของยองแจสัก
นิด แถมยังไม่มีโทรศัพท์จะติดต่อใครได้ด้วย ยังอุส่าห์เจอ แบนเนอร์ โฆษณาวิทยาลัยที่ท่ารถ
เขาจึงจ้างรถต่อมาถึงจนได้
"มาร่วมพิธีจบการศึกษาก็ไม่บอก เป็นห่วงแทบแย่ " แจ๊กสัน บ่นให้แบนเนอร์รูปยองแจหน้า
วิทยาลัยฟัง ก่อนจะเดินเข้าประตูหน้าเข้าไป ...แต่โดนยามกั้นไว้
"คุณครับ วันนี้เราไม่อนุญาตให้บุคคลภายนอกเข้านะครับ เดี๋ยวจะมีพิธีจบการศึกษา มัน
อันตราย" ยามรูปร่างสูงใหญ่เหมือนนักมวยปล้ำสองคนเข้ามากันแจ๊กสันไว้
แจ๊กสันไม่สนใจ เขาเดินทอดน่อง ล้วงกระเป๋าเข้าไปด้วยมาดกวนอารมณ์ จึงโดนยามคนหนึ่งใช้
กระบองฟาดเข้าที่ลำตัวอย่างจัง จนตัวงอไปแปบหนึ่ง พอ ยืดตัวขึ้นได้ แล้วเขาเดินกลับไปหา
ยามคนที่ถือกระบอง
"ผมขอโทษนะครับ .....................ขอโทษที่ระงับอารมณ์ไม่ได้!!" พอสิ้นเสียง ยามร่างยักษ์ก็ล้ม
ลงเพราะโดนมีดยาวแทงมิดด้ามเข้าจุดตาย ตัดขั้วหัวใจในทีเดียว ... ยามอีกคนถอยกรูด
"ยามวิทยาลัยไม่ได้มีหน้าที่โบกรถอย่างเดียวนะครัช ........เดี๋ยวผมขอนำทางให้เอง คุณอยาก
ไปที่ไหนในนี้เชิญบอกได้เลยครับ" คุณยามร่างยักษ์ที่เหลืออีกคนรีบนอบน้อม และพูดสุภาพขึ้น
มาทันที
"ฉันอยากพบคนนี้...พาไปหน่อย" แจ๊กสันเอามือชี้ไปที่แบนเนอร์รูปยองแจ
"แต่มันอันตรายนะครับ ตอนนี้เด็กคนนี้...เอ่อ...ชื่อยองแจสินะ ถูกขังอยู่ที่หอนาฬิกา กลาง
วิทยาลัย พอเริ่มพิธีจบการศึกษา เขาจะปล่อยให้เด็กที่มีสิทธิ์จบปีนี้ ประมาณ 50 คน เข้าไปฆ่า
น้องยองแจ ใครฆ่าได้ก็จะได้เป็นผู้จบการศึกษาคนต่อไป แต่ถ้าไม่ได้ ยองแจก็จะกลายเป็นผู้
จบการศึกษาไปโดยสวัสดิภาพ"
"มันเป็นแบบนี้ทุกปีเหรอ หรือปีนี้มีไรพิเศษ" แจ๊กสันพยายามสะกดอารมณ์ แล้วถามต่อด้วยน้ำ
เสียงที่คาดเดาความรู้สึกไม่ได้
"เพิ่งมีปีนี้ปีแรกแหละครับ ที่มีการถ่ายทอดสถานีโทรทัศน์ท้องถิ่นด้วย ผู้อำนวยการลงทุนจ้าง
โปรดิวเซอร์มาจากโซลเลยนะครับ เห็นว่าเพื่อความตื่นเต้น และเพราะน้องยองแจเริ่มจะมีชื่อ
เสียงแล้วด้วย เพราะได้เดบิวกับค่ายใหญ่ ตอนแข่งจะต้องถูกปิดตาด้วย น่าสนุกนะครับ"
"นั่นสิครับ น่าสนุกจนขนลุก เนื้อผมเต้นไปหมดเลย อ่า ผมเปลี่ยนใจละ หอนาฬิกาอยู่ลิบๆตรง
หน้า คุณไม่ต้องไปส่งนะรบกวนคุณยามไปบอกผู้อำนวยการหน่อยดีกว่า ว่าให้ยกเลิกงานนี้ซะ
ไม่งั้นผมไม่รับประกันความปลอดภัยของครู นักเรียน และเจ้าหน้าที่ทุกคนในวิทยาลัยตอนนี้นะ
ครับ .... อืม ให้เวลา 30 นาที ก็แล้วกันนะ ผมไม่ค่อยมีเวลา" แจ๊กสัน ยิ้มนิ่ง น่ากลัว จนพี่ยาม
รู้สึกไม่ปลอดภัยจึงรีบไปแจ้นไปแจ้งผู้อำนวยการ
...............
"อะไรนะ!! แค่ฆ่ายามไป 1 คน นายทำไมถึงต้องลนลานขนาดนั้น ชั้นอุส่าห์จ้างพวกแกมาจาก
หน่วยพิเศษ ด้วยราคาแสนแพง ทำงานยังไม่คุ้มค่าจ้างเลย แต่เอาเถอะ ที่นี่มันวิทยาลัยการ
ต่อสู้นะไม่ใช่โรงเรียนคุณหนู ไม่ต้องต้องแตกตื่น ไปตามอาจารย์ทุกภาค มา ส่วนการถ่ายทอด
พิธีจบการศึกษาก็ถ่ายต่อไป!!" ผู้อำนวยการสั่งพี่ยามอย่างอารมณ์เสีย แต่เขาลืมถามว่าผู้บุกรุก
เป็นใคร นั่นเป็นความผิดพลาดอย่างใหญ่หลวง
นั่นไม่ใช่คำขู่ กำหนดเวลาที่บอกไปก็ไม่ใช่เรื่องจริง แจ๊กสันแอบแฝงตัวเดินตามพี่ยามมาโดย
ไม่ทำให้รู้ตัว และกำลังรอ เหล่าอาจารย์ที่กำลังจะมา ทีละคนๆ ... จัดการไม่ยากก่อนที่พวก
เขาจะรวมตัวกัน ตัดไฟแต่ต้นลม ไม่ให้ทางวิทยาลัยได้ทันเตรียมตัว คืองานถนัด ต้องมีใครสัก
คนรับผิดชอบที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้
..............
ทำเล บนหอนาฬิกา สูงจากพื้น 10 เมตร ไม่เลวสำหรับสไนเปอร์เลย สามารถมองเห็นได้ระยะ
ไกล ส่องใครก็ง่าย มีคล้ายๆระเบียงปูนเล็กๆขนาดพอดี 1 คน ให้สามารถเดินวนรอบหน้าปัด
นาฬิกา 4 ด้านเหนือพื้นดินได้ ...ถ้าไม่ถูกปิดตาไว้นะครับ มา 100 คนก็ เก็บได้ 100 คนไม่ยาก
ยังดีที่อาจารย์ฮันยังมาอธิบายให้เขาฟังว่าเกิดอะไรขึ้น และต้องทำอะไรบ้าง แถมยังให้เขาได้
ใช้ปืนไรเฟิล ส่วนตัวสมัยเรียน อย่างน้อยก็รู้ศูนย์ถ่วงดีไม่ต้องปรับแต่ง
"ปัง!!"
ยองแจเผลอยืนรับลมยังไม่ทันตั้งตัว โดนกระสุนเฉี่ยวเข้าที่ไหล่ซ้าย เขารีบก้มหลบ
"โอ๊ย!! ..เจ็บ" เขาเอามือคลำแผลดู กระสุนไม่ฝัง ค่อยยังชั่ว แต่ความเจ็บที่แล่นแปรบ ทำให้
เขานึกถึงใครบางคน
( “ให้ปิดตา ยิงฮยองเนี่ยนะ อย่าดูถูกผมมากนะครับ เห็นอย่างนี้ถ้าผมล๊อกเป้าแล้ว ไม่เคยมีใคร
รอดหลุดไปได้ ถึงวันนี้อาจจะยังยิงไม่โดน แต่สักวันผมยิงโดนแน่ จะมาเสียใจทีหลังไม่ได้นะ
ถ้าต้องตกเป็นเป้าหมายของผม.” มันเริ่มจากตรงนี้สินะ เมื่อ 6 เดือนก่อน ที่เขาต้องจับคู่ซ้อมกับ
แจ๊กสัน มันเป็นไปตามนั้น เขายิงไม่ถูกสักนัด ทำให้ความอยากเอาชนะพุ่งขึ้นทะลุเพดาน ทุก
วัน จากนั้นเขาเฝ้าจับตา แจ๊กสันทุกฝีก้าว ไม่ว่าจะเป็นยาม เดิน ยามเล่น ยามกิน ยามนอน เพื่อ
หาช่องว่าง เพื่อจับจังหวะ และติดตาม โดยที่เขาไม่รู้ตัวว่า ยิ่งจ้องแจ๊กสันมากเท่าไหร่ ยิ่งหลง
ไหลแจ๊กสันมากขึ้นเท่านั้น
นอกจากนิสัยที่แปลกประหลาดของแจ๊กสันที่ทำให้ยองแจสนใจแล้ว หน้าตาและรูปร่างของเขา
ก็มีส่วนเหมือนกัน ใบหน้าคมสวยราวรูปสลัก คิ้วเข้ม ตาโต ริมฝีปากบางหยักได้รูป ผิวขาว
เนียนละเอียด รูปร่างดี มีกล้ามเป็นมัด จัดว่าหล่อมาก มันช่วยไม่ได้ที่เขาไม่สามารถละสายตา
ได้ และอยากจะลอง สัมผัสดูสักนิด
สมัยก่อนผมเคยนั่งเฝ้าผีเสื้อลอกคราบอยู่ 2 วัน 2 คืน มันน่าสนใจจนไม่อยากขยับไปไหน ทุก
จังหวะหายใจค่อยๆมีความเปลี่ยนแปลงอย่างช้าๆ ที่ละ เสี้ยวของมิลลิเมตร จนเปลี่ยนเป็นผีเสื้อ
สวยงาม แต่สำหรับใครบางคนที่ผมสนใจ เคยคิดว่าผมคงจะเฝ้ามองเค้าไปเงียบๆตลอดชีวิต
ของผมไปอย่างนั้น ถ้ามันไม่เกิดเหตุการณ์แบบเมื่อวาน... )
“เปรี้ยง!!” เศษปูนกะเทาะโดนหน้าของยองแจ จากแรงยิง
“ดีนะต้องขอบคุณ แจ๊กสันฮยองที่ทำให้ ได้ฝึกมาบ้าง” ยองแจยิ้ม แล้วยกปืน ยิงตอบโต้
แม้จะพลาดจุดตายไปบ้างเพราะโดนปิดตา แต่อัตราเข้าเป้าก็ 100% ยิงไปแล้ว 10 นัด เข้าเป้า
หมด นอกจากประสบการณ์และการฝึกซ้อมแล้ว ของแบบนี้ต้องอาศัยพรสวรรค์ด้วย
ยองแจใจหายวาบเมื่อรู้สึกว่า ลมทางด้านขวาไม่เข้าปะทะหน้าเหมือนปรกติ มีใครยืนอยู่ตรงนั้น
โดยที่เข้าไม่รู้ตัว!!
…แต่ก็มีสิ่งหนึ่งทำให้เขาเผลอยิ้มออกมา
“ยิ้มอะไรเนี่ย เดี๋ยวก็ตายหรอก ไม่กลัวเหรอ?” แจ๊กสันเอ่ยทัก ด้วยเสียงที่แกล้งทำเป็นขรึม
“ผมดีใจ ที่ฮยองมา ฮยองมักจะหาผมเจอเสมอ ไม่ว่าผมจะซ่อนตรงไหน” ยองแจส่งมือสอง
ข้างที่โดนล๊อกกุญแจติดกันแล้วล่ามไวักับปืนไว้ให้แจ๊กสันช่วยปลดมันออก
ส่วนผ้าปิดตานั้น ถูกเย็บไว้กับเนื้อบริเวณหลังใบหู ทำให้ต้องยองแจไม่สามารถดึงออกเองได้
แจ๊กสันเข้ามาดู แล้วอมยิ้ม “อันนี้ไม่ต้องเอาออกก็ได้มั้ง เย็บได้ดี ถ้าเลาะออกจะเจ็บหว่าเดิม
นะ”
“ มันใช่เวลาไหม ฮยอง!! เดี๋ยวถ้าอยากทำบ้างกลับไปแล้วจะให้ทำเท่าที่พอใจเลย ตอนนี้ช่วย
ผมก่อน” ยองแจกัดปากอย่างไม่พอใจ แต่มันทำไมดูน่ารัก!!?
แจ๊กสันจำใจ กรีดไหม ที่ร้อยเนื้อหลังใบหูเข้ากับผ้าปิดตาของยองแจออก เวลาดึงไหมออกมา
แต่ละที เลือดก็ซึมไหล ออกมาตามรอยที่ถูกร้อยไว้ ส่วนยองแจก็ส่งเสียงเจ็บปวดอู้อี้ ในลำคอ
ซาวด์มันชวนอารมณ์กระเจิดกระเจิงมาก
“ทำไมนายหายมาแบบนั้นอ่ะ ฉันนึกว่าจะโดนนายฟันแล้วทิ้งซะแล้ว” แจ๊กสันถามยองแจ ที่
กำลังปลดผ้าปิดตาออก
ยองแจหันมายิ้ม น่ารัก
“ไม่ใช่นะ ผมเห็นฮยองหลับอยู่ไม่อยากกวน ผมก็ทิ้งโน๊ทบอกไว้บนโต๊ะกินข้าวแล้วหนิ ทำ
แซนวิชไว้ให้ด้วย นะ อร่อยไหม” ยองแจเอาศีรษะไถหน้าอกของแจ๊กสันอย่างอ้อนๆ
ภาพยูคยอมนั่งกินแซนวิชในครัวลอยมาเป็นฉากๆ.... ทำให้แจ๊กสันเริ่มขบกรามนิดๆ (กลับไป
ต้องคิดบัญชีแน่)
“แล้วผมก็โทรบอกแจบอมอีกคนด้วยว่าจะกลับบ้านต่างจังหวัดไม่ต้องเป็นห่วง”
ภาพแบมแบม ยิ้มร้ายหลังรับโทรศัพท์ผุดขึ้นมา ... ( ไหนว่ายองแจมีปัญหาบางอย่าง....ไอ้เด็ก
พวกนี้)
แต่แจ๊กสันก็กลบเกลื่อนด้วยการกล่าวว่า “ฉันมาแสดงความยินดีกับพิธีจบการศึกษาของแฟนฉัน
ไงหล่ะ” พร้อมกับจูบที่หน้าผากของยองแจ
“....ส่วนของขวัญเอาเป็น ฆ่าให้หมดวิทยาลัยเลยดีไหม” แจ๊กสันเอาหน้าผากของเขาชนกับหน้า
ผากของยองแจพร้อมทำตาโตแป๋ว
“ไม่นะ ไม่ ๆ ๆ!!” ยองแจร้องเสียงหลง
“เหลืออาจารย์ใหญ่หรือผู้อำนวยการไว้สักคน ให้เขาเซนต์ใบจบให้ผมก่อน” ยองแจหัวเราะ
สะใจ อ้าปากกว้างแบบไม่เก็บอาการ.
...........................
#ยองแจใสใสไม่มีจริง 
ความคิดเห็น