ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7 ความเหงา
ก้อก ก้อก ก้อก
คยูฮยอนและซองมินหันไปทางเดียวกัน ก่อนจะหยุดการสนทนาครู่หนึ่ง
" คยู ตื่นยังเนี้ย เพื่อนนายเป็นไงบ้างอ่ะ ไข้ลดลงยังเนี้ย " ผู้มาใหม่พูดพลางเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับชามข้าวต้มในมือ
" พี่ทึกกี้!!!!!!!!!!!!!" ซองมินร้องออกมาด้วยความตกใจ ซึ่งอีกฝ่ายก็ตกใจไม่แพ้กัน
" มินนี่ !!! มาอยู่นี่ได้ไงเนี้ย ไหนเมื่อวานโทรมาบอกพี่ไง ว่าเกาหลีหนาวเลยไปเที่ยวที่ไทย แล้วมาอยู่นี่ได้ไงเนี้ย " ลีทึกมองซองมินอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะหันไปดุคยูฮยอน
"คยู นายไปเป็นเพื่อนซองมินตั้งแต่เมื่อไหร่เนี้ย " ลีทึกถามเสียงขุ่น
" คือเมื่อวานผมเจอเค้า เค้าตัวร้อนมากก็เลยพาน่ะ" คยูฮยอนตอบ
" สรุปว่าไม่รู้จักกันทั้งคู่เลย " ทั้งคู่ไม่ตอบ แต่พยักหน้าแทน ลีทึกถึงกับเหนื่อยใจ
" แล้วไป ถ้าไม่ใช่ซองมิน พี่จะด่ายับเลย แล้วนี่รู้มั้ย ซองมินเค้าคือใคร " ลีทึกถาม แต่คยูไม่ตอบ ได้แต่มองร่างบางข้างๆตัวอย่างงงๆ
" เค้าคือพี่ของเรียวอุค แฟนนายไง " เมื่อได้ยินอย่างนั้น ร่างสูงและร่างบางหันหน้าไปมองอีกฝ่ายอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
คนๆนี้ คือแฟนของน้องเราหรอ ทำไมเรียวไม่เคยบอกเราว่าตนมีแฟนแล้ว ซองมินคิด แล้วกังวลขึ้นมา ถ้าพ่อรู้ขึ้นมาล่ะ จะเป็นยังไง
คนๆนี้คือพี่ของเรียวอุคหรอ ทำไมโลกต้องกลมอย่างนี้ คยูฮยอนคิดแล้วก้มหน้า ความกังวลแผ่ซ่านไปทั่วร่าง
" นี่ยังไม่รู้อีกหรอเนี้ย " ลีทึกมองทั้งคู่ แล้วส่ายหัว ก่อนที่เสียงดังขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงของลีทึก
ลีทึกหยิบมือถือขึ้นมารับ
" ไงฮยอก โทรมาทำไมแต่เช้า หือ ซองมินกับคยูหนีออกจากบ้านหรอ อ๋อไม่มีอะไร เดี๋ยวจะลองช่วยหานะ " แล้วลีทึกก็กดปุ่มวางสาย ก่อนที่จะหันมาถามทั้งคู่ขุ่นๆ
" เอ้า ซองมิน คยู บอกพี่มาว่าทำไมถึงทำอย่างนี้ "
" คือผมน่ะ โดนพ่อบังคับให้แต่งงานกับชินดง ก็เลยหนีออกมาน่ะครับ ฮึก " ซองมินพูดไปร้องไห้ไป จนร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆอดไม่ได้ที่จะเข้ามาปลอบร่างบาง
" ผมทะเลาะกับเรียวครับ ไม่สิ ควรบอกว่าผมหนีออกมามากกว่า ผมรู้สึกอยากอยู่คนเดียว " คยูฮยอนพูดลูบหัวร่างบาง
" เออ พอเข้าใจแล้ว แล้วจะเอายังไงล่ะ พวกนายควรหันหน้าเข้าหาปัญหานะ มาหนีเอาอย่างนี้ใช่ได้ที่ไหน รู้ป่ะพวกนายทำให้คนที่รักพวกนายร้องไห้ไปมาแค่ไหน เห็นใจพวกเค้าบ้างสิ โดยเฉพาะเยซองกับเรียวอุค " ลีทึกดุทั้งคู่ แต่ก็อดไปได้ที่จะเข้าไปปลอบซองมินที่ยังไม่หยุดร้องไห้
" ฮึก พี่ก็รู้ว่าพ่อผมเป็นยังไง ผมเคยต่อกรกับพ่อได้ที่ไหน " ซองมินร้องไห้พลางกอดลีทึก คนที่ถูกกอดก็ได้แต่ลูบหัวร่างบางในอ้อมกอดเป็นการปลอบ
" พี่ขอโทษ พี่คงพูดแทงใจเราไปหน่อย " ลีทึกกล่าวขอโทษ
" ผมขอโทษที่เอาแต่ใจตัวเอง แต่... แต่ผมไม่รู้จะพึ่งใครแล้วหนิ" ซองมินคลายกอดแล้วรีบเช็ดน้ำตาเพราะไม่อยากให้ใครเห็นความอ่อนแอของตนเองไปมากกว่านี้ เราต้องเข้มแข็ง ห้ามใจอ่อนเด็ดขาด ซองมินท่องในใจ
" แล้วต่อไป พวกนายจะทำยังไงล่ะ " ลีทึกถาม
" คงต้องอาศัยพี่อยู่แล้วล่ะ ก็ไม่มีที่ไปนิ " คยูฮยอนซึ่งเงียบอยู่นานตอบ
" แต่พี่ห้ามบอกใครนะ ว่าพวกผมอยู่ที่นี่ ผมยังไม่อยากให้ใครเจอผมตอนนี้ " ซองมินอ้อนวอน ลีทึกจึงอดสงสารไม่ได้
" ก็ได้ พี่จะช่วยพวกนายเอง ซองมินไข้ลดแล้วใช่มั้ย เอ้าคยูป้อนข้าวต้มให้ซองมินกินด้วย พี่ไปข้างนอกก่อนนะ ตอนเที่ยงพี่จะกลับมา มีอะไรก็โทรบอกพี่ได้เลยนะ " ลีทึกพูดพลางโบกมือลา แล้วเดินออกจากห้องไป เหลืออยู่เพียงคยูฮยอนกับซองมิน แค่ 2 คน
" เอ้า กินข้าวได้แล้วล่ะ หิวแย่เลยใช่มั้ย " คยูฮยอนถาม ซองมินจึงพยักหน้า
" งั้นผมป้อนให้นะ "คยูฮยอนพูดพลางยกช้อนไปจ่อปากซองมิน ซองมินก็ยอมกินแต่โดยดี
ซองมินรุ้สึกอ้างว้างขึ้นมาในหัวใจ การอยู่คนเดียวมันทำให้เราเหงาขนาดนี้เลยหรอ น้ำใสๆค่อยๆรินจากตา ตอนนี้คนที่เค้าคิดถึงมากที่สุด คือเยซอง ผมอยากเจอเขา ซองมินคิด
เมื่อคยูฮยอนเห็นซองมินก็ตกใจเล็กน้อย ก่อนจะวางชามข้าวต้มแล้วค่อยๆใช่มือเช็ดน้ำตาให้ร่างบางเบาๆ
" ไม่ต้องร้องไห้นะ เดี๋ยวเรื่องร้ายๆก็ผ่านไปเอง " คยูฮยอนพูดแล้วยิ้มให้อีกฝ่าย
ทำไม ทำไมเราถึงรู้สึก อบอุ่นขนาดนี้ ...... ซองมินเริ่มยิ้ม ถึงจะไม่รู้ว่าตนจะยิ้มไปทำไม แต่ที่รู้คือ อตนนี้ตนมีความสุขเหลือเกิน ทำไมกัน
ซองมินอิ่มแล้ว และส่วนที่เหลือก็ให้คยูฮยอนกินต่อจนหมด เมื่อล้างจานเสร็จ ซองมินก็เริ่มพูดคุยกับคยูฮยอนแก่เบื่อ
" นายเป็นญาติพี่ทึกหรอ " ซองมินถาม
" อืม ลูกพี่ลูกน้องน่ะ "คยูฮยอนพูดพลางยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างใจดี
" คือ อย่าหาว่าผมละลาบละล้วงเลยนะ ทำไมนายถึงหนีเรียวอุคมาแบบนี้ล่ะ" คยูฮยอนหุบยิ้มทันทีเปลี่ยนเป็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล
" คือ เรียวเคยบอกเลิกผมน่ะ คงเพราะกลัวว่าเรื่องจะเป็นแบบนายมั้ง คงเข้าใจนะผมรู้สึกยังไง "
" .........."
" แล้วเมื่อไม่นานมานี้ เรียวก็มาขอคืนดีกับผม แต่ผมรู้สึกเหมือนว่าตอนนั้นผมตัดใจจากเค้าได้แล้ว แต่ผมก็อดน้อยใจไม่ได้
จนเมื่อวาน ผมเลยตัดสินใจหนีออกมา เพราะผมรู้สึกสับสน ว่าตอนนี้ผมยังรักเรียวอยู่หรือเปล่า " คยูฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่น
คนๆนี้ก็เจอปัญหาคล้ายๆเราเลย ถ้าพ่อไม่คอยกีดกัน พวกเราก็คงจะมีความสุขมากกว่านี้ ซองมินคิด
[ To Be Continue In Chapter 8 เร็วๆนี้]
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อัพแล้วจร้า
มาเม้นกันหน่อยนะ
คยูฮยอนและซองมินหันไปทางเดียวกัน ก่อนจะหยุดการสนทนาครู่หนึ่ง
" คยู ตื่นยังเนี้ย เพื่อนนายเป็นไงบ้างอ่ะ ไข้ลดลงยังเนี้ย " ผู้มาใหม่พูดพลางเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับชามข้าวต้มในมือ
" พี่ทึกกี้!!!!!!!!!!!!!" ซองมินร้องออกมาด้วยความตกใจ ซึ่งอีกฝ่ายก็ตกใจไม่แพ้กัน
" มินนี่ !!! มาอยู่นี่ได้ไงเนี้ย ไหนเมื่อวานโทรมาบอกพี่ไง ว่าเกาหลีหนาวเลยไปเที่ยวที่ไทย แล้วมาอยู่นี่ได้ไงเนี้ย " ลีทึกมองซองมินอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะหันไปดุคยูฮยอน
"คยู นายไปเป็นเพื่อนซองมินตั้งแต่เมื่อไหร่เนี้ย " ลีทึกถามเสียงขุ่น
" คือเมื่อวานผมเจอเค้า เค้าตัวร้อนมากก็เลยพาน่ะ" คยูฮยอนตอบ
" สรุปว่าไม่รู้จักกันทั้งคู่เลย " ทั้งคู่ไม่ตอบ แต่พยักหน้าแทน ลีทึกถึงกับเหนื่อยใจ
" แล้วไป ถ้าไม่ใช่ซองมิน พี่จะด่ายับเลย แล้วนี่รู้มั้ย ซองมินเค้าคือใคร " ลีทึกถาม แต่คยูไม่ตอบ ได้แต่มองร่างบางข้างๆตัวอย่างงงๆ
" เค้าคือพี่ของเรียวอุค แฟนนายไง " เมื่อได้ยินอย่างนั้น ร่างสูงและร่างบางหันหน้าไปมองอีกฝ่ายอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
คนๆนี้ คือแฟนของน้องเราหรอ ทำไมเรียวไม่เคยบอกเราว่าตนมีแฟนแล้ว ซองมินคิด แล้วกังวลขึ้นมา ถ้าพ่อรู้ขึ้นมาล่ะ จะเป็นยังไง
คนๆนี้คือพี่ของเรียวอุคหรอ ทำไมโลกต้องกลมอย่างนี้ คยูฮยอนคิดแล้วก้มหน้า ความกังวลแผ่ซ่านไปทั่วร่าง
" นี่ยังไม่รู้อีกหรอเนี้ย " ลีทึกมองทั้งคู่ แล้วส่ายหัว ก่อนที่เสียงดังขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงของลีทึก
ลีทึกหยิบมือถือขึ้นมารับ
" ไงฮยอก โทรมาทำไมแต่เช้า หือ ซองมินกับคยูหนีออกจากบ้านหรอ อ๋อไม่มีอะไร เดี๋ยวจะลองช่วยหานะ " แล้วลีทึกก็กดปุ่มวางสาย ก่อนที่จะหันมาถามทั้งคู่ขุ่นๆ
" เอ้า ซองมิน คยู บอกพี่มาว่าทำไมถึงทำอย่างนี้ "
" คือผมน่ะ โดนพ่อบังคับให้แต่งงานกับชินดง ก็เลยหนีออกมาน่ะครับ ฮึก " ซองมินพูดไปร้องไห้ไป จนร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆอดไม่ได้ที่จะเข้ามาปลอบร่างบาง
" ผมทะเลาะกับเรียวครับ ไม่สิ ควรบอกว่าผมหนีออกมามากกว่า ผมรู้สึกอยากอยู่คนเดียว " คยูฮยอนพูดลูบหัวร่างบาง
" เออ พอเข้าใจแล้ว แล้วจะเอายังไงล่ะ พวกนายควรหันหน้าเข้าหาปัญหานะ มาหนีเอาอย่างนี้ใช่ได้ที่ไหน รู้ป่ะพวกนายทำให้คนที่รักพวกนายร้องไห้ไปมาแค่ไหน เห็นใจพวกเค้าบ้างสิ โดยเฉพาะเยซองกับเรียวอุค " ลีทึกดุทั้งคู่ แต่ก็อดไปได้ที่จะเข้าไปปลอบซองมินที่ยังไม่หยุดร้องไห้
" ฮึก พี่ก็รู้ว่าพ่อผมเป็นยังไง ผมเคยต่อกรกับพ่อได้ที่ไหน " ซองมินร้องไห้พลางกอดลีทึก คนที่ถูกกอดก็ได้แต่ลูบหัวร่างบางในอ้อมกอดเป็นการปลอบ
" พี่ขอโทษ พี่คงพูดแทงใจเราไปหน่อย " ลีทึกกล่าวขอโทษ
" ผมขอโทษที่เอาแต่ใจตัวเอง แต่... แต่ผมไม่รู้จะพึ่งใครแล้วหนิ" ซองมินคลายกอดแล้วรีบเช็ดน้ำตาเพราะไม่อยากให้ใครเห็นความอ่อนแอของตนเองไปมากกว่านี้ เราต้องเข้มแข็ง ห้ามใจอ่อนเด็ดขาด ซองมินท่องในใจ
" แล้วต่อไป พวกนายจะทำยังไงล่ะ " ลีทึกถาม
" คงต้องอาศัยพี่อยู่แล้วล่ะ ก็ไม่มีที่ไปนิ " คยูฮยอนซึ่งเงียบอยู่นานตอบ
" แต่พี่ห้ามบอกใครนะ ว่าพวกผมอยู่ที่นี่ ผมยังไม่อยากให้ใครเจอผมตอนนี้ " ซองมินอ้อนวอน ลีทึกจึงอดสงสารไม่ได้
" ก็ได้ พี่จะช่วยพวกนายเอง ซองมินไข้ลดแล้วใช่มั้ย เอ้าคยูป้อนข้าวต้มให้ซองมินกินด้วย พี่ไปข้างนอกก่อนนะ ตอนเที่ยงพี่จะกลับมา มีอะไรก็โทรบอกพี่ได้เลยนะ " ลีทึกพูดพลางโบกมือลา แล้วเดินออกจากห้องไป เหลืออยู่เพียงคยูฮยอนกับซองมิน แค่ 2 คน
" เอ้า กินข้าวได้แล้วล่ะ หิวแย่เลยใช่มั้ย " คยูฮยอนถาม ซองมินจึงพยักหน้า
" งั้นผมป้อนให้นะ "คยูฮยอนพูดพลางยกช้อนไปจ่อปากซองมิน ซองมินก็ยอมกินแต่โดยดี
ซองมินรุ้สึกอ้างว้างขึ้นมาในหัวใจ การอยู่คนเดียวมันทำให้เราเหงาขนาดนี้เลยหรอ น้ำใสๆค่อยๆรินจากตา ตอนนี้คนที่เค้าคิดถึงมากที่สุด คือเยซอง ผมอยากเจอเขา ซองมินคิด
เมื่อคยูฮยอนเห็นซองมินก็ตกใจเล็กน้อย ก่อนจะวางชามข้าวต้มแล้วค่อยๆใช่มือเช็ดน้ำตาให้ร่างบางเบาๆ
" ไม่ต้องร้องไห้นะ เดี๋ยวเรื่องร้ายๆก็ผ่านไปเอง " คยูฮยอนพูดแล้วยิ้มให้อีกฝ่าย
ทำไม ทำไมเราถึงรู้สึก อบอุ่นขนาดนี้ ...... ซองมินเริ่มยิ้ม ถึงจะไม่รู้ว่าตนจะยิ้มไปทำไม แต่ที่รู้คือ อตนนี้ตนมีความสุขเหลือเกิน ทำไมกัน
ซองมินอิ่มแล้ว และส่วนที่เหลือก็ให้คยูฮยอนกินต่อจนหมด เมื่อล้างจานเสร็จ ซองมินก็เริ่มพูดคุยกับคยูฮยอนแก่เบื่อ
" นายเป็นญาติพี่ทึกหรอ " ซองมินถาม
" อืม ลูกพี่ลูกน้องน่ะ "คยูฮยอนพูดพลางยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างใจดี
" คือ อย่าหาว่าผมละลาบละล้วงเลยนะ ทำไมนายถึงหนีเรียวอุคมาแบบนี้ล่ะ" คยูฮยอนหุบยิ้มทันทีเปลี่ยนเป็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล
" คือ เรียวเคยบอกเลิกผมน่ะ คงเพราะกลัวว่าเรื่องจะเป็นแบบนายมั้ง คงเข้าใจนะผมรู้สึกยังไง "
" .........."
" แล้วเมื่อไม่นานมานี้ เรียวก็มาขอคืนดีกับผม แต่ผมรู้สึกเหมือนว่าตอนนั้นผมตัดใจจากเค้าได้แล้ว แต่ผมก็อดน้อยใจไม่ได้
จนเมื่อวาน ผมเลยตัดสินใจหนีออกมา เพราะผมรู้สึกสับสน ว่าตอนนี้ผมยังรักเรียวอยู่หรือเปล่า " คยูฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่น
คนๆนี้ก็เจอปัญหาคล้ายๆเราเลย ถ้าพ่อไม่คอยกีดกัน พวกเราก็คงจะมีความสุขมากกว่านี้ ซองมินคิด
[ To Be Continue In Chapter 8 เร็วๆนี้]
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อัพแล้วจร้า
มาเม้นกันหน่อยนะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น