ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Chapter 15 ถ้าเค้าหมดรักแล้ว จะยื้อไปก้ไร้ประโยชน์
" ก็เพราะเราเป็นเพื่อนกันไง" คำๆนี้ยังคงก้องอยู่ในสมองของร่างบาง ทำไมมันรู้สึกเจ็บจี้ดที่หัวใจเนี้ย ร่างบางคิดอย่างกระวนกระวาย
รถแล่นมาเรื่อยๆจนถึงคฤหัสถ์
"คิบอม กลับมาแล้วหรอ เฮ้ยทงแฮ เป็นอะไรน่ะ " คนจีนตกใจเมื่อเห็นผู้มาใหม่อยู่ในสภาพไม่สู้ดี
" มีไข้น่ะครับ ตาก.ลมนานไปหน่อย " คิบอมพูดขณะที่ค่อยๆพยุงร่างบางลงจากรถ
" เรียวอุค ช่วยจัดห้องว่างให้หน่อย ทงแฮไม่สบาย " ร่างสูงตะโกนบอกเจ้าของบ้านที่ยืนอยู่ตรงบันได
"ได้ๆๆ รอแป้บนึงนะ นี่ลุง ช่วยเตรียมห้องให้แขกหน่อย ด่วนเลย !!" ร่างเล็กสั่งพ่อบ้านก่อนที่พ่อบ้านจะรีบกระวีกระวาดเตรียม
ห้อง จนในที่สุดร่างบางก็ได้นอนพักผ่อน โดยมรคิบอม เรียวอุต เยซองนั่งเฝ้าอยู่ข้างๆเตียง
" คิบอม เล่าเรื่องทั้งหมดมาให้พี่ฟังเดี๋ยวนี้ "เยซองพูดเสียงเข้มแกมบังคับ คิบอมจึงยอกเล่าเรื่องทั้งหมดให้ทั้ง 2 ฟัง
" คิบอม นายเอารูปนั้นมาให้ฉันดูหน่อย "เรียวอุครีบร้อน เป็นไปไม่ได้น่า พี่จะอยู่กัยคยูได้ไง ร่างเล็กคิดอย่างร้อนใจ
" นี่ " คิบอมพูดพลางส่งมือถือของทงแฮให้ร่างเล็กดู เยซองเขยิบเข้ามาดูด้วย ร่างบางรับมือถือมาด้วยมือที่สั่น แล้วค่อยๆ
กดดูทีละภาพ น้ำใสๆเริ่มริ่นจากตา
" เออ ขอตัวก่อนนะ " ร่างเล็กพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆก่อนจะวิ่งออกจากห้องไป
" คิบอม ฝากทงแฮด้วย " เยซองพูดแล้ววิ่งตามร่างเล็กไป
" ฮือ......ฮือ.........ฮือ........" ร่างเล็กนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ที่ระเบียง ภาพที่ตนเห็นไหลเข้ามาในสมองช้าๆ ภาพมันชัดมาก คยูกำลังจับมือกับพี่ สายตาที่เค้ามองพี่ มันเป็นสายตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใย เราคงไม่มีค่าสำหรับเค้าอีกแล้วสินะ ร่างเล็กคิด
แล้วร้องไห้หนักกว่าเดิม
" เรียวอุค " เสียงที่คุ้นเคยเรียก ร่างเล็กหันมาตามเสียง
" พี่ เย ฮือ..ซอง " ร่างเล็กพูดด้วยเสียงที่สั่นๆ ก่อนจะกอดอีกฝ่ายและระบายน้ำตาออกมาอย่างสุดจะกลั้น เยวองกอดร่างเล็ก
ตอบด้วยรอยยิ้ม
" ร้องออกมาเลย นายจะได้สบายใจขึ้น " ร่างสูงพูดพลางลูบหัวอีกฝ่ายเป็นการปลอบโยน
" ค คยู..เค้า ..."
" พี่รู้แล้วล่ะ นายอย่าร้องไห้สิ เดี๋ยวพี่ก็ร้องไห้ตามหรอก "
" ..............."
" ภาพตะกี้มันก็สะเทือนใจพี่ไม่แพ้เราหรอก ไม่เอาน่า อย่าร้องไห้สิ " ร่างสูงพูดพลางเช็ดน้ำตาร่างเล็กอย่างเบามือ
" ฟังพี่นะเรียวอุค ถ้าคนเค้าหมดรักแล้ว จะมีประโยชน์อะไรถ้าจะพยายามวิงวอนให้เค้าอยู่ต่อ "
"................."
" ถ้าความรักของเรามันไม่มีค่าพอที่จะทำให้เค้าอยากอยู่ตรงนี้อีกแล้ว เราจะไปฉุดรั้งเค้าไปเพื่ออะไร "
".................."
"การพยายามฉุดดึงเขาเอาไว้อีกเพียงเพื่อจะได้รู้สึกว่า เขายังอยู่กับเรา มันทำให้เราเจ็บยิ่งขึ้น เพราะในใจของเค้าไม่มีเราแล้ว"
"...................."
" ถ้าเจ็บ ก็ต้องยอมรับความเจ็บ ผิดหวังก็ต้องยอมรับว่าผิดหวัง อย่าพยายามทำอะไรที่มีแต่จะทำให้มันยุ่งยากยิ่งขึ้น
คนที่ลำบากใจคือเขา แต่คนที่เจ็บกว่าเก่าคือตัวเราเอง "
" ........"
"ที่ต้องพยายามคือทำใจและยอมรับ อย่าดันทุรังอีกเลยมันจะทำให้ตัวเราเจ็บกว่าเดิม พี่ไม่อยากเห็นเรียวอุคของพี่ต้องมาร้อง
ไห้แบบนี้อีก พี่อยากให้เรียวอุคกลับมาสดใสอีกครั้งนะ " เยซองพูดพลางลูบหัวเรียวอุคอย่างเอ็นดู
" พี่เยซอง " ร่างเล็กกอดอีกฝ่ายแน่นกว่าเดิม
" พี่จะอยู่ข้างๆเรียวอุคเอง พี่สัญญา " ร่างสูงพูดพลางยิ้มอย่างอบอุ่น
" พี่สัญญาแล้วนะ " ร่างเล็กหยุดร้องไห้แล้วเริ่มยิ้ม
" จำไว้นะเรียวอุค เราเลือกที่จะเจ็บน้อยลง ค่อยๆคุยกับหัวใจตัวเอง ให้เข้าใจความรักและยอมรับความเจ็บปวดเมื่อความรัก
ไม่เป็นดั่งที่คิด เรามีสิทธิ์ที่จะเสียใจ แต่ไม่มีสิทธิ์ที่จะท้อแท้จนหมดกำลังใจ " พูดจบเยซองก็เดินไป ปล่อยให้ร่างเล็กได้ใช้
เวลาทบทวนเรื่องราวต่างๆ โดยไม่ให้กฝ่ายเห็นน้ำตาของตน
ในใจของนายยังมีผมอยู่หรือเปล่า ซองมิน
[ To Be Continue in Chapter 16 ]
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น