หากจะรัก (นิยายชุดเพียงแสงส่องใจ)

ลำดับตอนที่ #20 : ฝากบอก 30%

๘

ฝากบอก

          เสียงสมาร์ตโฟนบนจักรเย็บผ้าดังขึ้นขณะที่เบญจากำลังวุ่นวายอยู่กับการจับตัวเจ้านิลวัดขนาดของลำคอ เธอต้องการจะเย็บปลอกคอน่ารัก ๆ และห้อยกระดิ่งให้มัน ซึ่งดูเจ้านิลจะรำคาญหน่อย ๆ แถมยังดึงสายวัดที่ห้อยอยู่ไปกัดเล่นอีก พอได้ขนาดแล้วเธอจึงจดแบบรีบ ๆ แล้วเอื้อมไปรับหยิบสมาร์ตโฟนมากดรับ

          “สวัสดีค่ะคุณดล” เธอทักไป ออกจะแปลกใจนิด ๆ ว่าเขาโทรมาทำไมตอนดึก เพราะเมื่อตอนเที่ยงเขาก็มาบอกอีกรอบว่าคืนนี้จะนอนค้างที่บ้านพ่อแม่ เนื่องจากไปทำธุระแถวนั้นพอดี

          “สวัสดีครับ” คนที่โทรมารับคำแล้วเงียบกริบไป

          “มีอะไรให้เบญทำหรือเปล่าคะ หรือว่าคุณจะกลับเข้ามาที่นี่” เธอถามอย่างสงสัย

          “อ้อ เปล่าครับ แค่อยากรู้ว่าตกลงคืนนี้นี้คุณเบญกับเจ้านิลนอนที่ไหน”

          “นอนที่บ้านเบญค่ะ”

          “แล้วเจ้านิลกวนหรือเปล่า”

          “ไม่ค่ะ เอ๊ะ แป๊บนะคะ” เธอวางโทรศัพท์ลงข้างตัวก่อนจะไปคว้าสายวัดคืนมา เพราะเจ้าตัวยุ่งเอาไปกัดเล่นแถมยังกลิ้งไปกลิ้งมาจนสายวัดพันตัวไปหลายทบ แต่มันก็ยังกัดเล่นอย่างสนุก

          “เจ้านิล ปล่อย อย่ากัดของม๊า ปล่อยเดี๋ยวนี้เลย” เสียงหวาน ๆ ดังผ่านหูโทรศัพท์จนคนที่โทรมาคลี่ยิ้มเพราะเสียงนั้นบรรยายภาพความวุ่นวายได้ชัดเจน ว่าเจ้านิลคงป่วนอะไรอีกแน่นอน ก่อนที่เสียงจากหูโทรศัพท์จะดังขึ้นอีกครั้ง

          “ขอโทษนะคะ คุณดล เมื่อกี้ว่าอะไรนะคะ” เธอหยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมาอีกรอบแล้วถามกลับไป

          “อ้อ ผมแค่ถามว่าเจ้านิลกวนหรือเปล่า แต่คงไม่ต้องตอบแล้วละครับ ผมได้ยินแล้ว ว่าคงป่วนพอทนละ” เสียงทุ้มหัวเราะหึ ๆ ในลำคอ

          “ใช่ค่ะ เผลอแป๊บเดียวเอาสายวัดของเบญไปกัดเล่นเป็นรอยหมดเลย แต่ไม่เป็นไรค่ะ ยังใช้ได้อยู่” ตอบกลับเสียงใสจนคนที่ฟังอยู่คลี่ยิ้ม

          “แล้วคุณเบญทำอะไรอยู่หรือครับ”

          “กำลังวัดตัวเจ้านิลค่ะ จะทำปลอกคอห้อยกระดิ่งกับชุดให้ใส่ อากาศเริ่มเย็นแล้วค่ะ ตัวจะได้อุ่น ๆ” เธอว่าเสียงนุ่มนวลมีแววเอื้ออาทรอยู่ในน้ำเสียง

          “เหรอครับ ผมอยากเห็นจัง”

        “เบญออกแบบไว้โก้เชียวละ ไว้พรุ่งนี้จะเอาไปอวดคุณดลค่ะ” คนที่ฟังอยู่หัวเราะเสียงสดใสเหมือนกับคนพูด

          “หวังว่าเจ้านิลจะชอบนะครับ”

          “เบญก็ไม่แน่ใจค่ะ เจ้าตัวนี้เอาใจไม่ค่อยถูกอยู่ด้วย แต่ก็ยังดีที่มีเขาอยู่คอยป่วน ไม่งั้นคงเหงาแย่ค่ะ” น้ำเสียงของเธอสดใสน่าฟัง

          “ถามเจ้านิลให้หน่อยได้ไหมครับว่า...คิดถึงป๊ามั้ย” เสียงทุ้มนุ่มนวลจากคนต้นสายทำให้คนปลายสายแก้มร้อนวูบโดยอัตโนมัติ

          “จะคุยกับเจ้านิลไหมคะ” เธอถามกลับไปเชิงเย้าแหย่ส่วนในใจวูบวาบประหลาด

          “เจ้านิลคุยไม่รู้เรื่อง ป๊าคุยฝากไปกับม๊าดีกว่า” 

          “เอ่อ...” หญิงสาวเอ่ยตะกุกตะกักเมื่อเขาแทนตัวเองว่าป๊าและเรียกเธอว่าม๊าอีกแล้ว ฟังดูใกล้ชิดกันอย่างไรก็ไม่รู้ และมันก็ทำให้หัวใจของเธอสั่นไหวทุกที เมื่อเห็นเธออ้ำอึ้งไม่พูดอะไรเขาจึงพูดต่อ

          “บอกเจ้านิลด้วยว่าพรุ่งนี้ตอนเที่ยงป๊าจะไปกินข้าวด้วย คิดถึงฝีมือทำกับข้าวของม๊าจะแย่แล้ว” คนพูดแก้มแดง คนฟังก็แก้มระเรื่อไม่ต่างกัน

          “ค่ะ ม๊า เอ๊ย เบญจะบอกเจ้านิลให้ค่ะ”

          “งั้น ฝันดีนะครับม๊า ป๊าจะนอนแล้ว”

          “ค่ะ ฝันดี..” เธอวางสายลง แล้วตบแก้มตัวเองเบา ๆ มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ที่อยู่ ๆ ก็นั่งยิ้มบ้าบออะไรก็ไม่รู้ แถมแก้มก็ร้อนวูบ ๆ วาบ ๆ ใจก็เต้นตึกตักอีกต่างหาก

เธอกำลังโดนจีบอยู่หรือ? หญิงสาวถามตัวเอง

บ้าน่า! เขาเป็นเจ้านายคงไม่มามองแม่บ้านวัยดึกแบบนี้หรอกนะ อย่างเขาถึงจะอายุเท่ากับเธอแต่ก็น่าจะหาสาว ๆ อายุน้อย ๆ ได้อีกเพียบ หญิงสาวปัดความคิดทิ้งไป แล้วหันไปสนใจกับแบบชุดเจ้านิลและปลอกคอต่อ

ส่วนคนที่วางสายไปยังคงนอนยิ้มอยู่บนเตียงอย่างมีความสุข มันเป็นความสุขอย่างน่าประหลาดจริง ๆ

เห็นที...เขาคงต้องมุ่งมั่นมากกว่านี้เสียแล้ว!

--------------------------

คืออยากมีป๊าบ้างทำไงดี 5555 พี่ดลก็น่ารักดีนะ ใช้แมวเป็นพ่อสื่อตลอด เขียนไปก็แอบเอ็นดูพระเอกไป นิยายเรื่องนี้เขียนให้อ่านเบาสมองนะคะ ไรท์เขียนงานเพื่อความสุข เขียนงานในแบบที่ตัวเองชอบและหวังว่าคนอ่านจะมีความสุขด้วยเช่นกัน แต่ใครอ่านแล้วไม่สุขก็กระซิบบอกได้นะคะ อย่าบอกเสียงดัง ไรท์เป็นคนไตสะเทือนง่ายมาก 5555 ถ้าอ่านแล้วชอบและมีความสุขแวะมาอ่านกันอีกนะคะ และฝากแอดแฟนพันธุ์แท้ด้วยเช่นเคยค่ะ ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ...ทิพย์ทิวา 4/3/2016 18.52