หากจะรัก (นิยายชุดเพียงแสงส่องใจ)

ลำดับตอนที่ #27 : ไปเที่ยวกันไหม 60%

          ธนดลจอดรถที่หน้าโรงพยาบาลสัตว์อารีแล้วเดินเข้าไปในตัวอาคาร เขาแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นพนักงานรุมกันอยู่ที่เคาน์เตอร์แต่เช้าจึงเข้าไปดู เห็นทั้งหมดกำลังจ้องอ่านอะไรบางอย่างในเว็บไซต์ชื่อดังซึ่งเขาก็เป็นสมาชิกเว็บไซต์นี้อยู่เหมือนกัน

       “ดูอะไรกันหรือครับ” เสียงที่เอ่ยขึ้นทำให้ทั้งกลุ่มวงแตกก็ว่าได้

       “คุณหมอ!” พิลาวัลย์หรือแป๋วซึ่งเป็นพนักงานประจำเคาน์เตอร์ยิ้มเจื่อน ในขณะที่พนักงานคนอื่น ๆ รีบยกมือไหว้แล้วสลายตัวกันอย่างฉับพลัน ชายหนุ่มกวาดตามองโดยรอบไม่เห็นเหลือใครอยู่ตรงนั้นแล้ว มีแค่พนักงานสาวที่ต้องอยู่ประจำที่ของตัวเอง

          “อ้าว ทำไมแตกฮือกันไปหมด แป๋วดูอะไรอยู่เหรอ” ถามพลางกวาดตามองไปทั่วก่อนจะหันมองกระทู้ในเว็บไซต์

          “เอ่อ คือพวกเรากำลังลุ้นเรื่องผู้หญิงที่เขาแอบปลื้มหนุ่มข้างบ้านอยู่ค่ะ กำลังหาทางช่วยแนะนำวิธีพิชิตใจกันอยู่ บางคนก็แนะว่าให้ชวนไปซื้อของ ซื้อต้นไม้บ้าง ซื้ออุปกรณ์แต่งบ้านบ้างไรบ้างค่ะ หนุ่มข้างบ้านก็ดันอ่านกระทู้นี้ด้วยเลยรู้ตัวว่าเจ้าของกระทู้แอบปลื้ม ตอนนี้ฟินมากค่ะคุณหมอ หนุ่มข้างบ้านเขาเขียนจดหมายมาเสียบไว้หน้าบ้าน ชวนไปซื้อต้นไม้กัน พวกเราก็เลยมาลุ้นกันนี่แหละว่าจะเป็นยังไงต่อ กระทู้ดังมากเลยนะคะ คนเข้ามาตอบกันเป็นพันเลย”

         “เหรอครับ...” ถามแล้วแอบมองหัวข้อกระทู้ที่เปิดทิ้งไว้ พลางคิดว่าเขาคงใช้วิธีนี้ไม่ได้ผลแน่ เพราะชวนไปซื้อต้นไม้มาเต็มบ้านแล้วแต่สาวเจ้ายังไม่แสดงท่าทีอะไรเลย

          “เว็บนี้ดีนะคะคุณหมอ มีกระทู้แปลก ๆ เพียบ บางทีก็มีคนมาตั้งกระทู้ตรงกับชีวิตเราพอดีก็มีค่ะ มีคนเข้ามาแนะนำโน่นนี่นั่น อ่านเอาเทคนิคมาใช้ได้” พิลาวัลย์ยังจารนัยไปเรื่อย ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นนิด ๆ เพราะเขาก็เป็นสมาชิกเว็บนี้เหมือนกัน แต่ไม่เคยคิดจะเอาเทคนิคจีบสาวจากกระทู้นี้มาใช้สักที

          “จะได้ผลเหรอ...” เหมือนพึมพำกับตัวเองแต่คนที่อยู่ข้าง ๆ ได้ยิน

          “ได้ผลสิคะคุณหมอ มีคู่รักในตำนานจากเว็บนี้หลายคู่แล้วนะคะ”

          “แป๋วเคยเอาเทคนิคไปใช้ด้วยเหรอ” เจ้านายหนุ่มถาม

        “ยังค่ะ บอกตรง ๆ ตอนนี้แป๋วอยากย้ายบ้านมากค่ะคุณหมอ หนุ่มข้างบ้านแป๋วมีแต่อายุเกินหกสิบทั้งนั้น ไม่มีอะไรจรรโลงใจเลย เฮ้อ แป๋วละเพลีย” พิลาวัลย์ทำหน้าเพลียจริงจัง จนธนดลอดหัวเราะหึ ๆ ในลำคอไม่ได้ ก่อนจะพยักพเยิดไปยังลูกค้าที่เดินเข้ามา

          “แป๋วรับลูกค้าก่อน” สัตวแพทย์หนุ่มบอก พิลาวัลย์หันไปทำหน้าที่ของตัวเอง เขาจึงเดินไปยังห้องทำงานเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อทำงานตามปกติ แต่ในที่สุดความอยากรู้อยากเห็นก็ตามมาจนได้

          “เอาน่า ลองดูหน่อยก็แล้วกัน” ชายหนุ่มรัวนิ้วลงบนแป้นพิมพ์เพื่อค้นหาข้อมูลที่สนใจ คิดแล้วก็ตลกตัวเองเพราะปกติจะค้นข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องงานเสียเป็นส่วนใหญ่ แต่วันนี้กลับมาค้นหาเทคนิคพิชิตใจสาวเสียนี่

         “ชวนไปกินข้าว ชวนไปดูหนัง ชวนไปเที่ยวธรรมชาติ...เออ น่าสนแฮะ บางทีอยู่แต่ในบ้านก็น่าเบื่อ ทำบ่อย ๆ เข้าเดี๋ยวก็รู้ตัวเอง” นั่งพึมพำกับตัวเองแล้วยิ้มกริ่ม

“แล้วจะชวนไปไหนดี” ทำท่าคิดอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่ในดวงตาจะปรากฏประกายวูบหนึ่ง

”อ้อ...รู้ล่ะ” เผลอเม้มปากแล้วเอนหลังพิงพนักพิง โดยไม่รู้สึกนิดว่าจินตนาการของตัวเองทำให้ดวงตาคู่นั้นหวานฉ่ำแค่ไหน

-----------------------------------

วันนี้กะว่าจะไม่อัปแล้วเพราะเหนื่อยจนร่างแทบแหลกสลาย แต่มาใจละลายเพราะมีหลายคนคอมเมนต์มาให้ จึงได้งัดร่างเหี่ยวแห้งขึ้นมาอัปนิยายต่อ แบบนี้เขาเรียกว่าอะไร ถ้าไม่ใช่บริโภคคอมเมนต์เป็นอาหารใจ ขอบคุณที่ติดตามอ่านกันนะคะ รักทุกคนจริง ๆ กระพริบตาปริบๆ ช่วยแอด fav. เค้าหน่อยน้าาาา...ทิพย์ทิวา 11/3/2016 20.31