คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter 10
CHAPTER 10
** นที่ไม่ไ้อ่านสปอยเริ่มอ่านั้แ่แรไ้เลย่า
แ่นที่อ่านสปอยไปแล้วเราแนะนำอ่านใหม่ั้แ่้นนะะ
เราเ้ามาอีิทนิหน่อย แ่ไม่มีอะไร่าาเิมมา แหะๆ
เอ็นอยรีิ้นะะ <3
I’m
sorry…
sorry
for everything that I just couldn’t do.
เหมือนว่าสถานาร์ในวันนี้ไม่่อยะเป็นใให้ปาร์านยอลเท่าไหร่
อนนี้นัวสูำลัอยู่ในลิฟท์ัวให่ที่ำลัเลื่อนัวไปที่ั้นอัวเอ
ทั้ๆที่ลิฟท์็เลื่อนที่โยใ้วามเร็วเท่าเิม
แ่ทำไมวันนี้เาถึรู้สึว่ามัน้าว่าปินั
านยอลำเรื่อมือสื่อสารในมือแน่น
่อนะเยหน้าึ้นมอัวเลบนัวลิฟท์ที่เพิ่มึ้นเรื่อยๆอย่าใร้อน เายัิ่อแบฮยอนไม่ไ้
เหุ็มาาแบโทรศัพท์มือถือที่หมะทันหัน และที่โร้ายว่านั้น็ือเาลืมเอาสายาร์แบิไป้วย
เป็นเพราะเมื่อเ้าที่เารีบร้อนพาอฮยอนออไป
ในใ็ไ้แ่ภาวนาให้แบฮยอนยันั่รอเาอยู่ที่ห้อ
ภาวนาให้นัวเล็ไม่โรธัน
ภาวนาให้แบฮยอนเ้าใ…
เมื่อสัาลิฟท์ัึ้นเป็นารบอว่าลิฟท์เลื่อนัวมาถึั้นที่้อารแล้ว
ทันทีที่ประูลิฟท์เปิออานยอล็ไม่รอ้ารีบวิ่รไปที่หน้าห้ออัวเอ
ัารรหัสประูห้ออย่ารวเร็ว านยอลเริ่มหัวเสียเพราะวามใร้อนที่ทำให้เาใส่รหัสผิอยู่หลายรั้
เมื่อสัาปลล็อัึ้น มือหนา็ัารเปิประูห้อเ้าไปอย่ารวเร็ว
วามมืมิภายในห้อทำเอานหน้าประูนึสสัย
านยอลเอื้อมมือไปสวิท์ไฟที่อยู่้าประูอนโ
่อนที่วามสว่าะทำให้อะไรๆัเนึ้น ายาวๆ้าวไปามทาเิน
านยอลเินรไปทาห้อห้อนั่เล่น สายามำลัมอหานในวามิ นัวสูเริ่มใไม่ีเมื่อเาไม่พบอะไรเลยนอาวามว่าเปล่า…
ิ้วหนาเริ่มมวเ้าหาัน ่อนะ้าวเร็วๆเินไปที่ห้อนอน
เพราะนึึ้นไ้ว่านัวเล็อาะนอนพัอยู่ในห้อ แ่เหมือนว่าานยอละิผิ
เพราะเมื่อเปิประูห้อนอนเ้าไปานยอล็ไม่พบร่าอแฟนัวเล็
วิ่เ้าไปูที่ห้อน้ำในห้อ็ไม่พบ
สถานาร์ที่เิึ้นทำเอานที่ยืนอยู่แทบะทรุลไปับพื้น
านยอลเินมานั่ลที่เียนุ่ม ่อนะมอไปรอบๆห้อ้วยหัวใที่ว่าเปล่า
ถ้าแบฮยอนหนีเาไปอย่าที่ิไว้ เาอยู่ไม่ไ้แน่ๆ
ารที่ทิ้นรัไว้นเียวแบบนั้น
เาเพิ่รู้ว่ามันเป็นสิ่ที่ไม่วรทำที่สุ ถึแม้ว่าเาะบริสุทธิ์ใแ่ไหน
แ่ารที่ทิ้แบฮยอนไว้นเียวแล้วออไปับนอื่นแบบนั้น ถ้าเป็นัวเา็รู้สึไม่่าับที่เารู้สึอยู่อนนี้
อนนี้เารู้สึผิแล้ว
แบฮยอนรับ
ไ้โปร…
านยอลนั่มอเรื่อมือสื่อสารในมือเียบๆ
่อนที่ะนึึ้นไ้เี่ยวับ้อวามที่โอเฮุนส่มาให้เาเมื่อ่วบ่าย
‘เป็นเหี้ยไรไม่รับโทรศัพท์
มึพลามาที่มึทำแบฮยอน
ร้อไห้
มึลับมามึไม่เอแบฮยอนแน่ ูะเอาไป่อน’
เมื่อิไ้แบบนั้นานยอล็รีบเินอ้อมไปโ๊ะที่หัวเีย
่อนะว้าสายาร์แบแล้วเินออมาที่ห้อนั่เล่น นัวสูนั่ลบนโฟาัวให่
ัารเสียสายาร์แบเ้าับโทรศัพท์มือถือบนมือที่อนนี้ไม่่าาเศษเหล็รูปสี่เหลี่ยมโ่ๆเมื่อไม่มีแบเอร์รี่
านยอลมอเรื่อมือสื่อสารในมืออย่าใร้อน
เมื่อัารเปิเรื่อเรียบร้อย นัวสูไม่รอ้า่อสายหาเพื่อนัวาวทันที
รอสายไม่นานปลายสาย็รับ
(ฮัลโหล
-- )
“ไอ้เฮุนมึเอาแบฮยอนไปไว้ที่ไหน”
(อะไรอมึเนี่ยไอ้านยอล)
นปลายสายที่ไม่รู้เรื่ออะไรอบลับมาอย่าๆ
“ูถามว่ามึเอาแฟนูไปไว้ที่ไหน!”
(มึยัไม่รู้แล้ว็ะรู้ไหมเนี่ย!)
เฮุน็เริ่มะมีน้ำโห
็ทะเลาะับแบฮยอนเอแท้ๆ ยัะมีหน้ามาอารม์เสียใส่เาอี
เอาริๆมันเป็นเรื่อที่เาสมวระทำ้วย้ำ ็เ้าัวไม่ใ่เหรอที่เป็นนบอให้แบฮยอนรอ
บอให้แบฮยอนเื่อใ แล้วมัน็หายหัวไปเลย ิ่อ็ไม่ไ้
และไม่มีำไหนที่ะสามารถเยินยอเพื่อนัวเอไ้นอาำว่า
สมน้ำหน้า
“เฮุนูอร้อหล่ะ
แบฮยอนอยู่ไหน”
านยอลที่เหมือนะอ่อนลเอ่ยร้ออับเพื่อน
เาไม่รู้ว่าเฮุนำลัแล้เาหรือเปล่า แ่ถ้าแล้ริๆ
็เหมือนว่าะเล่นันแรไปเสียหน่อย
เพราะอนนี้ยิ่านยอลิว่าะไม่ไ้เห็นหน้านัวเล็็พลานเ็บไปทั้อ
“มึบอ… บอูให้สบายใว่าแบฮยอนอยู่ับมึ บอูทีว่ามึเป็นนพาแบฮยอนหนีไป”
(…)
“บอทีว่าแบฮยอนไม่ไ้หนีูไปเอ”
น้ำาลูผู้ายเริ่มไหลลบนแ้มสา
อนนี้เาอยาให้เฮุนพูอะไร็ไ้ให้เามั่นใว่านัวเล็ไม่ไ้หนีเาไป้วยัวอแบฮยอนเอ
อย่าน้อยถ้าแบฮยอนอยู่ับเฮุนานยอล็ยัพอมีหวั
แ่ถ้าแบฮยอนัสินใไป้วยัวเอ นัวสู็หมหนทา
เสียสะอื้นเบาๆาปลายสายทำเอาโอเฮุนหน้าเสีย
เา็ไม่อยาอย้ำานยอลว่าเรื่อทั้หมเิึ้นเพราะเ้าัวเอ
อย่าน้อยเารู้ว่าเพื่อนัวเอทำอะไร็้อมีเหุและน
านยอลไม่ใ่นที่นึอยาะทำอะไร็ทำ
เฮุนถึบอให้านยอลมา้อเาหลัา้อแบฮยอนเสร็
เพราะเา็อยารู้เหุผลอเพื่อนัวเอเหมือนัน
(านยอลมึใเย็นๆ่อน
แบฮยอนอาะ--)
แร๊!
เสียเปิประูห้อเรียวามสนใานัวสูที่นัุ่ยโทรศัพท์น้ำาอาบหน้าอยู่ลาห้อ
เมื่อานยอลเห็นร่าอนที่เินเ้ามา็เหมือนะพาลน้ำาไหลหนัว่าเิม
เหมือนนาบอไ้เห็นแสสว่า
เหมือน้นไม้ที่แห้เหี่ยวไ้รับวามุ่มื่นาหยน้ำใส
เหมือนปลาาน้ำที่ถูใรสันับโยนลบ่อเพื่อ่อีวิ…
อนนี้แบฮยอนลับมาหาปาร์านยอลแล้ว
นัวเล็เินเ้ามาให้ห้อ็นึแปลใที่ไฟในห้อเปิอยู่
เาำไ้ว่า่อนที่ะเินลไปื้ออ็ปิไว้แล้วนี่นา ่อนที่ะสสัยอะไรไปมาว่านี้
ลูปัสีใส็สบเ้าับร่าสูอแฟนัวนั่ถือโทรศัพท์มอเาาโฟาที่ห้อนั่เล่น
แบฮยอนเมื่อเห็นไ้ร่าสูอานยอล
น้ำาที่เพิ่หยุไหลไปไม่ี่ั่วโม็เหมือนะไหลออมาอีแล้ว
อา ทำไมี้แยันะบยอนแบฮยอน
้วยวามที่ไม่อยาเป็นนี้แย่อหน้านรั
แบฮยอนึเินเ้าห้อ้วยรอยยิ้มทีู่อย่าไร็รู้ว่าฝืนทำ เอ่ยทัทายนที่ยืนอยู่ลาห้อเสียใสระหว่าเินผ่านานยอลที่ยืนอยู่ลาห้อนั่เล่นเพื่อไปเ็บอสที่เพิ่ื้อมาาุปเปอร์มาร์เ็เ้าไปไว้ในห้อรัว
“านยอลลับมาแล้วเหรอรับ
หิวไหมนี่เราื้ออสมาเ็มเลย นี่เราว่าะทำอาหารรอานยอลลับมาิมให้
แ่เราไม่ิว่าานยอละลับ--”
แรระับอา้านหลั
ไม่้อนึเาให้เสียเวลาว่าใรเป็นเ้าออที่แสนอบอุ่นนี้
านยอลระับอให้แน่นึ้นอย่าลัวว่าร่าเล็รหน้าะหายไป ่อนะวาาลบนไหล่เล็อนรหน้า
“อโทษ”
สิ้นเสียทุ้มอานยอล
นัวเล็ที่อยู่ในอ้อมออน้านหลั็ปล่อยโฮออมาอย่าไม่อายใร
านยอลูบที่มับเล็อแบฮยอนพร้อมับระับอให้แน่นึ้นไปอี
“าน…
านอโทษนะรับ”
ไหล่เล็สั่นเทาาแรสะอื้น
น้ำาอแบฮยอนที่หยลบนท่อนแนให่อนที่โอบอเล็ไว้ ทำเอาานยอลแทบะาใ
เรื่อนี้เายอมรับเลยว่าเป็นนผิเ็มๆ
น้ำาอแบฮยอนถือเป็นบทลโทษที่แสนสาหัสอเา
“ฮึ
านยอลรู้ไหมว่าอนที่านยอลเินออาห้อไปพร้อมับุอฮยอน ใเรา ฮึ
ใเราเหมือนะาเลย”
“…”
“วินาทีนั้นเราอยาะเป็นนี่เ่า
ฮึ อยาะวิ่ไปบอานยอลให้อยู่ับเรา อยาะเป็นนไม่มีเหุผล
อยาะห้ามานยอลไม่ให้ไปับเานนั้น ฮึ”
“…”
“อนนั้นเราลัวที่สุเลยานยอลรู้ไหม
เราลัว ฮึ ลัวว่าานยอละไม่ลับมาหาเราอี ฮือ”
“ู่ว
านอยู่นี่แล้วไรับ”
น้านหลัเอ่ยปลอบเสียเบา้าๆหูอแบฮยอน
“หยุร้อนะนี
านใะาแล้วนะรับ”
ริอย่าที่โอเฮุนบอ เาพลามา พลาอย่าไม่น่าให้อภัยที่ทำให้นรหน้าร้อไห้
เพราะมันทำให้เาเหมือนะาใาม
เหมือนะหายใไม่ออ…
านยอลูบ้ำๆลบนปราแ้มใสที่อนนี้เ็มไป้วยราบน้ำา
่อนะพลินัวเล็ให้มาเผิหน้าัน
แบฮยอนยั้มหน้าร้อไห้สะอึสะอื้นโยที่ยัไม่ยอมเยหน้าึ้นมาสบาับเา
านยอลเลยัสินใยมือึ้นเยานรหน้าให้เยึ้นมามอหน้าัน
เมื่อนัวโไ้สบาับวาลมที่ลอไป้วยน้ำสีใส
ใบหน้าหวานอนนี้ที่เริ่มึ้นสีาารร้อไห้ ไหนะใ้าบวมๆที่บ่บอว่า่อนหน้านี้อนที่เาไม่อยู่นัวเล็้อผ่านารร้อไห้อย่าหนัมาแน่ๆ
านยอลยมือึ้นทาบับใบหน้าเล็
ใ้นิ้วโป้เลี่ยาบน้ำาบนแ้มใส ่อนะ้มหน้าทาบริมฝีปาร้อนลบนเปลือาสีอ่อน
แบฮยอนหลับาลทั้ๆที่น้ำา็ยัไหลออมาไม่าสาย
สิ่ที่บยอนแบฮยอนลัวที่สุ็เป็นารที่นรหน้าหายไป
ลัว…ลัวว่าะไม่ไ้รับวามอบอุ่นาผู้ายรหน้านี้อี่อไป
ิไ้แบบนั้นแบฮยอน็โผเ้าอเอวอนรหน้า
ุใบหน้าหวานลบนอแร่ออีน แรอระับานัวสูยิ่ทำให้แบฮยอน้อร้อไห้ออมาอีรั้
ไม่ไ้เสียใ
แ่ีใที่านยอลยัอยู่ับเารนี้
ท่อนแนแร่ยัโอบระับเอวเล็อแบฮยอนไว้
ริมฝีปาร้อนลบนมับเล็ พรมูบไปทั่วลุ่มผมนุ่มออีนอย่าปลอบประโลม
แรสะอื้นอนัวเล็เริ่มเบาล
่อนที่นในอ้อมอะผละออมามอหน้าันทั้ๆที่มือให่ยัวาไว้บนเอวอแบฮยอน ใบหน้าหวานเ็มไป้วยราบน้ำา
านยอลยมือ้านึึ้นอบุมใบหน้าอนรหน้า่อนะเ็น้ำาให้อย่าเบามือ
นวาใสเยึ้นมาสบาัน
แบฮยอนูะลึเมื่อเห็นใบหน้ามที่มีราบน้ำาเปรอะเปื้อนอยู่
ไหนะวาลมโที่เาอบมอบันี้มันเริ่มแาารร้อให้
มือเรียวยึ้นับใบหน้าอร่าสู
่อนะ่อยๆใ้นิ้วเ็ราบน้ำาเหมือนที่านยอลทำให้เา
“ะ
านยอลร้อไห้เหรอ”
นรหน้ายิ้มบาๆ
ทำเอานที่เห็นเริ่มเบะปาะร้อไห้ออมาอีรอบ
“ู่วว
ไม่ร้อแล้วนะรับ านไม่เป็นไรแล้วนะ”
“านยอลร้อเพราะเราเหรอ”
“ร้อั้แ่่อนที่แบะเ้าห้อมาอี
ไม่สัเันเลยเหรอ หื้ม?”
านยอลพูบ็ใ้นิ้วให่หยิมูรั้นเบาๆอย่ามันเี้ยว
“ที่านร้อ็เพราะลัวแบะโรธแล้ว็หนีานไปนั่นแหละ”
“เราไม่โรธานยอลเลยนะ ไม่โรธเลย”
นัวสูเมื่อไ้ยินนที่อยู่ในวแนพูแบบนั้น็็ไ้แ่หัวเราะในลำออย่าเอ็นู
่อนะมูโ่บนแ้มใสอย่ารัใร่
“เราไม่ไ้โรธานยอลเลยนะเราเ้าใ เรารู้ว่าานยอลทำอะไร็้อมีเหุผล
แ่ที่เราร้อไห้็เพราะเราิมาไปเอ แล้ว็อีอย่า…”
“…”
“เราลัวานยอละไม่ลับมาหาเรา อื้อ!”
แบฮยอนยัพูไม่ทันบ็โนนัวสูรหน้าิมวามหอมหวานาริมฝีปาบาไปเสีย่อน
แบฮยอนำแนเสื้อออีนแน่นในัหวะที่านยอลยับริมฝีปา
เนื่อาานยอลเ้ามาูบเาโยไม่ทันั้ัว แบฮยอนึยัไม่ไ้ปิเปลือาล
ทำให้เา เห็นสันมูและแพนาอนรหน้าอย่าัเน
บทูบำเนินไปอย่าอ่อนหวาน ไร้ารลุล้ำใๆ
แบฮยอนเริ่มปิเปลือาลรับสัมผัสที่แสนอบอุ่นอร่าสูรหน้า ริมฝีปาเล็เริ่มยับามารันำอานยอล
วามหวานเริ่มไล่ระับึ้นเรื่อยๆ มอมเมาแบฮยอนนแ้าเริ่มอ่อนแร
เา้อลไปอับพื้นแน่ๆถ้าไม่ิว่ามีท่อนแนให่ออีนโอบเอวเอาไว้
านยอลูบเบาๆเป็นรั้สุท้าย่อนะผละออมามอหน้านัวเล็
ทั้ๆที่หน้าผาและปลายมูยัสัมผัสัน แบฮยอนลืมาึ้นมาอย่าเื่อา
่อนที่ะสบเ้าับวาลมโที่เาอบ
เพราะมันูเปล่ประายและเ็มไป้วยวามอบอุ่น
“านอยู่รนี้แล้วไม่้อลัวนะรับ”
“…”
“อโทษที่ทำให้แบฮยอนร้อไห้”
“…”
“แ่อยาให้รู้ไว้ว่าปัุบันอานือแบฮยอน
แ่่อๆไป็ยันเป็นแบฮยอนนนี้…”
“…”
“รันะรับลูพี…ลูพีอาน”
แบฮยอนยิ้มออมาบาๆเมื่อไ้ยินประโยสุท้ายาร่าสู
นัวเล็ปิเปลือาและส่ายใบหน้าเล็เบาๆนปลายมูสัมผัสันไปมา ่อนะลืมาึ้นมาสบาานยอลอีรั้แล้วเอ่ยอบลับเสียใส
“านยอลอย่าทิ้เรานะ ถ้ามีรั้่อไปนี่เราหนีไปริๆ้วย”
“…”
“รัเหมือนันรับ เ้าลูพีอแบ”
เมื่อนัวเล็เอื้อนเอ่ยบ
ริมฝีปาร้อนอานยอล็ประบเ้าหาวามหอมหวานอนรหน้าอีรอบ ไม่เยเบื่อ
เาไม่เยเบื่อสัมผัสแสนอ่อนหวานนี้าานยอลเลยสัรั้
มันเหมือนเป็นารแสวามรัที่น่ารัมาสำหรับเา
เหมือนแบฮยอนะอบมันมาเสีย้วย
ริมฝีปาหนาูบลไปเป็นรั้สุท้ายแล้วผละออมา
่อนที่ะไ้เสียหวานเอ่ยึ้น ทำเอาานยอล้อยิ้มออมาอย่าเอ็นู
“านยอล”
็แบฮยอนน่ารันานี้
“ะ ูบอีนะ อื้อ!”
านะัใไ้ยัไล่ะรับ
“านยอลหยิบนมถุนั้นให้เราหน่อย”
“ินที่อยู่ในมือให้หม่อนสิรับ”
“เราอยาินอันนั้น้วยนี่นา”
านยอลส่ายหน้าเบาๆ ่อนะเอื้อมมือไปหยิบถุนมที่นัวเล็เอ่ยอยื่นไปให้
เมื่อเห็นแบฮยอนยิ้มีใ็อไม่ไ้ที่ะหยิแ้มยุ้ยออีนอย่ามันเี้ยว
่อนะละมือาแ้มลมมาเ็ราบนมที่เปื้อนริมฝีปาเล็อย่าเบามือ
อนนี้เป็นเวลาเือบะเที่ยืนแล้ว
ึ่อีไม่นาน็ะเริ่มเ้าวันริส์มาส ทั้เาและแบฮยอนเลยย้ายสถานที่เ้าาวน์มาที่ระเบียอนโ
แม้เาะเอ่ยทันัวเล็ว่า้านออาาศเย็นมา านยอลไม่อยาให้แบฮยอนออมานั่าลม้านอเพราะลัวอีนะไม่สบาย
แ่นัวเล็็ยืนยันว่าออมานั่เ้าาวน์ที่นี่ให้ไ้
็นั่นแหละัใไ้ที่ไหน
อีอย่าเา็ยัมีีิัวอยู่้วยเลยไม่อยาัใแบฮยอน
็ไ้แ่บอให้ใส่เสื้อผ้าหนาๆ่อนะออมานั่้านอระเบียนี่
ส่วนนัวเล็ที่อนนี้อยู่ภายใ้สเว็เอร์สีรีมพร้อมับผ้าพันอามำสั่อานยอล
แถมยัมีผ้าห่มผื่นหน้าลุมทับอีทีำลันั่ินนมที่ื้อมาุนอย่าเอร็อร่อย
ส่วนานยอล็นั่ื่มโล่ามอนัวเล็ไปพลาๆ
“านยอลินไหม”
แบฮยอนยื่นถุนมไปรหน้าแฟนัวโที่นั่พิประูระอยู่
่อนที่านยอลส่ายหน้าปิเสธแบฮยอนลับไปเบาๆ
“แบินเถอะรับ
มาแบ่านเี๋ยวผอมไม่รู้้วยนะ”
“านยอล!”
นัวเล็เหวใส่นที่นั่หัวเราะอยู่้าๆ
่อนะหยิบนมใส่ปาำโ แล้วเี้ยวแรๆ้วยวามัใ
ว่าเาอ้วนเหรอ
อย่ามาอ็แล้วัน หึ้ย!
“โอ๋ๆ
โรธานเหรอรับ”
“็านยอลว่าเราอะ”
แบฮยอนมุ้ยหน้าใส่อีนที่อนนี้เอื้อมมือให่มาวาทับบนมืออเาแล้ว
แบฮยอนที่รับรู้ไ้ถึวามเย็นบนฝ่ามือออีน็หันไปมอหน้าานยอลที่ำลันั่ยิ้มให้เาอยู่
“านยอลหนาวทำไมไม่บอ”
นัวเล็มออีนที่อนนี้อยู่ภายใ้เสื้อไหมพรมแนยาวับาเยีนส์ายาวเท่านั่น
่อนะับมืออานยอลในุเ้ามาในผ้าห่มอัวเอ
านยอลยิ้มบาๆ
่อนะเอื้อมมือไปอบุมมือเล็ที่อยู่ภายใ้ผ้าห่มผื่นหนาเ่นัน
“เ้าหมีหายหนาวหรือยั”
านยอลยิ้ม่อนส่ายหน้าอบลับไป
แบฮยอนวานมในมือลและเยิบัวเ้าไปนั่ใล้ๆานยอล
ลี่ผ้าห่มออแล้วห่มลบนทั้ัวเาและานยอล ่อนะอบุมมือหนาภายใ้ผ้าห่มไว้แน่น
“อุ่นแล้วเนอะ”
“ยัเลย”
เมื่อานยอลอบมาแบบนั้นิ้วบาๆอแบฮยอน็ยิ่เริ่มมวึ้นนแทบะพันัน
ร่าเล็เยิบัวเ้าหาานยอลนแทบะเยไปบนัหนา แ่เหมือนว่านัวสูะยัไม่หายหนาวสัที
เพราะวามเย็นบนมือยัไม่ลลเลย
“ฮือ
านยอลหายยั”
“ยัรับ”
“ทำไี
เหวอ!~”
แบฮยอนที่ำลัหาทาที่ะทำให้แฟนัวโหายหนาว็้อใับารระทำออีน
านยอลใ้ท่อนแนแร่โอบเอวแบฮยอนไว้ ่อนะยัวแบฮยอนให้มานั่ลบนหว่าาภายใ้าเยีนส์สีเ้มอัวเอ
ท่อนแนโอบอเอวเล็ให้เยิบเ้ามาหานแผ่นหลัเล็สัมผัสลบนออานยอล
มือให่ัผ้าห่มผื่นหนาให้ลุมลบนร่าอเาทั้สอน
แล้วเสียทุ้มอน้าๆหลั็ัึ้น้าใบหูเล็
“อุ่นแล้วรับ”
มือเล็ีลบนมืออานยอลที่โอบเอวเาอยู่เพื่อเป็นารลโทษที่อบทำอะไรผลีผลาม
แ่ถึอย่านั้น็เถอะ แบฮยอน็เอนหัววาลบนไหล่หนาออีนอยู่ี
“เราอบ่วเวลาแบบนี้ัเลย”
“…”
“อบเวลาเราอยู่้วยันสอน
อบเวลาานยอลอเราแบบนี้”
นที่นั่้อนหลัยิ้มออมาบาๆ
่อนะริมฝีปาลบนมับอนในอ้อมอ
“าน็อบ
อบทุเวลาที่มีแบอยู่้วย”
“เ้าหมีปาหวานอีแล้ว”
“หวานสิ
ไม่ั้นแบะอานูบเหรอ-- โอ้ย!”
นิ้วเรียวหยิลบนหลัมือานยอลที่วาอยู่บนหน้าท้ออเาเป็นารลโทษที่อบพูอะไรน่าอายออมา
านยอลเ้านี้แล้
ทั้สอนปล่อยให้เวลาผ่านไปโยไม่มีใรพูอะไรออมา
ลมเย็นพัผ่านมาระทบใบหน้าหวาน มูเล็เริ่มึ้นสีแเพราะอุหภูมิที่ิลบ
านยอลระับร่านรหน้าเ้ามาแนบิับแผ่นอว้าอเา
่อนะเป็นนเอ่ยถามำถามเพื่อทำลายวามเียบ
“เฮุนเล่าเรื่ออฮยอนให้แบฟัหมแล้วใ่ไหมรับ”
นัวเล็ส่ายหัวนผมนุ่มสะบัไปมาบนอหน้า
่อนที่แบฮยอนะอบลับมาทั้ๆที่สายายั้อมอออไปที่นอระเบีย
“ไม่รับ
เราอยาฟัาานยอล”
“…”
“เฮุนบอแ่ว่าุอฮยอนเป็นแฟนเ่าอานยอล”
านยอลวามือให่ลบนมืออแบฮยอน่อนะลูบมันเบาๆ
“ใ่รับเป็นแฟนเ่า”
“…”
“็แ่อีที่เ็บที่สุอานน่ะรับ”
แบฮยอนไม่พูอะไร เพื่อที่ะให้านยอลเล่า่อ
“านเยิะริั้วย เพราะอนนั้นอฮยอนเาเป็นผู้หิที่น่ารัมา
ใรๆ่า็อบเธอ”
“…”
“นวันนั้น วันเิอเธอ านั้ใะื้อสร้อยให้เป็นอวัวันเิ
ที่านไปทำานที่ร้านพี่เยอ็เพื่อะเ็บเินื้อสร้อยให้เธอ”
“…”
“แ่อฮยอนลับบอเลิานวันนั้น เธอบอว่าานีเินไป
เธอบอว่าเธอมีผู้ายนอื่น นั่น็ือพี่รหัสาน”
“านยอลพอแล้วรับ”
แบฮยอนที่นั่ฟัอยู่นาน็เอ่ยห้ามานยอล เพราะยิ่เหมือนเาให้านยอลเล่า่อไปมัน็เป็นารไปสะิแผลอร่าสู
แบฮยอนเยหน้าึ้นไปมอใบหน้ามที่อนนี้สายาอานยอลยั้อมอไปที่เบื้อหน้า
่อนที่ร่าเล็ในอ้อมออุ่นๆนี้ะัสินใูบลบนแ้มสาออีน
านยอลหันมามอแบฮยอนที่มอหน้าเาอยู่่อนแล้ว
“ไม่้อเล่าแล้วรับ แบเ้าใหมทุอย่าแล้วนะ”
“…”
“อนนั้น…เ็บมาใ่ไหมรับ”
“รับ เ็บมาลอ”
“…”
“แ่แผลมัน็ย่อมมีวันหายใ่ไหมรับ”
านยอลูบลบนหน้าผาเล็ ่อนะิหอมแ้มลมอแบฮยอนอีรั้
“พอีานไ้ยาีน่ะ ไปเอยาัวนี้ที่ร้านาแฟพีุ่นมยอนพอีเลย”
“…”
“ยาัวนั้นน่ารัมาเลย ัวเล็ๆ หน้าใสๆ ปาแๆ
น่ารันอยาะลัลับบ้านเลยแหละรับ”
ใบหน้าหวานอนในอ้อมอึ้นริ้วสีแอย่าน่ารั ่อนะหันไปมอวิวรหน้าเหมือนเิม
เพราะทนมอหน้านเ้าเล่ห์อย่าปาร์านยอลไม่ไหว
านยอลลอบยิ้มออมา
ระับวแนที่อเอวอแบฮยอน ่อนะพู่อ
“แบรู้ไหมยานั่นเป็นลิ่นพีแหละ มันหอม หอมนไม่อยาหยุยาเลย”
ว่าบ็มูลบนลุ่มผมนุ่มสีมพูอ่อนอนรหน้า
สูวามหอมเ้าปออย่าื่นใ
“ุสมบัิอยานี่ีที่สุเลยนะรับ แ่เอาน็ใเ้นแรแทบะเป็นบ้า
แถมยัทำให้านยิ้มไ้ทุวัน พไปไหน็อุ่นใลอเลย”
“ยาแบบนั้นมันมีที่ไหนันเล่า”
นัวเล็พูึ้นเบาๆ ่อนะัริมฝีปาเล็อย่าเินอาย
านยอลเมื่อเห็นปิิริยาอนในอ้อมอ็นึมันเี้ยว ้มลไปฟัแ้มนุ่มนิ่มอแบฮยอนอย่าเอาแ่ใ
“มีสิรับ ยาที่ื่อว่าแบฮยอนไ”
“นี่านยอละให้เราเป็นทุอย่าเลยเหรอ เี๋ยวระ่ายโนี่ เี๋ยวลูหมา
ลูพี้วย นี่็ให้เราเป็นยาอีแล้ว”
“เป็นแฟนาน้วยนะ อย่าลืมสิ”
“นะ นั่น็รู้อยู่แล้ว”
แบฮยอนพูอ้อมแอ้มอบลับอีนอย่าเินอาย
่อนะพลิัวหันเ้าหานที่นั่้อนหลัันอยู่โนที่ไม่เยึ้นไปมอหน้าัน
ุใบหน้าหวานลบนแผออานยอลแล้วัารฝัเี้ยวเล็ๆลบนหน้าออนัวสูนอีน้อร้อออมาอย่าเสียไม่ไ้
“โอ้ย แบัานอีแล้วนะรับ”
“นี่ือารลโทษเ้านี้แล้”
เหมือนะเป็นารหนีวามผิ แบฮยอนบหัวทุยๆลบนแผ่นอว้า
่อนะวาแนเรียวลบนเอวหนาอานยอล ยับัวเ้าหาอีนอย่าหาวามอบอุ่น
แล้วเหมือนว่าอว้าๆอานยอลนี่ะมอบวามอบอุ่นไ้เป็นอย่าี
อุ่น…อุ่นเหมือนเาผิเลย…
“ไม่้อมาอ้อนันเลย มาให้านัืนะีๆ”
“อื้อไม่เอารับ แบำลัอุ่นเลย”
พูเสร็็ระับออีนแน่น แถมยัหลับาพริ้มบนออย่าสบายใ านยอลที่ลอบมอใบหน้าหวาน็ไ้แ่ยิ้มว้าๆ
่อนะยมือึ้นเลี่ยผมหน้าม้าสีมพูออีนอย่าเบามือ
ส่วนมืออี้า็ประอเอวเล็อนในอ้อมอไว้
แ่นี้็ไม่้อารอะไรอีแล้ว
แ่มีนัวเล็อยู่้าๆัน เา็ไม่้อารอะไรอีแล้ว
“อบุนะรับ”
เสียหวานัึ้นทำลายวามเียบ านยอลหยุมือที่ำลัเลี่ยผมหน้าม้าอแบฮยอน
่อนะหันไปมอใบหน้าหวานที่ยัหลับาพริ้มอยู่บนหน้าออเา
“อบุอะไรรับ หื้ม?”
“อบุทุอย่าเลย”
“…”
“ที่ผ่านมาอบุนะรับ”
านยอลไม่รู้ว่านี่เป็นรอยยิ้มที่เท่าไหร่อวัน
ไม่รู้ว่าั้แ่ที่เาเอแบฮยอนเามอบรอยยิ้มให้นรหน้าไปี่รั้
นัวเล็เหมือนเป็นสิ่ทำให้เามีวามสุทุรั้ที่มอ
ปลื้มใทุรั้ที่ไ้รับารปิบัิที่แสนหน้ารัานรหน้า ยิ้มามทุรั้เมื่อไ้เห็นริมฝีปาเล็นั่นเผยยิ้มว้า
หลมาึ้นทุรั้เมื่อเสียหวานเอื้อนเอ่ย
และรัมาึ้นทุรั้ับทุสิ่ที่เป็นบยอนแบฮยอนนนี้
านยอลูบลบนหน้าผาเนียนออีน
ูบ้าไว้เนิ่นนาน่อนะผละออมาวาาลบนศีรษะเล็ทีุ่อยู่บนหน้าออเา
“าน็อบุ อบุที่อยู่้วยันรนี้ อบุที่แบเลือานนะรับ”
“…”
“แล้ว็อโทษสำหรับเรื่อวันนี้้วยที่ทำให้ร้อไห้”
“ฮื่อ ไม่เอาไม่้ออโทษแล้วรับ”
แบฮยอนส่ายหน้าเบาๆทั้ๆที่ใบหน้าหวานยัุอยู่บนวามอบอุ่นอานยอล
่อนะผละออมาเยหน้ามอนที่อบิมา ริมฝีปาเล็บึนึ้นอย่าอนๆ
“ถ้าานยอลอโทษอี ราวนี้เราะโรธเ้าหมีริๆ้วย”
านยอลหลุหัวเราะออมาเบาๆ ่อนะยมือึ้นบีบปาเล็อนรหน้า
ออแรึนแบฮยอน้อร้อฮื่อออมา
“ฮื่อ านยอลอย่าแล้เรา”
แบฮยอนึมือานยอลออาริมฝีปาัวเอ ทำไมี้แล้ันะ
“ะโรธานลเหรอรับนี”
“โรธลสิ นี่ใร นี่แบฮยอนนะ”
นัวเล็อบลับอย่ามั่นใ
นานยอลอไม่ไ้ที่ะริมฝีปาลบนอวัยวะเียวันออีนอย่ามันเี้ยว
่อนะผละออมาเร็วๆ
“ไม่สสารันเหรอ”
“ี้แล้แบบนี้เราไม่สสารหรอ”
พูบไหล่ว้าอานยอล็โนเ้าลูหมาับนมเี้ยว านยอลส่ายหัวให้ับวามนอเ็ในอ้อมอ
“ทำไมอบัานั หื้ม?”
“านยอลลิ่นเหมือน็อโแล”
เอ่ยอบนัวสูเสร็็ับลไปบนไหล่อานยอลอีรั้
นโนรัแเหมือนะนึอะไรีๆออ เลย้มไประิบ้าใบหูเล็พร้อมับสายารุ้มริ่ม
“็เลยอยาินานเหรอรับ”
“!!”
เมื่อไ้ยินน้ำเสียทุ้มเ้าเล่ห์ที่ัอยู่้าหู ใบหน้าหวาน็เริ่มึ้นริ้วสีแอย่าเห็นไ้ั
นลามมาถึใบหูเล็ แบฮยอนยมือึ้นหยิพุอานยอลนอีนร้อโอ้ยออมาเสียั
“โอ้ย! านเ็บนะรับ”
“ใรใ้ให้พูแบบนั้นออมาันเล่า!”
“็เห็นแบอบั แล้วบอว่าานินเหมือน็อโแล็นึว่าแบอยาิน--”
“านยอล!”
ให้ายสิ
พูแบบอะไรแบบนั้นออมา้วยท่าทาไม่รู้ร้อนรู้หนาวแบบนี้ไ้ยัไัน
านยอลนั่ยิ้มำๆ ่าาแบฮยอนที่อนนี้ที่ใบหน้าหวาน้ำอ
บนแ้มเล็ถูแ่แ้มใบ้วยสีแที่เิาวามเินอาย
หน้าร้อนเหมือนะระเบิเลย
“โอ๋ๆ ไม่แล้แล้วรับ ูสิเินนแไปทั้ัวแล้ว ฮะๆ”
“ไม่้อเลย! านยอลทำไมอบแล้เราันะ”
นัวสูะหวัแนแร่ึ้นอรอบเอวอแบฮยอน่อนะึอีนเ้ามาในอ้อมอพร้อมโยไปมาราวับะ้ออนนัวเล็ที่ยันั่หน้าแอยู่ในอ้อมแนอเา
“็พอแบฮยอนเินแล้วน่ารัไานเลยอยาแล้”
“เ้าหมีโริ”
ไม่รู้ว่าแบฮยอนใอ่อน่ายหรืออย่าไร อนอีนไ้ไม่นาน็ุัวเ้าหาวามอบอุ่นาุหมีัวโอัวเอ
่อนะวามือลบนท่อนแนอนที่อเาไว้แล้วเยหน้าึ้นมออีน
านยอล็มอเาลับมาเ่นัน
“านยอลรับ”
“…”
“เป็นแบบนี้ไปนานๆนะ”
านยอลเมื่อไ้ยินนในอ้อมอพูออมาแบบนั้น ็ยิ้มพร้อมพยัหนาเบาๆลับไป
ูบลบนหน้าผาเนียน้ำแล้ว้ำเล่าอย่าไม่รู้เบื่อ
“รับอยู่้วยันไปนานๆเลย…”
เหมือนว่าปีนี้านยอละไ้รับอวัที่ีที่สุถึสอรั้
“แล้ว็…”
ทั้อวัวันเิ
“…เมอรี่ริสมาสนะรับนี”
และอวัที่แสนพิเศษาแน้าัวน้อยรหน้า
“รัานยอลนะรับ”
(100%)
To be continue
#ยมพบ
spoil : 10.10.2016
100% : 28.10.2016
-imnyaa
มาแหล่วววววว อโทษที่มา่อ้านะะ
พอีิอะไรหลายๆอย่า แ
เราบอแย้วมายพีไม่ราม่านานหรอ นุแบใี 55
อย่าลืมเม้นิแล้ว็แท็ให้เรา้วยน้าาา
ทุเม้นทุำลัใอบุมาเลยับ
อบุำอวยพรอนเราะสอบ้วย อบุมาๆเยย
อบุพี่ฟ้าที่ให้ำปรึษาเรื่อฟิ้วย อบุน้อปู้นที่ทวฟิพี่้วยับ 55
รัเ้าลูพีไปนานๆน้าาาา เยิฟๆ
แล้ว็อย่าลืมฟิใหม่เรา้วยนะับ ไปแหล่วว ร้า <3
(fic exo) Yellow Lemon Pie | Chanbaek
ความคิดเห็น