kiss of poison จุมพิตมรณะ [รวมเรื่องสั้น รัก ร้อน เร้น ]

ลำดับตอนที่ #1 : อารัมภบท

 

 อารัมภบท

ฉันทำได้แล้วอลิซาเบธ...

เอลซ่ากระซิบกับตัวเอง เธอหอบหายใจขณะมองไปยังร่างของสองพ่อลูกที่กองอยู่บนพื้น รอยนี่... ไอ้แก่ตัณหากลับนอนคว่ำหน้าอยู่ข้างเตียง เปลือยเปล่าล่อนจ้อน ร่างท้วมเหมือนคางคกโดนรถเหยียบติดถนน เลือดที่ไหลจากศีรษะล้านนองอยู่บนพื้นเป็นวงใหญ่ บนเตียงและผ้าปูที่นอนมีคราบเลือดกระเซ็นโดยทั่ว เหมือนฉากในหนังฆาตกรรมไม่มีผิด ส่วนแจ็คที่นอนพาดขวางอยู่ระหว่างประตูในสภาพเปลือยท่อนบน มีรอยฟาดที่เธอบรรจงเล็งไปยังซีกหน้าด้านซ้ายในตอนที่วิ่งทะเลอทะล่าเข้ามาหลังได้ยินเสียงร้องโหยหวนของพ่อ เมื่อพิจารณาจากบาดแผลสาหัสกับเลือดที่ไหลกลบหน้า ถ้าสองพ่อลูกระยำนี่ยังไม่ตาย พวกมันก็ต้องพบฝันร้ายยิ่งกว่านี้

เหมือนที่เธอเจอมาตลอดหนึ่งปีเต็ม...    

หญิงสาวโยนไม้เบสบอลที่ซ่อนไว้ข้างเตียงตั้งแต่เมื่อวานลงกับพื้น ไม่สนต่อให้อีกไม่กี่นาทีข้างหน้าตำรวจจะแห่มาที่นี่และได้ลายนิ้วมือของเธอไป ที่นี่เป็นบ้านฟาร์มอยู่เกือบนอกเมือง ถ้ามีคนโทรแจ้งตำรวจก็คงใช้เวลาเกือบสามสิบนาทีกว่าจะมาถึง แต่เธอคิดว่าไม่มีใครโทรแจ้งหรอกถ้าเธอไม่เป็นคนทำเอง หญิงสาวเดินอ้อยอิ่งไปที่ตู้เสื้อผ้า เท้าของเธอเหยียบลงบนกองเลือดและมันคงทิ้งเป็นรอยเท้าไปทั่วห้อง เธอหยิบชั้นในและกางเกงยีนมาสวมเพราะชุดนอนของเธอกลายเป็นชิ้นๆ ไปแล้ว เธอสวมเสื้อยืดโดยไม่คิดจะสวมบรา ปัดผมยาวสีดำยุ่งเหยิงไปข้างหลัง จึงหยิบเสื้อนอกที่มีฮู้ดมาสวมทับ จัดการดึงให้มันครอบศีรษะแล้วรูดซิบปิดถึงคอ  

เอลซ่าหันกลับไปข้างหลัง เห็นมือของแจ็คปัดป่ายไปมาบนพื้น ไอ้สารเลวนั่นกำลังจะรู้สึกตัว แต่ไม่เป็นไรเธอมีเวลาถมเถไป เธอคิดเมื่อหยิบเป้จากมุมห้องขึ้น ในนั้นมีเสื้อผ้าหนึ่งชุดกับของใช้เล็กๆ น้อยๆ เครื่องเล่นเอ็มพีสามที่เธอพกประจำเมื่อต้องไปเรียน และสุดท้ายเธอดึงมีดพับสีดำออกมาควงเล่นในมือรอบหนึ่งก่อนจะมองไปยังไอ้เศษสวะบนพื้น

หลังจากสวมรองเท้าและเก็บของจำเป็นสองสามชิ้นเอลซ่าจึงขึ้นมาจากห้องใต้ดิน ภายในบ้านเงียบสนิท มีแค่แสงไฟจากห้องครัวที่เปิดทิ้งไว้ บนโต๊ะมีขวดเหล้าและกระป๋องเบียร์ที่สองพ่อลูกนั่งดื่มกันเมื่อตอนหัวค่ำ เอลซ่าเดินผ่านห้องครัวพร้อมกระชับถุงพลาสติกในมือ

รองเท้าบูธของเธอกระทบพื้นไปในความเงียบ กระทั่งมาถึงห้องนอนของมาลีน เธอได้ยินเสียงกระซิกเบาๆ ลอยออกมาจากด้านใน แสดงว่าเจ้าหล่อนยังอยู่ดี... ในแบบที่ควรจะเป็น พอเธอกระชากประตูให้เปิดออก หญิงวัยกลางคนที่นั่งขดตัวอยู่ข้างเตียงก็เงยหน้าขึ้นทันที หล่อนทำท่าตกใจแล้วรีบกระวีกระวาดคลานสี่เท้าไปหลบยังมุมห้อง

“ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ อย่าทำอะไรฉันเลย!” หล่อนกรีดร้องยกมือขึ้นกุมศีรษะ ขดตัวจนเข่าชิดอก แต่ถึงเช่นนั้นเอลซ่าก็ยังเห็นรอยช้ำที่เกิดจากการทุบตีชัดเจนบนใบหน้าตื่นกลัวน่าเวทนา

ผู้หญิงน่าสมเพช... แต่เธอตอนนี้ก็ไม่ต่างกับมาลีนหรอก เพียงแต่เธอเลือกที่จะเปลี่ยนแปลงมัน ขณะที่ผู้หญิงคนนี้ไม่

“กุญแจรถอยู่ไหน” เธอถาม “หนูต้องใช้รถ แล้วก็เงินด้วย”

ใบหน้าขาวซีดตื่นกลัวของมาลีนมองไปยังตู้ลิ้นชักข้างเตียง เอลซ่าเดินตรงไปค้นหากุญแจรถกับกระเป๋าเงินของรอยนี่ ในนั้นมีเงินอยู่จำนวนหนึ่ง เธอจึงดึงธนบัตรทั้งหมดออกมาแล้วโยนกระเป๋าวางเปล่าไปที่เตียง เมื่อหมดธุระจึงเดินออกไปจากห้อง

“อ๋อ” เธอหยุดเล็กน้อย แล้วกันไปพูดกับมาลีนอีก “คุณน่าจะโทรเรียกรถพยาบาลก่อนที่สองคนนั้นจะขาดเลือดตาย แต่ถ้าคุณคิดว่าไอ้ชั่วสองคนนั่นไม่ควรเก็บไว้ทำพันธุ์ จะปล่อยทิ้งไว้แบบนั้นก็ได้”

“เธอ เธอทำอะไรพวกเขา” เสียงพร่ากระซิบถาม

เอลซ่าเค้นหัวเราะหยัน

“คุณไม่คิดจะถามหนูหน่อยเหรอ ว่าไอ้เลวสองคนนั้นทำอะไรหนู อ๋อ คงไม่ต้องถามหรอกมั้ง คุณรู้ดีอยู่แล้วนี่นา งั้นหนูจะตอบคำถามของคุณให้ก็แล้ว” พูดจบเธอก็โยนถุงพลาสติกในมือลงไปแทบเท้าของมาลีน “หนูก็แค่... ไม่เก็บพวกนั้นไว้ทำพันธุ์”

เมื่อเอลซ่าสตาร์ทเครื่องยนต์แล้วถอยกระบะกลางเก่ากลางใหม่ออกจากโรงนา เธอได้ยินเสียงกรีดร้องของมาลีนดังออกมาจากบ้านและคงเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้ยินเสียงกรีดร้องนี้ เธอเลี้ยวรถแล้วขับออกมาจากขุมนรกแห่งนั้น ทิ้งความบัดซบทุกอย่างไว้ข้างหลังแล้วมองไปยังถนนที่ทอดยาวข้างหน้า

ฉันทำได้แล้วอลิซาเบธ... ถึงอนาคตที่รออยู่ปลายทางจะไม่ใช่ความสุข หรือเป็นนรกขุมใหม่ที่ฉันกระเสือกกระสนไปหาเอง แต่ว่านี่จะเป็นสถานที่ที่ฉันเป็นคนเลือก ไม่ใช่สิ่งที่ถูกคนอื่นบงการหรือยัดเยียดให้อีกต่อไป   

ลาก่อนตัวฉันในตอนนี้... ลาก่อน