คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : Never ending ✿ I promise you
Never Ending
I promise you.
ผมขอสัญญากับคุณไว้เพียงแค่หนึ่งข้อ
ผมจะอยู่ตรงนี้ ผมจะอยู่ตรงนี้ ผมจะอยู่ตรงนี้ ผมจะอยู่ตรงนี้
ผมจะอยู่ตรงนี้ ผมจะอยู่ตรงนี้ ผมจะอยู่ตรงนี้ ผมจะอยู่ตรงนี้
ผมจะอยู่ตรงนี้ ผมจะอยู่ตรงนี้ ผมจะอยู่ตรงนี้ ผมจะอยู่ตรงนี้
ผมจะอยู่ตรงนี้ ผมจะอยู่ตรงนี้ ผมจะอยู่ตรงนี้ ผมจะอยู่ตรงนี้
อยู่ตรงนี้
เมื่อเห็นตัวเล็กๆ เดินเตาะแตะออกมายืนบิดขี้เกียจไปมาตรงสนามหน้าบ้านชานยอลก็ทิ้งนิตยสารในมือลงพื้น ผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้สนามเดินไปเกาะรั้วบ้านตัวเองและเริ่มส่งเสียงแซว หยอกล้อคนที่เพิ่งจะตื่นนอนให้ค้อนกันเล่นๆ กระชุ่มกระชวยหัวใจดีเหมือนกัน
“ ลูกชายบ้านพยอนน่ารักจังเลยครับ! ”
น่ารักทั้งตัว ดูทรวดทรงองค์เอวนั่นสิ เอวบางๆ ผิวขาวๆ สะโพกน่าตี ใครเห็นเป็นต้องอยากเข้าไปขย้ำให้หมดทางสู้ ชานยองผิวปากแล้วยิ้มกรุ้มกริ่มเมื่ออีกคนเริ่มเบ้หน้า
“ น้องแบค...น้องแบคฮยอนมีแฟนหรือยังครับ! ”
“ มีซิ! ”
“ แบบนี้พี่ชานก็อกหักแล้วน่ะสิ ”
“ สมน้ำหน้า! ”
ถามว่าเกรงใจคนบ้านใกล้เรือนเคียงมั้ย? ตอบได้เต็มปากเต็มคำว่าไม่ ชานยอลมีความสุขเกินกว่าจะสนใจใครอีกแล้วในเช้านี้ เขาเกาะรั้วมองแบคฮยอนที่ยืนกอดอกยิ้มๆ
“ น่ารักแต่ทำไมใจร้ายจังเลยครับน้องแบค ”
“ ฮึ ”
“ พี่ชานมองน้องแบคมาตั้งนานแล้วรู้มั้ยครับ ”
ผมสีน้ำตาลอ่อนปลิวไปตามลม ชานยอลอยู่ตรงนี้ไหลเป็นเมตรแต่เขาสาบานได้เลยว่าเขาได้กลิ่นหอมของแบคฮยอนจริงๆ นะ หอมจนต้องสูดจมูกเหมือนพวกโรคจิต
“ น้องแบคทำไมไม่ชอบพี่ชานครับ พี่ชานไม่ดีตรงไหน ”
“ คนอะไรจะแย่งแฟนคนอื่น ”
“ ปาร์คชานยอลคนนั้นดีกว่าพี่ชานตรงไหน ”
“ ปาร์คชานยอลเป็นผู้ชายที่ดีที่สุดในโลกเลย ”
แน่ะ ปากหวานซะด้วย คนอะไรรับมุกได้น่าหยิกขนาดนี้ ชานยอลแกล้งส่งเสียงครางอย่างถดท้อตีหน้าเศร้าทั้งที่ในใจลิงโลดไปเรียบร้อยถึงดาวอังคารโน่นแล้ว เห็นแบคฮยอนของเขาขำคิกคักก็อดไม่ได้จะย่นจมูกใส่เพราะความหมั่นเขี้ยว
“ น้องแบครักปาร์คชานยอลเหรอครับ ”
“ รักนิดนึง ”
“ ไหนบอกว่าปาร์คชานยอลเป็นผู้ชายที่ดีที่สุดในโลกไง ทำไมรักแค่นิดนึง? ”
“ ก็จะรักนิดนึงอ่ะ! มีปัญหาอะไรมะ! ”
ชักจะเอาใหญ่แล้ว เปิดโอกาสให้ไม่ได้เลยนะแกล้งกลับตลอด แกล้งอะไรได้ก็ไม่เคยว่าแต่มาแกล้งบอกไม่รักกัน รักแค่นิดนึงเนี่ยชานยอลไม่ยอมหรอก แบคฮยอนแลบลิ้นปลิ้นตาอย่างสนุกสนาน มีความสุขอยู่คนเดียวจนน่าจับมาตีก้นซะให้เข็ด
“ ถ้ารักแค่นิดนึงก็ทิ้งปาร์คชานยอลมาให้พี่ชานเลี้ยงดีกว่านะ ”
“ วันนี้รักนิดนึง พรุ่งนี้ก็รักอีกนิดนึง นิดนึงไปทุกวันก็กลายเป็นรักม๊ากมากแล้วไง ”
แฟนใครเนี่ย? แฟนใคร?
ช่างฉอเลาะได้น่ารักน่าชังจริงๆ
“ ดีครับ มีคนฝากมาบอกน้องแบคด้วยว่า... ”
“ ว่า? ”
“ ปาร์คชานยอลเนี่ยวันนี้รักมาก พรุ่งนี้ก็รักม๊ากมาก รักมากทุกวันจนกลายเป็นโคตรรักแบคฮยอนเลยครับ ”
“ คิกๆ ”
ผัวะ!
“ โอ๊ยยย เจ้าเด็กพวกนี้นี่! จะจีบกันอีกนานมั้ย! จีบกันทุกวัน! จีบๆๆๆ อยู่นั่นล่ะ! ”
คนข้างบ้านชานยอลเปิดประตูออกมาจ้องหน้าเขาเขม็งอย่างหงุดหงิดงัวเงีย ชี้หน้าด่าฉอดๆ ทำเสียงฟึดฟัด เตะกระถางต้นไม้แล้วว้ากอีกรอบ
“ จะจีบกันก็ไปพูดกันสองคนในบ้านสิโว้ย! มาตะโกนไปตะโกนมาทำเพื่อ! ห๊ะ! ”
“ จีบกันแม่งทำไมทุกวัน บ้าป่ะ! กูยังไม่มีแฟน! กูยังไม่มีแฟนได้ยินมั้ยยยย!!! ”
“ สเก็ตบอร์ด! ”
เจ้าคนน่ารักร้องเสียงหลงตื่นตาตื่นใจไปกับสเก็ตบอร์ดที่ชานยอลเพิ่งจะไปถอยมาจากร้านใหม่เอี่ยม กระโดดดึ๋งๆ ล้อมหน้าล้อมหลังไม่ห่างและเอาแต่ส่งเสียงว้าว จะตื่นเต้นไปไหน? ชานยอลคว้าอีกคนมาหอมอย่างชอบใจ
“ ชอบเหรอ? เราเอาไปเล่นกันมั้ย? ”
“ เล่นไม่เป็นหรอก ”
“ มีแฟนเล่นเป็นทำไมไม่ให้แฟนสอนล่ะครับหื้ม? ”
แค่สเก็ตบอร์ดก็ทำให้แบคฮยอนของชานยอลติดเขาเป็นตังเมแล้ว ชานยอลสับเท้าเร็วๆ ตามแรงจูงของเจ้าคนน่ารักที่ดูกระตือรือร้นเป็นพิเศษ พอมาถึงสวนสาธารณะปุ๊บก็เริ่มส่งเสียงงุ้งงิ้งรบเร้าให้ชานยอลเล่นสเก็ตบอร์ดให้ดู ดูเสร็จก็ส่งเสียงชมไม่หยุดหย่อนพลางตบมือแปะๆ
“ ขอเราเล่นๆ ”
“ อย่าให้เจ็บตัวนะ ”
“ ก็จับเราไว้สิ ”
แค่พาขึ้นไปยืนเฉยๆ ขาก็สั่นกึกๆ ทรงตัวไม่ได้จนชานยอลต้องคอยจับประคองเอวเอาไว้ตลอด แบคฮยอนดูสนุกสนานดี(แม้ว่าจะไม่ได้เล่นมันด้วยตัวเองก็ตามที) ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ขยับตัวยุกยิก แบคฮยอนไม่เหนื่อยหรอกแต่ชานยอลนี่แหละเหนื่อยเพราะทั้งประคองทั้งพาสเก็ตบอร์ดไถลไปตามทางเนี่ย
“ อยู่นิ่งๆ หน่อยสิเดี๋ยวก็ลื่นหรอก ”
“ ปล่อยเอวเราได้เลย เราเล่นเองได้ ชานยอลไปยืนโน่นไป ”
ดื้อก็ที่หนึ่ง
อย่ามาทำจมูกเชิดน่าบิดแบบนั้นนะ
ผลักอกชานยอลออกห่างอย่างถือดีแล้วก็ไถลสเก็ตบอร์ดไปหน้าตาเฉย อ่อนหัดมาก...แค่มองตรงนี้ก็รู้ว่าอ่อนหัด ชานยอลวิ่งเหยาะๆ ตามหลังแบคฮยอนของเขาไปเพื่อเช็คความเรียบร้อยว่าตัวเล็กๆ นั่นจะไม่เสียหลักล้มกลิ้ง ยังไม่ทันจะขาดคำ...แบคฮยอนก็ลื่นล้มหน้าคว่ำไปกับพื้นคอนกรีตแล้วเรียบร้อย
“ แบคฮยอน! ”
“ งะ...งื่อออ ”
หิ้วปีกขึ้นแขนเล็กก็ตวัดกอดทันที ทำหน้าเบ้เหมือนจะฟ้องทั้งที่ทำตัวเองแท้ๆ ชานยอลหัวเราะในลำคอก่อนจะก้มลงเช็คสภาพร่างกายให้ เข่าถลอกจนได้เลือด ฝ่ามือก็ถลอก ปลายจมูกมีแต่เศษดิน นี่ชานยอลกำลังเลี้ยงเด็กอยู่หรือไงเนี่ย ซนจนได้เรื่องแล้วไง
“ ฮื่ออออ ”
“ พอเลย กลับบ้านไปทำแผล ”
“ ก็คนมันลองเล่นครั้งแรกอ่ะ! ไม่ต้องมามองอย่างนั้นเลย! ”
มองเพราะความเอ็นดูล้วนๆ เลยเนี่ย เขาแบกตัวเล็กๆ ขึ้นหลังก่อนจะทำให้แบคฮยอนตัวเกร็งด้วยการขึ้นไปยืนบนสเก็ตบอร์ด ขาหนึ่งข้างค่อยๆ ใช้ไถลสเก็ตบอร์ดไปข้างหน้าที่ละนิด ก็อย่างว่าล่ะนะ...ชานยอลน่ะขั้นเซียนแล้วถึงจะเล่นไม่บ่อยเท่าไหร่ก็เถอะ
“ ไม่ต้องเกร็งตัว ปล่อยสบายๆ เลยไม่ทำตกหรอกน่าแฟนทั้งคน ”
“ ถ้าทำตกเราจะเจ็บนะ! ”
“ ก็เจ็บน่ะสิ หึ เจ้าคนน่ารักเอ๊ย ”
นับว่าเป็นการกินลมชมวิวที่แปลกออกไปจากแต่ละวันจริงๆ แบคฮยอนดูแฮปปี้ดีแม้ตอนแรกจะกลัวเขาทำตก มีหลายครั้งที่ชะโงกหน้ามาหอมมาฟัดแก้มชานยอลแล้วไปหัวเราะคิกๆ คนเดียว พอทำบ่อยเข้าชานยอลก็เลยยื่นแก้มรอไว้ก่อนเลยจะได้ไม่ต้องชะโงกเยอะ
ฟอดดด
“ ทำดีๆ เด็กชายชานยอลเอาไปเลยสิบแต้ม ”
“ อีกข้างล่ะ? ”
ฟอดดด
“ โง้ยย เราขาดทุนหมดแล้วมั้งเนี่ย ”
“ ฉันสิขาดทุน โดนคนแถวนี้หอมไปไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ ”
“ ยอมก็บอกมาเหอะ ”
ยอมครับยอม ยอมทั้งตัวและหัวใจเลยครับ
เริ่มจะเมื่อยนิดหน่อยแต่ชานยอลก็ทนได้ เขาไถลสเก็ตบอร์ดไปเรื่อยๆ ไม่รีบร้อนโดยมีแบคฮยอนเกาะบนหลังสบายใจเฉิบ ดีจริงนะมีแฟนเป็นเขาเนี่ย ตามใจขนาดนี้หาไม่ได้อีกแล้ว
“ วันนี้จะทำปาร์ตี้บาร์บีคิวใช่มั้ย? ”
“ อื้อ หม่าม๊าให้ชวนทุกคนที่รู้จักมาเลย ชานยอลแหละพาเราเที่ยวเลยช่วยหม่าม๊าเตรียมของได้นิดเดียว คนนิสัยไม่ดี ”
“ แบคฮยอนแหละฉันไปไหนก็จะไปด้วยอยู่นั่น อย่ามาบ่น ”
เจ้าคนน่ารักส่งเสียงจิ๊จ๊ะเมื่อเถียงสู้ไม่ได้ ชานยอลหัวเราะเสียงดังอย่างสนุกสนานจนโดนทุบหลังปั้กๆ ไปหลายที นี่ถ้าไม่ได้หันมาหอมแก้มกันเขาจะโกรธไปแล้วนะเนี่ย(เหรอ?)
พวกเขาชวนกันจัดของกินสำหรับปาร์ตี้บาร์บีคิวขนาดย่อมก่อนที่จะมีแขกคนไหนมาถึงซะก่อน แบคฮยอนน่ารักเชียวล่ะเวลาใส่ผ้ากันเปื้อนร่อนไปร่อนมาแบบนี้ เล่นเอาชานยอลมองตามซะคอเกือบเคล็ดถ้าคุณนายพยอนกับคุณนายปาร์คไม่เรียก
เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยจื่อเทาเพื่อนรักของแบคฮยอนก็มาถึงรายแรกพร้อมกับพี่ชายข้างบ้านที่ชานยอลเกือบชกไปคราวก่อน หอบขนมมากันเต็ม แบคฮยอนนี่ตาวาวรีบเข้าไปช่วยหอบเข้ามากันเลยทีเดียว พี่จุนมยอนดูเงอะงะนิดหน่อยแต่พอเห็นมือจื่อเทาเอื้อมไปจับปุ๊บ โอเค ชานยอลจะไม่ยุ่ง
“ จื่อเทา! กับจุนมยอนนานี่พัฒนาไปถึงขั้นไหนแล้ว!? ”
ตัวเล็กๆ กระแซะเข้าหาเพื่อนรักชาวจีนแนบเนียน สองคนสุมหัวกันกระซิบกระซาบตอนที่พี่จุนมยอนไปอาสาช่วยปิ้งบาร์บีคิวตรงเตา
“ คิดว่าถึงไหนล่ะ? ”
“ เฮ้ยยย จีบพี่เขาได้แล้วเหรอ? ”
“ อย่างจื่อเทาไม่ต้องจีบจุนมยอนนาก็หลงจะตายอยู่ละ ”
“ ไอ้ขี้โม้! ”
ชานยอลได้ยินหมดแหละ มองสองคนที่ทำท่าจะคุยกันยาวแล้วถึงกวักมือเรียกแบคฮยอนให้มาหา รายนั้นรีบวิ่งดุ๊กดิ๊กๆ มาทันที เชื่อฟังมาก ชานยอลล็อคคอโน้มหน้าลงไปหอมหน้าผากมนอย่างรักใคร่
“ หิวแล้วหรือยัง? เดี๋ยวแกะกุ้งให้เอามั้ย? ”
“ เอาสิ! ”
กินกุ้งไปไม่ได้เท่าไหร่ร่างสูงๆ ของไอ้เหี้ยพี่คริสก็โผล่มาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มหน้าสลอน มันโบกมือทักทายแบคฮยอนแล้วทักทายทุกคนไปทั่ว นี่ชานยอลเกือบโมโหแล้วนะถ้าไม่ติดว่ามันจูงมือใครอีกคนมาด้วย ชานยอล แบคฮยอน กับจื่อเทามองหน้ากันปริบๆ
“ นั่นมันพี่อี้ชิงปีสามนี่ ไปรู้จักพี่คริสตอนไหน ”
“ ไม่รู้จักธรรมดาซะล่ะมั้ง ดูพี่คริสจับมือพี่อี้ชิงดิ ”
พี่อี้ชิงปีสามใครๆ ก็รู้จักหมดแหละ หน้าตาน่ารักนิสัยยังน่ารัก มีงานอะไรก็ช่วยตลอดถึงพี่เขาจะเฉื่อยๆ ไปหน่อยก็เถอะ ไม่คิดเลยว่าคนดีๆ แบบนั้นจะมาลงเอยกับไอ้เหี้ยพี่คริส แบคฮยอนหัวเราะชอบใจเอียงหัวมาซบไหล่ชานยอลอ้อนๆ
“ ทีนี้ก็เลิกหึงได้ละนะ ”
“ ไม่หึงกับมันก็หึงกับคนอื่นอยู่ดี ”
บิดจมูกรั้นไปหนึ่งทีโทษฐานล้อเลียน ไอ้เหี้ยพี่คริสมันจูงมือพี่อี้ชิงปีสามมานั่งรวมกลุ่มกับพวกเขา วาดแขนโอบไหล่พี่อี้ชิงเสร็จสรรพ
“ ขอบใจที่ชวนมานะแบคฮยอน ”
“ ก็พี่น้องรหัสกันนี่นา แบคฮยอนก็ต้องชวนมาอยู่แล้ว ”
“ นี่ทุกคน...อี้ชิงไง รู้จักกันใช่มั้ย? ”
“ อ่า...สวัสดีทุกคน ”
ทีนี้ก็พากันคุยยาวไปหลายชั่วโมง พี่อี้ชิงน่ารักจริงๆ นะแต่ไม่ถูกใจชานยอลเท่าไหร่ ดูเหมือนว่าไอ้เหี้ยพี่คริสจะง้องแง้งขัดเบ้าหน้าเป็นพิเศษเวลาอยู่กับพี่อี้ชิงที่ใจเย็นเป็นน้ำ ส่วนจื่อเทาก็เอาแต่กอดซบพี่จุนมยอนซึ่งรายนั้นยิ้มหวานเอาใจสุดๆ ชานยอลน่ะ...หลงรักสไตล์แสบๆ แบบแบคฮยอนนี่เลย
“ อู้ยย อิ่มแล้วง่ะ กินไม่ไหว ”
“ ไปเดินเล่นดีมั้ย? เดี๋ยวค่อยกลับมากินต่อ ”
“ แน่ะ จะพาเราไปทำอะไรล่ะสิ รู้ทันอยู่หรอกกก ”
แฟนกันเวลาอยู่กันสองต่อสองเขาก็ต้องทำแบบนั้นอยู่แล้วป่ะล่ะ? แต่วันนี้ชานยอลมีอะไรพิเศษกว่านั้นแล้ว ค่ำคืนในฤดูใบไม้ผลิท้องฟ้าปรอดโปร่งจนเห้นดวงดาว เอาให้โรแมนติกตายกันไปข้างเลยสิ เขาพาแบคฮยอนไปขออนุญาตคุณนายพยอน เธอแค่พยักหน้าแล้วอมยิ้ม
“ เดี๋ยวมาน้าาา ”
“ ปาร์คชานยอลจะพาไปไหนอีกล่ะสิ ”
จื่อเทาตวัดสายตามองชานยอลประหนึ่งโจรลักพาตัวเด็ก
“ เรื่องของแฟนกันไม่ต้องยุ่งได้มั้ยล่ะ? ”
“ นี่มีจุดประสงค์ใช่ป่ะ? ไม่ได้พามาเดินเล่นเฉยๆ ใช่มั้ยล่ะ? ”
“ แสนรู้ ”
“ นั่นมันใช้กับหมาแล้ว ”
“ แบคฮยอนก็เป็นน้องหมาที่ฉันเลี้ยงไง ”
อากาศกำลังเย็นสบาย สนามเด็กเล่นใกล้บ้านคือจุดหมายปลายทาง ชานยอลเดินไปตรงพุ่มไม้หยิบถุงจากมินิมาร์ทออกมาโดยมีแบคฮยอนเอียงคอมองอย่างสงสัย กระพริบตาปริบๆ น่าแกล้งเชียว แต่ไม่แกล้งหรอกเพราะเดี๋ยวจะโรแมนติกแล้ว
“ ไฟเย็น? ”
“ อยากเล่นกันสองคน ”
ปากแดงๆ คลี่ยิ้มหวานให้เขาทันทีที่พูดจบ แบคฮยอนโผกอดชานยอลแน่นแล้วเขย่งปลายเท้าขึ้นหอมแก้ม ชานยอลยิ้มแก้มปริบ้างสิ ทำไมมีความสุขขนาดนี้นะ
ทันทีที่สะเก็ดแสงสีส้มแดงของไฟเย็นปะทุขึ้นแบคฮยอนของเขาก็เริ่มตื่นเต้นและถือมันวิ่งไปวิ่งมารอบสนามเด็กเล่น พวกเขาเอาไฟเย็นมาวาดรูปกลางอากาศ เขียนเป็นตัวอักษรบอกรัก รูปหัวใจหรือแม้แต่รูปใบหน้าบิดเบี้ยวของกันและกัน
ชานยอลปล่อยให้ไฟเย็นในมือค่อยๆ หมดลงขณะที่ยื่นไฟเย็นอันใหม่ให้แบคฮยอนที่ยิ้มร่าอย่างมีความสุข เขามองเสี้ยวใบหน้าของเจ้าคนน่ารักอย่างรักใคร่ ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อหยิบเซอร์ไพร์สครั้งใหญ่ออกมา ไม่สิ...ต้องว่าเป็นเซอร์ไพร์สเล็กๆ ที่ชานยอลตั้งใจทำมาอย่างดีต่างหาก
“ แบคฮยอนครับ ”
“ หืม? ”
“ ยื่นมือมาข้างนึง ”
มือเล็กยื่นออกมาไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรกับเขา ไฟเย็นดึงดูดความสนใจของแบคฮยอนได้ดี ชานยอลไม่ได้จับมือเหมือนทุกครั้งแต่กลับสวมวัตถุเย็นๆ ลงบนนิ้วแบคฮยอนของเขาอย่างรวดเร็ว เจ้าคนน่ารักชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะค่อยเลื่อนสายตามองบนนิ้วตัวเอง
ใสซื่อบริสุทธิ์แม้จะทึ่มไปบ้างในบางที
แบคฮยอนเป็นพาโบยาที่น่ารักของชานยอล
“ พาโบยา ทำไมยังไม่รีบกอดฉันอีก ”
“ … ”
“ แบคฮยอนพาโบยา♥ ”
ตัวเล็กๆ ทิ้งไฟเย็นลงบนพื้นก่อนจะหันมากอดชานยอลเต็มแรง เป็นหน้าที่เขาอีกที่ต้องปลอบคนขี้งอแง...ก็ดันไปทำแบคฮยอนร้องไห้สะอึกสะอื้นขนาดนี้นี่นา ชานยอลกดจมูกลงบนกลุ่มผมนุ่ม เขาได้ยินเสียงแบคฮยอนพูดอู้อี้อยู่กับอก กำปั้นเล็กทุบหลังเขาสองสามที
“ ชานยอลนั่นแหละพาโบยา ฮึก! ”
“ ทำไมชอบทำเราร้องไห้ตลอดเลย ”
เพราะน่ารัก...น่ารักเกินไป
เขาประคองใบหน้าจิ้มลิ้มขึ้นและปล่อยให้ริมฝีปากถูกดึงดูดเข้าหากันเชื่องช้า อ่อนหวาน นุ่มละมุน ไม่ได้รุกล้ำเข้าไปแต่แค่คลอเคลียกันไปมา บอกรักโดยไร้ซึ่งเสียงพูด ตาจ้องตาและไม่มีใครไหนเลยที่พวกเขาจะปิดบังความรู้สึกเปี่ยมล้นในใจ
“ ถึงจะงอแงแต่ก็รักนะครับ ”
“ ถึงจะงี่เง่าแต่ก็รักนะครับ ”
“ ถึงจะดื้อกว่านี้ก็รักนะครับ ”
แบคฮยอนของชานยอลยิ้มหวานจับใจแม้น้ำตาจะเลอะแก้ม ดวงตาเรียวรีเป็นประกายระยิบระยับอย่างมีความสุข ยกมือข้างที่มีแหวนสวมอยู่ลูบแก้มชานยอลแผ่วเบา
“ ชานยอลพาโบยา ”
“ ยอมเป็นพาโบยาก็แบคฮยอนนะ ”
“ อื้อ ”
“ ยอมเป็นตลอดชีวิตเลย ”
คนโง่สองคนมาเจอกัน
และกลายเป็นคนโง่อีกครั้งเมื่อตกหลุมรัก
และกลายเป็นคนโง่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าเมื่อพวกเขาได้รัก
คุณพร้อมจะกลายเป็นคนโง่แล้วหรือยัง♥?
Talk to me
จะบอกว่ายังไม่จบบริบูรณ์หรอก
เชิญพบกับเฉินพาร์ทได้ในตอนต่อไป เยิ้ฟ♥
ความคิดเห็น