คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ฟะ แฟนงั้นหรอ...
หลังจากที่สึนะได้โทรเรียกผู้พิทักษ์มารวมตัวกันและเดินทางมาถึงห้องอาหาราของโรงแรมเครสตันแล้ว...
ขณะที่นั่งรับประทานอาหารไปและพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องเรียนและเรื่องต่างๆทั่วไป...
ปล.สึนะจะใช้คำว่า ผม นะครับ
“สึคุง ทานนี่มั้ยจ๊ะ”เคียวโกะผู้ที่ผมอยากจะให้มาเป็นแฟนผม แต่มีอยู่คำเดียวที่ทำให้เคียวโกะจังผู้แสนจะน่ารักน่าหยิกคนนี้เป็นแฟนผมไม่ได้เพราะ ‘ผมมัน ห่วย’ คำนี้คำเดียวที่ผมเลยไม่ได้เป็นแฟนกับผม
“อ่ะ ได้ ขอบใจนะเคียวโกะจัง”ผมยิ้มหวานให้เคียวโกะจังที่ตักอาหารให้
“งั้นฉันป้อนนะ สึคุง อ่ะ อ้ามมม”เคียวโกะป้อนสปาเก็ตตี้วองโกเล่ให้ซอลเลอะริมฝีปากของผมหน่อยๆแต่เคียวโกะจังก็ไม่ละเลยหยิบอ่ะผ้าเช็ดปากมาเช็ดให้นั้นเป็นอะไรที่ดีสุดๆกับผมเลย
“อ่ะ อ่าว ซอลเลอะ เดี๋ยวฉันเช็ดให้นะ สึคุง”เคียวโกะยิ้มหวานให้และหยิบผ้าเช็ดปากมาเช็ดให้ผม
“ขอบใจนะ เคียวโกะจัง”ผมพูดพร้อมกับยิ้มแบบจริงจังให้เคียวโกะจัง เมื่อไรน้าจะหาพ่อแม่ของผมเจอและจะได้แต่งงานกับเคียวโกะจัง หึๆ พ่อกับแม่ต้องดีใจแน่เลยที่เคียวโกะจังเป็นสะใภ้บ้านซาวาดะ
“ไม่เป็นไรจ้า ว่าแต่สึคุงจะกลับไปที่นามิโมริกันมั้ยจ๊ะ ฉันอยากกลับไปเที่ยวน่ะ เดี๋ยวก็ปิดเทอมฤดูหนาวแล้วหนิ ไปกันมั้ยจ๊ะ”เคียวโกะจังพูดกับผมตอนนี้ที่ผมจิบน้ำเปล่าอยู่
“อ่า ไปสิ ฉันก็อยากกลับไปดูบ้านเหมือนกัน ไม่ได้กลับไปตั้งนาน ไปกันมั้ยพวกนายน่ะ”ผมหันไปพูดกับพวกโกคุเดระที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของผม
“ถ้าคุณคาเซ็นไป ผมก็จะไปครับ พวกนายไปมั้ย”โกคุเดระพูดกับผมและหันไปถามคนอื่นๆ
“โอเคเลย ฉันจะไปพวกเราจะไปด้วยนะ คาเซ็น”ยามาโมโตะพูดแทนคนอื่นๆเพราะเห็นท่าทางแล้วว่าต้องไป
“งั้น เดี๋ยวฉันจะจองตั๋วให้นะ”ผมพูดพร้อมกับหยิบโทรศัพท์กดสองสามทีและพูดขึ้นว่า ‘จองตั๋วเครื่องบินไปญี่ปุ่น 11 ที่นั่งด้วยนะครับ’ และผมก็วางสาย
“อ่ะ ขอโทษที่มาสายนะค่ะ”ซาเนียน่าพูดพร้อมกับเดินเข้ามาก่อนเพื่อนๆของตนเอง ผมมองไปที่ลูก้าวันนี้ทำไมเธอชั่ง มีจิตมืดมนเต็มไปหมดเลยหนอ
“ขอโทษน้า คุณคาเซ็น ที่มาสายยัยลูก้ามั่วแต่เปลื่ยนชุดไปเรื่อยจนเกินเวลานัดเลยมาช้า”ไนติงเกลพูดพร้อมกับท่าทีอ้อนว้อนให้อภัย
“คะ ครับ ไม่เป็นไรครับ เรียกคาเซ็น ก็ได้ครับ ไม่ต้องเรียก คุณคาเซ็นหรอกครับ”ผมยิ้มแบบมารยาไม่ยอมยิ้มจริงจังให้พวกคนอื่นที่ไม่ใช่คนที่เขาคิดว่าสำคัญ
“คร้าๆ และอีกอย่างสวัสดีทุกคนนะค่ะ”ซาเนียน่าพูดพร้อมกับไนติงเกลที่ตอนนี้ก้มน้อมๆให้ทุกคนในห้องอาหาร
“บ้างคนอาจจะยังไม่รู้จักชื่อพวกเรา ฉันชื่อไนติงเกล อาร์ทโลเวเน่ ค่ะ จากแฟมิลี่ อาร์ทโลเวเน่ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะค่ะ”ไนติงเกลพูดพร้อมกับยิ้มร่าหันไปทางยามาโมโตะที่ตอนนี้ก็ยิ้มตอบกลับมาเหมือนกัน
“ฉะ..ฉันจะแนะนำตัวเป็นภาษาญี่ปุ่น วันนี้เตรียมมาแบบพิเศษเลยนะค่ะ ฮาจิเมะมาชิเตะ วาตาชิวะ ซาเนียน่า แอทฟาลี่ เด๊ธ โดโซะโยโรชิคุ”ซาเนียน่าพูดพร้อมทั้งอมยิ้มนิดๆแก้มแดงๆเพราะเพิ่งเคยจะพูดภาษาญี่ปุ่นเป็นครั้งแรก ( ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันชื่อ ซาเนียน่า แอทฟาลี่ ค่ะ ขอฝากตัวหน่อยนะค่ะ)
“ไฮ ฮาจิเมะมาชิเตะ”ทุกคนในห้องอาหารพูดพร้อมกัน
“สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก ชื่อ ลูก้า คาฟาเด จากคาฟาเด แฟมิลี่ โสด จีบได้ ไม่กัด ฉีดยาแล้ว 100%”ลูก้าแนะนำตัวไปเขินไปมิดตัวไปมาด้วยอาการเขินอายที่ปล่อยมุขออกไปแบบนั้น
“ฮ่าๆๆ ฉีดยา จริงหรือเปล่าเนี่ย”โกคุเดระเกิดอาการอยากแซวลุกขึ้นจากโต๊ะที่มีฮารุนั่งอยู่ข้างๆ
“จริงสิ ไม่เชื่อลองเป็นแฟนกับฉันสิ”ลูก้าเล่นมุขต่อ
“ไม่ได้ค่ะ คุณโกคุเดระ ตอนนี้เป็น คู่ IN LOVE กับฮารุ อยู่นะค่ะ ไม่ได้นะค่ะ NO GOOD คร้า”ฮารุลุกขึ้นมาและร้องโวยวายพรางเอามาเกี่ยวแขนของโกคุเดระไว้
“นี่ฮารุ คุณลูก้าเขาบอกตอนไหนว่าจะให้เป็นแฟนเดี๋ยวนี้”โกคุเดระพูดพรางมองฮารุที่เกาะแขนไม่ปล่อยอยู่ตอนนี้
“ไม่เอา ฮารุไม่อยากให้คุณโกคุเดระไป คุณโกคุเดระเป็นของฮารุ ถ้าเป็นของคนอื่นล่ะก็ แม่จะเชือดทั้งสองคนนั้นเลย”ฮารุพูดพรางแปลงร่างใส่ชุดนามะฮาเกะ และเกาะแขนโกคุเดระร้องไห้ต่อ
“นี่เธอเลิกร้องแล้วเลิกเกาะแขนได้แล้ว ไม่ไปหรอกน่า”โกคุเดระพูดกับฮารุที่ตอนนี้ร้องไห้ซบไหล่อยู่
“เอ๋...??”ฮารุร้องอุทานออกมาพร้อมกับดึงแขนออกมาจากตัวโกคุเดระและก้มหน้าด้วยอาการเขินอาย
“อ่ะ เชิญนั่งครับ เล่นกันซะนานเลยนะครับ”ผมพูดกับพวกคุณซาเนียน่า
“ค่ะ/รับทราบ/อืม”ซาเนียน่าไนติงเกลและลูก้าพูดพร้อมเดินไปนั่งที่เก้าอี้ที่ทางผมจัดไว้ให้
“เอ่อ เดี๋ยวปิดเทอมฤดูหนาวเนี่ย พวกผมจะไปจาปอเน่นะครับ คุณซาเนียน่า อยากไปกันหรือเปล่า”ผมถามพวกคุณซาเนียน่าที่นั่งรับประทานอาหารอยู่
“อ่ะ อ๋อค่ะ ขอลองถามทางบ้านก่อนล่ะกันนะค่ะ แล้วคุณคา เอ้ย คาเซ็น จะไปทำอะไรหรอค่ะ”ไนติงเกลพูดพร้อมกับจิบน้ำเปล่า
“ก็ที่ จาปอเน่ มันคือบ้านเกิดของพวกผม”ผมพูดออกไปทำให้พวกคุณซาเนียน่าสำลักน้ำกันที่เดียวเชียวและ
“อะไรนะค่ะ คุณไม่ใช่คนอิตาลีหรอกหรอค่ะ นึกว่าเป็นคนอิตาลีซะอีก พูดภาษาก็คล่องและยังหน้าตาเหมือนคนอิตาลีอีกนะค่ะ”ซาเนียน่าพูดพร้อมกับเอาผ้าเช็ดปากมาเช็ด
“อ่า เดี๋ยวผมจะไปตอนปิดเทอมฤดูหนาวเนี่ยและครับ”ผมพูดออกไปพรางตักอาหารให้เคียวโกะจังไปด้วย
“ขอบใจจ้า สึคุง”เคียวโกะพูดกับผมด้วยรอยยิ้มเหมือนเคย
“อ่ะ เอิ่ม มีเรื่องจะถามน่ะค่ะ คาเซ็น”ในที่สุดลูก้าก็เปิดปากหลังจากที่เงียบมานาน
“อะไรหรอครับ ถ้าเป็นเรื่องที่ผมตอบได้ผมก็ยินดีที่จะตอบครับ”ผมพูดออกไปอย่างไม่คิดอยากรู้ว่ายัยคนนี้มันร้ายแค่ไหน
“คุณเคียวโกะเป็นอะไรกับ คาเซ็นหรอค่ะ”ลูก้าถามผมด้วยอาการเขินๆนิดหน่อย
“เป็นอะไรน่ะหรอครับ”ผมถามย้ำไปอีก
“ค่ะ เป็นอะไรกันค่ะ”ลูก้าพูดพร้อมกับเพื่อนของเธอและเธอหันมาจ้องหน้าผมอีกครั้ง
“อ๋อ เราสองคนเป็น”ผมพูดออกไปพร้อมกับมองหน้าเคียวโกะจังที่กำลังอมยิ้มอยู่นั้น
“เป็น....”ทั้งสามประสานเสียงกันและจ้องหน้าผมขึ้นไปอีก
“ผมเป็น....”ผมพูดออกไปพร้อมกับจับมือเคียวโกะขึ้นมาจากใต้โต๊ะและมองหน้ากันอยู่นาน
“แฟน กันครับ”ผมพูดออกไปพรางหอมแก้มข้างซ้ายของเคียวโกะจัง
“แฟน งั้นหรอ งั้นก็โลงไป”ทั้งสามถอนหายใจยาวๆและเกิดอาการตาโตขึ้นมาอีกครั้งนึง
“แฟน งั้นหรอ เคียวโกะกับคาเซ็นเป็นแฟนกันงั้นหรอ”ทั้งสองคนพูดเป็นเสียงเดียวกันทำเอาผู้พิทักษ์ของผมและคนอื่นสะดุ้งกันใหญ่
“คะ ครับ เป็นแฟนกันตั้งนานแล้ว”ผมพูดออกมาแบบนั้นและผมหันไปมองลูก้าที่ตอนนี้ท่องคำว่า’แฟนๆๆๆ’จน...
“ม่ายยจริ๊งงงง แฟนงั้นหรอ ปัง โครม ตุบ”ลูก้าตอนนี้ตะโกนแหกปากโวยวายพร้อมกับเดินออกจากห้องอาหารไปและพังประตูชั้นที่ตนเองไม่อยากใช้แรงเปิดด้วยมีดสั้นหุ้มไฟธาตุหมอกของเธอสะบัดเดินออกไปข้างนอก
“โอวว วว ยัยแรงจริงๆดีนะเนี่ยที่ไม่คว้ามาเป็นแฟน เอาอี้ผิงดีกว่าเรา คิดถึงจัง”แรมโบ้พูดพร้อมกับนึกถึงหน้า อี้ผิง แฟนของเค้าเองที่ตอนนี้อยู่ที่ฐานทัพกับเบี้ยงกี้
ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้า คร๊าบ
หวังว่าจะมีใครบ้างคนเสียใจ หุหุหุ =w=
ความคิดเห็น