คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Eight ✿ I can't hide it ( จูบแรกของเราสองคน )
08
I can’t hide it.
ผมไม่เคยซ่อนความรู้สึกที่มีต่อเขาเลยสักครั้ง
เพราะความรู้สึกรักนั้นแทบจะทะลักออกมาล้นใจ
ผมซ่อนไว้ไม่ไหวจริงๆ
พาร์ทย้อนวัยของชานแบค
ประสบการณ์จูบแรกและเป็นจุดเริ่มต้นของคำว่า 'เจ้าคนน่ารัก' กับ 'แบคฮยอนของชานยอล'
บันทึกของเด็กชายปาร์คชานยอล 12 ขวบ
วันที่ xx / xx / xx
ได้จูบแบคฮยอนแล้ว...
หวานกว่าที่คิดนะ
จูบแรกของปาร์คชานยอลคนเก่งของมหาลัยเหรอ? อืม...ประมาณอายุ 12 ขวบเห็นจะได้(อย่าถามเชียวนะว่าเขาไปคิสกับใครน่ะ) วันนั้นเป็นวันที่ท้องฟ้าเป็นสีส้มอ่อนและก้อนเมฆเป็นสีขาวถูกย้อมด้วยสีส้มอีกที ที่โรงเรียนประถมมีละครเวทีเล็กๆ แล้วชานยอลก็เป็นเจ้าชาย ส่วนแบคฮยอน...คงเป็นต้นแอปเปิ้ลที่น่ากินที่สุดบนเวที
มันเป็นจูบแรกของชานยอล
แล้วก็เป็นจูบแรกของแบคฮยอนด้วย ...อ่าฮะ พวกเราจูบกัน
การคัดตัวนักแสดงกำลังวุ่นวายได้ที่เลย ชานยอลวัยสิบสองขวบเป็นตัวเก็งที่จะโดนคัดเลือกเป็นเจ้าชายเลยค่อนข้างสบายกว่าคนอื่นนิดหน่อย เขานั่งดูดน้ำปั่นไปเรื่อยๆ ขณะที่มองดูความวุ่นวายตรงหน้า มีเด็กผู้หญิงมากมายแย่งกันเป็นเจ้าหญิงแต่พวกเธอต้องผ่านการคัดเลือกก่อน บางคนโดนคัดออกก็ร้องห่มร้องไห้ บางคนก็ร้องกรี๊ดๆ ด้วยความดีใจเพราะเป็นตัวเก็ง
“ ทำไมฉันเป็นเจ้าชายไม่ได้ล่ะ! ”
“ นายตัวเล็กเกินไป ”
“ เดี๋ยวฉันจะโตให้ทันวันงานก็ได้! จริงๆ นะ! ”
นั่นแบคฮยอนที่กำลังเบะปากใส่เด็กผู้หญิงคนนึงที่ชานยอลจำได้ว่าเธอเป็นนักเรียนดีเด่นสองปีซ้อน แบคฮยอนจ้องกระดาษลงชื่อคัดเลือกเป็นเจ้าชายตาเป็นมัน
“ เราไม่รับตำแหน่งเจ้าชายแล้ว คนครบแล้ว แต่ตำแหน่งต้นแอปเปิ้ลยังว่างนะ ”
“ ฉันไม่อยากเป็นต้นแอปเปิ้ลนี่นา! ”
นั่นล่ะบทที่เหลืออยู่ในตอนนี้ แต่อย่างน้อยต้นแอปเปิ้ลก็ยังดีกว่าบทก้อนหินกับต้นหญ้านะ แบคฮยอนวัยสิบสองขวบดูท่าอยากจะเป็นเจ้าชายเอามากทั้งที่ตัวเองตัวแค่นั้น ขืนจับใส่ชุดเจ้าชายคงหลวมโพรกแน่ๆ ถ้าแบคฮยอนเป็นเจ้าชายก็คงเป็นเจ้าชายที่กางเกงยาวลากพื้นและมือไม่โผล่มาจากแขนเสื้อ
“ ไม่เป็นต้นแอปเปิ้ลก็ไปเป็นก้อนหินสิ ”
“ ไม่เอา! ”
“ ต้นหญ้าแล้วกัน ”
“ ฮื้อออออออออ ”
แล้วก็กลายเป็นว่าชานยอลได้รับการโหวตให้เป็นเจ้าชายด้วยคะแนนลงเสียงเกือบเต็มในวันนั้น แบคฮยอนดูผิดหวังและโมโหเอามากเลยล่ะ พวกเขาเดินห่างกันตั้งสามคืบทั้งที่ปกติแล้วจะชอบเดินเบียดๆ กันมากกว่า พอชานยอลจะอาสาถือประเป๋าเป้ให้อีกคนก็สะบัดตัวหนีทันที
หน้าผากแบคฮยอนตอนนี้เหมือนมีกระดาษเขียนคำว่า ‘ เอาบทเจ้าชายมาให้ฉัน! ’ แปะอยู่ตัวเบ้งๆ ท่าทางฟึดฟัดนั่นก็ดูตลกดีอยู่หรอก ชานยอลเห็นหมดนั่นแหละแต่เขาก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ก็นะ...ขืนยอมให้แบคฮยอนเป็นเจ้าชายละครเวทีสุดโรแมนติกคงกลายเป็นละครเวทีที่ตลกแน่ๆ
อย่างแบคฮยอนทำไมไม่สนใจเป็นเจ้าหญิงบ้างนะ?
“ ...นี่ ”
ทำท่าฟึดฟัดอยู่ตั้งนานกว่าจะยอมร้องเรียกชานยอลให้หันไปสนใจ แบคฮยอนวัยสิบสองขวบเม้มปากน้ำตาคลอมองหน้าเพื่อนข้างบ้านตัวสูงกว่า มือเล็กยึดชายเสื้อชานยอลไว้กันชิ่งหนี
“ เราไม่อยากเป็นต้นแอปเปิ้ล ”
“ ทำไมอ่ะ? ”
“ ชานยอลคิดว่าต้นแอปเปิ้ลมันเท่เหรอ ”
“ ก็ดูดีนะ ”
“ เราอยากคู่กับเจ้าหญิงอ่ะ ”
“ มีผู้หญิงแต่งเป็นต้นแอปเปิ้ลอยู่นะ จับคู่กับเขาสิ ”
ชานยอลแกล้งทำเป็นไม่รู้จนแบคฮยอนมีน้ำโหขึ้นมาอีกรอบ คนตัวเล็กกว่าปล่อยน้ำตาหยดแหมะลงบนแก้ม(น่าตามใจอยู่หรอกแต่มุกมันเก่าแล้ว) แล้วตะโกนใส่หน้าชานยอลอย่างขัดใจ
“ โง่! โง่! โง่! เราอยากเป็นเจ้าชายต่างหากล่ะ! ”
...นั่นไง เผยจุดประสงค์ออกมาจนได้สินะ
“ แต่แบคฮยอนต้องเป็นต้นแอปเปิ้ลต่างหาก ”
ชานยอลเดินไปข้างหน้าคิดจะแกล้งให้แบคฮยอนโมโหอีกสักหน่อย ชานยอลไม่กลัวหรอกไม่ว่าจะเจอกับแบคฮยอนเวอร์ชั่นไหน เขารับมือได้หมดตั้งแต่มุกเก่าๆ ยันมุกใหม่ที่แบคฮยอนขนมางอแง เสียงโวยวายเงียบหายไปชานยอลก็เอี้ยวตัวกลับมามองทางเดิม
แบคฮยอนกำลังทำตัวน่ารักแบบแปลกพิลึกอีกแล้ว
“ ฮือออ ฮืออออ ”
ร่างเล็กๆ นั่นจงใจทรุดตัวลงไปนอนหงายตรงพื้นทางเดิน กางแขนกางขาเต็มที่แถมยังร้องไห้สะอึกสะอื้นเรียกคะแนนความสงสารอีกนะ แบคฮยอนนอนร้องไห้นิ่งๆ บนพื้นยังกับจะประชดชีวิต มันทำให้ชานยอลอดขำไม่ได้ แบคฮยอนนี่พิลึกจริงๆ เลย
“ ลุกขึ้นมาเลยนะ ”
“ ฮึก! ฮื้อออออ ”
“ แบคฮยอน ”
“ แงงงงงงง ”
“ โอเค...งั้นจะวิ่งไปฟ้องคุณนายพยอนเดี๋ยวนี้แหละ รออยู่นี่นะ ”
“ ไอ้บ้า! ”
ต้องให้ยกเรื่องนี้มาขู่สินะถึงจะเลิกงอแงสักที ชานยอลหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าไปช่วยแบคฮยอนลุกขึ้นมาปัดเนื้อตัวที่มีแต่ฝุ่น แย่งกระเป๋าเป้ของอีกคนมาถือไว้กับตัวเอง มือข้างที่ว่างก็ฉวยเอามือเล็กกว่ามาจูงเอาไว้ ทางเดินกลับบ้านวันนี้มีเสียงฮัมเพลงของเจ้าชายกับเสียงร้องไห้งอแงของเจ้าต้นแอปเปิ้ลไปตลอดทาง สำหรับชานยอลวัยสิบสองขวบมันเหมือนมีดอกไม้เติบโตในใจของเขา
ดอกไม้ที่เรียกว่า ‘ รักครั้งแรก ’
พวกเขาเจอกันครั้งแรกเมื่อสามปีที่แล้วหลังจากบ้านพยอนย้ายมาได้เกือบอาทิตย์ คุณนายพยอนเป็นผู้หญิงอายุสามสิบที่สวยและใจดี เธอเป็นซิงเกิ้ลมัมที่เจ๋งมากๆ ในสายตาชานยอลวับสิบสองขวบ การพบเจอครั้งแรกบนโลกใบนี้ระหว่างชานยอลกับแบคฮยอนจะเรียกว่ากึ่งประทับใจ...เพราะเป็นชานยอลที่ประทับใจฝ่ายเดียว เขาถูกจับได้ว่าแอบมองลูกชายตัวเล็กของคุณนายพยอนแถมยังได้ตาขวางๆ ตบท้ายเมื่อสามปีก่อน แต่ก็ดีมาก...ชานยอลสามารถเอาชนะใจแบคฮยอนจอมเอาแต่ใจในตอนนั้นด้วยการแบ่งไส้กรอกกับไข่ดาวบนจานตัวเองให้แบคฮยอน
“ ไม่ให้บทเจ้าชายจริงอ่ะ? ”
“ ไม่ ”
“ เราโกรธนะ! ฮึก...โกรธจริงๆ นะ ”
“ เดี๋ยวง้อ เอ้า! ตามมาเร็วๆ สิ ”
แบคฮยอนปล่อยโฮอย่างคับแค้นใจ(?) เดินกระทืบเท้าเร่าๆ แต่ก็ไม่ได้พยายามสะบัดมือชานยอลออกซ้ำยังจับไว้แน่นเลยด้วยซ้ำ แบคฮยอนน่ะงอนง่ายง้อก็ง่าย คิดแล้วก็ภูมิใจนะที่รู้จักตัวตนของแบคฮยอนมากกว่าคนอื่น มันเป็นความสามารถพิเศษ
ชานยอลเอาใจแบคฮยอนขี้งอนด้วยการพาแวะร้านขายไอศกรีม ลงทุนยอมควักเงินเก็บของตัวเองจ่ายให้เลยนะ! แบคฮยอนได้ไอศกรีมโคนรสสตอร์เบอรร์รี่มาถือต่างจากของชานยอลที่เป็นรสครีม รสชาติหวานนุ่มเย็นฉ่ำของไอศกรีมทำให้หนทางกลับบ้านวันนี้สดชื่นกว่าเดิม
ริมฝีปากของแบคฮยอนเคลือบไปด้วยสีชมพูที่ส่งกลิ่นหอมของสตอร์เบอร์รี่ทุกครั้งที่ลมพัดมา ชานยอลกลอกตาไปมา เขากระชับมือเล็กแน่นขึ้นอีกแล้วก็จงใจหยุดสายตาไว้ที่ปากแดงๆ ของแบคฮยอน
“ อร่อยใช่มั้ยล่ะ ”
“ อื้ม! อร่อยที่สุดในโลกเลย! ”
ชานยอลวัยสิบสองขวบคิดว่าไม่มีใครเหมาะกับแบคฮยอนเท่ากับตัวเองอีกแล้ว
...เขาไม่ได้ขี้โม้
มีเวลาหนึ่งอาทิตย์สำหรับซ้อมละครเวทีของโรงเรียน เด็กผู้หญิงห้อง B ที่ชื่อโชอาได้เป็นเจ้าหญิงคู่กับชานยอล ต้องซ้อมบทพูดพิลึกๆ และต้องจ้องตากันบ่อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ สำหรับเด็กประถมมันช่างเป็นอะไรที่ยุ่งยากและเหน็ดเหนื่อยจริงๆ เด็กผู้หญิงห้อง A ที่เป็นผู้กำกับเริ่มโมโหด้วยเหตุผลที่ชานยอลไม่รู้
“ เฮ้เจ้าชาย! นายมองไปทางไหนกันน่ะ! นายต้องมองเจ้าหญิงสิ! ”
“ ก็มองอยู่นี่ไง ”
“ นายไม่ได้มองโชอา! ”
“ ...มองอยู่ ”
มอง...มองผ่านเจ้าหญิงไปหากลุ่มที่กำลังซ้อมบทต้นแอปเปิ้ล
“ เป็นต้นแอปเปิ้ลอย่ากระดุกกระดิกสิ! ”
“ ก็เมื่อยนี่นา! ”
“ ยืนนิ่งๆ สิแบคฮยอน ”
“ ฮื้อออออ ”
ต้นแอปเปิ้ลต้องซ้อมบทหนักขนาดนี้เลยเหรอ? ชานยอลเห็นแบคฮยอนยืนกางแขนมาหลายนาทีแล้ว ใบหน้าขาวๆ เหยเกและมีเหงื่อซึมนิดหน่อย แบคฮยอนครางงี๊ดๆ เหมือนลูกหมาเวลาโดนดุ ดูไกลๆ จากตรงนี้ยังรู้เลยว่าหูตกคอตกขนาดไหน
“ ฉันบอกให้นายมองโชอาไง!! ”
“ มองอยู่ ”
“ ก็เห็นอยู่ว่าไม่ได้มอง! ”
เด็กผู้หญิงจากห้อง A ทำหน้าบึ้งตึง เธอพยักเพยิดให้โชอาไปพักก่อนได้ก่อนจะหันมากอดอกมองชานยอลเหมือนเดิม แต่เจ้าชายก็ยังเอาแต่มองแบคฮยอนที่ยืนแข็งอยู่ตรงกลุ่มต้นแอปเปิ้ล
“ นายมองอะไรของนายเนี่ย! ”
“ มองอยู่นี่ไง ”
“ ฉันโมโหจริงๆ แล้วนะ!!! ”
“ เห็นมะ บอกแล้วว่าชานยอลไม่เหมาะกับบทเจ้าชายหรอก ”
ชานยอลเพียงแค่ยักไหล่ ในมือถือไอศครีมโคนขึ้นมาละเลียดชิมเหมือนวันก่อนไม่มีผิดและเป็นอีกวันที่ชานยอลต้องลงทุนควักเงินเก็บมาเลี้ยงแบคฮยอน ปากของแบคฮยอน...เคลือบสีชมพูกับมีกลิ่นสตอร์เบอร์รี่อีกแล้ว ชานยอลควรจะวางสายตาไว้ที่ไหนดีนะ?
“ โชอาเอาแต่ร้องไห้ใหญ่เลย เธอคิดว่าชานยอลไม่อยากให้เป็นเจ้าหญิงอ่ะ ”
“ ... ”
“ ชานยอล? ”
“ ... ”
“ มองอะไรอ่ะ? ”
นั่นมองอะไรนะ? ...คงจะเป็นไอ้เจ้าเนื้อนิ่มหยุ่นสีแดงของแบคฮบอนล่ะมั้ง
“ ...ปากของแบคฮยอน ”
“ หืม? ”
“ ปากเลอะหมดแล้ว ”
พอโดนทักก็ทำตาโตแล้วยกมือขึ้นมาเช็ดเชียวล่ะ แบคฮยอนแลบลิ้นเก็บทุกรสชาติไอศกรีมบนริมฝีปากตัวเองไปทิ้งให้ชานยอลใจเต้นไม่เป็นส่ำอยู่คนเดียว เขาหน้าแดงนิดหน่อย แน่นอยว่าอย่างแบคฮยอนน่ะไม่ทันสังเกตหรอก ดวงตาใสแจ๋วมองปริบๆ ชานยอลก็ถอนหายใจออกมา
“ เฮ้ออ อยากกินสตอร์เบอร์รี่จังเลยนะ ”
แบคฮยอนยังมีกลิ่นสตอร์เบอร์รี่ติดปากอยู่เลย
“ งั้นเอาของเราไปกินสิ อร่อยนะ! ”
“ อือ ”
ไอศกรีมโคนรสสตอร์เบอร์รี่ถูกยัดใส่มือชานยอลรวดเร็ว(คงจะอิ่มแต่ทำเป็นบอกว่าจะแบ่งใช่มั้ยเนี่ย?) แบคฮยอนทำท่าตบพุงตัวเองแล้วฉีกยิ้มตาหยี น่ารักเกินบรรยาย ชานยอลกัดไอศกรีมในมือสลับกับการชำเลืองมองหน้าแบคฮยอน เขามองไอศกรีมในมือตัวเองแล้วเริ่มคิด
ปากแดงๆ ของแบคฮยอนจะรสชาติแบบนี้รึเปล่านะ?
คุณแม่มาส่งชานยอลที่สวมชุดเจ้าชายเต็มยศถึงหลังเวที ผมของเขาถูกเซ็ตตั้งขึ้นแบบเท่สุดๆ ไปเลย คุณนายพยอนที่มาพร้อมกับแบคฮยอนเอ่ยปากชมชานยอลไม่ขาดปาก ชานยอลเผลอหลุดยิ้มออกมาตอนที่เห็นต้นแอปเปิ้ลแบคฮยอน(ทาแก้มแดงแจ๋เลย)ค่อยๆ ชะโงกหน้าออกมาจากข้างหลังคุณนายพยอน
“ หม่าม๊า...ป๋ายอึดอัด ป๋ายร้อนอ่ะ ”
“ โอ๋ๆ ไม่เอาไม่งอแงสิจ้ะคนเก่ง วันนี้ป๋ายน่ารักจะตายไปเนอะชานยอล? ”
คนถูกถามยิ้มกว้างแล้วพยักหน้ารับอย่างกระตือรือร้น ชานยอลคิดว่าแบคฮยอนน่ารักจริงๆ
แบคฮยอนน่ารัก...น่ารักกว่าโชอาที่แต่งชุดสีขาวฟูฟ่องกับผมดัดลอนสวยงาม แบคฮยอนน่ารักทั้งที่สวมชุดต้นแอปเปิ้ลทื่อๆ ทำมาจากกระดาษลัง น่ารักตรงที่เดินโงนเงนไปมาเหมือนเพนกวิน น่ารักที่ทาแก้มสีแดงแจ๋เหมือนลูกแอปเปิ้ล ...น่ารักทุกมุมมองในสายตาชานยอลวัยสิบสองขวบ
“ ขึ้นเวทีเร็วเข้าเด็กๆ! แม่จะดูอยู่ข้างล่างนะจ้ะชานยอลแบคฮยอน! ”
“ ครับ ”
ความวุ่นวายเกิดขึ้นหลังเวที ชานยอลพยายามจะดึงมือแบคฮยอนให้ตามมาด้วยกันแต่พวกเขาก็ถูกจับแยกเพราะยังไม่ถึงคิวออกของชานยอล ผิดกับแบคฮยอนที่ต้องเข้าฉากจนกว่าละครเวทีจะจบลง เสียงปรบมือกึกก้องชวนให้ตื่นเต้น เจ้าชายเกาะติดขอบเวทีไม่ยอมพลาด
ชานยอลไม่ได้มองการแสดงอันยอดเยี่ยมสมจริงของโชอาเลยสักนิดเดียว เพราะเขาเอาแต่มอง มอง มอง และมองต้นแอปเปิ้ลที่ทำหน้าเบื่อโลก ต้นแอปเปิ้ลที่น่ากินที่สุดบนเวที
หัวใจของเขา...
“ เจ้าหญิงที่รักของข้า ข้ารักท่านเหลือเกิน ”
“ ข้าก็รักท่านเจ้าชาย ”
ทั้งเจ้าชายและเจ้าหญิงต้องสวมกอดกันต่อหน้าผู้ชมและพร่ำบอกรักตามบทที่ฝึกซ้อมมาอย่างดี ชานยอลกอดโชอาไว้หลวมๆ ส่งยิ้มให้เธอก่อนจะค่อยๆ คุกเข่าลงตามบท
“ ดังนั้น เจ้าหญิงจะยอมแต่งงานกับข้าหรือไม่ ”
“ ข้าจะแต่งงานกับท่าน! ”
ละครเวทีจบลงไปอย่างสวยงาม เสียงดนตรีตอนจบดังขึ้นพร้อมกับทุกแสดงทุกคนต้องมายืนจับมือกันโค้งขอบคุณผู้ชมหน้าเวที เสียงปรบมือดังยิ่งกว่าตอนเปิดฉาก ทุกคนกำลังเต้นสนุกสนานไปตามจังหวะเพลง เป็นช่วงเต้นฟรีสไตล์ก่อนที่ละครเวทีจะจบลงจริงๆ
ชานยอลเห็นแบคฮยอนยืนเงอะงะอยู่ไม่ไกล หน้าตากึ่งประหม่ากึ่งหงุดหงิด เจ้าชุดต้นแอปเปิ้ลจากลังกระดาษเป็นปัญหาระดับชาติ แบคฮยอนพยายามเต้นตามจังหวะเพลงแต่มันก็ยากเกินไปเลยได้ได้เดินๆ โยกๆ วนไปวนมาอยู่อย่างนั้น
แบคฮยอนอาจจะไม่รู้...แต่ชานยอลรู้
มันน่ารัก...น่ารักไปหมดเลย
“ อ๊ะ! ”
เสียงโครมครามทำให้ทุกคนหยุดชะงักกิจกรรมชั่วคราวแล้วหันมามองจุดต้นเสียงอย่างตื่นตกใจ เจ้าชายของทุกคนวิ่งเข้าโถมกอดต้นแอปเปิ้ลเต็มแรงจนพากับล้มกลิ้งทั้งคู่ แบคฮยอนยังคงมึนงง ชานยอลกอดรัดแบคฮยอนอน่างหมั่นเขี้ยว
แม้จะดึงแบคฮยอนให้ลุกขึ้นมาเต้นด้วยกันได้แล้วเขาก็ยังคลอเคลียเจ้าต้นแอปเปิ้ลไม่ห่าง เดี๋ยวกอดบ้างล่ะ เดี๋ยวจับมือบ้างล่ะ แบคฮยอนดูตกใจแต่ก็ยอมให้ชานยอลกอดฟัด
“ เป็นแฟนกับฉันนะแบคฮยอน ”
ดวงตาเรียวเล็กเบิกกว้าง แบคฮยอนอ้าปากค้างพร้อมกับสีแดงที่แต้มไปทั้งใบหน้า
“ ชอบ ”
“ … ”
“ ชอบมากๆ เลยแบคฮยอนอา... ”
“ ไอ้...บ้า ”
ดูเหมือนว่าเจ้าชายจะไม่ได้คู่กับเจ้าหญิงเสมอไปนะ
ทุกอย่างบนโลกนี้ล้วนต้องเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา
เมื่อออดโรงเรียนดังขึ้นทุกคนก็ทยอยกลับบ้าน พอใกล้สี่โมงก็จะแทบไม่มีคนพลุกพล่านเลย ชานยอลวางกระเป๋าเป้ของตัวเองลงบนโต๊ะใกล้ๆ โต๊ะที่มีคนนอนฟุบหลับปุ๋ยสบายใจเฉิบอยู่ ดูเหมือนว่าแบคฮยอนจะยังไม่รู้ตัวว่านอนเกินมาหลายสิบนาทีแล้ว
ห้องเรียนกลายเป็นสีส้มเพราะพระอาทิตย์ที่ใกล้จะตกขอบฟ้า ลมโชยอ่อนๆ อากาศกำลังดี ภายในห้องเรียนที่ไม่เป็นระเบียบเท่าไหร่นักมีแค่พวกเขาสองคน...ซึ่งชานยอลคิดว่ามันดี
องค์ประกอบบนใบหน้าของแบคฮยอนนั้นน่ารักไปหมด ไม่ว่าจะเป็นคิ้ว ตา จมูก ปากหรือแก้มยุ้ยๆ ดูนุ่มนิ่ม แบคฮยอนอาจไม่โดดเด่นเท่าพวกผู้หญิงน่ารักๆ ประจำโรงเรียนแต่นั่นไม่ใช่เรื่องใหญ่เลย ดีซะอีกที่ชานยอลจะได้เก็บแบคฮยอนไว้ดูคนเดียวไม่ต้องแบ่งใคร
“ ตื่นได้แล้ว ”
โน้มหน้าลงไปกระซิบใกล้ๆ หูอีกคนแล้วยิ้มคนเดียว ชานยอลวัยสิบสองขวบมองแบคฮยอนขยับยุกยิกก่อนจะถอยไปนั่งเท้าคางมองเปลือกตาบางค่อยๆ เปิดออกเชื่องช้า
“ อือ...เลิกเรียนแล้วเหรอ? ”
“ เลิกเรียนมาจะยี่สิบนาทีแล้ว ”
แบคฮยอนงัวเงียได้น่ารักมาก ผมชี้ไม่เป็นทรงนี่ขนาดนอนกับโต๊ะนะเนี่ย ชานยอลชว่ยจัดผมยุ่งๆ ให้เข้าที่เข้าทาง ลากเก้าอี้มานั่งตรงข้ามโต๊ะของแบคฮยอนแล้วเท้าคางมองอีกคนอย่างสุขใจ แบคฮยอนยังทำท่าจะฟุบหลับต่อแต่คราวนี้มีมือของชานยอลเป็นเบาะรองแก้มด้วยนะ
“ กลับบ้านสายเดี่ยวโดนดุไม่รู้ด้วยนะ ”
“ งื้อออ ไม่เป็นไรหรอก อยู่กับชานยอลหม่าม๊าไม่ดุหรอก ”
แหงล่ะ ชานยอลติดสินบนไว้เยอะเลย
(หมายถึงการออดอ้อนเอาใจคุณนายพยอนน่ะ)
แต่แบคฮยอนก็ไม่ได้นอนต่ออย่างที่คิด...กลับยกมือชานยอลถึงมาดมๆ หอมๆ ด้วยใบหน้าทะเล้น มือชานยอลอุ่นแถมยังใหญ่มากๆ แบคฮยอนบอกมาแบบนั้น
“ ฉันมีมือสองข้าง แบคฮยอนบอกว่ามันอุ่นแล้วก็ใหญ่ มันมีไว้เพื่อปกป้อง ”
“ จริงเหรอ? ปกป้องจากอะไรล่ะ? ”
เอียงคอถามหน้าตาใสซื่อ อืม...ตอนนี้ก็คงต้องปกป้องจากอย่างเดียวนั่นแหละ
“ ตอนนี้ปกป้องจากฉันแล้วกันนะ ”
เพราะมือชานยอลทั้งอุ่นกว่าและใหญ่กว่ามือแบคฮยอนกว่าตั้งหลายเท่า แบคฮยอนสู้เขาไม่ได้แน่ๆ มือชานยอลที่ตอนนี้กำลังไล้อยู่ตรงแก้มนุ่มและไต่ไปเรื่อยบนผิวนุ่ม
กลิ่นหอมของดอกไม้ที่ลมพัดเข้ามา แสงสีส้มอาบไล้ไปทั่วห้องเรียน ใบหน้าจิ้มลิ้มของแบคฮยอนอยู่ใกล้แค่เอื้อม ริมฝีปากแดงๆ ยังคงเผยอออกน้อยๆ ชานยอลกระพริบตาเชื่องช้า
“ ปากของแบคฮยอนเป็นสีแดง ”
“ เหรอ? ”
“ ฉันอยากจูบ ”
“ อยากรู้ว่ารสชาติมันจะเป็นยังไง ”
แบคฮยอนรีบผงะไปด้านหลังแล้วยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองแน่น ดวงตาเบิกโตอย่างตื่นตกใจ
“ หมายถึงจุ๊บๆ เหรอ!? ”
“ จูบ ”
“ เห? ”
“ มองที่ตาของฉันไว้นะ มีอะไรจะให้ดู ”
แบคฮยอนจ้องชานยอลตาเป๋งจริงๆ ซื่อจนน่ารังแกเชียวนะคนเรา เมื่อชานยอลเคลื่อนหน้าเข้าไปใกล้แบคฮยอนก็ยังไม่ได้ผงะหนีไปไหน แววตาคู่นั้นบอกแล้วว่ารู้ในสิ่งที่ชานยอลกำลังจะทำแต่ก็ยังนิ่งเฉยเบิกตากว้างอยู่อย่างนั้นมันเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและอยากรู้อยากเห็น
ว่ากันว่าสัมผัสแรกมักตรึงใจ
ริมฝีปากของแบคฮยอนก็เป็นอย่างนั้นเช่นกัน
มันอ่อนนุ่ม อ่อนหวาน และแสนจะอ่อนโยน
ตัวเล็กๆ เริ่มสั่นเพราะตื่นเต้นและประหม่า มือชานยอลกุมมือของแบคฮยอนเอาไว้ช่วงอก มองแพขนตาที่แทบไม่กระพริบและค่อยๆ จูบย้ำแผ่วเบาลงบนเนื้อนุ่ม
ตอนที่แบคฮยอนหลับตาลงทุกอย่างมันก็ทำให้หัวใจของเขาพองโตคับอกอย่างมีความสุข เสียงหัวใจแบคฮยอนเต้นถี่เร็วเกินปกติ แก้มนุ่มซับสีแดงเข้มคล้ายตอนเป็นต้นแอปเปิ้ล ไร้การปฏิเสธและผลักไส ชานยอลปล่อยลมหายใจรดเหนือริมฝีปากนุ่มแผ่วเบา
แบคฮยอนติดกับของเขาแล้ว
“ ชอบฉันมั้ยแบคฮยอน? ”
“ อื้อ...ชอบ ”
“ ชอบมากแค่ไหน? ”
“ ชอบที่สุดเลย ”
แบคฮยอนหลงเขาแล้ว
แบคฮยอนเจ้าคนน่ารัก
...มาเป็นของปาร์คชานยอลซะดีๆJ
#ฟิคพาโบ
พาร์ทย้อนวัยของคนคู่นี้ค่ะ ท๊าดาาา
อ้อ...ใครเจอกาแล็กซี่บอกให้เค้าติดต่อมาหาเราบ้างนะ
ความคิดเห็น