คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : สัญญาณร้าย
“หมอหลานผมเป็นยัไบ้า…” รัยเย่าร่าหมอแรๆ นอรอินทร์้อับมือบุรายไว้
“รัย…รัย ใเย็นๆ ลู…” ุหมอวัยลานยับแว่นสายาแล้วมอาินไ้ ำอบที่อยู่ในสายาอุหมอทำให้อรอินทร์หน้าีเผือ
“ผมเสียใ้วยริๆ รับมาาม เราพยายาม่วยุหนูสุวามสามารถแล้ว แ่อวัยวะภายในถูระแทอย่าแรนเราหมหนทาริๆ…” ำอบอุหมอวัยลาน เหมือนสายฟ้าที่ฟาลลาใอทุน มีรินยมือปิริมฝีปาลั้นเสียสะอื้นเอาไว้สุำลั
“ไม่นะหมอ หมอ้อ่วยหลานผมไ้สิ…” รัยเย่าร่าหมอนหัวสั่นหัวลอน น้ำาไหลออมาอย่าไม่อายใร อรอินทร์ยมือทาบอและทรุายลนั่อย่าอ่อนแร
“ีน่าหลานย่า ทำไมถึอายุสั้นแบบนี้…” อรอินทร์พึมพำในอ รัยเห็นหน้าีาวอมารา็เ้าไปประอ
“แม่เป็นไบ้ารับ…”
“ไม่เป็นไร๊ะ ไม่เป็นไร แม่อยาเ้าไปหาหลาน…” รัยประอมาราลุึ้นยืน แล้วพาเินเ้าไปในห้อุเิน
“อันเ้าไป้วยนะะ ไ้โปรเถอะะ…” มีรินวิวอนปนสะอื้นไห้ อรอินทร์และรัยหันลับไปมอพร้อมๆ ัน นฤมลลัวว่าหิสาวะพูให้อรอินทร์ไว้เว็เินไประาร่ามีรินออมา
“นใร้ายอย่าแยัะมีหน้าไปอมาามอีเถอะยัยมี…”
“แ่มีไม่ใ่นทำนะะุน้า พี่ริน่าหา…” มีรินพูบฝ่ามืออนฤมล็ฟาลบนใบหน้านวลเ็มแร
“นี่แนะ ทำผิยัไม่ยอมรับอีนัเ็เหลืออ…” มีรินยมือุมแ้มแล้วหันมาสบาแม่เลี้ยอย่าเ็บ้ำ อรอินทร์มอหน้าบุราย่อนะหันลับไปมอมีริน แม้ะสสัยหัว้อสนทนาแ่ารสูเสียหลานสาวสุที่รัทำให้เธอไม่อยารับรู้อะไร รัยประอมาราเ้าไปในห้อโยไม่สนใว่าหน้าห้อะเิอะไรึ้นบ้า ทันทีที่ประูห้อุเินปิัวล ละออาว็เ้าไปผลันฤมลออห่าหลานสาวทันที
“เธอทำแบบนี้ไ้ยัไแม่มล รู้ๆ ันอยู่ว่าแม่รินเป็นนับ ะมาโยนวามผิให้หลานันแบบนี้ไ้ยัไ…”
“แ่ยัยรินบอันว่า มีอับรถ ห้ามเท่าไหร่็ไม่ยอมะับให้ไ้ สุท้ายยัยริน็เลยให้ับ แล้วเป็นไละทำหลานเาายสมน้ำหน้า…” นฤมลมออย่าเหยียหยัน และแอบยิ้มอย่าสะใเมื่อรู้อนาอลูเลี้ยแล้วว่าะเป็นยัไ่อไป แมารเราสเป็นระูลที่มีอิทธิพลและร่ำรวยที่สุ หาใรทำให้พวเาเ็บแม้แ่ปลาย้อยรับรอไม่ายีแน่ แล้วสมบัิทุอย่าที่สามีเธอทิ้ไว้็ะเป็นอเธอและลูสาวทันที
“ไม่รินะะอาาว มีไม่ใ่นับ…” มีรินปิเสธทั้น้ำา นฤมลแสยะยิ้มอย่าสะใ
“ใรพูริใรพูเท็มีเพียแับยัยรินที่รู้ แ่ระหว่าารินนาแบบื่อัอเมือไทย ับุรูโรเรียนนานาาิอย่าแนะเื่อใรมาว่าัน…”
“แ่วามริ็ือวามริ ยัยมีไม่เยับรถเธอ็รู้…” ละออาว้านและมอนฤมลอย่าผิหวั
“ันไม่รู้อะไรทั้นั้น ยัไมาามอรอินทร์็รู้แล้วว่าใรับนนหลานเธอ…” ะที่สรามใส่ร้ายป้ายสีหน้าห้อำลัำเนินไปอย่าุเือ รัย็พามาราออมาาห้อ อรอินทร์วามอทั้สามน้วยวาแ่ำ แ่่อนที่ใระพูอะไรออมา ประูลิฟ์็เปิออ ร่าสูให่สวมเสื้อเิ้เสือน้ำาลเ้มพับ แนถึศอับาเยีนสีเ้มวิ่ออาลิฟ์
“แม่ นายรัย ีน่าเป็นยัไบ้า…”
“ฤ…” อรอินทร์เรียื่อบุรายนโและโอบออย่าสะเทือนใ ฤ แมาเราส ทายาทนโอระูลันัวออาอ้อมแนมารา มีรินมอใบหน้ามเ้มเ็มไป้วยหนวเราเียวรึ้ม และวามุสีน้ำาลเ้มูุันน่าลัว ทันที่ร่าให่เียใล้ไอร้อนที่แผ่ออมา ทำเอาหิสาวเย็นยะเยือไปทั้ร่า
“ีน่าเป็นยัไบ้ารับแม่…” ฤถามอย่าร้อนใ่อนะหันไปมอหน้าน้อาย
“ทำใีๆไว้นะฤ ีน่า…” อรอินทร์พูเพียเท่านั้น ้อนเหนียวๆ ็วิ่มาุที่ลำอ น้ำาอวามสูเสียึมออมา ฤเห็นท่าทีอมาราและน้อาย็ใไม่ี
“ผมอโทษรับพี่ ผมอโทษทีู่แลหลานไม่ี…” รัยเ้าไปอพี่าย ฤยืนนิ่อยู่ับที่ หัวใแร่หยุเ้นไปั่วะ่อนะถามออมาเบาๆ
“หมายวามว่ายัไรับแม่…” ฤสบาแ่ำเหมือนผ่านารร้อไห้มาอย่าหนัอมารา ใบหน้ามเ้มเร่เรีย รามแน่นนูนเป็นสันอย่าระับอารม์ไว้
“ีน่า ไปสบายแล้วลู…” ร่าสูถึับผะใบหน้าีเผืออย่าาไม่ถึ หัวใอนเป็นพ่อแหลสลายไปพร้อมับลมหายใอลูน้อย อรอินทร์สวมอบุรายนโอย่าสสารับใ “ีน่าไปสบายแล้วนะลู…”
“ใรเป็นนทำ..” ฤถามมาราเสีย่ำแล้วันัวออ้าๆ อรอินทร์มอวามเ้มแ็ร้าวอย่าไม่สบายใ เมื่อไม่ไ้ำอบใๆ สายามวามอรอบาย ่อนะไปหยุที่มีริน ละออาวและนฤมล
“ใรเป็นนทำ…” เสียเ้มเ็มไป้วยอำนาอฤัึ้นอีรั้ นนฟัและบอี้าร์ที่อยู่้วยสะุ้ไปามๆ ัน นฤมลรีบผลัร่าบาอมีรินออไป ทำให้หิสาวเถลามายืนอยู่้าหน้าท่ามลาสายาอทุู่ที่้อมอ ร่าสูเินมา้าๆ สายา้อมอหิสาวอย่าเรียแ้นิั มีรินยืนนิ่ามอร่าสูอย่าระวััว มือหนาประบามนพร้อมับออแรบีบแรๆ มีรินหน้าีเผือ แะมือเาออแ่็ไม่เป็นผล
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
ความคิดเห็น