คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Virgin :: CHAPTER 1
Virgin ...
CHAPTER 1
ปลายนิ้วเรียวเล็กค่อยๆจรดเข้าติดกระดุมเสื้อตัวแพงของตนเองอย่างเชื่องช้า เวลายามเช้าที่แสนน่าหงุดหงิดเขาควรจะได้พักผ่อนต่ออีกนิดมากเสียกว่าการต้องฝืนกายขึ้นจากเตียงนอนของคนอื่นดังเช่นวันนี้
“เซฮุนน่า..”
เสียงเรียกเอื่อยๆของใครบางคนดังออกมาเมื่อร่างเล็กซึ่งกำลังยืนอยู่ขยับหายไปหยุดยืนจัดทรงผมของเจ้าตัวบริเวณหน้ากระจก ดวงตาเรียวสวยหันมองร่างที่ที่กำลังทอดกายอยู่บนเตียงเล็กน้อย ก่อนจะผละใบหน้าออกมาสนใจตนเองบริเวณหน้ากระจกอีกครั้ง
“บ้าชะมัด”
เสียงก้นบ่นเอ่ยออกมาอย่างรู้สึกหงุดหงิด เมื่อเจ้าตัวสำรวจพบเข้ากับรอยแดงเรื่อบริเวณไหปลาร้าของเจ้าตัว ปกเสื้อเนื้อดีถูกดึงออกเปิดอย่างไม่พอใจก่อนที่ร่างเล็กจะตวัดสายตากลับมามองเจ้าของรอยนั้นบนเตียง
“พี่จุนมยอน...ผมบอกแล้วไงฮะว่าอย่าทำแบบนี้”
เซฮุนว่าพร้อมชี้นิ้วลงไปยังบริเวณแดงๆของตนเอง ร่างที่กำลังทอดกายอยู่บนเตียงค่อยๆหยัดลุกขึ้นกึ่งนอนกึ่งนั่งก่อนจะตอบน้ำเสียงเรียบเฉย
“ก็อารมณ์มันพาไปใครจะยั้งใจไว้อยู่ล่ะครับคนสวย”
หนุ่มหล่อตอบอย่างเห็นแก่ได้ แน่นอนข้อตกลงของเซฮุนคือทำอะไรกับเจ้าตัวก็ได้แต่ต้องไม่ทิ้งหลักฐานเอาไว้เพื่อให้คนตัวเล็กเดือนร้อน
“พี่ก็รู้ว่า...อ๊ะ!!!”
ไม่ทันที่ร่างเล็กจะได้เอ่ยต่อ แขนเรียวยาวก็คว้าเอาเอวของเซฮุนลอยขึ้นมาบนเตียงกว้าง พลางไล้ปลายนิ้วยาวลงบนโครงหน้าหวานั้นอย่างเชื่องช้า
“รู้ว่าผมไม่ชอบ...”
จุนมยอนตอบกลับอย่างรู้ทันพลางแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ ใครจะรู้ว่าผู้ชายอย่างจุนมยอน ผู้บริหารหนุ่มเจ้าของธนาคารใหญ่ในเกาหลีจะมีมุมที่เจ้าเล่ห์เช่นนี้
“พี่จุนมยอน..ไม่เอานะฮะ”
ร่างบางพยายามฝืนออกจากวงแขนนั้นอย่างปฏิเสธ แต่ฝ่ามือแกร่งของอีกคนยังคงไล้ตามขอบกางเกงตัวเล็กที่พึ่งสวมเข้าไปอย่างไม่ยอมแพ้
ฟันขาวสวยค่อยๆขบกัดริมฝีปากบางเล็กๆอย่างห้ามใจ เซฮุนต้องกลับไปที่คอนโดเพื่อรายงานตัวกับแม่และเตรียมตัวสำหรับเรียนพิเศษในช่วงบ่าย เพราะฉะนั้นห้ามเผลอใจเป็นอันขาด ...โอเซฮุน...
“อะ...ไม่เอานะฮะพี่จุนมยอน”
คิ้วสวยขมวดเข้าหากันอย่างไม่ยอมแพ้ ฟันขาวๆออกแรงกัดกลีบปากนุ่มนั้นเอาไว้มากยิ่งขึ้น ล่อแหลมเกินไปบรรยากาศแบบนี้ เดี๋ยวเขาก็ได้เผลอใจยินยอนอีกคนเข้าให้อีก ไม่ได้นะไม่เช่นนั้นจะไม่ทันเวลา
“อื้อ...พี่จุนมยอน ผมต้องรีบกลับคอนโดนะฮะ”
เสียงหวานๆเค้นบอกเมื่อรู้ดีว่าชายหนุ่มไม่อาจวางมือลงง่ายๆเป็นแน่ ฝ่ามือสวยค่อยๆคว้ากำเข้าที่ข้อมือซุกซนของชายหนุ่มก่อนจะออกแรงผลักมันออกอย่างกลั้นใจ
“ไม่อยากสนุกกับพี่หรือไง?...หื้ม...คนดี”
ขยับเคลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ใบหูขาวๆของร่างเล็กพลางเอ่ยถามอย่างวิงวอน เวลาเช้าๆหากได้ปลดปล่อยคงเป็นวันที่ปลอดโปร่งไม่น้อย ยิ่งไอ้เครื่องช่วยให้ปลอดโปรงเป็นร่างเล็กที่แสนเย้ายวนตรงหน้า ยิ่งไม่อยากจะพลาดโอกาส
“มะ..ไม่ได้หรอกฮะ...อะ...ถ้าพี่จุนมยอนทำแบบนั้น เซฮุนจะโกรธเรื่องรอยนี่จริงๆนะฮะ”
คนตัวเล็กเค้นเสียออกมาเพื่อขู่คนตรงหน้าอย่างไม่ยอมแพ้ แน่นอนถ้าเผลอใจล่ะก็เขาอาจจะถูกเผยภาพของความเป็นเด็กหนุ่มแสนบริสุทธิ์ไป
...เพราะฉะนั้นห้ามเด็ดขาด...
ดูเหมือนคำขู่ของร่างเล็กจะได้ผลชะงัด มือแกร่งถอดออกอย่างง่ายดายเมื่อไม่อยากให้ร่างตรงหน้าทำเช่นที่เจ้าตัวบอกเมื่อครู่
แม้ความต้องการของเจ้าตัวก็มากอยูไม่ต่างแต่คนตัวเล็กก็ต้องกัดฟันเลือกที่จะกลับคอนโด เหตุผที่ต้องทำเช่นนั้นไม่ใช่เพราะอื่นใด เนื่องจากเซฮุนเป็นเด็กดีในสายตาของคนรอบข้างเสมอ จนกลายเป็ยว่าทุกๆเช้าร่างเล็กจะต้องกลับมารับโทรศัพท์ที่คอนโดตนเองเพื่อเป็นการเช็คสถานะการอยู่อาศัยของเจ้าตัวกับครอบครัว
...เซฮุนเป็นเด็กดีและไม่ได้ออกนอกลู่นอกทาง...
“แล้วเมื่อไหร่เราจะได้เจอกันอีกล่ะครับ หื้ม?”
เสียงหนุ่มหล่อเอ่ยถามคนตัวเล็กอย่างเสียดาย ถึงกับปฏิเสธเต็มปากเต็มคำขนาดนี้เขาคงไม่อาจจะทำตามความต้องการของตนเองได้
“เมื่อ...ไหร่ก็ตามที่ผมมีเวลาฮะ”
ตอบอย่างไมยี่หระพร้อมมือสวยค่อยๆดันชายหนุ่มออกห่างกาย ไม่ชอบเลยการผูกมัด เจอกันบนเตียงเมื่อต้องการกันและกันก็พอทำไมต้องวิงวอนขอเจอกันบ่อยๆ เซฮุนไม่ได้อยากจะเจออีกคนทุกวันเสียหน่อย มันเหมือนการยึดติดมากเกินไป
“งั้น...ก่อนที่จะไม่มีเวลา พี่ขอชื่นใจอีกรอบไม่ได้เหรอ?”
แววตาคมคายของชายหนุ่มจับจ้องอย่างไม่ยอมแพ้ ทีแรกว่าจะถอดใจแต่เจอมาดนิ่งๆดื้อแพ่งของร่างเล็กเข้าใจมันก็อยากจะรั้งอีกคนเอาไว้ให้อยู่ด้วยกันนานๆ
ไม่รอคำตอบรับแต่กลับริดริมฝีปากเข้ากับลำคอขาวเนียนอย่างไม่รอช้า ปลายจมูกโด่งละไล่ตามผืวเนื้อขาวของลำคอระษงณ์นั้นอย่างหลงไหล
“อือ..ไม่เอานะฮะหมดเวลาของพี่แล้ว...”
เซฮุนกลั้นใจตอบพลางออกแรงผลักใบหน้าคมออกห่างจากตนเองก่อนจะรีบหยันขาเรียวขึ้นยืนเต็มความสูง เสื้อผ้ายับอีกแล้ว น่าหงุดหงิดฉะมัด ทำไมต้องทำให้อารมณ์เสียอยู่เรื่อย!
“เซฮุนน่า...”
เสียงรั้นยังคงวิงวอนอย่างไม่ยอมถอย ทั้งๆที่รู้ว่าต่อให้พยายามคนตัวเล็กก็จะไม่มีทางใจอ่อน แน่สิในเมื่อทั้งสองมีความสัมพันธ์ระหว่างกันเพียงแค่ทางกาย หาใช่ทางจิตใจเช่นคนรัก
เรียกว่าอะไรดี...ทางผ่านใช่ไหม? มันคงเป็นประมาณนั้นละมั้ง ไม่มีความรู้สึกมีเพียงความอารมณ์และความต้องการ ไฟแห่งระคะเท่านั้นที่ทั้งสองจะมอบให้กัน เมื่อใดที่ต้องการเพียงเรียกหาต่างฝ่ายต่างสนองให้กัน ไม่ได้อยากอยู่ด้วยไปตลอดชีวิต
ดวงตากลมโตกลอกขึ้นอย่างรู้สึกหงุดหงิด ไม่ชอบการถูกรั้ง เกลียดการถูกตามตื้อ แม้คนตัวเล็กจะรู้ดีว่าชายหนุ่มต้องหน้าพยายามมากเพียงใดที่จะให้ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งคู่คืบหน้ามากกว่าที่เป็นอยู่ แต่สำหรับเซฮุนเขาไม่เคยต้องการมันเลยสักนิด
“อย่าให้ต้องย้ำหลายๆรอบได้ไหมฮะ พี่จุนมยอน”
คิ้วสวยขมวดเข้าหากันพลางจ้องมองร่างตรงหน้าเอาไว้ไม่ยอมวาง การจ้องด้วยสายตาจะทำให้คนตรงหน้ายอมที่จะหยุดการยื้อยุดตนเองลงไปได้
แน่นอนมันได้ผลอีกครั้ง มือแกร่งที่เอื้อมมือรั้งข้อมือขาวเอาไว้เมื่อครู่ถูกปล่อยออกในทันที ริมฝีปากร้องเม้มเข้าหากันเล็กน้อย ก่อนจะเบี่ยงใบหน้าออกไปอีกฝั่งเพื่อไม่อยากมองอีกคนให้ต้องขัดใจกับอีกครา
“ขอโทษครับ...พี่ลืมไป...”
น้ำเสียงประชดประชันเอ่ยบอกแสดงความน้อยใจ แน่นอนการแสดงออกที่อ่อนลงต่อหน้าจุนมยอนค่อนข้างมีผลใช้ได้ แม้จะไม่มากถึงขนาดให้คนตัวเล็กยอมทำตามที่ตนเองต้องการแต่อย่างน้อยๆแววตาที่เคยดุดันของร่างเล็กก็อ่อนลง
“อย่าลืมบ่อยนักแล้วกันนะฮะ”
ย้ำทิ้งท้ายพลางเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าเงินราคาแพงและกุยแจรถของเจ้าตัว ขึ้นมาถือไว้ ไม่มีเสียงล่ำลาสุดท้ายก่อนที่ทั้งสองจะจากกันมีเพียงความเงียบงันที่ลอยเข้ามาปกคลุมทั้วทั้งห้องกว้าง
...พยายามเอาใจก็แล้วทำทุกอย่างที่ต้องการก็แล้วแต่ก็ยังไม่สามารถมัดหัวใจของอีกคนเอาไว้ได้...
…………………………………………….
พวงกุญแจหนักถูกโยนลงบนเตียงอย่างรวดเร็วทันทีที่คนตัวเล็กก้าวเท้าเข้ามาสู่ห้องนอนของตนเอง กายบางทิ้งตัวลงตามโดยไม่รอช้ากดปิดเปลือกตาสีมุกเพื่อข่มความรู้สึกแปลกๆในกายเมื่อรู้สึกอ่อนเพลีย
...นานเท่าไหร่แล้วที่ใช้ชีวิตเช่นนี้...
กว่าจะรู้ตัวอีกทีเซฮุนกลับหลายเป็นเด็กเสพติดเรื่องอย่างว่าไปเสียแล้ว ทั้งๆที่เบื้องหน้าเป็นเด็กเรียนดีอีกทั้งยังพ่วงดีกรีนักเรียนทุนจากโรงเรียนไฮสคูลอันดับหนึ่งของเกาหลีแท้ๆ แต่กลับทำตัวเหลวแหลกไม่มีชิ้นดีนี่แหละนะที่ใครๆเขาว่า เบื้องหน้ากับความเป็นจริงของมนุษย์มันต่างกัน
เสียงโทรศัพท์สวยตรงดังขึ้นเรียกให้ร่างที่เมื่อครู่ปิดเปลือกตาลงผ่อนคลาย เอื้อมมือขึ้นไปคว้าสายขึ้นมาจับอย่างรวดเร็ว คุณแม่เนี่ยนะไม่เคยผิดเวลาเลยสักนาทีเดียว
“ครับแม่...”
คนที่เคยปั้นปึงเค้นเสียงใสโดยอัตโนมัติ บางทีก็เหนื่อยเหมือนกันที่ต้องเร่งกลับมาที่คอนโดเพื่อรายงานตัวในทุกๆเช้า แต่ในเมื่อมันแลกมาซึ่งอิสระของตัวเขาเอง เพราะฉะนั้นแค่ต้องรายงานตัวและแสร้งทำเป็นเด็กดี แค่นี้สบายมาก
“วันนี้จะไปไหนบ้าง? เจ้าตัวแสบ?”
ผู้เป็นแม่เอ่ยถามขึ้นอย่างเคยชิน ใบหน้าสวยปลายสายยกยิ้มน้อยๆ ก่อนจะตอบกลับดังเช่นทุกๆวัน
“วันนี้พี่อี้ฟานจะมาสอนตอนเที่ยงครับ แล้วก็คงอ่านหนังสือต่อเรื่อยๆครับแม่”
เพียงพูดถึงชื่อของชายหนุ่มที่เป็นอาจารย์ ร่างเล็กก็อดไม่ได้ที่จะอมยิ้มออกมา
“เหรอลูก..อย่าดื้อกับพี่เค้ามากนักล่ะ”
ผู้เป็นแม่เอ่ยบอกเมื่อรู้สึกเกรงใจ อุตส่าห์ไหว้วานลูกชายเพื่อนสนิทให้ช่วยเป็นอาจารย์จำเป็นให้ลูกชายตัวแสบแท้ๆไม่รู้ว่าเจ้าตัวดีจะสร้างความลำบากใจให้บ้างหรือเปล่า
“ครับบบบบบบบบบ”
ไม่ทันที่มารดาจะได้เอ่ยคำใดต่อจากเดิม เสียงจังหวะเคาะบานประตูก็ดังขึ้นขัดบทสนทนาอันน่ารักระว่างเซฮุนและแม่ขึ้น รอยยิ้มที่เจืออยู่บนหน้าหวานถูกฉายชัดขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัย แน่นอนวันนี้มีเรียนพิเศษ ตอนเที่ยง และคาดว่าเสียงนั่นอาจจะเป็นพี่อี้ฟาน คุณครูของร่างเล็ก มากก่อนเวลาตั้งหลายชั่วโมง พี่อี้ฟานนี่รู้น่าที่ใช้ได้
“แม่ครับ...พี่อี้ฟานมาแล้วล่ะครับ ผมไปเปิดประตูก่อนนะครับ...รักแม่นะครับ”
คนตัวเล็กรวบรัดอย่างรวดเร็ว โดยไม่ยื้อให้ต้องเสียเวลามากยิ่งขึ้น เซฮุนเอื้อมมือไปคว้าแวนตากรอบหนาของตนเองก่อนที่กายขาวแทบจะกระโจนไปยังบ้านประตูอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
ชายหนุ่มร่างสูงมาดนิ่งปรากฏขึ้นทันทีที่บานประตูกว้างถูกเปิดออก ดวงตากลมโตใต้กรอบแว่นใส ค่อยๆเงยขึ้นมองร่างของผู้มาเยือนราวกับนางฟ้าตัวน้อยๆที่แสนไร้เดียงสา พี่อี้ฟานคุณครูที่อายุห่างจากร่างเล็กเพียงสามปี กำลังยืนมองเจ้าของห้องอยู่ด้วยสายตามีความหมาย
...กริ๊ก...
ทันทีที่เสียงกลอนประตูดังขึ้น..สองกายรีบโผเข้าถาโถมเข้าหากันอย่างไม่รอช้า ...
.
.
.
Coming Soon
*ตอนหน้าจะเป็นยังไงนะ...?
เม้นเร็ววววววว ><
ความคิดเห็น