คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #60 : ภารกิจพิชิตใจ 30%
๒๑
ภารกิจพิชิตใจ
ธีรภพเงยหน้าขึ้นจากจานอาหารที่เขานั่งรับประทานอยู่ในโรงอาหารของมหาวิทยาลัยซึ่งเป็นร้านของตึกคณะรัฐศาสตร์ทั้งที่เขาไม่ได้เรียนคณะนี้แต่ก็แวะมานั่งรับประทานบะหมี่เจ้าโปรดอยู่เป็นประจำ เบื้องหน้าของเขาคือหญิงสาวใบหน้างามแฉล้มจอมตื๊อคนเดิม เธอถือจานอาหารมายืนฝั่งตรงข้ามเขา
“ลี่นั่งด้วยนะคะ” หญิงสาวยิ้มหวานใส่แล้ววางจานบนโต๊ะ จนคนที่นั่งอยู่ต้องเสหลบตา “ตรงโน้นก็ว่างนะ” เขาหันไปยังโต๊ะข้าง ๆ
ท่าทีนิ่ง ๆ และเสียงเรียบ ๆ ที่ว่ามาทำให้คนที่ฉีกยิ้มอยู่ต้องฝืนยิ้มกว้างขึ้นทั้งที่น้ำตาแทบจะร่วงเผาะ
“แต่ตรงนี้ก็ว่างนี่คะ ลี่นั่งเลยก็แล้วกัน” ถ้าเธอหน้าด้านขนาดนี้แล้วยังจะไล่กันอีกก็ใจร้ายเกินไปละ หญิงสาวจึงทรุดนั่งลงฝั่งตรงข้าม
“พี่ภพทานอะไรคะ” ทั้งที่เห็นอยู่แล้วว่าเขารับประทานบะหมี่เธอก็ยังถาม เพราะคิดไม่ออกว่าจะเริ่มการสนทนาอย่างไรดี
“บะหมี่อดทน” ตอบเสียงห้วน
“อร่อยมั้ยอ่ะ” ชะเง้อคอมอง
“ไม่อร่อยจะเรียกบะหมี่อดทนเหรอ” ตอบเสียงห้วนอย่างเคย
“แล้วอดทนเกี่ยวอะไรกับอร่อยเหรอคะ” ทำหน้าสงสัย คนตรงหน้าเงยขึ้นมองแวบหนึ่งก่อนจะถอนใจ
“ก็ดูคิวสิ คิวยาวซะขนาดนั้นจะอร่อยขนาดไหน ไม่อดทนก็ไม่ได้กินหรอก” เขาหันไปยังแถวยาวเหยียดหน้าร้านบะหมี่ หญิงสาวพยักหน้าหงึกรับว่าเข้าใจแล้ว เพราะปกติแล้วเธอแทบไม่ได้มารับประทานอาหารที่ตึกนี้จึงไม่รู้กิตติศัพท์ความอร่อยของบะหมี่อดทน
“อ้อ งั้นลี่กินเลยดีกว่า” หญิงสาวก้มลงตักอาหารในจานตัวเอง คนฝั่งตรงข้ามอดมองไม่ได้ว่าเธอกินอะไร เห็นหน้าตาอาหารดูชอบกลจึงเอ่ยถาม
“แล้วเรากินอะไรน่ะ” ถามเสียงนิ่ง ๆ
“หมูผัดไข่ค่ะ” เงยหน้ามาตอบแล้วยิ้มกว้าง
“หน้าตาแปลก ๆ” เสียงพึมพำออกมาเบา ๆ เกี่ยวกับอาหารในจานของเธอ ทำให้สาลินีต้องก้มลงสำรวจอาหารในจานตัวเองซ้ำอีกครั้ง ซึ่งมันก็ดูแปลก ๆ อย่างที่เขาว่า
“โธ่ เห็นหน้าตาเหมือนอ๊วกแมวแบบนี้เอาคลุกข้าวสวยร้อน ๆ รสชาติอร่อยสุด ๆ เลยนะคะ ลี่จะบอกให้”
“เอิ่ม...” ธีรภพแทบจะสำลักบะหมี่อดทนที่เพิ่งกินข้าวไป กับคำเปรียบเทียบที่ตรงเผงกับความคิดของเขา แต่ทำไมต้องพูดออกมาตอนนี้
“อุ๊ย ขอโทษค่ะ ลี่ไม่ได้ตั้งใจ” หญิงสาวทำหน้าแหยยิ้มไม่ออก เมื่อรู้ตัวว่าเพิ่งพูดถึงสิ่งไม่เหมาะสมตอนรับประทานอาหาร เขาอาจจะผะอืดผะอมจนกินไม่ลงไปแล้วก็ได้
“ช่างเถอะ พี่ไม่ใช่คนชอบเอาอะไรมาปรุงแต่งอารมณ์อะไรขนาดนั้น” เขาปัดความรู้สึกพิพักพิพ่วนนั้นออกไปแล้วเริ่มรับประทานอาหารต่อ
“แต่มันอร่อยจริง ๆ นะคะ ของโปรดของลี่เลย พี่ภพลองชิมไหมคะ” ว่าแล้วก็เคี้ยวอาหารหน้าตาคล้ายอ๊วกแมวนั้นตุ้ย ๆ จนคนตรงข้ามอดขำไม่ได้ เพราะไม่คิดว่าสาวน้อยลูกสาวเจ้าสัวใหญ่ที่แสนโด่งดังของเมืองไทยจะชื่นชอบรสชาติของอาหารธรรมดา ๆ แบบนี้
“อือ ไหนลองซิ” เขาก็ไม่รู้ตัวว่าพูดคำนั้นออกไปได้ยังไง เขานี่น่ะหรือที่อยากลองกินอาหารหน้าตาประหลาดในจานใบเดียวกับยายคุณหนูติ๊งต๊องนี่ ชายหนุ่มนึกขำตัวเอง แต่สาลินีก็เลื่อนจานอาหารของเธอให้เขาแล้วฉีกยิ้มอย่างดีใจ
“ลองสิคะ” ชายหนุ่มรีบหลบดวงตาหวานระยับของเธอแทบไม่ทัน เขาไม่ปฏิเสธหรอกว่าเธอหน้าตาสะสวย ยิ้มสวย แล้วดวงตาคู่นั้นเขาเพิ่งเห็นชัด ๆ ว่ามีประกายบางอย่างเต้นระริกไหวมีชีวิตชีวาจนอยากมองซ้ำ
ชายหนุ่มยื่นช้อนไปตักขึ้นมาชิม ก่อนจะมองไปยังคนที่นั่งจ้องแล้วลุ้นตาใสอยู่ตรงหน้า
“อร่อยไหมคะ” เธอยิ้มกว้างอย่างเคย เป็นรอยยิ้มที่เขาต้องยอมรับว่าทำให้โลกทึม ๆ ของเขาสว่างไสวขึ้นเป็นกอง
“อืม...แต่สู้บะหมี่อดทนไม่ได้หรอก” แล้วเขาก็เผลอเกทับจนได้ ทั้งที่คิดว่าจะไม่คุยด้วยแล้วเชียว
“อยากลองชิมบ้างจัง” ขอกันดื้อ ๆ ชายหนุ่มก้มมองชามบะหมี่ จะไม่ให้ชิมก็ไม่ได้ ก็ดันหลวมตัวไปตักของเธอมากินเสียแล้ว
“เอาลูกชิ้นไปแล้วกัน” เขาคีบลูกชิ้นใส่จานให้แล้วก้มหน้าก้มตากินเงียบ ๆ
สาลินีนั่งมองลูกชิ้นในจานด้วยความปลื้มอกปลื้มใจ ถ้าเขาไม่นั่งอยู่ด้วยเธอคงจะเก็บมันใส่กระเป๋าแล้วไปนั่งมองต่อที่บ้าน แต่ตอนนี้เธออยู่ต่อหน้าเขาจึงค่อย ๆ ตักมันใส่ปาก แล้วกัดทีละน้อยไม่อยากให้หมดเร็ว
เธอนั่งละเลียดลูกชิ้นยังไม่หมดลูก คนตรงข้ามก็ลุกขึ้นแล้วถือชามบะหมี่ที่กินหมดแล้วไปวางตรงจุดวางจานชามซึ่งมีกะละมังใบใหญ่ตั้งไว้สองใบเพื่อสะดวกในการเก็บไปล้าง แล้วเขาก็เดินดุ่ม ๆ ออกจากโรงอาหารไปโดยไม่เอ่ยลาแม้แต่คำเดียว
หญิงสาวได้แต่มองตามแล้วถือช้อนค้างไว้อย่างนั้น...
----------------------------------------------
เฮ้ออออ...พี่ภพนะพี่ภพ เมื่อไหร่จะใจอ่อนกับหนูลี่สักที พรุ่งนี้มาลุ้นกันต่อนะคะ ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ...ทิพย์ทิวา 26/04/2016
ความคิดเห็น