คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : CHAPTER 6
CHAPTER 6
เข็มนาฬิกาบอกเวลา 4 ทุ่ม ท้องฟ้ามืดสนิท ดวงดาวแข่งกันส่องแสงอยู่ทั่วท้องฟ้า ท้องฟ้ายามค่ำคืนนั้นทำให้ผมเลือกที่จะหาเก้าอี้สักตัวมานั่งชมวิว สายตาจับจ้องไปด้านนอกหน้าต่าง มือเอื้อมไปหยิบไอพอดที่ยังเสียบหูฟังค้างอยู่ขึ้นมา ก่อนจัดการใส่หูฟังทั้งสองข้างก่อนลากเก้าอี้มานั่งเพื่อดูวิวภายนอกต่อ
“ยังไม่ง่วงหรอฮะ?”
“เป็นกายเนื้อตอนนี้พลังไม่ลดหรอ?”
“ลดน้อยมากฮะ นานๆผมจะเป็นเลยนะ”เจลโล่ลากเก้าอี้มานั่งทางด้านซ้ายผม ขายาวยกขึ้นไขว่ห้างก่อนเอนหลังพิงพนักเก้าอี้
“เมื่อไหร่นายจะได้กลับมาเป็นคนนะ”ผมพูดขึ้นลอยๆแต่นั่นไม่ได้ทำให้อีกคนสนใจมากสักเท่าไหร่
“ฟังเพลงอะไรอยู่อ่า ผมฟังด้วยดิ”เจลโล่ดึงหูฟังออกจากหูผมข้างนึงก่อนรีบยัดเข้าหูด้านซ้ายของตัวเอง ด้วยความที่ดึงหูฟังข้างซ้ายไป ทำให้ตอนนี้หน้าของผมก็เจลโล่ใกล้กันเข้ามาเล็กน้อย แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ได้สนใจอะไรมาก
“วิวตอนนี้สวยเนอะว่าไหม”
“อื้ม สวยมากฮะ ดูโรแมนติกมากๆเลย”
“ถ้าได้เดินกับคนพิเศษสักคน คงโรแมนติกมากเลยล่ะ”ประโยคนี้ทำให้เจลโล่หันมามองหน้าผม
“ฮยองยังไม่มีแฟนหรอ?”
“ถ้ามีแล้วเขาก็ต้องอยู่ที่นี่ด้วยสิ”ผมแอบหันไปมองหน้าอีกคนที่แก้มขึ้นสีแดงระเรื่อเล็กน้อย เพราะนอกจากเขาแล้วผมก็ไม่มีใครที่อยู่ที่นี่
“งั้นผมก็กลายเป็นหมาหัวเน่าน่ะสิ”เจลโล่ยู่ปาก ผมยื่นมือไปยีผมอีกคนเล่นด้วยความหมั่นเขี้ยว
“ไม่หรอก..”ผมค่อยๆขยับหน้าไปใกล้ๆอีกคน เจลโล่ที่ไม่รู้อะไรหันขวับมาก็ถึงกับหน้าแดงปรี๊ดขึ้นมาทันที แทนที่จะหลบหนี ปฏิกิริยาของอีกคนต่างกับที่ผมคิดไว้ อีกฝ่ายนั่งนิ่งไม่มีการหลบหลีกใดๆทั้งสิ้น ตาค่อยๆหลับพริ้มลงเรื่อยๆ..
“เมี๊ยวววว~”เจ้าเหมียวสามสีสุดโปรดของเจลโล่กระโดดขึ้นมาบนตักเจ้าของของมันก่อนกระโดดไปที่พื้นแล้ววิ่งไปนอนที่ไหนสักแห่งของห้อง อีกแล้วนะ เจ้าแมวบ้า ขัดกันอีกแล้ว T T
บรรยากาศในห้องเงียบลง ผมกับเจลโล่นั่งมองวิวข้างนอกโดยไม่พูดอะไรอยู่พักหนึ่ง จนผมรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่ไหล่จึงหันไปมองก็พบกับหัวกลมๆของอีกคนซบไหล่นอนหลับอยู่
‘ง่วงก็ไม่ยอมบอก เด็กน้อย’
ผมค่อยๆดันหัวอีกคนออกพร้อมดึงหูฟังทั้งสองข้างของผมกับเจลโล่ออก ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วพยายามประคองเด็กยักษ์ที่หลับไม่รู้เรื่องขึ้นมาแล้วพาไปที่เตียง และวางลงแล้วยกขาทั้งสองข้างขึ้นไปวางบนเตียง
“นายคิดยังไงกับฉัน บอกฉันได้ไหม”ถามออกไปโดยก็รู้ว่าคงไม่ได้คำตอบ ผมดึงผ้าห่มมาคลุมร่างของอีกคนก่อนนั่งมองอยู่ข้างๆเตียง
“ฉันอยากให้นายกลับมาเป็นคนเร็วๆ ฉันจะช่วยนายได้ยังไง บอกฉันได้ไหม”สายตาจับจ้องอีกคนที่นอนอยู่อย่างมีความหมาย
นายเห็นฉันไหม สายตาที่มองนาย ฉันไม่เคยมองใครแบบนี้เลยนะ..
เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ ผมอยากให้อีกคนนอนสบายตัว จึงเดินกลับไปที่เก้าอี้ตัวเดิมก่อนหย่อนตัวลงนั่งแล้วค่อยเอนตัวลงนอนแล้วหลับไปในที่สุด
เช้าแล้วจ้า
RRrr…
เสียงโทรศัพท์เน่าๆดังขึ้น ปลุกให้เด็กยักษ์ที่เกิดอาการรำคาญตามประสาเด็กที่กำลังหลับสบายแต่โดนปลุก มือยาวค่อยๆเอื้อมหยิบขึ้นมารับแบบที่ยังไม่ตื่นดีเท่าไหร่
“คนจะหลับจะนอน ค่อยโทรมานะฮะ แค่นี้แหละ”เจลโล่กรอกเสียงไปก่อนจะกดวางแล้ววางไว้ที่เดิม โดยที่ลืมไปเลยว่านั่นไม่ใช่โทรศัพท์ของตัวเอง
เจลโล่ค่อยๆยันตัวลุกขึ้น มือยกขึ้นขยี้ตาเบาๆก่อนมองไปรอบๆก็เห็นอีกคนกำลังนอนอยู่ที่เก้าอี้ ว่าแต่..แล้วเขามานอนที่เตียงได้ยังไงล่ะ?
“แดฮยอนโว้ยยยยยย”เสียงเรียกดังขึ้นหน้าห้อง ต้องเป็นเพื่อนของดำฮยองแน่เลย
เอาไงดีล่ะ
“ดำฮยอง ตื่นเดี๋ยวนี้นะ มีคนมาหา”เจลโล่เอื้อมมือมาเขย่าตัวผมสุดแรงจนแทบจะตกเก้าอี้
“อือ.. อะไรของนายเนี้ยเจลโล่ ยังเช้าอยู่เลยนะ”
“มีคนมาหาฮะ”พูดเสร็จเจลโล่ก็รีบเลือนหายไปทันที
ผมเดินโซเซไปเปิดประตูก็พบกับหมูแจ เพื่อนสุดที่เลิฟของผมยืนทำหน้าตาเคร่งเครียดใส่ นี่ไม่ได้ขี้มากี่วันแล้วห้ะ ถึงหน้าบูดเป็นตูดหมึกขนาดนี้
“เป็นไรวะ ปวดขี้แล้วขี้ไม่ออก?”
“มึงบอกกูมาเลยนะ เมื่อกี้ใครรับโทรศัพท์ เสียงหวานเชียว”ห้ะ เมื่อกี้หมูแจโทรมาหรอ ผมไม่เห็นได้ยินเลย
“มึงกำลังจะหาว่ากูโกหกใช่มะ กูเพื่อนมึงเลยนะ ใช่สิ ระหว่างที่กูไม่อยู่ แกคงหาคนมาแก้เหงาใช่มะ ทิ้งเพื่อนเลยนะ ฮืออ สุดหล่อแจเสียจายยยย”เออ เอาเข้าไปครับเพื่อนผมบ้าใหญ่และ -_____-
"มึงโทรมาตอนไหน กูไม่เห็นรู้เรื่องเลย กูพูดจริง กูไม่ได้โกหกมึงนะเว้ย"ผมพยายามอธิบายให้ไอ้หมูแจฟัง เผื่อมันจะได้สงบสติอารมณ์ลงบ้าง แต่ตอนนี้มันไม่ได้ฟังผมเลย - -... เอาแต่พล่ามๆๆๆ
"สงสัยเมื่อคืนแกคงมีความสุขกับเมียมึง เมื่อกี้ก็คงเป็นเมียใช่ไหมที่รับสายอ่ะ กูมั่นใจว่าเมื่อกี้ไม่ใช่เสียงมึง ไหนๆ ขอกูดูหน้าเมียมึงหน่อยได้มะ"ยองแจพยายามชะเง้อหน้ามองมาในห้องผม เมียเมอไรของมันเนี้ย หรือว่า.. เมื่อกี้เจลโล่จะรับ เวรละสิ
"มึงเข้ามาก่อนเดี๋ยวกูเล่าให้ฟัง"ผมเดินกลับเข้ามาในห้อง ตามด้วยไอ้หมูแจที่ค่อยๆเดินสำรวจไปทั่วห้อง กูไม่ได้จ้างมึงมาฆ่าแมลง มึงไม่ต้องหาขนาดนั้นก็ได้-_-
"จำตอนนั้นได้ไหม ที่มึงโดนหนังสือร่วงใส่หัว"
"ก็..จำไม่ค่อยได้ว่ะ ไมวะ"แหม่ เพื่อนผมโคตรจะความจำดีเลยครับ
"ในห้องนี้... กูไม่ได้อยู่คนเดียว กูอยู่กับผี"คำตอบของผม อย่างที่คิดไว้เลย ไอ้หมูแจหน้าซีดไปเลยทีเดียว
"แสดงว่าเมื่อกี้ ที่มีคนรับโทรศัพท์... คงเป็น..."ผมพยักหน้า
"แต่... กูจำได้ว่ามึงชอบวางมือถือไว้หัวเตียง เมื่อเช้าที่...มารับโทรศัพท์เขาก็นอนกับมึง... มึงกับเขา..."ไอ้หมูแจเว้นช่วงไว้พร้อมทำหน้าคิดลึก โอ้ยยย ไอ้นี่ชอบคิดอะไรอกุศลจังวะ=_=
"ไม่ใช่โว้ยย ก็แค่... กูแบกเขามานอนที่เตียงเอง กูนอนเก้าอี้โน่น"ผมหันหน้าไปทางเก้าอี้เป็นเชิงบอกว่าผมนอนที่โน่น
"มึงนี่คนดีนะ กูนึกว่ามึงจะ....เขาแล้วซะอีก"
"ไอ้หมูแจ มึงเลิกคิดเลยนะ"ผมเอื้อมมือไปตบหัว ไอ้หมูแจที่ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อที่ผมพูด ผมดูเป็นคนเลวขนาดนั้นเลวเลยหรอ - -
"เมื่อคืนฮยองเป็นคนพาผมมานอนหรอฮะ"อีกแล้วนะ เจลโล่ นายโผล่มาแบบนี้ทีไร
ตกใจทุกที
"ผ..ผ.."นี่แหละครับ เป็นสาเหตุที่ผมไม่อยากบอกมัน บอกแล้วมันก็กลัว เฮ้อ
"ไม่ต้องกลัวผมนะ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก แล้วก็ที่ผมเคยทำหนังสือร่วงใส่หัวคุณ ผมขอโทษฮะ"คำพูดของเจลโล่ทำให้ยองแจถึงกับอึ้ง นายจะอึ้งอะไรนักหนาวะครับ ผมละอยากตบหัวมันจริงๆ =_=
"นี่ไง ผีที่ฉันบอก ชื่อเจลโล่"
"ทำไมคุณถึงมันอยู่ที่นี่ล่ะ ชอบไอ้แด้หรอ"คำถามชวนให้ผีในร่างเด็กยักษ์หน้าแดงเล่น
ทำให้เจลโล่ถึงกับพูดอะไรไม่ออก นายนี่เขินง่ายดีแหะ
"ผมเป็นผีที่ติดมากับตู้หนังสือนั่นฮะ"
“ไอ้แด้ ทำไมมึงซื้อตู้มือสองล่ะวะ เงินไม่มีขนาดนั้นเลยหรือไง”ยองแจหันมาถามผมด้วยสีหน้าอนาถใจ
“ก็มันสวยนี่หว่า อีกอย่างตอนแรกกูรู้ที่ไหนล่ะ”
“เจลโล่ ทำไมตู้ของนายถูกเอามาขายล่ะ”ผมถาม
“เพราะทุกคนคิดว่าผมคงไม่ฟื้นแล้วไงฮะ คงคิดว่ามันเป็นขยะล่ะมั้ง”
“แล้วทำยังไงนายถึงจะฟื้นล่ะ”ยองแจที่เงียบฟังถามแทรกขึ้นมา
“ต้องหาคนมาแก้คำสาปฮะ ซึ่งผมยังไม่รู้เลยว่าคนๆนั้นเป็นใคร แล้วจะหาเจอหรือเปล่าก็ไม่รู้”เจลโล่อธิบายด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ
“คนที่แก้คำสาปให้นาย เป็นใครก็ได้หรือเปล่า”
“ไม่ฮะ ต้องเป็นคนที่ถูกกำหนดมาเท่านั้น แต่เหมือนว่าคนที่สาปผมเคยบอกมาว่าสักวันนึงผมจะถูกชะตาลิขิตให้มาเจอกับคนแก้คำสาป แล้วคนนั้นก็จะเหมือนมีลางว่าต้องมาแก้คำสาปให้ผม”
“แด้ มึงคือคนที่ถูกลิขิตไว้หรือเปล่า”ยองแจถามพลางมองหน้าผมด้วยสีหน้าจริงจัง
“กูไม่รู้ว่ะ เห้ย เดี๋ยวนะ...”คำพูดของยองแจทำให้ผมนึกถึงคำพูดของผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมได้ให้ร่มเขาไป
“ตอนนั้นที่กูออกไปซื้ออาหารให้แมว กูเจอผู้หญิงคนนึงยืนตากฝนอยู่ พอกูเอาร่มให้เขา เขาพูดขึ้นมาว่ายังมีคนที่ต้องการความช่วยเหลือจากกูอยู่...”คำอธิบายจากปากผมทำให้ทั้งเจลโล่และยองแจต่างทำหน้าตกใจน้อยๆ
“มึงแน่เลยไอ้แด้ กูว่าใช่แน่ๆ”
“นายคิดว่าเป็นฉันหรือเปล่า”ผมหันไปถามเจลโล่ที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ถ้าฮยองคิดว่าใช่ ผมก็ไม่ขัดฮะ”
“บอกวิธีแก้คำสาปมาสิว่าต้องทำยังไงบ้าง ฉันจะช่วยด้วยอีกคน”ยองแจเสนอ
“ผมบอกไม่ได้ฮะ ถ้าบอกผมอาจจะหายไปเลยก็ได้..”
อย่าพึ่งหารองเท้ามาปาไรท์นะคะ - -“
ไรท์ขอโทษจริงๆที่ไม่ยอมมาอัพเลยเป็นเดือนๆ
งานไรท์หนักมากกกกกกกกกก ยิ่งช่วงจะจบ ม.4 ไรท์หมือนจะตายเลย
งานมหาเยอะ สอบวันนึงก็หลายวิชา ตอนนี้ก็ปิดเทอมแล้ว เย้
ช่วงปิดเทอมไรท์จะ ‘พยายาม’ หาเวลามาอัพให้บ่อยขึ้นนะคะ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามเรื่องนี้ และเม้นให้ไรท์นะคะ
ปล.ทำไมฟ้อนท์หน้าบทความเปลี่ยนงี้ฟะ!
ความคิดเห็น