เออ พวกคุณเป็นราชา

ในตอนนี้ท่านพ่อกำลังตัวสั้นอยู่ไม่รู้กล้วอะไร ท่านแม่ก็มาดึงผมให้ไปอยู่กับท่านพร้อมอามิ เออ จะกลัวอะไรกันแนี้ย

" ท่านพ่อ คนที่เป็นเทพกับจิ้งจอก เป็นภรรยาข้า ส่วนเด็กผู้หญิงผมสีเขียวนั้นน้องข้า "

" แน่ใจน่ะ ถ้าไม่ใช้เราคงได้ทำสงครามกับเทพและสัตว์เทพแน่ "

ท่านพ่อพูดด้วยเสียงที่เป็นกังวงมาก เพราะ เผ่าเทพกับเผ่าสัตว์เทพก็คร้ายญาติกัน มีเรื่องกับเทพก็เหมือนมีเรื่องกับสัตว์เทพ แถมทั้งสองเผ่านั้นจะบอกว่า โหดได้ใจ

" แล้วเด็กหญิงหญิงผมดำนั้นหุหมาป่านั้นเป็นใคร "

" ผมไม่รู้ "

" อ่าวไม่ใช้ลูกเจ้าเหรอ "

ระหว่างที่ผมกำลังคุยกับท่านพ่ออยู่นั้นเด็กสาวก็วิ่งมากอดผม อัก จุกชิบหาย สาบานว่านั้นแรงเด็กไม่ใช้ผู้ใหญ่เล่นเอาแถบหลับเลย

" นายท่านจำข้าไม่ได้เหรอ "
เด็กหญิงพูดพร้อมสายตาลูกหมา ซึ้งผมกำลังเจอศึกหนักมาก เมื่อเจอสายตาแบบนี้ ผมจะทำยังงัยนี้กันล่ะครับผมมองหาตัวช่วยพวกเฟรย่า อืม ไม่มีใครสนใจผมเลย พวกเธอยืนคุยและหันมามองผมเป็นบ้างครั้ง ได้ยินเสียงหัวเราะออกมาด้วย

" ขอโทษน่ะ ผมจำไม่ได้เธอเป็นใครเหรอ คงไม่ใช้เฟนริวหรอก "

" ใช้ข้าเฟนริวเอง น่ารักไมค๊าาาา "

" อืมน่ารัก........เฮ้ย.ไม่ใช้พวกเธอเป็นเด็กผู้หญิงได้ไงเนี้ย "

ผมก็กำลังงงงวยอยู่ครับ จะให้เราทำไงจากหมาน้อยเป็นเด็กหญิงหน้าตาน่ารัก

จะรำบาก ก็ไอตรงที่มานั้งอธิบายพวกท่านพ่อ อืมในตอนแรกก็ตกใจ หลังผมเล่าเสร็จนี้ตกใจจนเหมือนลืมหายใจเลยครับ หน้านี้ขาวมาก ผมไม่ได้บอกไปทั้งหมดหรอก เพราะ ถ้าผมบอกหมดก็ต้องบอกว่าเป็นเจ้านรกด้วยสิ ไม่เอาหรอก เรื่องที่ทำให้ท่านแม่ต้อง เป็นห่วงที่ลูกชายคนโต(คนใหม่)เป็นเจ้านรก ลองคิดดุแล้วกันจะเครียดขนาดใหนกัน

ยังเรื่องของเฟนริว อีก ที่ทำให้ผมดดนผนึกหน้าต่างสถานะ เป็นเวลา 10 ปี หรือไอคนเขียนมันขี้เกรียจเขียนกันว่ะ อย่าให้รู้น่ะ ( แล้วจะให้มันรู้ทำไม / คนเขียน ) ในตอนนี้ผมปลดผนึกไป 1 / 5 ของทั้งหมดแล้ว อืมแค่1 / 5 ต้องให้กุเป็นเทพมารมังกร ถ้าจะปลดหมดคงต้องให้ผมครองโลกแล้ว

" ท่านแจ็กคะ ท่านยังมองไม่ออกอีกเหรอ "

เฟรย่าพูดขึ้นหลังจากที่เงียบมานานอืม คือต้องจะสื่อถึงอะไร ผมมองท่านพ่อ ท่านแม่ และอามิ ที่มีเหงื่อไหลออกมาเต็มใบหน้า

" ท่านพ่อ ท่านแม่ ปิดบังอะไรผมรึขอรับ "
ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงใจมากในเวลาที่ต้องการขอมูล แต่กับทุกคนในห้องเหมือนจะบอกเป็นในๆว่าถ้าไม่บอกออกมาจะต้องมีคนตายแน่ เพราะ เสียงที่ออกมาจากแจ็กนั้น เย็นมาก

ผมมองหน้าพวกท่านสักพักก็ไม่มีใครพูออะไรออกมา อืมสงสัยต้องลองดูหน่อยเพราะจากคำพุดของเฟรย่า ผมคงอยู่ในเวทย์ลวงตาเป็นแน่แท้ วิธีคราย 1 ให้เจ้าของเวทย์ครายให้ 2 ทำลายวงเวทย์
3 ทำยังงัยก็ได้ให้หลุดออกไปเอง

อืมยุ่งยากจัง ผมหยิบ ยาฉะ ออกมาถือไว ทุกคนในห้องกำลัง งง ว่าผมจะทำอะไรต่อไป ผมแทง ยาฉะ เข้าที่ขาซ้าย ฉีก เลือดไหลเป็นสาย แต่ว่าใบหน้าของผม มันไม่เปลี่ยนแปลงเลยแม้แต่น้อย
ก็มันไม่ได้เจ็บมากมายอะไรนี้

ภาพในสายตายค่อยๆหายไป จากบ้านไม้ในป่า ที่อยู่ข้างหน้าผมเป็นกำแพง ไม่ใช้ ป่า ไม่ว่าจะหันไปทางไหนก็เจอแต่กำแพง และเพดานที่อยู่ข้างบน ไม่ใช้เมฆ อืมสงสัยต้องให้อธิบายสักหน่อย ท่านพ่อ ท่านแม่
อามิ

จะว่าไปชุดของทุกคนก้เปลี่ยนไป ท่านพ่อเป็นชุดเกราะใหล้ มีผ่าคุมที่หลัง ใส้เสี้ยงที่เหมือนราชา จะฆาตกรแบบผมมาบอกว่าใครใส่อะไร ก็ยากชิบหายแล้ว ท่านแม่กับอามิเป็นชุดเจ้าหญิงสีขาวทั้งสองคนเลย ผมในอยากจะถามจริงๆเลย แต่มันเดินไม่ถนัดเท่าไรเพราะ ดาบแผลที่เริ่มเจ็บแล้ว

" ผมว่าเรามีเรื่องที่ให้พูดกันยาวน่ะ ครับ ท่านพ่อ ท่านแม่ และก็อามิ "

" อ....เออ นั้นสิน่ะ ก่อนอื่นก็ต้องกินข้าวเที่ยงกันก่อน "

" เล่นมาส่ะ ดีๆ "

" ครับๆ สรุปแก่เป็นลูกหรือพ่อฉันกันว่ะ "

" ผมก็ของผมแบบนั้ "

หลังที่ทำแผลผมเสร็จ ท่านพ่อก็พาเดินดูรอบบ้าน (ปราสาท) มีบ้านร้อมรอบมากมายเลย แถมท่านทั้งสองบอกผมอีกว่า พวกท่านเป็นเจ้าชายจากเผ่าแวมไพร์ และเจ้าหญิงเอลฟ์ อืมสรุปตูต้องจะต้องมานั้งเรียนการบริหาร ปกคราง บลาๆ ใช้ไม พวกก็ตอบวาใช้ เพราะจะให้ผมไปบริหารแทนด้วย เป้น รายวัน
มีเงินเดือนด้วย สรุป จะให้เป็นเจ้าชายสิน่ะ อามิล่ะจะทำอะไร พวกท่านก็บอกเลยว่าจะให้เจ้าตัวตัดสินใจเอง แล้วตูล่ะ บังคับเลย

อะไรจะเกิดก้ต้องเกิด อะไรน่ะ ตอนผมไม่บน ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

เออ พวกคุณเป็นราชา

ความคิดเห็น