fic (all27) พันธนาการแห่งเลือด

ลำดับตอนที่ #23 : 20

โกคุเทระและฮารุได้แต่มองรีบอร์นที่ตอนนี้อารมณ์ดูไม่สู้ดีน่ะ ไม่ดีเลยก็ว่าไปได้ ซันซัสได้แต่มองก่อนที่จะเหลียวตาไปเห็นร่างเล็กที่หันมามองตนเข้าพอดี ซึ้งร่างเล็กก็ตกใจไม่ใช่น้อย เมื่อเห็นซันซัส
"คะคุณซันซัส"
"สวัสดี ชื่อบาจิลใช่ไหม เท่าที่จำได้น่ะ"
ชายหนุ่มพูดขึ้นด้วยอารมณ์ที่เฉยเมย ร่างเล็กค่อนข้างดีใจอยู่ที่ได้พบกับผู้มีพระคุณอีกครั้ง แต่ก็ต้องสะดุ้งเพราะแรงกดดันและความหดหู่จี้หลัง อีกอย่างตอนนี้เค้าก็ห่วงพี่ชายตนเองจนอยากดิ้นตายอยู่แล้ว เพราะไม่รู้ว่าพี่ชายตนยังอยู่ดีไหม
.....พี่จีอ็อคโต้ปลอดภัยดี....
....แล้ว.........
....พี่สึนะล่ะ.......
ยิ่งเค้ามาเห็นสภาพนี้แล้วทำให้เค้ายิ่งอยากร้องให้
"อึ่ก...ฮือ..ฮือ.."
ด้วยความที่อดทนมานานเค้าก็เริ่มปล่อยน้ำตาใสใหลพล่ามไปทั่วใบหน้าเล็กสะอาด ร่างเล็กพยายามเช็ดน้ำตาให้ถึงที่สุดแต่มันกลับใหลลงมาเรื่อยๆอย่างไม่เป็นใจ ทำให้รีบอร์นเริ่มเกิดความโกรธยิ่งขึ้น
"เป็นพ่อบ้านแม่บ้านภาษาอะไรกัน แค่พาขับรถยังทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น!!!"
รีบอร์นพูดขึ้นพลางจ่อปืนสั้นกระบอกสีเขียวใส่ทั้งสอง ปืนกระบอกนั้นถึงจะดูเหมื่อนของเล่นแต่ถ้าได้ลิ่มรสขึ้นมาล่ะก็คงบอกบ้ายบายโลกได้เลย ชายหนุ่มก็พอจะรู้ว่าปืนสั้นกระบอกนั้นเป็นของที่รีบอร์นพกมาตลอด ซึ่งทุกครั้งรีบอร์นจะใส่กระสุนเต็มแม็กทุกครั้ง คาดว่าคราวนี้รีบอร์นไม่ล้อเล่นแน่ "ทำหน้าที่ล้มเหลวไม่เป็นท่า อุสาห์เชื่อใจกันมาตั้งห้าปี ทั้งๆที่รู้ว่าอันตรายอยู่รอบตัวสึนะตลอดแหละ แต่กลับไม่เคยมองให้ดี ตายซ่ะ!!!"
รีบอร์นตั้งท่าจะลั่นไกรแต่ถูกร่างเล็กใช้ร่างอวบเล็กของตนบังไว้ ทำให้ชายหนุ่มซะงัก
"ทำอะไรน่ะ ถอยออกไปซ่ะบาจิล!!!!"
ร่างเล็กสะดุ้งกับเสียงของชายหนุ่มแต่ก็ยังใช้ตัวบังอยู่ ร่างเล็กตัวสั่นระริกเพราะตนพอจะกลัวรีบอร์นอยู่แต่ก็พยายามกลืนน้ำลายที่เหนียวเพราะผ่านจากการร้องให้ พลางพูดขึ้นพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา
"แต่คุณรีบอร์นอย่าพึ่งสรุปสิครับว่าจะฆ่าโกคุเทระคุงกับฮารุจังน่ะครับ เพราะยังใงพวกเราก็ผูกพันธ์กันมากทีเดียวเชียว อีกอย่างเค้าก็ผิดพลาดครั้งเดียวเองน่ะครับ"
"แต่ถ้าปล่อยไปก็ผิดพลาดไปเรื่อยๆ.....
" "แต่ก็ไม่ถึงกลับต้องยิงเลยนิครับ"
ร่างเล็กพูดพร้อมกับเสียงที่มุ่งมั่น เค้าพยายามกลั้นน้ำตาให้ถึงที่สุดเพื่อไม่ให้สมองของตนต้องคิดจิตรนาการฟุ้งซ่านไปกว่านี้
....เกลียด......เกลียดความอ่อนแอของตัวเองจริง...
....ที่ทำให้ทุกคนต้องปกป้อง....เพราะความโง่เขลาของตนมาตลอด....
รีบอร์นลดระดับปืนต่ำลงทำให้ร่างเล็กเริ่มอุ่นใจขึ้น โกคุเทระแม้กลัวแต่เค้าก็คิดว่าตนสมควรโดนด้วยซ้ำ
....เป็นถึงคนที่แอบรักมาห้าปี......แต่เรากลับ.....
แม้รีบอร์นจะลดปืนลงแล้ว แต่เค้ากลับมีความรู้สึกที่กดดันอยู่
"ฮะฮิ~~~~~"
ฮารุกุมอกของตนเองก่อนที่จะถอนหายใจเฮือกใหญ่ที่มาพร้อมกับคำพูดติดปากของตนเอง
"แม้ฉันจะยอมลดราวาศอกแล้วไม่ใช่ว่าพวกแกจะรอดน่ะ ถ้าสึนะเป็นอะไรไป พวกแกก็จะไม่รอดเช่นกัน แม้บาจิลจะห้ามเช่นไหน ฉันไม่ปล่อยให้พวกแกมีชีวิตอยู่ให้เกะกะหรอก เจ้าพวกไร้ประโยชน์"(ไรเตอร์เสือก:แรงส์ โหดจังเลยน่ะท่านรีบอร์น แต่โกรธเวอร์ไปไหม คิดอะไรกับซือจังอ่ะ//โดดกระสุนเจาะสมองตายอย่างสมศักดิ์ศรี) คำพูดของรีบอร์นยิ่งบาดแทงจิตใจชายหนุ่มยิ่งขึ้น แต่แล้วซันซัสก็พูดขึ้นเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ
"ว่าแต่เจ้าหนูนักบู้นั้น พกโทรศัพท์มาด้วยไหมล่ะ"
คำพูดของซันซัสสะกิดใจโกคุเทระขึ้น
...จะจริงด้วย....คุณหนูรักโทรศัพท์นั้นมากนี้หน่า...
..เพราะมันเป็นของขวัญของใครซักคนที่สำคัญมากอย่างเดียวที่หลงเหลืออยู่......
...คนที่เค้าไม่รู้ว่าเป็นใคร..ไม่เคยเห็นหน้า......และไม่รู้ว่าเค้าคนนั้นเป็นคนสำคัญกับร่างบางยังใง.....
..แต่ร่างบางก็ค่อยถนุดถนอมมาตลอดจนมันเหมื่อนไหม่....บางครั้งเค้าก็รู้สึกอิจษาและพยายามหาโทรศัพท์มาแทนที่.....
..แต่คุณหนูก็ไม่ยอมทิ้งโทรศัพท์นั้นเลย..
...บางทีตอนนี้อาจจะติดตัวอยู่ก็ได้..
รีบอร์นซึ่งรู้สึกนึกเหมื่อนเค้าก็รีบกดเบอร์ร่างบางอย่างรีบเร่งทันที ซึ่งมันก็จุดประกายความหวังเล็กๆให้กับร่างเล็กขึ้น ชายหนุ่มกดเสร็จก็เอาโทรศัพท์แนบหูพลางรอการตอบกลับมาอย่างใจจดใจจ่อ ซักพักปลายสายก็กดรับอย่างไม่น่าเชื่อ(ไรเตอร์เกรียน:แต่ต้องเชื่อ555+^^)
"ฮัลโหล เห้!!!สึนะ"
รีบอร์นเป็นคนเริ่มพูดขึ้นแต่เมื่อปลายสายตอบกลับมาแต่กลับไม่ใช่เสียงของร่างบาง
"ฮัลโหล คนรู้จักของซาวาดะ สึนะโยชิสิน่ะ กำลังรอให้โทรมาอยู่พอดี"
ปลายสายตอบกลับมาอย่างเยือกเย็นทำให้ชายหนุ่มเริ่มร้อนใจขึ้น
"เห้ยยยย!!!!นั้นใครน่ะ สึนะอยู่กับแกงั้นเหรอ แกทำอะไรกับสึนะน่ะ"
"ใช่ สึนะอยู่กับฉัน ปลอดภัยดีทุกประการด้วย และฉันไม่ได้ทำอะไรเจ้าตัวด้วย ฉันอยากจะบอกว่าตอนนี้เราอยู่ที่กระท่อมร้างที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากที่ที่ฉันพอจะเดาออกว่าพวกแกอยู่ไหนน่ะ รีบมารับตัวไปซะสิ"
"?!"
"แค่นี้น่ะ มาให้เร็วด้วยล่ะ"
ปลายสายตัดไปอย่างดื้อๆ ทำให้ชายหนุ่มค่อนข้างมึนงง??อยู่เล็กน้อย
"อะไรกันเนี้ย จับตัวไปและบอกให้ไปรับงั้นรึ หรือว่าเป็นคนที่ช่วยกันแน่"
ชายหนุ่มม้วนจอนขอตนอย่างงง??ๆก่อนที่ร่างเล็กจะเขย่าตัวเค้าอย่างแรง
"คุณรีบอร์น พี่สึนะเป็นใงบ้างครับ"
ร่างเล็กพูดอย่างลุกลี้ลุกลนซึ่งคนอื่นก็อย่างรู้เช่นกัน
"ไม่ใช่สึนะที่รับสายหรอก แต่เป็นคนอื่นที่ดูถ้าทางจะมาดี บอกว่าสึนะอยู่กับเค้าที่กระท่อมซึ่งไม่ใกล้ไกลนั้นน่ะ"
"แน่ใจเหรอว่าจะไม่เป็นกับดักน่ะครับ"
โกคุเทระพูดขึ้นอย่างระแวง "คงไม่ใช่หรอก ว่าแต่ทิศทางไหนกันล่ะ"
"คงจะตามล้อรถกับรอยเลือดที่หยดเป็นทางอยู่นี้สิน่ะ"
ซันซัสพูดขึ้นพลางชี้ไปตามรอยล้อรถและเลือดที่คาดว่าเป็นของชายคนนั้น รีบอร์นรีบหันไปมองอย่างทึ้งๆเล็กน้อย
"จะจริงด้วย..รีบไปกันเถอะ"
ร่างเล็กพูดพลางรีบวิ่งนำคนอื่นไปด้วยความหวังที่ริบรี่และเมื่อวิ่งมาซักพักก็เจอกระท่อมจริงซึ่งทำให้รู้ซึ้งว่าชายคนนั้นไม่ได้หลอก ร่างเล็กรีบเปิดประตูเข้าไปและเมื่อไม่เห็นร่างบางก็รีบไปเปิดอีกห้องนึงซึ่งเป็นห้องนอน และแล้วก็เจอร่างบางที่นอนแนบนิ่งอยู่ "พะพี่...พี่สึน้าาา~~~~~" ร่างเล็กดีใจเป็นอย่างมากก่อนที่จะถลากอดร่างบางจนร่างบางตื่น
"อ่ะ บาจิล"
ร่างบางตกใจเล็กน้อยก่อนที่จะมองคนอื่นที่ถยอยเข้ามา
"คะคุณหนู ยังปลอดภัยสิน่ะครับ"
"ฮะฮิคุณหนู"
ทุกคนต่างดีใจเมื่อเห็นร่างบางปลอดภัยแต่ต้องสะดุดเมื่อเห็นชุดที่ร่างบางใส่
"ชุดนั้นมันอะไรกัน"
รีบอร์นถามขึ้นพลางหน้าแดงระเรื่อเล็กน้อย
"หมายถึงชุดนี้น่ะเหรอ คุณฮิบาริสละให้น่ะครับ"
ร่างบางพูดขึ้นพลางอมยิ้มอย่างเขินๆ ตัวเค้าเองไข้ก็ลดลงแล้ว ก่อนที่จะมองหาชายหนุ่มที่ตนพูดถึง
"ฮิบาริงั้นรึ คนที่รับสายโทรศัพท์สิน่ะ"
"อะเอ้ คุณโทรมาหาผมเหรอ?"
ร่างบางพูดพลางมองรีบอร์น
"ใช่และเค้าคงเป็นคนรับสิน่ะ ตอนนี้หายไปไหนแล้วไม่รู้ แต่ทิ้งโทรศัพท์ไว้ข้างนอกน่ะ"
ชายหนุ่มพูดพลางยื่นโทรศัพท์ให้ร่างบาง ร่างบางรับก่อนที่จะถอนหายใจเล็กน้อยและเดินออกจากกระท่อมตามพวกรีบอร์นไปเพื่อไปบ้านฮันเตอร์มุคุโร่ ร่างบางหันหลังไปมองกระท่อมนั้นอีกครั้ง
...ทำไมต้องหนีไปอย่างดื้อๆด้วยล่ะ...ทำไมกัน...
...บอกผมทีสิคุณฮิบาริ....



**********************************************************************************
ไรเตอร์ เฮลโหลจ้ะ ดีจ้า
ตอนนี้ไม่ต้องอธิบายมากมายคิคิ
อ่านไม่สะดวกก็ขออภัยด้วยน่ะค่ะ เดี้ยวแก้ไขให้ค่ะ
อ่านแล้วเม้นด้วยน่ะค่ะ บาย^^