คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #42 : ตอนที่ 39 : 39 Bullets 100% นะ ครบแย้ว
ตอนที่ 39 : 39 Bullets
เค็ม... เจือรสชาติของโลหะ....รสเหล็ก..... แล้วก็เป็นเม็ดๆ สากแข็ง...เจ้าสิ่งนี้กำลังกระจายเต็ม
ลิ้นและริมฝีปาก อืมมม... ก็ทั้งเลือด ทั้งเหงื่อ ทั้งน้ำตา ปนมากับทรายที่กระจายเปื้อนเต็ม
ใบหน้า เข้าจมูก เข้าปากของร่างบางคนพี่ที่ล้มจูบพื้นทรายชายหาดไปรอบที่เท่าไหร่ก็ยากจะนับ
"ฮรึก เจ็บใจที่สุด ทำไมยูคยอมมันเก่งอย่างนี้นะ ...พอเถอะยองแจ นายดูไม่ช่วยอะไรแถมเจ็บ
ตัวฟรีอีก" จินยองตะโกนบอกน้องอีกคนที่เข้ามาช่วยเพิ่มแต้มต่อให้เขา แต่ดูเหมือนจะไม่มี
ประโยชน์อะไร ร่างนั้นกลิ้งไปคนละทิศละทางอย่างห่างชั้นในฝีมือกับคนตรงหน้า
"ลองโจมตีพร้อมกันสองคนดูไหมฮยอง มันต้องมีช่องโหว่บ้างแหละ" ยองแจชักฮึดฮัด ไม่
ชอบใจอยากเอาชนะขึ้นมา
"ฉันนึกออกละ ของแรงนายอีกรอบแล้วกัน บุกเข้าไปเลย" ยองแจพยักหน้าแล้ววิ่งไปรับหมัด
ของเด็กยักษ์แทนฮยองที่ดูสภาพเละเทะ แทบยันตัวเองไม่ไหวแล้ว
จินยองอาศัยจังหวะที่ยองแจดึงความสนใจไป เข้าสไลด์เสียบขาใช้กล้ามเนื้อน่องหนาสองข้าง
หนีบข้อเท้าซ้ายข้างเดียวของน้องตัวสูง แล้วใช้แรงทั้งหมดบิดตะแคงม้วนร่างหักข้อต่อ ตรงข้อ
เท้า เน้นๆ ไม่หักก็ต้องมีกระดูกเคลื่อนบ้างหล่ะ จากเทคนิคที่ฝึกมาใส่แรงงัดจนเกิดเสียงลั่น กรึบ
กึก ดังพอได้ยิน ทำให้ร่างใหญ่ร้องเสียงหลงแล้วเสียหลักโซเซ ก่อนที่จะล้มลงยูคคยอมรู้ตัว
การแล้วจึงละจากยองแจที่เข้ามาพัวพันอยู่เป็นตัวล่อเป้า แล้วหันมาหาจินยองที่ทิ้งตัวในแนว
ราบกับพื้นทรายพร้อมง้างหมัดใส่อย่างมุ่งร้าย
แต่เข้าทางจินยองที่รอจังหวะอยู่แล้วหล่ะ เขาปาทรายใส่ตาที่เบิ่งโตจากโทสะ จนผู้คุกคามเสีย
จังหวะชักมือกลับมาขยี้ตาตัวเอง และควานหาตัวการอย่างสะเปะสะปะ จนตอนนี้ร่างสูงใช้ขา
ข้างที่เหลือรับน้ำหนักตัวเองไม่ไหว ค่อยๆล้มลงมาอยู่ในท่าคลานเข่า. จินยองไม่ยอมเสียเวลา
อีก ดีดตัวขึ้นคร่อมขี่คอเด็กยักษ์ใช้สองขารัดคอน้องต่ออย่างแน่น แล้วยังกดเส้นเลือดที่ขมับกับ
ใช้อีกมือคว้านเอ็นไหล่ ไม่..ไม่ใช่ท่าที่หมายชีวิตแต่ก็เจ็บและทรมานชนิดที่บรรยายไม่ถูก
"อ๊า อ๊าคคคค !!"เจ็บ.. เจ็บมาก ธ่อเว้ย เจ็บจนน้ำตาเล็ด น้ำตาไหล จุดที่โดนกดทำให้รู้สึกชา
ไปจนถึงปลายขา คอไหล่ขยับไม่ได้ รวมถึงแขนข้างเดียวกับไหล่ที่โดนคว้าน ปวดไปถึงกระดูก
ทรมานปานถูกกระชากส่วนนั้นออกมาจากร่างสดๆ ส่งผลไปถึงการหายใจก็ติดขัด เพราะเส้น
ประสาทที่เชื่อมต่อกันหมดส่งสัญญาณรับรู้สู่สมองอย่างแม่นยำ ไม่ต้องใช้แรงอะไรมาก แต่
ประสิทธิภาพของการโจมตีจากจินยองแบบนี้มากกว่าการชกต่อยด้วยกำปั้นเป็นสิบๆเท่า รู้งี้
ตั้งใจเรียนตอนที่อาจารย์การป้องกันตัวมาสอนบ้างก็ดี ร่างกายมีจุดตายถึง 38 จุด และจุดที่มี
ผลกระทบรุนแรงต่อชีวิตอื่นๆอีก 72 จุด รวมเป็น 108 จุด มันยุ่งยาก เยอะแยะ จนยูคยอมไม่ได้
สนใจศึกษาศาสตร์นักฆ่าแขนงนี้ มันต้องอาศัยการฝึกพื้นฐานอย่างน้อย 10 ปี ซึ่งนานไป เขา
ไม่มีความอดทนพอ และมันไม่น่าสนุกสู้การฝึกใช้อาวุธปืนกับระเบิดจริงไม่ได้ จะเสียดายก็
ไม่ทันแล้ว ตอนนี้ในบรรดานักฆ่าของบริษัทมีเพียงจินยองที่เชี่ยวชาญการกดจุดสำหรับต่อสู้
ปลิดชีวิตคู่ต่อสู้แบบนี้ มันจัดเป็นไม้ตายประจำตัวแบบหนึ่งซึ่งห้ามใช้สุ่มสี่สุ่มห้าให้คนภายนอก
เห็น ในวงการนี้ถ้าไม่อยากให้ไม้ตายกลายเป็นจุดอ่อน ต้องซ่อนคมเขี้ยวให้มิดชิด เมื่อนึกว่าถ้า
คนพี่เอาจริง ชีวิตของเขาก็ดูจะไม่ปลอดภัยเท่าไหร่แล้ว ต้องหยุดจินยองฮยองให้ได้ไม่งั้น จุด
ตายสำคัญต้องโดนจัดการเป็นลำดับต่อไปแน่ อาจจะถึงขั้นหมดลมหายใจหรือไม่ก็พิการ
ยูคยอมกลืนน้ำลายเหนียวคอ เอื๊อก..แล้วตัดสินใจแก้เกมด้วยการยอมเทหงายหลัง ร่างคนพี่ที่ขี่
คอ ขารัดคางเขาอยู่ก็หงายหลังตามแล้วจมหงายท้องเข้าไปในผืนทรายด้วยกัน เป็นจังหวะให้
มือที่จิกกดร่างน้องต้องคลายออก หมีเด็กเอาน้ำหนักตัวขึ้นทับจับขาพี่ที่คล้องคอจากด้านบนไว้
ไม่ให้ละออกหนีไปตั้งหลักได้ แล้วกลิ้งม้วนตัวไปตามพื้นหาดสร้างความลำบากให้ร่างด้านบน
ที่สุด จินยองได้แต่ยกศอกมาปิดทรายที่จะเข้าตาเข้าหน้าโดยไม่สามารถหาจังหวะลุกขึ้นมา
โจมตีใหม่ตอบโต้ไปได้ ...ก็ให้มันรู้ไปว่าจะกลิ้งอย่างนี้ไปได้ทั้งคืนนะไอ้เด็กยักษ์...
แต่ผ่านไปยังไม่ทันถึง 5 นาทีดี ร่างที่กลิ้งไปกลิ้งมาคลุกทรายจนทั่วของสองพี่น้องไม่ต่างจาก
กุ้งคลุกแป้งเตรียมลงทอดในกะทะก็หยุดขยับได้เพราะ...
"ปึ๊ก!! พรืด!!" เสียงทึบๆแต่หนักแน่น ของของบางสิ่งหนักๆ กระทบร่างของยูคยอม และใส่แร่ง
ต้านตรึงจนหมีน้อยกลิ้งต่อไปไม่ได้
"อั๊คคค!! อึก!!" ความจุกแน่นแล่นเข้าที่ ลิ้นปี่ ยอด อก จนถึงคอหอย รองเท้าคอมแบทสีดำพื้น
แข็งติดหมุดเหล็กไร้ความอ่อนนุ่มกระแทกเหยียบเข้าหน้าอกแล้วรูดขึ้นไปยังคอหอยของน้องหมี
อย่างแรงและเร็วมากโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว เจ็บจุกเหมือนถูกปาระเบิดอัดเข้าที่หน้าอกจังๆ สัน
รองเท้าที่เหมือนลิ่มนั่นยังปักเข้าตรงคอใต้คางกดไปยังหลอดลมที่คอหอย ทำให้อากาศไม่ไหล
ผ่าน หายใจไม่ออก ทรมานจนต้องหยุดทุกสิ่งทุกอย่าง ยูคยอมปล่อยมือจากขาจินยองที่รั้งไว้
เพื่อเอามือนั่นมาตะเกียดตะกายยกเท้าที่เหยียบทำร้ายอยู่นั่นออกไป
แจบอมฮยองไม่รู้โผล่มาทางไหน ร่างหนาแกร่งกำยำกำหมัดแน่นน่าเกรงขาม ฮยองทำหน้า
เหี้ยมตรงเข้าไปเหยียบ กระทืบยูคยอมที่กำลังฟัดนัวกับจินยองฮยองอยู่บนพื้นชายหาด ถ้าผม
มองไม่ผิดนั่นเป็นการกระทืบซ้ำๆที่เร็วมากไม่ต่ำกว่า 3 ทีรัวๆเถอะ จากนั้นสมาชิกทีมหมาที่เป็น
แบ๊คอัพ อีก 4 คนก็เดินมาสมทบติดๆ พวกนั้นหันมาเห็นพวกเราจึงเดินมาหาเรื่อง แล้วพวกนั้นก็
เริ่มพูดจาถากถาง เยอะเย้ย เปิดสงครามน้ำลายกับแบ๊คอัพทีมแมว2 คนที่เหลือ ซึ่งกองม่อย
กะรอกกับพื้นหาด ข้างๆผมนี่แหละ พวกเขาก็ต้องแข่งขันกันให้ได้รับเลือกและรอดชีวิตออกไป
เหมือนกัน ถึงจะไม่ชอบขี้หน้าพวกนี้ แต่มันก็ทำให้ผมยินดีนิดหน่อย คือแจ๊กสันฮยอง ก็จะมาที่นี่
ใช่ไหม ในเมื่อเกือบทั้งทีมของเขากลับขึ้นชายหาดมาเกือบหมดแล้ว ... ยองแจ ค่อยมีกำลัง
ใจคอยืดคอยาว มองหาแจ๊กสันต่อไป
แจบอมฮยองเทน้ำหนักเท้าขยี้ตรงยอด อก ของยูคยอมย้ำอีกครั้ง จนแน่ใจว่าร่างใหญ่ขาด
อากาศหายใจจนแน่นิ่งไม่ไหวติงแล้วจึงยกขาออก ลีดเดอร์อ้อมร่างน้องตรงไปช่วยพยุงจินยอง
ฮองขึ้นมายืนดีๆได้ สภาพจินยองฮยองนี่ไม่อยากจะมองเลย โทรม เละ ยับ เยิน ช้ำ ม่วง เลือด
ไหลทั้งจากริมฝีปาก จมูก คิ้วแตก ปากแตก บวมเจ่อ ตาขวาก็แทบจะปิด ดูย่ำแย่ที่สุดในชีวิตที่
ผมเคยเห็นมาเลยมั้ง
ร่างบางของจินยองปัดทรายออกจากหน้าตาและเนื้อตัว พยายามยักแย่ยักยัน ฝืนขืนร่างให้ตั้ง
ตรงตามแรงดึงของแจบอมขึ้นมา แต่ก็ต้องก้มหน้าหลบสายตาดุ น่ากลัวของลีดเดอร์ไปทางอื่น
มีแอบเหลือบไปทางหมียักษ์ที่โดนลีดเดอร์ลงโทษจนสลบไปแล้วนิดหน่อย และเขาคิดว่าตัวเอง
คงไม่แคล้วต้องโดนลงโทษตามไปด้วยเหมือนกัน แถมมันก็ไวกว่าที่คิดไว้อยู่มาก...
"เพี๊ยะ!!" ฝ่ามือหยาบเย็น ตบไปยังใบหน้าขาวรูปไข่ ที่ตอนนี้ช้ำจนไม่เหลือรูปสวยโดยไม่ทันตั้ง
ตัว ความระบมแล่นแปรบซ้ำแผลเดิมที่เจ็บอยู่เข้าไปอีก จินยองต้องกัดริมฝีปากที่ห้อเลือด
หลับตาซึมซับความเจ็บอย่างน้อยใจ มือบางค่อยๆยกมากุมแก้มที่บวมอยู่เหมือนเดิมเพิ่มเติมคือ
รอยแดงรูปนิ้วมือจากคนตรงหน้า
"อย่าร้อง ! นายจะรับผิดชอบเรื่องนี้ยังไง ถ้าอิม แจบอมไม่อยู่ที่นี่ หรือไปตายที่ไหนแล้ว ปาร์ค
จินยองก็คือรักษาการลีดเดอร์ ของ GOT7 มีหน้าที่ต้องพาทุกคนรอดกลับออกไปไม่ว่าจะเกิด
อะไรขึ้น ไม่ใช่มาลงไม้ลงมือกันเอง ทำให้ทีมมันเละตุ้มเป๊ะแบบนี้!!" แจบอมตะคอกร่างบางที่
ไหล่สั่น แล้วเริ่มร้องไห้ หยาดน้ำตาหยดใสไหลอาบแก้มเรื่อยๆโดยไร้เสียงสะอื้น... นี่คือฝืน
จนถึงที่สุดแล้ว
ตาเรียวคมเหวี่ยงเฉียงดุของลีดเดอร์กวาดมองไปทั่วชาดหาด ก็พอจะเข้าใจ เขามาทันเห็นยูค
ยอมกับจินยอง ลงไม้ลงมือกันได้สักพัก มีเหล่าครูฝึกยืนดูอยู่ห่างๆ ยองแจ และแบคอัพทีมแมว
2 คน กึ่งนั่งกึ่งนอนกองหมดสภาพ และมีอีกร่างนอนอยู่ไกลๆแบมแบมไม่อยู่ในที่นี่ จนถึงนาทีที่
เขาตัดสินใจออกไปช่วยยูคยอมก่อนความอดทนของจินยองจะหมดลง แล้วคนรักอาจเกิดเผลอ
พลั้งมือทำสิ่งที่แก้ไขไม่ได้ลงไป ระดับจินยองการฆ่าคนที่ตัวใหญ่กว่ามันไม่ได้ยากมากมายถึง
ขนาดได้แผลเต็มตัวอย่างนี้ ถึงเขาจะไม่เข้าใจเหตุการณ์ทั้งหมดว่ามาถึงจุดนี้ได้ยังไง ถึงเขาจะ
เสียใจที่ต้องลงมือลงไม้กับจินยองไป แต่นี่เป็นเรื่องงานเรื่องใหญ่ที่ต้องแยกจากเรื่องส่วนตัวให้
ได้ แม้ว่าหัวใจจะเจ็บปวดไปกับหยาดน้ำตาใสที่ไหลออกมาไม่หยุดของคนรักมากแค่ไหนก็ตาม
ความระส่ำระสายไม่ไว้วางใจกันภายในทีมหากมันเกิดมีขึ้นมา อาจจะพาบางสิ่งที่อุส่าห์ทุ่มเท
สร้างไว้พังทลายลงไปได้ในที่สุด
"ตอนนี้เราอยู่คนละทีมกันแล้ว และกำลังแข่งขันกันอยู่ ฉันไม่สามารถช่วยอะไรนายได้นอกจาก
อยากจะฝากอะไรไว้หน่อยแล้วกันนะ กฎเพียงข้อเดียวของ GOT7 คือห้ามตาย คนที่รักษากฎไม่
ได้ไม่มีคุณค่าพอที่จะอยู่ในทีมนี้ แล้วก็นะ การไว้ชีวิตคนหน่ะ มันยากกว่าการฆ่าทิ้งเป็น
ไหนๆ อันหลังนี่นายก็น่าจะรู้ดีและเข้าใจมันไม่ใช่เหรอ!? และสุดท้ายคืออย่าเปิดเผยจุดอ่อนให้
ศัตรูเห็นทั้งน้ำตานั่น และคมเขี้ยวที่ยังไม่ถึงเวลานำมาใช้" แจบอม เดินไปกระซิบทิ้งท้ายเสียง
เบาพอให้เขาและจินยอง ได้ยินเพียงสองคน ลีดเดอร์ส่งสายตาวาวคมไร้ประกายวิบไหวไปทาง
ทีมแบคอัพ หมา 4 คนของตนเอง ก่อนจะยกยิ้มที่มุมปากอย่างน่าขนลุกต่อหน้าคนรัก สัญญาณ
อันตรายซึ่งไม่มีใครในที่นั้นมีโอกาสได้เห็นนอกจากจินยอง
"ผมขอโทษที่ความคุมอารมณ์ไม่ได้จนทุกอย่างเสียหายไปหมด แล้วก็แบมแบมหน่ะ แบม...
ฮรึก..." จินยองมองขึ้นไปบนท้องฟ้า เพื่อกั้นน้ำตารอบที่สอง แล้วเอามือปิดปากเพราะกลัวเสียง
ร้องไห้สะอื้นจะดังออกไป เรื่องของแบมแบมต่อให้ใจแข็งแค่ไหนก็ไม่มีทางทำใจได้ตอนนี้ จิน
ยองพยายามแล้วจริงๆ
"ทางนี้ก็.....แจ๊กสัน" แจบอมหลบตาจินยองแล้วมองต่ำลงไปที่พื้นหาดทรายบ้าง คนรักเบิก
ตาโตเท่าไข่ห่านอย่างตกใจ แล้วเริ่มเรียบเรียงความคิดบางอย่าง แจ๊กสันก็เป็นสมาชิกทีมอีก
คนที่มีความสำคัญและเริ่มจะสนิทสนมกับเขา นี่เขามัวเสียเวลาทำอะไรเนี่ย มีคนปองร้ายพวก
เรา แล้วพวกมันก็ทำสำเร็จงั้นเหรอ จินยองขนลุกเกรียวพร้อมกับกำมือแน่น เขาปล่อยให้มัน
เกิดขึ้นได้ยังไง เป็นเพราะความบุ่มบ่าม ใจร้อน ไม่รอบครอบของเขาเองแท้ๆ นี่ถึงขั้นต้องเสีย
สมาชิก GOT7ไปถึง สองคนในเวลาไล่เลี่ยกันเลยเหรอ คนวางแผนนี้นี่ไม่ธรรมดาซะแล้ว เวลา
แบบนี้แทนที่จะรวมรวมข้อมูลเพื่อสืบหาข้อเท็จจริงและวางแผนจัดการภารกิจ กลับมาเสียเวลา
ทะเลาะ ตัดกำลังฝ่ายเดียวกันเพื่ออะไรก็ไม่รู้ หรือนี่ก็เป็นหลุมพรางอีกเช่นกันเหรอ คงมีใครให้
ข้อมูลอะไรปั่นหัวยูคยอมใช่ไหม น้องถึงแปลกไป คิดจะอาศัยช่วงฝึกที่ทำให้พวกเราอ่อนแอทั้ง
ร่างกายและจิตใจ มาทำอะไรตามอำเภอใจอย่างนี้ มีคนคิดจะทำลาย GOT7 งั้นสินะ...
เพราะแจบอม จินยองเลยกลับมาสู่ตัวตนปรกติได้ เขาเดินไปตรวจสอบร่างไร้ชีวิตของแมว 3 ที่
ตอนนี้จินยองจำได้แล้วว่าเขาได้เป่าปากช่วยชีวิตเจ้านี่จนหายใจเองได้ก่อนจะไปช่วยแบมแบม
แน่ๆ คำนวณจากเวลาที่พวกเขามัวทะเลาะกันก็น่าจะเกือบชั่วโมงแล้ว ร่างหรือน่าจะเรียกว่าศพ
ของแมว 3 ยังไม่แข็ง แต่ก็ไม่ได้หายใจแล้วจริงๆ จินยองลงมือตรวจสอบร่างที่น่าจะเป็นศพนั่น
แล้วก็พบเข็มเล็กๆ (อย่างที่ยูคยอมพบที่ร่างแบมแบมก่อนหน้า) ถึงเขาจะดึงมันออกมาได้แล้ว
แอบเก็บไว้ แต่ตอนนี้มันไม่ทันทำอะไรแล้ว ร่างแมว 3 ไม่หายใจนานเกินไป จนเสียชีวิตไป
อย่างนั้น ....ขอโทษด้วยนะ
จินยองกล่าวขอโทษ และทำความเคารพศพแมว 3 อย่างจริงใจ คนทั้งหมดที่เหลือก็ช่วยกันนำ
ร่างแมว 3 ใส่ถุงบรรจุศพอย่างเรียบร้อย ไม่นานจากนั้นพวกครูฝึกก็เข้ามายกร่างไร้วิญญาณนั่น
ออกไปโดยไม่ได้ถามอะไร เพราะนี่ไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่ มีการตายเกิดขึ้นระหว่างฝึกทุกปี ไม่
ว่าจะด้วยสาเหตุอะไรก็ไม่ได้มีใครสนใจถามหา คนที่รอดและได้กลับออกมาเท่านั้นถึงจะเป็นที่
จดจำและได้ไปต่อ ในวงการไอดอลนักฆ่าแห่งนี้
ทิ้งระยะให้คนทั้งหมดนั่งพักท่ามกลางความเงียบ ที่มีแสงดาว กับเสียงคลื่น ซัดซ่า กระทบ
ฝั่ง.....สักพัก มาร์คก็โผล่มาเข้ากลุ่มเป็นคนสุดท้าย ทีมหมาดูบรรยากาศอึดอัดไม่มีใครพูดหรือ
ทักทายอะไรกัน นอกจากยัยหมา 1 กับ หมา 2 ที่เป็นผู้หญิง ดูออดอ้อน ออเซาะแจบอมจนเกิน
งาม แถมลีดเดอร์ก็ยังนั่งมองกองไฟที่ถูกก่อไว้ตรงกลางวงนิ่งๆ โดยไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิด
อะไรอยู่ จากนั้นครูฝึกก็เข้ามาเช็คชื่อ ตอนนี้ทีมแมว ของยองแจ เหลือสมาชิก คือ จินยอง ยอง
แจ ยูคยอม กับ แมว 1 และแมว 2 รวมเป็น 5 คน มีคะแนนเหลือ 500 แต้ม ส่วนทีมหมาเหลือ
แจบอม มาร์ค และหมา 1 หมา 2 หมา 3 หมา 4 รวม 6 คน มีคะแนนทั้งหมด 800 แต้ม ครูฝึกสั่ง
ให้แยกย้ายกลับที่พักได้ ....แต่เดี๋ยวนะ ยองแจไม่เข้าใจ?
"เกิดอะไรขึ้นอ่ะ แล้วแจ๊กสันฮยองไปไหน?" หนุ่มตาตี่ หน้าหวานกระวนกระวายใจ ทนไม่ไหวจึง
ถามออกไปในที่สุด แต่คำตอบที่ได้รับกลับเป็นความเงียบและเสียงลมพัดซะอย่างนั้น...
ดวงตาเล็กตี่ เริ่มมีน้ำตาคลอแวววาว หันไปถามคนนู้นที คนนี้ที อย่างน่าสงสาร ..."อะไรอ๊า มัน
เกิดอะไรขึ้น บอกผมมาเถอะครับ นะ .....ใครก็ได้......มาร์คฮยอง?"
"น่าสมเพศจัง เบิ่งตาตี่ๆนั่นให้กว้างๆหน่อยนะ นายไม่รู้หรือไงว่าไอ้คนขาสั้นมันไปเฝ้ายมบาลกับ
เจ้าเด็กน่ารักเกียจนั่นแล้ว!" หมา 1 ที่เป็นผู้หญิงที่แอบชอบมาร์ค เผลอพูดบางสิ่งออกมาโดย
ไม่ทันคิด จน หมา 2 3 4 ช่วยกันรุมปิดปากหล่อนกันใหญ่แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว
แจบอมกับจินยองกระตุกยิ้มมุมปากแล้วมองสบตากันในแสงสลัวข้ามกองไฟที่กั้นตรงกลางพวก
เขา ส่วนมาร์คดูเหมือนจะเข้าใจอะไรๆดีขึ้นมาบ้างแล้วเมื่อนึกถึงคำพูดของจินยองเกี่ยวกับเรื่อง
ไม่ชอบมาพากลบนเกาะ ก็ทีมหมาทั้งหมดลอยออกทะเลไปไกล ก่อนจะกลับขึ้นฝั่งมาทันเห็น
อะไรๆ รวมถึงร่างของน้องเขา มาร์คไม่ได้เล่าสิ่งที่เขาเห็นตอนกลับมาเอาเรือออก แล้วพวกนี้มัน
จะรู้เรื่องที่แบมแบมจมน้ำช่วยไม่ทันทั้งหมดได้ยังไง แล้วตอนที่เรือไปถึง พวกนี้มีพลุส่องแสง
ส่งสัญญานได้ยังไงในเมื่อครูฝึกไม่ได้ให้พกอะไรติดตัวไว้เลยแบบนี้
แต่ยองแจยังเข้าใจไปไม่ถึงขั้นมาร์ค เขารู้แต่ว่าถ้าเหมือนแบมแบม คือ เสียชีวิตไปแล้วงั้นเหรอ
เป็นไปไม่ได้หรอก ไม่จริงใช่ไหม แค่ว่ายออกทะเลไปแค่นี้ แจ๊กสันฮยองเคยเล่าให้เขาฟังเอง
ว่าเคยถูกฝึกมาให้สามารถลอยคออยู่ในทะเลได้เป็นวันๆไม่ใช่เหรอ ...ยองแจไม่เชื่อ แต่น้ำตาที่
ไม่รู้มาจากไหน กลับไหลกลบดวงตาสวยไปจนหมดแล้ว
"ไม่ร้องนะยองแจ" จินยองขยับตัวเข้าไปใกล้น้องแล้วโอบศีรษะดันหัวทุยของยองแจให้ลงมาซบ
ไหล่ของเขาเป็นการปลอบ..
ผิดกับฝั่งตรงข้ามที่สองหมา หญิง พยายามกอดแขนซ้ายขวา เอาหน้าอกถูแขนแจบอม ทั้งซบ
และซุก อกแกร่งกว้างของลีดเดอร์เหมือนเป็นการเอาอกเอาใจให้สินบน แต่แจบอมก็ไม่ได้ยินดี
ยินร้ายอะไร ไม่ได้ปัดหรือผลักไส พวกหล่อนเลยชะล่าใจคิดเอาเองว่าลีดเดอร์ของ GOT7
เลือกเข้าข้างพวกเธอไปแล้ว
จินยองมองแววตาของคนรักก็แอบยิ้มขึ้นมาได้ อดทนไม่ฆ่าคนมันลำบากอย่างงี้เองสินะ การไว้
ชีวิตหน่ะ มันยากกว่าฆ่าทิ้งเป็นไหนๆ ที่แท้ก็กำลังบอกตัวเองอยู่หรอกเหรอ โถ่ เอ๋ย..............
.....อิม แจบอม ของผม
ทีมหมาทุกคนสภาพแข็งแรง ปรกติดี นั่งพักจนหายเหนื่อยแล้วจึงรวมตัวกันเดินกลับที่พักไป
ก่อน โดยมีมาร์คลากขาเดินรั้งท้ายอย่างไม่มีกระจิตกระใจตามไปด้วย ...ส่วนทีมแมวรอยูคยอม
ได้สติ คนที่เหลือจึงช่วยกันพยุงร่างหมี ที่ข้อเท้าน่าจะหักอย่างทุลักทุเลกลับที่พักโดยไม่มีใคร
บ่น หรือเปิดปากถึงเรื่องที่เพิ่งผ่านไป ...สภาพทีมแมวแต่ละคนตอนนี้สะบักสะบอมกันอย่างที่
ไม่มีใครยอมใคร
เมื่อถึงที่พักก็เป็นเวลาเกือบ 4 ทุ่ม ทั้งสองทีมได้รับแจกอาหารกล่องอย่างง่ายๆ ก่อนจะแยกย้าย
กันจัดการธุระส่วนตัว อาบน้ำ และจับจองที่นอนตามข้อตกลงที่จัดไว้ ทีมแมวนอนในบ้าน และ
ทีมหมานอนกลางแจ้ง
ยองแจที่สภาพน่าจะดีที่สุดในทีมรีบทานอาหารแล้วหยิบอุปกรณ์ทำแผลมาดูแล สมาชิกทีมที่
ทยอยอาบน้ำเสร็จแล้วทีละคน แมว 1 แมว 2 พอจัดการธุระส่วนตัวและทำแผลเสร็จเรียบร้อยดีก็
ลากกระเป๋าไปจับจองที่นอนบนเตียงอ่อนนุ่มบนชั้น 2 ของตัวบ้าน ยูคยอมได้รับการดูแล พันข้อ
เท้า เข้าเผือกอ่อนเท่าที่อุปกรณ์จะพอหาได้ และทายาทำแผลท่ามกลางความเงียบ
น่าอึดอัดเพราะยองแจไม่พูดหรือถามอะไร แถมเท่าที่ยูคยอมจำได้เขาก็ลงมือกับคนพี่ไปไม่น้อย
เหมือนกัน ทำไมยังมาดูแลเขาอีก เขาเกือบจะใจอ่อนพูดความจริงออกไป หายองแจไม่ร้องไห้
ขึ้นมาก่อน...
"แจ๊กสันฮยอง ฮรึก... แจ๊กสันฮยองหน่ะ ไม่อยู่แล้วนะ ยูค... ฮยองไม่อยากจะเชื่อเลย ต้องเสีย
ทั้งแบมแบม และแจ๊กสันฮยองไปโดยไม่ทันได้ล่ำลากันแบบนี้ " ร่างบานของคนพี่สะอื้นสั่นไหว
น้ำตาไหลรัวๆจนคนน้องทำอะไรไม่ถูก
"ดะ เดี๋ยวนะ แจ๊กสันฮยองเป็นอะไรไปเหรอ?" น้องเล็กให้ใจหายวูปเพราะไม่ได้เคยคิดถึงอะไร
แบบนี้มาก่อน แจ๊กสันฮยองเป็นอะไรไปเพราะเขาทำผิดตรงไหน หรือมีอะไรไม่ดีหรือป่าว ฝีมือ
ชานซองฮยองเหมือนอย่างที่แบมแบมโดนเหรอ หน้าหมีน้อยซีดยิ่งกว่าซีด อ้าปากหวอ คิ้ว
ขมวดเครียดสงสัยอย่างไม่มีเสแสร้ง
"นายรู้อะไรใช่ไหม? ถ้ารู้อะไรก็บอกมาเถอะนะ ฮยองไม่โกรธ ไม่เกลียดนายเลยสักนิด"
ยองแจ ปะเหลาะจับขาอีกข้างของยูคยอมมาทายานวดอุ่นๆคลายกล้ามเนื้อให้ พูดจาหว่านล้อม
เสียงหวาน ปรนนิบัติพัดวีให้น้องอยู่ในท่าที่ผ่อนคลายสบายที่สุด
"ผม...ผมบอกไม่ได้จริงๆ แต่ขอให้ฮยองเชื่อใจผมนะ ผมรักฮยองใน GOT7 ทุกคนเท่าชีวิต
ผมขอโทษที่ลงไม้ลงมือกับยองแจฮยอง แล้วก็จินยองฮยองไป เชื่อเถอะว่าผมไม่ได้มีความสุข
เลยที่ทำแบบนั้น เรื่องเดียวที่ผมพอจะบอกได้ก็คือ แบมแบมหน่ะ ไม่เป็นอะไรแล้ว และแจ๊กสัน
ฮยองก็น่าจะเหมือนกัน" (แต่เรื่องแจ๊กสันคือพูดเพื่อปลอบใจยองแจ เพราะยูคยอมไม่รู้เรื่องนี้มา
ก่อนจริงๆ)
"ยูคยอมนอนข้างล่างนะ ฉันจัดที่นอนไว้ให้แล้ว นายคงขึ้นบันไดไม่ไหวและช่วงนี้ก็ไม่ควรจะ
เดินเยอะ" จินยองเดินเข้ามาบอกยองแจกับยูคยอมที่นั่งทำแผลกันที่ห้องรับแขก แล้วสะบัดหน้า
สะพายเป้ขึ้นชั้นสองไปโดยไม่พูดอะไรต่อ
"จินยองฮยองจะยกโทษให้ผมไหมเนี่ย" ยูคยอมทำท่าหูลู่ หางตกน่าสงสาร แล้วมองตามฮยอง
ที่เพิ่งเดินหันหลังไปตาละห้อย
"ก็ขึ้นอยู่กับว่านายมีเหตุผลสมควรกับการกระทำที่ทำผิดไปไหมนั่นแหละ ไปพักผ่อนเถอะพรุ่งนี้
อาจจะฝึกหนักอีกแล้วขานายก็ไม่ได้สมบูรณ์แล้วด้วย ตัวถ่วงชัดๆ" ยองแจยิ้มเศร้า แต่ก็ฝืนแซว
น้องเพื่อกลบเกลื่อนความไม่สบายใจนั้นไว้คนเดียว
ยองแจหอบอุปกรณ์ทำแผลขึ้นข้างบนเพื่อไปทำแผลให้จินยองต่อ ด้านบนของตัวบ้านมีห้อง
นอน 2 ห้อง จึงมีที่ให้เขากับจินยอง เป็นส่วนตัวนิดหน่อย เมื่อเข้ามาถึงยองแจก็ต้องแปลกใจ
เพราะจินยองไม่ได้อยู่ในชุดนอนแต่กลับอยู่ในชุดฝึกชุดใหม่และกำลังเตรียมเขียนอะไรในสมุด
จดเต็มไปหมด
"จินยองฮยองจะใส่ชุดนี้นอนจริงๆเหรอ มาทำแผลก่อนสิครับ ถ้ามันไม่สะอาดเกิดติดเชื้อแล้ว
แผลอักเสบขึ้นมาจะลำบากไปใหญ่" ยองแจเข้าไปนั่งคุกเข่าหน้าเตียงที่มีจินยองนั่งอยู่ข้างบน
แล้วจับแขนขาคนพี่มาตรวจสอบความเสียหาย
"เจ้าหมียักษ์ยอมเปิดปากไหม มันว่าไงบ้าง" จินยองวางสมุดกับปากกาลงก่อนแล้วหันมามอง
หน้าคนน้องที่กำลังใส่ยาให้
ยองแจส่ายหน้า แล้วก็จับคนพี่นอนคว่ำเปิดหลังเพื่อทายาคลายกล้ามเนื้อต่อ หลังจากทำแผล
สดเสร็จไปแล้ว
"ยูคยอมบอกแค่ว่าให้เชื่อใจเขา แล้วก็แบมแบมหน่ะ ไม่เป็นอะไรหรอก"
"หืม? น่าสนใจนี่ ตอนแรกเห็นเจ้านั่นร้องให้จะเป็นจะตาย แบมแบมจะฟื้นขึ้นมาได้ยังไง
แต่...จริงสินะ" จินยองลุกไปหยิบกางเกงตัวเก่าที่ถอดเปลี่ยนไว้ เขาล้วงเอาเข็มเล็กๆที่เก็บมาได้
จากศพแมว 3 แล้วเอาไปแช่น้ำสะอาดในแก้วไว้ 5 นาที แล้วเอาน้ำนั้นมาดม พร้อมกับแตะชิมที่
ปลายลิ้นเล็กน้อย จากนั้นจินยองก็นำเข็มนั่นไปลนกับไฟแช๊คสนาม แบบแรงพิเศษ เหมือนไฟ
แก๊ซ เพื่อดูสีของแปลวไฟ แล้วเขาก็ได้คำตอบจริงๆ เปลวไฟที่ผ่านการลนจากเข็มเปลี่ยนเป็นสี
ม่วง แปลว่าสารเคมีที่เข็มนี่บรรจุไว้ต้องมีส่วนประกอบของธาตุโพแทสเซี่ยม (K-) เมื่อรวมกับ รส
และกลิ่นก็ไม่ยากเลยที่จะรู้ว่า เข็มที่ปักเข้าร่างแมว 3 บรรจุยา โพแทสเซี่ยมคลอไรด์ไว้แน่ๆ
เพราะยาชนิดนี้เมื่อได้รับปริมาณมากเกินไปจะทำให้หัวใจหยุดเต้น เล่นกันถึงตายเชียวนะ หึ..
จินยองบรรยายอะไรไปเยอะแยะ ยองแจก็ไม่เข้าใจ เรื่องสารเคมีอะไรกับเขานี่ไม่ถูกกันมากๆ แต่
ก็คิดว่าคนพี่คงหาคำตอบอะไรบางอย่างได้ และกลับมามีแววตาสดใสก็เบาใจไปเปลาะนึงแล้ว
"ฉันมีเรื่องอยากให้ยองแจช่วยหน่อย อาจจะลำบากสักนิดแต่คิดว่าคงไม่มีใครทำได้นอกจาก
นายแล้วหล่ะ"
"ได้สิฮะ ผมทำให้ฮยองได้ทุกอย่าง" คนตาตี่รีบตอบโดยไม่ต้องคิด
"ขอบใจนะ... ไม่ใช่แค่ครั้งนี้เท่านั้น ชั้นรู้สึกขอบใจนายเสมอที่ตอบรับมาอยู่ในทีม GOT7 ของ
เราด้วยกัน นายช่วยแบ่งเบาภาระฉันได้มาก และไม่เคยทำตัวเป็นปัญหาสักครั้ง นายคอยช่วย
เหลือทุกคนโดยไม่ต้องเอ่ยปาก ฉันรับรู้อยู่ตลอดมา จากนี้ไปก็ฝากด้วยนะ ถึงหนทางข้างหน้า
มันจะยากลำบากและอันตรายมากแค่ไหน ฉันเชื่อฝีมือนาย" จินยองจรดหน้าฝากตัวเองเข้ากับ
หน้าฝากยองแจ อยู่สักพักก่อนดึงน้องเข้ามากอดแนบแน่นเต็มวงแขน ทั้งรัก ทั้งห่วงใย ทั้ง
อาลัยเป็นที่สุด
"คืนนี้พวกเราจะไม่ได้นอนกันหรอก อีกเดี๋ยวครูฝึกคงมาปลุกเราไปทำภาระกิจต่อ ฉันอยากให้
นายแกล้งหายตัวไประหว่างภาระกิจคืนนี้เพื่อไปเขียนแผนที่ของเกาะ ศึกษาสำรวจทางหนีทีไล่
รวมถึงหาข่าวอะไรที่พวกเรายังไม่รู้ ตอนนี้เราเสียเปรียบเพราะมีข้อมูลน้อย และยังไม่รู้ตัวศัตรูว่า
เป็นใคร ยังดีที่รู้ว่าจุดประสงค์ใหญ่คือมันต้องการทำลาย GOT7 ของเรา แล้วยังมีเรื่องยิ่งแย่
เพราะพวกครูฝึกก็เป็นนักฆ่าที่อันตรายทั้งนั้น จะไปเดินถามสุ่มสี่สุ่มห้าก็ไม่ได้เสียด้วย ถึงจะ
เป็นห่วงความปลอดภัยของนายมาก แต่ชั้นไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว ขอโทษที่ต้องให้ทำอะไรเสี่ยง
อันตรายแบบนี้"
ยองแจผละตัวออกจากอ้อมกอดของคนพี่แล้วส่งยิ้มให้ "ไม่เห็นต้องขอโทษอะไรเลยนี่ครับ แต่ฮ
ยองกับยูคยอมจะไม่เป็นอะไรเหรอถ้าผมไม่อยู่ เจ้าแบ๊คอัพแมว 2 คนนั่นดูจะไม่ช่วยอะไรได้
เลยนะ"
"ห่วงตัวเองก่อนเถอะเด็กบ้า ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาพวกนั้นก็ยังมีค่าเป็นโล่มนุษย์บังกระสุนให้ได้"
จินยองไม่ได้โหดร้ายไปหรอกนะ ทรัพยากรที่มีให้ไม่ว่าอะไรก็ตามหน่ะ ตอนนี้เขาต้องนำมาใช้
ให้เกิดประโยชน์สูงที่สุดเสียแล้ว
"ปัง! ปัง! ปัง!"
แล้วสิ่งที่จินยองคาดการณ์ไว้ก็ได้เกิดขึ้นจริงๆ ระหว่างที่ทุกคนเพิ่งได้งีบพักผ่อนเข้าสู่ห่วงนิทรา
ได้หมาดๆ ไม่เกินตีหนึ่ง เหล่าครูฝึกในชุดดำเต็มยศก็บุกเข้ามาถึงในที่นอน ไล่ปลุกทุกคนออก
ไปแต่งตัวตั้งแถว ทั้งตะโกนหยาบคาย สบถด่า ทั้งโยนประทัดใส่เสียงดัง และในนั้นแน่ใจได้
เลยว่าว่ามีเสียงกระสุนจริงปนอยู่ด้วย ในสภาพที่งัวเงียเมาขี้ตา กึ่งหลับกึ่งตื่น ทั้งตกใจก็ตกใจ
หงุดหงิดก็หงุดหงิด ใส่เสื้อผ้าธรรมดายังแย่เพราะโดนเร่ง ครูฝึกบางคนยังมาแย่งกระเป๋าแล้ว
โยนออกทิ้ง แกล้งให้แต่งตัวช้าลงไปอีก แต่สุดท้ายทั้งทีมหมาและทีมแมวก็โดนต้อนมายังพื้นที่
กลางแจ้งใกล้ชายหาดอีกด้านจนครบทุกคน
บริเวณนี้ได้ยินเสียงคลื่น โรแมนติกดีออก แถมมีดวงดาวเต็มท้องฟ้า เผลอๆเห็นทางช้างเผือก
เป็นกลุ่มควันขาวพาดเป็นทางยาวได้อีก รอบๆนอกจากฝั่งหาดก็ติดป่าละเมาะ มืดครึ้ม ตรงหน้า
มีบ่อซีเมนต์สี่เหลี่ยมสูงเมตรครึ่ง กว้าง สาม คูณ สามเมตรใส่น้ำแข็งก้อนใหญ่ลอยเต็มไปหมด
ทุกคนยืนตัวเกร็งทันทีเพราะรู้ชะตากรรมแล้วว่านี่คือ การฝึกความอดทน ด่านแช่น้ำแข็งอุณหภูมิ
ลบ สิบองศาในตำนาน
"ถอดเสื้อผ้าออก" เสียงครูฝึกรอบดึกตะโกนสั่งเสียงดังราวฟ้าผ่า เหล่าครูฝึกรอบนี้ล้วนเป็นผู้ชาย
รูปร่างสูงล่ำ กำยำผิวเข้ม ไม่คุ้นหน้า พวกรุ่นพี่ไอดอลนักฆ่าล้วนหายหน้าหายตาไปหมด ครูฝึก
ชุดนี้ยืมล้อมบ่อน้ำแข็งด้วยสีหน้าบึ้งตึง ไม่ต่างกับกำแพงอีกชั้น สมาชิกทั้งสองทีมต้องรีบถอด
ชุดฝึกที่เพิ่งใส่มาได้ไม่ถึง 5นาทีออกเหลือแต่กางเกงบ๊อกเซอร์ชั้นใน ส่วนผู้หญิงก็ถอดถึงบรา
เซียข้างในแบบสปอร์ท แล้วปีนลงไปอย่างไม่มีอิดออด จะมีคนช้าก็คือยูคยอมที่ข้อเท้าหัก ต้อง
ให้คนในทีมช่วย ทีมแมวโดนหักไปอีก 50 คะแนน
ยองแจได้แต่นึกด่าในใจ ไม่รู้ไอ้บ้าที่ไหนเป็นคนต้นคิดการฝึกแบบนี้ แต่เท่าที่รู้คือมันถูกบรรจุ
ไว้ในหลักสูตรของหน่วยรบพิเศษหลายประเทศ รวมถึง หน่วยจู่โจมพิเศษ S.E.A.L. ทุกรุ่น ไอ้
การนอนแช่บ่อน้ำแข็งอุณหภูมิติดลบให้ครบชั่วโมงนี่ ไม่ต่างกับทำไอติมมนุษย์ดีๆนี่เอง ถ้าใส่
เกลือลงไปหน่อยคงดึงอุณหภมิได้ต่ำลงไปอีก สภาวะแบบนี้บอกได้เลยว่าเป็นภาวะทำให้
ร่างกายเข้าใกล้อาการโคม่า หัวใจเต้นช้า เลือดแทบกลายเป็นน้ำแข็ง ข้นจนแทบไหลเวียนไป
ตามส่วนต่างๆไม่ได้ ไม่นับเส้นเลือดภายในที่พร้อมใจกันหดตัวเพื่อรักษาความร้อนภายใน
ร่างกาย ทำให้การขนถ่ายออกซิเจนเป็นไปได้ลำบาก ความดันลดลง บอกได้เลยว่าเป็นภาวะ
เฉียดตายที่สุดของมนุษย์แล้ว มันทั้งหนาวจนปวดกระดูก เจ็บแปรบ แล่นริ้วไปทุกอณูขุมขนไม่
ต่างกับโดนเข็มนับหมื่นนับพันเล่มแทงทะลุผิวหนังเข้ามาถึงเส้นเลือดเนื้อใน ถ้าไม่ขยับ
เคลื่อนไหวหรือทำอะไร เซลล์ในร่างกายจะค่อยๆเย็นลงจนแข็งตัว ตอนนี้ปวดหัวเหมือนสมอง
จะระเบิดออกมา ระบบหายใจเริ่มไม่ปรกติ คาร์บอนไดออกไซด์มาสะสมมากกว่าออกซิเจนที่
หายใจเข้าไปได้ อากาศไม่ถูกแลกเปลี่ยนอย่างสมบูรณ์ทำให้เลือดเริ่มเป็นกรด เกิดภาวะหน้า
มืด ต้องอดทนกับมันไปให้ครบชั่วโมง ทั้งที่คนปรกติร่างกายแข็งแรงยังทนได้ไม่ถึง 5 นาที
เป็นการฆ่าตัวตายแบบหนึ่ง ไม่ก็ก้าวข้ามขีดจำกัดของการมีชีวิตแบบคนธรรมดาไป
ตอนนี้มีบางคนกระโดดๆ ให้ร่างกายได้เคลื่อนไหว และโผล่พ้นน้ำเย็นแช่น้ำแข็งให้มากที่สุด แต่
ก็ต้องโดนบรรดาครูฝึกที่รายรอบวักน้ำใส่ บางคนก็ใช้ถังตักน้ำสาดให้เปียกทั่วไปจนถึงบนหัวไม่
เว้นแม้แต่ผมสักเส้น บางคนก็ใช้ไม้แข็งๆตี กด ทิ่มให้ร่างกายผู้เข้าฝึกจมอยู่ในน้ำเย็นให้มาก
ที่สุด
"แมร่งเอ้ย ต้องทนได้สิวะ ต้องทนได้นะ" ยองแจยกกำปั้นทุบหน้าอกตัวเอง สิ่งที่น่ากลัวที่สุด
คือร่างกายยอมแพ้ และหัวใจหยุดเต้น อดทนไว้ ...ยองแจพยายามเพ่งสมาธิ แล้วทำท่าเหนี่ยว
ไก ราวกับถือปืนไรเฟิลคู่ใจอยู่ นี่เป็นท่าที่เขาสบายใจที่สุด และยิ่งทำยิ่งรู้สึกดีขึ้น เมื่อ ค่อยๆ
เปลี่ยนเป้า เป็นกลางหน้าผากครูฝึก ทีละคน ทีละคน พร้อมกับจินตนาการถึงมันสมองเละ
กระจาย เลือดสาดกระเซ็น หลังจากถูกเขายิงใส่ นี่เป็นวิธีที่ทำให้ยองแจรู้สึกตื่นตัวและหัวใจก็
เต้นเร็วตามไปด้วย
ส่วนพวกทีมแบ๊คอัพได้แต่กระโดด เคลื่อนไหว ออกแรงเพื่อให้ร่างกายตื่นตัว แต่ต้องแลกมาด้วย
แผล ช้ำเจ็บเพราะโดนครูฝึกทุบตี อย่างที่บอก น้ำที่กระเพื่อม กระเซ็นจากพวกนี้ บางทีก็มารบก
วน มาร์ค แจบอม จินยอง และยูคยอม ที่ใช้วิธีคล้ายๆยองแจเหมือนกัน แต่แต่ละคนกำลังนึก
เรื่องที่ทำให้ตัวเองใจเต้นอยู่
แน่นอนว่ามาร์คนึกถึงแต่เรื่องของแบมแบม ดวงตากลมโตฉ่ำหวานที่มองเมื่อไหร่ก็ใจเต้น มาร์ค
ยังตายไม่ได้ถ้าไม่ได้แก้แค้นให้แบมแบมแน่ เขานึกถึงวิธีทรมานล้านแปดที่จะทำต่อไปเมื่อหา
ตัวการได้แล้วละก็
ส่วนแจบอม ก็แค่มองผิวขาวเปลือยเปล่าของจินยอง มันทั้งหงุดหงิด และใจเต้นนั่นแหละ คน
อื่นไม่ควรได้เห็นของของเขา ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม ต้องควักลูกตาครูฝึกทิ้ง ยิ่งไอ้คน
ตรงมุมข้างๆจินยอง มองคนของเขาอย่างหลงไหล เผลอเมื่อไหร่แมร่งต้องไม่ตายดี แล้วยังไอ้
พวกแบ๊คอัพนี่อีก ไม่รู้หรือไงว่ายิ่งตีน้ำจนกระจายมันยิ่งหนาว ยิ่งเสียพลังงานไปเร็วเท่าไหร่
โอกาสที่จะอยู่ครบเวลาก็น้อยลงไปเท่านั้น แมร่งน่ารำคาญ ถ้าไม่ติดว่าต้องการข้อมูลสำคัญละ
ก็นะ เสร็จงานพ่อจะฆ่าหมกทรายชายหาดให้หมดแน่
ทางด้านจินยองถือเป็นโอกาสดีที่ได้ลอบสังเกตบรรดาครูฝึกแปลกหน้า รวมถึงใช้สมาธิ
วางแผน โอเคว่าความทรมานทางกายให้ 100 เต็ม 5 แต่สมองกับแผนการแก้ปริศนาตรงหน้าก็
ทำให้หัวใจของเขาเต้นไวขึ้น เพราะความท้าทายน่าสนุกจะตายไม่ใช่เหรอ
ส่วนยูคยอมเองก็หัวใจเต้นรัวๆ ออกแนวตุ้มๆต่อมๆ เพราะลุ้นว่าลีดเดอร์จะทำอะไรเขาอีกไหม
อุ้งเท้าที่เหยียบเขาจนขาดใจยังทำให้ขยาดอยู่ไม่น้อย แถมจินยองฮยองอีกก็ไม่พูดอะไรกับเขา
เลย จะคืนดีกันยังไงดีเนี่ย ไหนจะมาร์คฮยองที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม ก็ยังไม่เอ่ยถึงเรื่องคิดบัญชีทั้งที่
ประกาศกร้าวไว้ ก่อนออกเรือไป ( ยูคยอมยังไม่รู้ว่า มาร์ครู้ว่ามีเรื่องผิดปรกติเกิดขึ้น และไม่ได้
เกี่ยวกับเขาแล้ว ) ก็เหลือยองแจฮยองอีกคนที่จะต้องทำให้โกรธที่สุด แต่ผมไม่อยากทำแล้ว
ความผิดติดตัว ทั้งความกระวนกระวายใจนี่เอง มันเจ็บปวดกว่าความทรมานทางกายที่เป็นอยู่
เยอะ
ความอดทนของแต่ละคนเริ่มใกล้หมดเมื่อผ่านครึ่งชั่วโมงแรก เล็บมือของพวกเขาเขียว คล้ำ
ปากก็ซีด ฟันกระทบกันเป็นจังหวะร๊อก เสียงโวยวายระงมตอนเริ่มต้นมาตอนนี้กลับเงียบสนิท
พวกทีมแบคอัพรวมตัวอัดแน่นแต่ก็ยังช้ากว่า พวก GOT7 ที่ไม่ได้แยกทีมแล้ว พวกเขาไปอัด
เป็นก้อนอยู่ที่มุมหนึ่งของบ่อ มียองแจกับจินยองอยู่มุมในสุด และ มาร์ค แจบอม ยูคยอม ล้อมมุม
นั้นไว้อีกชั้น พวกเขากอดและแบ่งปันไออุ่นแก่กันโดยไม่รังเกียจ พวกแบคอัพเพิ่งมารุมล้อม
ด้านนอกอีกที ทั้งแมว 2 คน และ หมา 4 คน
ผู้เข้าฝึกทั้ง 12 คนในบ่อ แอบส่งสายตาชำเลืองมองไปยังระฆังใบย่อมที่แขวน อยู่ริมหาดไม่ไกล
นัก ถ้าเพียงแต่เดินไปเคาะมัน ดังๆ 1 ที ความทรมานเหล่านี้จะสิ้นสุดลง หลายครั้งมีคนจะเดิน
ออก แต่เพื่อนๆก็พากันเกลี้ยกล่อมดึงรั้งไว้ จนในที่สุด...
ก็...ทนดี ทีมแบ๊คอัพหมาทั้ง 4 สามารถอยู่จนจบได้ ในขณะที่ทีมแบ๊คอัพแมวทั้ง 2 ก็ผ่าน
เหมือนกันแต่เป็นชนิดที่ หมดสติไปทั้งแบบนั้น มันดูมีอะไรขัดแย้งกันเพราะไม่เคยมีแบ๊คอัพทีม
ไหนผ่านด่านนี้ได้ในครั้งเดียว ทีนี้ก็แน่ใจได้สักทีว่าใครเป็นใครแล้วหล่ะนะ
หลังจากแช่บ่อน้ำแข็งเสร็จ ทั้งสองทีมก็ได้คะแนน ภาระกิจเพิ่มทีมละ 50 แต้ม จากนั้นครูฝึกก็ให้
ทำการฝึกต่อไปโดยไม่ให้พัก ภารกิจถัดมาที่ว่าก็คือ การฝึกลาดตระเวน หาข่าว พวกเขาจะถูก
ปล่อยเข้าป่าใกล้ๆทีมละ 1 คนทุก 10 นาที ให้เข้าไปหาข่าวเกี่ยวกับระเบิดที่ถูกซุกซ่อนไว้ในป่า
แห่งนี้ หาจดหมายที่ถูกซ่อนไว้ ฝึกแกะรอย เอาชีวิตรอด และกลับมารายงานตัวภายในวันพรุ่ง
นี้ก่อนตะวันตกดิน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าในป่านั่นมันทมึน มืด ดำ น่ากลัวแค่ไหน นอกจาก
สิงสาราสัตว์มีพิษ อันตรายแล้วยังมีใครอีกไม่รู้คอยพวกเขาอยู่ และดูเหมือนจะไม่ได้หวังดีด้วย
เป็นแน่ ...แต่นี่ก็คือสิ่งที่จินยองรอคอย ยองแจจะได้มีโอกาสแยกตัวออกไปสืบหาข้อมูลตามที่
เขามอบหมาย ...อย่าตายอีกคนซะหล่ะ ....จินยองคิดแต่ไม่ได้พูดออกไป.
ยองแจถูกปล่อยตัวมาเป็นคู่ที่ 2 พร้อมกับหมา 4 ที่เป็นผู้ชายร่างสันทัด พอวิ่งเข้าแนวมืดของ
ชายป่าที่มีต้นไม้รกชัฏขึ้นสูงบดบังดวงดาวบนท้องฟ้า ยองแจอาศัยความมืดพลางตัว รีบปีนขึ้น
ต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ใกล้ชายป่าที่สุด เพราะงานของเขาไม่ใช่หาข่าวตามที่ครูฝึกสั่งอย่างคนอื่น แต่
เป็นการเอาตัวรอดและสำรวจเกาะ ทำแผนที่ ซึ่งต้องอาศัยแสงสว่างมากกว่านี้ เขาจึงควรออม
แรง นอนบนต้นไม้รอฟ้าสาง เพื่อความปลอดภัยมากกว่า ที่เหลือคงต้องเชื่อใจจินยองฮยอง
เท่านั้น
เสียงระเบิดดังตูมตาม ดังทั้งใกล้ และไกล ขึ้นมาหลายครั้ง สลับกับเสียงกรีดร้องแหลมสูงก้อง
สะท้อนทั่วผืนป่า เป็นระยะๆ ยากจะแยกว่าเสียงผู้ชายหรือผู้หญิง เสียงมนุษย์ หรือ ปรากฏการ
เหนือธรรมชาติ ซึ่งอย่างหลังป็นสิ่งที่ยองแจกลัวมากกว่าอยู่แล้ว เขาไม่กลัวเลือดนะ แต่กลัวผี
ถึงจะตั้งใจ ได้ทำเล นอนหลับอย่างดี แต่ก็ยากจะข่มตาลง .....แจ๊กสันฮยองของผมจะเป็นยังไง
มั่งนะ ....จะไม่กลับมาหาผมจริงๆเหรอครับ .... ผมคิดถึงฮยองนะ ....มาหาผมหน่อยได้ไหม
....แค่ในฝันก็ยังดี ...ผมมีชีวิตต่อไปโดยไม่มีฮยองไม่ได้หรอกนะครับ ...ฮรึก....ฮือ... ยองแจ
แสดงความอ่อนแออย่างที่สุดออกมาด้วยการนอนร้องไห้บนต้นไม้คนเดียว จนใกล้เช้านั่นแหละ
เขาถึงได้ผลอยหลับไป...
แสงแรกของดวงตะวันครั้งที่สองบนเกาะบ้าบอแห่งนี้ ส่องกระทบเปลือกตาเรียวเล็กรบกวนให้
เจ้าของเปิดดวงตาตี่สวยขึ้นมารับแสงรุ่งอรุณวันใหม่อย่างนุ่มนวล ตอนนี้ทุกอย่างเริ่มสว่างขึ้น
แล้วแต่ยังไม่ถึงกับแจ่มชัดนัก แค่พอมองเห็นใบไม้ใกล้ๆเป็นสีเขียวได้ พอจะเห็นไอหมอกเย็น
ลอยตัวต่ำกว่ายอดไม้ที่ยองแจอยู่ เสียงนก และสัตว์ป่าเริงร่าออกหาอาหาร ดูมีชีวิตชีวาดี มี
กระรอกตัวเล็กหางฟูน่ารักไต่กิ่งไม้เข้ามาใกล้แล้วทำลูกนัทในมือหล่นใส่หัวเขา ยองแจไม่โกรธ
หรอกนะ กลับหัวเราะชอบใจ ตอนนี้หลังจากได้พักผ่อนไป เขาก็อารมณ์ดีขึ้นมาก แม้จะรู้สึกว่า
ดวงตามันบวมช้ำนิดหน่อยก็ตาม
ข้างบนต้นไม้นี้ ช่วยเพิ่มระยะทางการมองเห็นให้ยองแจได้มาก แม้จะมองได้ไม่ทั่วผืนป่า แต่ก็
ช่วยให้ยองแจเห็นได้ว่ามีต้นไม้ต้นไหนสูงกว่านี้อีก ที่จะดีพอให้ไปยึดเพื่อใช่เพิ่มวิสัยทัศน์เอา
มาวาดแผนที่ตามที่คนพี่ได้สั่งไว้ และเขาก็เจอต้นไม้ใหญ่ที่เป็นเป้าหมายได้พอดี ต้นไม้ใหญ่
นั้นอยู่ลึกเข้าไปแทบจะใจกลางป่า กะด้วยสายตาก็น่าห่างจากตรงนี้จะสัก 3 -4 กิโลเมตร ถ้า
เป็นการแข่งขันทัวนาเม้นของนักฆ่า ทำเลแบบนั้นควรจะหลีกเลี่ยงอย่างที่สุด เพราะเป็นชัยภูมิ
สำคัญใครๆย่อมหมายปอง แต่วันนี้ทุกคนที่นี่เข้ามาด้วยเป้าหมายหาข่าว ลาดตระเวรและเอา
ชีวิตรอด ไม่น่ามีความจำเป็นที่จะเฉียดไปแถวต้นไม้นั่น
งือ..ปรกติยองแจจะขี้เซาที่สุดเวลาอยู่ที่หอ เวลาตีห้านิดๆแบบตอนนี้เขาแทบจะไม่เคยตื่นขึ้นมา
เลยด้วยซ้ำ ยองแจเคลื่อนไหวเงียบเชียบไปยังต้นไม้ใหญ่ จะน่ายินดีไหมนะเมื่อป่าบนเกาะนี้ยัง
สมบูรณ์อยู่มาก แว่วเสียงของเสือโคร่งคำรามอยู่ไกลๆ มีเสียงช้างแปร๋นๆ และต้นไม้ไหวใกล้ๆ
ให้ตื่นเต้นเล่น ถนนให้เดินไม่มีต้องบุกฝ่าเปิดเส้นทางเอาเองตามอัธยาศัย ยังดีที่รอบนี้ได้รับมีด
สนามเป็นสปาร์ต้ายาว 1 ฟุตติดตัวมาด้วย ยองแจใช้มีดไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ เพราะตลอดมาเขา
ฝึกแต่การซุ่มยิงจากที่ไกลๆเท่านั้น แม้จะได้หัดการจับมีดด้วยท่าทางที่ถูกต้อง และฝึกใช้งาน
บ้างตั้งแต่ได้เข้าทีม GOT7 แต่ประสบการณ์ใช้จริง คือเป็น ศูนย์ ตอนนี้ประโยชน์ของมันคือถาก
ฟันต้นไม้ กิ่งไม้ที่ขึ้นหนา ระ เกะกะขวางทางเดินเท่านั้น
จากการประเมินคร่าวๆ ป่านี้น่าจะกินพื้นที่ เกือบ 80 %ของเกาะ และไม่ใช่ป่าละเมาะอย่างที่คิด
ตอนแรก ยิ่งเดินลึกขึ้นๆ ต้นไม้ยิ่งทึบแน่น น่าจะเป็นป่าดิบชื้นมากกว่า ส่วนกว้างที่สุดของเกาะ
น่าจะประมาณ 14 กิโลเมตร มีภูเขาอยู่ตรงกลาง มีชายหาดล้อมรอบทุกด้านอย่างเกาะทั่วไป
ในป่านี้น่าจะมีแหล่งน้ำจืด เพราะยองแจเดินผ่านลำธารเล็กๆหลายครั้ง แต่มันเล็กมากจริงๆ
กว้างสัก คืบสองคืบได้มั้ง มีน้ำไหลชุ่ม เปียกหน้าดินเป็นทางตลอดเวลา แต่สรกปรกจนไม่น่า
เอามาดื่มกินได้ แต่คิดว่าคงจะมีลำธารสายใหญ่ และน้ำตกตรงไหนสักแห่งในป่านี่หล่ะ แต่ยิ่ง
เดินก็ยิ่งคอแห้ง ร่างบางจึงแอบนั่งพักโคนต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งแถวนั้น
แปลก....ไม่มีวี่แววของผู้เข้าฝึกคนอื่น ทั้งครูฝึกหรือ ผู้ที่คิดว่าจะเป็นอันตราย อาจจะเป็นเพราะ
มันยังเช้าอยู่มากมั้ง ยองแจทอดสายตามองไปรอบๆ พร้อมกับคิดถึงแค่คนๆเดียวในความคิด
เป้าหมายของผมตายง่ายไป ผมจะไม่ให้อภัยฮยอ'เลยถ้าเราต้องจากกันแบบนี้ จนกว่าจะเห็น
ศพนั่นแหละ ผมจะถือว่ายังมีหวัง ร่างบางตบหน้าตัวเองเรียกพลัง แล้วแหงนคอพักมองขึ้นไป
ตามลำต้นของต้นไม้ที่เขาเอนกายพิงอยู่ นั่นเขาไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหม กิ่งดำๆของต้นไม้
คล้ายเถาวัลย์มันทำไมขยับเลื่อนเข้ามาใกล้ หน้าเขาได้ ยองแจกลั้นหายใจปรับโฟกัสมองเจ้า
สิ่งนั้นดีๆ ก็แทบสติหลุด
งูจงอางตัวใหญ่ดำมะเมี่ยม เกล็ดสีน้ำตาลเข้มวาว ค่อยๆผงกหัว ชูแม่เบี้ยใส่ยองแจ ...โคนต้นไม้
ตรงนั้นมันสูงกว่าพื้นไม่มาก เจ้างูนี้อาจจะทิ้งตัวจากจอมปลวกชื้นใกล้ๆ ที่มีใบไม้ทับถม ออกมา
หาเหยื่อโดยใช้ลิ้นสองแฉกนั่นเป็นเรด้าห์รับอุณหภูมิความร้อนที่ส่งออกมาจากร่างกายของเขา
...ทำยังไงดี จะร้องดีไหม แล้ว....ใครจะมาช่วย จะวิ่งหนีหล่ะ ...มันคงจะยิ่งแย่ เพราะได้ข่าว
ว่าเจ้างูพิษแสนน่าเกลียดน่ากลัวตรงหน้ามันเลื้อยได้ไวกว่าม้าวิ่งเสียอีก ...ฮึ...ยองแจไม่รู้ตัวว่า
เขาแอบยกมุมปากขึ้นมาเพราะมันก็ไม่ได้น่ากลัวไปกว่า แจ๊กสันฮยองตอนคลุ้มคลั่งนี่นะ เฮอะ!
ร่างบางค่อยๆเปลี่ยนถ่ายน้ำหนักลงไปยังอีกขา แล้วกระชับสปาตาร์ตวัดสวนเจ้างูที่ถอยหัวไป
ด้านหลังเพื่อเตรียมฉกพ่นพิษใส่ ก่อนจะสปริงพุ่งตัวหาร่างบางอย่างรวดเร็ว ไม่รู้เพราะยองแจ
เคยเจออะไรที่มันเคลื่อนไหวได้ไวกว่านี้มาก่อนหรือป่าว เขาจึงมองเห็นท่าทางของเจ้างูนั่นออก
แค่เอียวตัวหลบแล้วสบัดคมมีดยาวปาดใส่งูที่พุ่งเป็นเส้นตรงเข้ามา ก็สามารถตัดส่วนหัวงูที่พุ่ง
สวนจนขาดกระเด็นในการลงมือครั้งเดียว ช่างเป็นความฟลุคอย่างเหลือเชื่อ เลือดเจ้างูนั่นมัน
พุ่งกระฉูดจากลำตัวที่เหลือตกอยู่แล้วยังชูส่ายสะบัด เขาว่ากันว่าหัวงูหลังจากตัดออกมาแล้วยัง
มีพิษอยู่ได้อีก สองสามวัน ยองแจจึงต้องเลี่ยงจะเหยียบมันอย่างระมัดระวัง แล้วเอื้อมมือไปหยิบ
ตัวงูที่ยังดิ้นได้อยู่ จับมันขึ้นมา แน๊.. หางมันยังพันรัดเข้าที่แขนขาวของเขาได้อีก ทั้งๆที่หัวหลุด
ออกจากตัวไปได้สักพักแล้ว .....น่า....ก็อย่างที่เคยร่ำเรียนการดำรงชีพในป่ากันมา และตอนนี้
เขาก็กระหายน้ำอย่างมากอ่ะนะ น้ำจืดที่เข้าสู่ร่างกายล่าสุดก็ตั้งแต่เมื่อวานหลังทานอาหารตอน
ค่ำ ยองแจเลยจรดริมฝีปากแหลมๆดูดเลือดสดๆจากเจ้างูโชคร้ายนั่น อร่อยไปเลย ตอนนี้การหา
น้ำจากการตัดเถาวัลย์รากไม้อะไรไม่ได้อยู่ในสมองของเขาแล้ว จะเหม็นคาว บ้าบอก็ช่างแมร่ง...
ถ้าไม่ติดว่าจะทิ้งร่องลอยไว้ให้คนอื่นตามได้ นะ ยองแจจะก่อไฟปิ้งงูกินด้วยซ้ำ หิวมาก โมโห
มาก ....
ยองแจเหมือนเริ่มแสดงออกพฤติกรรมบางอย่างของแจ๊กสันที่เขาซึมซับไว้ หลังจากปีนขึ้นสู่
ยอดต้นไม่สูงสุดที่อยู่บนภูเขาทึบกลางตัวเกาะอีกทีก็เกือบเที่ยง เสียงระเบิดยังมีได้ยินประปลาย
บ้างแต่ก็ไกลออกไปมากแล้ว วิวบนนี้เห็นได้รอบตัวเกาะประดุจหอคอยสูงสำหรับสังเกตการณ์
ถ้ามีกล้องส่องทางไกลจะดีมากทีเดียว เมื่อดูจากเข็มทิศที่เย็บติดไว้กับเข็มขัด ทิศเหนือเป็นหมู่
อาคารฝึกของพวกเขา เรียงรายตามชายหาดไม่มีอะไรผิดสังเกต ทิศตะวันออกและตะวันตกเป็น
ทะเลว่างเปล่า ไม่มีเกาะอยู่ใกล้ในระยะที่สายตามองเห็น ไม่มีเรือแล่นผ่านสักลำ ...ไม่ใช่สิ มีเรือ
น่าสงสัยอยู่ลำหนึ่งทางทิศใต้ มีสิ่งปลูกสร้างเป็นอาคาร สามชั้นอยู่ตรงทิศตะวันออกพ้นขอบ
ชายป่าออกไป มีทะเลสาบเล็กๆ ด้านตะวันตก ไม่ไกลจากต้นไม้ตรงนี้ โอ๊ะ..นั่นไง ทางทิศใต้มี
ลานจอดเฮลิคอปเตอร์กลางป่า แต่ไม่ยักกะมีเครื่องสแตนบายไว้ แต่ข้างๆเหมือนจะเป็นโรงเก็บ
เครื่องบินหรือเปล่า ต้องลองไปดู แล้วก็มีถนนจากตรงนั้น ไปตรงนี้ ...
...หง่ะ ยองแจขย้ำกระดาษแผนที่ที่เขาวาดทิ้งเมื่อลงตำแหน่งบริเวณสำคัญๆที่เขาเห็นเสร็จ คือ
มัน... แบบ ต้องใช้ศิลปะในการดูอย่างมาก ไปอยู่ในมือใครก็คงดูไม่ออก ปรกติงานเขียนแผนที่
ต้อง พล๊อทความสูงของตำแหน่งด้วย มักเป็นงานของแบมแบม คือ ..นอกจากซุ่มยิงแล้วยองแจ
ก็ทำอะไรแทบไม่เป็นเลย จดจำมันด้วยสายตานี่หล่ะว๊า
"ฟึบ!! แกว๊กกก" อยู่ๆเจ้านกเงือกหัวขวานตัวบิ๊กเบิ้มก็มาเกาะบนยอดไม้ตรงกิ้งที่ยองแจอยู่ มัน
น่าจะหนักหลายสิบกิโลเลยแหละ ทำให้กิ่งไม้ลั่น กร๊อบเหมือนจะหัก ยองแจรีบกระโดดจับขา
นกสองข้าง ไม่ได้หวังให้มันพาบินขึ้นไปหรอกนะ แต่ปีกกว้างข้างละเกือบเมตรของมันน่าจะ ระ
ลาก ชลอความเร็วการตกลงสู่พื้นของเขาได้ไม่มากก็น้อย แล้วนกโชคร้ายกางปีกเต็มความยาว
ละกิ้งไม้ใบหนาที่ขึ้นซ้อนอยู่ใต้ต้นไม้สูงสุดอีกที เพิ่มแรงเสียดทานจนยองแจตกลงสู่พื้นด้วย
ความเร็วไม่มาก แต่นกนั่นคงปีกแหกไปแล้ว มันนอนร้องแกว๊กๆ มองยองแจอย่างน่าสงสาร
ส่วนยองแจก็ตกมาในสภาพไม่สวยเท่าไหร่ แต่ก็ไม่เจ็บมากเท่าที่คิดไว้เพราะเจ้านกนี่ช่วยพยุง
ต้านลดแรงกระแทกไปเยอะ
นกชนิดนี้มันกินได้ไหมนะ ตัวใหญ่กว่าไก่งวงอีก..ปล่อยไว้ก็ต้องกลายเป็นอาหารสัตว์อื่นอยู่ดี..
ยองแจสบตาเจ้านกโชคร้ายแล้วยิ้มให้ เขาตัดสินใจรวมขามันขึ้นเพื่อแบกมัน แต่ก็ต้องได้พบ
กับบางสิ่ง.... ข้อเท้านกถูกติดไว้ด้วยวัตถุสีดำคือกล้องขนาดเล็ก และเครื่องส่งสัญญานบอก
ตำแหน่ง มีใครกำลังแอบดูอะไรในป่าแห่งนี้อยู่เหรอ ยองแจ แลบลิ้นใส่กล้องแล้วตัดมันออก
จากขานกตัวนั้นทั้งเป็น จากนั้นร่างบางก็ใช้ใช้ด้ามมีดทุบจนจอมันแตก เครื่องบอกตำแหน่งเสีย
หาย
แย่ๆ ในป่านี้น่าจะมีกล้องที่จุดอื่นๆอีกนะเนี่ย ยองแจพยายามคิดว่าถ้าเขาจะเป็นคนติดกล้องจะ
วางไว้ตรงตำแหน่งไหนบ้างนะ ก็ทำให้เขาค้นพบกล้องที่ซ่อนไว้ในป่านี้อีกหลายตัว ทุกตัวยอง
แจก็ทำลายทิ้งซะ ดูท่าว่ากล้องพวกนี้หน่ะเพิ่งถูกติดตั้งได้ไม่นานเท่าไหร่ ยองแจพาตัวเองเดิน
ไปทางโรงจอดเครื่องบิน ที่อยู่ติดกันลานจอเฮลิคอปเตอร์ที่มองเห็นจากยอดต้นไม้อย่าง
ปลอดภัยจนน่าสงสัย ...นี่เขาจะไม่เดินสวนกับใครเลยจริงๆเหรอ แต่ก็ช่างเถอะ มันก็สบายดีไป
อีกแบบ เนี่ยยจินยองฮยองอ่ะเป็นห่วงเกินไปแล้ว
โรงเก็บเครื่องบินเป็นโกดังสีเงินขนาดใหญ่ ประตูเป็นอลูมิเนี่ยมสูงท่วมศีรษะไปอีก 10 เท่า ไม่มี
กุญแจล๊อก แต่แค่ยองแจลากประตูเปิด เสียง แคร๊กก ของโลหะเสียดสีกันก็ดังก้อง จนเขาใจ
เต้น ถ้ามีคนอยู่ในบริเวณรัศมี 1 กิโลเมตรนี้ต้องได้ยินแน่ๆ ยองแจยืนรอด้านนอกว่าจะมีใครมา
ไหม อยู่ซักพัก ก็ไม่มีอะไร นอกจากฝุ่น กับเศษใบไม้ที่ปลิวมาตามลม เขาจึงตัดสินใจเดิน
เข้าไปในโรงจอดที่มืดมิดด้านใน เพื่อหาคำตอบ..
ไม่จริงอ่ะ ภาพตรงหน้ายองแจไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม ในมุมมืดด้านในโรงจอดมีเฮลิคอปเตอร์
แบล๊กฮอกว์ลำใหญ่จอดอยู่ เลยลึกเข้าไปอีก มีเค้าเตอร์และโซน ฟิตติ้ง ที่เต็มไปด้วย จอ
มอนิเตอร์และคอมพิวเตอร์ ตรงนั้นมีผู้ชายร่างสันทัดกำยำ กำลังกอดกับหญิงสาวที่สวยมากคน
หนึ่งท่ามกลางศพมนุษย์ ร่างเหวอะหวะ ที่ใส่ชุดสีดำคล้ายกลุ่มครูฝึก ที่กองกับพื้นบ้าง หงาย
แหงนเสียชีวิตคาเก้าอี้บ้าง ร่วมสิบศพ
"ช่วยบอกผมทีสิครับ ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้........แจ๊กสันฮยอง?" ร่างบางสั่นเทิ้มด้วย
ความสับสนอย่างที่สุด...รวมถึงน้ำเสียงนั่นก็แสดงออกถึงความไม่ปรกติได้เป็นอย่างดี แต่
แน่นอนว่ายองแจกำลังกระชับมีดสปาตาร์ที่อยู่ในมือของเขาแน่นขึ้นไปกว่าเดิมอีก 10 เท่า....
........................................
100% แล้วค่ะ ไปกินมู๋กะทะข้ามวันกันทีเดียว 
มีใครคิดถึงเค้าม๊ายยยยย คิดว่าเค้าตายไปแร้วสินะ 555
ยางงงงงง จิ ตอนนี้ก็คืบหน้าขึ้นนิดหน่อยแล้ว อิอิ จริงๆกะจะบรรยายการฝึกอันโหดร้าย
อย่างละเอียดสักหน่อย แต่เดียวจะเรียลไป กลัวรีดเดอร์เบื่ออ่ะ
เบื่อไม่กลัว กลัวไม่อัพ !!??.... หะ หะ เสียงใคร ไม่มิ๊ อัพจนจบแน่น่า
ว่างยาวแล้วววว จริงจริ๊งงงง เค้ามีของเล็กน้อยมาไถ่โทษ เป็น ส.ค.ส. จากเค้าเอง ฮร่าๆๆ
อาจจะมีข้องขวัญเล็กๆน้อยๆ ติดไปด้วย ดังนั้น กรอกฟอร์มกัล นะ ไม่เสียตังค์และได้ทุกคนที่กรอกนะคะ
ไม่ต้องพึ่งดวง หรือไสยศาสตร์ แต่อย่างใด
จะปีใหม่แล้วหนิ เดี๋ยวไป add ของแจกหน้างาน GTH เข้าไปด้วย แฮร่ๆ
รักรีดเดอร์ทุกคนน๊า จุฟๆ 
https://docs.google.com/forms/d/1PIHeIIk3B_MSItZTr4ubs-kofBmEJe4npGY029HGwWw/viewform คลิกสิจ๊ะ รออะไร
ความคิดเห็น