หากจะรัก (นิยายชุดเพียงแสงส่องใจ)

ลำดับตอนที่ #32 : ทะเลยามเช้า 60%

หลังจากนั่งมองพระอาทิตย์ด้วยกันอย่างเงียบ ๆ มาพักใหญ่ จนกระทั่งพระอาทิตย์ดวงโตส่องแสงแห่งวันใหม่ออกมาจนเต็มดวง เขาจึงหันมาหาคนข้าง ๆ

“หิวหรือยังครับ”

“ยังค่ะ”

“งั้นเราพาเจ้านิลลงไปเดินเล่นริมหาดกันไหมครับ”

“ค่ะ” หญิงสาวพยักหน้าก่อนจะลุกขึ้นยืนพร้อมกัน แล้วเสียงเรียกก็ดังขึ้น

“คุณดลคะคุณดล จะให้ตั้งอาหารเช้าที่ไหนคะ” พนักงานสาวรีบวิ่งเข้ามาถามเมื่อเห็นว่าเขากำลังจะเดินลงบันไดไปยังชายหาด

“เอ่อ...” เขานิ่งคิด “งั้น ผมขอวางอาหารเช้าที่ริมหาดแล้วกันครับ”

“ได้ค่ะ” พนักงานสาวรับคำแล้วเดินเร็ว ๆ กลับไปทางเดิม ชายหนุ่มจึงเดินลงบันไดที่สูงไม่ถึงสิบขั้นผ่านกระถางดอกไม้สีสันสดใสที่วางไว้บนขั้นบันได เพื่อลงไปยังชายหาดสีขาวที่ทอดยาวไปไกล

“ทรายละเอียดจังเลยนะคะ” หญิงสาวถอดรองเท้าหิ้วแล้วเหยียบพื้นทรายด้วยเท้าเปล่า เขาก็ถอดรองเท้ามาถือไว้เช่นเดียวกัน

“ครับ ผมก็ชอบเดินเล่นบนทรายเหมือนกัน ตอนเอาเท้าเหยียบพื้นทรายรู้สึกผ่อนคลายดี” ธนดลตอบ พลางกวาดตามองโดยรอบซึ่งมีเพียงเขาและเธอที่เดินเล่นอยู่เพียงสองคน  เพราะชายหาดบริเวณนี้เงียบสงบ ไม่ค่อยมีคนผ่านมาสักเท่าไหร่ มีแต่คนที่พักอยู่ในโครงการบ้านพักตากอากาศนี้เท่านั้นที่เดินเล่นและลงเล่นน้ำทะเล จึงค่อนข้างจะมีความเป็นส่วนตัว

เมื่อเดินเล่นไปสักพักเขาก็มองย้อนกลับไปข้างหลังผ่านรอยเท้าสองคู่เล็กใหญ่ที่เห็นเดินมาคู่กันตลอดทาง ส่วนเจ้านิลไม่ยอมให้อุ้มจึงปล่อยให้เดินตามมา มีรอยเท้าหย่อมเล็ก ๆ ของเจ้าเหมียวตามมาตลอดทางเช่นกัน

ชายหนุ่มเห็นพนักงานสามสี่คนกำลังกุลีกุจอกันเอาเต๊นท์สีขาวมาตั้งที่ริมชายหาดใกล้กับบันไดทางขึ้นบ้าน คาดว่ากว่าจะจัดสถานที่สำหรับตั้งมื้อเช้าเสร็จก็คงอีกพักใหญ่จึงชวนเธอเดินคุยต่อไป

“เดินเล่นต่อไปอีกสักพักให้ถึงโขดหินตรงโน้นก่อนค่อยนั่งพักดีไหมครับ กว่าเขาจะตั้งโต๊ะเสร็จเราก็คงจะกลับไปถึงพอดี”

“ก็ได้ค่ะ อ้าว แล้วเจ้านิลไปไหนแล้วคะ” หญิงสาวก้มมองหาตัวยุ่งที่เดินตามต้วมเตี้ยมมาด้วยซึ่งตอนนี้ไม่อยู่แล้ว

“โน่นไงครับ ไม่รู้ไปเห็นอะไรอีก เปลี่ยนเส้นทางไม่บอกกันเลย” ว่าแล้วก็เดินตามเจ้าเหมียวไป มาอยู่สถานที่กว้าง ๆ ก็น่ากลัวว่าเจ้านิลจะหลงทางเอาได้เหมือนกัน เพราะเห็นอะไรแปลกหูแปลกตามันก็จะวิ่งตามไปซะหมด

“ไปกับป๊าเลย ปล่อยให้เดินเองไม่ได้แล้ว” ชายหนุ่มว่าแล้วคว้าเจ้าตัวซนขึ้นมาอุ้ม แล้วเดินกลับไปหาหญิงสาว

“มันไปเห็นอะไรหรือคะ เห็นทำท่าขู่ฟ่อเชียว” หญิงสาวเอ่ยถามพลางลูบหัวเจ้าตัวยุ่งที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา

“เห็นผีเสื้อครับ เลยจะไปตะครุบ”

“อ้อ ดอกไม้ที่บ้านหักหมด ก็เพราะฝีมือเจ้านิลนี่ละค่ะ ชอบไปตะครุบผีเสื้อที่บินมาตอมดอกไม้ หางานทำให้นายเริ่มได้ทุกวัน”

“ซนนักเชียวเจ้านิล เดี๋ยวป๊าจะจับไปให้นายเริ่มตีซะให้เข็ด” เจ้านิลสะบัดหน้าหนีมือนายผู้ชายที่เอานิ้วจิ้มจมูกมัน ทำหน้างอนที่โดนขัดใจ แล้วดิ้นจะลง

“อยากให้ม๊าอุ้มเหรอหือ” ว่าแล้วก็ยื่นเจ้าตัวยุ่งให้หญิงสาว “เจ้านิลอยากให้ม๊าอุ้ม” เขาว่าอย่างนั้น

“เหรอคะ เบญไม่เห็นได้ยินเจ้านิลบอกเลย” เบญจาว่ายิ้ม ๆ

“โธ่ ผมก็อ่านท่าทางเอาสิครับ อยู่กันมาตั้งนานแล้ว รู้ใจกันอยู่ ขืนเจ้านิลบอกเองคงได้วิ่งกันป่าราบ” เบญจาหัวเราะคิก ก่อนจะรับมาอุ้มบ้าง แล้วเดินไปนั่งเล่นที่โขดหินใต้ต้นไม้ดูคลื่นซัดสาดหาดทรายในยามเช้า

“ผมชอบบรรยากาศแบบนี้จัง วันหลังเราพาเจ้านิลมาเที่ยวกันอีกนะครับ”

      “คุณดลมีเวลาว่างบ่อย ๆ หรือคะ”

      “ก็ผมหยุดอาทิตย์ละวันนี่ครับ เราก็แวะมาแบบคราวนี้”

      “ค่ะ ถ้าเจ้านิลยังอยากมา เบญก็จะมาด้วยค่ะ” เบญจาตอบยิ้ม ๆ แอบขำคนเป็นนายที่จะชวนสาวเที่ยวก็ต้องชวนผ่านแมวทุกครั้ง แต่มันก็ทำให้เธอสามารถตอบรับได้อย่างไม่ตะขิดตะขวงใจเช่นเดียวกัน หญิงสาวไม่อยากเชื่อเลยว่าผู้ชายที่ทำอะไรน่ารักแบบนี้จะหลงเหลือให้เป็นโสดมาจนถึงอายุเท่าเธอได้

      แต่ก็นั่นละ...เธอก็ใช่ว่าจะหน้าตาขี้ริ้วขี้เหร่ยังอยู่รอดปลอดภัยมาจนอายุสามสิบเก้าได้เลย หญิงสาวพยายามขจัดความสงสัยที่จะทำให้เธอต้องคิดลบต่อเขาออกไป เพื่อให้ความสุขที่มีอยู่ตอนนี้ไม่มีตะกอนแห่งความเคลือบแคลงใจเข้ามาก่อกวนจนลดทอนความรื่นรมย์ที่นาน ๆ เธอจะมีโอกาสสักครั้ง

      “เขาคงจะจัดอาหารเช้ารอเราเรียบร้อยแล้ว ไปกันเถอะครับ” ธนดลเอ่ยชวน เบญจาลุกขึ้นเดินตามโดยที่มีเจ้านิลอยู่ในอ้อมแขน

      เมื่อมาถึง เต็นท์สีขาวก็ตั้งรออยู่เรียบร้อยแล้ว มีเก้าอี้ผ้าใบสีขาววางไว้คู่กัน ระหว่างเก้าอี้ทั้งสองตัวมีโต๊ะเล็ก ๆ ตั้งไว้พร้อมกับแจกันดอกไม้ ส่วนด้านหน้าเป็นโต๊ะยาวสีขาวแบบเมื่อคืนนี้ วางอาหารเช้าซึ่งเป็นไข่ดาว หมูแฮม และสลัดกุ้งตัวโตวางบนผักหลากสีสันที่ราดด้วยน้ำสลัด เมื่อเขามาถึง พนักงานก็นำน้ำสีสันสดใสมาเสริฟในแก้วก้านทรงสูง

      “คุณเบญนั่งรอก่อนนะครับ เดี๋ยวผมพาเจ้านิลไปกินอาหารในบ้านก่อน” บอกแล้วก็ยื่นแขนรับเจ้านิลแล้วพาเข้าไปไว้ในบ้าน ซึ่งเขาเอาห้องเล็กที่เหลือเป็นห้องเจ้านิลซึ่งใส่อาหารเม็ดและจัดห้องน้ำและมีของเล่นไว้ให้มันพร้อมในนั้น

      “นอนเล่นรอป๊ากับม๊าอยู่ที่บ้านก่อนนะตัวแสบ” เจ้านิลไม่สนใจว่าเจ้านายพูดอะไรกับมัน มุ่งหน้ากินอาหารอย่างเดียว ซึ่งมันก็คงได้นอนต่อบนที่นอนหนานุ่มอย่างสบายใจหลังกินข้าวเสร็จ คนเป็นป๊าจึงปิดประตูแล้วเดินกลับไปยังชายหาดแล้วทรุดนั่งลงข้าง ๆ หญิงสาว

      “ทานเลยครับคุณเบญ ผมหิวจัง”

      “แล้วเจ้านิลละคะ” หญิงสาวกวาดตามองหา

      “อ้อ ให้มันพักผ่อนอยู่ในบ้านก่อนครับ เดี๋ยวกินข้าวเสร็จเราจะเล่นน้ำทะเลกัน ผมกลัวมันจะซุกซนแล้วหลงทางระหว่างที่เราเล่นน้ำเพลิน”

      “เล่นน้ำทะเลด้วยเหรอคะ” หญิงสาวถามย้ำ

      “ครับ ก็มาเที่ยวทะเลทั้งทีไม่โดนน้ำทะเลก็เหมือนมาไม่ถึงทะเลสิครับ นะครับ เล่นด้วยกัน” คะยั้นคะยอเสียงออดอ้อน เธอเริ่มคล้อยตามกับเหตุผลของเขา

      “ก็ได้ค่ะ ตามใจคุณดล” ชายหนุ่มยิ้มกริ่ม

      “ขอบคุณครับ” ว่าแล้วก็นั่งรับประทานอาหารเช้าของตัวเองบ้าง กินกันไปคุยกันไป รู้สึกราวกับอยากหยุดเวลาให้อยู่ตรงนี้นาน ๆ จนกระทั่งมื้อเช้าผ่านพ้นไป เขาจึงนอนเอนกายในท่าสบาย ๆ ให้พนักงานยกโต๊ะอาหารไปเก็บ

      “ขอน้ำมะพร้าวอ่อนสองที่นะครับ” เขาบอกกับพนักงานคนเมื่อคืนนี้ที่นินทาว่าเขามีแฟนสวย คิดแล้วก็กะว่าจะทิปให้หนักมือสักหน่อยข้อหานินทาได้ถูกใจเหลือเกิน

       หลังจากน้ำมะพร้าวอ่อนมาถึง เขาก็รับมาดื่มก่อนจะหันไปหาคนข้าง ๆ ที่กำลังดื่มน้ำมะพร้าวอ่อนอยู่เช่นกันแล้ววางลงบนโต๊ะข้างตัวที่กั้นไว้ระหว่างเก้าอี้ผ้าใบของเขาและเธอซึ่งอยู่ในระดับการหยิบขึ้นมาดื่มได้อีกอย่างสะดวก

      “หอมชื่นใจจังเลยนะคะ” หญิงสาวเอ่ยขึ้น เพราะมะพร้าวน้ำหอมที่ดื่มขณะที่แช่เย็นจัดนั้นทำให้บรรยากาศหลังมื้อเช้าสดชื่นขึ้นมากทีเดียว

      “ครับ ตอนขามาผมเห็นระหว่างทางกลับบ้านก็มีขาย เดี๋ยวเราแวะซื้อกลับไปกินที่บ้านกัน” ชายหนุ่มวางแผน แต่เขาคิดว่าคงจะกลับค่ำพอสมควรเพราะอยากอยู่ดูพระอาทิตย์ตกดินกับเธอก่อนกลับบ้าน เพื่อใช้เวลาในวันหยุดเติมเต็มความสุขให้เต็มที่สักวัน

----------------------------------------

พรุ่งนี้มาดูพี่ดลกับคุณเบญเล่นน้ำกันเนอะ วันนี้คนเขียนเพลียอัปแค่นี้ก่อนค่ะ จิไปพักสายตาละ ขอบคุณที่ติดตามอ่านกันนะคะ และขอบคุณทุกคนที่แอดแฟนพันธุ์แท้และช่วยคอมเมนต์ให้กำลังใจกันด้วยค่ะ อ่านทุกคอมเมนต์นะคะแต่ไม่ค่อยได้ตอบ ก็อย่างที่เคยบอกนะคะว่าเน็ตค่อนข้างอืดค่ะ กว่าจะตอบได้แต่ละเม้นต์มันหมุนติ้ว ๆ อยู่นานเชียว เลยคิดว่าเอาเวลาตอบมาเขียนนิยายให้อ่านกันดีกว่า ฮี่ๆ...ทิพย์ทิวา 16/3/2016 20.43

******ตัวเล็ก ๆ ข้างล่างคือสปอยด์ตอนต่อไปค่ะ*****

     “ลงไปเล่นน้ำกันดีกว่าครับ ช้ากว่านี้เดี๋ยวแดดจะร้อนจัดซะก่อน” นายแพทย์หนุ่มเอ่ยชวนหลังจากที่นั่งพักผ่อนหลังรับประทานอาหารเสร็จมาพักใหญ่แล้ว แต่หญิงสาวส่ายหน้า

        “คุณดลลงไปเล่นก่อนนะคะ เดี๋ยวเบญค่อยตามไป ขอนั่งดูก่อนสักพัก” เธอว่าแล้วก็มองไปยังฟองคลื่นสีขาวที่ซัดสาดกระทบหาดทรายเบา ๆ น้ำทะเลสีฟ้าครามกระทบกับแสงแดดยามเช้าดูระยิบระยับ

           “งั้นผมให้เวลาทำใจสิบนาที ถ้าไม่ลงไปผมจะขึ้นมารับ”