[Fic-TVXQ!] 형제 {ฮยองเจ} [YUNJAE]

ลำดับตอนที่ #1 : Intro part

Intro

ท่ามกลางความสับสนวุ่นวายของโรงพยาบาลในแถบกวางจู ยังมีอีกครอบครัวที่ต้องนั่งร้องไห้ในคืนวันคริสต์มาส บรรยากาศของการฉลองหมดไปเมื่อลูกสาวคนเล็กวัยเพียงสองขวบครึ่งต้องมาเข้าโรงพยาบาลในวันเกิดของตัวเอง ความหวังให้รอดมีลิบหรี่ หัวใจดวงน้อยที่ทำงานอย่างแข็งแรง แต่ไม่ใช่ร่างกายที่ตอนนี้ไม่ได้สตินอนแน่นิ่งอยู่กับเตียงขาว เรียกน้ำตาจากพ่อกับแม่ได้อย่างดี แม้จะทำใจมามากกว่าครึ่ง แต่กับคำบอกเล่าที่หมอพูดเมื่อครู่ทำเอาสองคนถึงกับเข่าอ่อน .....เด็กไม่สามารถมีชีวิตได้อีกต่อไป.....อาจไม่พ้นคืนนี้
" จีฮเย อย่าจากแม่ไปนะลูก " เอ่ยเสียงสั่นเมื่ออาการของลูกสาวไม่มีทีท่าจะดีขึ้นเลย สมองตายไปมากกว่าครึ่ง ร่างกายไม่สามารถทำงานได้
" ลูกต้องไม่เป็นอะไรเชื่อสิ.... " จินโฮพูดปลอบโยนได้เพียงเท่านี้ เพราะใจเขาก็แทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเหมือนกัน


" ขอทางด้วยครับ!....หลีกหน่อยครับ! " เสียงบรุษพยาบาลเรียกให้ยูนาที่ตั้งใจจะออกมาหากาแฟทานหันกลับไปมองยังทิศทางที่ได้ยินเสียง บนรถเข็นมีร่างเล็กๆของเด็กชายหน้าหวานนอนไม่ได้สติอยู่ ใบหน้าขาวซีดจนเธออดสงสารไม่ได้ ได้แต่ภาวนาให้เด็กน้อยคนนั้นรอด.....อย่าเป็นเหมือนลูกสาวเธอเลย

" แม่ครับพ่อเรียก " เสียงจากลูกชายคนโตฉุดให้เธอหลุดจากภวัง สองขาก้าวไปพร้อมชองยุนโฮกลับเข้าห้องไป
" มีอะไรเหรอค่ะคุณ " เอ่ยถามเมื่อเห็นสีหน้าลำบากใจของสามี จินโฮไม่ได้ตอบอะไรกลับยื่นแผ่นกระดาษบางอย่างให้ภรรยาอ่าน
" ฉันทำไม่ได้!....นี่ลูกของเรานะค่ะจินโฮ " เธอโยนแผ่นกระดาษที่เป็นใบยินยอมการบริจาคหัวใจของลูกสาวทิ้งทันที ไม่อาจทำใจได้นี่เท่ากับเขาได้พรากชีวิตของคนที่รักไปเลยนะ
" ผมรู้...แต่ลูกของเราไม่มีทางรอด " กลั้นใจพูดออกมาพร้อมกับโอบกอดภรรยาไว้แน่น มองดูร่างของลูกสาวแสนน่ารักกับชองยุนโฮลูกชายคนโตวัยห้าขวบที่นั่งติดขอบเตียงมองดูน้องสาวไม่ไปไหน
" ฉันอยากรู้ว่าใครจะได้หัวใจของลูกเราไป "
" คุณก็รู้ว่าข้อมูลพวกนี้เขาไม่เปิดเผยกันหรอก "
" นะค่ะคุณ ช่วยพูดกับหมอหน่อย " จินโฮจำต้องพยักหน้ารับ ก่อนเดินออกไปคุยกับหมอเจ้าของไข้

-----------------------------------

เท่ห์จัง.....พี่ชายเท่ห์จังฮะ แจจุงอยากเป็นแบบนี้บ้าง ใครๆก็อิจฉาแจจุงที่มีพี่ชายหล่อแบบพี่ยุนโฮ แจจุงชอบเวลาพี่ยุนโฮเต้น แจจุงชอบเสียงของพี่ชายเวลาร้องเพลง แจจุงชอบสีหน้ามุ่งมั่นของพี่ชาย แจจุงชอบทุกอย่างเลยที่เป็นพี่ยุนโฮ

" นั่นใครว่ะยุนโฮ "
" น้องฉันเอง " บอกปัดๆกับชเวชีวอนก่อนหันไปสนใจซ้อมเต้นต่อ ไม่เข้าใจทำไมต้องมองเด็กนั่นตาเป็นมันด้วย ไม่เห็นจะน่าสนใจ
แม้จะบ่นอยู่ในใจแต่ตัวเองกลับหันไปมองชีวอนที่เดินตรงไปที่ชองแจจุง น้องชายตัวเล็กวัยสิบสองของเขา ดูทำเข้าสิ....นายนี่มันชอบจริงๆนะเวลาอยู่กับผู้ชายสองต่อสอง ยุนโฮยิ้มเหยียดใส่สองคนที่คุยกันสนุกสนาน แจจุงที่เห็นพี่ชายมองมาก็ได้แต่โบกมือให้แต่กลับถูกชองยุนโฮเมินเสียเฉยๆ ไม่เป็นไร แจจุงชินแล้วฮะ.....


" กลับบ้านไปก่อนไป "
" ทำไมละฮะ แจจุงรอกลับพร้อมพี่ยุนโฮก็ได้ฮะ....แจจุงรอได้ " ถามทั้งๆที่รู้คำตอบ รู้ดีว่าพี่ชายจะพูดอะไรต่อจากนี้ แต่ก็ไม่เคยยอม
" จะคอยตามติดฉันอีกนานมั้ย กลับบ้านไปซะ! " ร่างบางสะดุ้งเฮือกเมื่อพี่ชายที่รักตะคอกใส่หน้าแบบที่ชอบทำบ่อยๆ
" ตะ...แต่ว่าพ่อกับแม่ไม่อยู่บ้านนะฮะ แล้วแจจุงจะอยู่กับใคร " สายตาอ้อนวอนไม่ได้ทำให้ชองยุนโฮใจอ่อนแม้แต่น้อย น่ารำคาญซะมากกว่า
" จะอยู่กับใครมันก็แล้วแต่แกสิ...กลับไปได้แล้วไป! "
" ก็ได้ฮะ....งั้นพี่อย่ากลับดึกมากนะฮะ " ไม่ได้อยากกลับแต่ก็ไม่อยากขัดใจพี่ชาย ยุนโฮเองก็ไม่ได้สนใจกลับเดินเข้าไปหากลุ่มเพื่อนที่ยืนรวมกลุ่มกันอยู่ ดวงตากลมได้แต่เฝ้ามองแผ่นหลังของพี่ชายรอยยิ้มที่มอบให้กับคนอื่นๆแต่ไม่ใช่กับแจจุง ถ้าพี่ยุนโฮจะใจดีบ้างละก็....คงจะดีไม่น้อยเลย

เฮ่อ เด็กน้อยร่างเล็กได้แต่ถอนหายใจอยู่หน้าตึกใหญ่โต ตอนนั้นพี่ยุนโฮดูท่าทางดีใจมากเมื่อผลออกมาว่าตัวเองผ่านออดิชั่นเป็นนักร้องอย่างที่ใฝ่ฝัน แจจุงอยากเข้าไปกอดแสดงความยินดีเหมือนที่พี่ชายกอดคนอื่นๆในครอบครัว แต่กลับถูกมองด้วยสายตาดุๆเขาเลยไม่กล้า ทำไมพี่ชายถึงดุตลอดเวลาเลยนะ....

" สามพัน สี่พัน ห้าพันวอน....อืม พอดีค่ารถกลับบ้านเลย....ดีจัง " เสียงนับเงินดังเจื่อยแจ้วจากเด็กชายชองแจจุง เด็กที่ใครเห็นก็บอกว่าน่ารักเหมือนเด็กผู้หญิง แจจุงจัดการเอาเงินใส่กระเป๋ากางเกง กระชับกระเป๋าเป้ใบน่ารักก่อนออกเดินไปที่รถไฟฟ้าใต้ดิน แม้จะยังเด็กแต่ก็ถูกปล่อยให้กลับบ้านโดยลำพังเป็นประจำจนชิน


" เหนื่อยจัง " หลังจากที่นั่งรถมาสองต่อแจจุงยังต้องปั่นจักรยานกลับบ้านอีกแต่ถ้าวันไหนยุนโฮไม่กลับมาพร้อมกันเขาก็จะเดินกลับเข้าบ้านแทน พี่ยุนโฮต้องเหนื่อยหลังจากซ้อมควรได้กลับแบบสะบายๆถึงจะถูก คนตัวเล็กเดินไปนั่งที่โซฟาแก้เหนื่อย เขามักจะเหนื่อยง่ายเสมอเพราะตัวเองเป็นโรคหัวใจ ที่หน้าอกมีรอยแผลเป็นยาวจากการผ่าตัดในวัยเด็ก

Rrrrrrrrrrrrrrrr

" สวัสดีฮะ....แม่เหรอฮะ "
[ อ้าวแจจุงเหรอลูก....แล้วพี่ยุนโฮไปไหนค่ะ]
" พี่ยุนโฮ...เอ่อ....อาบน้ำฮะแม่ " โกหกไม่เก่งเลยนะชองแจจุง
[ อย่ามาโกหกแม่นะแจจุง]
" พี่ยุนโฮซ้อมฮะ.....แจจุงอยากกลับมาก่อน "
[ ลูกติดพี่ชายอย่างกับอะไรดี ไม่มีทางกลับบ้านก่อนหรอกแม่รู้ ]
" อย่าไปว่าพี่ยุนโฮเลยนะฮะ แจจุงดื้อเอง "
[ ไม่รู้หละ แม่ต้องโทรไปจัดการซะหน่อย....แจจุงของแม่ก็อย่าลืมทานยานะค่ะ....รักลูกจ่ะ]
" รักแม่เหมือนกันฮะ " แจจุงวางสายก่อนเดินเข้าไปในครัว คนตัวเล็กชอบมาขลุกอยู่ที่นี่เป็นเวลานานๆ แจจุงชอบที่จะทำอาหารเหมือนอย่างที่แม่ชอบทำให้พวกเราทาน แจจุงแค่อยากเห็นพี่ชายยิ้มเวลาได้ทานของอร่อย

วันนี้แจจุงจะโชว์ฝีมือเอง ข้าวผัดกิมจิของง่ายๆที่แจจุงพอจะทำได้


เสียงผัดข้าวที่ดังมาจากในครัวทำให้คนตัวสูงเร่งฝีเท้าเข้าไปด้านใน แผ่นหลังคุ้นเคยของน้องชายตัวเล็กที่พยายามเขย่งตัวให้มองเห็นอาหารในกระทะ ท่าทางน่าเอ็นดูไม่ได้ทำให้อารมณ์โกรธลดน้อยลง มือแกร่งกระชากไหล่เล็กให้หันเข้าหาตัวด้วยแรงที่มีเหนือกว่ามาก
" โอ้ย!...พี่ยุนโฮทำอะไรฮะ! " ตะหลิวหลุดมือลอยลงไปนอนอยู่ที่พื้นเรียบร้อย เสียงฉู่ฉ่าดังต่อเนื่องเมื่อเตาแก๊สยังไม่ได้กดปิด
" ฉันต้องถามแกมากกว่า ว่าทำอะไร.....แกฟ้องแม่ใช่มั้ย! " ไม่ชอบเลยเวลาพี่ยุนโฮพูดจาแบบนี้ พูดไม่เพราะ.....
" แจจุงเปล่านะฮะ... "
" หึ....คิดว่าฉันเชื่อแกหรือไงแจจุง!.... "
" ถ้าพี่ไม่เชื่อแจจุงก็ไม่รู้จะพูดว่าอะไรแล้วฮะ " ทำไมถึงมองเขาในแง่ร้ายเสมอเลย แจจุงทำเป็นไม่สนใจเดินไปหยิบตะหลิวที่นอนแอ้งแม้งอยู่ที่พื้น
" ฉันยังพูดกับแกไม่จบ อย่าเดินหนี! " แจจุงสดุ้งเฮือกเมื่อคนตัวสูงขึ้นเสียงใส่อีกครั้ง พร้อมกับผลักร่างเล็กกระเด็นล้มลงไปที่พื้น
" แจจุงเจ็บนะฮะ!....ทำไมพี่ยุนโฮทำแบบนี้ " ใช่ทำไมทำเหมือนเขาไม่ใช่น้อง....
" เจ็บเหรอ...มันก็เรื่องของแกสิ! " ยุนโฮจัดการขึ้นคล่อมร่างเล็กกว่า มือแข็งแรงกดที่ลำคอขาวลงที่พื้นอย่างแรง
" อึก...หะ...หายใจ....ไม่ออก.... " พยายามร้องบอกแต่ดูเหมือนพี่ชายจะไม่สนใจแม้แต่นิด แจจุงกลัวสายตาที่ส่งมาของยุนโฮที่สุด น่ากลัวกว่าทุกครั้ง ทำราวกับว่าเกลียดเขามากอย่างนั้นแหละ พี่ไม่ได้เกลียดแจจุงหรอกใช่มั้ย.....
" ตอนนั้นแกน่าจะตายๆไปซะ!....ฉันเกลียดแก! " ดวงตากลมเบิกกว้างเมื่อได้รับรู้บางอย่างจากพี่ชาย อยากให้แจจุงตายเหรอฮะ.... เกลียดแจจุงมากใช่มั้ย พี่ชายไม่เคยรักแจจุงเลยงั้นเหรอ
" เฮือก!.... " ดวงตากลมที่เคยเบิกกว้างปิดลงพร้อมกับร่างบางที่นอนแน่นิ่งไม่ขยับดิ้นเหมือนเมื่อครู่ มือแกร่งปล่อยออกจากลำคอเล็กพร้อมกับทิ้งร่างตัวเองให้นั่งลงด้านข้างคนตัวเล็กอย่างหมดแรงดวงตาคมมองร่างน้องชายที่นอนแน่นิ่งอย่างตกใจ
" แจจุง!....ยุนโฮลูกทำอะไรน้อง! " เสียงโวยวายของแม่ดังขึ้น พร้อมกับการยิงคำถามที่เขาไม่ทันตั้งตัวซักนิด
" พาแจจุงไปโรงพยาบาลเถอะค่ะคุณ! " ชองยูนาเลิกสนใจต้นเหตุ เธอบอกให้สามีอุ้มร่างของลูกชายคนเล็กไปที่รถแล้วขับออกไปทันที ยุนโฮมองตามพ่อกับแม่ออกไปพร้อมกับยกมือสองข้างขึ้นมองอย่างไม่อยากเชื่อว่าเขาจะกล้าทำร้ายเด็กคนนั้นถึงตาย






" ชองยุนโฮ!...ทำไมลูกทำแบบนี้....ฮึก....นั่นน้องนะ น้องของเราไง...ฮึก....ถ้าแจจุงเป็นอะไรขึ้นมาแม่จะทำยังไงยุนโฮ!... " หลังจากลับมาจากโรงพยาบาลชองยูนาก็เอาแต่ร้องไห้พูดจาตัดพ้อลูกชายคนโตที่เหมือนจะไบ้กินไปเรียบร้อยแล้ว
" เดี๋ยวผมคุยให้เอง คุณไปพักเถอะนะยูนา " คนเป็นแม่พยักหน้ารับอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนเดินเลี่ยงกลับออกไป
" ทำไมแกไม่รักน้องเลยยุนโฮ....แจจุงไม่ได้ผิดแกก็รู้ "
" ผม.... " รู้สึกผิดก็จริง แต่ไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกไป ทำยังไงถึงจะหนีจากความอึดอัดแบบนี้ได้
" ตอนนี้น้องยังไม่ฟื้นเลยด้วยซ้ำ....ถ้าหากแจจุงกลับมาพ่ออยากให้แกทำดีกับแจจุงให้มากกว่านี้ " ทำดีด้วยเหรอ นั่นเท่ากับการเสแสร้ง เขาไม่มีทางทำได้ เพราะมันเกลียดมาตั้งแต่ต้น ตั้งแต่เด็กนั่นเรียกชื่อเขาแล้ว เกลียดมาตลอด
" ผมจะขอย้ายไปอยู่ที่โซล.... " ทางออกที่ดีที่สุด แทบไม่ต้องคิดให้วุ่นวายใจ
" ทำไม "
" ผมจะทุ่มเวลาให้กับการซ้อมทั้งหมดและเริ่มเรียนอย่างหนัก....ขอโทษนะครับพ่อที่ต้องทำแบบนี้ " ชองจินโฮได้แต่ถอนใจ เขารู้ว่ายุนโฮกำลังหนี เข้าใจดีว่าลูกชายต้องเจ็บปวดแค่ไหนเขาก็เหมือนกัน พวกเราทุกคนไม่ต่างกัน แต่แจจุงไม่รู้เรื่อง.....
" งั้นก็ไปเถอะ...ไปบอกแม่เขาด้วยหละ ท่าทางจะโกรธเรามาก....แกก็รู้ว่าแม่ของแกรักแจจุงมากแค่ไหน "
" ครับ....ผมจะไปคุยกับแม่ให้รู้เรื่อง "

พี่ชาย

-----------------------------------------------------




คำผิดมากมาย แก้เอาเองนะค่ะ ^ ^ 

รอคอมเม้นอยู่จร้า

.....ทำไมไม่รักแจจุงฮะ ทำไมเกลียดแจจุง ? อยากฆ่าแจจุงมากเหรอฮะ ทำไม ? ทำไม ? คำถามว่าทำไมวิ่งวนอยู่ในหัวเหมือนคอยตอกย้ำว่าพี่ชายที่รักเสียมากมายได้ทำร้ายเขากับมือ จริงอยู่ที่พี่ชายไม่ใช่คนใจดีอะไร แต่เขาก็ไม่เคยถูกทำร้ายถึงขนาดนี้มาก่อน..... จะว่าโกรธก็ไม่ใช่ แต่แค่สงสัย และเสียใจมากกว่าครั้งไหนๆ