ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    หากจะรัก (นิยายชุดเพียงแสงส่องใจ)

    ลำดับตอนที่ #25 : บ้านเริ่มเป็นบ้าน 100%

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 3.03K
      30
      3 ส.ค. 60

    คนเป็นเจ้านายขับรถออกจากบ้านไปพักใหญ่แล้ว แต่เบญจายังนั่งอยู่ที่โต๊ะหินอ่อน หลังของเธอพิงต้นอโศกโดยที่มีเจ้านิลนั่งเล่นอยู่ในตัก วันนี้เจ้าตัวยุ่งคลอเคลียเธอไม่ยอมห่าง ตั้งแต่มีชุดใหม่ให้เปลี่ยนทุกวัน ดูเหมือนมันจะเริ่มชินและเหมือนกับมันจะรู้ว่าตัวเองก็มีความสำคัญกับคนในบ้านเช่นกันจึงมักเชิดหน้าวางท่าโก้อยู่เสมอ ร่างที่เคยผอมโซของมันตอนนี้แข็งแรงอวบอ้วนเพราะกินดีอยู่ดี เนื่องจากนายผู้ชายขยันเอาของอร่อย ๆ มาให้กินอยู่เสมอ

    หญิงสาวนั่งนิ่งราวกับไม่ยินดียินร้ายต่อเสียงกระดิ่งที่ดังกรุ๋งกริ๋งอยู่ตลอดของเจ้าตัวซนที่ตอนนี้เริ่มเขี่ยพู่ที่ห้อยรุ่งริ่งตรงปลายแขนเสื้อของเธอ ตอนนี้หญิงสาวเริ่มรู้สึกใจหายแปลก ๆ เมื่อคิดว่าสักวันหนึ่งถ้าเธอหาเงินมาได้ แล้วเกิดเขายอมขายบ้านหลังนี้ให้เธอขึ้นมา วันนั้นเขาก็คงออกไปจากที่นี่ แล้วเธอจะอยู่อย่างไรในบ้านหลังโตนี้คนเดียว แค่คิดเธอก็รู้สึกว่าความเหงามันเข้ามาเกาะกุมไปทั้งหัวใจ เธอนึกหวั่นใจเมื่อรู้ว่าเริ่มมีความผูกพันกับเจ้าของบ้านคนใหม่ขึ้นทีละนิด แต่เธอจะอยู่ในฐานะแม่บ้านอย่างนี้ตลอดไปก็คงไม่ได้เช่นกัน

    “ปี๊นนนน!” เสียงแตรรถดังอยู่หน้าบ้าน เบญจาหลุดจากความคิดกังวล เงยหน้าขึ้นไปมองตามเสียงก็เห็นว่าเป็นรถของธนดลจอดอยู่หน้าบ้าน

    หญิงสาวรีบออกไปดูด้วยความแปลกใจ เห็นรถบรรทุกวัสดุก่อสร้างตามมาด้านหลัง เธอเปิดประตูรั้วให้เขาเข้ามา ชายหนุ่มขับเข้าไปจอดในโรงรถก่อนจะลงมาเรียกให้รถที่ขนวัสดุก่อสร้างขับเข้ามาแล้วเลียบรถออกไปทางด้านข้างเพื่อเอาไปส่งให้ใกล้บ้านพักคนงานที่อยู่ด้านหลังบ้านให้มากที่สุด นายเริ่มกับลูกชายจะได้ไม่ต้องขนของหนัก เมื่อสั่งการเสร็จก็ให้นายเริ่มมาดูแลต่อส่วนตัวเขาก็เดินออกมาหาแม่บ้านสาว

    “คุณไม่ไปทำงานหรือคะ” เบญจาก้มมองนาฬิกาข้อมือที่เกินเวลาทำงานไปร่วมชั่วโมงแล้ว

    “อ้อ ผมเอาของมาส่งก่อน กลัวว่าถ้าไม่ได้มาชี้บอกว่าให้ไว้ตรงไหน เขาจะเอามาเทกองไว้หน้าบ้าน เพราะอิฐหินปูนทรายพวกนี้หนักมาก กลัวนายเริ่มจะขนไม่ไหว” เขาว่าอย่างนั้น

    “ที่จริงโทรบอกเบญก็ได้ค่ะ คุณเสียเวลาทำงานแย่เลย”

    “ไม่เป็นไรครับ ผมโทรเข้าไปที่ทำงานแล้ว วันนี้ยังไม่มีอะไรด่วน เลยยังเถลไถลได้อยู่” เขาบอกยิ้มๆ

    “เมี๊ยว!” เสียงเจ้านิลเรียกพลางตะกุยขากางเกงนายผู้ชาย เขาก้มลงแล้วจับมันขึ้นมาอุ้มอย่างเคย

    “ว่าไง เจ้านิล วันนี้ป๊ายังไม่ได้ชมเลยว่าใส่ชุดเท่มาก สวมชุดทหารแบบนี้ เดี๋ยวป๊าส่งไปอยู่สามจังหวัดชายแดนภาคใต้เลยดีไหม” ว่าแล้วหัวเราะอย่างอารมณ์ดีพลางชูเจ้านิลขึ้นเหนือศีรษะแล้วแกว่งมันเล่นไปมา ทำให้คนที่ยืนอยู่ข้างๆ หัวเราะไปด้วย

    “คุณเบญเก่งจังครับ ตัดชุดให้เจ้านิลได้ไม่ซ้ำเลย แบบก็เก๋ ๆ ทั้งนั้น” ว่าพลางพิศดูชุดที่เจ้านิลสวม แล้วดวงตาของเขาก็มีประกายวูบหนึ่งผุดขึ้นมา

    “เอ่อ ผมอยากได้ชุดแบบนี้ไปขายที่โรงพยาบาลบ้างจัง” เขาเอ่ยขึ้น

    “โรงพยาบาล...” หญิงสาวทวนคำอย่างงง ๆ เพราะเธอคิดถึงโรงพยาบาลซึ่งมีแต่คนป่วยเต็มโรงพยาบาลและที่นั่นก็ไม่น่ายอมให้ใครเอาหมาแมวเข้าไปเดินเพ่นพ่าน และเหมือนคนที่อยู่ตรงหน้าจะรู้ความคิดของเธอเขาจึงอธิบาย

    “อ้อ โรงพยาบาลสัตว์น่ะครับ ผมทำงานที่โรงพยาบาลสัตว์”

    “จริงหรือคะ” หญิงสาวเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีตื่นเต้น ดวงตาทั้งคู่ของเธอเปล่งประกายสดใสในทันที

    “ครับ” เขาตอบยิ้ม ๆ เห็นท่าทางยิ้มหวานเต็มใบหน้านั้นแล้วก็รู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก

    “งั้นเอาชุดที่เบญตัดเก็บไว้ไปลองขายก่อนไหมคะ” น้ำเสียงของเธอกระตือรือร้น

    “พาผมไปดูตอนนี้ได้ไหมครับ จะได้เอาไปเลย”

    “ค่ะ งั้นไปกันเลยนะคะ” หญิงสาวก้าวพรวด ๆ นำหน้าเขาไป เธอต้องการขายชุดน้องหมาของเธอมาตั้งนานแล้ว แต่หลังจากที่เธอหยุดตัดชุดน้องหมาไปนานเพราะรักษาอาการป่วย ลูกค้าเจ้าประจำที่เธอเคยส่งไปขายก็ยกเลิกออเดอร์เนื่องจากเธอส่งชุดให้เขาได้ไม่ตรงเวลา ทำให้ยังเหลือเก็บไว้อยู่หลายกล่องใหญ่ซึ่งยังไม่รู้ว่าจะเอาไปขายที่ไหน

    เป็นครั้งแรกที่ธนดลได้เข้ามาภายในบ้านหลังน้อยของหญิงสาว เขากวาดตามองการตกแต่งบ้านที่ดูสบายตาน่าอยู่ แม้บ้านจะหลังเล็กแต่ทุกอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย

    “คุณดลนั่งรอตรงนี้ก่อนนะคะ”

    ธนดลนั่งลงบนโซฟาสไตล์วิลเทจลายดอกไม้ แล้ววางเจ้านิลไว้บนตัก รอให้เธอเอาชุดน้องหมาที่เธอว่าออกมาให้ดู

    เบญจาเข้าไปในห้องได้ไม่นานก็ยกกล่องพลาสติกใสใบใหญ่ออกมา

    “นี่ค่ะ เบญตัดไว้เยอะเลย ยังมีอีกนะคะเดี๋ยวเบญไปเอามาให้” เธอว่าแล้วก็เดินลิ่วเข้าไปในห้องอีกครั้ง แล้วยกกล่องแบบเดิมออกมา

    ชายหนุ่มเปิดกล่องแล้วหยิบขึ้นมาดู

    “สวยทุกชุดเลยครับ คุณเบญคิดราคายังไงครับเนี่ย” เขาดูแล้วก็อดทึ่งไม่ได้ เพราะสวยกว่าแถมการเย็บก็ละเอียดกว่าที่เขารับจากเจ้าเดิมมาขายซึ่งเป็นสินค้านำเข้าจากต่างประเทศเสียอีก

    “อ้อ เบญติดราคาขายไว้แล้วค่ะ แต่นั่นเป็นราคาฝากขายนะคะ ถ้าขายได้เบญลดให้อีกสามสิบเปอร์เซ็นต์” เธอเจรจาธุรกิจอย่างเป็นงานเป็นการจนคนเป็นเจ้านายหัวเราะ

    “ครับ งั้นผมเอาไปขายให้ก็แล้วกันครับ แต่ถ้าหมดจะทำยังไงครับเนี่ย หลานสาวคุณเบญไม่ให้ทำแล้วด้วย เกิดให้ทำแล้วคุณเบญเป็นอะไรขึ้นมาผมต้องโดนเล่นงานแน่ ๆ”

    “เบญแอบทำก็ได้ค่ะ” เธอยิ้มกว้าง เขาส่ายหน้าพลางยิ้มเย้า

    “ผมไม่อนุญาตครับ เอาเป็นว่าคุณเบญช่วยออกแบบก็แล้วกัน เราค่อยหาช่างเย็บอีกที”

    “งั้นเบญจะลองฝึกให้น้าพิศหัดเย็บดูนะคะ เผื่อเย็บเป็นจะได้มีรายได้เพิ่ม” ชายหนุ่มอมยิ้มก่อนจะพยักหน้าอนุญาต แล้วช่วยกันขนไปใส่รถ

    ธนดลมองร่างบางที่กระตือรือร้นในการช่วยขนของใส่รถด้วยความดีใจที่สามารถขายผลงานได้ ส่วนเขาเพียงแต่อยากดึงเอาความสามารถพิเศษของเธอออกมาต่อยอด เพื่อให้เธอพ้นจากตำแหน่งแม่บ้านและเตรียมพร้อมสำหรับการเป็นส่วนหนึ่งในธุรกิจของเขา เพื่อให้พ่อแม่เห็นว่าเธอมีความสำคัญและจะไม่มาเป็นอุปสรรคสำหรับการตัดสินใจเลือกคู่ชีวิตของเขาอีก

    ชายหนุ่มคิดแล้วก็แอบขำตัวเองที่เธอคิดอย่างไรกับเขาก็ยังไม่รู้ แต่ตัวเองกลับคิดวางแผนไปไกลเสียแล้ว


    ---------------------------------------------------

    วันนี้พาเจ้านิลมาซะดึกเลย เป็นวันที่ไรท์ยุ่ง ๆ พอสมควรค่ะ เลยมาดึกหน่อยเพราะทั้งหลานชายประสบอุบัติเหตุเข้าโรงพยาบาล ไหนจะต้องทำเว็บไซต์ให้ลูกค้าที่ไรท์คิดว่าจะไม่รับทำแล้วเพราะอยากเขียนนิยายอย่างเดียวแต่สุดท้ายด้วยความเกรงใจก็ปฏิเสธไม่ลงอีกเช่นเคยเพราะเป็นลูกค้าเก่าที่ทำงานให้เขาต่อเนื่องมาเป็นสิบปี ใครเป็นแบบไรท์บ้างคะที่บางทีไม่อยากทำแล้วนะแต่พอเขาทำท่าเศร้า ๆ ว่าถ้าเราไม่ทำให้เขาก็ไม่รู้จะให้ใครมาช่วย สุดท้ายเราก็ต้องรับทำให้เพราะแค่อยากให้เขามีความสุข แต่ก็เนอะเขาไม่ได้ให้เราทำฟรีสักหน่อย คิดแบบนี้ก็ก้มหน้าก้มตาทำต่อไป แต่นิยายก็ยังมาอัปให้อ่านเช่นเคยนะคะ บางวันมาน้อยบ้างก็อย่าว่ากันน้าาาา ยุ่ง ๆ นิดนึงแต่คนเขียนก็อยากอัปให้อ่านกันกันทุกวันค่ะ รักคนอ่านทุกคนนะคะ...ทิพย์ทิวา 10/3/2016 0.15

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×