exo ;นักเลงคีย์บอร์ด | chanbaek

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

นักเลงคีย์บอร์ด ต่อหน้าไม่กล้าบอก

………..

แต่ถ้ามีคีย์บอร์ด จะกล้าพิมพ์ออกไป

 

พูดความรู้สึก พูดความในใจ ต้องใช้แป้นพิมพ์

แค่เพียงได้เห็นหน้าคุณ ที่เปื้อนรอยยิ้ม
แค่นั้นผมก็เสียสมดุล เหมือนโดนเข็มทิ่ม

#คีย์บอร์ดชานแบค 

By Kpitch

23.08.2014

edit 1 st ; 20140823



 

◊ SQWEEZ

เนื้อเรื่อง

K e y b o a r d _ H u s t l e r.

? Pppcyoel’s part

_17:01 ^read             บี~~ ชานตื่นเต้นอ่ะ

byunB : คิดว่าเราไม่ตื่นเต้นเหรอ!

byunB : เราตื่นเต้นกว่าชานอีกจะบอกให้

byunB : *สติ้กเก้อโคนี่วิ่งร้องไห้*

_17:01 ^read              :P

            ผมเก็บสมาร์ทโฟนเข้ากระเป๋ากางเกง ปากก็อมยิ้มอย่างอารมณ์ดี สองมือรีบโกยของเข้ากระเป๋าก่อนจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งลงบันไดตึกเรียน สองขายาวๆก้าวให้ไวที่เร็วเท่าที่จะทำได้

ก็ไม่ได้รีบเท่าไหร่

แต่ยิ่งไปถึงเร็วก็ยิ่งดี

อยากเจอหน้าคนๆนี้มาตลอดเลยนี่นา

            ‘byunB’ หรือที่ผมเรียกว่า บี คุยกับผมในKAKAO TALKมาได้สักพักแล้ว อืม..สักพักที่ว่าก็เกือบปีได้แล้วล่ะ พวกคุณคงไม่แปลกใจใช่มั้ยถ้าผมจะบอกว่าผมชอบเธอ

ใช่ ชอบทั้งที่ยังไม่เคยเห็นหน้า ไม่เคยได้ยินเสียงนี่แหละ

บีน่ารัก เอาใจใส่ผมทุกอย่าง รู้ว่าผมชอบอะไรไม่ชอบอะไร แถมคุยเรื่องอะไรก็ถูกคอกันไปหมดซะทุกอย่าง ทำผมยิ้มอยู่กับโทรศัพท์เหมือนคนบ้ามานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว

ก็เป็นซะอย่างนี้ แล้วไม่ให้ผมชอบเธอได้ยังไง ;)

และวันนี้ก็เป็นวันที่ผมจะได้พบเธอ

_17:41 ^read              ชานกำลังไปนะ บีถึงไหนแล้วครับ?

            ผมยืนกดโทรศัพท์ยิกๆอีกมือก็เกาะกับห่วงบนราวในรถไปใต้ดินไว้แน่น เนื่องจากสละที่นั่งให้น้องผู้หญิงวัยอนุบาลกับคุณแม่ของเธอไป

byunB : ทีอย่างนี้ล่ะรีบจัง

byunB : ตอนเราชวน ทำเป็นไม่อยากมา

byunB : *สติ้กเกอร์โคนี่ทำหน้าเมิน เชอะ!*

_17:42^read ผู้ชายก็เขินเป็นนะคะ

            ตอนแรกบีเป็นคนชวนผมมาดูหนังด้วยกันก่อนจริงๆนั่นแหละ แต่ว่าผมไม่ยอมมา พอดีมีปมเรื่องนี้มาก่อน-_- (เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังทีหลังว่ามันคืออะไร) แต่สุดท้าย ไปๆมาๆผมก็เกิดเปลี่ยนใจ กลับเป็นฝ่ายไปชวนเขาออกมากินข้าวด้วยกันแทน(ซะงั้น)

byunB : ชานว่าเราแรดเหรอ -_-

_17:43 ^read              เปล๊า :P

byunB : ปาร์คชานยอลลลลลลลลลลลลลลล!!!!!!!!!!!

            รถไฟใต้ดินคนเยอะตามประสาเวลาเลิกเรียนของเหล่านักเรียนและเลิกงานของพนักงานออฟฟิศ แล้วยิ่งเป็นวันศุกร์ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าห้างสรรพสินค้าชื่อดังใจกลางเมืองที่เป็นจุดนัดพบจะคลาคล่ำไปด้วยผู้คนมากขนาดไหน แต่ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคในการหาที่นั่งในร้านอาหารญี่ปุ่นร้านโปรดของผมได้

บีก็ชอบกินอาหารญี่ปุ่นเหมือนกันแหละ บังเอิญดีนะ ผมชอบ J

_18:01 ^read             ถึงแล้วนะ

_18:01 ^read เรานั่งอยู่โต๊ะฝั่งที่ติดกับกระจกนะ ที่มองลงไปเห็นซับเวย์อ่ะ

_18:01 ^read เราใส่สเว็ทเตอร์สีมิ้นท์ด้วย

_18:01 ^read             บีใกล้ถึงยัง?

byunB : ใกล้แล้วๆ

byunB : ชานสั่งอาหารก่อนเลย เดี๋ยวจะหิวซะก่อน

_18:01 ^read             ไม่เอาอ่ะ

_18:01 ^read             เราจะรอบี

byunB : ดื้อ L!!

_18:01 ^read ไม่อยากให้เราหิวตายซะก่อน ก็รีบมาเลยคุณบี

_18:01 ^read ถึงไหนแล้วครับ?

byunB : ไม่บอก :P

...........?

ไม่บอก?

คำว่าไม่บอกของบี ทำไมทำให้ผมรู้สึกวูบๆโหวงๆ เหมือนสังหรณ์ใจแปลกๆ

ผมชักเริ่มกลัวแล้วสิ...

.....ว่าประวัติศาสตร์มันจะซ้ำรอยอีกครั้ง

byunB : นี่

byunB : ถามจริงๆนะ

byunB : ถ้าตัวจริงเราไม่สวย ไม่น่ารัก ทำไง?

ผมกระพริบตาปริบๆใส่หน้าจอโทรศัพท์ ผมไม่เคยคิดถึงจุดนั้นมาก่อนเลยแฮะ แต่ก็เอาเหอะ.....

_18:15 ^read  น่ารักไม่น่ารัก เราก็ชอบบีไปแล้วอ่ะ

_18:15 ^read  ต่อให้บีเป็นหมาก็เหอะ ;P

ข้อความขึ้นว่าอ่านแล้วอยู่ชั่วอึดใจ แต่เป็นอึดใจที่ผมรู้สึกว่านานแสนนาน

byunB : *สติ้กเก้อโคนี่ยืนเท้าเอว*

byunB : งั้นสบายใจได้เลย เราน่ารักกว่าหมาแน่นอน

_18:18 ^read  แค่เป็นตัวของตัวเองนะ

byunB : อือ

byunB : ชานใจดีตลอดเลยอ่ะ

_18:20 ^read  ขอรางวัลคนใจดีด้วย

byunB : ลูกอมหนึ่งเม็ดพอ

_18:20 ^read  กอดหนึ่งที J

byunB : ฝันเหรอคุณปาร์ค :P

_18:20   ก็รอคนบางคนมาปลุกให้ตื่นอยู่นะ

ผ่านไปเกือบสองนาที ข้อความยังไม่ได้ขึ้นสัญลักษณ์อ่าน ผมเลยหยิบหนังสือการ์ตูนมาอ่านแก้เบื่อ พลันสายตาก็เหลือบไปเห็น เด็กผู้ชายตัวเล็กๆที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะใกล้ประตู ผุดลึกขึ้น แล้วก็รีบเดินออกจากร้านไปอย่างรวดเร็ว

รีบไปไหนของเขากันนะ?

ทำท่าเหมือนหนีใครอย่างนั้นแหละ

18 : 30

ผมยอมพ่ายแพ้ต่อความหิว ยอมสั่งอาหารจานเล็กๆมากิน

บียังไม่มา

_18:31   บีถึงไหนแล้ว?

18 : 45

อาหารมาเสิร์ฟแล้ว ผมสั่งเผื่อบีไปอีกจาน

บียังไม่มา

_18:45  ชานสั่งเผื่อบีไปแล้วนะ รีบมาช่วยกันกินเร็ว

_18:45  *แนบรูป*

19 : 00

ผมกินหมดแล้ว

บียังไม่มา

_19:00  บีๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

_19:00  ทำไมยังไม่ถึงล่ะ?

19 : 50

ทุกข้อความขึ้น read แต่บีไม่ตอบ

บียังไม่มา

20 : 50

บียังไม่มา

21 : 00

ผมรู้สึกชาไปทั้งร่าง ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสุดท้ายเรื่องมันก็วนกลับมาจุดเดิมอีกครั้ง

ผมถูกหลอกให้มารอเก้อ

อีกแล้ว

จำได้มั้ยที่ผมบอกว่าผมมีปมกับเรื่องนี้ ผมจะเล่าให้ฟัง

บีไม่ใช่คนแรก ที่ผมได้คุยแบบนี้ด้วย ก่อนหน้านั้นก็มีคนมาคุยกับผมแบบนี้เหมือนกัน ผมเองก็เคยรู้สึกกับพวกเขาเหมือนที่ผมรู้สึกกับบี และเราก็มีนัดมาเจอกันแบบนี้เหมือนกัน

และทุกครั้ง ผมก็จะถูกปล่อยให้รอเก้อแบบนี้

หึ สมเพชตัวเองชะมัด

ทั้งที่บอกตัวเองว่าน่าจะเข็ดได้แล้ว แต่ผมก็ยังให้โอกาสบี และยังมีหน้ามาหวังว่าเธอจะไม่เหมือนคนอื่น

สุดท้ายเป็นไงล่ะไอ้ชานเอ๊ย

_21:02^read  ทำไมบีอ่านแล้วไม่ตอบล่ะ

_21:02^read  ถ้าไม่อยากเจอชาน ทำไมบีไม่ปฏิเสธมาตั้งแต่แรกล่ะ

_21:02^read  บีพิเศษกับเรามากรู้มั้ย

_21:02^read  รู้รึเปล่า ว่าเราดีใจขนาดไหนตอนบีชวนเราดูหนัง

_21:02^read  ที่เราไม่ยอมมาตอนแรก ก็เพราะเราเคยเสียใจแบบนี้มาก่อน

_21:02^read  แต่เราคิดว่าบีจะเป็นคนที่ไม่ทำให้เราเสียใจ

_21:02^read  มาเจอเราได้มั้ย เรายังรอบีอยู่นะ

? byunB’s part

            ผมมือสั่นไปหมดตอนที่อ่านข้อความของชานยอล ก่อนจะพบว่าต้นเหตุของมันมาจากแรงสะอื้นอันหนักหน่วงของผม จากตรงนี้ จากต้นเสาต้นใหญ่ๆไม่ห่างจากร้านอาหารญี่ปุ่นเท่าไหร่ ผมสามารถมองเห็นร่างสูงโปร่งของเขาได้อย่างชัดเจน

เขา คนที่ผมแอบรักมา3ปี

เขา คนที่ไม่เคยรู้เลยว่าผมโกหกมาตลอด

เขา คนที่ผมไม่เคยกล้าแม้แต่จะเดินเข้าไปหาและพูดความจริง

ใช่ เพราะผมคือ ‘ผม’ ไง ผมที่ไม่ใช่ผู้หญิง ผมที่โกหกหลอกลวงเขามาไม่รู้กี่รอบ

ผม บยอนแบคฮยอน

ไม่มี บี ที่น่ารักของชานยอล

ผมเป็นแค่เด็กผู้ชายคนนึงที่เผลอหวั่นไหวไปกับเสียงกีต้าร์และเสียงร้องเพลงของเขาในค่ายเยาวชนเมื่อ3ปีก่อน หลังจากนั้นผมก็พยายามหาทางติดต่อเขาจนได้ID KAKAOTALKมา และผมก็ตัดสินใจทำอะไรโง่ๆอย่างเช่น ทักแชทเขาไปและใช้ชื่อผู้หญิง

ทุกครั้งที่เราคุยกัน และลงเอยด้วยการนัดพบ ผมจะบอกตัวเองเสมอว่าผมจะกล้าไปยืนอยู่ตรงหน้าเขาและสารภาพความจริงทั้งหมดออกมา ผมบอกตัวเองเสมอว่าไม่ต้องสนใจผลที่จะตามมา แค่ขอให้ได้บอกความในใจกับชานยอลก็พอ

แต่สุดท้ายผมก็พบว่า ผมโกหกแม้แต่กระทั่งกับตัวเอง

ผมไม่เคยทำได้ กี่ครั้งแล้วที่ผมปล่อยให้ชานยอลนั่งรอ ส่วนตัวเองได้แต่นอนร้องไห้อยู่ที่บ้านเพราะขี้ขลาดไม่กล้าสู้หน้าปัญหาที่ตัวเองก่อ

เมื่อผมไม่ไปตามนัด ผมจะจัดการลบแชทลบบัญชีนั้นทิ้งทันที ก่อนจะสร้างบัญชีใหม่และทักชานยอลไป แน่นอน ในชื่อผู้หญิงอีกเช่นเคย แล้วทุกอย่างก็วนลูปอยู่แบบนั้น

แต่ครั้งนี้มันจะเป็นครั้งสุดท้าย

ผมจะบอกความจริงกับชานยอลทุกอย่าง

แล้วจะหายไปจากชีวิตเขาเสียที...

_21:10 ^read ชาน

_21:10 ^read เราขอโทษนะ

_21:10 ^read เราไม่กล้าไปเจอชาน

_21:10 ^read เพราะเรากลัวชานโกรธ

ข้อความขึ้นเครื่องหมายอ่านอย่างรวดเร็ว เร็วพอๆกับหัวใจผมที่เต้นถี่รัวด้วยความกลัวผสมความเสียใจในตอนนี้

Pppcyeol : ทำไมเราจะต้องโกรธบีล่ะ?

ผมเม้มปากแน่นเมื่อเขาถามกลับมา รู้สึกเจ็บจุกกับความใจดีของเขาที่มีให้ผมมาตลอด ก่อนจะกลั้นใจพิมพ์ความจริงลงไป ทันทีที่ปลายนิ้วกดส่งข้อความนั่น ผมรู้สึกเหมือนเพิ่งกดปุ่มระเบิดพลีชีพตัวเองไป

_21:12 ^read เราไม่ใช่ผู้หญิง

และตอนนี้ระเบิดก็เริ่มนับเวลาถอยหลังแล้ว…..

9

8

7

6

5

4

3

2

1

_21:13^read   

น้ำตาที่กลั้นไว้พรั่งพรูออกมาอีกครั้ง เมื่อในที่สุดชานยอลก็รู้แล้วว่าผมเป็นใคร เขาต้องเกลียดผมไปแล้วแน่ๆ แหงสิ ก็ผมมันจอมหลอกลวงนี่

หน้าต่างแชทยังค้างไว้อย่างนั้น ไม่มีคำตอบใดๆกลับมาจากปาร์คชานยอล

หัวใจของผมเหมือนแตกออกเป็นพันๆเสี่ยง แตกเพราะตัวผมเอง ผมเองที่เป็นคนทำร้ายทั้งหัวใจของตัวเองและของเขามาตั้งแต่ต้น

ทำร้ายด้วยการโกหก ทำร้ายด้วยความขี้ขลาดของผม

แต่ในเมื่อผมเลือกที่จะให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย งั้นผมจะบอกความจริงทั้งหมดไปเลยแล้วกัน

เราชื่อบยอนแบคฮยอน เราเจอกันครั้งแรก ตอนไปค่ายเยาวชน 3 ปีที่แล้ว ชานยอลจำเราไม่ได้หรอกมั้ง ตอนนั้นอ่ะนะเรายังเป็นเด็กอ้วนๆใส่แว่นหน้าเตอะอยู่เลย หลังจากนั้น เราก็แอบตามสืบเรื่องชานยอลแหละ เหมือนโรคจิตเลยเนอะ555555555 จนเราได้ไอดีคาท้อกชานยอลมา เราก็แอดมาคุย ชานยอลจำคาอึล อาจอง โบมี ได้มั้ย? นั่นน่ะเราเอง เป็นเราทั้งหมดเลย เราขอโทษนะที่ทำให้ชานยอลต้องเสียใจซ้ำๆมาตลอด เราขอโทษที่เราโกหก เราเคยคิดนะว่าพอนัดมาเจอกันแล้วเราจะกล้าบอกความจริงกับปากเราเอง สุดท้ายเราก็ขี้ขลาด หนีกลับบ้านไปทุกครั้ง

_21:15 ^read               เราขอโทษจริงๆ

อย่าคิดว่าที่เราทำแบบนี้เพราะเราอยากแกล้งหรือคิดไม่ดีกับชานยอลนะ เราไม่เคยคิดแบบนั้นเลยจริงๆ แต่เรากลัว      กลัวชานยอลโกรธ กลัว  _21:15 ^read ชานยอลเกลียด          

รีบทำให้มันจบๆดีกว่า แบบนี้ยิ่งเหมือนผมแก้ตัวเลย

ผมสูดหายใจเข้าลึกก่อนจะพิมพ์ต่อ

  ถึงเราจะโกหก แต่ความรู้สึกของเรามันเป็นของจริง สิ่งที่เราต้องการมาตั้งแต่แรกก็แค่อยากบอกชานยอลว่าเรารู้สึกยังไง ถึงชานยอลจะเกลียดเราแล้วก็เหอะ แต่เราก็ยังอยากจะบอกว่า _21:16^read เราชอบชานยอลจริงๆนะ

เราไม่ได้ขอให้ชานยอลสงสาร ให้อภัย หรือมารู้สึกเหมือนเรา เรารู้ว่ามันทำใจยาก ก็สมควรแล้วถ้าชานยอลจะโกรธจะเกลียดเรา เราคงทำได้แค่ขอโทษจริงๆ แต่ต่อไปนี้เราจะไม่ทำแล้ว เราจะ  _21:16^read   ไม่รบกวนชานยอลอีก      

_21:17^read ขอโทษอีกครั้ง และขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะ

_21:17^read ลาก่อนครับ

………………

หมดแล้วทุกอย่าง

หมดสิ้นแล้วทุกอย่าง

ผมเข่าอ่อนลงมานั่งกองกลับพื้น ตัวสั่นมือสั่นไปหมด แรงสะอื้นที่มีอยู่แล้วเพิ่มเป็นสองเท่า ผมร้องไห้ความขี้ขลาด ความโง่เง่า และแน่นอน ให้กับความรักครั้งแรกที่ผมมี

 พังหมดแล้วทุกอย่าง

แต่อย่างน้อยผมก็ได้พังมันเอง เป็นความกล้าอย่างไม่น่าเชื่อสำหรับคนขี้แพ้อย่างผมนะว่ามั้ย?

? Narrator’s part

ร่างเล็กของใครคนหนึ่งยังคงนั่งร้องไห้อยู่หลังต้นเสา สมาร์ทโฟนของเขาก็สั่นขึ้นมาอีกครั้งหลังจากตัดสิใจสารภาพความรู้สึกทั้งหมดไปหาคนๆหนึ่งเมื่อไม่กี่นาทีก่อน

Pppcyeol : คิดว่าตัวเองเป็นใคร

Pppcyeol : ถึงมาล้อเล่นกับความรู้สึกเรา

แบคฮยอนสะอึกเมื่อได้เห็นข้อความผ่านทางหน้าจอล็อก มือเล็กกำโทรศัพท์ไว้แน่น แต่ไม่กล้าแม้แต่จะเลื่อนปลดหน้าจอหรือทำอะไรใดๆทั้งสิ้น ความรู้สึกผิดและเสียใจกำลังรุมเร้าเข้ามาจนเขารู้สึกว่าหัวใจถูกบีบรัดด้วยมือที่มองไม่เห็น

Pppcyeol : แล้วคิดว่าเราเป็นคนยังไง

Pppcyeol : ถึงมาตัดสินใจแทนเรา

Pppcyeol : คิดว่าแค่ขอโทษแล้วเรื่องจะจบงั้นเหรอ

Pppcyeol : ทำกับเราไว้แสบมาก

Pppcyeol : เราไม่ปล่อยนายไว้แน่บยอนแบคฮยอน

ร่างเล็กมองข้อความเหล่านั้นหลั่งไหลเข้ามาอย่างรวดเร็วด้วยความใจหายระคนตกใจ ชานยอลคงโกรธเขามากสินะถึงพิมพ์มารัวๆแบบนี้ นี่กะจะเล่นกันให้ตายไปข้างเลยรึไง ไม่มีเหลือความรู้สึกดีๆที่เคยมีให้เขาแล้วสินะ

เอาเถอะ ในเมื่อกล้าที่จะบอกความจริงก็ต้องกล้ารับผลที่จะตามมา

ไม่มีอะไรแย่มากไปกว่าถูกคนที่รักเกลียดแล้วล่ะ

เพราะฉะนั้นต่อให้ชานยอลจะทำอะไร แบคฮยอนก็คงรู้สึกเจ็บมากไปกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว

น้ำตาเจ้าเก่าก็เริ่มไหลออกมาเพิ่มอีกเมื่อใจคิดถึงความเกลียดชังที่ร่างสูงมีต่อตน ใบหน้าจิ้มลิ้มซุกเข่ากับหัวเข่าที่กอดไว้ จึงไม่เห็นแจ้งเตือนสุดท้ายและใครบางคนที่เดินเข้ามา......

‘Pppcyeol is somewhere around here’

“อ๊ะ!”แบคฮยอนสะดุ้งสุดตัวเมื่อรู้สึกถึงอ้อมแขนอุ่นๆที่ทิ้งตัวลงมา ตาเรียวเบิกกว้างเมื่อหันไปเห็นว่าเป็นร่างสูงของคนที่ตัวเองแอบรักคุกเข่าลงมาเพื่อกอดเขาไว้ ก่อนที่ริมฝีปากหยักเข้าประชิดริมหู เสียงทุ้มๆที่แบคฮยอนยังจำได้ดีตั้งแต่ค่ายเยาวชนเมื่อสามปีที่แล้วเอ่ยอย่างชัดถ้อยชัดคำอยู่ตรงนี้

“น่ารักกว่าหมาจริงๆด้วยแฮะ..........

ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ บยอนแบคฮยอน J “

FIN?

#คีย์บอร์ดชานแบค

Talk;

เห่นโล่วววววววววววววววววววว

หลังจากไม่ได้อัพอะไรเลยมาเกือบปี

เราคัมแบ็คมากับช็อทฟิคเรื่องเนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน้

เป็นช็อทฟิคที่ยาวมากแกร ในเวิร์ดปาไป16หน้าแล้ว ปวดตากันมั้ยตอนอ่าน?55555555555555

พล็อตเรื่องมันเริ่มตอนที่เรานั่งง่วงอยู่ในคาบสังคม แล้วจู่ๆมันก็โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้

ก็เลยเขียนเลย ไม่เรียน

(เด็กดีห้ามลอกเลียนแบบและผู้ปกครองควรให้คำแนะนำในการรับชม555555)

ยอมรับว่าแรงบันดาลใจมาจากเอ็มวีตัวเดียวกับชื่อฟิค

แต่เราไม่ชอบตอนจบอ่ะ เราอยากได้ใหม่ ตู้ม! เรื่องนี้จึงคลอดออกมา

ประโยคก็มีเหมือนบ้างคล้ายบ้าง เราเลือกมาเฉพาะที่เราชอบ 6-6 (ตำรวจอย่าจับหนู)

แล้วจริงๆคาท้อกมันก็ไม่มีแจ้งเตือนพิกัดด้วย

แต่เราอยากให้เขาได้เจอกันเลยใส่เข้าไปเอง อุ๊วะฮ่าฮ่าฮ่า

แถมตรงทำเป็นแชทที่บีพิมพ์ยาวๆก็ทำยากมากสำหรับเรา

คือตอนแรกใช้แบบแทรกกล่องข้อความเอา

แต่พอก๊อปเวิร์ดมาใส่แล้วมันไม่ใช่อ่ะแกร มันเสีย ไม่สวยเลย เพลีย-*-

สุดท้ายนี้ ก็หวังว่าจะชอบกันนะคะ นี่เป็นฟิคแรกของเอ็กโซที่เราอัพลงเว็บอย่างเป็นทางการ

ฝากไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะค้า กำลังพยายามแต่งเรื่องยาวอยู่ ถ้าเราทำได้มากกว่า5ตอนเราจะเอามาลง ._. (นั่นหมายความว่าตอนนี้ยังทำไม่ได้นั่นเอง)

 ไปละนะ อันยองยอรอบุน

Kpitch  23.08.2014

แถมๆ  :D

A little big thing :

ชานยอลเห็นร่างเล็กๆของแบคฮยอนตอนที่เดินออกมาจากร้าน เขาจำได้ว่าเป็นเด็กผู้ชายคนเดียวกันกับที่พรวดพราดออกมาจากร้านก่อนหน้านั้น พอดีกับที่ข้อความจากบีส่งเข้ามา ชิ้นส่วนเล็กๆเริ่มถูกปะติดปะต่อเข้าด้วยกันช้าๆ ยอมรับเลยว่าตอนที่ได้อ่านข้อความครั้งแรกเขาช็อกจนบอกไม่ถูกไม่รู้สึกยังไง

แต่ที่แน่ๆไม่ได้มีความโกรธเกลียดเข้ามาปะปนเลย

ติดจะดีใจด้วยซ้ำ ที่คนที่ทำให้ตกหลุมรักซ้ำแล้วซ้ำเล่า เป็นคนๆเดียวกันมาตลอดๆ

ผู้ชายเหรอ?แล้วไงล่ะ ก็ทำให้เขาตกหลุมรักไปทั้งใจแล้วนี่ ยังตองแคร์เรื่องนั้นด้วยเหรอ?

เสียงสะอื้นที่ลอยมาให้ได้ยินเพียงแผ่วเบา และแจ้งเตือนสุดเจ๋งของแอพพลิเคชั่นก็ทำให้ชานยอลแน่ใจว่า ร่างเล็กๆนั้นคือบยอนบีของเขาอย่างไม่ต้องสงสัย

‘byunB is somewhere around here’

มือใหญ่รีบหยิบสามาร์ทโฟนมากดพิมพ์ส่งข้อความตอบกลับไป พร้อมๆกับที่ขายาวๆก้าวเข้าหาคนๆนั้นไม่ยอมหยุด

Pppcyeol : แล้วคิดว่าเราเป็นคนยังไง

Pppcyeol : ถึงมาตัดสินใจแทนเรา

คิดว่าเขาโกรธ เขาเกลียด คิดจะถามเขาสักคำมั้ยแบคฮยอน?

Pppcyeol : คิดว่าแค่ขอโทษแล้วเรื่องจะจบงั้นเหรอ

แน่นอน บอกขอโทษไม่จบหรอก ต้องบอกรักด้วยสิ ;-)

Pppcyeol : ทำกับเราไว้แสบมาก

Pppcyeol : เราไม่ปล่อยนายไว้แน่บยอนแบคฮยอน

ถ้าคนคนหนึ่งทำให้คุณยอมเจ็บเพราะตกหลุมรักซ้ำแล้วซ้ำเล่า คุณจะปล่อยเขาไปมั้ย?

ต้องมีวันหนึ่ง ชีวิตจริงไปถึงเส้นชัย

พูดความรู้สึก พูดความในใจ

……..

ไม่ต้องใช้แป้นพิมพ์ J