คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : บทที่16:การสอนเด็กเกรียนเราต้องนิ่ง(100%)
ารสอนเ็เรียนเรา้อนิ่
ารัเลือนัเรียนผ่านไปไ้้วยี ปีหนึ่นั้นมีห้าห้อแย่ายๆ ือ บ๊วย ี ีปานลา ีมาๆและ ีท๊อป อันนี้ผมแยเอออภัย มันแยออเป็นห้อๆเหมือนเรียนประถมนั้นแหละ 1/1ไปนถึ1/5 โยปีนี้มีรูเ้ามาเพิ่มเพียสามนหนึ่ในนั้นือผม ผมที่ื่นแ่เ้าสั่านให้เฟร์ย่าับเโอนิัารแทน็เินออาฤหาสน์เพื่อมาที่โรเรียน เวลาเ็โมโยประมาเ็นัเรียน็เริ่มทยอยมาันแล้วทั้เ็ใหม่และเ่าารแบ่่วปีอที่นี่ือเนไท เ่น สีแ น้ำเิน เหลือ เียวเ้ม สีเทาและำ ผมสสัยริทำไมปีนี้ถึรับนน้อยทั้ที่ปีอื่นๆมีนัเรียนเือบสามร้อยน
่าเถอะสอไป็ไม่ไ้อะไร วันนี้ผมไม่ไ้สวมผ้าลุมสวมเพียผ้าพันอและสวมแว่นาเท่านั้นสวนผมยาวๆ็มัรวบไว้้านหลั ผม้อไปรายานัวที่ห้อธุราร่อนเพื่อแ้ว่าผมมาถึแล้ว านั้น็ไปยัโมที่ัารปมนิเทศเพื่อนั่รอารเปิานไหนะ้อรอ ผ.อ มาอีนี่ือสิ่ที่ผมเ็ นาเ็นัเรียนยัเ็นับประสาับรูละริมั้ย
ระหว่าที่ผมำลันั่อ่านาราที่้อสอนในวันมะรืน็สัมผัสไ้ถึสายาหลายู่ที่มอมาทาผม ผมเหลือบสายามอนแรที่มอผมและอยู่ใล้มาที่สุ เรย์อา ประธานนัเรียน่วปีหและินอาผูุ้มที่ยืนอยู่ไปห่าันผมยยิ้มให้พวเาเล็น้อยและ้มหน้าอ่านระาษในมือ่อไป นัเรียนเอ็ทยอยเ้ามาเรื่อยๆนเ็มห้อ
“เอาละอล่าวสวัสีสำหรับนัเรียนและยินี้อนรับนัเรียนใหม่ในปีนี้ ที่เราไ้รับไ้นัเรียนมาทั้หมหนึ่ร้อยสิบสอนึ่เป็นำนวนที่น้อยเมื่อเทียบับปีอื่นๆ สาเหุ้วยอนนี้โรเรียนอเราำลัปรับปรุหลายๆอย่าทำให้ารรอรับนัเรียนไม่สมบูร์พอ แ่ไม่้อห่วหลัานี้อีสอเือนะมีารรับนัเรียนเพิ่มอีหนึ่ร้อยนเพื่อให้ำนวนนัเรียนเหมาะสมมาึ้น ่อไปะเป็นารล่าวโอวาท อ ผู้อำนวยาร เิ่ะ”อาารย์ที่ผมิว่ายัสาวล่าว เธอแ่ายเป็นระเบียบมาๆเสื้อผ้าหน้าผมเ็มาอย่าีเหมือนนเ้าระเบียบแ่ปาเธอแั่เลือ แ่หน้าพอเหมาะ นึถึรูในห้อปรอเลย
“สวัสีนัเรียนทุน”ผมและเหล่าอาารย์และนัเรียน่าพาันยืนึ้นเมื่อเห็นว่า ผ.อ เินึ้นเวทีมา เาโบมารึ่หนึ่พวเรา็นั่ลามเิม
“ระผม ีัส บราว ผู้อำนวยารรุ่นที่สามสิบห้าอโรเรียนอร์แม็ อย่าที่อาารย์ูไ้บอไป ว่าโรเรียนเราำลัปรับปรุอยู่ทำให้ารรับนัแบ่ออเป็นสอ่ว แ่ไม่้อห่วเรื่อารเรียนว่าะล่า้าไม่ทันัน เพราะทาโรเรียนไ้วาแผนไว้แล้ว”ีัสยิ้มหวานออมาแ่เหล่ารูที่อยู่่อนเหมือนรู้ว่ามันเป็นรอยยิ้มที่น่าลัว ไว้อาลัยพวเ็มาสอบรอบ่อไปแปป ทำไม้อทำอะไรยุ่ยาแบบนี้้วยนะ หาไม่สะวริๆ็พาพวนัเรียนออมาเรียนรู้นอห้อเรียนเลย็ไ้นี่นา ผมมันะลำบาพวรูที่้อมาทำโอสอนย้อนหลัมาว่า แ่่าเถอะผมมีหน้าที่สอนไม่ไ้มีหน้าที่บริหาร
“่อไประผมะอแนะนำัวอาารย์นใหม่สำหรับภาเรียนนี้นะรับ
อาารย์มาทัส รับผิอบสอนเรื่อสัว์อสูรระับ่ำถึสู และอาารย์ แอเล่า าร์ลสอนเรื่อาร่อสู้้วยอาวุธเวทย์ และนสุท้าย อาารย์พิเศษาสภาปรา์ั้นสู อาารย์ ลีอา ลอรีน”ล่าวบพวผมสามน็เินออมาลาเวทีและโ้ให้ผู้อำนวยารามมารยาท เหล่านัเรียน่าบมือพอใับหน้าาออาารย์นใหม่ไม่น้อย ทั้แวส่เสียร้อออมาัระม พวเอ็มาฟัโอวาทหรือมาูอนเสิร์ ถ้าอยู่ที่โลเิมผมับพวมันมาี้วย้านหวายแล้วไล่ไปล้าห้อน้ำสามึแล้ว ีัสยิ้มออมาำเหมือนับอ่านสีหน้าหรืออารม์ผมออ่อนะแเ็มลัราสัาลัษ์ออาารย์ให้พวผม
“เอาละ อบโอวาทเพียเท่านี้ ่อไป็ให้นัเรียทุนลับห้อพัอเอเพื่อพัผ่อนและื้ออที่้อเรียนในแ่ละ่วั้นปี หาใรมีอะไรสสัย็สามารถสอบถามอาารย์และรรมนัเรียนไ้นะ”ีัสล่าวเพิ่มอีเล็น้อย่อนะหายไปาเวทีราวับไม่มีัวนมา่อน ผมับรูใหม่อป้ายแอีสอนมอัน่อนะเินลาเวทีเพื่อับห้อพัหรือห้อพัรู โยมีสายาอเรย์อา ินอา ทอม เมน่อน าร่าและมินอามอามมา ผมว่าผมโนยำแน่รับ ุลุเพลียั้แ่ยัไม่ทันไ้สอนเลย
ห้อรับแเล็อึิารเป็นอผมโยสิ้นเิโฟาโ๊ะ่าๆยัอยู่เพิ่มเิมือมีเพียโ๊ะทำานเพิ่มึ้นมา มีห้อรัวเล็ห้อน้ำในัว้วยละอย่าับอยู่อนโผมเินรวราห้อพัรูสัพัเมื่อรวูนรบ เสียเาะประู็ัึ้น
๊อๆ
“ใร”
“ันเอ”ผมมวิ้วน้อยๆเมื่อไ้ยินเสียุ้นๆ
“เ้ามา”หลัาผมอนุาเสียเปิประู็ัึ้น ผมที่ำลััเรียระาษออมาวาบนโ๊ะเพื่อัลอเวทย์มน์บท่าๆที่ไ้ิ้นึ้น เพื่อเรียมเอาไปสอนนัเรียนในาบสอน
“มาถึเมือหลว ทำไมไม่บอพี่”เป็นเรย์อา ที่เินเ้ามาและามมา้วยินอาับ เมน่อน ะมาั้วไพ่รึไ
“ผมแ่ยัมีเรื่อ้อทำเลยไม่มีเวลาิ่อไปเท่านั้นเอ”ผมอบแบบแถสุๆ มือ็ัโ๊ะทำานอัวเอไป
“้วยารทสอบเป็นนัปรา์น่ะเหรอ”เรย์อาเอ่ยถามผมอีรั้ผมเยหน้ามอเา่อนะพยัหน้า
“เพราะผมมีปัาทำไ้แ่นี้ ผมไม่ไ้อยาให้ใรมาำหมว่าผม้อเินทาไหน”ผมอบ เพราะผมรู้ว่ารอบรัวอยาให้ผมทำานในวัเหอะ เรื่อสิลุยัอยามีหัวบนบ่านะเฟ้ย
“เฮ้อ ท่านพ่อท่านแม่ ทราบหรือไม่”
“ไม่ ผมไม่ไ้บอใรในบ้าน”ผมอบ
“นั้นสินะ นาันยัไม่รู้เลยนี่”เรย์อายิ้มฝืนๆเหมือนนไม่สบายผม็หาไ้ใส่ใมาัารเอาหนัสือที่เผลอหยิบมาาบ้านระูลลอรีนออมาัเ้าั้นหนัสือ
“แล้วที่ผ่านมาทำไมอบหมายอันน้อยนัละ เท่าที่ำไ้ แ่บับเียว”เมน่อนเมื่อเห็น่อว่าอำถาม็ถามออมาทันที
“ผมไม่ว่า เพราะผม้อลันเี้ยน อีอย่าผมไม่ไ้พลูแ้วสื่อสารไป้วยเลยทำไห้อบลับลำบา”ผมอบแบบแถอีรอบ โอ้ยยย เ็บสี้าเลือไหลหมัวแล้วมั้เนี่ย ผมประัวเอ
“แล้ว มาหาผมมีเรื่ออะไรั้นหรือ”ผมเยหน้าถามทั้สามนอย่าใส่ื่อยับแว่นเล็น้อย
“เปล่า แ่มาถาม้วยวามเป็นห่วเท่านั้น ถ้านายสบายี ัน็ีใ”เรย์ล่าวออมาแบบนั้นทำเอาผมนลุนะ พูเหมือนพ่อหนุ่มอหัที่มาเอแฟนเ่าและถามทุ์สุันั้นแหละ
“อืม ผมสบายีพี่ไม่้อเป็นห่วผมหรอ”ผมพยัหน้าน้อยๆ่อนะโยนอะไรบาอย่าให้เมน่อน
“โอ๊ะ!”เาอุทานออมาอย่าใเอื้อมมือไปรับอย่ารวเร็ว่อนะเมื่อเห็นวระเบื้อเลือบสีเทาในมือ
“ยาปรับธาุ ผมเห็นว่าุเป็นพวธาุน้ำผมเลยเอายานี่ให้ เพราะูเหมือนพลัอุะไม่เสถียรียัไ็เป็นารอบุที่ส่หมายมาให้”ผมอบยิ้มๆ เาาโเมื่อไ้ยินเรื่อที่บอเายิ้มว้าออมาอย่าีใประอยาในมือเสียยิ่ว่าอล้ำ่า ผมรู้สึเห็นสายาไม่พอใาพี่ายแสนี้วยละ ส่วนินอา็มาในานะัวประอบยืนออมอเียบๆ แ่สายานี่สิมอเลยมาที่ผมะั้น
เมื่อพูุยันอีเล็น้อยทั้สาม็อัวลับที่พั้วยยัไม่ไ้ไปแ่ลับเินมาหาผม่อน ผมเลยยิ้มพร้อมโบมือไล่เนียนๆไปเมื่อทั้สามออไปหมผมนี่แทบหมแรทรุัวลนั่เ้าอี้ัวหนานุ่มทันที
“เฮ้อ”ผมถอนใออมา่อนะเยหน้ามอเพานห้ออย่าเหม่อ พร้อมับใบหน้าและรอยยิ้มวนๆอเอเนลอยมาเ็มๆ
“่วยเยิบออหน่อยไ้มั้ยรับ”ผมพูออมาเสียเรียบับนนเล่นไมู่เวลา เอเนที่ยืนะโลมาหาผม็หัวเราะออมาเบาและยอมผละออไป
“อะไรันเล่าเ็น้อย แ่พี่น้อมาเยี่ยมเ้าถึับเหนื่อยเลยรึ แบบนี้ะไปรับมือพวนัเรียนไ้ยัไ”เอเนเินไปที่โ๊ะทำานอผมพลาสะบัพันนเรียลม ผมว่านนนั้นน่าะนอเาเอน่ะแหละ ส่วนไอออน็นอนี้เียอยู่โฟา
รู้สึเหนื่อยนะ
เปิเรียนวันแรผมื่นแ่เ้ามาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าสวมุเ็มยศอรูแบบวันแรเมื่อัารผูเนไทเสร็้หยิบแว่นามาสวม หันไปัำราและเอสารารเรียนารสอนลระเป๋าสะพายใบเิมที่ิัวมา เมื่อัารทุอย่าเสร็็เินออาห้อนอนไปยัห้อทานอาหารที่เฟร์ย่าัารเรื่อมื้อเ้าเสร็แล้ว
“อรุสวัสิ์่ะ ท่านลีอา”เฟร์ย่าเอ่ยทัทายผมมือ็ำลััไ่าวและเบ่อนวาลบนาน
บนโ๊ะมีสอสิเอเนับไอออนนั่ิน่อนแล้วส่วนเโอนิ น่าะออไป้านอ
“อรุสวัสิ์”ผมเอ่ยทัรับและเินไปนั่ยัเ้าอี้ประำือหัวโ๊ะ
“วันนี้ผมอให้ไอออนไปับผมนะ ส่วนเอเนเฝ้าบ้าน”ผมบอุประส์ับทั้สอ
“ทำไมอะ ้าอยาไป้วยนี่”นั้นไนิสัยเ็น้อย
“ไม่รับ ผมสอนไม่ถนัไปเยอะๆแบบนั้น”ผมเอ็้อหาำแถมาแถนั้นแหละรับ
“ิ”
“เอาน่าเอเน ระหว่านี้เ้า็ไปเที่ยวรอละัน”ไอออนอบเสียเหนื่อยๆแ่ลับแฝแววล้อเลียนและพอใลึๆเอาไว้
เอเนหันมาแยเี้ยวใส่สหายน่อนะทำเมินแบบอนๆ ผมไม่้อนะนลุ
เมื่อลันเสร็ิน้าวนอิ่ม็แยย้ายันไปทำานอนเอผมเินออาฤหาสน์มุ่หน้าสู่โรเรียนทันที
วันนี้สอนวันแรผม้อนัเรียนปีสามสอนเรื่อปรุยา่อนเลย
่อไป็ปีสอสอนเรื่อ่อสู้้วยเวทย์มน์ ปิท้าย้วยปีหนึ่ เวทย์พื้นาน
ถึะบอว่าแ่ปีๆ แ่มัน้อสอนเป็นห้อๆไปนะรับแบบเียวับโลเิมเลย ปีสามห้อหนึ่และห้อสอที่ผม้อสอนวันนี้
ปีสอห้อสามและห้อหนึ่ ปีหนึ่ห้อเียวือห้อห้า
อาแบบนี้็ีแบ่ปันวามปวหัวให้ทั่วันไป
ห้อเรียนเหล่าปีสามห้อหนึ่และสอ่ามานั่รอผมที่ห้อปรุยาั้นลา
ที่ะมีสมุนไพรระับลาปลูเอาไว้และมีั้นเ็บสมุนไพร่าๆว่าพันนิที่ถูั
บและ่าแห้เ็บเอาไว้
นัเรียนว่าร้อยนพูุยันเสียมีทัู้ถูเหยียหยามันเอ นินทารู
และท้าีท้า่อย ถาถาับิันี่ะไ้ยินถนัที่สุ
ผมยืนออมอนัเรียนที่ำลัเสวนาราวับอยู่ในานวัานบุเปิหมอลำันอย่าสนุสนาน
อา เวลานัเรียนมีวามสุเรา็ไม่วรเ้าไปยุ่ริมั้ยรับ แ่ะแนนวามประพฤิะเหลือเท่าไหร่่อยมาพูัน
ผมมอนัเรียนที่ะโนโหวเหวในห้ออย่าใเย็น่อนะเอื้อมมือออไปรับหิน้อนหนึ่ที่วรอยู่ในแปลสมุนไพร
แ่เพราะนัเรียนมันแล้ันแรนพลาเป้ามาทาผม
เสียเียบลเมื่อเห็นผมยืนพิอบประูห้ออยู่
พรึบๆๆๆ
เสียเลื้อนเ้าอี้แยย้ายัสนั่น้วยไม่ิว่าผมะมายืนมออยู่แบบนี้
“มาั้แ่อนไหนวะ”
“นั้นสิ”
“เวร โ๊ะันสปรโรเลย.”
“นี่ๆ รูนนั้นสวยัเลยเนอะ ไม่น่าเป็นผู้าย”
“นั้น…..”และอีมามายแ่ผมไม่หาไ้สนใไม่
ผมเินไปที่โ๊ะลาห้อวาระเป๋าสะพายลและหยิบำราสำหรับสอนออมาวาบนโ๊ะ
“สวัสีรับ นัเรียนทุนผม ลีอา
ลอรีนเป็นอาารย์พิเศษที่ะมาสอนเรื่อารปรุยา
ผมไม่ทราบหรอนะรับว่าที่ผ่านมาพวุปรุยาอะไรมาบ้า
เพราะั้นวันนี้ิวๆผมะไม่พาปรุยา
แ่ะให้พวุเียนื่อสมุนไพรและสรรพุมาส่ผมหนึ่ร้อยนิโยห้ามเปิหนัสือ”พูบผม็ยิ้มหวานๆให้ทุนที่อนนี้อ้าปาเหวอ
บานเผลออุทานออมา ผมว่าผมโนสาปแ่ถึบรรพบุรุษแล้วละ
้มราบอมาบรรพบุรุษรับ
“อะไรันวะ มาไปแล้วนะ ั้ร้อยอย่าสอั่วโม
ใระไปทำทันวะ”
“นั้นสิ อาารย์พวเราำไ้ไม่หมหรอนะะ”
“ลหน่อยเถอะ”และอีมามายผมระุยิ้มออมา่อนะนั่ลบนเ้าอี้ไว่ห้าอย่าสบายๆฟัเสียโอรวที่ไม่ไ้ฟัมานานอย่ารื่นรมย์
“แสว่าที่ผ่านมาสอปีนั้นวามรู้ไม่ไ้เ้าหัวพวุเลยสินะรับ”ผมระยิ้มออมา่อนะล่าวโอวาทเสียเนิบๆ
“ผมไม่รู้นะว่าพวุผ่านปรุยามาไ้ยัไั้สอปี
เพราแ่ื่อสมุนไพรส่วนประอบยัำันไม่ไ้ หาเือร้อนภายหน้าะเอาอะไริน
ผมอล่าวเลยนะรับ อย่าิแ่ะหาเอาาบหน้าะีว่า ผมให้เวลาสอั่วโมแรนี้เียนื่อสมุนไพรมาส่ผมะ
ั่วโมหน้าผมะไ้เริ่มสอนเรื่อปรุยาั้นลาระับสูให้ และผม็อเือนเลยนะรับ
หาอยาะผ่านวิาอผมพวุ้อยันๆันมาๆละ”ผมยิ้มหวานๆออมามือ็ันแว่นาไป้วย
เมื่อพวนัเรียนไ้ยิน็ยิ่โวยันแ่ส่วนมาะโวยในใมาว่ายินยอม้มหน้า้มาเียน่อไป
ผมมอไปรอบๆห้อ่อนสายาะหันไปสบับวาอาร่า เธอมอผม้วยสายาิัเล็น้อย่อนะ้มหน้า้มาเียน้าๆเธอนั้นมีว่าทีู่่หมั้นนใหม่นั่อยู่
ผมนั่อ่านหนัสือที่ื้อมาแ่ยัอ่านไม่บนระทั่เห็นนัเรียนที่นอนหมอบอยู่ับโ๊ะึสะบัมือหนึ่ทีสมุที่ใ้เียน็ลอยมาอยู่รหน้าผม
และเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆนระทั่รบทุน ผมออไปนอหน้า่า็เห็นอาารย์แอเล่าำลัยืนอออยู่ลาสนามไ้เวลาแล้ว
“เอาละรับ
เมื่อใรที่ส่านเสร็แล้ว็ไปเรียนวิา่อไปไ้รับ”ผมหันมาพูับนัเรียนที่พาันนั่นอนเป็นาศพอย่าเอ็นูและยิ้มปลอบใไปหนึ่ที
“อิสระ!”ผมไ้ยินำๆนี้ทีไรนี่อยาเินไปลานพูลับมาสอนเพิ่มอีสัสอั่วโมริๆผมระุยิ้มมอภาพอมบี้ร่าเริ่อนะหันมาเห็นาร่าเธอเินเ้าใล้ผม่อนะระิบ
“ิะามมาเอาืนเรื่อนั้นสินะ หึ”เธอพูออมาแบบนั้น
“อา นั้นสินะ ผมามมาเอาืนเรื่อนั้นรึเปล่านะ….”ผมระุยิ้มเย็นออมา่อนะอบ
“หลัวเอไปมั้ยรับุาร่า
ผมมีสิทธิ์ที่ะทำหรือัสินในะรับ ไม่ำเป็น้อมาระแวเรื่อีวิู่ะมีปัหาแบบนั้น
วาใเถอะรับเพราะผมมีหน้าที่เียวือสอนุและนอื่นๆ ไม่ใ่มาับผิ”ผมระิบอบเธอูะโรธผมมามาน่ะนั้นแ่อโทษุลุไม่ใ่พวปล่อยเลยามเลย้วยสิ
“ละ ลีอา!”เธอัฟันรอนเห็นเส้นเลือผมเพียยิ้มมุมปาบาๆให้่อนะล่าวับท
“ลืมเรื่อนั้นเถอะ เอาเวลามาใส่ใารเรียนีว่านะรับนัเรียนาร่า รีบไปเถอะรับประเี๋ยวอาารย์แอเล่าลโทษเอา”ผมยิ้มบาๆให้นัเรียนที่ยัยืนออันที่หน้าห้อ แหม สอเสือเ็มประูเลยทีเียวไปๆรับุลุะไปสอน่อแล้ว
........................
อยาลเพิ่มอยู่นะแ่เหนื่อย ิไม่ออแล้วอะ เอาไว้พรุ่นี้เนอะ้อพาุลุไปเรียมัวรับมือหนึ่ในว่าที่สา....แฮ่ม ฝันีเน้อ
ความคิดเห็น