คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ตอนที่ 20 : 20th Bullets
ตอนที่ 20 : 20th Bullets
เสียงฮัมเพลง อย่างอารมณ์ดีของคนที่ทำกับข้าวอยู่ในครัว แว่วมาให้สมาชิก Got7 ได้ยิน กลิ่น
อาหารหอมฉุย ของหมูสามชั้นย่างเนย ที่เป็นของโปรดของหลายคน โชยมาชวนน้ำลายสอ แต่
มีสมาชิกทีมอยู่คนหนึ่งที่นั่งภาวนาอยากหยุดเวลาไว้ไม่ให้เวลาอาหารเย็นมาถึง
“กับข้าวเสร็จแล้ว เด็กๆ มายกไปจัดโต๊ะเร็ว” จินยองตะโกนมาจากในครัว ทำให้ยูคยอมกับ
ยองแจเข้าไปช่วยลำเลียงอาหารมาจัดโต๊ะทานอาหารกันหน้าทีวีในห้องนั่งเล่น
ในเวลาไม่นานนัก อาหารก็เต็มโต๊ะใหญ่ แต่ไม่มีใครลงมือแตะต้องสักนิด ..ผิดปรกติ ธรรมดา
เวลาอาหารเย็นจะต้องมีเสียงหัวเราะ หยอกเอิน เจี้ยวจ้าว ไม่ก็โหวกเหวกโวยวาย ของเหล่า
สมาชิก แต่วันนี้กลับเงียบกริบ จนจินยองรู้สึกผิดสังเกต
“ หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก.. หายไปหนึ่งคน.... แบมแบม !! แบมแบม หายไปไหน?” จินยอง
กวาดสายตาเป็นเชิงถามเหล่าสมาชิก... แต่ทุกคน หลบตาหมด ไม่เว้นแม้แต่ แจบอม...
“ชั้นถามว่า แบมแบมไปไหน!!?? ไม่ตอบ อดข้าวเย็นนะ” จินยองเห็นยูคยอม กับยองแจแอบ
กลืนน้ำลาย น่าสงสาร แต่ก็ยังไม่มีใครคิดจะตอบเขา
“โอเค มาร์ค ว่าไง มีอะไรจะบอกไหม ?” จินยองหันไปถามหนุ่มผมแดง ที่ก้มหน้าไม่พอ ดู
เหมือนจะมีเหงื่อออกมากกว่าเพื่อน... แต่ยังเงียบ
จินยองตบโต๊ะ ปั้ง!! พร้อมเดินเข้าห้องของเขา แล้วออกมาพร้อมกับกล่องใบเล็กๆ อย่างรวดเร็ว
เขาเปิดกล่องออกพร้อมหยิบเข็ม และ ไซริ้ง ขนาด 3 cc ปักเข้าไปในขวดแก้ว สีชา พร้อมดูดยา
ขึ้นมาเต็มหลอด
“ ชั้นก็ไม่อยากใช้วิธีหรอกนะ พวกนายคงรู้จักยา สารภาพ สำหรับรีดข้อมูลลับ ดีใช่ไหม ... ถ้า
ไม่ยอมบอกก็คงต้องใช้ไอ้นี่ แถม ยังเป็น แบบ ราคาถูก เก่าเก็บ หมดอายุหรือยังไม่รู้ด้วยนะ
รับรองว่า อาการข้างเคียง side effect นี่สุดๆไปเลย ปวดหัวแทบระเบิดแถมอาเจียน มวนท้องไป
อีก 3 วันวันคืน หึ หึ ” จินยองไล่อากาศจากเข็ม ทำให้น้ำยาพุ่งปรี๊ดออกมาทางปลายแหลม น่า
กลัว
ทีนี้ทุกคนยกมือซ้ายปิดตาตัวเอง ส่วนมือขวา ชี้ไปยังเป้าหมายเดียวกัน คือ “-->>มาร์ค” แทบ
จะทันทีอย่างพร้อมเพรียง
“สามัคคีดีมาก…จำไว้เลยนะ” มาร์คคิด แล้วก็พยายามช้อนตาทำหน้าหล่อ ส่งยิ้มแห้งๆให้
จินยอง เพื่อหวังเอาตัวรอด
จินยองเลิกคิ้ว กอด อก เป็นเชิงถาม ให้เขาพูดดีๆ หรือ จะให้ต้องปักเข็มลงไป
“คือ ผมกับแบมแบม ทะเลาะกันนิดหน่อย แบมแบมเลยออกจาหอไป...” มาร์ค ยกแขนขึ้นลูบ
คอไปด้วยแก้เก้อ
“สงสัยมาร์ค มันปล้ำแบม” แจ๊กสันพูดแทรก ซึ่งก็ดูมีน้ำหนัก... แต่นาทีนี้ไม่มีใครกล้าหัวเราะ
“ไม่ใช่นะเว้ย !!” มาร์ค รีบแก้ตัวพันลวัน แต่ก็หน้าแดงไปถึงใบหู
“ผมสวนกับแบมแบมตอนออกไปพอดี แบมแบมร้องไห้ด้วยครับ” ยองแจเสริมให้เรื่องดู แย่ลง
ไปอีก
จินยองยิ่งทำตาโตใหญ่ขึ้น เชิงตกใจแล้วก็ไล่มองสมาชิกหาคำอธิบายทีละคน...
“พวกเรารีบโทรหาแบมแบม แล้วครับ แต่ แบมไม่ได้เอาโทรศัพท์ไป” ยูคยอมตอบพร้อมชี้ไปที่
มือถือของแบมแบมที่ยังวางอยู่บนโต๊ะ
"มาร์คมันให้พวกเราเงียบไว้ก่อน เดี๋ยวมันบอกจะเคลียกับแบมแบมเอง แล้วก็ห้ามบอก
นาย...อ่ะ" แจมบอมตอบเป็นคนสุดท้าย พร้อมเอามือมาประสานกันเองระดับอกแล้วบิดไปมา
อย่างสำนึกผิด
"ไม่อยากจะเชื่อ นายก็เป็นไปกับพวกนี้ด้วยเหรอ เดี๋ยวชั้นจะมาคิดบัญชีกับนายทีหลัง" จินยอง
แยกเขี้ยวใส่แจบอม ก่อนที่จะหันไปจัดการกับมาร์คต่อ
"ขอรายละเอียดได้ไหม ทะเลาะกันเรื่องอะไร?" จินยองทิ้งตัวนั่งลงเบียดแจบอม พร้อมตัก
อาหาร เป็นสัญญาณให้เริ่มกินได้ ถ้าเป็นทุกทีอ่ะนะ แต่....
"หมูสามชั้นย่าง...นี่มันของโปรดแบมแบมนี่นา พวกนายยังกินกันลงเหรอ ไม่รู้ป่านนี้ แบมแบม
ได้กินข้าวหรือยัง...." จินยองพูดเหน็บ พร้อมทำเสียงเศร้า จนทำให้สมาชิกที่เหลือกินข้าวไม่ลง
ค่อยๆวางตะเกียบลงทีละคน
"เรื่อง สอบ E-license (ใบอนุญาตภาษาอังกฤษ) นักฆ่าอ่ะครับ แบมแบม มาชวนติวหนังสือ แต่
ผมเห็นว่าเหลือเวลาอีกตั้งเดือนนึง เลย...ชวนทำอย่างอื่น... เดี่ยวๆๆ หมายถึง ชวนไปเตะบอลนะ
ครับ" มาร์คขยี้ผมตัวเองแบบไม่รู้จะพูดออกมายังไง... แบบมันก็มีอารมณ์แบบนั้นมาเกี่ยวนิดนึง
แต่ยังอธิบายไม่หมด ( ฮ่า ฮ่า ฮ่า )
"กริ๊งงงงง กริ๊งงงงง" เสียงโทรศัพท์สายใน ดังขึ้น ช่วยชีวิตมาร์คไว้ได้ (มาร์คแอบถอนหายใจ
โล่งอก ที่หลุดจากสภาพจำเลยสังคม โดนสอบสวนประหนึ่งก่อคดีอุกฉกรรจ์...แต่ได้แปบเดียว)
"สวัสดีครับ จินยองพูด ...... อ่าห์ นิชคุณฮยอง สวัสดีครับ....อ่อ แบมแบมอยู่กับฮยองเหรอครับ
ไปรบกวนหรือป่าว .... อะไรนะครับ...... อ่า......งั้นเหรอครับ.......ครับ......ได้ครับ........ขอบคุณ
ครับ.......สวัสดีครับ" พอจินยองวางสาย ทุกคนที่แอบฟังอยู่แกล้งมองไปทางอื่นทันที มีแต่
มาร์คคนเดียวที่กล้าสบตาตรงพร้อมแสดงความสนใจออกนอกหน้า
จินยองถอนหายใจนิดนึงก่อนจะพูดต่อ...
"ก็ ...อย่างที่ได้ยิน ตอนนี้แบมแบมสบายดี อยู่กับนิชคุณฮยอง และคาดว่าจะอยู่ยาวจนกว่าจะ
สอบ E-license เสร็จ ส่วนกิจกรรมโปรโมทกลุ่มก็จะมาตามเวลา ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง"
จินยองสรุป
"โห ให้รุ่นพี่ที่เคยสอบได้คะแนนเต็มเป็นติวเตอร์ แบมแบมนี่ร้ายจริงๆ" แจ๊กสันพูด
"...แต่ผมว่าน่าจะมีอะไรมากกว่านั้นนะ" ยองแจยังไม่ปักใจสรุป
"โห!!...เล่นงี้เลยเหรอ แบมแบม" ยูคยอมอุทานเสียงดัง ขณะที่ฟังจินจองไปเล่นมือถือไป
"มีไรเหรอ"....ทุกคนรีบเข้ามามุงยูคยอมหัวติดกันเป็นแพ
"แบมแบม ประกาศในแฟนคาเฟ่ฮะ ว่าถ้าใครสอบได้คะแนน E-license ที่ 1 จะยอมเป็นแฟน
ด้วย...สงสัยเล่นจากมือถือ นิชคุณฮยอง" ยูคยอม เลื่อนอ่านข้อความตอบกลับไปเรื่อยๆ
"โอ้โห มีแฟนบอยตอบมาเพียบเลย แบมแบมนี่ hot จริงๆ ไอ้ใบอนุญาตนี่ไม่จำกัดด้วยว่าต้อง
ได้เดบิวหรือยัง ใครที่มีต้นสังกัดก็สมัครสอบได้....หมด "
.....ตอนนี้สายตาทุกคู่หันมาที่หนุ่มผมแดงที่ทำหน้าอยากจะร้องๆไห้ซะแล้ว
มาร์คเอียงคอ ยู่จมูกกับปากแทบติดกันพร้อมสูดหายใจช้าๆ มีน้ำตาคลอๆนิดนิด แบบน่ารักปนน่า
สงสาร ส่งสายตาละห้อยอ้อนวอนไปยังเหล่าสมาชิกที่อยู่โดยรอบ
"ไม่เห็นจะยากเลย มาร์ค นายก็ทำคะแนนให้ได้ที่ 1 ก็จบ แบมแบมก็จะกลับมาหานาย" แจ๊กสัน
พูดอย่างที่ทุกคนคิด แต่ติดที่ความจริงมันเป็นไปไม่ได้
"พยายามอีกนิดก็คงไม่ยากมั้ง พ่อหนุ่ม LA นายใช้ภาษาอังกฤษมาตั้งแต่เกิดไม่ใช่เรอะ" แจบอม
ให้กำลังใจ
"แต่ ไอดอล เก่งๆ ที่เป็น Native English Speaker ก็มีตั้งเยอะ มาร์คฮยองมัวเอ้อละเหยแบบนี้
จะสู้เขาไหวเหรอ" ยองแจออกความเห็น
"นี่ไม่ได้เห็นแก่มาร์คนะ แต่เพื่อแบมแบม พวกเราต้องทำคะแนนให้ได้มากที่สุดเผื่อมาร์คมันไม่
เอาอ่าว หนึ่งในพวกเราก็ต้องได้ที่ 1 เข้าใจไหม ไม่งั้นเดี๋ยว แบมแบมจะต้องลำบาก ซึ่งชั้น
ยอมไม่ได้" จินยองกึ่งออกความเห็นกึ่งออกคำสั่ง ซึ่งสมาชิกแต่ละคนก็ล้วนเห็นด้วย
"ทุกคนยอมแพ้เถอะครับ เพราะแบมแบมหน่ะ เป็นของผม" ยูคยอมพิพม์ตอบไปในแฟนคาเฟ่
พร้อมยกมือขึ้นมาเท้าคางแล้วอมยิ้มดูคำพูดที่ตัวเองพิพม์ลงไป สามารถสร้างความปั่นป่วนได้
พอสมควร
...นั่นทำให้มาร์คหมั่นไส้ เพราะนั่นเป็นคำที่เขาอยากจะพูด จนจับหัวยูคยอมมาโขกกับหัวตัวเอง
"นี่นายเป็นเด็กมีปัญหาหรือไงฮึ?!" มาร์คบ่นอู้อี้ ขณะที่ยูคยอมได้แต่ งง ....
...............
"คุณฮยอง มันจะดีเหรอครับ มาร์คฮยองเขาคงไม่สนใจทำเพื่อไรเพื่อแบมแบบนั้นหรอก..."
แบมแบมซึ่งตาช้ำแดงเพราะร้องไห้ นอนกลิ้งอยู่ข้างๆ นิชคุณ นักฆ่ารุ่นพี่ซึ่งมาจากประเทศ
เดียวกัน โดยนิชคุณนั้นอยู่ในทีมระดับ S ที่กำลังจะขึ้นระดับ E ในปีนี้
"ก็ให้มันรู้ไป ถ้าเรื่องแค่สอบ E-licenseให้ได้ที่ 1 แค่นี้ทำไม่ได้ จะมาดูแลน้องแบมแบมที่น่ารัก
ของพี่ได้ยังไง" นิชคุณลูบศีรษะปลอบแบมแบมอย่างอ่อนโยน พร้อมพิพม์ข้อความในแฟนคาเฟ่
ของ Got7 โดยใช้รหัสของแบมแบม ต่อไป หุ หุ...
"แต่ถ้า มาร์ค ต้วน มันไม่ได้เรื่องจริงๆ แบมแบมก็ต้องช่วยตัวเองไปด้วยนะ เดี๋ยวพี่จะติวเข้มให้
กันพลาด" นิชคุณยิ้มหวาน ก่อนชวนคุยสารทุกข์สุขดิบตามประสา พี่น้องที่ไม่ค่อยได้เจอกัน จน
แบมแบม สบายใจ และหลับไป
...............
ในขณะเดียวกัน ทีม Got7 ยังประชุมเข้ม ไม่มีใครได้หลับได้นอน
ในหมู่สมาชิกทั้ง 7 เรื่องเรียนทฤษฏี ฆ่าคน กับ การปฏิบัตินั้น แทบจะสวนทางกันเพราะลองผ่าน
เวทีเดบิวมาแล้วเรื่องปฏิบัตินี่คงไม่มีปัญหาแล้ว แต่เรื่องทฤษฎีนั้น มันคนละเรื่องกันเลย อย่าง
การจัดลำดับความขยันในกลุ่มก็จะเป็น จินยอง- เด็กอัจฉริยะ ฟังในห้องครั้งเดียวเข้าใจ ทำได้
หมด คะแนนเต็มตลอด ยองแจ แบมแบม - เด็กเรียนขยัน มีการทบทวนอ่านซ้ำสม่ำเสมอ
คะแนนอยู่ต้นๆ แจบอม มาร์ค -เด็กไบร์ทฉลาด แต่ขี้เกียจ ไม่ชอบอ่านหนังสือ คะแนนจะกลางๆ
ยูคยอม -เด็กสมาธิสั้น ไม่ค่อยสนใจการเรียน ไม่อยู่นิ่ง คะแนนไม่ค่อยดี แจ๊กสัน-เด็กเกเร ไม่
สนใจการเรียน โดดตลอด คะแนน แย่
"เอาหล่ะ เรามาเลือกวิธีทบทวนความรู้กัน" จินยองแจกแจง
1. แยกกันไปทบทวนเองของใครของมันจนจบ หรือ
2. ทบทวนคนละวิชาแล้วมาแชร์กัน หรือ
3. จ้างติวเตอร์รุ่นพี่ หรืออาจารย์มาสอน หรือไปเรียนพิเศษประหยัดเวลา หรือ
4. ไม่ต้องอ่านอะไร เอาแนวข้อสอบเก่ามาเก็งกัน หรือ
5. ตั้งใจเรียนในห้องก่อน แต่
6. ห้ามโกงข้อสอบ พกโพย ฝิ่น ซื้อข้อสอบ ซื้อกรรมการ จ้างคนสอบแทนนะเฟ้ย โดนจับได้
นอกจากอับอายแล้วก็หมดอนาคตอย่างเดียว
วิชาที่สอบ มี 2 ส่วน 5 วิชา แบ่งเป็นข้อเขียน 60 คะแนน ปฏิบัติ 40 คะแนน สอบเป็นภาษา
อังกฤษหมด
วิชาที่ 1- กลยุทธ การวางแผน และกฏหมาย
วิชาที่ 2- การแกะรอย/การพรางตัว และการซุ่มโจมตี
วิชาที่ 3- การป้องกันตัวและโจมตีมือป่าว /ใช้อาวุธ
วิชาที่ 4- เทียเตอร์ ดราม่า มีเดีย และคอมมูนิเคชั่น
วิชาที่ 5- เทคโนโลยี และ วิทยาศาสตร์ประยุกต์
แล้วก็ มีสัมภาษณ์ภาษาอังกฤษ อีก 100 คะแนน โดยกรรมการสอบ 10 คน
"มาร์คฮยอง งานหนักแน่ จำพวก YG ทีม B ได้ไหม ฮะ เข้ามาตอบเม้น แบมแบมใหญ่เลย ไหน
จะ เทรนนี่ และรุกกี้ ของอีกหลายค่าย ยังไม่รวมพวก ระดับ A B C ที่ยังสอบไม่ผ่านอีกหลายทีม
สนใจแบมแบมกันเยอะมาก" ยูคยอมให้กำลังใจมาร์ค ดีมาก ยังไม่รวมชอตสุดท้ายที่ยูคยอมร้อง
อย่างดัง
"เอ้ยยยย นี่มัน....แบมแบมจะถ่ายเองเหรอเนี่ย" ยูคยอมหน้าแดงนิดหนึ่งก่อนส่งโทรศัพท์ให้
มาร์ค
....รูปมุมสูงของแบมแบมโชว์ริมฝีปากล่างอิ่มเต็มสีชมพูอ่อนสวยน่าจูบ กับ คอเนียนขาวเห็นไห
ปลาร้า และเสื้อเชิตขาว ไม่ติดกระดุมบน เว้าลึก ถูกโพสเอาใจแฟนบอย (โดยที่เจ้าตัวไม่รู้เรื่อง)
จนมาร์คเองจ้องจนเลือดกำดาวแทบไหล
"ผมจะตั้งใจสอบ E-license ให้ได้ที่ 1 ครับ รบกวนทุกคนช่วยสนับสนุนผมด้วยนะครับ" มาร์คเอา
จริงถึงขั้นก้มศีรษะขอร้องสมาชิก Got7 ทีละคน...
................
แค่เห็นกองหนังสือวิชากลยุทธ และกฏหมาย ที่จินยองขนออกมาจากห้อง แจ๊กสันก็ถึงกับ
คลื่นเหียนวิงเวียนหน้ามืดตาลายคล้ายจะเป็นลมขึ้นมาทันที ส่วนมาร์ค กับแจบอมก็เริ่มหาว ตา
จะปิด ความง่วงพุ่งเข้าจู่โจมทั้งสองอย่างรวดเร็ว และรุนแรง จนพากันทรงงตัวไม่อยู่ เริ่มเอนตัว
ลงทีละคน
"ความตั้งใจเมื่อวานหายไปไหนหมดเนี่ย เพียงแค่ข้ามคืน..." จินยองบ่นงุงิ พร้อมกับแยก
หนังสือออกเป็นกองๆ ตามเนื้อหาที่ต้องการ
"เรามีตั้ง 5 วิชา ทักษะภาษาอีก 1 รวมเป็น 6 อย่าง เดี๋ยวจะ แบ่งการทบทวนเป็น วิชาละ 5 วัน
จะทบทวนทฤษฎีต่อกัน แล้ว 5 วันสุดท้ายเป็นการทบทวนภาคปฏิบัติ ถ้าทำตามแผนที่วางไว้
ได้ก็จะครอบคลุมเนื้อหาทั้งหมด ที่จะสอบ แต่นี่แค่ รอบเดียวนะ การจะให้ได้คะแนนดีๆควรจะ
ทบทวนอย่างต่ำ 3 รอบ เข้าใจไหม" เมื่อดูปฏิกิริยาตอบรับของสมาชิกแต่ละคน จินยองก็ถึงกับ
ต้องกุมขมับ...
แจบอมกับมาร์ค คอพับไปแล้ว ทั้งสองนอนเหยียดยาว หัวชนกัน (มีเสียงกรนด้วย) ส่วนแจ๊กสัน
นั่งหันหลังให้ พร้อมกับเอามีด มาขูดพรม เล่นไม่สนใจ ทาง ยูคยอมก็เอาแต่เล่นมือถือ เหลือ
แต่ ยองแจที่ดู ตั้งใจอยู่คนเดียว
ถ้าพวกเขาเป็นแค่เพื่อนร่วมชั้น จินยองคงปล่อยให้การสอบครั้งนี้เป็นไปตามบุญตามกรรม แต่นี่
เป็นสมาชิกทีมเดียวกันที่บางครั้งต้องฝากชีวิตไว้ แถมยังเกี่ยวข้องกับแบมแบม อีก มันก็จำเป็น
ต้องโหดใส่ แม้มันอาจจะทำให้โดนเกลียดก็ต้องจำใจ
“ลุกขึ้นมา เร็วๆ” จินยองไม่พูดปล่าว เหวี่ยงหนังสือกลยุทธ ปกแข็ง เล่มหนากว่า 3 นิ้ว น้ำหนัก
น่าจะเกือบ 2 กิโลกรัม ลงบนหัวมาร์ค เต็มๆ
“โอ๊ยยยยย!! ทำอะไรของนายอ่ะ ถ้าเหวี่ยงแรงกว่านี้อีกนิดจะโดนข้อหาฆาตกรรมคนหล่อนะ
จินยอง” มาร์คกุมศีรษะที่บูดแดงขึ้นมานิดๆพร้อมโวยวาย
"นี่นายตั้งใจจริงหรือป่าวเนี่ย ถ้าไม่ ...จะได้ยกแบมแบมให้คนอื่นไป" จินยองเอียงคอ มองมาร์ค
ด้วยหางตา
"เอ้ย!! ไม่ได้นะ โน โน โน" มาร์ค รีบจับหนังสือทำท่ากระตือรือร้นขึ้นมาทันที
"แต่..มันไม่ค่อยมีอารมณ์อยากจะอ่านนี่....ปรกติ จะอ่านแค่วันสุดท้ายก่อนสอบก็ผ่านตลอดนะ"
มาร์คทำแก้มพอง บ่นเบาๆ
"ถ้าเอาแค่สอบผ่าน อ่านเหมือนที่เคยก็ได้ แต่ถ้าจะเอาที่ 1 มันไม่ง่ายอย่างนั้น มันไม่ทีทางลัด
นอกจากพยายามให้มากขึ้น มากกว่าคนอื่น
"จริงๆแล้ว ไม่เห็นต้องได้ที่ 1 เลย แค่สอบผ่าน ใบรับรองมันก็ใช้งานได้เหมือนกันไม่ใช่เหรอ"
แจ๊กสันหันมาออกความเห็น ที่ไม่มีใครสนใจ ...
"มาร์ค ฉันนึกไม่ออกเลยว่า นอกจากหน้าตาดีแล้ว นายมีดีอะไรอีก" จินยองถอนหายใจ
"แบมแบมก็พูดทำนองนี้ แบบไม่อยากให้คนอื่นมองว่าผมดัง มีชื่อเสียง เพราะหน้าตาดีอย่าง
เดียว " มาร์คเผลอหลุดเหตุผลที่ทะเลาะกับแบมแบมออกมา
"ถ้าเป็นงั้นชั้นก็เห็นด้วยกับแบมแบมนะ แต่เพื่อพิสูจน์ความตั้งใจจริงของนาย ชั้นเปลี่ยนใจจะ
ไม่ติวให้นายละ ฉันจะปั้นยูคยอมมาดูแล แบมแบมแทนนายดีกว่า" จินยองยิ้มลอยหน้าลอยตา
"เห้ยยย ไม่เอานะ" มาร์ครีบร้องคัดค้าน ถ้าไม่ติดว่าแจบอมนอนอยู่ใกล้ๆ เขาอยากจะลุกไปตั้น
หน้า จินยองสักทีให้หายโมโห
"ได้ งั้น ....ก็ดีสิครับ" ยูคยอม วางโทรศัพท์หันมายิ้มให้จินยอง แล้วก็หันไปยักคิ้ว ยิ้มท้าทายให้
มาร์ค
.....ทั้งห้องเงียบกริบ
"พอได้แล้ว จินยองอย่าแกล้งมาร์คมันมากนักเลยน่า นายติวๆทฤษฎีให้หมดเลยนั่นแหละ ส่วน
ปฏิบัติชั้นรับผิดชอบติวให้เอง แล้ว มาร์ค ติวภาษาอังกฤษให้ฉันกับจินยอง ส่วนแจ๊กสันก็ติวส่วน
ภาษาอังกฤษให้ยองแจ กับยูคยอม ตามนี้ ใครไม่ตั้งใจก็ลงโทษได้ตามเห็นสมควร ใครคะแนน
ต่ำกว่า 10 อันดับแรก ฉันจะให้พิจารณาตัวเอง โอเคไหม" แจบอมบิดขี้กียจ พร้อมปิดประเด็น
แล้วให้แยกย้ายไปซ้อมภาคเช้ากัน ก่อนที่จะทะเลาะกันยืดเยื้อกว่านี้...
หลังจากนั้น 3 วัน...
จินยองก็แจกของบางอย่างให้เหล่าสมาชิก เป็นหูฟังไร้สาย แบบ in ear ข้างเดียว ซึ่งทุกคนนึก
ว่าเป็นอุปกรณ์สื่อสารธรรมดา ก็หยิบมาสวมใส่กันอย่างว่าง่าย
"ทุกคนต้องใส่เจ้านี่ไว้ ห้ามถอดเป็นเวลา 1 เดือนนะ ในนี้จะมี GPS บอกตำแหน่งของพวกนาย
แล้วก็มีไมค์ในตัว สามารถสนทนาโต้ตอบได้ จากนี้ไปพวกนายต้องทนฟังเสียงยองแจ ที่อัด
อ่านสรุปบทเรียนที่ชั้นทำขึ้นตลอด 24 ชั่วโมง ไม่ว่ายามหลับ ตื่น เข้าห้องน้ำ พักผ่อน ให้มันซึม
เข้าไปในสมองซะ แล้วก็ ฉันจะสุ่ม ถามคำถาม ตามบทเรียน แต่ตอนไหนไม่บอกนะ ถ้าตอบไม่
ได้ หรือ ละเลยไม่ยอมตอบ หูฟังนี้มันจะมีกระแสไฟช๊อต ออกมา เบาๆ และถ้าใครคิดจะถอด
ออก มันจะส่งคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าไปยังสมองของพวกนาย ถ้าไม่ระวังอาจจะพิการ หรือถึงตาย
ได้" จินยองพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่สมาชิกแต่ละคนแอบกลืนน้ำลายเอื๊อก...
“นายมีของอันตรายพวกนี้ไดไงเนี่ย” แจ๊กสันโวยวาย
“ก็ หัดทำไว้ หลายๆอย่างเผื่อถึงเวลาต้องลงสนาม ระดับ เอ ขึ้นไป มันต้องมี gadget อะไรบ้าง
...แค่หัดนะ ความสมบูรณ์ยังไม่ 100% หึ หึ” จินยองยิ้มสยอง ตอบข้อข้องใจ
"หวังว่าทุกคนคงจริงจัง ให้สมกับความตั้งใจของชั้น กับยองแจ ที่ช่วยกันทำมันออกมา ...ใช้
เสียงหวานๆของยองแจที่นายอยากฟังตลอดชีวิตด้วยนะ แจ๊กสัน นายจะได้ให้ความร่วมมือทน
ฟังจนถึงวันสอบ" แล้วจินยองกับ ยองแจก็สวมหูฟังนี่เข้าไปเหมือนกัน
"ไฟช๊อตเบาๆเหรอ น่าลอง นะ" แจ๊กสันลองไม่ตอบคำถามแรกที่ดังขึ้น กระแสไฟจากหูฟังเข้า
ช๊อตที่ เส้นประสาทใบหน้าคู่ที่ 5และ7 ทำให้ ปวดศีรษะจิ๊ดขึ้นมาอย่างแรง น้ำตาไหลข้าง
เดียว กรามแข็ง ขยับปากไม่ได้ ลิ้นชา และใบหน้าเกร็ง บิดไปครึ่งซีก...แบบนี้มันไม่นิดหน่อย
แล้วนะ ฮยอง!!
"อ๊ะ!! อย่าถอดหูฟังนะแจ๊กสัน" ยองแจรีบวิ่งเข้ามาดู แล้วจับหูฟังของแจ๊กสันไว้ไม่ให้เขาดึง
ออก
"อดทนไว้ เราจะผ่านมันไปด้วยกันนะ" ยองแจกระซิบปลอบแจ๊กสัน แล้วจุ๊บที่ข้างหูเบาๆ จน
แจ๊กสันสงบลงได้
นี่เป็นแค่ความทรมานอย่างแรกที่สมาชิก Got7 ต้องเจอจากการทะเลาะกันของ มาร์คแบม จะ
นอนก็ยังไม่กล้าหลับตา กลัวจินยองจะ คอล มาถามควิซ แต่พอผ่านสองอาทิตย์แรกที่แสน
ทรมานไปได้ ก็เริ่มปรับตัวกันได้ และค่อยๆกลับมาใช้ชีวิตเหมือนปรกติ การสื่อสารในทีมตอนนี้
ก็เปลี่ยนไปใช้ ภาษาอังกฤษหมด เป็นการฝึก ตั้งแต่ตื่นนอน ตอบคำถาม ให้สัมภาษณ์ ทำงาน
กินข้าว จนเข้านอน ...
....แล้ว 3 สัปดาห์ ก็ผ่านไปไวเหมือนโกหก
ตอนนี้การเตรียมตัวสำหรับภาคทฤษฎีก็ผ่านไปได้ด้วยดี (เหรอ) ด้วยวิธีของจินยอง ความไวใน
การทบทวนเนื้อหา วนไปวนมา 24 ชั่วโมง ทำให้สามารถ ทบทวนได้มากกว่า 5 รอบ แล้ว แถม
สมาชิกก็ตอบ ควิซกันได้ไม่มีผิดพลาด ผลเป็นที่น่าพอใจมาก แต่สวนทางกับหน้าตา และ
สุขภาพของคนในทีม ที่ค่อยๆทรุดโทรมลงไปอย่างที่สุด สภาพตอนนี้ แพนด้าเรียกโอป้าได้ทุก
คน
...วันนี้เป็น 5 วันสุดท้ายที่ได้ ซ้อมภาคปฏิบัติกันบ้างเปลี่ยนบรรยากาศ
“โอเค เราจะจับคู่ซ้อมกันนะ จินยอง คู่กับ แจ๊กสัน มาร์ค คู่กับ ยูคยอม ยองแจ คู่กับ ชั้น มา
ทบทวนการต่อสู้ด้วยมือปล่าวก่อน ใครอยากคิดบัญชีกับใคร เชิญตามสบาย” แจบอมกล่าว
แนะนำขั้นตอนการทบทวน และจับคู่
ในห้องเทรนนิ่งตอนนี้มีสนามประลองยกพื้นเตี้ยๆเป็นเวทีปูเบาะแข็งสีน้ำเงิน ขนาดกว้าง 4 x 4
เมตร มีไฟสปอทไลท์ส่องสว่าง และมีกล้องถ่ายวิดีโอ ตั้งไว้
คู่แรก จินยอง – แจ๊กสัน ตามข้อมูลเดิมนั้น แจ๊กสันมีความเชี่ยวชาญด้านต่อสู้ประชิดตัวมาก
ส่วนจินยองไม่ค่อยได้เห็นเขาสู้แบบประชิดตัวเท่าไหร่ แล้วไฟท์นี้ดูแจ๊กสันจะเอาจริงเสียด้วย
ผลจะเป็นยังไงนะ
“ขอล่วงเกินละนะฮยอง ผมอยากทำอย่างนี้มานานแล้ว ชดใช้อายุไขที่สั้นลงของผมเพราะการ
ติวบ้าๆนั้นมาซะ” แจ๊กสันยกกำปั้นขึ้นมา แล้วเอานิ้วโป้งมือขวาปาดริมฝีปากพร้อมแลบลิ้นโชว์
ความท้าทาย ด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่าจิตใกล้จะหลุดจากความปรกติอยู่มะรำมะล่อ
“...อ๊า น่ากลัวจัง” จินยองสูดหายใจลึก พร้อมยกสองแขนขึ้นมาตั้งการ์ด
และทันทีที่แจบอม สั่งเริ่ม หมัดของแจ๊กสันก็เข้าที่เบ้าตาของจินยองทันที แม้จะยกการ์ดกันไว้
แต่ก็ไม่สามารถต้านแรงได้
“โอยยย...” จินยองกุมแผลที่โดนชก เหมือนจะแตกมีเลือดออกตั้งแต่หมักแรก
“อย่าหลับตาสิ จินยอง นายต้องมองให้ดี ว่าการโจมตีมันจะมาทางไหน แล้วคิดไปด้วยว่าจะหลบ
ยังไง หรือจะสวนกลับตอนไหน และถ้าจะให้สุดยอดจริงจริงต้องสังเกตการณ์เคลื่อนไหวตั้งแต่
ก่อนแจ๊กสันจะออกหมัด ว่าเขาเทน้ำหนักไปทางขาข้างไหน กล้ามเนื้อมัดไหนหดยังไง อารมณ์
ทิศทางของสายตาคู่ต่อสู้ อันไหนจริง อันไหนหลอก แล้วคาดการณ์ผลลัพธ์และการตอบโต้ล่วง
หน้าไว้สัก 3-4 สเตปเป็นอย่างน้อย
“พูดเหมือนง่ายเลยนะ” จินยองบ่นอุบอิบ
“มันก็ไม่ยากไปกว่าการวางกลยุทธที่นายชอบทำหรอกน่า ลองเอามาประยุกต์ใช้ได้เหมือนกัน”
แจบอมเปรียบเทียบ จุดประกายบางอย่างให้
แจ๊กสันไม่รอช้าชกเข้าที่ลำตัว เต็มที่ จนจินยองตัวงอ ทรุดลงไปกับพื้น
แจบอมถึงกับ กัดฟันแน่น ไม่อยากจะมอง
จินยองค่อยๆเอามือดันพื้นช่วยตัวเอง แล้วลุกขึ้น
แจ๊กสันเข้าจู่โจมต่อด้วยสเตปการแย๊บหมัดสองสามทีอย่างรวดเร็ว
คราวนี้จินยองเบี่ยงตัวหลบได้ พร้อมกับสวนกลับด้วยลูกเตะสูง
แจ๊กสันเอี้ยวตัวหลบเกือบไม่ทัน ปลายเท้าของจินยองเฉี่ยวขมับไปโดนคิ้ว ขวา แตก เลือดออก
แล้ว
แจ๊กสันเอามือลูบแผล พอเห็นว่ามีเลืดออก ก็ยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะสปริงตัวเข้าติดร่างจินยอง
แล้วส่งหมัดเสยปลายคางเข้าให้
จินยองไม่หลบ อาศัยเสี้ยววินาที ที่แจ๊กสันพุ่งเข้ามาสุดตัวคว้าเสื้อของแจ๊กสันไว้แล้ว เบี่ยงตัว
อาศัยแรงพุ่งนั่น เสริมกับแรงเหวี่ยงของเขา ทุ่มแจ๊กสันข้ามไหล่ไปอีกฝั่ง
"โอ้ จินยอง นายมองการเคลื่อนไหวของแจ๊กสันออกแล้วสินะ" แจบอมยิ้มออกแล้ว
แจ๊กสันเปลี่ยนวิธีใหม่ เข้าแท๊กต่ำ รวบขาจินยอง จนล้มแล้วรัวหมัดใส่
จินยองยกการ์ด กันได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่แขนของเขาตอนนี้ช้ำแดง ระบมไปหมด
แจ๊กสันเห็นว่าการ์ดจินยองเริ่มตก จึงง้างหมัดสุดท้ายหมายจะปิดบัญชี
แต่จินยองอาศัยจังหวะนี้ เตะสวนจากตำแหน่งท่านอน เข้าที่กกหู แล้วใช้ขาสองข้างรัดแขนและ
คอของแจ๊กสัน เหมือนท่ามวยปล้ำ
แจ๊กสันรีบหมุนตัวอีกตลบก่อนที่ท่านั้นจะรัดได้เต็มที่ แล้วศอกเข้าที่ท้องน้อยของจินยอง เต็มๆ
จินยองจุก แต่ไม่ยอมแพ้ ใช้ขาเกี่ยวคอแจ๊กสันไม่ให้ยืนได้ แล้วพยายามหมุนมาอยู่ด้านหลัง ทับ
แจ๊กสันให้นอนคว่ำอยู่ข้างล่าง แล้วจับข้อมือขวาแจ๊กสันล๊อกบิดไปข้างหลัง
แจ๊กสันหมุนตัวฝืนจนไหล่หลุด และใช้สันมือซ้ายอีกข้างฟาดเข้าที่ท้ายทอยของจินยองอย่าง
แรง จนจินยองหมดสติ ร่วงลงมากองกับพื้น
"พอแล้ว แจ๊กสันชนะ" แจบอมประกาศ พร้อมกับรีบเข้าไปอุ้มจินยอง ไปส่งห้องพยาบาล
"จินยองก็ไม่ได้แย่นะ แค่แจ๊กสันมันเก่งเกินไป ถึงจะอ่านการเคลื่อนไหวได้แล้ว แต่ก็ป้องกันไม่
ได้" มาร์คออกความเห็น
ยองแจเข้าไปประคองแจ๊กสันที่ตอนนี้ไหล่หลุด แขนห้อย ทำหน้าเจ็บปวดอยู่ไม่ไกล
"มานี่ ชั้นช่วย " แจบอมเดินกลับมา แล้วจับแขนแจ๊กสันฝืนกางออกก่อนจะบิดหัวไหล่ให้เข้าที่
อย่างไม่ยั้งมือ
"กร๊อบบบ!" เสียงกระดูกสั่น เอ็น และกล้ามเนื้อไหล่แจ๊กสันรวมตัวกันประท้วง ส่งความเจ็บปวด
ระบม จนแจ๊กสันน้ำตาคลอ แต่ก็กลับมาขยับแขนได้ปรกติแล้ว
"ไม่โกรธกันนะ ฮยอง" แจ๊กสันหันมาถามแจบอมอีกครั้ง
"ไม่เล๊ย!" แจบอมหันมายิ้มให้ พร้อมหันหน้าไปทางยองแจ
...ไม่ถึง 5 นาที แจ๊กสันก็แบกยองแจ เข้าห้องพยาบาลไปอีกคน โดยที่แจบอมไร้รอบขีดข่วน
"ขอโทษนะยองแจ เราไม่ได้มีเรื่องแค้นเคืองกัน แต่ชั้นได้ยินเสียงนายมา 25 วัน วันละ 24
ชั่วโมง จนไม่สามารถทนฟังมันได้อีกแล้ว เลยลืมยังมือ" แจบอมยิ้มแหยๆ อย่างสำนึกผิด
ตอนนี้ ถึงคิว มาร์ค กับ ยูคยอมแล้ว แจบอมเรียกทั้งสองเข้ามาในสนาม พร้อมทั้งส่งสัญญาณ
ให้เริ่มการแข่งขันได้
"ดูเหมือนนายจะสูงขึ้นอีกแล้วนะ ยูคยอม" มาร์คเป็นฝ่ายทักทายก่อน พร้อมกับสะบัดคอ สะบัด
แขน และเต้นฟุตเวิกไปรอบๆ
"ก็นิดนึงฮะ ผมยังโตได้อีก แต่ฮยองต่างหาก ดูตัวเล็กบอบบางอย่างนี้มานานแล้วนะ จะให้ผม
ออมมือให้ไหมครับ?" ยูคยอมยิ้มใสๆ แต่แฝงความหมายไม่ตรงตามรอยยิ้มนั้น
"ทำไมเดี๋ยวนี้ นายกวนทีน จังเนี่ย ทั้งๆที่เมื่อก่อนออกจะน่ารักพอๆกับแบมแบม แท้ๆ" มาร์คพูด
ต่อ
"ผมไม่น่ารักหรอกครับ ต้องบอกว่า หล่อต่างหากสิ ฮยอง" ยูคยอมปล่อยหมัดแยบไปเรื่อยๆ แต่
ยังไม่โดนตัวมาร์ค ที่หลบได้อย่างรวดเร็ว
"แขนขาที่ยาวเก้งก้างของนายนี่ ทำให้ชั้นเข้าโจมตีได้ลำบากเหมือนกันนะ" มาร์คยังยิ้มอยู่
อย่างใจเย็น
ยูคยอมตัดสินใจโจมตีต่อเนื่องก่อนด้วยการเตะดักทางขวาแล้วหมุนตัวชกซ้ำแล้วกลับตัวเตะต่อ
เนื่องทันที
ซึ่งมันได้ผล โดนแขนซ้ายที่มาร์คยกขึ้นมาการ์ดลำตัวไว้ และด้วยความแรงจึงทำให้ตัวเขาปลิว
จนกระเด็นไกลเกือบเมตร
"เยี่ยม !!" แจบอมอุทานออกมา
"แรงเยอะชิบเป๋ง ไอ้เด็กยักษ์" มาร์ค ลุกขึ้นมาโดยที่ตายังจ้องยูคยอมไม่กระพริบ
คราวนี้ยูคยอมพุ่งตัวใส่ตรงๆ ไม่ให้ตั้งหลักและเร็วมากจนไม่มีทางหลบพ้น
มาร์คตัดสินใจกระโดด เทคตัวเอา สองมือจับบ่ายูคยอมตีลังกาข้ามศีรษะ แล้วเอาเท้ายันเข้าที่
กลางหลัง เพื่อดีดตัวออก
ยูคยอมเสียหลักล้มกลิ้ง แต่ก็ ม้วนตัว กลับมายืนใหม่ได้อย่างรวดเร็ว
คราวนี้มาร์คเข้าโจมตี ด้วยหมัดชุด รัวหลายที แต่ยูคยอมก็สามารถเบี่ยงหลบ หรือปัดทิ้งได้
เกือบหมด
มาร์คเห็นท่าไม่ดีจึงถอยออก เป็นโชคดีที่ไหวตัวทันจึงหลบหมัดอัปเปอคัท ที่สวนมาได้อย่าง
หวุดหวิด
"นาย เก่งขึ้นเยอะเหมือนกันนะเนี่ย" มาร์ค เอ่ยชมยูคยอม
"เก่งพอจะดูแล แบมแบมแทนฮยองได้หรือยังครับ" ยูคยอมยิ้มกวนประสาทให้
"ฝันไปเถอะ" มาร์คพุงด้วยความเร็วสูงสุด ชกหมัดตรงไปที่กลางอกของยูคยอม เร็วมากก่อนที่
น้องจะตั้งการ์ดทัน
พอยูคยอมจะยกมือขึ้นมาปัด เขาก็เปลี่ยนไปแบมือแล้วจ้วงไปใต้ลิ้นปี่ให้ลึก ก่อนที่จะงอนิ้ว เพื่อ
งัดกล้ามเนื้อ ลึกไปถึงชายโครงขึ้น เป็นท่าที่เจ็บมาก
"โอ๊ย!!" ยูคยอมร้องอย่างเจ็บปวด ก่อนจะยกขาแล้วใช้ด้านสันเท้าเตะฟาดลงเข้าด้านคอและ
หน้าของมาร์ค ที่เบี่ยงตัวหลบไม่พ้น จนเขาทรุดลงอีกครั้ง
มาร์คบ้วนเลือดออกมา เพราะปากแตก พร้อมกับใช้หลังมือเช็ดเลือด แก้มขาวๆของเขาก็มีรอย
เป็นสีแดงปวดบวมหนึบๆ
ถ้ามัวออมมือต่อไปเขาอาจจะแพ้เองก็ได้ มาร์คเริ่มเข้าโหมดจริงจังขึ้นมาแล้ว
ยูคยอมอาศัยช่วงแขน และขาที่ยาวกว่า โจมตีไปเรื่อยๆ ทำให้มาร์คเข้าถึงตัวเขาไม่ได้
มาร์คก็อาศัยหลบ และโต้กลับตอดไปเรื่อยๆ จนเวลาผ่านไปเกือบ ครึ่งชั่วโมง
ยืดเยื้ออย่างนี้ ฝ่ายที่อายุน้อยกว่า จะมีความฟิตและได้เปรียบกว่า หรือ ฝ่ายที่มีประสบการณ์
เยอะและ เทคนิคดีกว่า จะได้ชัยชนะกันนะ...
..........
"แบมแบมๆ อยู่ไหม? " เสียงนิชคุณเรียกปลุกสติที่สลึมสลือของแบมแบมขึ้นมา
"อยู่นี่ฮะ" แบมแบม ยกมือโผล่พ้นกองหนังสือ ที่สุมอยู่ข้างเตียงนอนจนเป็นทะเลหนังสือ
"อ่านหนังสือถึงไหนแล้ว?" นิชคุณ ลากแบมแบมขึ้นมาบนเตียง สภาพน้องนั้น เหมือนตัวบุ้งหัวฟู
ใส่ชุดวอร์มใหญ่เกินขนาดทำให้ส่วนแขนละขาต้องรูดผ้ามากองกันดูเป็นก้อนกลมๆ หน้าตาอืด
บวม ตาแดงก่ำ แต่ก็ยังน่ารักน่าเอ็นดูอยู่ดี
"จบรอบที่ 3 พอดีฮะ" แบมแบมยืด อก อวด อย่างภูมิใจ
"ตรงที่พี่คุณ ไฮไลท์ไว้ แบม จำได้หมดแล้ว ไม่มีปัญหา" เด็กน้อยยิ้มไร้เดียงสา ทำให้ผู้เป็นพี่ลูบ
ศีรษะอย่างเอ็นดู + รู้สึกผิดนิดหน่อย
"ยังนอนร้องไห้ คิดถึงนายมาร์ค ต้วน อยู่อีกไหมเนี่ย?" นิชคุณแซว เพราะเห็นแบมแบมตาแดงๆ
"ก็คิดถึง ....แต่ไม่คิดถึงแระ ไม่ยอมมาตามง้อแบม เลยอ่ะ โทรก็ไม่โทรมาทั้งๆที่รู้เบอร์พี่คุณ มี
แต่ยูคยอมที่คอยโทรมาหา" แบมแบม ตัดพ้อเล็กๆ แล้วทำแก้มป่องน่ารัก
" บางที เขาอาจจะกำลังตั้งใจอ่านหนังสือสอบ ตามที่แบมแบมต้องการก็ได้นะ" นิชคุณเท้าคาง
ยิ้มเจ้าเลห์
"คอยดูนะ ถ้าไม่ได้ที่ 1 แบมแบมจะ..." เด็กน้อยเงียบไป
"จะอะไร ?!! จะเลิกกันเหรอ ?" นิชคุณหัวเราะ ร่วน
"เอางี้ ตั้งแต่มาจากเมืองไทยแบมแบมอาจจะได้เจอคนไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ เลยติดมาร์ค มาก
เกินไป เดี๋ยวพี่จะแนะนำ คนที่มีแววให้ดีกว่า แบมแบมลองเปิดใจดูนะ ...แล้วก็.... พอดีกับพวกพี่
ต้องเดินทางไปแข่ง ที่ญี่ปุ่นพรุ่งนี้ด้วย แบมยังไม่ได้ฝึกภาษา เลย ขอโทษนะที่พี่ไม่ค่อยมีเวลา
ว่างติวให้เท่าไหร่อ่ะ"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่นี้ก็รบกวนพี่คุณมากเกินไปแล้ว" แบมแบม ก้มศรีษะแสดงความขอบคุณ
"เอ...รู้สึก มีน้องของเพื่อนพี่คนนึงจะสอบปีนี้เหมือนกัน เขามาจากอเมริกา และอยู่เกาหลีได้สัก
พักแระ รู้สึกจะยังไม่ได้เดบิว แต่เป็นเทรนนี่ของสักที่นี่แหละ ชื่อ บ๊อบบี้ น่าจะอายุมากกว่าแบม
แบม สองปี" นิชคุณไม่รอให้แบมแบม ตอบ ยกหูโทรศัพท์จัดการตามที่คิดเลย
"สวัสดีครับ ...เจย์ฮยองใช่ไหมครับ ไม่ได้เจอตั้งนาน ขอโทษที่ช่วงนี้ไม่ได้ติดต่อไปนะฮะ คือผม
มีเรื่องจะรบกวนอ่ะครับ ได้ข่าวว่า บ๊อบบี้ น้องชายฮยองจะสอบ E-license ปีนี้ พอดีผมจะไป
ต่างประเทศ จะฝาก แบมแบม น้องผมไว้สักอาทิตย์ได้ไหมครับ? เอ๋ ได้เหรอครับ อ๋อ ฮยองก็
ไม่อยู่เกาหลีเหมือนกัน ...ได้ครับ ขอบคุณครับ " นิชคุณวางสาย แล้วหันมาบอกแบมแบม
"เดี๋ยวพรุ่งนี้ บ๊อบบี้ (น้องของเจย์) จะมารับแบมเตรียมเสื้อผ้าไปค้างข้างนอกสัก 1 อาทิตย์นะ ถ้า
พี่กลับมาแล้วจะไปรับ คงได้กลับมาก่อนวันสอบแบมแบม 1 วันพอดี" นิชคุณยิ้มให้
แบมแบม ลุกไปจัดกระเป๋าอย่างว่าง่าย ...บ๊อบบี้ ชื่อนี้ ทำให้แบมแบมรู้สึกตะหงิดขึ้นมานิดๆ แต่ก็
ไม่ได้คิดอะไร เพราะหลงเชื่อรอยยิ้มเทพบุตรของพี่นิชคุณอย่างสนิทใจ....
ความคิดเห็น