คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 04 - Find
04 - Find
“อูฮยอน เห็นซองยอลบ้างรึเปล่า”
“ครับ?”
“ฉันถามว่าเขาได้แวะมาที่นี่ไหม”
เป็นเวลาเกือบสองทุ่มตรง ซองกยูแวะเข้ามาที่ร้านอย่างทุกวัน แต่คราวนี้เขาร้อนรนเพราะใครบางคนได้หายไปอย่างไม่บอกกล่าว “ให้ตายสิ ซองยอลไปอยู่ไหน” ร่างสูงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรออก แต่สุดท้ายก็ต้องสบถออกมา เมื่อปลายสายปิดเครื่องเอาไว้ตลอดเวลา
“มีอะไรหรือเปล่าครับ?” อูฮยอนตรงเข้าไปถามคนเป็นเจ้านาย
“เปล่าหรอก ฉันแค่เป็นห่วงซองยอล”
“วันนี้ผมยังไม่เห็นเขาแวะเข้ามาเลยนะครับ” บอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง ยิ่งทำให้ซองกยูร้อนรนใจมากขึ้นไปอีก
“ไปกับฉัน” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพลางจับข้อมืออูฮยอนให้เดินตามมา
“เราจะไปไหนกันครับ เดี๋ยวร้านก็จะเปิดแล้วนะครับ” คนเป็นลูกจ้างบอกด้วยความสุภาพ แต่ตอนนี้ซองกยูไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น
“นายกับฉัน เราจะไปตามหาซองยอลกัน และถ้าหาไม่เจอฉันจะไปแจ้งตำรวจ”
“อะไรนะครับ? มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เจ้านาย?” อูฮยอนตกใจเมื่อได้ยินคำว่า ‘ตำรวจ’ จากปากซองกยู มันร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอ
“ดูเหมือนใครบางคนจะทำได้ทุกอย่างเพื่อทำลายซองยอล…”
ร่างสูงชะงักฝีเท้าลงเมื่อเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าร้าน ตรงบริเวณลานจอดรถ ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาพลางจ้องหน้าอูฮยอน เขาลังเลที่จะเล่าเรื่องบางอย่างที่รู้มาจากซองยอลให้กับคนเป็นลูกจ้างฟัง
“ครับ…?” อูฮยอนไม่เข้าใจเรื่องที่ซองกยูพูดถึงเลย
“ฉันบอกอะไรไม่ได้มาก แต่เรื่องนี้ให้รู้แค่เราเข้าใจไหม?”
“ครับ” อูฮยอนไม่มีเหตุผลที่จะเอาเรื่องนี้ไปบอกใคร เขาตอบตกลงอย่างไม่คิด “แล้วเรื่องราวมันเป็นยังไงครับ? เล่าให้ผมฟังได้ไหม เราจะไปตามหาซองยอลกันที่ไหน?” คำถามที่มาพร้อมกับใบหน้าขี้สงสัยสร้างความหงุดหงิดให้กับอีกฝ่ายได้เป็นอย่างดี
“โธ่โว้ย! ฉันจะไปรู้ได้ไง แล้วทำไมถึงชอบถามฉันนัก ถ้าฉันรู้ฉันก็คงหาเจอไปแล้วสิวะ!!”
เหมือนระเบิดลง น้ำเสียงของซองกยูเต็มไปด้วยความโกรธแต่นี่ไม่ใช่ความผิดของอูฮยอน “ขอโทษครับ…” แต่ถึงกระนั้น เขาก็ยังยอมเป็นฝ่ายขอโทษ
ซองกยูหงุดหงิดเพราะไม่รู้จะไปหาซองยอลได้ที่ไหนเลยมาลงที่อูฮยอนแทน แต่เขาก็รู้ดีว่าตนเองเป็นฝ่ายผิดที่ไปตะคอกใส่หน้าอูฮยอน
“เวรชะมัด” ซองกยูได้แค่สบถออกมาแล้วก้มหน้าลงเพราะไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี
เขากำลังเป็นบ้าไปแล้ว หัวสมองคิดอะไรไม่ออก ไม่รู้จะเริ่มหาซองยอลจากที่ไหนได้ เพราะที่บ้านของซองยอลก็ไปมาแล้ว นอกจากที่นั้นซองกยูก็ไม่รู้ว่าจะไปหาซองยอลเจอได้จากที่ไหนอีก ตอนนี้ก็ผ่านไปแล้วเกือบ 20 ชั่วโมง นับตั้งแต่ซองยอลหายไปจากห้องของเขา
“เจ้านาย คุณลองไปหาที่ทำงานพิเศษอีกที่ของซองยอลรึยัง? บางทีเขาอาจจะติดธุระหรือมีปัญหาอยู่ที่นั้นก็ได้”
ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมองคนพูดทันทีที่ได้ยิน “จริงสิ! ขอบใจนายมาก อูฮยอน”
ทำไมเขาถึงคิดไม่ออกกันนะ ซองกยูรีบหยิบกุญแจรถขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงชายหนุ่มวิ่งตรงไปที่รถของตน “ไปด้วยกันสิ”
“ครับ? แต่ผมมีงานต้องทำ…”
“นายพูดบ้าอะไร ฉันเป็นเจ้าของที่นี่ ฉันกำลังขอให้นายไปกับฉัน โง่หรือเปล่า?” ท้ายประโยคซองกยูพูดด้วยใบหน้าเรียบเฉย เขาไม่ได้เอาจริงเอาจังอะไรกับมัน แต่กลับทำให้อูฮยอนรู้สึกไม่ดีโดยไม่รู้ตัว
“ก็ได้ครับ…” ในฐานะลูกจ้าง ไม่ว่ายังไงก็ต้องทำตามคำสั่งเจ้านาย
คนที่นั่งอยู่ฝั่งคนขับแสดงออกถึงความรีบร้อนอย่างเห็นได้ชัด เขาเหยียบคันเร่งเกินกำหนดบนถนนตอนเย็นที่มีรถวิ่งผ่านมากมายในเวลาหลังเลิกงาน อูฮยอนหันไปมองหน้าคนเป็นเจ้านาย เขาได้แค่ทำหน้าตาเฉยชาเมื่อมองอีกฝ่าย รู้สึกอิจฉาไม่น้อยที่ซองยอลได้รับความเป็นห่วงมากมายขนาดนี้ คิดเหมือนกันว่าหากคนที่หายไปเป็นเขา ซองกยูจะเป็นห่วงมากขนาดนี้ไหม ผู้ชายคนนี้จะยอมตามหาเขารึเปล่า
แต่ในฐานะลูกจ้างกับเจ้านาย ไม่ว่ายังไง คำตอบมันก็ชัดเจนอยู่แล้ว…
“อะไรนะ! ไม่เข้ามาทำงาน? หมายความว่าไง!?” ภายในร้านอาหารที่ซองยอลทำงานพิเศษอยู่เป็นประจำ ตอนนี้มีหลายคนกำลังจับจ้องมาที่ซองกยูเพราะน้ำเสียงที่เหมือนคนกำลังมีเรื่อง และสีหน้าท่าทางของเขา
“เจ้านาย…” โชคดีที่มีอูฮยอนอยู่คอยเตือนสติ “ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ พอดีน้องชายเขาหายไปเกือบ 24 ชั่วโมงแล้ว ติดต่อไม่ได้เลย เรากลัวว่าเขาจะได้รับอันตราย” อูฮยอนรีบอธิบายให้ผู้จัดการร้านฟังอย่างสุภาพ เพราะงั้นพวกเขาจึงยอมปล่อยอูฮยอนและซองกยูให้เดินออกมาจากร้านเองแต่โดยดี โดยไม่ให้พนักงาน.มาลากออกไปซะก่อน
“อยากดื่มน้ำไหมครับ ผมจะไปซื้อให้” อูฮยอนถามอย่างเป็นห่วง หลังเห็นซองกยูยืนนิ่งอยู่นาน
“อะไรนะ? นายคิดว่าฉันจะมีอารมณ์มาดื่มน้ำอยู่งั้นเหรอ?” อีกฝ่ายถามกลับด้วยใบหน้าหงุดหงิด คิ้วขมวดแน่นเป็นปม
“ผมก็แค่เป็นห่วงคุณ เหมือนเจ้านายยังไม่ได้นอนเลยครับ”
ใช่เลยล่ะ…
“มันเรื่องของฉัน”
“เจ้านายคุณควรพักผ่อนก่อนแทนที่จะไปตามหาซองยอลตอนนี้ คุณน่ะจะเป็นอะไรไปซะก่อน”
เมื่อได้ยินประโยคที่เหมือนกับคำสอน ก็ยิ่งทำให้ซองกยูหงุดหงิดมากยิ่งขึ้น
“นายเป็นใครมาเจอไหนกัน …นัมอูฮยอน? นายก็แค่เด็กมหาลัยที่ทำงานหาเงินเรียน ทำไมถึงกล้ามาสั่งสอนฉัน? ฮะ!?”
“ผมไม่ได้กำลังสอนคุณ แต่ผมกำลังเตือนคุณด้วยความหวังดี” เหมือนอูฮยอนยิ่งพูดก็ยิ่งทำให้ซองกยูหงุดหงิดมากขึ้นเท่านั้น
“ดี! งั้นฉันจะไปพักผ่อน ส่วนนายก็ตามาหาซองยอลไป ถ้านายหาเจอก็โทรบอกฉันแต่ถ้าหาไม่เจอ…” ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน พลางจ้องมองไปที่คนตรงหน้าด้วยสายตาข่มขู่ “ฉันไล่นายออก!” สีหน้าของซองกยูบ่งบอกว่าเขาเอาจริงแน่
ชายหนุ่มทิ้งท้ายด้วยประโยคนั้นเอาไว้ก่อนจะเดินไปที่รถ ขับออกไปอย่างรวดเร็วไร้ซึ่งความลังเล
ซองกยูเลือกที่จะทิ้งอูฮยอนไว้ข้างหลังเพียงลำพัง…
“พี่เปลี่ยนไปเยอะเลยนะครับ พี่ซองกยู…”
10 ชั่วโมงก่อนหน้านั้น…
“อื้อ!” เสียงหวานใสครางเมื่อแสงแดดอ่อนๆได้ส่องลงมายังเตียงนุ่มโดยฝีมือของใครบางคน
เมื่อลืมตาขึ้นมาสิ่งแรกที่ซองยอลเห็น คือใบหน้าหล่อเหลาของแอลที่กำลังจ้องมองมาที่เขา ชายหนุ่มสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดยืนหันหลังให้กับกระจกหน้าต่าง มันคงเป็นภาพที่ใครหลายคนอยากเห็น แต่ไม่ใช่เขาอย่างแน่นอน…
“ไปอาบน้ำ วันนี้ฉันต้องไปทำธุระ”
“ครับ?” ซองยอลไม่เข้าใจสิ่งที่อีกฝ่ายพูด เขาค่อยๆลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงด้วยความเมื่อยล้า
“จำไม่ได้เหรอว่าเราตกลงกันว่าไง”
“ผมจำได้แต่…” ซองยอลไม่คิดว่าจะต้องไปไหนมาไหนกับแอล เขาคิดว่าอีกฝ่ายจะทำเหมือนสมัยอยู่อเมริกา ให้หลบๆซ่อนๆและมาหาเมื่อยามที่ต้องการ
“ไม่มีแต่ ไปอาบน้ำซะเสื้อวางไว้ให้แล้วบนเตียง” เหมือนแอลจะรู้ว่าอีกฝ่ายต้องการพูดอะไร จึงรีบสวนกลับอย่างรวดเร็ว
ซองยอลไม่เคยไปไหนมาไหนกับแอลมาก่อน และถ้าเลือกได้ซองยอก็อยากจะให้มันเป็นแบบเมื่อก่อน เพราะยิ่งเข้าใกล้ผู้ชายคนนี้มากขึ้นเท่าไร มันก็ยิ่งทำให้เขาเจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้น
“ช้าชะมัด” คนที่นั่งอยู่บนโซฟาบ่นเมื่อร่างบางของซองยอลปรากฏขึ้นตรงหน้า
แอลสวมชุดสูทอย่างเป็นทางการใส่นาฬิการาคาแพง ในขณะที่ซองยอลสวมเสื้อเชิ้ตสบายๆเท่านั้น
“เราจะไปไหน ช่วยบอกผมทีสิครับ” เพราะเป็นห่วงงานที่ต้องทำและอะไรอีกหลายๆอย่าง ทำให้ซองยอลตัดสินใจถามขึ้น เขากลัวว่าจะไปทำงานพิเศษไม่ทัน
“ทำไม? นัดใครไว้หรือไง” ถามแบบไม่ต้องการคำตอบ แค่ไม่พอใจกับคำพูดของอีกฝ่ายเท่านั้น “หรือไอ้ที่อยู่ห้องข้างๆนั้นกำลังรอนายอยู่ล่ะ?”
“เปล่าครับ…”
ซองยอลไม่คิดว่าซองกยูจะกำลังรอเขาอยู่ แต่หากหายไปนานและไม่ไปทำงานพิเศษวันนี้ซองยอลคิดว่า ไม่แน่ซองกยูอาจจะแจ้งความเรื่องเขา เพราะซองยอลได้เล่าทุกอย่างออกไปแล้ว ทุกอย่างเกี่ยวกับเขาและคนๆนี้
“มีโทรศัพท์ไหม?” ก่อนออกจากห้องแอลถามพลางยื่นมือออกมาเป็นเชิงให้ส่งโทรศัพท์มาให้ตน
เพราะคิดว่าอีกฝ่ายต้องการใช้โทรศัพท์เท่านั้น ซองยอลจึงยื่นโทรศัพท์มือถือของตนให้แอลอย่างว่าง่าย แต่ทว่า…
เพล้ง! มือข้างที่ถนัดจับโทรศัพท์โยนเล่นด้วยท่าทางสบายอารมณ์ และปามันไปที่กำแพงข้างหลังซองยอลทันที!
“คุณ!” ตาเบิกกว้างหันไปมองเศษซากโทรศัพท์ข้างหลังโดยอัตโนมัติ
“เดี๋ยวซื้อให้ใหม่” บอกด้วยใบหน้าเรียบเฉย แต่ซองยอลแทบจะเป็นบ้าเมื่อเห็นแบบนั้น เขาไม่แคร์อะไรเลยและไม่สนด้วยว่าซองยอลจะรู้สึกยังไง สุดท้ายแล้วแอลก็ทำทุกอย่างตามที่ใจตัวเองต้องการ
“ไม่จำเป็น…” ซองยอลไม่ต้องการอะไรจากผู้ชายคนนี้ทั้งนั้น
“ก็ดี…”
ซองยอลเงยหน้าขึ้นมองเพดานสีขาวสะอาดและบริเวณโดยรอบที่มีคนเดินผ่านไปมา เขาไม่รู้ว่าทำไมแอลถึงพาเขามาที่นี่แต่ก็ต้องจำใจตามมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ ดูเหมือนจะเป็นสังกัดของแอลเมื่อเดินผ่านไปมามีผู้คนกล่าวทักทายชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาด้วยรอยยิ้ม และอีกฝ่ายก็ยิ้มกลับด้วยรอยยิ้มราวเทพบุตร
“รออยู่ตรงนี้”
มันช่างแตกต่างจากมยองซูที่ซองยอลรู้จักโดยสิ้นเชิง
“ดะ…เดี๋ยว” ยังไม่ทันได้พูดอะไรคนเอาแต่ใจก็ทิ้งเขาไว้ที่หน้าประตูห้อง
มยองซูหายเข้าไปในห้องสักพักก่อนจะมีเสียงบางอย่างดังขึ้นมาจากห้อง และทำให้ซองยอลตกใจไม่น้อย
“ผมไม่ทำ! เราเคยตกลงกันแล้ว!”
ไม่อยากจะตั้งใจฟังนัก แต่เพราะอยู่ใกล้ๆก็ทำให้อดสงสัยไม่ได้ เพราะเสียงโวยวายที่ดังออกมาจากห้องนั้นดูเหมือนจะมีปัญหาเกิดขึ้นกับแอล
ปัง!
“โธ่โว้ย!”
ประตูถูกเปิดออกและปิดลงเสียงดังลั่นในเวลาต่อ ปรากฏร่างสูงของชายหนุ่มที่ซองยอลแสนจะคุ้นเคย แอลสบถออกมาเสียงดังโดยไม่แคร์สายตาของคนรอบข้าง นี่ไม่ใช่ ‘แอล’ แล้วแต่เป็น ‘มยองซู’ ต่างหาก ซองยอลรู้ได้ในทันที
“เกิดอะไรขึ้น?” ซองยอลถามเพราะความเป็นห่วง ถึงแม้จะไม่อยากให้ความสำคัญกับผู้ชายคนนี้นัก
“ไม่สำคัญอะไร…” ผิดคาดที่ได้คำตอบดีๆแบบไม่ทำให้อีกฝ่ายอารมณ์เสีย
“เหรอ…” ซองยอลไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรต่อ เขาก้มหน้าลงโดยอัตโนมัติและไม่รู้ตัวว่าแอลกำลังมองอยู่
“มีที่ที่อยากไปไหม” เมื่อได้ยินคำถามที่ไม่คาดคิดทำให้ซองยอลเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย เขายังคงสับสนกับท่าทางของแอลที่ดูอารมณ์แปรปรวนอย่างเห็นได้ชัด
“ไม่มี…” ตอบเสียงเบาและเป็นคำตอบที่แอลไม่อยากได้ยินที่สุด
“เป็นคนหรือหุ่นยนต์ ไม่มีที่ที่อยากไปเนี่ยนะ?”
“ครับ ไม่มี…” ยิ่งยืนยันคำตอบเดิมก็ยิ่งทำให้แอลหงุดหงิดมากขึ้น
หมับ!
“งั้นก็ไปลงนรกกัน!” พูดเสียงเข้มแล้วลากแขนคนร่างบางให้เดินตามไป ซองยอลไม่รู้ว่าคนตรงหน้าพูดจริงหรือเปล่าแต่ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่สามารถขัดขืนได้
เกร๊ก! แรงกระชากของคนตัวใหญ่ทำให้ของบางอย่างล่วงลงจากกระเป๋ากางเกง
“คุณ…”
แอลหยุดการกระทำทุกอย่างก้มลงมองของสิ่งหนึ่งที่ตนเองทำตกบนพื้น ในขณะเดียวกันนั้นซองยอลก็อึ้งกับสิ่งที่เขาได้เห็น สร้อยคอ…
ทั้งคู่สบตากันอยู่พักหนึ่งก่อนแอลจะก้มลงเก็บของชิ้นนั้น “ที่เก็บไว้ก็เพราะคิดว่านายตายไปแล้ว” พูดพลางยื่นสร้อยคอในมือให้กับอีกฝ่าย “มันเป็นของนาย” ซองยอลค่อยๆรับมันไว้อย่างไม่เชื่อสายตา
สร้อยที่มยองซูเคยซื้อให้สมัยอยู่อเมริกา เป็นของขวัญชิ้นเดียวและสิ่งดีๆสิ่งเดียวที่คนๆนี้เคยมอบให้กับซองยอล และซองยอลก็เคยตัดสินใจทิ้งมันไปแล้วครั้งหนึ่งตอนที่เขาตั้งใจไปจากชีวิตมยองซู ไม่เคยคิดเลยว่ามยองซูจะเก็บมันไว้อีก
“ขอบคุณครับ”
ช่วงนี้อัพช้าหน่อยนะคะ งานยุ่งๆค่ะตอนหน้าเป็น 4.1 อดีตของมยองนะคะ
จะมี 4.1 กับ 4.2 ค่ะ อดีตของมยอง แต่จะอัพตอน 5 ก่อนอัพตอน 4.2 ค่ะ
ลีดนัมก็มีปมเช่นกันค่ะ อิอิ แต่ยังไมเฉลยค่ะ
#ISUPPORTINFINITE
ความคิดเห็น