พิศวาสสีชมพู

ฝากเรื่องนี้ด้วยนะคะ เป็นภาคต่อของเรื่องนี้

ขอบคุณทุกๆกำลังใจและการติดตามนะคะ




รอรีไรท์นะคะ.....

   

  

  

  

 

"นี่คุณ อย่ามามองฉันด้วยสายตาแบบนั้นนะ" เสียงหวานแหวอย่างขัดใจ เมื่อหันมาพบเจอกับสายตาที่มองเธอราวกับจะเปลื้องผ้าเช่นนั้น และสิ่งที่ได้ยินทำเอาหญิงสาวถึงกับเลือดขึ้นหน้า แทนที่จะได้ยินคำขอโทษ แต่เป็น

"แล้วทำไมผมจะมองไม่ได้" แม้จะตัดสินเธอไปแล้วจากภาพลักษณ์ที่ได้เห็น หากแต่ก็ไม่วายต่อล้อต่อเถียงอย่างนึกสนุก

"ฉันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิดนะ" และเพราะด้วยสายตาที่เขาใช้มองเธอ ทำเอาหญิงสาวถึงกับอยากร้องกรี๊ดเสียงดังๆ หากแต่เพราะเธอไม่เคยทำ จึงทำได้แค่ฮึดฮัดใส่

"แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าผมคิดอะไรอยู่" สายตาที่ส่งไป ทำเอาอีกฝ่ายถึงกับยืนอยู่เฉยๆไม่ไหว เพราะมันบ่งบอกถึงสิ่งที่เขาคิดเมื่อเขามองเธอตั้งแต่ศรีษะจรดปลายเท้า







สิ่งที่เห็น กับสิ่งที่เป็น อาจไม่ใช่สิ่งเดียวกัน แล้วจะทำอย่างไรให้เขาคนนั้นเข้าใจ ในความเป็นจริงที่เธอเป็น เมื่อมีแต่คนคอยเป่าหูเขาอยู่อย่างนั้น

ฝากเรื่องนี้ไว้ด้วยนะคะ แล้วจะมาอัพให้อ่านกันนะคะ

ไม่ว่าจะติหรือแนะนำ ยินดีรับฟังทุกคอมเม้นท์นะคะ