[Got7]Got 2 Survive {BNior,JackJae,MarkBam}

ลำดับตอนที่ #46 : ตอนที่ 41 : 41 Bullets 30% update!!!

ตอนที่ 41 : 41 Bullets  

(ความเดิมตอนที่แล้ว)

ด้วยเหตุผลทางธุรกิจที่ CEO ของบริษัท 1theK ต้องการ เทคโอเวอร์บริษัท JYP ทำให้ต้องแทรก

แซงการฝึกควอลิฟายครั้งสำคัญของ GOT7 ก่อนขึ้นสังเวียนใหญ่สุดประจำปี DreamConcert 2014 โดย

วางแผนสังหาร อินเตอร์ไลน์ แบมแบม มาร์ค และแจ๊กสัน เพื่อจะเอาหุ้นของต่างด้าวทั้ง 3 คนนี้ 

มารวมกับหุ้นของตัวเองที่กว้านซื้อไว้เพื่อขึ้นเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ จะได้เข้าควบคุมกิจการของ

บริษัท JYP อย่างเบ็ดเสร็จได้   

การฝึกควอลิฟาย เป็นการฝึกภาคบังคับของไอดอลนักฆ่า JYP ที่ต้องผ่านทุกคนอยู่แล้ว  แต่ด้วย

ปัญหาขาดสภาพคล่องด้านการเงินของบริษัท ทำให้บอร์ดบริหารอยากจะตัดการโปรโมทไอดอล 

GOT7 จาก 7 คน เหลือ สัก 4-5 คน  รุ่นพี่ไอดอลนักฆ่า และเหล่าครูฝึก ได้รับคำสั่งให้มาช่วยขัด

เกลา และคัดเลือกคนที่พวกเขาเห็นว่าเพียบพร้อมจะอยู่ต่อได้ ด้วยวิธีของตนเองไว้  แต่เพราะโดน

แทรกแซงมา ทุกอย่างจึงกลับไม่เป็นไปตามเป้าหมายของการฝึกที่ตั้งไว้ในตอนแรก  จนถึงตอนนี้ 

รุ่นพี่ไอดอลนักฆ่าและครูฝึกถูกตัดออกไปจากตารางฝึกบนเกาะที่ตั้งไว้ 7 วัน 168 ชั่วโมง ตั้งแต่

สองวันแรก  บนเกาะจึงเหลือแต่นักฆ่าที่แฝงตัวมาของ 1theK และพวก GOT7 ที่ติดเกาะต้องเอาชีวิต

รอดกันเองต่อให้ครบตามเวลาเท่านั้น

20 พ.ค.  2014       -    ไปเที่ยวสวนน้ำ แบมแบม มาร์ค แจ๊กสัน ยองแจ ฝึกว่ายน้ำ 

                                              แจบอม จินยอง ยูคยอม ฝึกดำน้ำ

21 พ.ค.  2014       -   อยู่บนเรือ ถูกพาไปเกาะที่ไม่มีในแผนที่

22 พ.ค.  2014       -   ขึ้นฝั่ง แย่งที่พัก แบ่งทีม แจบอม มาร์ค แจ๊กสัน ทีมหมา 

                                             จินยอง แบมแบม ยองแจ ยูคยอม ทีมแมว

                             -   ฝึกวันแรก

                                                   12.00 น. ยกพลขึ้นบก

                                       14.00 น. ฝึกความอดทน(1) คลานกับพื้นทรายร้อน

                                       18.00 น. ฝึกความสามัคคี กอดคอเดินลงทะเล (แจ๊กสัน, แบมแบม out)

                                       22.00 น. เข้าที่พัก

23 พ.ค.  2014       -    ฝึกวันที่สอง

                                      01.00 น. ฝึกความอดทน(2) แช่บ่อน้ำแข็ง

                                      03.00 น. ฝึกลาดตะเวนหาข่าว

                                                         * มาร์คแยกเข้าป่า  ต่อสู้กับทีมบราโว่ และทีมเดลต้า

                                                         * แจบอมนั่งเฉยๆ ชิลๆ อยู่ริมชายหาด

                                                         * จินยอง และยูคยอม ซ่อนตัวอยู่ในป่า

                                                         * แจ๊กสัน ต่อสู้กับทีม ชาลี

                                                         * ยองแจนอนบนต้นไม้

                                                         ***** แบมแบม รู้สึกตัว เจอคุณ วูฟ และออกตามหามาร์ค  

                                       04.30 น. แบมแบม เจอ มาร์ค

                                                          13.00 น. ยองแจ เจอแจ๊กสันที่โรงเก็บเครื่องบิน

(ตอนนี้เนื้อเรื่องเราอยู่ถึง ***** นะคะ มาต่อกันเลย!! )

*******************************************

"ปัง !!! ทาเก็ทดาวน์  ทาเก็ทดาวน์.... ครืดๆ .....คอนเฟิมๆ  ...ครืดๆ ... เป้าหมายโดนกระสุนเข้า

กลางหลัง  ล้มลงแล้วเปลี่ยน"

"เวนดี้ ขอทราบพิกัด เปลี่ยน"

"34°29'15.8"N  127°44'34.8"E  ร่างของมาร์ค ต้วน นอนแน่นิ่งไม่ไหวติงอยู่หลังกอหญ้าริมหน้าผา เปลี่ยน"  

"มิกกี้  มินนี่  นายสองคนเข้าไปเช็คศพมัน สนูปปี้ ปีเตอร์แพน ไปตรวจดูว่าทีมเรายังเหลือใครบ้าง  

ลากมารวมกันให้หมด...เปลี่ยน"

"ครืดๆ ..รับทราบ....เปลี่ยน ครืดดด"

"อะไรอ๊า!!?  ลมหายใจตีรวน น้ำย่อยในกระเพาะรู้สึกอยากขย่อนออกมา คนตัวเล็กรู้สึกซวนเซ 

ศีรษะหมุน  ยืนทรงตัวตรงได้ยากยิ่ง

เสียงบทสนทนาจากวิทยุคลื่นสั้น ที่แบมได้ยินมันไม่ใช่แบบนั้นใช่ไหม  บอกแบมสิว่ามันไม่จริง  

พี่มาร์คต้องไม่เป็นอะไรนะ!  ร่างบางในชุดเสื้อยืดสีเทาของทีมแมว สวมกางเกงผ้าร่มลายพราง

ขาจั๊ม รีบใส่รองเท้าคอมแบทหนังสีดำที่ถูกถอดไว้ข้างๆเตียง จากนั้นก็พึมพำงึมงำ งุ่นง่าน เดิน

พล่าน ไปมา อย่างใช้ความคิด

ในห้องประชุมของศูนย์อำนวยการ  เป็นห้องกว้างที่โต๊ะเก้าอี้ถูกดันไปกองข้างห้อง เหลือโต๊ะใหญ่

ตัวเดียวพร้อมเก้าอี้หนังเบาะนุ่มของตำแหน่งประธานที่ยังไม่ได้โดนย้าย  ในห้องคล้ายเป็นที่เก็บ

ของพวกกระเป๋าสัมภาระเสื้อผ้า อุปกรณ์ของพวกครูฝึก  แต่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ข้างในนี้เลยนอก

จาก คุณวูฟ และผู้ช่วยที่เป็นบอร์ดี้การ์ดเด็กวัยรุ่นของเขาอีก สองคน

"กึก! กึก! กึก!" เสียงเคาะนิ้วบนโต๊ะ ของชายอัปลักษณ์กดดันแบมแบมเข้าไปอีก  มันเป็นสงคราม

จิตวิทยาไม่ให้แบมแบมได้ใช้ความเงียบ มีเวลา มีสมาธิคิดตัดสินใจอะไรได้ถี่ถ้วน  คุณวูฟย้ายก้น

อวบๆจากเก้าอี้หัวกลมไปนั่งเก้าอี้หนังทำท่าวางโต  แล้วกำลังนำของบางอย่างออกมาจากกระเป๋า

เจมส์บอนด์สี่เหลี่ยมสีดำ เพื่อวางเรียงกันบนโต๊ะ

"ต้องรีบออกไปช่วยมาร์ค ต้วนให้ไวที่สุดไม่ใช่เหรอ  ...แต่......ถ้าไปตัวเปล่า นอกจากจะช่วยพี่เขา

ไม่ได้แล้วยังอาจจะต้องตายฟรีก็ได้นะ" รอยยิ้มน่าเกลียดแฝงความเย้ยหยัน ยโส สะใจในที  ถูกส่ง

มาให้ ทำให้เด็กน้อยรู้สึกดีไม่ดีเข้าไปใหญ่  แบมแบมกำลังเครียด รังเกียจ  โมโห  จนอยากจะ

อาเจียน  ตอนนี้เขาถูกแยกพรากจากพวกพ้องทีม GOT7  แบมแบมไม่เคยต้องตัดสินใจอะไรในเรื่อง

คอขาดบาดตายคนเดียวมาก่อน  พวกเรามักจะปรึกษาหารือกันในทีมในทุกเรื่อง  เด็กน้อยกำลังจะ

อับจนหนทางถูกหมาป่าเจ้าเล่ห์หว่านล้อม ล่อหลอก ไล่ต้อนใช้ประโยชน์จากเขาโดยไม่รู้ตัว

"ไม่ต้องคิดมาหรอก แบมแบม นี่ไง  ชั้นมีตัวเลือกให้นายนะ  ปืนพกคู่นึง  เข็มทิศ วิทยุสื่อสาร  

แล้วก็แผนที่  ทั้ง 4 อย่างนี้ กับกระดาษเปล่า 4 ใบ"

"......."

"ทำไมเข้าใจอะไรยากหล่ะ  ของ 1 ชนิด แลกกับลายเซนต์ของนาย บนกระดาษเปล่า 1 ลายเซนต์  

ส่วนชั้นจะเอาไปทำอะไรนั้น  ไว้ขอคิดดูอีกทีนะ  รีบๆตัดสินใจเสีย ก่อนที่นายจะไม่ได้เห็นแม้แต่

ศพของนายมาร์ค ต้วนนั่น"

".........."

"...คุณวูฟเห็นแบมเป็นเด็กอมมือเหรอครับ  การเซนต์เอกสารอะไรลงไปสุ่มสี่สุ่มห้าโดยไม่อ่าน

เงื่อนไขก่อน  ใครเขาจะทำกัน  ถ้าตอนหลังคุณนำมันไปใส่ข้อความที่แบมเสียเปรียบหรือเสียหาย  

แบมมิแย่หรือ?"

"มันจะไม่มีอะไรเลวร้ายอย่างที่นายคิดหรอกน่า  ข้อแรกชั้นหวังดีกับนายจริงจริ๊ง  จริงๆ เพราะนาย

น่ารักถูกใจชั้นไง  ดังนั้นชั้นคงไม่ใส่ข้อความอะไรที่ทำให้นายเดือดร้อนลงไปหรอก  ข้อสอง  เรื่อง

ที่ชั้นจะเอามันไปใช้ทำอะไร ก็ต้องเป็นเรื่องที่เป็นประโยชน์กับตัวชั้น  แต่มันก็คงจะไม่ละเมิดเงื่อน

ไขใดๆที่นายได้เซนต์ไว้กับบริษัท JYP อยู่แล้วก่อนหน้านี้ แต่เรื่องของเรื่องก็คือชั้นยังไม่ได้คิดเอาไว้

ว่าจะหาประโยชน์จากนายยังไง เลยยังไม่ได้ระบุสิ่งที่ชั้นต้องการลงไปหน่ะ (ชั้นกำลังรอจังหวะที่

นายจะทำประโยชน์ให้ชั้นได้สูงสุดอยู่ )"

"ทำไมฟังดูเหมือนคุณวูฟอยากจะช่วยแบม หวังดีกับแบมว่างั้น?  แต่คนที่ประสงค์ดีต่อกันคงไม่

ต้องมามีเงื่อนไข ตั้งแง่ให้แบมต้องเซนต์อะไรไว้เป็นการตอบแทนด้วยหรอกมั้งครับ  คุณไม่คิดจะ

ทำดีเพื่อให้เป็นบุญคุณต่อกันก่อนค่อยให้แบมทดแทนทีหลังหรือ?" 

"แบมแบม  นายคงไม่คิดว่าโลกนี้จะหมุนไปได้ด้วยความปรารถนาดีต่อกันของผู้คนอย่างเดียว

กระมัง ชั้นเป็นพ่อค้า ก็ย่อมต้องอยากเอารัดเอาเปรียบได้ค่าดำเนินธุรกิจ กำไร อะไรนิดๆหน่อยๆ

ติดไม้ติดมือใช่ไหมหล่ะ  การดักฟังวิทยุคลื่นสั้นของพวกนั้น  กับการบอกข้อมูลสำคัญกับนายมัน

ก็ต้องเสียค่าใช้จ่าย ใช้ทรัพยากรไปไม่น้อยนา  จริงๆแล้วตัวนาย และทีมGOT7 ของนายก็ยังไม่ได้

มีมูลค่ามากมาย จนทำให้ชั้นต้องชายตาเสียเวลามองหรอกนะ เพียงแต่ตอนนี้ชั้นดันมาอยู่ตรงนี้

พอดี และการทำอะไรฟรีๆมันก็ไม่มีในนโยบายของชั้นไง"

"......แบมแบมเข้าใจแล้ว ... ส่งปากกามาสิครับ  (คนที่มาว่าทีมแบมไม่มีค่าควรแก่การสนใจมันจะ

ต้องเสียใจในภายหลัง)" เด็กน้อยจำต้องข่มอารมณ์ไว้ แล้วนึกถึงสิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้

นี่ถือว่าเป็นโอกาสในการช่วยพี่มาร์ค  แบมต้องคว้าเอาไว้   แต่จะให้แบมเสียอยู่เปรียบฝ่ายเดียว

นั้น ...คงไม่มีวันแน่ๆ

จะเซนต์กี่ใบดี....  อะไรสำคัญที่สุด...  อาวุธเหรอ ... บาเร็ตต้า Duo-D-Eagle  .45 นับว่าเป็นปืนคู่ที่สวย

แรง และเหมาะกับแบมมากทีเดียว  แต่ถ้ามีอาวุธอย่างเดียว แบมจะไปหาพี่มาร์คในป่ามืดๆเจอได้

ยังไง  มันก็ต้องมีแผนที่ด้วยไหม  เมื่อกี้ได้ยินตำแหน่งของพี่มาร์คแล้ว  ละติจูดที่ 34 องศา 

29 ลิปดา 15.8 ฟิลิปดาเหนือ  ลองติจูดที่  127 องศา 44 ลิปดา34.8 ฟิลิปดา ตะวันออก  ถ้าได้พล๊อทเทียบ

กับจุดบนแผนที่นั้นก็น่าจะหาจุดที่พี่เขาอยู่ไม่ยากแล้ว และโชคดีที่แผนที่นั้นเป็นแบบโทโปรกราฟิค 

มีการบอกระยะสูงต่ำของแผ่นดิน ช่วงเนิน ภูเขา หรือทะเล แม่น้ำ  ซึ่งช่วยให้การหาระยะทางที่ใกล้

และสะดวกที่สุดเป็นไปได้ง่าย สามารถรู้ว่าตรงไหนเป็นป่า เนิน หรือหุบเหว ต้องหลีกหลบ หรือใช้

ประโยชน์  ช่วยทุ่นเวลาประหยัดพลังงานในการค้นหาได้เยอะ  แต่แค่แผนที่ พอวิ่งออกไปข้างนอก

ก็ไม่รู้ทิศเหนือใต้ ออกตก อยู่ดี  เพราะได้ยินว่าข้างนอกนั้นเป็นเขตป่า การมองท้องฟ้า หากลุ่มดาว

บอกตำแหน่งก็ไม่ใช่ได้ทำได้ง่ายๆ  ดังนั้น เข็มทิศก็จำเป็นเถอะนะ  แล้วสุดท้าย ในป่าไม่ได้มีแต่พี่

มาร์คที่รออยู่  ยังเหลือทีมเดลต้า อีกไม่รู้ตั้งกี่คน  ถ้ารู้การเคลื่อนไหวหรือตำแหน่งของอีกฝ่าย จาก

วิทยุคลื่นสั้นนี่ ก็จะได้ง่ายในการหลบหลีกหรือเข้าโจมตีไม่ใช่เหรอ  ... ของทุกชิ้นดูจำเป็นไปหมด  

แบมแบมไม่มีเวลาคิดให้ละเอียดถ้วนถี่ ดีกว่านี้แล้ว เด็กน้อยจึงจำใจเซนต์กระดาษเปล่าทั้งสี่ใบ     

ในที่สุด

ร่างเล็กดูกระวนกระวาย ตื่นๆ สั่นๆ  ดูเครียด ล๊อกแล๊ก  เหมือนกระต่ายน้อยที่กำลังเสียขวัญ  คุณ

วูฟไม่ได้รู้จักแบมแบมมาก่อนหน้านี้  เขารู้แต่ว่าเด็กคนนี้เป็นไอดอลนักฆ่าที่เป็นคนไทย  น่าจะ

สื่อสารกันรู้เรื่อง และอยากหาประโยชน์จากแบมแบมมาก่อนได้พบกันอยู่แล้ว แต่ไม่รู้จะเริ่มจาก

วิธีไหน โชคดีที่การข่าว  การทำงานสกปรกโดยปรกติของเขารอบนี้  สร้างทางกอบโกยให้เขา

อย่างดีโดย ไม่ต้องวางแผนมาก  แบมแบมเข้ามาติดกับดักเองเสียงั้น แล้วเด็กคนนี้ก็ยังดูมีอนาคต

ไกลในวงการนักฆ่าอยู่  ยังไงเขาก็ต้องหาทางช่วยเหลือไม่ให้อาชีพไอดอลนักฆ่าของแบมแบม

ต้องมาจบลงแค่แผนของพวก 1theK อยู่แล้ว

การทำงานสกปรกกับผู้คนที่ล้วนอันตรายอยู่เสมอนั้นทำให้คุณวูฟเองก็พอมีฝีไม้ลายมือด้านการ

ต่อสู้ติดตัวมาไม่น้อย  บอดี้การ์ดเด็กหนุ่ม หน้าตาหล่อเหลา เขาก็คัดเลือกมาอย่างดี ไม่ใช่แบม

แบมจะมองตรงนี้ไม่ออก แต่คนพวกนี้เป็นฝ่ายทำให้แบมแบมจนตรอกไร้ทางเลือกเองนะ  ...แบม

แบมจัดการเรียงกระดาษสี่แผ่นที่เซนต์เสร็จ เดินไปยื่นให้คนที่นั่งทำหน้าเหนืออย่างสบายใจ 

อยู่อีกฟากของโต๊ะ

กระดาษขาวที่มีลายเซนต์ของแบมแบม ถูกโปรยกระจายขึ้นไปในอากาศก่อนที่จะถึงมือคุณวูฟ

เพียงเล็กน้อย  คนมีอายุที่เคยดูแคลน เห็นแบมแบม เป็นเด็กตัวเล็กเคยทำท่าหวาดกลัว หัวหด

ก่อนหน้าไม่ทันได้ตั้งตัวรับ  ในชั่วแวบที่เป้าสายตาของผู้มาเยือนทั้งหมดหันตามกระดาษที่ลอย

คว้าง สูงเกินคว้า  แบมแบมจัดการกวาดของที่ต้องการ แผนที่ เข็มทิศ วิทยุ ยัดใส่กระเป๋ากางเกง

รวบไว้ในครั้งเดียว  ส่วนปืนคู่สองกระบอกก็ฉวยได้ทันและนำมันมาถือไว้

แย่ชมัด  ปืนสองกระบอกนี้เบากว่าที่ควรจะเป็น!!  ทันทีที่จับแบมแบมก็รับรู้ถึงน้ำหนักของมันว่า ปืน

ยังไม่ได้ใส่แมกกาซีน บรรจุกระสุน  คุณวูฟมีลูกเล่นแพรวพราวไม่เลว  แต่ตอนนี้แบมแบมก็ถอยไม่

ได้แล้วเหมือนกัน 

มือเล็กโยนปืนทิ้งไป 1 กระบอก แล้วเปลี่ยนมาใช้มือข้างนั้นเท้าโต๊ะแทน เด็กน้อยอาศัยความ

ว่องไว ปราดเปรียว กระโดดข้ามมุมโต๊ะ จับด้ามปืนเปล่าที่ฉวยได้ไว้ยังมืออีกข้างต่างสนับมือ  

จัดการฟาดไปยัง บอดี้การ์ดคนใกล้สุดไม่ยั้ง   ร่างเล็กโถมตัวเข้าใส่ กระโดดคร่อมแล้วล้วงปืน

ของเจ้านั่นที่พกไว้ที่ซองปืน ซอกหน้าอก ยิงใส่เจ้าของมันแทน  เข้าแสกหน้า โดยไร้ทางปัด

ป้อง   บอร์ดี้การ์ดคนที่สองทันตั้งสติตามมา มันควักปืนยิงแบมแบมทันที แต่ร่างเล็กกะจังหวะ

ไว้แล้วจึงพุ่งชาร์ตที่ขา เพราะว่าแบมแบมยังก้มต่ำอยู่  แรงระนาบโถมให้บอร์ดี้การ์ดคนที่สองที่

ยืนสูงกว่าล้มลงหงายหลังเสียจังหวะ แบมแบมได้ทีเข้าแย่งปืนมาได้อีกกระบอก  เด็กน้อยไม่มี

ลังเลที่จะเหนี่ยวไกแสกหน้าผากซ้ำสองอีกครั้ง  จัดการคนประสงค์ร้ายให้แน่นิ่งตามเพื่อนของ

มันไป

คุณวูฟรีบคว้ากระดาษพวกนั้นไว้ตอนที่แบมแบมกำลังจัดการกับสองบอร์ดี้การ์ดอย่างชุนลมุน จาก

นั้นก็หันมาหยิบได้ปืน .45 ดูโอ้ ดี อีเกิล กระบอกที่แบมแบมเหวี่ยงวางทิ้งไว้บนโต๊ะ  มือใหญ่สั่น

หงึก หงัก เพราะร้างการต่อสู้มานานกำลังล้วงแม๊กกาซีน จากเสื้อโคทลายพรางของตัวเองใส่เข้า

ไปตรงด้ามปืนอย่างทุลักทุเล  แบมแบมไม่ลังเลที่จะพุ่งเข้าใส่เพื่อดึงกระดาษลายเซนต์ของตัว

เองออกมาในจังหวะนั้น  ก่อนเพียงเสี้ยววินาทีที่กระสุนของคุณวูฟโหลดเสร็จแล้วยิงสวน  ลูกปืน

มั่วซั่ว ผสมโทสะของชายร่างท้วมบังเอิญตามโดนแขนของแบมแบมที่ได้ของที่ต้องการแล้ว ร่าง

เล็กกลับตัวรีบวิ่งลิ่วหนีออกประตูไปอย่างไม่เหลียวหลัง  ใครจะนึกว่าเด็กน้อยดูไร้พิษภัยจะ กล้า

หาญชาญชัยต่อสู้ 1 ต่อ 3 แถมชนะหนีไปได้พร้อมอุปกรณ์และกระดาษลายเซนต์กัน  

ร่างท้วมได้แต่กำมือแน่น แล้วเข่นเขี้ยว ถึงจะโมโหมาก  ที่โดนเด็กแสบเล่นเข้าให้  แต่ก็ต้องข่มใจ

ไม่ตามไป  เพราะอาจจะได้ไม่คุ้มเสียกับการไล่ต้อนคนจนจนตรอกแบบนั้น    แบมแบมสินะ ...เด็ก

คนนี้เก่งไม่เลว  และดูมีค่ามากกว่าที่คิด  ชั้นจะจำนายไว้    ถึงจะพลาดขาดทุนตอนนี้เขาก็ไม่ได้เสีย

อะไรมากไปกว่าบอร์ดดี้การ์ด แค่คน สองคน  แถมเมื่อมองรอบห้องดีๆ  คุณวูฟก็ยังตาดีเห็นมี

กระดาษสีขาว พร้อมลายเซนต์ของแบมแบม ตกอยู่ไว้อีก 1 แผ่นแหนะ ..หึ หึ  โชคของชั้นก็ไม่ได้

แย่เท่าไหร่   นายหนีชั้นไม่พ้นเสียแล้วหล่ะเด็กน้อย

..

..

..

..

..

..

..

..

..

ย้อนเวลากลับไปอีก  ก่อนหน้านี้ช่วงพลบค่ำ  ตั้งแต่มาร์คว่ายน้ำกลับไปเอาเรือยังชายฝั่ง  แจ๊กสัน

ก็เห็นคนพวกนั้น - พวกทีมหมาเริ่มมีปากเสียงกับแจบอมเรื่องที่ช่วยพยุงเขาที่เป็นตะคริวไม่ไหว   

โอเค ว่าตอนแรกเขาเป็นตะคริวจริงๆ  แต่มันก็มีท่าบริหารช่วยยืดกล้ามเนื้อให้หายได้  ไม่มีอะไร

น่าตระหนก ตกใจทั้งนั้น  ถ้าเกิดเป็นตะคริวระหว่างที่อยู่ในน้ำ  บากทีหากเราวอร์มร่างกายไม่ดีพอ 

แล้วไปเจอน้ำที่เย็นกะทันหัน  ก็อาจเป็นตะคริวได้  มันก็ไม่ใช่เรื่องเหนือการคาดหมายสักเท่าไหร่  

อันดับแรกให้ตั้งสติให้ดี  ถ้ามีคนที่สามารถช่วยเหลือได้ทันท่วงทีก็ดีไป  แค่ตะโกนเรียกมา  แต่ถ้า

ไม่มีใครช่วย ก็ให้สูดหายใจเข้าลึกๆ ถ้าไม่ไกลฝั่งมากก็ว่ายน้ำในท่าพักหรือพยุงตัวลอยหงายหน้า

ค่อยๆกระดืบเข้าฝั่งไป  แต่ถ้าอยู่ไกลมากก็พยายามยืดกล้ามเนื้อช่วยเหลือตัวเองก่อน  อย่างตอนนี้

ผมเป็นตะคริวที่น่อง ก็ยืดกล้ามเนื้อน่องก่อนโดยการจับปลายเท้างอเข้าด้านหน้าแข้ง สลับกับการ

งอเข่าแล้วนวดน่องเบาๆ  สามารถทำได้เลยขณะอยู่ในน้ำจนกว่าจะดีขึ้น  ผมหันไปสบตาแจบอม 

แล้วชี้ลงไปใต้น้ำ ถึงจะมืดแล้วแต่ใต้ทะเลที่ปรกติ กับผิดปรกติพวกผมย่อมแยกออก ผมให้แจบอม

จัดการพวกทีมหมาที่เหลือไป  ส่วนผมแกล้งเสียสละว่ายออกมาเพื่อรักษาชีวิตคนส่วนใหญ่ไว้ไม่ให้

ตายตกตามกันจากการเป็นภาระว่างั้น  ในจังหวะที่ทุกคนมัวโต้เถียงกันอยู่ ผมก็ถีบตัวเองพุ่งดำดิ่ง

ลงไปสู่ใต้น้ำ  เบื้องล่างนั่นมีมนุษย์กบใส่ชุดประดาน้ำแบบสกูบ้า ซุ่มอยู่ลึกลงไป

แสงอาทิตย์หมดไปได้สักพักแล้ว ท้องทะเลเบื้องหน้ามันก็มืดกันทั้งสองฝ่าย  แต่ประกายจากฟอง

อากาศ และแสงเรืองสีฟ้าอ่อนของพรายน้ำจากนาฬิกาดำน้ำที่ข้อมือของมนุษย์กบคนนั้นมันทำให้

ผมหาเป้าหมายได้ง่ายกว่า  แทงค์ออกซิเจนที่หลังทำให้เจ้านั่นเคลื่อนไหวได้ไม่ดีนัก  มาแอบทำ

อะไรแบบนี้ไม่ดีเอาเสียเลยนะครับ  เจ้ามนุษย์กบใช้ปืนยิงเปิดมาทางผมก่อนแหม่..อันตรายจริงๆ

ด้วย  แต่ใต้น้ำแบบนี้คงเล็งผมได้ยากหน่อยนะ ไหนเลยยังจะมีแรงต้านของน้ำรวมถึงกระแสน้ำไหล

ใต้ทะเลนี่ ที่สามารถพัดเบี่ยงลูกปืนให้เปลี่ยนทิศทางได้ ผมว่ายน้ำอ้อมไปด้านหลังของมัน  ด้วยถัง

ออกซิเจนที่ใหญ่และหนักคงเพราะต้องซุ่มอยู่ใต้น้ำนาน และไม่คิดว่าพวกผมจะจับได้ และตอบโต้  

มันไม่มีทางกลับตัวทันผมที่ว่ายตัวเปล่าหรอกครับ  ผมใช้ส้นรองเท้าคอมแบท กระแทกที่ถังอากาศ

ของเจ้านั่น  มีปลายมีดพกคมกริบที่ผมแอบเสียบมาในรองเท้ายืนออกมา  ผมวาดขาปาดมือเจ้านั่น

ให้ปืนสั้นหลุดจากมือมันจมลงไป  เจ้านั่นก็ไม่ใช่ขนมให้เคี้ยวได้ง่ายๆ มีตอบโต้มาด้วยการใช้มีด

ยาวเงาวับที่พกมาฟันใส่ผม

คมมีดแวววาวเฉือนเข้าเนื้อได้เลือดผมไปจนได้  และเพราะผมเริ่มจะหมดลมหายใจแล้วจึงต้อง

ตะเกียดตะกายขึ้นไปยังผิวน้ำ  เจ้ามนุษย์กบนั่นดึงขาผมไว้ราวกับวิญญาณอาฆาตไม่ยอมปล่อย  

แต่ก็เป็นโอกาสดีให้ผมสะบัดปลายรองเท้าติดมีดเข้าใส่มัน  เจ้านั่นจ้วงมีดปักเข้าขาผมจนได้แผล

ใหญแลกกับที่ผมยอมให้  เพื่อใช้จังหวะนั้นสวนมีดปลายรองเท้าปักเข้าที่หลอดลมของมันบ้าง  

ร่างใหญ่กำยำถึงดิ้นพล่าน มือเหนียวลากรั้งร่างผมไว้ไม่ปล่อย ดึงผมค่อยๆจมลงแต่สุดท้ายก็หมด

ลมไปก่อน ก็ต้องขอบใจมันอยู่นะครับ เพราะผมสามารถอาศัยถีบหัวมันจมลงไปใต้ทะเลพร้อม

อุปกรณ์ดำน้ำ แล้วดีดตัวพุ่งขึ้นสู่ผิวน้ำได้ไวขึ้น  ก่อนที่จะหมดลมหายใจตามมันไป 

ผมสามารถดำน้ำได้นานกว่า 3 นาที การทำแบบนี้ไม่ยากสำหรับผมหรอกครับ(แค่เกือบแย่)  แต่

มันลำบากตรงที่เมื่อโผล่พ้นน้ำอีกที  ผมก็ไม่รู้แล้วว่าตอนนี้ตำแหน่งตรงนี้คือที่ไหน ตอนที่สู้กับ

เจ้านั่นใต้น้ำข้างล่างนี่เราก็ปลุกปล้ำแหวกว่ายไปมาไม่รู้ทิศทางกันดีเสียด้วย   ผมไม่ใช่พวกที่

สามารถดูทิศทางจากดวงดาว  หรือเก่งเรื่องแผนที่เหมือนคนอื่นๆในทีม GOT7เสียด้วยสิ  สารภาพ

เลยว่าหากไม่มีพวกจินยอง  ยองแจคอยบอกกำกับทิศทางละก็  เวลาไปไหนมาไหนคนเดียว 

หรือแม้แต่ตอนแข่งขัน ผมก็มักหลงทิศหลงทางเป็นประจำหล่ะครับ  ....เฮ้อ  ชักคิดถึง ยองแจ

ขึ้นมาแล้วสิ  หวังว่าเขาคงจะกลับเข้าฝั่งอย่างปลอดภัยดีนะ  ส่วนสมาชิกทีม GOT7 คนอื่นหน่ะ 

ช่างเฮดมันเถ๊อะ 

ถ้าเป็นการฝึกทางทะเลทั่วไป ผมสามารถลอยคออยู่ได้ สองถึง สามวัน  และอาจอยู่ได้นานกว่านั้น

แม้จะอดอาหาร  ขอแค่มีน้ำ มีฝนตกมาก็พอ   แต่กับการฝึกรอบนี้ผมก็ไม่เข้าใจว่าพวกครูฝึกเขา

ต้องการอะไร  จริงอยู่มันคล้ายกับการฝึกของ S.E.A.L. ตั้งแต่การคัดเลือก  ว่ายน้ำ วิ่ง ยึดแขน กลิ้ง

บนหาด แบกเรือ และอื่นๆที่แจบอมเคยเล่าให้ฟังตอนที่เขากับจินยองเคยมาฝึกเมื่อครั้งเป็น JJP 

แต่ผมก็ไม่เคยได้ยินว่ามีการทดสอบกันด้วยการลอบทำร้าย  ยิงกันใต้น้ำ  แต่...คิดไปก็ปวดหัว 

เดี๋ยวพวกแจบอม จินยองคงหาคำตอบได้เอง  พวกแบ๊กอัพทีมหมานี่ก็น่าสงสัยมาก  ปรกติพวก

เทรนนี่ของทีมแบ๊คอัพจะต้องมีความเกรงใจให้ไอดอลบ้าง  แต่ดูพวกนั้นดูมั่นใจแปลกๆ   

....แล้วนี่ผมจะชิลไปไหม ลอยคอไปเรื่อยๆแบบนี้ รอสัก1-2 วัน เดี๋ยวพวก GOT7 คนอื่นก็คงมา

ตามหาผมเองหล่ะ  หรืออาจจะโชคดีเจอเรือหาปลาที่ผ่านไปผ่านมาสักลำ  ค่อยขออาศัยเค้าไป 

...ไม่ทันไรผมก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ของเรื่อที่ไหนสักลำไกลๆ ผสมเสียงคลื่นในทะเลแว่วมา 

เครื่องยนต์เทอร์โบของเรือใหญ่ที่ไม่ใช่เรือประมงเสียด้วย  แถวนี้ไม่ใช่สถานที่ตากอากาศที่จะมี

เรือโดยสารข้ามฟากแล่นผ่านสักหน่อยนะ  ใครมาล่องเรือทำอะไรน่าสงสัยอีกหล่ะเนี่ย!?

............................................

30 % ก่อนน๊า  มาลงไว้ก่อน  

ใครที่เป็นรี๊ดเดอร์เบอร์เก่าแก่จะรู้ดี  มีกำหนดการณ์ลงตอนใหม่ทีไร ไรท์เบี้ยวตลอด  555

ม่ายเอาๆๆ เค้าจะเป็นคนดี  จะทำให้ได้  คือเรื่องนี้มันมีสาเหตุจริงๆนะ

บางทีเราก็สงสัย ทำไมไรท์เตอร์ดังมักหายตัวไปตอนฟิคกำลังไคล์แม๊ก  บางคนบอกป่วย

ตอนนี้เราเลยเจอกับตัว นี่เรากำลังจะดังหรือเปล่านะ(แต่คิดว่าไม่ 555) จะลงฟิคแล้วหายไป 

คือป่วยต้องไปนอนให้น้ำเกลือจริงๆไง หรือเพราะเขียนถึง เซทให้น้ำเกลือมากไป(ตอนที่แล้ว) 

เลยต้องไปนอนมองมันอยู่ 4 ชั่วโมงก็ไม่รู้เนาะ  นี่ไม่ได้อ้างจริง จริ๊งงง (เสียงสูง)

**ขอบคุณทุกกำลังใจที่บอกให้สู้ๆนะคะ บางทีเราก็คิดว่าเขียนบู๊ต่อกันยาวๆ คนอ่านจะเบื่อไหม?  

แต่เราว่ารักๆใคร่ๆ ก็มีคนเขียนเยอะแล้วไง เปลี่ยนบรรยากาศมั่งเนาะ  ภาคเกาะนรกคงจะจบใน

ตอนนี้นี่แหละ  รับรอง 70 % ที่เหลือจะยาวววววว และเลือดสาดต่อไป 555