คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : Variable
- ัน์ -
หลัาพูเสร็ผม็เินออมาเลยรับ ส่วนิม็ยืนสบนิ่ไปเลย ปล่อยให้ลมทะเลปะทะหน้ามันไปรับ ผมอหนี่อนีว่า ‘พูอะไรล่อแหลมไปเนี่ยัน์ธีร์’ นั่นสิรับ หาเรื่อใส่ัวอีแล้ว
ผมเินลับออมาบริเวทาที่เลี้ยวเ้ามาในส่วนัวออาารที่เป็นวัเ่า แอบหันไปมอ็เห็นอีนเินามมาห่าๆ แบบเียบๆ ทำหน้านิ่วิ้วมวเหมือนำลัิอะไรบาอย่า แ่็่ามันเถอะรับ เป็นผมอนนี้็ไม่ล้าพูอะไรับมันมารับ ใหนึ่็นลุ อีใหนึ่็เินๆแปลๆ
ผมเินามนลุ่มหนึ่ไปอี้านหนึ่รับ เป็นทาเินิทะเล บริเวนี้เป็นทาโล่ แร้อนๆเลยส่อลมาโนเ็มๆ เินผ่านอนุสาวรีย์ไปเล็น้อย ็สัเเห็นบ้านหลัหนึ่เหมือนะเป็นบ้านอพระยาสมัย่อนรับ ยใ้ถุนสู ทาสีาว หันหน้าออสู่ทะเล ้านล่าเป็นสนามห้าสีเียวโล่ๆ มี้นไม้หน้าบ้านอยู่หนึ่้นแผ่ิ่้านสาาไปทั่วบริเว ‘นี่มันบ้านในฝันัๆ’ ยิ่มาที่นี่็เหมือนยิ่อบรับ ผมเลยรีบเินเ้าไปทันที บริเวใ้ถุนมีนายนมพื้นบ้าน ผมเินเ้าไปสำรวู่อนะ ถอรอเท้าและนั่ลบนสนามห้า มอออไปเห็นวิวทะเล รอบ้ามีนหมุนเวียนมานั่บนห้าเ่นัน บานมาันเป็นรอบรัวปูเสื่อมวิวพร้อมับรับประทานอาหารไป้วย ไม่ไลนั็มีนายว่าว มีเ็เล็ที่หัเล่นว่าวสู้ับลมทะเล
“น้ำรับหมอ” ายอีนนั่ล้าๆผม ่อนะส่แ้วใส่น้ำระเี๊ยบในมือมาให้ “ิมูรับ อร่อยีนะ ลายร้อน”
“อบุนะ” ผมหันไปบอ่อนะหยิบแ้วมาิมน้ำ รสาิ็อร่อยอย่าที่มันบอละรับ
“หมอัว่าวเป็นไหมรับ” ินน้ำอยู่แทบสำลัเลยรับ
“หืม” ผมหันไปมอหน้ามันรับ “ันี่หมายถึเล่นว่าวแบบที่เ็ำลัเล่นใ่ไหม” มันใ้ำมาะล่อแหลมเลยรับ
“อ๋อ ใ่ๆผมหมายถึเล่นว่าวแบบนั้นหน่ะรับ” มีหน้าหันมายิ้มแหยๆใส่ผมอีรับ
“เยเล่นอนเ็ๆนะ อาารย์ให้ทำว่าวสมัยประถม้วย” ผมหันไปอบ
“โห ผมไม่เห็นเยทำเลย ไม่เยเล่นว่าวแบบนี้อ่ะรับ เยแ่เล่นว่าวแบบอื่น” มันหันมาอบรับ
“เล่นว่าวอะไรแบบอื่น” ผมเอาศอไประทุ้แนมันทีนึรับ “ทะลึ่ละ”
“เอ้า็นั่นมันว่าวุฬา ผมเยเล่นแ่ว่าวปัเป้าไ ที่สนามหลว” มันหันมายิ้มรับ “อะไรรับ ใรันแน่ที่ิทะลึ่”
นั่นไรับโนมันเล่นมุนไ้ หันไป้อนมันทีหนึ่รับ
“สนใไหมรับ” มันหันมาถาม “เี๋ยวไปื้อให้เอาไหม”
“ไม่เอาอะ อนั่เล่นเยๆีว่า” อนนี้อยานั่นิ่ๆมาว่ารับ ูเ็ๆเล่น็สนุี บานวิ่ไปวิ่มาว่าว็ไม่ึ้น บานพอว่าวึ้น็ันระุแรไปว่าวเลยิ่ปัินเลย ลีรับ
“หมออบสีอะไรรับ” อยู่ีๆมัน็ถามอะไรอีละรับ ำถามแบบนี้นึถึสมัยประถม เวลาเียนประวัิัวเอส่อาารย์ ส่วนให่็ะไม่พ้นเรื่อสีที่อบ าร์ูนที่อบ อะไรทำนอนี้ แ่มันถามมา็อบไปรับ
“สีเียวับสีฟ้า” ผมอบไป “มันูสบายาี ูิ เหมือนับภาพอนนี้” สนามห้าสีเียวัับสีฟ้าน้ำทะเลรับ “แล้วนายอ่ะอบสีอะไร”
“ผมอบสีำ าว และ็เทารับ” มีแ่โทนสีมืๆรึปล่าวรับเนี่ย “มันูสุภาพีรับ แล้วหมออบฟัเพลแบบไหน” มาแบบที่ิริๆ้วยรับ นี่ะัประวัิวามอบอผมัวๆ
“็ฟัไ้หมนะ ส่วนให่เป็นป็อบมั้ ่วนี้็ฟัแ่เพลสาลหน่ะ” ึ้นอยู่ับ่วหล่ะรับ บาทีแ่ละ่วีวิอนเรา็อบแนวนรีที่แ่าัน เพียแ่อนนี้ผมอบฝั่เพลสาลมาว่า
“ผม็ฟัไ้หมเหมือนัน แ่หลัๆแทบไม่มีเวลาฟัเลยรับ” ิมหันมาถาม่อ “แล้วอบสัว์อะไรรับ”
“สัว์หรอ อบหมานะ บ้านเราเลี้ยอยู่ัวหนึ่” ผมหันไปอบ
“เห้ย อบหมาเหมือนันเลย หมอเลี้ยพันธุ์อะไรรับ” ิมูท่าทาะสนใเรื่อหมานะรับ
“ิวาว่านะ ัวเล็ๆ เลี้ยไว้เป็นเพื่อนแม่นะ” นึถึเ้าูิที่บ้านเลยรับ อีไม่ี่วัน็ะไ้ลับไปเล่นับมันแล้ว
“ผมเยเลี้ยหมาอนเ็ๆนะรับ แ่อนเ็ๆหอบบ่อย ุแม่เลยยใหุ้อาไปเลี้ยแทน” ิมแอบทำหน้าเศร้าเลยรับ “หลัานั้น็อเลี้ยอะไรอีเลยรับ” นสัว์็เป็นอีสาเหุหนึ่นะรับที่ทำให้โรหอบอเ็ๆำเริบ เ็ที่เป็นโรหอบึไม่วรเลี้ยสัว์เลี้ยที่มีน เ่น หมาหรือแมว เพราะบานทำให้หอบำเริบไ้ลอเวลาเลยรับ
“ไม่เอา ไม่ทำหน้าเศร้าิ” ผมบอมันไป “ะถาม่อไหม” ำลัสนุเลยรับ เหมือนโนสัมภาษ์
“รับๆ ั้นหมออบอไม้อะไรรับ” มันหันมาถาม่อเลยรับ
“อหน้าวัว” ผมอบลับไป มันทำหน้าเหวอเลยรับ “ล้อเล่น ไม่ไ้เาะนะ ุหลาบาวละมั้” ไม่เยมีนถามรับ อบไม่ถูเลยอบุหลาบาวไปรับ เห็นแล้วูสะอาาี
“แล้วอบเล่นเรื่อนรีอะไรรับ”
“ผมเล่นีาร์ไ้บ้านะ แ่ไม่เ่มา” บอแล้วไรับ ส่วนให่โนหน้าที่ร้อนำมาว่า “แล้วนายอ่ะเปียโนใ่ไหม” ูเหมาะับลูุหนูแบบมันรับ ส่วนให่อบบัับให้ลูๆเรียนเปียโน
“หมอเ่อ่ะ รู้ไ้ไ” มันอบลับมา นั่นไทายไม่ผิเห็นไหมรับ “เล่นพอไ้เป็นเพลนะรับ ไม่เ่ถึั้นไปแสโว์”
“ูหมอะอบบรรยาาศแบบนี้เอามาๆนะรับ” มันหันมาพู่อ “ูหน้าามีวามสุเียว”
“็อบแบบนี้นินา” ผมอบลับไป
“อบแบบนี้นี่อบอะไรรับ อบบรรยาาศ หรือ อบผม” ผมหูฟาไปไหมรับ เหมือนมันะยิำถามล่อแหลมแบบนี้มาอีแล้ว
“แล้วไอสออย่านั้น่าันยัไ” ผมหันไปมอหน้ามัน มันหันหน้าหนีเลยรับ
“็ถ้าอบบรรยาาศ็ืออบบ้าน อบห้า อบทะเล แ่ถ้าอบอีอย่า ็...” มันหันลับมามอหน้าผม ูนิ้วี้ิ้มแ้มัวเอ ่อนะยิ้มออมาว้าๆรับ
“อย่าแร็ีนะ แ่อย่าหลันาย้อไปถามโรสรึปล่าว” พูเสร็ยิ้มหุบหน้าหอยเลยรับ
“บอแล้วไรับ” มันพูมาปุ้บ ผม็สวนลับไปเลย “อย่าพูถึอีน ให้มีแ่เราสอนพอ” ประโยยอฮิอมันรับ นอะไร มีแฟน แ่ไม่อบให้พูถึแฟนัวเอ
“ถ้าัโรสออไป หมอะอบว่าอะไรรับ” มันเร่ถาม่อมารับ
ผม็นั่เียบไปเลย นอะไรเล่นถามันมาะื้อๆแบบนี้ แล้วผมะอบยัไหล่ะรับเนี่ย โรสเธอ็เป็นเพื่อนรุ่นเียวับผมนะรับ
“ผมว่าผมัเนแล้วนะรับหมอ” มันหันหน้าไปมอทะเลละรับ “ที่หมอไม่อบ็เพราะหมอ...”
“สวัสีรับพี่ัน์” ่อนราม่าะระอุไปมาว่านี้ ันมีเสียสวรร์มา่วยะ่อนรับ ผมรีบหันไปมอนที่มายืน้านหลัผม ผมเลยมีโอาสลุึ้นยืนหนีมันเลย
“เห้ย น้อวี มาไ้ไ” ถือว่าเป็นเรื่อบัเอิสุๆรับ
“มาเที่ยวับเพื่อนรับ หลัเสร็าฝึานโรพยาบาลพี่ ็ไ้พัอาทิย์หนึ่รับ” วีหันไปมอเพื่อนๆที่ำลัเลือื้อนมอยู่ใ้อาาร
“บัเอิสุๆ” ผมหันไปยิ้ม
“บัเอิมาๆ” วียิ้มอบลับมา “พี่ัน์มาับใรรับเนี่ย”
แ่่อนที่ผมะอบอะไร ็สัมผัสไ้ถึพลัานบาอย่าานอีนรับ
“ผมื่อิมรับ เป็นรุ่นน้อพี่ัน์” ายอีนยมือึ้นมาแ็แฮนับวีเป็นที่เรียบร้อย “พอีผมับหมอะรีบไปที่อื่น่อ อัว่อนนะรับ” ไปเลยรับ ่อนที่ผมะพูอะไร ิม็บับมือผมแล้วลาออไปเลย มันรีบึผมเินออมาอย่ารวเร็วรับ ‘อะไรอมัน’
“เป็นอะไร ทำไมทำหน้าแบบนั้น” ผมหันไปมอหน้านูที่ทำหน้าหุหิไ้อย่าัเน “ิ้วะเื่อมันเป็นเส้นเียวละนะ”
มันเียบไม่อบอะไรรับ ูท่าราวนี้ะโรธริแหะ ‘้อไวะเนี่ย’ ไม่ถนัเรื่อ้อนะ้วยรับ
“ถ้าเียบ็ะไมุ่ยละนะ” เปลี่ยนลับเป็นอนแทนละันรับ “ถ้าไม่อบั้นผมลับบ้านเลย เี๋ยวไปส่ที่สถานีรถไฟละันรับ”
“ไม่ให้ลับหรอ” นั่นไหลุพูออมาละรับ
“ไม่อยาให้ลับ็มาุยันีๆ” นี่ถ้ามันเป็นแบบนี้ผม็เริ่มหุหิละนะรับ “หึรึไ”
“วีเป็นรุ่นน้อที่ฝึานนะ ไม่ไ้มีอะไรมาว่านั้น” ผมอธิบาย่อ “และผม็ไม่ไ้อบผู้าย...แบบนั้น” ทำไม้อเิมำว่าแบบนั้น้วยละรับเนี่ย
อนนี้มันลาผมมาถึรถละรับ นละไรเินไวมาไม่สสารนาสั้น ที่้อ้าวมาว่ามันถึสอเท่า
“รับ” มันส่ผมเ้ารถ ปิประูให้ ่อนะเินอ้อมไปนั่้านนับ
“ยิ้มเี๋ยวนี้” บัับมันละรับ เอามือไปึแ้มมันสอ้าม อยู่แบบนี้มันอึอัรับ
มันทำหน้าบูใส่ผมรับ
“ยัอยาะฟัำอบรึป่าว” ผมหันไปมอหน้ามัน มันพยัหน้าหนึ่รั้รับ ไม่หันมามอผม้วย้ำ แถมไม่ออรถ้วย สาร์ทรถแล้วอไว้นิ่ๆ นอะไรพลาพลัานน้ำมันมา
“ผมอบบรรยาาศที่มีนายอยู่้วยนะ”
Extern (เอ็เทิร์น) เป็นำที่ใ้สำหรับเรียนัศึษาแพทย์ั้นปีที่ห
Intern (อินเทิร์น) เป็นำที่ใ้สำหรับเรียแพทย์ใ้ทุน โยอาะเรียามั้นปี เ่น Intern 1 ือ แพทย์ใ้ทุนปีที่หนึ่
Resident (แรสสิเนท์) หรือแพทย์ประำบ้าน ือแพทย์ที่มาเรียน่อเพาะทาในสาา่าๆ
Staff (สาฟ) เป็นำที่ใ้เรียอาารย์แพทย์ หรือ แพทย์เพาะทาามโรพยาบาล่าๆ
ความคิดเห็น