Sweet dream วิจารณ์นิยายฉบับฝันหวาน!

ลำดับตอนที่ #31 : [Send] crazy love รักบ้าๆ ของนายกับฉัน

© Tenpoints!

ขอเรียกวิธีที่เราทำว่าเป็นการแนะนำละกันนะจ๊ะ <3

ขอคุยด้วยนิดนึง: เปิดมาดูจำนวนตอน โอ้โห...เก่งกันจังเลย TOT เราเขียนมาหลายปีละ แต่สุดๆ อยู่ที่ตอนที่สองเอง 555 ตอนที่เราเขียนยาวไปสิบตอนนั่นก็เน่ามาก T^T ทุกคนช่างมีความสามารถกันจริงๆ ...หรือว่าเราไร้ซึ่งความอดทน? 5555

ก็...เปิดมา เจอคำว่า ‘เพื่อนสนิท’ เป็นพล็อตที่เราชอบและอยากอ่าน แต่มันก็สามารถเป็นพล็อตที่น่าเบื่อได้ งงมั้ย แฮ่ๆ เพราะว่าความสัมพันธ์เพื่อนสนิทเนี่ย มีคนเขียนเยอะมากและหาได้ทั่วไป เพราะฉะนั้นการที่นักเขียนหยิบมันขึ้นมาเขียน ต้องมั่นใจ ถ้าอยากเข้าสำนักพิมพ์ พล็อตของคุณต้องโดดเด่นพอควร และที่สำคัญ ถ้าทำได้ เขียนให้มันลึกซึ้ง ดึงมาจากการกระทำของคนที่รักเพื่อนจริงๆ มันจะทำให้คนอินและโดนใจคนที่มีความรู้สึกแบบนี้สุดๆ เลยค่ะ เอาล่ะ...เราจะเริ่มอ่านแล้วนะ :D

พูดอีกนิด อยากบอกว่าการวิจารณ์ของเราอาจจะไม่เหมือนใครนะ เพราะส่วนตัว แยกเป็นหัวข้อๆ พวกนั้นไม่เป็น ไม่เก่งด้วยแหละ 555 T^Tเลยขอแจกแจงเป็นรายละเอียดแทนนะคะ ถ้าเรามีอะไรเสริม จะเขียนเอาไว้

บทที่หนึ่ง

พล็อต : ก่อนอื่นเลยนะคะ อ่านมาจนจบตอน เรายังหาปัญหาของเรื่อง หรือ คำถามของเรื่อง ไม่เจอเลย จากที่อ่านคำโปรย เราคาดหวังว่าจะได้อ่านฉากที่ตัวนางเอกจะรู้ตัวเลย เพราะถ้าเป็นแบบนี้ มันเป็นการดำเนินเรื่องแบบราบเรียบ ไม่มีจุดดึงดูดความสนใจแก่นักอ่าน ต้องถามว่า กว่าจะเข้าพ้อยท์รักเพื่อนเนี่ย เมื่อไหร่? นักอ่านต้องรอไปอีกนานขนาดไหน สิ่งที่ไรท์เตอร์ดึงให้นักอ่านอยากอ่านมันเป็นตรงไหน บทนำและตอนแรกเป็นเหมือนประตูบานแรกที่นักอ่านจะเข้ามาและอ่านต่อๆไป และมันเป็นสิ่งสำคัญที่สุดที่จะดึงให้พวกเขาเข้าไปอยู่ในบ้าน อ่านนิยายของเรา ตรงนี้ยังไม่มีอะไรบางอย่างที่ติดค้างในใจของนักอ่านเลย คืออย่างน้อยก็ต้องมีอะไรสักอย่าง เช่น... เธอจะแก้ปัญหานี้ยังไง ถ้าเธอเป็นแบบนี้...แล้วจะมีอะไรเกิดขึ้นต่อไป ฝันร้ายที่ว่าจะส่งผลร้ายกับเธอยังไง แนะนำให้พยายามคิดบทนำและบทที่หนึ่งให้ดี มันไม่ได้ส่งผลแค่นักอ่านแต่รวมถึงบก.ที่เราอยากจะส่งผลงานให้เขาอ่าน ถ้าเปิดมา...ไม่น่าสนใจ ก็มีสิทธิ์ที่นักอ่านจะกด X และออกไปได้เลย J

ตัวละคร: อ่านแล้วยังสัมผัสไม่ได้ถึงคาแรกเตอร์ของมินมินและผองเพื่อนทั้งหมดเลย ที่คิดคือยังมีเอกลักษณ์ไม่เพียงพอ อย่างของมินมิน ชอบพูดแย้งกับเพื่อนในใจแต่ก็ไม่มีอะไรที่เด่นพอจะตัดสินใจ ไม่มีคำพูดอะไรเลยที่สื่อความรู้สึกนึกคิดของเธอ เช่นเดียวกับตัวละครตัวอื่นๆ ยิ่งสำหรับผู้หญิงที่เข้ามาเป็นฝูงทีหลัง เหมือนเอาตัวละครจับทุ่มมาหมดเลย อ่านแล้วก็ไม่รู้ว่าใครเป็นใครนะคะ บางทีลดตัวละครออกไปแล้วใช้เป็นการกล่าวถึงอาจจะดีกว่านะ

การบรรยาย: มันจะประกอบไปด้วย Action การกระทำ feeling ความรู้สึก thought ความคิด เท่าที่อ่านมา เหมือนไรท์เตอร์จะขาดหมดเลย สำหรับการกระทำ ไม่ชัดเจน บางอย่างเขียนแล้วก็งง ส่วนความรู้สึก ออกมานิดนึง เป็นการติหรือแย้งคำพูดของคนอื่นหรือสนับสนุนคำพูดตัวเองสั้นๆ และความคิด อันนี้ไม่มีเลย T^T เมื่อมันประกอบกัน เราก็อ่านได้แต่ว่ามันทำอะไร มันพูดอะไร แต่ไม่เข้าไปถึงตัวละครเท่าที่ควร ลองพยายามปรับนะคะ

สิ่งที่สำคัญ เรื่องของการเว้นวรรคหรืออะไรต่างๆ ที่เรามาร์คไว้ ลองไปปรับแก้กับทั้งหมดเลยนะคะ แล้วก็...การจัดย่อหน้า เราไม่รู้ว่าเป็นเพราะขั้นตอนการเอามาลงในเด็กดีหรือเปล่า แต่พยายามปรับแก้ไขหน่อยนะคะ มันค่อนข้างเยอะเลย T_T

รายละเอียด:

......พักกลางวัน..........[ความจริงจุดพวกนี้ไม่จำเป็นน้า หรือถ้าอยากจะเขียนจริงๆ แค่ …สามตัวก็พอแล้วจ้า :D]

ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง <<< เขียนอย่างนี้นะคะ เราตัดพวก…ไม่จำเป็นออกด้วย

“เฮ้อ...หมดคาบเรียนแล้วโว้ย!!” เสียงตะโกนดังขึ้นกลางห้องเรียน แต่เพราะมันเป็นเรื่องประจำทำให้ไม่มีใครสนใจ

“ไปกินข้าวกันได้แล้ว เดี๋ยวของโปรดหมด แกโดนฆ่าแน่” พอ[เว้นวรรคด้วยค่า]หมดคาบเรียนสาวสวยประจำห้องอย่างยัยเคที่ก็หันมาพูดกับฉัน เอ่อ...ออกแนวข่มขู่มากกว่า แต่ฉันก็ต้องตอบกลับไปเหมือนๆ[หลังไม้ยมกทุกตัว อย่าลืมเว้นวรรคหนึ่งทีนะคะ]เดิมทุกที

“เออ...[สามจุดค่า]รู้แล้วน่า” ฉันต้องพูดอย่างงี้ทุกที อยากรู้นักมันไม่เบื่อบ้างเหรอวะ กินมาเกือบสิบชาติแล้วมั้ง

เนี่ย แต่ก็ได้แต่คิดในใจเท่านั้นแหละ(พูดออกไปได้ตายก่อนวัยอันควรแน่) อ้อ..ลืมแนะนำตัว

ฉันชื่อ..มินมิน อยู่ม.5/2สิ่งที่ฉันเกลียดคือชื่อตัวเอง[ทำไมย่อหน้ามันกลายเป็นแบบนี้ง่ะ T_T มันน่าจะต่อกันหมดนะ]

และฉันก็ไม่ค่อยชอบพวกผู้หญิงเท่าไหร่(แล้วตัวเองไม่ใช่หรือไงยะ! : นักเขียน)ทั้งขี้งอน สำออย

 และบลาๆๆๆๆๆๆ[คำพูดตรงนี้ ตัวนางเอกต้องพยายามให้คนอ่านคล้อยตามไปกับเธอนะ ให้คนอ่านมีความรู้สึกเห็นด้วย พยายามโน้มน้าวกันหน่อย อย่างเช่น: และฉันก็ไม่ค่อยชอบพวกผู้หญิงเท่าไหร่ เพราะพวกเธอมักจะมีนิสัยจู้จี้จุกจิก ชอบนินทาหลับหลัง ขี้งอน สำออยเวลาที่เห็นผู้ชายหล่อๆ อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล เห็นแล้วอารมณ์เสีย] แต่สาเหตุที่ฉันมาคบกับไอ้พวกนี้นะเหรอ เพราะ

พวกนี้ไม่เหมือนผู้หญิงธรรมดาทั่วไปน่ะสิ............

 “ระวัง!!!” เฮ้ยยยยย[สามตัวพอจ้า]ไอ้เคท!!!!!! O_O

ปึ้ก!!! ซวยแล้ว....เพราะคนที่โดนจะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจาก.....

“ใครวะ เดี๋ยวจับฆ่าหั่นศพซะเลย”

“เฮ้ย โทษๆ แต่ก็นะแกมันอึดอยู่แล้วนี่หว่า เนอะมินมินเนอะ” ไอ้โยชินั่นเอง แต่พูดแบบนั้น เฮอะ...

“No vote” ฉันพูดขึ้นอยาก[ไฮไลท์: แปลกอ่ะ]ไม่ออกเสียง ขืนเห็นด้วยกับมันนะ อึ๋ย! ไม่อยากจะคิด

“ไรวะ...”ไม่ต้องไรวะหรอกค่ะ คุณชายโยชิ!!

“หนอย...ตายซะเถอะไอ้ผู้ชายปากเสีย” นั่นไงธรรมดาที่ไหน แต่แอบเห็นด้วยกับเคทนิดๆ

โยชิก็เป็นเพื่อนที่ซี้กันสุดๆ ในหมู่ผู้ชาย แต่ก็นะ........[สามตัวเท่านั้นนะคะ]ชอบหาเรื่องใส่ตัวจริงๆ(เธอก็ด้วยแหละ ! : นักเขียน)

“ไว้เดี๋ยวมารับศพให้นะ”

...............................................................................................

.....หลังจากที่จบสงครามกลางโรงเรียน[เกิดอะไรขึ้นเหรอ ยังไม่เห็นมีอะไรเลย บอกรายละเอียดเพิ่มหน่อยนะ เพราะที่เห็นก็แค่คุยโต้กันเฉยๆ -.,- บอกการกระทำเพิ่มหน่อยจ้า]แล้ว พวกเราก็มานั่งเจรจา(กินข้าว)กันอย่างสันติ....

“เฮ้ยมินมิน ไปเล่นบอลกัน!!”[ในขณะที่นั่งเจรจา ไปชวนเตะบอลแล้วเหรอ เรื่องมันตัดมาแปลกๆ นะ มันเหมือนตอนนี้ควรจะต้องเจรจาหรือไม่ก็กินข้าว แต่พอเปิดมาปั๊บจะชวนไปทำอย่างอื่น มันเร็วไปค่ะ]โยชิ แกจะชวนเบาๆ[เว้นวรรคด้วยค่ะ]หน่อยไม่ได้รึไงยะ!!!

“เอาดิ”แต่......ก็ต้องตอบไปอย่างนี้อ่ะ คนมันอยากเล่นนิ

“เอ......ว่าแต่วันนี้เราเดินผ่านชั้น 4[ไปเตะบอลต้องเดินผ่านชั้นสี่ -O- จากการไปกินข้าวซึ่งก็น่าจะเป็นโรงอาหาร โรงอาหารไปสนามบอล เอ๋ O_o?]กันดีไหมน้า” เสียงพูดนั้นทำให้ฉันชะงักกึก ก่อนหันกลับไปตอบ

[ต่อกับประโยคข้างบนด้วยนะคะ]ปฏิเสธ ไม่ต้องสงสัยหรอกนะว่าไปทำไม......ก็ไปป่วนกันไง ฮ่าๆๆ

“วันนี้ไม่เล่นดีกว่าว่ะ การบ้านเยอะเกินต้านทาน[อันนี้คือจะเปลี่ยนใจใช่มั้ย T^T มันเหมือนขึ้นมางงๆ ยังไงก็ไม่รู้ น่าจะบอกเหตุผลก่อนที่จะพูดนะ พอมาแบบนี้เลยทำให้ อ้าวเฮ้ย?!]”นี่แหละเหตุผลฉัน ฉันก็อยากไป แต่การบ้านมันเยอะเวอร์อ่ะ ทำไงได้T^T

“ไรวะ ทีนี้ทำตัวเป็นเด็กดีเชียว”ไอ้โย มันหมายความว่าไงยะ ปกติฉันไม่ใช่คนดีรึไง! ฉันน่ะเด็กดี

ประจำห้องนะ!!(หลับตลอดคาบเรียนเนี่ยนะ : นักเขียน)

“เออ นั่นดิ ไอ้โยพูดถูก[เว้นวรรค]ปกติแกไม่เคยพลาดนี่หว่า”ไอ้เคทพูดขึ้นมาอีกคน ไอ้พวกนี้ หาว่าเพื่อนเลวกันเหรอ[ไฮไลท์: ต้องใช้คำว่า ‘เหรอ’ เสมอนะคะ เวลาเขียนนิยาย จะไม่ใช้ ‘หรอ’ เพราะเขาถือว่าเป็นภาษาพูด]ฮะ! เสียใจแต่ไม่แสดงออกนะเว่ย! Y^Y

“ก็เพราะไม่ปกติไงมันถึงไม่ไปอ่ะ” ตอนที่ฉันกำลังจะอ้าปากตอบก็มีไอ้พวกตัวดีมาตัดหน้าพูดไปก่อน มัน[น่าจะเป็น และเจ้าของเสียงนั่นก็คือ คำว่า มัน แอบแรงเบาๆ -.,-]คือ เดียร์ ไอ้นี่เป็นคนพูด คนที่ตามหลังมาก็คงไม่พ้น เฟิร์น ฟลาว เมย์ นั่นแหละอ้อ เมย์ย่อมาจากเมรินน่ะ[ทำไมต้องบอกง่ะ ข้อมูลนี้ไม่จำเป็นค่ะ ตัดออกได้เลย]พวกนี้มันต้องไปทำงานให้ครูเลยไม่ได้กินข้าวพร้อมกัน

“เออ นั่นดิ[เว้นวรรค]ถูกของแกเดียร์ แล้วแกเป็นไรวะ มินมิน”ไอ้โยชิถาม ไอ้พวกนี้สงสัยไรนักหนาว้า ก็บอก

[ควรจะต่อกับประโยคข้างบน]เพราะการบ้านเยอะไง เดี๋ยวเจอแม่ตบเลยนี่!

มือมันดันไปโดนตัวเชี่ย[ไม่ควรใช้คำนี้นะ]ของยัยเดียร์เข้า ทุกคนในโรงอาหารเลยหันมามองที่กลุ่มเรา น่าอายชะมัดเลยอ่ะTT

ตอนที่สอง

พล็อต:ก็...ยังไม่มีสิ่งที่ให้นักอ่านติดตามเช่นเคยนะคะ TOT ดำเนินเรื่องไปเรื่อยๆ ไม่มีอะไรกระชากใจนักอ่านเลย ไม่มีความสัมพันธ์หรือความคืบหน้าอะไรของเรื่องเลย ยังเป็นกิจวัตรประจำวันของพวกเธอไปอย่างนั้น... รอการเปลี่ยนแปลงของเรื่องอยู่นะ

ตัวละคร:พอจะเข้าใจแล้วว่าโยชินิสัยยังไง -O- ขี้โมโห ขี้โวยวายสินะ แต่เท่าที่เราอ่าน แอบไม่รู้สึกชอบพระเอกเลย 5555 เหมือนกับสิ่งที่ขาดคือ ความน่ากรี๊ดของเขา บรรยายลักษณะหน้าตาของเขาเพิ่มก็ดีนะ

รายละเอียด:

ครอกฟี้...ครอกฟี้…ปึก![ขึ้นมาบนห้องตั้งแต่เมื่อไหร่เอ่ย เป็นการกระโดดนะจ๊ะ เมื่อกี้ยังบอกอยู่เลยว่าเร่งกินข้าว แต่ไม่มีการบรรยายตรงไหนเลยที่บอกว่าพวกเธอขึ้นห้องกันมาเป็นที่เรียบร้อย]

โอ้ว! ฉันตื่นขึ้นมาเห็นช็อตเด็ดพอดีด้วยล่ะ ฮ่าๆๆ ก็เพราะเสียงกรนที่ดังไป(ไม่)หน่อยของไอ้โยชิเลย

ทำให้มันโดนชอล์กปาหัว สมน้ำหน้ามันโคตร[เว้นวรรค]ฮ่าๆๆ แต่ที่น่าหมั่นไส้ก็คงเป็นไอ้พวกตัวดี 5 คนนั่น

พอเห็นว่าไอ้โยชิมันโดนปาชอล์กใส่ก็รีบนั่งตัวตรงทันที เพราะพวกมันเป็นศิษย์รักของคุณครู

ถามว่าทำไมถึงเป็นศิษย์รักของครูได้ทั้งที่มันหลับตลอดคาบ คงเพราะมันมีท่านอนที่มันเรียกว่าศิลปะในการนอนกัน เลยไม่มีใครจับได้ซักที เฮ่อ เพื่อนฉันนี่มันสุดยอดกันจริงๆ    ไม่มีคนที่เป็นกุลสตรีของแท้เลย(แล้วแกเป็น?)แต่ก็นะคงเป็นเพราะอย่างนี้แหละ ที่ทำให้เป็นฉันเป็นเพื่อนกับมันได้ ถึงพวกมัน จะ อึด ถึกทึน แล้วก็กวนทีนไปหน่อยก็เถอะ

……………………………………………………………………………….

..ติ่ง....ต่อง...ติ่ง..ต่อง[แก้ตามบทที่หนึ่งโล้ด]

“น่าสงสารโยว่ะ โดนครูจับได้..ไม่มีฝีมือเอาซะเลย”ยัยเคททำท่าสงสารโยชิอย่าง(ไม่)จริงใจ 

“โธ่...เจ็บไหมลูกโดนชอล์กปาหัวเนี่ย...”......อุ๊บ..ไม่ไหวแล้วโว้ย!!!! .....

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”หลุด...ว่าจะไม่ขำแล้วนะ ก็มันไม่ไหวจริงๆนี่หว่า....แต่ต้องรีบถอยห่างโดยด่วน เพราะ

อะไรนะเหรอ.....พายุไต้ฝุ่นกำลังมาเยือนประเทศไทย เอ้ย! ห้องม.5/2แล้วนะสิ!! 

                “วันนี้เรามาเริ่มเรียนกันที่หน้า 99 เรื่อง...........................” เสียงบ่นของครูดังขึ้น เฮ่อ...ได้เวลาใช้

ศิลปะการนอนแล้ว ราตรีสวัสดิ์ ท่านผู้อ่าน........

            "ใครบังอาจหลับในวิชาฉัน!” เฮือก =O= โอ้ว! จอร์จ เจ๊แกตาเรดาร์หรือนี่

                “ณัฐชาฑิตาเธอกล้าหลับในวิชาฉันเรอะ!!”คือก็รู้อ่ะนะว่าไม่ใช่เวลา แต่...........ถ้าเจ๊เห็นแล้ว เจ๊จะถามทำไมอ่ะ=_= แต่ว่า ทำไมถึงจับได้อ่าT^T (อุตส่าห์ใช้ศิลปะขั้นสุดยอดแล้วนะ) พูดได้คำเดียวว่า ซวย!!

“ไม่มีข้อแก้ตัว! ออกไปยืนหน้าห้องเดี๋ยวนี้!!” ขอหนูพูดก่อนสิคะTOT 

“แต่อาจารย์คะ.....” ศิษย์รักของอาจารย์น่ะ ฝันละเมอไปไหนต่อไหนแล้ว!

“ไป!!” โหดจริง พูดไม่ออกเลยโว้ย!!(เจ๊แกให้พูดที่ไหนเล่า!) ......บทลงโทษโคตรแนวเลยครูฉัน...

พรึ่บ!       

บทที่สาม

พล็อต:เป็นอีกครั้งที่เราต้องบอกว่าไม่มีความคืบหน้าเลย T_T แถมยังมีการบอกอีกว่าโยชิชอบมินมิน คำถามคือบอกแล้วได้อะไรง่ะ มันไม่ได้ทำให้มีอะไรเปลี่ยนแปลงอีกเช่นเคย ตอนนี้อ่านมาเหมือนมันเป็นการบันทึกประจำวันอ่ะ อ่านไปเรื่อยๆ มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นในแต่ละวัน แต่ถ้าพูดถึงนิยาย...มันจะต้องมีการเปลี่ยนแปลง มีอะไรสักอย่างที่พีคดึงเรื่องให้ทุกคนอยากอ่าน ตรงนี้ขาดไปอย่างมากนะคะ

รายละเอียด:

 
“รู้สึกเธอจะดีใจมากเลยนะ ที่หมดคาบวิชาฉัน” ชิ้ง -_-* สายตาอาฆาตของเจ๊แก ช่างบาดลึกเข้าไป

ในทรวงอก แต่.....ฮูแคร์ เลิกเรียนแล้วโว้ย! อ้อ! ตามความสัจจริงแล้ว.............................. หนูดีใจจริงๆค่ะที่หมดวิชาเจ๊^O^

"แล้วแกไม่ไปด้วยเหรอ ผู้หญิงเหมือนกันไม่ใช่ไง”แกก็รู้อยู่แล้วนี่หว่า............

Yoshi talk

.............ครึ่งชั่วโมงผ่านไป........

“เฮ้อ” ผมอยากจะบอกมันว่านี่มัน 1 ทุ่มแล้วนะ แต่ได้ดูมันแบบนี้ก็.........มีความสุขดีเหมือนกัน

ผมยังมีความลับอย่างหนึ่งที่ผมไม่เคยบอกมัน ความลับที่เมื่อถูกเปิดออก ความรู้สึกระหว่างผมกับมันคงจะ....ไม่เหมือนเดิม

ขอเขียนเป็นรายละเอียดถึงตอนที่สามนะคะ เพราะเราไปเปิดตอนที่สี่และห้ามาแล้ว แต่ก็พบว่ามีปัญหาเดียวกันกับบทที่เราอ่านผ่านๆมา มันยังคงเหมือน blog เหมือนบันทึกที่เขียนไปเรื่อยๆ ไม่มีจุดเปลี่ยนแปลงของเรื่องที่จะทำให้เกิดคำว่า NO RETURN ย้อนกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้ ลองไปดูสิ่งที่เราเขียนไว้ในแต่ละบทนะคะ เพราะว่ามันเหมือนกันหมด ยังไงก็หวังว่าจะเห็นการปรับปรุงไม่ว่าจะเป็นเรื่องนี้หรือเรื่องไหนๆ นะคะ J

สิ่งที่นักวิจารณ์ต้องการคือความเพอร์เฟค แต่แน่นอน โลกนี้ไม่มีคำว่า ‘เพอร์เฟค’ เราเขียนไปก็ใช่ว่าจะถูกหมด แต่ขอให้ยึดว่าเป็นหนึ่งในความคิดของนักอ่านที่อ่านลึกมากกว่านักอ่านทั่วไปนะคะ การปรับปรุงขึ้นอยู่กับไรท์เตอร์ ถ้าคิดว่ามันไม่จำเป็นก็ไม่ต้องใส่ใจกับมัน เพียงแต่อย่ามองข้ามแค่นั้นน้า >_<d

ชื่อนิยาย ::

พอใจกับคำวิจารณ์ไหมคะ  ::

ต้องการให้เราปรับปรุงไหมเอ่ย ::

แอดแฟน โหวต แปะแบนเนอร์ให้ด้วยได้ไหมจ๊ะ ::

แล้วมาใช้บริการใหม่นะคะ ^O^  ::