TALAWEE แอบรักเรื่อยเปื่อย

เคยรู้สึกชอบใครสักคนมากๆจนอยากจะเข้าไปกอด จูบ แสดงความเป็นเจ้าของด้วยการป่าวประกาศว่าคนๆนี้คือของๆเราบ้างไหม

….ถ้าเคย คุณก็เหมือนกับผม

แล้วเคยรู้สึกชอบใครสักคนมากๆ แต่ไม่กล้าสบตาหรือเข้าไปคุยด้วยไหม...ถ้าเคย คุณก็เหมือนกับผม

และเคยรู้สึกอิจฉาคนรักของคนที่คุณแอบชอบไหม อิจฉาที่เค้าได้รักกัน ส่วนตัวเราทำได้แค่เพียงมอง

...ถ้าเคย คุณก็เหมือนกับผมอีกนะแหละ

ผมแม่งโคตรอิจฉาคนๆนั้นของเค้าเหลือเกิน

อิจฉา ที่คนๆนั้นของเค้าไม่ใช่เรา

“ธารา...เย็นนี้ไปซ้อมว่ายน้ำใช่ไหมวะ”

ได้ยินชัดเจนว่าเพื่อนข้างตัวเป็นคนพูดขึ้น แต่สายตายังคงจับจ้องไปที่โต๊ะฝั่งตรงข้ามเกือบแถวหน้าสุดของห้องเรียนรวม ที่มี เขา กับ เธอ 

พูดคุยกันเรื่องอะไรสักอย่าง พร้อมรอยยิ้มที่ดูมีความสุข

อยากไปยืนอยู่ตรงนั้น อยากไปกระชากตัวเธอออกมาแล้วบอกกับคนอื่นว่า...ปฐวี คือของๆเขา

แต่ทำไม่ได้...ธารารู้ว่าตัวเองไม่ใช่ตัวอิจฉาตามละครที่รู้จัก แม้ด้านมืดจะบอกอยู่เสมอให้ทำตามที่คิด

ใครมันจะไปกล้าทำแบบนั้นกันวะ....โดยต่อยตาแตกก็เหี้ยแล้ว

“ฟังกูไหมเนี่ยธารา” ศิลาจับหัวของธาราให้หันกลับมาก่อนจะส่งเสียงจิ๊จ๊ะเบาๆให้คนที่เสมองไปยังหน้าห้องเรียนเลิกคิ้วขึ้นด้วยความ

แปลกใจ

“เป็นไรวะศิ”

“มึงแม่ง...มัวแต่มองคนอื่น กูถามมึงหลายรอบแล้วว่าเย็นนี้ซ้อมว่ายน้ำใช่ไหม ถ้าซ้อม ตอนค่ำๆกูจะมารับมึงไปแดกหมูกะทะกัน”      ธาราพนักหน้ายิ้มรับตอบตกลง แต่ก็ยังไม่วายหันไปมองโต๊ะตัวเดิมอีกครั้ง ศิลารู้ว่าเพื่อนของเขาชอบคนๆนั้นมากแค่ไหน แต่เขาก็ไม่เคยพูดออกไปว่าเขารู้เรื่องที่ธาราชอบปฐวี เพราะเหมือนว่าตัวธาราเองก็ยังปิดบังเขาอยู่...เขาแค่ช่างสังเกต เลยมองเห็นจนเดาได้

ตกเย็นธาราแยกตัวกับเพื่อนสนิทอย่างศิลาที่มีซ้อมฟุตบอล ส่วนเขาก็มีซ้อมว่ายน้ำ แม้สระว่ายน้ำกับสนามฟุตบอลจะอยู่ติดกัน แต่ธาราก็ไม่เคยไปดูศิลาซ้อมฟุตบอลเลยสักครั้ง...ที่ไม่ไป เพราะปฐวีก็อยู่ในทีมซ้อมกับศิลาด้วย ธาราคิดว่าเขาไม่อาจทนดูความหล่อ เห่ห์ของปฐวีตอนอยู่ในสนามได้

ขอแค่มองห่างๆ แบบนี้ดีกว่า

“ธารา พี่ขอฟรีสไตล์ 100 เมตร เอาเวลาให้ดีกว่าเดิม ไหวไหม” ธาราส่งยิ้มให้กับพี่เขต ประธานชมรมกีฬาทางน้ำที่ยืนอยู่บนของสระ     ในขณะที่ตัวเขาจุ่มน้ำดำผุดดำว่ายเพื่อวอร์มอัพปอด

“ปกติมึงถนัดกบไม่ใช่เหรอวะธารา...ฟรีสไตล์มันเหนื่อยนะ ถ้าแค่ว่ายเล่นๆไม่จับเวลาก็โอเคอยู่”

“ผมไหวครับพี่มอส” ยิ้มให้คนที่อยู่ในสระลู่ข้างตัวก่อนจะใส่แว่นตา เตรียมพร้อมออกตัว....พี่เขตเป่านกหวีดส่งสัญญาณให้เขาออกตัวรีบว่ายสุดกำลัง...50 เมตรแรกยังพอไหว ธาราบอกกับตัวเองตอนถีบตัวกลับ แต่พอใกล้จะถึงฝั่ง เขารู้สึกหน้ามืด

เหี้ยแล้ว....ความดันต่ำ

เขาหยุดว่ายพร้อมกับชูมือขึ้นบอกเป็นสัญญาณ ไม่นานนักพี่มอสก็มาลากตัวเขาขึ้นมานั่งบนขอบสระ

“เป็นไรวะมึง” พี่เขตจับแขนเขาพลางก้มถาม ในขณะที่ธาราเองไม่อาจลืมตามองอะไรได้ เพราะถ้าลืมตาตอนนี้ โลกจะหมุนคว้าง
แล้วเขาอาจจะสลบไปเลยก็ได้

“ความดันพี่” พูดจบ ก็ได้ยินเสียงพี่มอสตะโกนไปยังบนอัฒจรรย์ให้หยิบขวดน้ำหวานมาให้ทางนี้หน่อย

“มึงไม่ได้กินข้าวเที่ยงเหรอ”

“ครับ”

“ทำไมไม่บอกก่อนลงสระวะ” น้ำเสียงดุที่ส่งมาทำให้ธาราพอจะเดาสีหน้าของพี่เขตได้ดี ใบหน้าจริงจังคงขมวดคิ้วเป็นปม

“ขอโทษพี่” ธารายกมือไหว้ขอโทษ ทำให้เขตลอบถอนหายใจเบาๆ...ดีนะ ที่น้องมันไม่จมน้ำ ผู้เป็นประธานชมรมคิดในใจ

“อะๆ กินน้ำหวานก่อนมึง” มอสเอาน้ำหวานสีเหลืองใสจ่อปากคนที่ยังคงหลับตาอยู่ เจ้าตัวจับหลอดพร้อมดูดอย่างช้าๆ

“ดีขึ้นไหม” ธาราพยักหน้ารับก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้น พร้อมยกมือไหว้ขอบคุณพี่เขตกับพี่มอสอีกครั้ง

“วันนี้มึงไปพักแล้วกัน เดี๋ยวกูโทรเรียกเพื่อนมึงให้มารับ” เขตลุกขึ้นเดินตรงไปยังห้องชมรมกีฬาทางน้ำ รื้อค้นเอกสารประจำตัวของธาราออกมา มองหาช่องที่ระบุถึง เพื่อนสนิทที่ติดต่อได้ ก่อนจะกดโทรออกไป รอสายอยู่นานอีกฝ่ายก็กดรับ

“สวัสดีครับน้อง...พี่เป็นประธานชมรมกีฬาทางน้ำนะครับ พอดีธาราเพื่อนของน้องไม่สบาย เลยจะโทรมาบอกน้องให้มารับเพื่อนหน่อย”

‘ อ่า....ครับ’ ปลายสายพูดเพียงแค่นั้นก่อนจะกดวางสายไป เขตเก็บโทรศัพท์ของตัวเองเข้าตู้ล๊อคเกอร์เหมือนเดิมก่อนหยิบเอกสารประจำตัวของธาราที่ยังอยู่ในมือมาอ่านให้ละเอียดอีกครั้ง

ช่องโรคประจำตัว....ไม่มี

อืม...คงต้องดูแลน้องมันให้ดีกว่านี้ นี่ตัวเต็งกีฬามหาลัยปีนี้เลยนะเนี่ย

“พี่เขตครับ ผมขอตัวนะครับ ขอโทษพี่และขอบคุณพี่ที่ช่วยผมนะครับ” ธารายกมือไหว้ผู้เป็นประธานชมรมอีกครั้ง เขตยิ้มรับก่อนจะดุอีกฝ่ายให้รักษาตัวเองหน่อย คนถูกดุยิ้มเล็กน้อยเพราะรู้ว่าประธานชมรมเป็นห่วงเขา

ธาราเดินออกมานั่งรอศิลาที่หน้าทางเข้าสระว่ายน้ำคนเดียว พลางมองไปยังสนามฟุตบอลที่อยู่ห่างเพียงไม่กี่เมตรแต่มีเนินดินไม่สูงมากขวางกั้นไว้ ในสนามมีคนไม่ถึง 10 คนยังคงเตะบอลอยู่

“นาย...ธาราใช่ไหม” คนถูกเรียกชื่อหันไปมองตามเสียง ก่อนที่จะนิ่งงัน

ปฐวี....ปฐวีมาได้ไง

“เรามารับธารา นายชื่อธาราใช่ไหม” แม้จะได้ยินเสียงชัดเจน แต่ธารากลับทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าต้องยิ้มออกไป หรือทำตัวแบบไหน
....นี่คือครั้งแรกที่ปฐวีคุยกับเขา

ปฐวี เป็นเพื่อนร่วมคณะเดียวกัน แต่คนละสาขา และยังเป็นเดือนมหาวิทยาลัยปีที่แล้วอีกด้วย

“อะ...เอ่อ ใช่ แล้วศิลามันไปไหนอะ” ตะกุกตะกักตอบออกไปพลางลอบมองคนที่ยืนหมุนพวงกุญแจในมือด้วยท่าทางสบายๆในชุดบอลสีเหลืองดำ

“อยู่โรงบาล...เล่นลิงชิงบอลกันแล้วล้มแขนกระแทกพื้น หมอใส่เฝือกอ่อนอยู่ มันเลยให้มารับมึง”

สรรพนามที่เปลี่ยนไปทำให้อาการประหม่าลดลง ธารารู้ว่าปฐวีเป็นคนที่เข้ากับคนอื่นได้ง่าย เพราะใครๆก็ต่างรายล้อมเดือนมหาลัยคนนี้ทั้งนั้น

“งั้นไปโรงบาลก่อนใช่ไหม จะไปดูไอ้ศิ”

“อืม” พูดจบธาราก็เดินตามปฐวีไปยังรถกระบะสีบอนซ์เงิน รถคันนี้เป็นรถของปฐวีเอง เขาจำมันได้

ระยะทางจากสระว่ายน้ำไปโรงพยาบาลในมหาลัยไม่ได้ไกลมาก แต่ทำไมธารารู้สึกมันช่างยาวนานเหลือเกิน ในรถไม่มีใครพูดอะไรออกมา มีเพียงเสียงเพลงที่เล่นกล่อมทำลายความเงียบ

“อยู่สาขาเดียวกับไอ้ศิเหรอ” ปฐวีเอ่ยขึ้นเมื่อรถติดไฟแดง

“ใช่” อีกฝ่ายตอบเพลงสั้นๆ

“กูไม่เคยเห็นหน้ามึงเลย” ปฐวีเอ่ยเพียงเบาๆ แต่นั่นทำเอาธารารู้สึกน้อยใจอยู่ลึกๆ

อยู่คณะเดียวกันมาตั้งปีกว่า แต่จำกันไม่ได้ ทั้งๆที่เขาจำปฐวีได้ตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน

อืม...ไม่มีใครจำผู้ชายตัวควายๆแบบนี้ได้หรอก

ธาราเลือกจะเงียบแทนการพูดจนกระทั่งถึงโรงพยาบาล

“ไงมึง แขนขวาใช้การไม่ได้แล้วนะ” ธารารีบพุ่งตัวไปยังศิลาที่นั่งหน้างออยู่หน้าโรงพยาบาล คนถูกทักยิ้มแหยๆส่งมาให้ ก่อนจะหันไปขอบคุณปฐวีที่เป็นธุระไปรับธาราจากสระว่ายน้ำ

“รถมึงอยู่คณะใช่ไหมศิ”

“ใช่”

“อืม....งั้นเดี๋ยวกูแวะไปส่งไอ้ธาเอารถมึงที่คณะ แล้วกูก็ไปส่งมึงที่หอ” ธาราหันขวับไปหาคนที่พูดชื่อเขาออกมา...จากธารา เหลือเพียง ไอ้ธาเนี่ยนะ

“มึงว่าไงธารา”

“โอเคตามนั้น” พูดจบปฐวีก็เดินนำไปยังรถของตัวเอง ปล่อยให้สองเพื่อนซี้พูดคุยหยอกล้อกัน

“ศิลา...ถ้ามึงว้อนช่วงนี้ก็อดเลยดิ...มือขวาข้างถนัดใช้งานไม่ได้จ้า ฮ่าๆๆๆ”

“กูจะไปลากมึงมาช่วยกูไง ดีไหมวะ หึหึหึ”

“อี๋ๆๆๆ”

ปฐวีหัวเราะในใจเพลินๆ ก็ต้องหยุดคิดเมื่อโทรศัพท์ส่งเสียงร้องอยู่ในกระเป๋าคาดเอวใบเล็ก....เขาดูรายชื่อคนโทรเข้าก่อนจะยิ้มออกมา

“ครับเบล....วีอยู่โรงบาลครับ พอดีศิลาเกิดอุบัติเหตุ....ไม่เป็นไรครับ เบลไม่ต้องมา ทางนี้เสร็จแล้ว เดี๋ยววีไปส่งศิลาที่หอก็จะไปหาเบลเลย...ครับไม่นาน สวัสดีครับ”

ปฐวีเก็บโทรศัพท์เข้าที่เดิมก่อนจะล้วงกุญแจรถเปิดประตูรถให้ศิลานั่งข้างหน้า ส่วนธารานั่งอยู่แคปหลัง

ขากลับคราวนี้ ไม่เงียบเหมือนตอนที่เขานั่งมากับธารา เพราะศิลาชวนคุยเรื่องฟุตบอลไม่หยุด เขาเองก็ไม่ชอบความเงียบอยู่แล้ว เลยคุยกันสนุก

ในขณะที่ธาราได้แต่ฟังเงียบๆ พลางมองออกไปนอกกระจกรถที่แล่นผ่านป่าไม้ใหญ่ในมหาลัย ไม่นานนักก็มาถึงคณะ ธารารับกุญแจรถมอเตอร์ไซค์จากศิลาก่อนจะโบกมือขอบคุณปฐวีที่ไปรับเขาแทนศิลา

“ขอบคุณนะ...วี” เขาเอ่ยเรียกชื่อปฐวีด้วยคำสั้นๆ เหมือนที่ปฐวีเรียกเขาว่า ธา

“ไม่เป็นไรมึง...เจอกันที่คณะก็ทักกูได้นะ” ปฐวีส่งยิ้มมาให้ก่อนจะออกรถไปส่งศิลาต่อ

ส่วนเขา....ทำได้เพียงยืนยิ้มกับตัวเองเงียบๆ ในลานจอดรถชั้นใต้ดินของคณะที่ค่อนข้างมืด

ไม่เคยคิดว่าจะได้คุยกับปฐวี

แม้จะรู้ว่าปฐวีมีคนรักอยู่แล้ว แต่แค่ได้คุยก็โอเคใช่ไหม

โอเคก็เหี้ยแล้ว...ปีนต้นงิ้วเลยนะ

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------