ตามรักรอยตะวัน

               “ที่...ของสงวน...หรือเปล่าเนี่ย”

                “เขาเรียกป่าสงวน ไอ้หอกหัก” นายไกรโกรธก็โกรธ ขันก็ขัน “ไม่ใช่โว้ย ซื้อขายได้ ครองสิทธิ์ได้”

                “อยากได้ จะเอา จะเอา ให้สนนะปู่” ถ้าไม่ติดที่โตเป็นควายแล้วอย่างที่ปู่เคยว่า สนฉัตรจะลงไปดิ้นออดอ้อนกับพื้นเหมือนตอนเด็กๆ ไม่มีผิด จำได้ว่าทำแบบนั้นทีไรย่าจะรีบเข้ามาโอ๋ตามใจทุกครั้ง

                นายไกรนั่งกอดอกยิ้มกริ่มหลังจากดึงกระดาษในมือเจ้าหลานชายที่ยึดไว้เสียเหนียวหนึบ เก็บกลับใส่กระเป๋าเอกสารปิดฉับ สถานการณ์พลิกให้คนแก่เป็นต่อแล้วตอนนี้

                “งั้นมาตกลงกันเลย”

                “ให้สนไปจีบใครปู่ สนพร้อมแล้ว” ชายหนุ่มเสยผมลวกๆ พับแขนเสื้อเชิ้ตราคาแพงยกไหล่บิดคอไปมา ดัดนิ้วจนดังกร๊อบ ก่อนยืดตัวตรง ตาจับจ้องมองคุณปู่อย่างมุ่งหวังราวกับกำลังเจรจาธุรกิจพันล้าน

                “เอ็งแน่ใจนะ”

     เสียงหัวเราะหึๆ อย่างสมใจดังมาจากนายไกร ด้วยบัดนี้ในอกในใจชายชรานั้นอิ่มเอมเสียยิ่งนัก หลายวันมาแล้วที่ยามจะนั่งจะนอนไม่เคยเป็นสุข เอาแต่นึกถึงใบหน้าเปรอะน้ำตาของหลานสาวคนเดียว สองชั่วอายุคนแล้วที่คนบ้านนี้มีแต่ลูกชาย สาวน้อยเพียงคนเดียว

     ...หลานสาวคนแรกของเขา ถูกคนของมันหลอกไปย่ำยี

     “มันเอาหลานกูไป ไม่ถนอมรักษา กูจะเอาคืน”