บ่วงรัก เล่ห์ร้าย

“ขะ ขอให้ข้าได้ใส่เสื้อผ้าก่อนได้หรือไม่” เสียงกระซิบถามแผ่วเบาจนแทบจะไม่ได้ยินหลุดจากปากสั่นระริกของหญิงสาว นางช้อนตาเหลือบมองบุรุษร่างสูงใหญ่ที่ยืนกอดอกจ้องมองลงมาที่ตนราวกับเป็นพญามัจจุราชที่มาเพื่อตัดสินโทษของนางกระนั้น

“ไม่ต้อง”

คำพูดของเขายังคงเปล่งออกมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูนุ่มละมุนดุจสัมผัสของแพรไหม ทว่าท่าทีและสีหน้ากร้าวกระด้างนั้นกลับไม่เปิดโอกาสให้คนฟังขัดขืน

“ทำไมท่านถึงต้องใจร้ายนัก” มือของนางกระชับผ้าห่มบนร่างแน่นยิ่งขึ้นโดยไม่รู้ตัว ท่าทางเช่นนั้นของเขาน่ากลัวราวกับเสือร้ายที่รอเวลาจะกระโจนเข้าหาเหยื่อของมันก็ไม่ปาน

“ข้าไม่เคยคิดว่าตนเองเป็นเทพเซียนหรือนักบวชผู้เปี่ยมเมตตาธรรมมาก่อน และไม่เคยบอกว่าเป็นด้วย ดังนั้นเป็นเจ้าเข้าใจผิดไปเอง”

แค่คำว่าใจร้ายยังฟังดูไพเราะเกินไปสำหรับอารมณ์ของเขาในตอนนี้ด้วยซ้ำ

“ท่าน ๆ...”

“รีบอธิบายเหตุผลที่พอจะฟังขึ้นของเจ้ามาซะ ก่อนที่ความอดทนของข้าจะหมดลง จะเป็นเรื่องเศร้าเคล้าน้ำตา หรือว่าอะไรก็แล้วแต่จงรีบพูดออกมาก่อนที่เจ้าจะไม่มีโอกาส”

“ข้าไม่เข้าใจความหมายที่ท่านพูด”

“หึ เห็นได้ชัดว่า แม้แต่คนชั่วช้าสามานอย่างข้าก็ไม่เคยโกหกหลอกลวงใคร!”