คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Winter : แค่เราเดินด้วยกัน ตอนที่ 1 (Rewrite)
ตอนที่ 1
การเดินทางของ The Way ก็เริ่มต้นอีกครั้ง เค้าออกเดินทางทุกเดือน ทุกที่ที่เค้าสามารถดึงมันมาเขียนคอลัมน์เพื่อปิด
งานแต่ละงาน เดือนนี้ก็เช่นกันเดือนที่สองของปี เดือนที่มีวันที่น้อยที่สุดของปี วันที่มีเทศกาลมากมายทั้งไทยและเทศ เดือน
กุมภาพันธ์ เดือนที่เค้าต้องออกตามหาแรงบันดาลใจเพื่อเขียนหนังสืออีกครา เค้าไม่ยักจะอยากไปยุโรปจะว่าไปยุโรปนี่แหละ
เหมาะกับฤดูโรแมนติกของเดือนนี้ๆแต่เค้าอยกากไปค้นหาเสน่ห์ ค้นหากลิ่นอายของฤดูกาลเหล่านั้นที่ประเทศญี่ปุ่น เมือง
ฮอกไกโด
“ครับแม่” รับโทรศัพท์ท่ามกลางเสียงดังเซ็งแซ้ที่สนามบิน
“ไปไหนไม่บอกแม่อีกแล้วนะกัน”เสียงจากปลายสายของคนเป็นแม่โทรมาติเตียนลูกของตน
“ขอโทษนะครับแม่..แม่ก็รู้จักนิสัยผมนะ” กันบอกไปยังปลายสาย
“ก็อย่างนี้ไง แม่ถึงเป็นห่วงเรา ต้องคอยโทรถามคนโน้นคนนี้ว่าแกอยู่ไหน ไปไหน ไปทำอะไร” แม่พูดด้วยน้ำเสียงที่ติดน้อยใจ
เล็กๆ
“แม่คร้าบ กันขอโทษครับ ที่กันไม่บอกแม่ เพราะแม่ชอบวิตกกังวล กลัวผมจะเป็นโน้นเป็นนี่ ผมรู้ว่าแม่เป็นห่วงผมแต่งาน
ของผมมันต้องเดินทางไกล แม่ครับแม่ยังไม่เชื่อใจลูกคนนี้อีกหรอครับ” กันอธิบาย มันก็จริงที่แม่ของเค้าชอบวิตกกลัวต่างๆ
นาๆ แม่เค้ายังไม่ชินสักเท่าไหร่ที่ลูกของเค้าจะห่างไปไกลแค่อยู่ห่างกันคนละจังหวัดเค้าก็ห่วงจะแย่แล้วแต่นี้ห่างกันคนละ
ประเทศเชียวนะ เวลามันหลายปีแล้วที่ลูกของเค้าทำงานด้านนี้ ลูกชายเค้าไม่เคยเป็นอะไรแถมทำงานได้ดีด้วยแต่นิสัยของ
แม่ มันทำใจไม่ได้หรอก
“ฉันรู้ว่าแกเก่ง แกดูแลตัวเองได้ แกไปทำงานไม่ได้ไปเถลไถลที่ไหนแต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้….” พูดยังไม่ทันจบลูกชายตัวดีก็
แทรกขึ้นมาเสียก่อน “กันรักแม่ครับ เดี๋ยวเสร็จงานนี้แล้วกันจะกลับหานะครับแม่” พูดไปก็เข็นรถไปที่เคาน์เตอร์เช็คอินเพราะ
ดูจากเวลาที่มันจะสายไปแล้วเพราะจะต้องไปสู้กับหมู่มวลผู้คนเยอะแยะตรงจุดตรวจคนเข้าออกประเทศอีก
“แม่คร้าบบ กันไปทำงานก่อนนะครับ” พูดจบก็วางสายไปเพราะเตรียมตัวโหลดกระเป๋าขึ้นเครื่อง
ในที่สุดเครื่องบินลำใหญ่ก็ล่องลอยบนอากาศเวลามองออกมานอกหน้าต่างเห็นเมฆขาวลอยฟูฟ่องลักษณะโปร่งแสง
แลดูเบาหวิวเหมือนปุยนุ่นก่อนที่จะเคลื่อนย้ายสายตามาที่หนังสือท่องเที่ยวเล่มเล็ก หนังสือนำเที่ยว เค้าไม่เคยมาญี่ปุ่นเลย
ต้องหาตัวช่วยสักหน่อย พอถึงที่พักก็กระโจนไปเปิดม่านที่ปิดกั้นทัศนียภาพไว้ ตอนนี้หิมะกำลังตก หิมะขาวโพลนก็ร่วงหล่น
มาเต็มท้องถนนประกอบกับแสงไฟสีส้มอ่อนๆตามข้างทาง ไม่ก็สีต่างๆที่จัดประดับเตรียมต้อนรับปีใหม่กระทบกับหิมะก้อน
โตๆที่ใครหลายคนแอบมาปั้นเป็นรูปโน้น รูปนี้มันดูสวยและโรแมนติกไปถนัดตาแต่มันก็แอบแฝงความเหงาอยู่ไม่น้อย นอก
จากหิมะหรือแสงไฟที่มองออกไปนอกหน้าต่างแล้วก็ต้องได้เห็นคู่รักที่เดินเคียงข้างกันใต้ร่มคันเล็กที่ผู้ชายคอยถือให้เสมอ
แต่…ก็มีไม่น้อยที่ต้องเดินคนเดียว เดินลุยหิมะกองใหญ่ เดินถือร่มคนเดียว….ไม่แน่มืออีกข้างที่ว่างเปล่าที่แนบลำตัวอาจจะ
ต้องการมือของใครสักคนมาวางประสานให้พอดีกับจังหวะหัวใจที่จะเต้นไปพร้อมกันๆด้วยคำว่า “รัก” แต่ใจจริงแล้วเค้าเอง
ก็เคยต้องการใครสักคนมาเดินข้างๆ มาเดินเคียงคู่กันใต้ร่มคันพอเหมาะ เดินไปด้วยกันต่อให้กองหิมะจะสูงหรือจะตกหนัก
แค่ไหนมันก็สามารถก้าวไปพร้อมกันได้เสมอแค่ขอให้จับมือกันไว้แน่นๆก็พอแล้ว ดูเหมือนจะถูกมนต์สะกดจากเมืองนี้เข้าให้
แล้ว รู้สึกดีกับที่นี่เสียจริง
“The great big day in my life has begun”
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Writer Talk
ตอนที่ 1 ของเรื่อง มีการเปลี่ยนแปลง ขอให้สนุกกับการอ่านนะคะ คึคึ สัญญาว่าจะไม่หนีปไหนล่ะ จะแต่งให้จบ สัญญาเพราะฤดูถัดไปเค้าเร่งมาแล้ว ฮ่าๆ :P
ความคิดเห็น