ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4 เพราะผมอีกแล้วหรอ ผมถึงต้องเสียคนสำคัญไปอีกคน
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง
" ขอโทษนะมาสายไปหน่อย" เยซองพูดขอโทษเรียวอุคที่ตนมาช้า
" ไม่เป็นไร เข้ามาก่อนสิ" แล้วเรียวอุคก็รีบลากเยซองเข้าห้องของตน ก่อนจะเริ่มเปิดบทสนทนา
" ทำไมมินถึงหนีออกจากบ้านล่ะ ลองบอกเหตุผลดีดีมาซีกข้อดิ" เยซองเลิกคิ้ว
" คือ พี่เค้าโดนพ่อบังคับให้แต่งงานกับชินดง ผมก็เลยแนะนำพี่เค้าไปเล่นๆ ไม่คิดว่าพี่เค้าจะทำจิงๆ ผมผิดเอง ผมขอโทษ!!! " เรียวอุคพูดพร้อมกับยกมือขึ้นไหว้เยซอง
" ช่างมันเถอะ เรื่องมันเกิดไปแล้วก้ปล่อยให้เกิดไป แล้วนี่มีอะไรคืบหน้ามั้ย"
" คือก่อนไป พี่เค้าทิ้งจดหมายเอาไว้น่ะ แต่ตอนนี้อยุ่ที่แม่ พี่ก็เขียนไว้ว่า ไม่ต้องเป็นห่วง ซักวันเค้าต้องพบกับใครซักคนที่เค้ารักแน่ๆ แล้ววันนั้นพี่จะกลับมา เออ ผมไม่ได้ตั้งใจทำร้ายจิตใจพี่นะ" เรียวอุครีบพูดแก้ตัวก่อน
" ซักวันจะได้พบกับใครซักคนงั้นหรอ" เยซองทวนคำพูดของร่างเล็กที่อยู่ตรงหน้า สีหน้าแสดงถึงความกังวลอย่างเห็นได้
ชัด
" เออ ผมว่าพี่เค้าคงหาขออ้างกะมั้งครับ พี่ไม่มีทางนอกใจคุณหรอก พี่น่ะรักคุณจะตาย" เรียวอุคพูดพร้อมกับยิ้มให้คนตรงหน้าเป็นการให้กำลังใจ
" ขอบใจนะเรียวอุค" สีหน้าของเยซองดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
" เออ เดี๋ยวชั้นลองโทรถามเพื่อนของมินดูนะ"
" ผมโทรแล้วแต่พวกเค้าไม่รับกันเลย'
" ถ้าเป็นชั้นอาจจะรับก็ได้" เยซองพูดพร้อมกับกดปุ่มโทรออก
ตู้ด...........ตู้ด...............
" ฮัลโหล ทงแฮป่ะ นี่กูเองเย่ รุ้เปล่าว่ามินหนีออกจากบ้าน เฮ้ยอย่าโว้ยวายสิฟะ รีบมาที่บ้านมินเลย ฝากบอกคนอื่นด้วย โอเค รีบมานะเฟ้ย" พูดจบเยซองก็กดปุ่มวางสายไป
" เป็นไงบ้างครับ" เรียวอุคหันมาถามอย่างลุ้นๆ
" พวกนั้นกำลังจะมาแล้วล่ะ" เยซองหันมายิ้มให้ร่างเล็ก ก่อนจะหัวเราะกับท่าทางดีใจของเรียวอุค
" ดีจังเลย ขอบคุณครับ เดี๋ยวผมโทรหาคยูก่อนนะครับ" ร่างเล้กหันไปกระดี้กระด้าก่อนจะโทรหาชายหนุ่มที่เอ่ยชื่อ
"คยู??? ใครอ่ะ" ชายหน้ากลมถามร่างเล็ก แต่ดูเหมือนว่าร่างเล็กจะไม่ได้สนใจฟังคำถามของเขาเลย และยังคงโทรหาใครซักคนอยู่
" ฮัลโหล คยูไม่ได้โทรหาเลยอ่ะ โทษทีพอดีที่บ้านยุ่งๆน่ะ"
[ นี่คือข้อความเสียงที่เจ้าของหมายเลยฝากไว้ กรุณาฟังข้อความเสียงหลังเสียงสัญญาน]
" ...คยู " น้ำเสียงของร่างเล็กแสดงถึงความกังวลอยุ่ลึกๆ
[ ปิ้บ... เรียว ชั้นว่านายต้องโทรหาชั้นแน่ แต่ตอนนี้ชั้นไม่สะดวกกับนายเองน่ะ]
"...... "
[ คือตอนนี้หัวใจของชั้นเริ่มสั่นคลอนลงตั้งแต่นายเคยบอกเลิกกับชั้น ]
" คยู นาย ] น้ำใสๆเริ่มรินของจากตาของร่างเล็กช้าๆ
[ชั้นขอพิสูจน์หัวใจของตัวเองว่าตอนนี้ชั้นยังรักนายอยู่หรือเปล่า ไม่สิ ควรบอกว่าชั้นอยากให้นายรู้ว่า การถูกทิ้งมันทรมานแค่ไหน ]
" ไม่นะคยู "
[ตอนนี้ชั้นอยากใช้ความคิดอยู่เงียบๆก่อน ไว้ชั้นทำใจได้หรือลืมเรื่องราวร้ายๆได้ก่อน ชั้นจะกลับมาหานาย ]
" ....." น้ำตายังคงไหลไม่ยอมหยุด นี่ชั้นขาดเค้าไม่ได้จิงๆเหรอ
[และตอนที่ชั้นซ่อนตัวอยู่ตรงตู้เสื้อผ้า ชั้นได้ยินนายพูดเกี่ยวกับหนีออกจากบ้าน ชั้นเลยคิดที่จะทำวิธีบ้าๆแบบนี้ ขอโทษนะเรียวขอชั้นอยู่คนเดียวซักพัก ชั้นรับรองว่าหัวใจชั้นจะไม่เปลื่ยนแปลง ลาก่อน ....ปิ้บ]
" คยุ !!! คยู!!! ฮือ ฮือ..."เรียวอุคระเบิดน้ำตาออกมา เพราะฉันอีกแล้วหรอ ฉันต้องเสียคนสำคัญไปอีกคน เพราะตัวฉันเอง เรียวอุคคิดในใจ
" เรียวอุค เรียวอุค เป็นอะไรไปน่ะ" คนที่อยู่ข้างๆรีบวิ่งเข้ามาปลอบร่างเล็ก
" คยู คยูทิ้งผมไปแล้ว ชั้นทำตัวผมเองอีกแล้ว ชั้นต้องเสียที่ผมรักไปทั้ง2คน เพราะผมเอง"
" ....." ไม่มีเสียงตอบรับจากคนข้างหน้า แต่เป็นอ้อมกอด อ้อมกอดที่อบอุ่นซึ่งทำให้คนที่ถูกกอดประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนคนที่กอดจะกระซิบข้างๆหูร่างเล็ก
" อย่าร้องไห้สิ ถึงชั้นจะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่แต่ดูเหมือนว่าคนรักของนายคงจะหนีไปเหมือนกับชั้นสินะ" เขาถามร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมกอด
" นายไม่ได้ไม่เหลือใครซักหน่อย นายยังมีชั้น ครอบครัวของนายที่พร้อมจะช่วยนาย นายไม่ได้ตัวคนเดียวนะ ชั้นจะช่วยนายตามหาคนรักเอง ก็เหมือนกับที่นายกำลังจะช่วยชั้นตามหาซองมินไง อย่าร้องไห้นะ โอ๋ โอ๋ "
" ขอบใจ ขอบใจนะเยซอง " ร่างเล็กเริ่มหยุดร้องไห้ และกอดเยซองตอบ อยากรู้จิงๆ ว่าทำไมผมถึงรู้สึกว่าอ้อมกอดนี้ อบอุ่นจัง มันทำให้ผมลืมความเศร้าไปได้ชั่วคณะ ทำไมกัน ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกัน
[To Be Continue In Chapter 5 อีกไม่นาน]
" ขอโทษนะมาสายไปหน่อย" เยซองพูดขอโทษเรียวอุคที่ตนมาช้า
" ไม่เป็นไร เข้ามาก่อนสิ" แล้วเรียวอุคก็รีบลากเยซองเข้าห้องของตน ก่อนจะเริ่มเปิดบทสนทนา
" ทำไมมินถึงหนีออกจากบ้านล่ะ ลองบอกเหตุผลดีดีมาซีกข้อดิ" เยซองเลิกคิ้ว
" คือ พี่เค้าโดนพ่อบังคับให้แต่งงานกับชินดง ผมก็เลยแนะนำพี่เค้าไปเล่นๆ ไม่คิดว่าพี่เค้าจะทำจิงๆ ผมผิดเอง ผมขอโทษ!!! " เรียวอุคพูดพร้อมกับยกมือขึ้นไหว้เยซอง
" ช่างมันเถอะ เรื่องมันเกิดไปแล้วก้ปล่อยให้เกิดไป แล้วนี่มีอะไรคืบหน้ามั้ย"
" คือก่อนไป พี่เค้าทิ้งจดหมายเอาไว้น่ะ แต่ตอนนี้อยุ่ที่แม่ พี่ก็เขียนไว้ว่า ไม่ต้องเป็นห่วง ซักวันเค้าต้องพบกับใครซักคนที่เค้ารักแน่ๆ แล้ววันนั้นพี่จะกลับมา เออ ผมไม่ได้ตั้งใจทำร้ายจิตใจพี่นะ" เรียวอุครีบพูดแก้ตัวก่อน
" ซักวันจะได้พบกับใครซักคนงั้นหรอ" เยซองทวนคำพูดของร่างเล็กที่อยู่ตรงหน้า สีหน้าแสดงถึงความกังวลอย่างเห็นได้
ชัด
" เออ ผมว่าพี่เค้าคงหาขออ้างกะมั้งครับ พี่ไม่มีทางนอกใจคุณหรอก พี่น่ะรักคุณจะตาย" เรียวอุคพูดพร้อมกับยิ้มให้คนตรงหน้าเป็นการให้กำลังใจ
" ขอบใจนะเรียวอุค" สีหน้าของเยซองดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
" เออ เดี๋ยวชั้นลองโทรถามเพื่อนของมินดูนะ"
" ผมโทรแล้วแต่พวกเค้าไม่รับกันเลย'
" ถ้าเป็นชั้นอาจจะรับก็ได้" เยซองพูดพร้อมกับกดปุ่มโทรออก
ตู้ด...........ตู้ด...............
" ฮัลโหล ทงแฮป่ะ นี่กูเองเย่ รุ้เปล่าว่ามินหนีออกจากบ้าน เฮ้ยอย่าโว้ยวายสิฟะ รีบมาที่บ้านมินเลย ฝากบอกคนอื่นด้วย โอเค รีบมานะเฟ้ย" พูดจบเยซองก็กดปุ่มวางสายไป
" เป็นไงบ้างครับ" เรียวอุคหันมาถามอย่างลุ้นๆ
" พวกนั้นกำลังจะมาแล้วล่ะ" เยซองหันมายิ้มให้ร่างเล็ก ก่อนจะหัวเราะกับท่าทางดีใจของเรียวอุค
" ดีจังเลย ขอบคุณครับ เดี๋ยวผมโทรหาคยูก่อนนะครับ" ร่างเล้กหันไปกระดี้กระด้าก่อนจะโทรหาชายหนุ่มที่เอ่ยชื่อ
"คยู??? ใครอ่ะ" ชายหน้ากลมถามร่างเล็ก แต่ดูเหมือนว่าร่างเล็กจะไม่ได้สนใจฟังคำถามของเขาเลย และยังคงโทรหาใครซักคนอยู่
" ฮัลโหล คยูไม่ได้โทรหาเลยอ่ะ โทษทีพอดีที่บ้านยุ่งๆน่ะ"
[ นี่คือข้อความเสียงที่เจ้าของหมายเลยฝากไว้ กรุณาฟังข้อความเสียงหลังเสียงสัญญาน]
" ...คยู " น้ำเสียงของร่างเล็กแสดงถึงความกังวลอยุ่ลึกๆ
[ ปิ้บ... เรียว ชั้นว่านายต้องโทรหาชั้นแน่ แต่ตอนนี้ชั้นไม่สะดวกกับนายเองน่ะ]
"...... "
[ คือตอนนี้หัวใจของชั้นเริ่มสั่นคลอนลงตั้งแต่นายเคยบอกเลิกกับชั้น ]
" คยู นาย ] น้ำใสๆเริ่มรินของจากตาของร่างเล็กช้าๆ
[ชั้นขอพิสูจน์หัวใจของตัวเองว่าตอนนี้ชั้นยังรักนายอยู่หรือเปล่า ไม่สิ ควรบอกว่าชั้นอยากให้นายรู้ว่า การถูกทิ้งมันทรมานแค่ไหน ]
" ไม่นะคยู "
[ตอนนี้ชั้นอยากใช้ความคิดอยู่เงียบๆก่อน ไว้ชั้นทำใจได้หรือลืมเรื่องราวร้ายๆได้ก่อน ชั้นจะกลับมาหานาย ]
" ....." น้ำตายังคงไหลไม่ยอมหยุด นี่ชั้นขาดเค้าไม่ได้จิงๆเหรอ
[และตอนที่ชั้นซ่อนตัวอยู่ตรงตู้เสื้อผ้า ชั้นได้ยินนายพูดเกี่ยวกับหนีออกจากบ้าน ชั้นเลยคิดที่จะทำวิธีบ้าๆแบบนี้ ขอโทษนะเรียวขอชั้นอยู่คนเดียวซักพัก ชั้นรับรองว่าหัวใจชั้นจะไม่เปลื่ยนแปลง ลาก่อน ....ปิ้บ]
" คยุ !!! คยู!!! ฮือ ฮือ..."เรียวอุคระเบิดน้ำตาออกมา เพราะฉันอีกแล้วหรอ ฉันต้องเสียคนสำคัญไปอีกคน เพราะตัวฉันเอง เรียวอุคคิดในใจ
" เรียวอุค เรียวอุค เป็นอะไรไปน่ะ" คนที่อยู่ข้างๆรีบวิ่งเข้ามาปลอบร่างเล็ก
" คยู คยูทิ้งผมไปแล้ว ชั้นทำตัวผมเองอีกแล้ว ชั้นต้องเสียที่ผมรักไปทั้ง2คน เพราะผมเอง"
" ....." ไม่มีเสียงตอบรับจากคนข้างหน้า แต่เป็นอ้อมกอด อ้อมกอดที่อบอุ่นซึ่งทำให้คนที่ถูกกอดประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนคนที่กอดจะกระซิบข้างๆหูร่างเล็ก
" อย่าร้องไห้สิ ถึงชั้นจะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่แต่ดูเหมือนว่าคนรักของนายคงจะหนีไปเหมือนกับชั้นสินะ" เขาถามร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมกอด
" นายไม่ได้ไม่เหลือใครซักหน่อย นายยังมีชั้น ครอบครัวของนายที่พร้อมจะช่วยนาย นายไม่ได้ตัวคนเดียวนะ ชั้นจะช่วยนายตามหาคนรักเอง ก็เหมือนกับที่นายกำลังจะช่วยชั้นตามหาซองมินไง อย่าร้องไห้นะ โอ๋ โอ๋ "
" ขอบใจ ขอบใจนะเยซอง " ร่างเล็กเริ่มหยุดร้องไห้ และกอดเยซองตอบ อยากรู้จิงๆ ว่าทำไมผมถึงรู้สึกว่าอ้อมกอดนี้ อบอุ่นจัง มันทำให้ผมลืมความเศร้าไปได้ชั่วคณะ ทำไมกัน ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกัน
[To Be Continue In Chapter 5 อีกไม่นาน]
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น