หิมะพร่างรัก (e-book พร้อมโหลด)

ลำดับตอนที่ #6 : เรื่องคืนนั้น (1)

สามปีก่อน

ตอนเที่ยงคืนของวันนั้น หลังแยกกับนานะ ภานุรุจก็ไปที่ผับแห่งหนึ่งในย่านซูซูกิโนะคนเดียว ระหว่างที่ชายหนุ่มกำลังนั่งดื่มเหล้าอยู่ที่เคาน์เตอร์บาร์นั้นเอง ก็มีใครคนหนึ่งเข้ามาสวมกอดเขาจากทางด้านหลัง
 

‘ฮือๆๆ เรารักกาย อย่าทิ้งเราไปเลยนะ’ เธอคร่ำครวญอย่างคลุ้มคลั่ง กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ลอยมาเตะจมูกทำให้ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเมามาก

ภานุรุจยืนขึ้นและแกะมือเล็กออก ก่อนจะหันกลับไปหาผู้หญิงคนนั้น แล้วก็ต้องอึ้งเมื่อพบว่าเธอคือคนที่เดินชนเขาในงานเทศกาลหิมะนั่นเอง!

ทว่ายังไม่ทันได้เอ่ยอะไร อีกฝ่ายก็โผเข้ามากอดเขาไว้อีกครั้ง

‘อย่าทิ้งเราไปนะกาย เราขอร้อง ฮือ...’ เธอสะอึกสะอื้นจนตัวโยน น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด

ชายหนุ่มพรูลมหายใจยาวเหยียด นี่คงโดนแฟนทิ้งมา ถึงได้มาดื่มเหล้าจนเมามายหมดสภาพแบบนี้ แถมยังฟูมฟายใส่คนแปลกหน้าอย่างเขาโดยไม่อายอีก

‘ปล่อยผม’ เขามองเธอด้วยสายตาตำหนิ

‘ไม่ปล่อย เรารักกาย ได้ยินไหมว่าเรารักกาย!’

‘ผมไม่ใช่แฟนคุณ’ ภานุรุจผละออกมา ยกมือหนาขึ้นจับไหล่บางและเขย่าแรงๆ ‘ตั้งสติหน่อยสิ!’

ดูเหมือนว่าการจับเธอเขย่าจะได้ผล อีกฝ่ายนิ่งไป ดวงตากลมโตที่แดงก่ำช้อนมองเขาอย่างพิจารณา

‘คุณไม่ใช่กายเหรอ’ แพขนตางอนยาวที่เปียกชื้นไปด้วยหยาดน้ำตากระพือขึ้นลงช้าๆ

‘อืม!’ เขาตอบเสียงหนักแน่น

ประกายในดวงตาคู่สวยไหวระริก ‘ไม่จริง’ หญิงสาวส่ายหน้าไม่ยอมรับความจริง

‘จริง! ดูหน้าผมดีๆ สิ’ ภานุรุจโน้มใบหน้าคมคายลงไปหาคนตัวเล็กกว่า หากมองจากสายตาคนภายนอก ทุกคนคงคิดว่าเขากำลังจะจูบเธอ แต่เขาไม่ได้คิดจะทำอย่างนั้นเลยสักนิด ก็แค่อยากให้เธอได้มองหน้าชัดๆ

คนเมาเม้มริมฝีปากแน่น จ้องหน้าเขานิ่งๆ อยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน ก่อนที่น้ำใสๆ จะไหลรินออกมาจากดวงตาบวมช้ำอีกระลอก

‘ฮือๆๆ’ ร่างเล็กอ่อนปวกเปียกและทำท่าจะทรุดลง ชายหนุ่มจึงต้องช่วยประคองเอาไว้อย่างทุลักทุเล

ภานุรุจปล่อยให้เธอร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนเกือบสิบนาที จนกระทั่งหญิงสาวสงบลงจึงเริ่มสอบถาม

‘คุณมากับใครครับ’ เขาพยายามคุยกับคนเมา แม้ไม่รู้ว่าคนเมาจะเข้าใจหรือเปล่า

‘อะไรนะ!’ หญิงสาวปรือตาขึ้นมองเขาและถามเสียงดังแข่งกับเพลงที่เปิดอยู่

‘คุณ-มา-กับ-ใคร’ ภานุรุจก้มลงกระซิบชิดใบหูที่แดงแจ๋เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์

‘ช้านนน...มากับ...คุณ!’ เจ้าตัวยิ้มหวาน ดวงตาหยาดเยิ้ม

หนุ่มร่างสูงทำหน้าเหลอหลา ‘เฮ้ย! ไม่ใช่ละ ผมมาคนเดียว’

‘ปะ กลับห้องกัน’ ยายเมรีขี้เมาเร่งเร้า ขณะที่ยืนโงนเงนไปมา

‘กลับห้องอะไรล่ะ เราไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันสักหน่อย’ ภานุรุจมีสีหน้าลำบากใจขึ้นมาทันที

‘คุณรักฉันไหม’ หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาถามน้ำเสียงจริงจัง ไม่นำพาต่อสิ่งที่เขาบอก

‘ไม่’ ใบหน้าหล่อเหลาเรียบนิ่ง

อีกฝ่ายมีสีหน้าผิดหวังขึ้นมาทันที ดวงตาที่จ้องมองมาฉายแววปวดร้าวมหาศาล ‘ทำไมอ้ะ!’

ภานุรุจเห็นอย่างนั้นก็รู้ตัวว่าคำตอบของเขาคงไปทำร้ายเธอโดยไม่ได้ตั้งใจเสียแล้ว

‘ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น’ เขาลืมไปว่าหัวใจของหญิงสาวกำลังเปราะบาง เวลานี้จึงไม่ควรจะพูดอะไรที่ตอกย้ำให้เธอรู้สึกแย่กว่าเดิม

ใบหน้าหวานเริ่มบิดเบ้ ‘ใครๆ ก็ไม่รักฉัน ฮึก’

‘ร้องไห้อีกแล้ว’

‘ก็ฉันเศร้านี่ ไม่มีใครรักฉันเลย ฮือๆๆ’

‘อ้ะๆ ผมรักคุณก็ได้’ เขาเอ่ยออกไปอย่างนั้น เพราะอยากให้คนอกหักรู้สึกดีขึ้น

แล้วก็ได้ผลจริงๆ เมื่อหญิงสาวหยุดร้องไห้แทบจะทันที

‘จริงเหรอ’ นัยน์ตาหวานเปล่งแสงพริบพราว

‘อืม’ ภานุรุจพยักหน้า...เอาเถอะ คนเมาจำไม่ได้หรอก

‘ดีใจจัง’ เธอยิ้มร่าเริงทั้งที่น้ำตายังเปียกแก้ม

‘ผมจะกลับแล้วนะ’

‘ฉันกลับด้วย’ อีกฝ่ายกอดเอวเขาหมับ