[5SOS] Muke - I Heard Goodbye

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

สวัสดีค่าา
วันนี้เอาช็อตฟิคที่แต่งเอาไว้ตั้งแต่ต้นปีที่แล้วมาฝาก555555555
เป็นแฟนฟิคของวง 5 Seconds of Summer เนอะ คู่ Muke (Luke Hemmings+ Michael Clifford)ค่ะ
เป็นฟิคที่ได้แรงบันดาลใจมาจากเพลง I Heard Goodbye ของ Dan+Shay
ซึ่งเพราะมากกก ถ้าไม่ติดข้องอะไรก็อยากให้เปิดเพลงนี้ฟังไปด้วยตอนอ่านจะแหล่มมากเลย
ซึ่งไรเตอร์ก็เพิ่งจะเคยแต่งฟิคของวงนี้เป็นเรื่องแรก
ยังไงก็ขอโทษล่วงหน้านะคะ หากทุกคนที่เข้ามาอ่านคิดว่าตัวละครมันผิดคาแรคเตอร์
หรือหากว่าอ่านแล้วไม่ได้อรรถรสเพราะภาษาไม่ถูกใจยังไงนี่ก็ต้องขอโทษอีกรอบจริงๆค่ะ

เรื่องนี้เราให้ลุคเป็นเมะ และไมเคิลน้อยๆเป็นเคะค่ะ
เรื่องนี้ใสใสเนอะ เรททั่วไปเลย สั้นสั้นด้วย อ่านไวจบไวดีว่าไหม55555555

ก็สำหรับคนที่ไม่สะดวกเม้นท์ในนี้ ใส่แฮชแท็ค #IHeardGoodbye ตอนเวิ่นให้ด้วยแล้วกันนะคะ
สัญญาว่าจะไปตามอ่านทวิตของทุกคนเลยเนอะ
ส่วนถ้าอยากติดต่อ อยากชม อยากด่า(?)อะไรเราก็ตามแอค @katen_im ไปได้เลยค่ะ 
ขอบคุณที่้เข้ามาอ่านนะคะ :D

เนื้อเรื่อง

            ผมลืมตาขึ้นมาบนเตียงนอนในเช้าวันจันทร์ น้ำหนักที่กดทับลงมาบนต้นแขนข้างขวาทำเอาปลายนิ้วทั้งห้าชาจนไร้ความรู้สึก ผมยกมือข้างที่เป็นอิสระขึ้นลูบใบหน้าตัวเองเบาๆก่อนจะขยับพลิกตัวให้ตัวเองนอนตะแคงข้าง ใบหน้าของเจ้าของน้ำหนักที่นอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่ข้างๆกายจึงแนบชิดเข้ากับแผงอกของผมพอดี

            รอยบวมช้ำบริเวณตาทั้งสองข้างของอีกฝ่ายบ่งบอกถึงการร้องไห้อย่างหนักหน่วงที่เพิ่งผ่านมาไม่กี่ชั่วโมงได้เป็นอย่างดีแต่ผมก็เลือกที่จะไม่สนใจมัน ผมขยับใบหน้าลงไปซุกกับผมยุ่งๆสีเหมือนสายไหมของไมเคิลก่อนจะพยายามแทรกริมฝีปากตัวเองผ่านปอยผมบางๆนั้นเข้าไปสัมผัสกับหน้าผากของคนตัวเล็กกว่า

            “เช้าแล้ว ตื่นได้แล้วนะเราน่ะ” ผมกระซิบออกมาเบาๆ หวังเพียงว่าประโยคที่มีเพียงคำไม่กี่คำนี้จะผ่าทะลวงเข้าไปยังในความฝันของคนๆนี้ได้

            แต่เสียงกรนเบาๆที่ออกมาพร้อมๆกับลมหายใจหนักๆก็ยังไม่ได้หายไป ผมพ่นลมหายใจออกมาเบาๆอย่างเหนื่อยใจก่อนจะเขย่าตัวอีกฝ่ายเล็กน้อยเพื่อให้เขารู้สึกตัว เปลือกตาบวมๆนั้นปรือขึ้นมาเล็กน้อยก่อนที่จะตามมาด้วยเสียงงอแงของเจ้าตัว

            “อะไรเล่า ก็ไหนบอกว่าวันนี้มีเรียนเช้าไง” ผมบ่น ก่อนจะค่อยๆดึงแขนออกมาจากศีรษะของอีกฝ่ายแล้วยันตัวลุกขึ้นนั่ง “ลุกได้แล้ว เดี๋ยวก็เข้าสายหรอก”

            “รู้แล้วน่า” เขางึมงำก่อนจะห่อตัวเองด้วยผ้านวมสีขาวแล้วพลิกตัวกลับลงไปนอนตามเดิม

            “อ้าว เฮ้” ผมเลิกคิ้ว พยายามบังคับเสียงตัวเองไม่ให้หงุดหงิด

            เสียงหัวเราะคิกคักที่ดังออกมาจากภายใต้ผ้านวมสีขาวทำเอาผมลืมที่จะหงุดหงิดแล้วหัวเราะตามก่อนจะทิ้งตัวลงไปบนผ้านวมสีขาวที่ห่อตัวของอีกฝ่ายเอาไว้ ก่อนที่ผมพยายามจะแงะตัวเขาออกไปอาบน้ำ

            แสงแดดที่ผ่านเข้ามาผ่านทางหน้าต่างบานเกล็ดเหนือเตียงนอนสาดส่องเข้ามายังเราทั้งสองคนราวกับสปอร์ตไลท์ รอยยิ้มกับเสียงหัวเราะที่โผล่พ้นออกมาภายใต้ผ้านวมทำเอาหัวใจของผมเบิกบานอย่างมีความสุข

            พยายามที่จะสั่งให้ตัวเองเก็บเกี่ยวความสุขจากช่วงเวลานี้เอาไว้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

            ทำได้เพียงแค่หวังในใจว่ามันจะเป็นแบบนี้ได้ตลอดไป

            ไมเคิลออกไปเรียนได้สักพักแล้ว ส่วนผมที่วันนี้ไม่มีเรียนจึงยังคงนอนเปื่อยทั้งชุดนอนอยู่บ้านแบบนี้และมันก็อาจจะเป็นแบบนี้ไปทั้งวัน

            ความเงียบที่ช่วงนี้เข้ามาทักทายผมบ่อยๆเริ่มกลับเข้ามาตามราวีราวกับเจ้าหนี้ประจำวันอีกครั้ง ผมถอดใจที่จะข่มตาลงนอนต่อแม้ว่าในตอนนี้มันเพิ่งจะเจ็ดโมงเช้าก็ตาม ผมใช้มือทั้งสองข้างยันตัวเองขึ้นยืนก่อนจะฝืนความขี้เกียจเดินไปยังห้องครัวเพื่อหาอะไรใส่ท้อง

            ระยะทางสั้นๆไม่ถึงสามเมตรจากเตียงนอนไปถึงห้องครัวปรากฏข้าวของต่างๆที่ไม่ควรจะมาอยู่ตรงนี้กระจัดกระจายออกไปตามทาง นุ่นที่เป็นไส้ของหมอนใบเก่าที่ปริออกจากการถูกขว้างอย่างรุนแรงกลาดเกลื่อนไปตามพื้นห้อง ผมถอนหายใจ เตือนตัวเองว่าอย่าลืมมาเก็บกวาดมันทีหลัง— ก่อนที่ไมเคิลจะกลับมาจากมหาวิทยาลัย

            หรือบางที การไม่เก็บกวาดเลยมันก็อาจจะดีกว่า

            ผมสะบัดหัวไล่ความคิดนั้นออกไป ไม่ว่าใครก็ต้องอยากกลับมาบ้านที่สะอาดๆทั้งนั้น

            เพราะฉะนั้นถ้าบ้านหลังนี้สะอาด ไมเคิลก็ต้องอยากกลับมา

            อย่างน้อยผมก็คิดอย่างนั้น

            ผมเดินมาหยุดอยู่หน้าฝาตู้เย็น เอื้อมมือออกไปเปิดมันออก แสงไฟสีส้มสว่างวาบออกมาตามช่องที่เปิดกว้างออก อาหารที่เตรียมเผื่อไว้ตั้งแต่เที่ยงของเมื่อวานยังคงอยู่ในสภาพเดิม -- ไม่มีพร่องลงไป ไม่มีแม้กระทั่งร่องรอยของการถูกกิน

            ผมหยิบจานที่ซีนพลาสติกใสอย่างดีพวกนั้นออกมาก่อนจะลงมือลอกแผ่นพลาสติกเหล่านั้นออก ลากขาเดินไปเสียบปลั๊กไมโครเวฟที่วางอยู่บนเคาท์เตอร์ซึ่งอยู่ถัดไปจากตู้เย็นแล้วเริ่มลงมืออุ่นอาหาร ในระหว่างที่รอก็ยืนคิดเมนูที่จะทำกินในตอนเย็นของวันนี้ ผมหยิบโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะกินข้าวที่ไม่เคยปิดเครื่องออกมาก่อนจะกดโทรเบอร์โทรล่าสุด

            ผมถือสายไว้พักใหญ่ ก่อนที่เสียงหวานๆที่ผมคุ้นหูจะดังเข้ามาแทนสัญญาณโทรศัพท์

            [ ลุค? ]

            ผมยิ้มกับโทรศัพท์ “จะโทรมาถามว่าวันนี้ตอนเย็นอยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า”

             [ อืม... สเต็กแซลมอนได้ไหม? ] เขาพูดพึมพำ น้ำเสียงลังเล

            ผมเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะพูดออกมาอึกอักเล็กน้อย “กินอย่างอื่นแทนไม่ได้หรอ ทำไม่เป็น”

            [ อยากกินอะ ] น้ำเสียงเอาแต่ใจดังตอบกลับมา ทำเอาผมนึกออกเลยว่าเขากำลังทำหน้าแบบไหนอยู่

            “อย่าเอาแต่ใจสิ” ผมดุ

            [ แต่ถ้าทำไม่ได้เดี๋ยวฉันไปกินข้างนอกก็ได้นะ ]          

            “ไม่เป็นไรๆ” ผมตอบกลับไปแทบจะในทันที “ทำได้อยู่แล้ว สบายมาก”

            [ โอเค ขอบคุณนะ ] เขาตอบกลับเสียงหวานเหมือนเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่ในที่สุดก็ได้ตุ๊กตาที่อยากได้หลังจากอ้อนขอพ่อกับแม่มานาน

            “อือ แค่นี้แหละ ตั้งใจเรียนนะ” ผมพูด หัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะกดวางสาย

            ผมยังคงยิ้มค้างอยู่หน้าจอมือถือพักหนึ่งก่อนที่ไมโครเวฟจะส่งเสียงร้องเตือน ผมสะดุ้ง ก่อนจะวางมือถือในมือกลับลงไปบนโต๊ะกินข้าวตามเดิมแล้วเดินไปเปิดฝาไมโครเวฟออกทั้งๆที่ในหัวตอนนี้คิดถึงแต่เรื่องที่จะทำให้ไมเคิล คลิฟฟอร์ดยิ้มออกมาได้อีกครั้ง

            สิ่งที่จะทำให้ดวงตาสีเขียวคู่นั้นหวนกลับมามองผมเหมือนอย่างที่มันเคยเป็น

            เพล้ง!

            ‘หยุดนะลุค!’ เสียงกรีดร้องดังขึ้นหลังจากเศษกระจกที่กดลงไปบนข้อมือเริ่มบาดลึกเข้าไปช้าๆ

            ‘ทำแบบนี้ทำไม’ เสียงแหบต่ำตอบกลับไป ประโยคคำถามที่ถูกเปล่งออกมาพูดด้วยเสียงที่ฟังดูเจ็บกว่าบาดแผลบริเวณข้อมือเป็นหลายต่อหลายเท่า

            ‘พอได้แล้ว!’

            ‘ไมเคิล นายไม่เข้าใจหรอ’ น้ำเสียงแหบต่ำบาดลึกเข้าไปในจิตใจของอีกฝ่าย ดวงตาสีฟ้าที่มองจ้องกลับไปเต็มไปด้วยบาดแผลมากมายที่มาจากภายใน

            ‘ลุค... ขอร้อง’ น้ำตาที่เอ่อคลออยู่ในตอนแรกเริ่มที่จะไหลลงมาตามพวงแก้มใสช้าๆ

            ‘ถ้าฉันหยุดแล้วนายจะทิ้งฉันไปอีกไหม?’

            ‘ลุค...’ ชายหนุ่มใบหน้าสะสวยสะอื้น เข่าทั้งสองข้างแทบจะทรุดลงไปนั่งกับพื้น

            ‘หยุดร้องไห้แล้วตอบสิไมเคิล’

            เสียงสะอื้นดังกังวานไปทั่วทั้งห้อง ราวกับว่าบนโลกนี้มีเพียงพวกเขาแค่สองคน

            ‘นายจะทิ้งฉันไปไหม’

            หวังเพียงว่าอีกฝ่ายจะรู้ว่ามันไม่ใช่คำถาม

            แต่มันเป็นการขอร้อง

            ‘...ไม่’

            ‘…’

            ‘ฉันจะไม่ทิ้งนาย’

            ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาบนโซฟา โอดครวญเพราะหลังที่ปวดช้ำจากการนั่งหลังขดหลังแข็งหาวิธีทำสเต็กให้ผู้ชายคนหนึ่งที่ผมรักกิน

            แลปท็อปที่เปิดค้างเอาไว้ดับไปแล้ว ผมเอื้อมมือออกไปพับฝามันลง ก่อนจะเหลือบตาขึ้นไปดูนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังฝั่งตรงข้าม

            เที่ยงคืนสี่สิบเจ็ดนาที

            ผมยันตัวลุกขึ้นนั่ง กลิ่นของสเต็กปลาแซลมอนที่วางทิ้งไว้จนเย็นชืดลอยมาเตะจมูก ผมยกมือขึ้นลูบเปลือกตาตัวเองก่อนจะนวดมันเบาๆ

            ไมเคิลไม่ยอมกลับมากินข้าวเย็นอีกแล้ว

            ผมคว้าโทรศัพท์กดมาโทรหาไมเคิลเป็นรอบที่ร้อยหลังจากที่เริ่มโทรครั้งแรกตอนหกโมงแล้วหลับคาโทรศัพท์ไปตอนสามทุ่ม

            เสียงสัญญาณโทรศัพท์ดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ดังด้วยอัตราเร็วที่เท่ากับครั้งไหนๆที่โทร แต่สำหรับในตอนนี้ผมกลับรู้สึกว่าในการดังแต่ล่ะครั้งนั้นมันกลับใช้เวลายาวนานถึงสองนาที

            แล้วมันก็เป็นเหมือนอย่างเคย ไมเคิลไม่ยอมรับโทรศัพท์

            เป็นเหมือนคืนที่แล้ว

            แล้วก็เป็นเหมือนคืนที่แล้วๆมา

            ผมบีบโทรศัพท์ในมือแน่นก่อนจะขว้างมันออกไปยังผนังฝั่งตรงข้ามกับตัวเอง มองมันกระแทกก่อนจะกระจายออกมาเป็นเสี่ยงๆ

            เสียงรถยนต์ที่ดังผ่านเข้ามาทางกระจกบานใหญ่ที่อยู่ติดกับถนนบอกให้ผมเลิกผ้าม่านสีขาวออกแล้วมองออกไปดูไมเคิลกับผู้ชายคนนั้นยืนจูบกัน

            ไม่ต้องดูผมก็บอกได้

            เสียงแง้มเปิดประตูที่เขาคงพยายามทำให้มันเบาที่สุดดังกระแทกเข้ามาในโสตประสาทของผม ผมหันหลังกลับไปเผชิญหน้ากับไมเคิลที่มองผมกลับมาด้วยดวงตาสีเขียวตื่นๆ

            “นึกว่าฉันหลับไปแล้วใช่ไหม” ผมถาม แปลกใจที่เสียงที่เปล่งออกมาราบเรียบกว่าที่ตัวเองคิดเอาไว้

            “...ลุค” เขานิ่ง ดวงตาสีเขียวมองมาที่ผมอย่างรู้สึกผิด

            อย่างที่ช่วงนี้มันเป็นบ่อยๆ

            แววตาสงสารที่ผมไม่เคยต้องการ

            “สเต็กแซลมอนที่นายไปกินกับเขามาอร่อยไหม”

            ดวงตาสีเขียวคู่นั้นหลบไป ไม่ยอมมองมาที่ผมตรงๆ แต่ผมว่าเขาคิดผิดที่มองไปบนโต๊ะกินข้าวพอดี ซึ่งมันก็ยิ่งทำให้เขากัดริมฝีปากตัวเองแรงขึ้นกว่าเดิมเมื่อเห็นว่าผมทำอะไรไว้ให้

            แต่แล้วจะทำไม ยังไงเขาไม่รู้สึกถึงความพยายามของผมอยู่ดี

            ผมเดินไปหยิบพลาสติกห่ออาหารที่เก็บไว้ในตู้ออกมาก่อนจะลงมือห่อจานสเต็กพวกนั้นเก็บไว้ในตู้เย็น แปลกใจเมื่อเห็นว่าม้วนเทปแทบไม่มีพลาสติกเหลืออยู่เลย

             ผมนิ่ง รอให้เขาพูดคำว่าขอโทษออกมา

            “ขอโทษ” เสียงหวานเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดอย่างที่มันเป็นเสมอมา

            “ขอโทษเรื่องอะไร?” ผมถาม ทั้งๆที่ภายในใจนึกคำตอบได้นับไม่ถ้วน

            ขอโทษที่ไม่ได้กลับมากินสเต็กที่ผมทำเอาไว้ให้

            ขอโทษที่ออกไปกินข้าวกับผู้ชายคนอื่น

            ขอโทษที่หลอกว่าเขารักผม

            ขอโทษที่เขาไม่ได้รักผมแล้ว

            แต่เขาเงียบ ผมนิ่ง เราไม่ได้พูดอะไร เราไม่ได้ตะโกนใส่กัน ไม่ได้ปาข้าวของใส่กันอย่างที่เคยทำ

            “ไมเคิล” ผมกลืนน้ำลาย หลับตายอมรับคำตอบที่จะตามมา “นายยังรักฉันอยู่บ้างไหม”       

            เขาสะอึก ราวกับมีก้อนอะไรบางอย่างมาจุกอยู่ที่ลำคอ ดวงตาสีเขียวหันกลับมาจ้องหน้าผมอีกครั้ง เขาไม่ได้ตอบอะไรกลับมา

            แต่น้ำตาของเขาที่เอ่อขึ้นมาตอบคำถามทุกอย่างที่ผมเคยตั้งเอาไว้

            ผมเอื้อมแขนออกไปจนสุด คว้าตัวของเขาเข้ามากอดเอาไว้ให้แน่น พยายามบังคับไม่ให้เสียงสะอื้นของตัวเองหลุดออกมา กดริมฝีปากลงไปบนหน้าผากของเขา พร่ำบอกเขาว่าไม่เป็นไร

            เหมือนกับที่ผมบอกตัวเองทุกครั้งก่อนล้มตัวลงนอน

            “ทุกอย่างจะดีขึ้นใช่ไหม” ผมกระซิบถาม หัวใจบีบตัวแน่นเมื่อรู้สึกได้ว่าเขาส่ายหน้าเบาๆอยู่ภายใต้อ้อมแขนของผม

            เคยคิดว่าถ้าผมพยายามหนักกว่านี้ เขาจะกลับมาหาผมอีกครั้ง

            ถ้าผมพยายามมากกว่านี้ บางทีผมอาจจะเปลี่ยนใจเขาได้

            “ขอโทษ”

            “...”

            “ขอโทษ”

            “ลุค...”

            “ขอโทษ”

            “...ฮึก”

            มันคงได้เวลาที่ผมควรจะปล่อยเขาได้แล้ว

            ผมผละตัวออกช้าๆ มองไปยังคนตรงหน้าตัวเอง คนที่ผมไม่คิดว่าตัวเองจะอยู่ได้โดยไม่มีเขา คนที่ทำให้ผมคิดว่าตัวเองคงไม่สามารถรักใครได้เท่าเขาอีก

            แต่เขาจะอยู่ได้ดีกว่านี้ถ้าไม่มีผม

            เขากำลังร้องไห้ ขอบตาสีแดงช้ำรื้นไปด้วยน้ำตา

            “ห่างกันสักพักดีไหม” ผมกระซิบเสียงแผ่ว

            เขาไม่ได้ตอบอะไรกลับมา

            และผมก็ไม่คิดจะพูดอะไรไปมากกว่านี้อีก

            อาจจะเป็นเพราะผมรู้ว่าความหมายที่แท้จริงของประโยคคำถามนั้นคืออะไร

            ผมยิ้มก่อนจะเอื้อมมือออกไปเพื่อลูบผมของคนตัวเล็กกว่า

            เราทั้งสองคนต่างก็รู้ดีว่าผมไม่มีทางจะได้เห็นหน้าเขาอีก

            ความหมายของสิ่งที่ผมพูด

            คือคำว่าลาก่อน