คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Eleven ✿ Love of B
11
Love of B.
‘ ง้อแฟน ’ สั้นๆ ดูเหมือนจะง่ายแต่มันโคตรจะยาก
ของแบบนี้ต้องอาศัยเทคนิคและประสบการณ์
จื่อเทากำลังจะก้าวขาออกจากบ้านด้วยใบหน้าติดจะแจ่มใส แต่ว่าให้ตายเหอะ...ถ้าไม่ได้เป็นอัลไซเมอร์กระทันหันเขาว่าเขาเห็นใครบางคนนั่งกอดเข่าขดตัวอยู่ตรงรั้วบ้านนะ และให้ตายเหอะ...ไม่ต้องถามเลยว่าเป็นใครเพราะจื่อเทาเข้าใจทุกอย่างกระจ่างแจ้งตอนที่ได้ยินเสียงสะอื้นฮึกๆ นั่นแล้ว
เขาสาวเท้าเข้าไปใกล้คนที่ก้มหน้าก้มตาร้องไห้ไม่แคร์สายตาใคร ยังกับเด็กหลงทางกับผู้ปกครอง(ซึ่งไม่รู้ตอนนี้ผู้ปกครองที่ว่าลงแดงตายรึยัง) พอเห็นหน้ากันปุ๊บจื่อเทาก็แทบเซล้มเพราะแบคฮยอนโถมเข้ามากอดเขาเต็มแรงแล้วซบหน้าลงกับไหล่เขาร้องไห้เสียงดัง
และให้ตายเหอะ...ขอบคุณจริงๆ ที่วันนี้หม่ามี๊ไม่อยู่บ้าน
ไม่อย่างนั้นเขาคงโดนหาว่าแกล้งเพื่อนแน่ๆ
“ เป็นอะไรแบคฮยอน? ”
แบคฮยอนทำหน้าบู้บี้ น้ำหูน้ำตาเลอะแก้มดูมอมแมมไปหมด ท่าทางอย่างนี้คงจะทะเลาะกับปาร์คชานยอลมาแน่ๆ ไม่ต้องเดาเลย
“ เราเลิก...ฮึก...กับชานยอลแล้ว ฮืออ เราเกลียดชานยอลแล้ว! ”
“ ไปทำอีท่าไหนถึงเลิกกันอีกล่ะเนี่ย ”
“ ชานยอล ฮึก! ไม่อยากกะ...กอดเราแล้ว ชานยอล...ฮือออ จะไปกอดคนอื่น ”
ประโยคกระท่อนกระแท่นของแบคฮยอนเล่นงานจื่อเทามึนงงไปชั่วขณะ อย่างปาร์คชานยอลนั่นน่ะนะ? ปกติหมอนั่นใช้สายตาจ้องแบคฮยอนปานจะเคี้ยวแล้วกลืนไปทั้งตัวซะขนาดนั้นจู่ๆ จะมาบอกว่าไม่อยากกอดแบคฮยอนแล้วงั้นเหรอ?
“ เพ้อเจ้อไปเองป่ะเนี่ย หึงแล้วหน้ามืดเหรอ? ”
“ จื่อเทา! ”
“ เออๆ แล้วเคลียร์กันยังเนี่ย ”
แบคฮยอนชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะซุกหน้าลงกับไหล่เขาแล้วปล่อยโฮออกมาเสียงดัง จื่อเทากลอกตาไปมาแต่ก็ยอมลูบหัวของเพื่อนสนิทเป็นเชิงปลอบใจ
“ เลิกแล้วเลิกเลยเราจะไม่สนใจชานยอลแล้ว! ”
“ … ”
“ แล้วเราก็จะ...ฮึก...จะฟ้องหม่าม๊า ฮึก...จะฟ้องคุณนายปาร์ค จะฟ้องทุกคนเลย! ”
“ … ”
“ แต่ตอนนี้...ฮึก เรามาฟ้องจื่อเทาก่อน ”
ฟ้องเขา? ฟ้องเขาแล้วเขาจะไปทำอะไรได้วะนอกจากไกล่เกลี่ยและตกเป็นทาสอารมณ์(?)ของคู่รักหลุดโลก ถ้าไม่ใช่ในฐานะเพื่อนสนิทจื่อเทาสาบานเลยว่าเขาจะไปเอาตัวเองไปพัวพันกับความรักบ้าๆ บอๆ ของคนคู่นี้เด็ดขาด ปวดหัวจะตายชัก!
“ หนีมางี้แล้วจะทำไงต่อ ”
“ ขอค้างด้วยคืนนึง ”
จื่อเทาสะดุ้งโหยง เขารีบดันไหล่แบคฮยอนออกห่างตัวทันที
“ ไม่ได้! ”
“ ฮือออออ จะทิ้งเพื่อนได้ลงคอเหรอจื่อเทา! ”
จะให้บอกว่ายังไงล่ะ คืนนี้จื่อเทากะจะแอบตีเนียนไปนอนค้างบ้านจุนมยอนนาต่างหากเล่า ขืนให้แบคฮยอนมาค้างด้วยแผนทั้งหมดคงพังไม่เป็นท่า จื่อเทากำลังทำคะแนนอยู่นะ!
“ คืนนี้ไม่ได้ คืนนี้จะไปนอนค้างกับจุนมยอนนา ”
“ ฮึก! ฮือออออออออ ”
“ อย่าทำงี้ดิ เดี๋ยวโทรบอกชานยอลมารับดีมั้ย? ”
“ ไม่!!! ”
เพื่อนตัวเล็กตะโกนใส่หน้าจื่อเทาจนแทบหงาย แบคฮยอนหายใจฟึดฟัดสลับกับสะอื้นฮักๆ เสียงโวยวายของพวกเขาทำให้ใครอีกคนที่อยู่บ้านหลังถัดไปได้ยินและเปิดประตูออกมาดูสถานการณ์ จุนมยอนนากำลังมองตรงมาทางพวกเขา เลิกคิ้วเล็กน้อยแล้วเดินออกจากบ้านมาชิดรั้ว
“ เกิดอะไรขึ้นน่ะจื่อเทา? ”
“ ไม่มีอะไรหรอกจุนมยอนนา... ”
เขาพยายามล็อคคอแบคฮยอนที่ดิ้นพราดๆ เข้าบ้านตัวเองแต่มันออกจะยากเย็นเกินไปหน่อย จื่อเทาแทบจะทึ้งหัวตัวเองตอนที่จุนมยอนนาข้ามรั้วเข้ามาหา มองจื่อเทาด้วยสายตาตำหนิ
“ รังแกคนไม่มีทางสู้เหรอจื่อเทา ”
“ เปล่านะ! ”
“ ทำเขาร้องไห้ทำไม ”
“ ไม่ได้ทำเจ้านี่ร้องไห้สักหน่อย! ”
ชักจะไปกันใหญ่แล้ว แบคฮยอนพอได้ยินมาคนตรงหน้าเป็นใครก็ร้องไห้เสียงดังกว่าเดิมแถมยังกล้ายื่นไม้ยื่นมือออกไปหาจุนมยอนนาอีก พอเห็นจื่อเทาไม่ตามใจเหมือนปาร์คชานยอลหน่อยก็เอาเลยนะ! จื่อเทาทำหน้าบึ้งหรี่ตามองแบคฮยอนโผเข้าไปกอดจุนมยอนนาอย่างกับสนิทสนมกันมานาน
“ ฮืออออ ”
“ ย๊า! แบคฮยอน! ”
“ ฮืออออ ”
“ หยุดเลยนะจื่อเทา ”
“ จุนมยอนนาอ่ะ! ”
นานร่วมชั่วโมงกว่านิดๆ ที่แบคฮยอนร้องไห้ฟูมฟายให้สาสมกับความน้อยใจโดยมีบ่าของจุนมยอนนาพี่ชายข้างบ้านและรักแรกของเพื่อนสนิทเป็นที่ซบ บางทีแบคฮยอนก็รำคาญที่ตัวเองเป็นแบบนี้ งี่เง่า น่ารำคาญแถมยังเอาแต่ใจ แต่เขาหวงชานยอลนี่นา!
ถึงจะไม่เจ็บมากตอนที่ล้มก้นกระแทกพื้นแต่แบคฮยอนก็ยังน้อยใจและเสียใจมากอยู่ดี แค่คิดก็น้ำตารื้นอีกหนถึงจุนมยอนนาของจื่อเทาต้องมาปลอบเป็นเด็กๆ แบคฮยอนสะอื้นฮัก...ร้องไห้จนปวดตาแต่น้ำตาก็ยังไหลออกมาไม่หยุด
“ ไม่เอาไม่ร้องนะแบคฮยอน ดูซิ...ตาบวมหมดแล้ว ”
“ ชานยอล...ฮึก...ชานยอลใจร้าย ชานยอลไม่รักแบคฮยอนแล้ว ”
“ เว่อร์น่า ฉันว่านายคิดมากไปมากมากกว่ามั้ง ”
“ ฮืออออออออออ ”
“ จื่อเทา ”
“ จุนมยอนนาอย่าไปโอ๋สิ! ”
สุดท้ายจุนมยอนนาก็ตัดปัญหาทะเลาะกันของพวกเขาได้ด้วยการพาแบคฮยอนขึ้นไปนอนที่ห้องของจื่อเทาอย่างใจดี แน่นอนว่าจื่อเทาไม่เห็นด้วย...แล้วไงล่ะ? แบคฮยอนยังสะอื้นฮักๆ ตอนที่หัวถึงหมอน จุนมยอนนาจัดแจงผ้าห่มคลุมให้โดยมีจื่อเทาคอยบ่นอยู่ใกล้กัน
“ งื้ออ...ปวดตาจังจุนมยอนนา ฮึก! ”
“ เดี๋ยวไปเอาน้ำแข็งมาประคบตาก่อนนอนดีมั้ย? ”
“ งื้อ ”
แต่ตาของเขาปรือลงเรื่อยๆ จนจะหลับได้อยู่แล้ว แบคฮยอนทั้งง่วงทั้งน้อยใจเลย
“ จื่อเทาไปเอาน้ำแข็งที่ครัวมาหน่อย ”
“ ทำไมต้องเป็นผมอ่ะ! *(%^#$%^&@Q^$*(&^ ”
ชานยอลโทรจี้แบคฮยอนของเขาทุกสิบนาทีแต่อีกคนไม่ยอมรับสายและปิดเครื่องหนีไปแล้ว แค่แบคฮยอนวิ่งหนีหายไปในซอกซอยชานยอลก็แทบจะบ้าให้ได้ เขาไปหาจื่อเทาที่คอนโดแต่ไม่มีคนอยู่ เตะกระป๋องแถวนั้นระบายอารมณ์ไปหลายสิบนาทีกว่าจะตั้งสติได้แล้วกดโทรออกหาจื่อเทาทันที ชานยอลรู้ว่าจื่อเทาอยู่ที่บ้าน...และแน่นอนว่าแบคฮยอนอยู่ที่นั่นด้วย
ยืนกดออดอย่างอดทนกว่าจื่อเทาจะเดินออกมาเปิดประตูรั้วให้เข้าไปด้วยสีหน้าหงุดหงิดใจ จื่อเทายืนกอดอกหน้าบึ้งตวัดสายตาคมๆ มองชานยอลคล้ายจะตำหนิ เขาแทรกตัวผ่านเข้าไปในบ้านโดยไม่เกรงใจเจ้าของบ้านแม้แต่สักนิดเดียว
ชานยอลวิ่งขึ้นบันไดไปบนชั้นสองตรงดิ่งไปที่ห้องที่มีป้ายแขวนไว้ว่า ‘จื่อเทาของหม่ามี๊ ’ แล้วผลักประตูเข้าไปทันทีไม่มีเวลาให้คิดถึงมารยาทใดๆ ทั้งสิ้น
เหมือนว่าความอดทนของเขาจะสะบั้นลง...
ความหึงหวงพุ่งทะลุปรอท
ตัวเล็กๆ ของแบคฮยอนนอนซุกผ้าห่มอยู่บนเตียงกอดผู้ชายอีกคนนึงแน่นหนา ชานยอลหน้ามืดถึงขีดสุด เขากัดฟันกรอดพุ่งเข้าไปกระชากผู้ชายแปลกหน้าลุกขึ้นมาจากเตียง คนสองคนผละออกจากกันส่งผลให้ทั้งคู่สะดุ้งตื่นอย่างตกใจ แบคฮยอนหวีดร้องเสียงดังลั่นห้องเมื่อร่างของผู้ชายคนนั้นถูกกระชากเหวี่ยงลงไปกองกับพื้น
“ โอ๊ย! ”
“ อย่าทำนะ! ”
ชานยอลหอบหายใจรุนแรง จ้องมองแบคฮยอนอย่างนึกหึงหวงสุดชีวิต
“ ปกป้องใคร? ปกป้องใครแบคฮยอน? ”
“ อย่าทำนะชานยอล... ”
“ คนนี้เป็นใคร? ”
แบคฮยอนไม่ยอมตอบนอกจากกำผ้าห่มแน่นจนยับคามือ...ไม่ต่างจากหัวใจชานยอลตอนนี้สักเท่าไหร่ ชานยอลกัดฟันแน่นแล้วกระชากคอเสื้อไอ้ผู้ชายคนเดิมที่กล้ามานอนกอดแฟนเขา กำหมัดแน่นแล้วง้างมือขึ้นเหวี่ยงออกไปเต็มแรงหวังจะสั่งสอนอีกคน
ผัวะ!!
“ จื่อเทา! ”
เป็นจื่อเทาเองที่วิ่งเข้ามารับหมัดหนักๆ ไปแทนผู้ชายแปลกหน้า ชานยอลนิ่งค้างมองจื่อเทาอย่างไม่เข้าใจ จื่อร้องซี๊ดเสียงดังก่อนจะยกมือขึ้นกุมแก้มด้วยใบหน้าบิดเบี้ยว
“ ฟันหักหรือเปล่าจื่อเทา!? หันหน้ามาหน่อยซิ! ”
“ ...เจ็บ ”
“ เลือดออกนี่...นาย! นายทำบ้าอะไรของนายเนี่ย! ”
จื่อเทาไถลไปนอนซบตักผู้ชายคนนั้นแล้วร้องโอดโอยกุมมืออีกคนไว้แน่น ผู้ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นมองชานยอลอย่างไม่พอใจแต่ก็ยังวุ่นวายกับการตรวจเช็คตามใบหน้าของจื่อเทา ตอนนั้นเองที่ชานยอลพบว่าแบคฮยอนของเขาขยับไปชิดผนังห้องเหมือนจะฝังตัวเองลงไป ดวงตาเรียวรีบวมช้ำน่าสงสารและตัวสั่นระริก
“ แบคฮยอน... ”
“ ฮึก! ”
“ แบคฮยอนครับ... ”
“ ฮือออออออออ ”
“ ผมขอโทษจริงๆ นะครับ ”
“ นายทำปากจื่อเทาแตกยับ ”
“ ผมขอโทษครับ ผมแค่...หึงมากไปหน่อย ”
ก้มหัวขอโทษอย่างสำนึกผิดเมื่อมารู้ความจริงอย่างกระจ่างในตอนหลัง ชานยอลเผลอไร้มารยาทกับคนอายุมากกว่าด้วยการพุ่งไปกระชากเสื้ออีกคนตอนเห็นนอนกอดกับแบคฮยอน มองจื่อเทาพูดพึมพำว่าเจ็บแล้วซบอีกคนอย่างออดอ้อนก็พอจะเข้าใจอะไรได้หลายอย่าง
“ เอาเถอะ ไปดูแบคฮยอนก่อนมั้ย ท่าทางจะตกใจน่าดูเลยล่ะ ”
“ ขอโทษอีกครั้งนะครับ ”
“ ไม่เป็นไรหรอก ”
“ จุนมยอนนา...เจ็บตรงนี้ ”
“ ไหนมาดูซิ ”
แบคฮยอนจะยังมองเขาเป็นชานยอลคนเดิมหรือเปล่านะ?
เป็นชานยอลที่อบอุ่นและใจดี ชานยอลที่ไม่ใช่คนเมื่อกี้
หัวใจเขาเจ็บแปลบเมื่อได้ยินเสียงสะอึกสะอื้นดังมาจากใต้ก้อนผ้าห่มบนเตียง ชานยอลช้อนตัวแบคฮยอนของเขาที่ซุกตัวในผ้าห่มขึ้นมากอดแน่นๆ ซบใบหน้าลงกับผมนุ่มสลับกับจูบขมับปลอบใจ แบคฮยอนช้อนดวงตาบวมช้ำขึ้นมามอง ชานยอลเลยจูบเปลือกตาอีกคนแผ่วเบา
“ ขอโทษครับ...จะไม่ทำอีกแล้ว ”
“ ฮึก...ฮึก... ”
“ ไม่เป็นไร...อย่าร้องไห้เลยนะ ”
“ ชานยอล...ฮึก! โกรธเรามั้ย? ”
แบคฮยอนของเขาถามเสียงสั่นเครือ น้ำตาคลอหน่วยเพียงแต่กระพริบปริบเดียวคงจะไหลเลอะแก้ม แบคฮยอนยังตัวสั่นจนชานยอลต้องกอดอีกคนให้แน่นขึ้นอีก เอาอยากจะบอกเหลือเกินว่าแค่เห็นแบคฮยอนร้องไห้เพราะกลัวตัวเองก็ไม่โกรธอะไรทั้งสิ้นแล้ว
“ ไม่โกรธแล้วครับแบคฮยอน ”
“ ชานยอลอย่าทิ้งเรานะ ฮึก...อย่าทิ้งเรานะ ”
“ ดื้อ จะทิ้งได้ยังไงล่ะรักขนาดนี้แล้ว ”
“ ชาน...ฮือ...ชานยอล ฮืออออ ”
“ โอ๋ๆ ไม่ร้องนะครับ ไม่ร้องนะ แบคฮยอนคนเก่งครับ อย่าร้องไห้เลยนะ ”
พวกเขานอนกอดกันกลมบนเตียง นอนตะแคงหันหน้าเข้าหากันแล้วจ้องมองอีกฝ่ายนิ่งๆ ชานยอลปล่อยให้แบคฮยอนจับผมเล่นไปมาส่วนเขาก็พรมจูบลงบนหน้าผากแบคฮยอนของเขาซ้ำๆ ย้ำๆ สุดท้ายก็ขยับท่าเปลี่ยนมาซุกอกแบคฮยอนแล้วให้แขนเล็กๆ โอบกอดแทน
ก็จริงอยู่ที่ว่าแบคฮยอนน่ะตัวเล็กเกินกว่าจะโอบร่างของชานยอลได้มิด แต่อ้อมกอดเล็กของแบคฮยอนก็เต็มไปด้วยความรักและความอบอุ่นเสมอ ที่ผ่านมาส่วนมากแบคฮยอนเป็นฝ่ายต้องตามหึงหวงชานยอลเสมอ เจ้าคนน่ารักคงไม่รู้ว่าชานยอลเองก็ทั้งหึงทั้งหวงจนจะบ้าตาย อยากเก็บไว้กับอก...อยากเก็บซ่อน แต่มันก็มากเกินกว่าจะแสดงออกมาให้เห็นได้
เขาเฉยแต่ก็ใช่ว่าจะไม่หึงไม่หวง
แค่เก็บเอาไว้...วันนี้แค่เก็บไม่อยู่เท่านั้นเอง
“ ถ้าไม่ชอบก็จะไม่ทำเด็ดขาด ”
“ หืม? ”
“ จะไม่ไปกอดใครแล้วแบคฮยอนอ่า... ”
เขายอมเกรดตกดีกว่าต้องทำให้แบคฮยอนของเขาร้องไห้เสียใจแบบนี้ แบคฮยอนเสียน้ำตาไปกี่หยดหัวใจชานยอลก็มีแผลเท่านั้นแหละ
“ เราเอาแต่ใจ...เรา...เราทำให้ชานยอลลำบากใช่มั้ย? ”
“ ไม่เลยครับ แบคฮยอนไม่เคยทำให้ฉันรู้สึกลำบากนะ ”
“ ที่เรางี่เง่าแบบนี้ชานยอลจะยังรักเรามั้ย? ”
“ ถ้างี่เง่าใส่แล้วแปลว่ารัก ก็อืม...รักแบคฮยอนครับ ”
ชานยอลอมยิ้มเมื่อรู้สึกได้ว่าแบคฮยอนของเขาเบียดตัวเข้ามากอดซะแน่น แขนยาวดึงผ้าห่มขึ้นคลุมร่างพวกเขาสองคนเอาไว้ เป็นแบคฮยอนที่เลื่อนใบหน้าเข้ามาจูบชานยอลก่อนอย่างน่ารัก ริมฝีปากบางเผยอให้ชานยอลได้สอดลิ้นเข้าไปเก็บเกี่ยว จูบดำเนินไปอย่างเนิบช้า นุ่มนวลชวนฝัน ชานยอลจ้องมองเปลือกตาที่หลับพริ้มของเจ้าคนน่ารักอย่างสุขใจ
“ อื้อ...อย่านะ... ”
มือเล็กตะปบมือของเขาเอาไว้ตอนที่สอดเข้าไปในเสื้อ ใบหน้าจิ้มลิ้มเผยแก้มแดงนิดๆ อากาศเริ่มร้อนเพราะอยู่ในผ้าห่มกันนานเกินไป
“ ทำไมหืม? ”
“ ...นี่มันบ้านจื่อเทานะ ห้ามทำ! ”
“ งั้นกลับบ้านเรากันเถอะ ”
“ กลับล่ะนะ ”
จื่อเทาหันมาถลึงตาใส่คนทั้งคู่อย่างหงุดหงิดสุดๆ ชานยอลโอบเอวของแบคฮยอนไม่ยอมปล่อยและก้มหน้าไปคลอเคลียกับผมนุ่มๆ เป็นระยะ พี่ชายข้างบ้านของจื่อเทายิ้มกว้าง
“ คืนดีกันแล้วใช่มั้ย? ที่หลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ ”
“ ขอโทษที่มารบกวนนะจุนมยอนนะ... ”
“ ห้ามเรียก! ห้ามเรียกแบบนั้นนะ! ซี๊ดด ”
“ ย๊าจื่อเทา!!! ”
ก่อนสองเพื่อนรักจะได้กระโดดเข้าสู้กันอีกรอบทั้งชานยอลและพี่ชายข้างบ้านของจื่อเทาก็ต้องรีบพาทั้งสองคนแยกออกจากกัน เขาจูงมือแบคฮยอนมาถึงรถแล้วแต่กลับไม่ยอมให้อีกคนเปิดประตูเอาง่ายๆ ดูท่าเอียงคอมองสิ...น่ารักน่าชังอะไรปานนี้
“ อะไรเหรอ? ”
ก็เล่นน่ารักซะอย่างงี้ไง แบคฮยอนชอบทำหน้าแบบลูกหมา ไอ้ตาเรียวๆ นี่ทำไมเป็นประกายระยิบระยับได้ขนาดนี้นะ ยิ่งร้องไห้ก็ยิ่งดูน่ารักจนใจสั่นเลยล่ะ
“ แบคฮยอนครับ ”
“ ... ”
“ สองแขนกอดได้หนึ่งคน ”
“ … ”
“ ...งั้นมากอดกันนะครับแบคฮยอนของชานยอล♥ ”
ชานยอลกางแขนออกกว้างเป็นนัยให้อีกคนวิ่งมากอดได้เต็มที่ แบคฮยอนทำหน้าเลิ่กลั่กยืนเก้ๆ กังๆ ได้ไม่นานก็วิ่งเข้ามากอดอย่างแรงจนพากันเซทั้งคู่ ชานยอลหัวเราะเสียงดังยกตัวเล็กๆ ลอยขึ้นแล้วจับเหวี่ยงหมุนไปมาเหมือนฟัดเด็กไม่กี่ขวบลงท้ายด้วยหอมแก้มหนักๆ
“ ทำไมน่ารัก ”
“ ก็มีคนมารัก ”
“ ทำไมน่ารัก ”
“ ก็เพราะชานยอลรักไง♥ ”
แบคฮยอนของชานยอลตาบวมแต่ก็ยังยิ้มโชว์เขี้ยวตาหยีเหมือนเดิมได้ ภายในรถเปิดเพลง 365 ของวงไอดอลชื่อดังอย่าง EXO คลอไปด้วย ชานยอลยิ้มกว้างดึงมือเล็กขึ้นมาหอมเบาๆ
“ รักนะ ”
“ อื้อ! รักเหมือนกัน! ”
“ เจ้าคนน่ารักเอ๊ย... ”
แต่ก็เหมือนว่าชานยอลจะนึกอะไรออก เขาจอดรถแล้วหันมามองหน้าแบคฮยอนที่ยิ้มแฉ่ง บีบจมูกอีกคนอย่างนึกหมั่นเขี้ยวแล้วพูดประโยคที่ทำให้แบคฮยอนหน้าแดง
“ เป็นแฟนกันป่ะ? ”
“ ...บ้า! ”
“ ขอคบอยู่นะ จะเป็นแฟนฉันหรือจะเป็นแฟนฉัน? ”
แบคฮยอนหน้าแดงหูแดงหลบสายตาชานยอลพัลวัน เจ้าคนน่ารักเงียบไปอึดใจก่อนจะยอมผงกหัวรับช้าๆ แต่ชานยอลก็ไม่พอใจเท่าไหร่ เขาต้องการอะไรที่มันชัดเจนกว่านี้
“ พูดออกมาสิแบคฮยอน ”
“ บังคับอ่ะ! ”
“ เป็นแฟนกันมั้ย? ”
“ โง้ยยยยยย ”
เจ้าคนน่ารักโวยวายกลบเกลื่อนความเขินก่อนจะดึงใบหน้าชานยอลไปใก้ลแล้วแจกจุ๊บหนึ่งที
“ เป็นสิเป็น เป็นอยู่แล้วล่ะ ”
โง้ยยยย พยอนของเราคิ้วท์ขึ้นทุกวัน พี่ชานก็น่าย้ากกกก
เพลงพี่คริสก็เพราะจับใจ ; _ ; ฮื้อออ ชีวิตมันยังเงี้ยะแหละ
ความคิดเห็น