Butter Fly ผีเสื้อหลงฤดู - Butter Fly ผีเสื้อหลงฤดู นิยาย Butter Fly ผีเสื้อหลงฤดู : Dek-D.com - Writer

Butter Fly ผีเสื้อหลงฤดู

โดย MaSo

ลองเข้ามาอ่านกันนะ โซเพิ่งลองเเต่งดูอ่ะจ๊ะ เกี่ยวกับความรักที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ผู้เข้าชมรวม

249

ผู้เข้าชมเดือนนี้

5

ผู้เข้าชมรวม


249

ความคิดเห็น


3

คนติดตาม


1
เรื่องสั้น
อัปเดตล่าสุด :  24 มี.ค. 53 / 16:44 น.


ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้



ดีค่ะโดยปกติสุข โซชอบเรื่องรั่วๆบ้าๆ 

เเต่วันนี้โซลองเปลี่ยนเเนวมาเเต่งเเบบ ซึ้งๆเเทน ช่วยดูหน่อยเน้อ ว่า มันเข้าท่ารึเปล่า

สำหรับคนที่เข้ามา ก็ช่วยอ่านช่วยเม้นด้วยนะจ๊ะ

ขอบคุณทุกคนมั่กๆค่ะ

ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ

     Butterfly ผีเสื้อหลงฤดู

    นี่คือความรัก ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่ความรักนั้น ก็ได้แหลกสลายไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน....

     

    ตอนนี้คือฤดูหนาวในญี่ปุ่น…. สายลมและแสงแดดเหมือนจะกำลังแย่งที่ของกันและกัน ดอกไม้และใบหญ้าก็ค่อยๆร่วงโรย ตามฤดูกาล

           มีเด็กชายคนหนึ่งกำลังนั่งเหม่อลอยตามสายลม  ก่อนที่จะตัดสินใจเดินไปตามกรวดหินโรยทาง โดยไม่รู้เลยว่า..  ต่อไปนี้ ชีวิตของเขาจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป!!

    ……

    ….

    ..

         สวัสดีค่ะ ฉันคือผีเสื้อค่ะ ... ฉันชอบบินเล่นที่สวนนี้มาก แต่วันนี้ เพื่อนๆของฉันหายไปหมดแล้ว เพราะอากาศที่แปรเปลี่ยน บ้างก็ตาย บ้างก็อพยพ มีเพียงฉัน..ที่ยังคงบินไปมาอยู่ในสวนแห่งนี้ ...สวนอธิฐาน   

            ตอนนี้ดอกไม้เริ่มเฉาแล้ว อีกไม่นานฉันก็คงต้องอพยพบ้าง ระหว่างที่คิดอะไรเพลินๆฉันก็ได้บินไปติดกับใยแมงมุม  ฉันพยายามดิ้นสุดแรง แต่ดูเหมือนใยนั่นจะยึดรัดแน่นขึ้น 

    ......ฉัน...จะตายแล้วอย่างนั้นหรือ.....?

    ฉันยังไม่อยากตายเลยนะ ใครก็ได้ช่วยฉันที.....

          ระหว่างที่ฉันกำลังคร่ำครวญกับความตาย ก็มีมนุษย์คนหนึ่งมาจับฉันไว้  

    แล้วเขากำลังจะช่วยฉัน!!

    เจ้าผีเสื้อ เจ้าไม่เป็นไรแล้วนะ ฉันมาช่วยแล้ว

    มนุษย์คนนั้นพูดกับฉัน และที่สำคัญ เขากำลังยิ้มให้ฉัน !!

    ..........................และฉันก็ฉันหลงรักรอยยิ้มเขาในทันที..

    สักวัน ฉันจะเป็นของคุณ ทั้งกาย และ ใจ  .. . .. . .

     

     

    …………………………………………………………………………………………

     ณ ห้องเรียน

    เฮ้โทรุ  วันนี้จะมีเพื่อนใหม่ ไม่สนใจเหรอวะ

    ........

    อย่าไปยุ่งกับเขาเลย ไคโตะ หมอนั่นก็ชอบหยิ่งแบบนี้แหละ ไปกันเถอะ

    ชิ..ผู้ชายอะไรคิดว่าหล่อแล้วหยิ่งเหรอ

    ก็แค่น่าตาล่ะว้า โถ่

    แซ่ดๆๆๆ

     

    แล้วเสียงนินทาก็ดังไปทั่วทั้งห้องเรียนในเวลาเช้านั้น ไม่สิ มันไม่ใช่การนินทา  มันคือการพูดเสียดสี เพื่อให้ได้ยินกันต่างหาก  แต่ผมก็ชินแล้ว อีกไม่นานเทานั้น ผมก็จะไม่ต้องเจอเรื่องแบบนี้  .. อีกแค่ไม่นาน..

                                    เอาล่ะๆ นักเรียน เงียบหน่อย วันนี้ครูมีเรื่องจะแจ้ง แต่ทุกคนคงทราบดีว่าวันนี้จะมีนักเรียนใหม่มาเรียนกับห้องเรา เอาล่ะ แนะนำตัวสิจ๊ะ

     แล้วก็ปรากฏร่างเล็กๆของหญิงสาวน่ารัก นัยน์ตากลมโต  ที่หน้าห้อง

                    ส....สวัสดีค่ะ...เอ่อ ฉันชื่อ..โจโจ นะคะ.....ช่วยแนะนำด้วยนะคะ!!”

    จริงๆเด็กคนนั้นน่ารักมาก แต่สำหรับผม ผมไม่ชอบอะไรที่ภายนอกมันสวยงามแต่ภายในเน่าเหม็นเหมือนเพื่อนคนอื่นๆในห้อง

                    เอาล่ะ..โจโจซัง หนูหาที่นั่งได้เลยนะจ๊ะ อีกไม่นานคาบแรกจะเริ่มแล้ว

    อาจารย์พูดอย่างใจดี แล้วเดินออกไป

                 โจโจซัง มานั่งข้างฉันนะ!”

                 โจโจ มานั่งข้างฉันดีกว่า

                    นั่งข้างฉันนะ โจโจ

    ทุกคนต่างอ้อมล้อมโจโจ  ยกเว้นผมเพียงคนเดียวเท่านั้น  ผมบอกแล้วว่าผม..

                    โทรุ... โจโจพูดเสียงเบา

    แล้วสิ่งที่คาดไม่ถึงก็เกิดขึ้น โจโจ วิ่งเข้ามากอดผม

                    โทรุๆๆ จำฉันได้ไหม^[]^”

     นี่โจโจ.. อย่าไปยุ่งกับคนพรรคนั้นเลย มานั่งกับพวกเราดีกว่า โทรุน่ะไม่ต่างอะไรกับป้ายบอกทางเลยนะ ฮิๆๆ

                   ใจร้าย.... ว่าโทรุทำไมน่ะ แบบนี้โทรุจะยิ้มได้มั๊ย

    แล้วทุกคนก็หัวเราะอีกครั้ง เต่ผมกลับแปลกใจ ยิ้ม...งั้นเหรอ.?

                    โจโจซัง ฟังนะ โทรุน่ะ มันไม่เคยยิ้มเป็นหรอก พ่อแม่เขาไม่ได้สอนมา ฮะๆๆ

    คำพูดต่างๆนาๆ ผมทำได้แต่ก้มหน้า และบอกกับตัวเองว่า อีกไม่นาน..

                    ใจร้ายกับโทรุอีกแล้ว โจโจจะไปนั่งกับโทรุล่ะ

    ว่าแล้วโจโจก็เดินไปนั่งข้างๆโทรุ โดยมีผู้คนซุบซิบๆกันเป็นระยะ

     

    หมดคาบเช้าแล้ว.. เวลาช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว

       และก็เป็นไปตามคาด โจโจ จะมานั่งกินข้าวกับผม

    นี่เธอ.. ตามฉันมาแบบนี้ ระวังจะโดนแบนตามนะ

    ผมพูดกับโจโจเป็นครั้งแรก

                  ไม่เป็นไรหรอก โจโจ รักโทรุ โจโจอยากให้โทรุยิ้ม^^”

    เธอรู้รึเปล่า ว่าเธอพูดอะไรออกมา!!! 

                       แล้วทำไมเธอต้องคอยตามฉันด้วย...

        เพราะโทรุ  คือคนที่ช่วยโจโจไง ^^”

    ช่วย.... ผมไปช่วยใครตอนไหนล่ะเนี่ย...

                     ช่วยเหรอ?..”

                    ใช่ๆ โทรุช่วยโจโจ ออกมาจากใยแมงมุม โจโจคือผีเสือไง

    หา...ผีเสื้อ..  ผมคุยกับคนบ้าอยู่เหรอ.

                    โกหก..

                    โจโจไม่ได้โกหกนะ โจโจคือผีเสื้อ นี่ไง^^”

    ว่าแล้วโจโจก็กางปีกออกมา ปีกสีเหลืองส้มแผ่ออกมาจากหลังของโจโจ ทำเอาผมถึงกับพูดไม่ออก

                  ฉันอธิฐานกับบ่อน้ำในสวนอธิฐานว่า ขอให้ฉันได้เป็นของโทรุทั้งกายและใจ

    ........

    ผมยังคงอึ้งอยู่ แล้วค่อยๆมองดูปีกที่พับกลับเข้าไป

                    โจโจ ชอบรอยยิ้มของ โทรุล่ะ

        

     

    โจโจชอบรอยยิ้มของโทรุล่ะ

     คำๆนี้ ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวผม ทั้งๆที่ตอนนี้เป็นเวลาเลิกเรียนแล้ว  คนอื่นต่างรีบเก็บของเพื่อจะไปเที่ยวต่อ หรือกลับบ้าน แต่สำหรับผมมันไม่มีเหตุผลต้องรีบ กลับไปก็ไม่มีใครอยู่ดี..

                    โทรุ โจโจขอกลับบ้านกับโทรุได้มั๊ย

    ปฏิเสธได้เหรอครับ..

    ขณะเดินกลับบ้าน โจโจ ก็เล่าเรื่องต่างๆของเธอให้ผมฟัง ผมก็รู้สึกดี เพราะผมไม่เคยมีใครจริงใจกับผมเลยสักคน    จนกระทั่งถึงเรื่อง เรื่องหนึ่ง

                    โจโจ จะอยู่ได้อีก 2ปี ล่ะ

    โจโจ พูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม   

                    เธอจะบ้าเหรอ รู้ว่าตัวเองกำลังจะตาย แล้วยังมีหน้ามายิ้มอีก

                    โทรุ ฟังโจโจนะ ผีเสื้อน่ะ มีแค่สัญชาตญาณกับความรักเท่านั้นแหละ

    โจโจพูดแล้วยิ้ม

                 มันไม่มีอะไรมากกว่านั้นอีกแล้ว แต่โจโจอยากฟังเรื่องของโทรุบ้าง โจโจอยากรู้ว่าทำไมโทรุถึงไม่ค่อยยิ้มเลยอ่า

                    ก็..มันไม่มีเหตุผลที่จะยิ้มน่ะสิ คนที่เกิดมาบนกองเงินกองทองแต่ไม่มีใครสนใจแม้แต่พ่อแม่..

                    แล้วโทรุชอบอะไรล่ะ โจโจ ชอบฤดูใบไม้ผลิ เพราะโจโจชอบดอกไม้

                    ฉันชอบฤดูหนาว เพราะมันทำให้จิตใจเยือกเย็น และไม่อ่อนแอน่ะ

    ผมตอบไปตามที่เธอถาม

                    อีกไม่นาน ฉันก็คงไม่ได้ออกมาเรียนแล้วล่ะ ร่างกายฉันอ่อนแอตั้งแต่เด็ก ฉันเองก็คงอยาได้ไม่นานมาก ฉันเลยคิดว่า ถ้าไม่มีใครรักฉัน เขาก็ไม่ต้องมาเสียใจถ้าฉันเป็นอะไรไปน่ะ

         ตอนนี้ผมกับโจโจเดินมาถึงสวนอธิฐานแล้ว..

                    ถึงแล้วๆ โจโจไปก่อนนะโทรุ

    แล้วโจโจก็วิ่งเข้าไปในสวน ผมก็กลับบ้าน และทุกๆวันมันก็จะเป็นเช่นนั้น......

    ....จนกระทั้งปลายฤดูหนาว....ที่ทุกอย่างก็ยังคงปกติ..

    ผมกับโจโจกลับบ้านกันตามปกติ

                   นี่ๆ โทรุชอบฤดูหนาวใช่มั๊ย งั้นก็เอานี่ไป

    แล้วโจโจก็ปาลูกบอลหิมะใส่ผม   วันนั้นเราเล่นปาหิมะกัน  โดยที่ผมไม่รู้ว่านี่คือ....ชะตาของฟ้า

    ผมบอกได้เลยว่า ตอนนี้ผมรักโจโจ  แม้ว่าตอนแรกโจโจจะดูน่ารำคาญไปซะทุกเรื่องก็เถอะ

               ตัดมาที่โจโจ

    วันนี้ฉันสนุกมากๆเลย ตอนนี้โทรุเริ่มยิ้มให้ฉันแล้ว 

    ฉันกับโทรุเดินมาถึงสวนอธิฐานแล้ว ว้า... ต้องแยกกันแล้วเหรอเนี่ย อิๆ

                 ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะโจโจ

    โทรุว่าพลางยิ้มและโบกมือลาให้ฉัน  และฉันเองก็โบกมือลาโทรุเช่นกัน จนโทรุเดินจากไป

      อุ๊บ!! “  ฉันทรุดลงทันที ความเจ็บปวดที่ค่อยๆแล่นไปมาตามตัว  จนกระทั้งถึงปาก

                                    .............เลือด ......เลือดอีกแล้ว

    ฉันคงอยู่ได้อีกไม่นานแล้วสินะ  . . . .ฉันยังอยากเห็นรอยยิ้มของโทรุอยู่เลย. . ..

     

    ตัดกลับมาที่โทรุ

    ตอนนี้ผมอยู่ที่ไหน... ความฝันเหรอ   ผมเห็นภาพของโจโจ อยู่ในกระจกสีขาว ส่วนผมอยู่ในกระจกสีดำ    และแล้วก็มีมือหนึ่งมาคว้าเธอจากไป  

                    โทรุ  โทรุช่วยฉันด้วย โทรุ

    ผมเห็นภาพเธอกำลังร้องเรียก และแหวกมือไปมาในอากาศ ส่วนผมก็โดนอีกมือหนึ่งจับอยู่

     ในมือใหญ่ๆนั้น มือมือเล็กๆอยู่เต็มไปหมด แล้วมือเล็กๆเหล่านั้น ก็กระชากหัวใจของผมออกมา ผมรู้สึกเจ็บปวด และมือนั้นก็ขยี้หัวใจผมต่อน่าต่อตา

                   ไม่นะ!!!!!!”

    ผมพูดพลางลืมตาขึ้นในความมืด เหงื่อค่อยๆไหลออกมา

                    ฝันไปหรือเนี่ย

                  โท..รุ..

     แล้วผมก็ได้ยินเสียงของโจโจ  ผมจึงค่อยๆหรี่ตามองไปจนกระทั่งพบเธอที่ระเบียงหน้าต่าง ผมตกใจมากจึงรีบดึงตัวเธอเข้ามา

                    โจโจ เธอมาได้ไงเนี่ย

    ผมพูดด้วยความตกใจ แต่ก็ยินดีที่เธอจะมาอยู่ข้างผม

                    โจโจบินมา....โทรุฟังโจโจนะ ....^^”

    เธอพูดแล้วยิ้ม

                    โจโจมาบอกลาโทรุ

    แล้วเธอก็ยิ้มต่อ แต่เป็นยิ้มที่ดูเศร้าเหลือเกิน

                    เธอ...เธอพูดอะไร.. โจโจ ...ไม่จริงใช่มั๊ย

    ผมพูดอย่างติดๆขัดๆ  ผมรู้สึกเหมือนความฝันจะกลับมาวนเวียนอีกครั้ง ผมรู้สึกเลยว่ามีน้ำอุ่นๆมาคลออยู่ที่ขอบตาของผม  ก่อนที่เธอจะพูดต่อ

                    มันเป็นไปตามธรรมชาติโทรุ  ผีเสื้อที่ฝืนธรรมชาติตัวเองก็ต้อง...

                    อย่า..เธออย่าพูดคำนั้นให้ฉันได้ยินนะ

    ผมโผเข้าไปกอดโจโจ

                    ฉันรักเธอ..ฉะนั้น...ขอร้องล่ะ...

    โจโจก็มองผมแล้วยิ้มหวาน

                    ฟังนะโทรุ ถึงแม้โจโจจะรักโทรุ หรือโทรุจะรักโจโจ มันก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงธรรมชาติได้

    ผมมองเธอด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก แต่ข้างในผมรู้สึกเจ็บยิ่งกว่าความฝันเสียอีก

                    เธอนี่เข้มแข็งนะ  ขนาดนี้แล้ว เธอก็ยังยิ้มได้

         แล้วเธอก็ยิ้ม

                 เพราะผีเสื้อมีแค่สัญชาตญาณกับความรัก

        แล้วเราทั้งสองก็ตอบพร้อมกัน

                 จ๊ะ

       แล้วโจโจก็จูบผม  ถึงแม้ผมจะตกใจก็ตาม แต่ผมก็ยอมรับมันโดยดี  จูบรสน้ำตาครั้งนี้ มันหวานกว่าอะไรทั้งหมดที่ผมเคยลิ้มลอง

     แล้วโจโจก็ค่อยๆถอนจูบช้าๆ

                    โจโจรักโทรุนะ โจโจรักรอยยิ้มของโทรุ เพราะฉะนั้นโทรุช่วยยิ้มเพื่อโจโจได้ไหม

    โจโจถามผมด้วยรอยยิ้มเช่นเคย

                    ได้สิ...ฉันจะยิ้มเพื่อโจโจ

    ผมพูดเบาๆ และน้ำตายังคงไหลออกมาอย่างน่าอาย สำหรับผู้ชายอย่างผม

                    ไหนล่ะร้อยยิ้มของโทรุน่ะ ขอโจโจมองหน่อยสิ^^”

    แล้วเธอก็ดันให้ผมนอนลงอีกครั้ง และเธอยังคงนั่งข้างๆผมและจับมือผม  ผมค่อยๆยิ้มให้เธอ แล้วภาพสุดท้ายที่ผมเห็น ผมเห็นเทพธิดาผู้มือปีกผีเสื้อนามว่าโจโจส่งยิ้มหวานให้กลับผม

    ...

    .......

    .........

                    ณ เช้าวันใหม่   ผมไม่พบกับโจโจอีกแล้ว   แต่เธอก็ไม่ได้หายไปไหน ทุกครั้งที่ผมหลับตาลง ผมจะยังคงเห็นรอยยิ้มของเธออยู่ ผมจะเก็บเธอไว้ในหัวใจของผม ตลอดไป...

     

    เมื่อโทรุยิ้ม และคุยกับคนอื่นในไม่ช้าโทรุก็กลายเป็นป๊อปบปูล่าบอยของโรงเรียนมัธยมปลาย

    ตอนนี้ผมกำลังยืนดูผี่เสื้อดีดอกไม้อยู่อยู่ครับ   เวลาเห็นผีเสื้อที่ไร ผมมักจะคิดถึงเธอ..คนที่ผมรักที่สุด  อ๋อใช่ครับตอนนี้ผมกลับมาแข็งแรงแล้ว ผมจึงสามารถมาเรียนและทำอะไรได้อย่างคนปกติ

    นี่ๆ เอริ ดูสิ รุ่นพี่โทรุเข้ายิ้มให้กับดอกไม้ด้วยแหละ

                    ไหนๆ กรี๊ดดด รุ่นพี่ๆๆ

                    รุ่นพี่ๆๆ  รุ่นพี่ชอบดอกไม้เหรอคะ

                    ..........

    ผมหันกลับไปยิ้มให้รุ่นน้องที่มาแอบมองผมทุกคน แล้วด้วยว่า

          พี่ชอบ....ฤดูใบไม้ผลิครับ  

            

    oooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo
        จบเเล้วเคอะ  สำหรับใครที่ชื่นมื่น เอ๊ย!! ชื่อชอบ ก็ช่วยเม้นให้กำลังใจโซด้วยนะคะ
    รับรองว่าเดี๋ยวมีเรื่องหน้ามาเเน่นอน  ส่วนจะเนื้อเรื่องเเบบใดนั้น         ยังมิได้คิดเลย   ยังไง                              ยังไงๆ โซขอฝากเรื่องสั้นเรื่องนี้ไว้ให้ทุกคน
                           อ่าน เม้น ติ ชม หรือจะเเอดเป็นเพื่อนโซก็ได้นะ
                                                        ไปล่ะเฟี้ยววววว~!!

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    คำนิยม Top

    ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้

    คำนิยมล่าสุด

    ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้

    ความคิดเห็น

    ×