คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Memory
- ิม -
1 ปี่อน
“ุธนา ลืมา้วย่ะ ุธนา” ผมพยายามฝืนลืมาึ้น มีแส้าาเพานส่อลมา ผมยี้าและพยายามวาามอไปรอบๆ สถานที่นี้ไมุ่้นามา่อน
“ุหมอะ นไ้ไม่รู้สึัวะ” เสียผู้หิ้าๆผมำลัพูับใรสัน
“ุๆ ลืมาหน่อยรับ” ายอีนบไหล่ผมเบาๆ พร้อมับเรียผมให้ลืมา
ผมมอไปยัายที่อยู่้าผม เาใส่เสื้อราวน์สีาว ปัื่อสีเียวๆ มีราที่หน้าอุ้นา
“ื่ออะไรรับ” หมอนนั้นถามผม
“ธนารับ ธนา วริารุล” ผมพยายามะลุึ้นนั่ แ่รู้สึมึนหัวมานลุไม่ึ้น
“นอนล่อนรับ” หมอยื่นมือมาับบริเวอผม “ปวอไหมรับ” ผมส่ายศีรษะเบาๆ “ลอยับอนะรับว่าปวไหม” อผมยัอยู่ีรับ ปวรอื่นมาว่า “หายใเ้าออลึๆ” หมอพู่อนะเอาหูฟัมาวาที่อผมทีละ้า “โอเ ปอยัปิีนะรับ ปวรไหนบ้าไหมรับ”
“ปวลาอเลยรับ” ผมี้ไปที่หน้าอรับ
“โทษนะรับ” หมอึเสื้อผมึ้นรับ ปรารอยแบริเวลาอ หมอทีนี่สะุ้เลยรับ
“น่าะโนระแทับพวมาลัยนะรับ เหมือนพี่พยาบาลบอว่ารถุแอร์แบ็ไม่ทำาน นี่ีนะรับที่าเ็มันิรภัย” นี่ผมับรถนหรอรับ ผมเพิ่รู้ัวเอ อนนี้ยัๆำอะไรไม่่อยไ้ “ำเหุาร์ไ้ไหมรับ” หมอหันมาถาม่อ
“ไม่ไ้รับ มีนอื่นเป็นอะไรไหมรับ” ผมพยายามลุึ้นยับแนา
“ไม่มีนะ รถุนับ้นไม้้าทารับ อนนี้ฝนหนั ถนนน่าะลื่นนะ”
หมอพยายามเปิเสื้อผ้าผมเพื่อสำรวามร่าาย มีบาแผลระบาเล็น้อยที่แน้านวา ับรอย้ำบริเวหน้าผา “ยับแนาสิรับ ปวรไหนไหม” ผมยับามสั่ ทุอย่ายัโอเีรับ
“นี่ระเป๋าเินับบัรประาน และ็โทรศัพท์่ะ” พยาบาลเินเ้ามาหาพร้อมับส่อ่าๆให้ “มีาิไหมะ โทรามาิไ้เลยนะ”
“ที่นี่ที่ไหนรับ” ผมหันไปถาม
“โรพยาบาล xxx ่ะ” พยาบาลำลััารทำวามสะอาแผลให้รับ
“ไม่มีาิเลยรับ ผมผ่านทามา” ผมำลัะไปุยธุระที่หาให่รับ ันเิอุบัิเหุนไ้ ถ้าที่บ้านรู้มีหวัโน่ายับแน่ๆ “เี๋ยวผม่อยโทรไปบอรับ” อนนี้ึแล้ว ไว้่อยโทรบออนเ้าละันรับ ลัวทุนเป็นห่ว
“ุธนาไ้รับบาเ็บบริเวศีรษะ มีประวัิสลบไปและำเหุาร์ไม่ไ้ หมอะให้นอนสัเอาารในโรพยาบาลนะรับ” หมอหนุ่มหน้าาน่ารัเินมาหาผม ‘นพ.ัน์ธีร์ ธรรมาภิรัษ์’
“ไ้รับ” ผมหันไปอบแถมยิ้มให้ทีหนึ่รับ นานๆะเอหมอที่พูาีสัที แบบนี้สบายใรับ
หลัาเปลี่ยนุนไ้ ัารเอสาร ทำแผล และถูแทเ็มห้อยน้ำเลือที่แนวา ผม็ถูเ็นเ้าไปที่ึรับ โรพยาบาลนี้เป็นโรพยาบาลนาเล็ ึผู้ป่วยเล็ๆ มีนไ้นอนอยู่หลายเีย ไม่่อยินับโรพยาบาลามอำเภอแบบนี้รับ ปิอยู่ในรุเทพไม่่อยไ้เ้าโรพยาบาล็ริ แ่เวลาไปเยี่ยมเพื่อนหรือาิ ็ไปห้อพิเศษลอ ผมมอไปโยรอบ ฝั่ผู้ายมีนไ้อยู่สามน ห้อน้ำรวม พัลมเพาน ถ้าที่บ้านมาเห็นสภาพนี้รีบพาผมย้ายโรพยาบาลแน่ๆ
“ุหมอให้น้ำ อาหารนะ่ะ หาืนนี้มีอาารปวศีรษะมา ลื่นไส้อาเียน แนาอ่อนแรหรือารึ่ี หรือมีอาารผิปิอื่นๆให้รีบแ้พยาบาลนะะ” พยาบาลสาวเินมาอธิบายและลับเ้าไปในห้อ ยิ้มน้อยยิ้มให่ หันไปุยับพยาบาลสาวอีน และหันมามอผมเป็นระยะๆ ็นมันหล่อนิรับ่วยไม่ไ้ อีเือนะบริหารธุริ ผ่านไปไหน็มีสาวๆมอไม่า
“ุหมอมาราวน์ละ่ะ” เสียพยาบาละโนทำให้ผมื่นาารหลับเมื่อืน ทุอย่ายัปิีรับ มีแ่ปวที่ศีรษะนิหน่อย “าิเฝ้าเียละน่ะ”
ผมนั่มอหมอหนุ่มนเมื่อืนเินรวนไ้ทีละเีย พร้อมับพยาบาล้าๆ นมาถึผม
“วันนี้เป็นยัไบ้ารับ” หมอหันมาถาม “ปวหัวไหมรับ”
“โอเรับ ปวหัวนิหน่อย” ผมหันไปอบ หมอรวร่าายผม เอาไฟส่อาไปมาสอ้า
รื
ารออาหารทั้ืน สำหรับนที่ินุิลอเวลานี่เป็นเรื่อที่ทรมานมารับ
“เสียท้อร้อัมา” หมอหันมามอหน้าละยิ้ม “ั้นวันนี้ให้ินไ้นะรับ” ่อนที่หมอะพู่อ เสียโทรศัพท์มือถือผม็ส่เสียร้อัเลยรับ ‘แย่ละี่โมละเนี่ย ลืมโทรบอที่บ้าน’ ไม่ผิารับ ป๊าผมโทรมา “อโทษรับ” ผมหันไปบอหมอพร้อมับปิเสีย
“ไม่เป็นไร รับ่อนไ้รับ ที่บ้านโทรมารึป่าว” หมอที่นี่ใีัรับไมุ่ แถมให้รับโทรศัพท์อี ผมเลยรับ “รับป๊า แปบนะเี๋ยวิมโทรหา อยู่ับหมอรับ เี๋ยวโทรหารับป๊า รับ รับ” รีบุยรับ เรใหมอสุๆ
“ทีหลัปิเสีย่อน็ีนะ่ะ” พยาบาลหันมาุรับ
“แล้วนี่อยู่รุเทพหรอ มาทำอะไรแถวนี้ ยัเรียนอยู่ป่าว” หมอถาม่อเป็นุเลยรับ
“เรียนบละรับ มหาวิทยาลัยเียวับราที่ระเป๋าเสื้อหมอเลยรับ”
“เห้ย รุ่นน้อมหาวิทยาลัย ั้น้อบริารอย่าี ฮาๆๆๆ” พอหมอยิ้มนี่โรน่ารัเลยรับ
“พอี้อไปทำธุระที่หาให่อ่ะรับ ันรถนะ่อน” ผมมอหน้าหมอแล้วเินแปลๆรับ เลยยมือเาหัว “เลย้อมารบวนุหมอเลยรับ”
“รบวนอะไรัน ถือว่าพรหมลิิใหุ้มารัษาับผม มันเป็นหน้าที่ผมอยู่แล้ว”
“พรหมลิินี่ใ้ับู่รัรึเปล่าะหมอ” พยาบาล้าๆหันมาถาม
“อาวหรอ ่าเหอะ ฮาๆๆๆ” หมอยิ้มแ้เิน ่อนะหันมาบอผม่อ “ั้นวันนี้ินอาหารอ่อน่อนนะ ถ้ามีอาารผิปิอะไรให้รีบบอุพยาบาล น้ำเลือหมเี๋ยวุพยาบาลเอาออให้” หมอหันไปเียนารรัษาในระาษ “หมออูอาารอีวันนะรับ”
“ไ้รับ” ผมหันไปอบ่อนที่หมอะเินออาห้อไป
หิวละรับอนนี้ไ้เวลาอารินอาหารเ้าที่ทาโรพยาบาลัไว้ให้ แม้รถาิะไม่ถูปาแ่บรรเทาอาารหิวไ้็พอละรับ
หลัาผมโทรบอป๊าเรื่อรถน แน่นอนรับที่บ้าน็ใันให่ะรีบแห่ันมารับเลยรับ แถมบอให้ย้ายโรพยาบาลามา ผมเลยบอไปละรับว่าผมโอเ แถมอนนี้ไ้ย้ายเ้าห้อพิเศษละ้วย แม้ะไม่พิเศษเท่าโรพยาบาลในรุเทพ็าม เลยลันว่าให้มารับผมพรุ่นี้รับ ุพยาบาลบอว่าถ้าวันนี้อาารีไม่มีปัหา พรุ่นีุ้หมอให้ลับบ้านไ้
หลัาินไ้หายี เลย่ารับ เินสำรวโรพยาบาละเลย แ่็ไม่ล้าไปไลมา เินรอบๆ ถ่ายรูปไปมาอัพลไอีอวเพื่อนรับ ถึเวลาิน้าว็ลับมาินามเวลาเหมือนอยู่โรเรียนประำ โรพยาบาลนี่็ีนะรับ มีที่นอน มีอาหารบริารลอ เสียแ่ว่า้อป่วย้วย แ่ถ้ามีหมอน่ารัๆ็ะอยามาใ้บริารบ่อยๆ
เย็นแอบเห็นหมอับรถออไปรับ ผม็ไ้แ่นั่มอเหมือนนาอิสระ ทำอะไรามใไม่ไ้เลย เลยไ้แ่นอนลิ้ไปมาบนเีย มีเพียโทรศัพท์มือถือเป็นเพื่อน
“ุธนา” พยาบาลสาวเินมาเรียผมรับ พร้อมับส่ถุนมมาให้ ้าในมีเ้็อโแลิ้นนึ “ุหมอฝามาให้ เห็นว่าเป็นรุ่นน้อมหาวิทยาลัยเียวัน” เธอหันไปมอในห้อผ่านระใสเห็นหมอำลัุยับพยาบาลอีน “อบุรับ” ผมรับมา หันไปมอหมอในห้อยมือไหว้ พร้อมับยับปา ‘อบุรับ’ หมอยิ้มอบลับมา่อนะเินออาห้อพยาบาลไป
ผมื่นึ้นมาในเ้าอีวัน วันนี้มีุหมอผู้หิอีนมาราวน์รับ อายุน่าะใล้เียับุหมอหนุ่ม ผมเลยถามพยาบาลว่าุหมอเมื่อวานไปไหน ำอบือวันนีุ้หมออรวผู้ป่วยนอ ผมเลยอเอเลยรับ แอบเสียในิๆ แ่ยัไวันนี้หมอ็อนุาให้ผมลับบ้านไ้ามา ผมเปลี่ยนุ รอรับยา และเรียมพร้อมรอป๊ามารับึ่น่าะมาถึในอีไม่ี่ั่วโม สิ่ที่ิอนนี้ืออยาะให้อะไรอบแทนุหมอที่่วยูแล แ่สิ่ที่เหลือิัวอนนี้ือ ระเป๋าเิน โทรศัพท์มือถือ และปาาประำัวที่พิัวลอ ิไปิมาเลยเอาปาาให้หมอละันรับ ยัไหมอ็้อใ้ปาาเียนสั่ยาให้นไ้ แถม้ามนี้เพิ่ถอยมาใหม่ ใ้ไปไม่ี่รั้เอรับ ไม่น่าเลีย เลยเินไปที่แผนผู้ป่วยนอ นไ้หลาหลายอายุนั่ันเ็มเลยรับ
ผมเินไปหน้าห้อ ‘นพ.ัน์ธีร์ ธรรมาภิรัษ์’
“มาพบหมอัน์หรอะ เพื่อนุหมอหรอะ รอแปบนะะ”
“รับ” ผมหันไปยิ้ม พยาบาลหน้าห้อลุึ้นเาะประู แถมเิผมเ้าไปในห้อเลยรับ
“อาวว่าไธนา” หมอหันมาทัับ
“พอีะมาอบุหมออ่ะรับ” ผมหยิบปาาวาไว้บนโ๊ะ
“ไม่เป็นไร" หมอหยิบละส่ืนมาให้ผมรับ
"รับไว้เหอะรับ อบุนะรับหมอสุน่ารั” ผมรีบเินออมา ่อนปิประู็ะโหน้าลับเ้ามา
“ผมิมนะรับ หมอัน์”
ผู้ป่วยที่ไ้รับบาเ็บที่ศีรษะ (Head injury) ะไ้รับารประเมินระับวามรู้สึัวโยแพทย์ หามีระับะแนนวามรู้สึัวไม่เ็ม หรือ มีวามเสี่ย่อารเิภาวะเลือออในสมอ เ่น มีประวัิสลบไม่รู้สึัว ำเหุาร์ไม่ไ้ เป็น้น แพทย์ะให้สัเอาารในโรพยาบาลและพิาราารรัษาเป็นรายๆไป
ความคิดเห็น