สำรวจรวมเล่ม [EXO] △ Lost Forever | ChanBaek

ลำดับตอนที่ #20 : [OS] เพียงฝันใฝ่ | ChanBaek [20%]

© themy  butter

[OS]

เพียงฝันใฝ่ - CHANBAEK

DRAMA | MPREG

.

.

.

ฝันเพียงสักวันว่าคุณจะหันมารักกัน

บยอน แพคฮยอนเป็นมนุษย์คนหนึ่งที่สามารถทนกับความเจ็บปวดได้โดยไม่ปริปากร้องขอสิ่งใด

ใจเจ็บมามากกว่าร้อยครั้ง ทรมานกับหลุมที่ขุดขึ้นมาเพื่อฝังตัวเองเอาไว้ก็ตั้งมากมาย หากมันจะเพิ่มขึ้นเป็นพันครั้ง หมื่นครั้ง แสนครั้งหรือแม้แต่ล้านครั้ง

คนตัวน้อยก็ยังเลือกหนทางเดิม

ทางที่ต้องอยู่อย่างเจ็บช้ำซ้ำๆ ซากๆ

เพราะเหตุผลเดียวเท่านั้นที่ทำให้ละทิ้งบางสิ่งไม่ได้

…นั่นคือรักใครคนหนึ่งมากเกินจะตัดใจ

เช้าวันเสาร์ที่ใครหลายคนกำลังพักผ่อนอยู่ที่บ้านและใช้เวลาร่วมกับคนในครอบครัว มีมนุษย์ตัวน้อยคนหนึ่งรีบตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อจัดเตรียมอาหารรสอร่อยใส่กล่องใสใบเดิมให้คนสำคัญที่ป่านนี้เขาคงกำลังเร่งรีบมุ่งหน้าสู่บริษัทที่เจ้าตัวไม่เคยว่างเว้นจากการทำงานเลยสักครั้ง

ในแต่ละวันแพคฮยอนมักจะทำอาหารไปให้ร่างสูงทานในทุกๆ มื้อด้วยความตั้งใจ ไม่เคยปริปากบ่นเมื่อชายหนุ่มเลือกที่จะละเลยและไม่คิดแตะต้องอาหารเหล่านั้น

แม้จะน้อยใจแต่ก็ไม่เคยลืมว่าไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรจากเขา

เลขาส่วนตัวของพี่ชานยอลเคยบอกอยู่บ่อยครั้งว่าเขามักจะปวดท้องด้วยโรคกระเพาะกำเริบเนื่องจากทานอาหารไม่ตรงเวลา บวกกับความเครียดสะสมเพราะงานในบริษัทรุมเร้าอยู่ทุกวัน พี่ชานยอลจึงไม่สามารถปลีกตัวออกมาทานข้าวได้ตรงเวลาเหมือนพนักงานคนอื่นๆ

คุณหนูคนเล็กของบ้านบยอนยืนสูดลมหายใจหน้าห้องทำงานของผู้เป็นสามี เราทั้งสองแต่งงานกันได้สองปีเต็มแล้ว แต่ความสัมพันธ์ไม่คืบหน้าเลยสักเพียงนิด

อาจจะเป็นเพราะเขาไม่มีเวลา การเจอกันในบ้านก็เรียกได้ว่ายากเต็มที บางครั้งพี่ชานยอลก็ไม่กลับมานอนด้วยกันเลย

ห้องของเรา

บ้านของเรา

หัวใจของเรา

ไม่มีแม้แต่เสี้ยวเดียวของความอบอุ่น

ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายต่างบอกว่าอยากอุ้มหลาน มีเจ้าตัวเล็กสักคนสองคนวิ่งเล่นภายในบ้าน คอยส่งเสียงหัวเราะและพูดเจื้อยแจ้วก็คงจะดีมากมาย บ้านหลังใหญ่โตจะได้ไม่เหงาเหมือนที่ผ่านมา

พอหันกลับมามองความเป็นจริงแล้ว ในขณะที่ความสัมพันธ์ของทั้งแพคฮยอนและพี่ชานยอลยังคงเป็นแบบนี้ การคิดจะมีทายาทตัวน้อยสืบสกุลก็แทบเป็นไปไม่ได้เลย

ทุกอย่างเป็นศูนย์ไปหมด

เช้าวันนี้แพคฮยอนพกความมั่นใจมาเต็มเปี่ยมไม่ต่างจากทุกวัน ร่างน้อยไม่รีรอที่จะผลักบานประตูเข้าไปเพราะข้างในไม่ได้ลงกลอนไว้

อาจเป็นเพราะใครสักคนกำลังลงโทษที่ทำตัวเสียมารยาท หรืออาจจะเป็นเพราะโชคชะตาไม่เคยเข้าข้างแพคฮยอนคนนี้

คนตัวน้อยจึงได้แต่ยืนมองภาพตรงหน้าด้วยใจที่ปวดปร่าสิ้นดี ม่านน้ำตาคลอล้นลูกแก้วสวยทั้งคู่จนบดบังความชัดเจน แพคฮยอนนึกขอบคุณที่หยาดน้ำตาทำให้ทุกอย่างพร่ามัวไปหมด แม้แต่ภาพที่คนทั้งคู่กำลังแสดงความรักต่อกันโดยไม่เห็นว่ามีใครยืนมองจากที่ตรงนี้ด้วยความร้าวราน

พี่ชานยอลกับเขาคนนั้นอิงแอบแนบชิดกายซึ่งกันและกันจนไร้ช่องว่าง ทำบางสิ่งบางอย่างไม่อายฟ้าดินหรือใครสักคนที่อาจจะเปิดประตูเข้ามาเห็น

เช้ามากขนาดนี้…

แพคฮยอนกลับไม่เคยมาทัน ยิ่งมองเห็นกล่องอาหารที่เขาคนนั้นจัดเตรียมมาให้บนโต๊ะทำงานของผู้เป็นสามี คนตัวเล็กก็ยิ่งรู้สึกเจ็บราวจะขาดใจลงให้ได้

เรื่องราวความเจ็บปวดไม่ได้เพิ่งเริ่มต้นขึ้นหรอก

หากแต่มัน…เกิดขึ้นบ่อยคราจนชาชิน

แต่คนโง่ก็ยังคงทำทุกอย่างให้เป็นเหมือนเดิม

รักเขาอย่างไร ก็ยังคงรักไม่แปรเปลี่ยน

ยังไม่ชินอีกหรือไงแพคฮยอนคนโง่

“พี่ชานยอล…”

ร้องเรียกเขาจากตรงนี้ ตรงมุมห้องแคบๆ ที่เขาไม่มีทางชายตามองมา ทั้งสองผละออกจากกันแล้วครู่หนึ่ง ผู้ชายหน้าหวานที่ละม้ายคล้ายคลึงกับผู้เป็นน้องชายยกมือลูบแก้มใสของตนอย่างแสนเง้างอน หลังถูกชายหนุ่มตัวสูงฉกชิมความหอมหวานจากแก้มนวล

แพคฮยอนมองเห็นว่าพี่ชานยอลกำลังส่งยิ้มขำให้กับท่าทางเหล่านั้น รอยยิ้มที่หาได้ยากเหลือเกินเวลาพวกเราอยู่ด้วยกัน เขาหัวเราะในลำคอจนปรากฏลักยิ้มลึกข้างแก้มที่แพคฮยอนเฝ้ารักมานาน

เพียงแค่คิดความน้อยใจก็ตีตื้นขึ้นมาจุกตรงลิ้นปี่

แววตาคมคู่นั้นเต็มไปด้วยความหมายลึกซึ้งบางอย่างที่แม้แต่หลับตาก็ยังรู้ได้ว่ามันจริงใจมากแค่ไหน แววตาแสนรักใคร่คนคนนั้นอย่างสุดหัวใจ แววตาที่แม้จะรักให้ตายก็คงไม่มีวันได้ครอบครอง

“เค้าเป็นอะไรสำหรับพี่ชานยอลกันแน่ ฮึก…”

หลายครั้งที่ผู้ชายตัวสูงคอยพร่ำบอกว่าทุกเย็นเราจะได้ทานอาหารร่วมกัน พอแพคฮยอนตั้งหน้าตั้งตารอเขาด้วยความหวังและความคิดถึงที่ล้นอก

พี่ชานยอลก็ผิดสัญญา

เขาไม่กลับมา

ได้แต่ทิ้งใครอีกคนเอาไว้ด้วยคำพูดสั้นๆ แต่กลับผูกมัดหัวใจคนหนึ่งเอาไว้อย่างแน่นหนา

‘เรามีลูกให้คุณป๊ากับคุณม๊าไม่ได้ นายก็น่าจะรู้ว่าฉันยังไม่พร้อม’

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะพี่ชานยอลยังไม่พร้อมเนื่องจากมีงานที่ต้องรับผิดชอบ เอกสารกองโตภายในห้องทำงานไม่เคยลดน้อยลงเลยสักครั้ง

‘และที่สำคัญ…’

หรือแท้จริงแล้ว…

‘ที่ต้องแต่งงานกันเป็นเพราะเราถูกผู้ใหญ่คลุมถุงชน ฉันรักน้องบี รักมานานแล้ว และนายก็เป็นแค่ภรรยาในทะเบียนสมรสที่ขี้อิจฉาที่สุดในโลกก็เท่านั้น!’

เขาไม่เคยมองเห็นแพคฮยอนอยู่ในสายตาเลยสักครั้ง

เพราะพี่ชานยอลมีใครอีกคนที่รักอยู่เต็มหัวใจมาตั้งนานแล้ว

คนที่แสนคุ้นเคย

บยอน ฮาพยอล พี่ชายฝาแฝดเพียงคนเดียวของบยอน แพคฮยอน

นานมาแล้ว…ที่ใบหน้าแสนคล้ายคลึงของสองแฝดทำให้ใครหลายคนคอยเปรียบเทียบความแตกต่างอยู่เสมอ

คำพูดเหล่านั้นค่อยๆ สาดลงบนหัวใจของเด็กชายตัวน้อยจนกลายเป็นรอยแผลเหวอะหวะและค่อยๆ ขยายใหญ่ตามกาลเวลา

บยอน ฮาพยอล – แฝดพี่ที่มีนิสัยอ่อนหวานและอ่อนโยนเหมือนคุณม๊า เป็นเด็กชายตัวน้อยที่มองโลกในแง่ดีมาโดยตลอด ชอบแบ่งปัน มีความเอื้อเฟื้อต่อผู้อื่นเสมอ และที่สำคัญฮาพยอลรักน้องชายของตัวเองมากที่สุดในโลก

บยอน แพคฮยอน – แฝดน้องเจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มน่าหยิก ใครหลายคนต่างก็รักใคร่เอ็นดูเจ้าแฝดด้วยความเหมือนที่แยกไม่ออก ทว่าใครเล่าจะรู้ว่านิสัยแท้จริงของทั้งคู่นั้นต่างกันจนแทบไม่อยากเชื่อ

แพคฮยอนค่อนข้างดื้อรั้น เอาแต่ใจตัวเอง เจ้าอารมณ์และขี้หงุดหงิด แต่แก้มกลมๆ ทั้งสองข้างที่มักส่ายสะบัดไปมายามงอแงนั้นกลับชวนให้คนมองมันเขี้ยวยิ่งนัก

 แพคฮยอนถูกเลี้ยงดูด้วยการตามใจมาตั้งแต่เด็กๆ ไม่เคยถูกดุด่า ซ้ำทุกคนยังประคบประหงมราวไข่ในหินมาแต่ไหนแต่ไร

และเรื่องที่แก้ไม่หายเลยคือนิสัยขี้อิจฉาพี่ชายฝาแฝดของตัวเองเสมอมา

‘เค้าไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับพี่ชาน โดยเฉพาะพี่บี!’

‘เราไม่ได้เป็นอะไรกัน ทำไมพี่ต้องฟังน้องแพค’

‘แต่…แต่เรากำลังจะแต่งงานกันนะฮะ!’

แม้จะร้องตะโกนตอกย้ำให้เขารู้ว่าอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าเราก็จะแต่งงานกันแล้ว ทว่าไม่เกิดประโยชน์อันใดเมื่อพี่ชายตัวสูงส่ายหน้าก่อนจะเอ่ยประโยคแสดงเจตนารมณ์ออกมาอย่างไม่คิดปิดบัง

หารู้ไม่ว่ามันเสียดแทงใจคนฟังมากแค่ไหน

‘พี่ไม่แต่ง ยังไงพี่ก็ไม่แต่ง’

‘ไม่! อึก…พี่ชานต้องแต่งกับเค้านะ รู้ไหมว่าเค้านับวันรอเวลาที่จะได้แต่งงานกับพี่มานานแค่ไหน ยะ อย่าใจร้ายกับเค้าแบบนี้เลยนะ’

หยาดน้ำตาแห่งความเสียใจที่ใกล้จะรินไหลคลอหน่วงในดวงตาทำให้ทุกอย่างพร่ามัวไปหมด

ไม่ต่างจากหัวใจในเวลานี้ ที่เหมือนถูกใครบางคนเหยียบมันจนแทบแหลกละเอียดไม่มีชิ้นดี

‘เราไม่ได้รักกัน ทำไมต้องฝืนใจทำในสิ่งที่มันจะทำลายชีวิตของเราด้วย’

การแต่งงานกับเค้ามันทำลายชีวิตพี่มากขนาดนั้นเลยหรือ?

ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บปวดจนแทบทนไม่ไหว

‘เค้ารักพี่ชาน ฮึก พี่จะรักใครไม่ได้ พี่ต้องรักแค่เค้าได้ยินไหม’

‘ฟังพี่ รู้ใช่ไหมว่าเราเป็นพี่น้องที่ดีต่อกันได้ พี่ไม่รักและไม่คิดจะรักน้องแพคแบบนั้นเลย’

‘เค้าเกลียดพี่บี! ฮึก เกลียดที่แย่งความรักของพี่ชานไป เค้าเกลียดพี่บีที่สุด!’

‘หยุดพูดคำนี้เดี๋ยวนี้นะแพคฮยอน!’

‘ฮือ…’

‘พี่รักน้องบี คนที่พี่จะแต่งงานด้วยมีแค่น้องบีคนเดียวเท่านั้น’

‘ฮึก’

‘ถ้าพี่รู้ว่าน้องแพคทำร้ายน้องบีล่ะก็…เราเห็นดีกันแน่แพคฮยอน!’

แล้วใครเล่าจะสามารถหลีกหนีโชคชะตาที่นำพาเส้นทางของเราให้มาบรรจบกันได้

หากรู้ว่าทุกอย่างจะเลวร้ายถึงเพียงนี้ วันนั้นแพคฮยอนก็คงไม่เลือกที่จะแต่งงานกับเขา

แพคฮยอนจะไม่เอาแต่ใจตัวเองเพื่อไขว่คว้ารักที่ไม่มีอยู่จริงมาครอบครอง

ในที่สุดงานแต่งงานของเราก็เกิดขึ้น

ทั้งที่แพคฮยอนดีใจจนไม่สามารถปิดบังความรู้สึกนี้ได้ และหวังเพียงเขาจะยินดีกับงานแต่งงานในครั้งนี้

ทว่าพี่ชานยอลกลับโกรธกันจนใจร้อนเป็นไฟ

จากวันนั้น…เขาก็เปลี่ยนไปจนแทบไม่รู้จัก

พี่ชานยอลที่เคยใจดีกลับกลายเป็นผู้ชายใจร้ายที่พร้อมจะบีบแพคฮยอนให้แหลกคามือ

‘แม้แต่หน้าของนายฉันก็ยังไม่อยากมอง ไม่ต้องมาแกล้งทำดีเพื่อที่จะได้เข้าใกล้ฉันอีก เห็นแล้วมันน่ารำคาญหูรำคาญตาชะมัด!’

ต้นเหตุของความเกลียดชังนี้

อาจเป็นเพราะผมเองที่ทำให้คนที่เขารักต้องเจ็บช้ำเพราะถูกทำร้ายใจ

ทรมานที่ต้องตกเป็นรอง ไม่สามารถแสดงความรักต่อกันได้อย่างเหมาะควร

แต่ใครเล่าจะรู้ว่าแท้จริงแล้ว…

บยอน แพคฮยอนต่างหากที่ต้องตกอยู่ในเงาของพี่ชายฝาแฝดเสมอมา

20%

พวกเธอไม่ต้องดีใจกันค่ะ เราไม่ได้มาลง Lost Forever ควัฟ

ว่างจังเลยแต่งตามอารมณ์ ไม่มีสาระอะไรทั้งสิ้นนอกจากสาระแน แอ่แฮร่!

วอนอย่าด่าเยอะว่าทำไมไม่ต่อเรื่องเดิมให้จบ เพราะตอนนี้ยังตันบทที่ 17 อยู่

ส่วนเพียงฝันใฝ่ก็ดราม่าเหมือนฟิคหลักค่ะพี่ตา

แต่เรื่องนี้น้ำเน่ากว่าฟิคเข็มนาฬิกาแน่นอนค่ะ

อย่าหวังอะไรกับเรื่องนี้มากนะคะ

เราจะมาต่อตอนที่โลกต้องการเท่านั้น

555555555555555555555555555555555