คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : ◆ how to 20 : confused
เก่ง : ตี้
พี่ก็ดูเอาเองละกัน
น้องย้งดึงผมมาพูดด้วยสองคนก่อนจะยื่นโทรศัพท์ของเธอให้ผมดู ภาพแฟนผมจูบกับเพื่อนสาวของเธอถูกถ่ายจากด้านหลังที่น้องย้งเอาให้ผมดูเมื่อเย็นวาน ทำเอาผมอึ้งพูดอะไรไม่ออก จนถึงตอนนี้
“ พี่ตี้ เห่ยยย พี่ไม่ได้ฟังผมเลยอ่ะ ” ไอ้เก่งโวยวายใหญ่ที่ผมไม่ได้ฟังมันพูด ตอนเช้าวันนี้มันชวนผมมากินข้าวเช้าที่แมคโดนัลด์สาขาสีลม ก่อนไปเรียน
“ เออ โทษทีว่ะ มึงว่าไรนะ ” ผมถามอีกครั้ง รู้สึกว่าเสียมารยาทไม่น้อยที่น้องมันพูดแล้วผมไม่ได้ฟังเพราะมัวแต่คิดเรื่องไร้สาระอยู่
“ ก็ผมบอกว่า เรื่องงานดนตรีอ่ะ ถ้าพี่มีไรให้ช่วยก็บอกได้เลยนะ ผมว่าง ” ไอ้เก่งตอบอีกรอบแล้วตักโจ๊กไก่เข้าปาก
“ ว่าแต่ พี่เป็นไรป่ะเนี่ย ” ไอ้เก่งถามเมื่อรู้สึกได้ถึงความแปลกๆของผมในวันนี้
“ ไม่มีไรหรอก กูง่วงอ่ะ เมื่อคืนไม่หลับ ” ผมโกหกไปทั้งที่ใจอยากจะเล่าเรื่องนี้ให้ใครซักคนฟัง แต่มันคงไม่เหมาะ เรื่องเจย์ลินกับแอนอาจจะไม่มีอะไรก็ได้ มีแต่ผมที่คิดมากไปเอง
“ ปกติพี่ก็นอนเช้าทุกวันนี่ กาแฟไหม เดี๋ยวไปสั่งให้ ” มันว่าแล้วไม่รอคำตอบ รีบเดินออกไปสั่งกาแฟที่เคาเตอร์ให้ผมทันที บางทีการทำตัวงอแงแบบที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้ ก็สงสารคนรอบข้างที่ต้องมารองรับอารมณ์เหมือนกันนะ
กินข้าวเช้าเสร็จ ผมกับไอ้เก่งก็เข้าโรงเรียนมาทันเวลาพอดี หลังจากเข้าแถว พี่ตาม รองประธานชมรมดนตรีก็ลากตัวผมกับเพื่อนๆไปห้องชมรม บอกว่ามีประชุมชมรมอีก รอบเช้า คือเข้ามายังไม่ทันได้นั่งเก้าอี้เลยไง เมื่อยมากก
“ วันนี้อาจารย์พรทิพย์บอกว่า สมควรจะร่างแผนงานคร่าวๆและวงดนตรีตัวแทน 3 วงที่จะขึ้นเวทีส่งให้อาจารย์ได้แล้ว แกจะได้ทำเรื่องอีกทีให้เสร็จๆไป เดี๋ยวเรื่องแผนงานกู ไอ้ตาม ไอ้วิน จะทำให้เอง ไอ้ตี้ มึงคัดวงให้กู อีกสองวง วงมึงอ่ะเอาแน่นอน ขอภายในวันศุกร์นะ ” พี่ไนน์พูดด้วยเสียอันโคตรดัง แม้ไม่ใช้ไมค์ ผมได้แต่พยักหน้ารับไป
“ พวกมอสี่ ตอนนี้มอหกไม่ว่าง ก็ให้พวกมอสี่มาช่วยตี้ทำงานละกัน โอเคนะ ” พี่ตามหันไปพูดกับพวกมอสี่ที่นั่งอยู่อีกฝั่งนึง น้องๆก็ตอบรับกันอย่างแข่งขัน ชมรมผมเนี่ยสนุกที่สุดละครับ จริงๆ
“ เรื่องลำโพง แอม กลองชุด เครื่องดนตรีทุกอย่างที่ต้องใช้ มีขนาดใหญ่ และเคลื่อนที่ย่าก แจ้งดวยนะครับ แล้วเอาใบขอยืมมาส่งหาพี่ ” พี่วินพูดขึ้นมายาวเหยียด แต่ที่ผมจับใจความได้มีแค่นี้ เพราะยังมีบางเรื่องที่ค้างคาอยู่ในใจ ..
“ เออตี้ อีกไม่กี่วันก็วันเกิดมึงละ ไปกินไร เที่ยวไหนกันดี ” ไอ้เซฟพูดขึ้นมาระหว่างเรานั่งคัดชื่อน้องๆที่มาส่งขอคัดวงอยู่ในช่วงบ่าย (เช้า หลังประชุมเสร็จ มีสอบเคมี บ้าจังง) ตอนนี้กระดาษห้าแผนของเรามีลายมือ ทั้งแบบโคตรไก่เขี่ย คือแม่งเขียนภาษาเขมรรึเปล่า และตัวบรจงอย่างสวยงามเต็มไปหมด
“ ชื่อวงอะไรของพวกแม่งวะ หอยหยอย อุบาดอ่ะ ” ไอ้จ๊ะที่กำลังลอกรายชื่อวงของมอสี่บ่นเมื่อมันเจอชื่อวงของน้องๆเข้าไป
“ ษ๊ญลม อ่านว่า สายลม พ่องงง ภาษาอะไรบอกกูที ” ผมออกเสียงตัวสะกดขึ้นมาเมื่อเจอชื่อน้องวงนึง เกือบอ่านไม่ออกโชคดีที่มันมีพ่วงวงเล็บไว้ตรงท้าย
“ ภาษาสก๊อยไงมึง ตกเทรนด์ซะละ ” ไอ้คิมบอก
“ กูไม่ได้มีเมียเป็นสก๊อยเหมือนมึงนี่ ” ผมย้อนขำๆ เวลามีอะไรฮาๆ เชี่ยๆ ต้องโยนให้ไอ้คิมครับ มันรับมุกได้ทุกอย่างไม่เคยโกรธด้วย
“ อย่าว่าแต่เมียสก๊อย เมียธรรมดากูยังหาไม่ได้ เซงเว่อออ ” ไอ้คิมบ่น
“ เวลาเค้ามีคนจะเอามึง มึงก็ไม่เอาเค้าไง ให้กูไล่ป่ะว่าใครบ้าง มีน้องดาริน น้องสิตา วีวี่ นัชชา พิมศิ พี่ญาดา พี่ปลายฟ้า เนี่ยย มึงไม่เอาซักคนเลย ” ไอ้ฟิลแทรกขึ้นมา ทำไอ้คิมเกาหัวแก้เก้อก่อนจะบ่นว่าก็คนมันไม่ชอบนี่
“ เออ แล้วมึงเอากระต่ายไปให้เจย์ลินแล้วเป็นไงบ้างวะ ชีวิตมึงดีขึ้นไหม ” ไอ้จ๊ะแซวผม หลังจากวันรุ่งขึ้นที่ผมได้กระต่ายมา ผมก็หอบเอาแขนที่มีรอยข่วนเต็มไปหมดมาฟ้องไอ้พวกเพื่อนๆ (ไอ้เซฟบอกให้เอาไปย่างกินเลย โหดร้ายสัด)
“ อือ ก็ดีอ่ะ ” ผมยังแอบสะดุ้งเมื่อพูดถึงเจย์ลิน ก่อนจะตอบอือๆไปเหมือนไม่มีอะไร นี่ผมเป็นคนไม่ดีที่ไม่ไว้ใจแฟนตัวเองไร้สาระรึเปล่า
“ วงน้องเก่งลงคัดด้วยว่ะ กูว่าแม่งม้ามืดแน่เลย มันเก่งมาก เสียงเพราะแล้วยังโซโล่มันส์อีก เพลงช้าเพลงเร็ว ไม่มีพลาดว่ะ ” ไอ้เซฟชมเปราะ
“ ตี้ๆ เจย์ลินแทควีดีโออะไรมาให้มึงไม่รู้ว่ะ ดูป่ะ ” ไอ้ฟิลที่นั่งเล่นไอโฟนอยู่สะกิดแขนผม ซึ่งผมก็บอกว่าเปิดไว้ เพราะตอนนี้กำลังนั่งทำหนังสือขออนุญาติใช้พื้นที่ในการเล่นดนตรีอยู่
สวัสดีอัฒฐกร วีดีโอนี้เราทำให้แฟนเราโดยเฉพาะนะ ไม่มีอะไร เจย์กับตี้ก็ยังรักกันดี แต่ช่วงนี้เจย์ก็ต้องทำรายงาน ไม่มีเวลาไปเจอตี้เลย คิดถึงมากก ตอนนี้แอบฉกกล้องยัยน้ำทิพย์มาถ่ายอยู่ อยากให้ตี้ดูน้า เขินจัง
เสียงหวานๆดังออกมาจากลำโพงไอ้ฟิลที่วางอยู่ข้างๆ ทำให้ผมวางมือจากงานโผล่หน้าไปดูวีดีโอที่เจย์อัดให้ ท่าทางน่ารักๆของเธอเรียกรอยยิ้มที่มีไม่บ่อยของผมให้ออกมาได้
ไม่รู้นานเท่าไร เรารักกันเมื่อไร
และเพราะเหตุผลใด ที่เป็นเธอ
เมื่อรู้ตัวก็มี คำว่าเราแทนกันทุกเช้าที่ตื่น
บางครั้งรู้สึกนาน ต้องรื้อฟื้น
เสียงหวานๆร้องคลอกับเสียงกีต้าร์ทำเอาผมไม่สามารถหยุดยิ้มได้จริงๆ
เผื่อวันใดเธอลืมไปว่ารักกัน หรือเปล่า
เผื่อวันเวลาที่เดินผ่าน อาจจะเจือจางทุกเรื่องราว
มีเพียงคำเดียวพอให้เธอชื่นใจ
หากความจริงที่เจอมันเลวร้ายแค่ไหน
วันนี้ต้องเจออะไร ฉันรักได้เพียงแค่เธอ
จบแล้วว เสียงเจย์เหมือนเป็ดเลยอ่ะ แง แต่ตี้ต้องฟังนะ รักมากก ไปแล้ว บ๊ายบายที่รักก
“ กระแดะ ดูแล้วทำเป็นอมยิ้ม เด็กขี้อวดด ” ไอ้คิมแซวผมได้อย่างโคตรน่าหมั่นไส้ แล้วโบกหัวผมไปทีนึง ซึ่งนั่นก็ไม่ได้ทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าผมจางหายไปเลย
“ มึงแหละ ขี้อิจฉา ” ขอบคุณไอ้จ๊ะที่ไฟ่ว์แทน
ปีเตอร์เคยบอกผม คำว่าเชื่อใจ บางทีมันก็ใกล้กับคำว่าโง่นิดเดียว และคำว่าโง่กับคำว่ารัก บางทีมันก็เหมือนกันมากจนแยกกันไม่ออก ถ้าผมถามมันว่าสิ่งที่ผมรู้สึกอยู่ในตอนนี้มันคืออะไร ปีเตอร์จะตอบผมได้รึเปล่า …..
_____________________________________________
“ ไหนเงา ไหนชี้ให้ดูเงาตกกระทบ มึงบ้าหรอพื้นไม้ปาร์เก้อะไรไม่มีเงา ไปทำใหม่ ! ” หลังจากยุ่งยากกับงานดนตรีทั้งวัน เย็นนี้ผมกับไอ้เก่งก็มาเรียนพิเศษวาดรูปกันต่อที่วังหลัง
หลังจากพี่ต้อม พี่ติวของผมบอกให้แต่ละคนเอางานมาจูลี่ ( เอางานของแต่ละคนมาติชมและตรวจรวมกัน) ไอ้ฟิกก็โดนคนแรกเลยครับ ผมกระพริบตาปริบๆมองงานห้องนอนของเพื่อนร่วมคลาสโดนฉีกไปต่อหน้าต่อตาแล้วส่งคืนให้เจ้าของ
“ งานกิ๊ฟ เออใช้ได้ ใช้สีได้ดี แต่ บอกแล้วว่าอย่าให้หน้าต่างอยู่บนหัวเตียง แดดมันเผา หน้าต่างอยู่ตรงทิศอะไร ” พี่ต้อมชม แต่หลังประโยคดูแปลกๆแอะ ไอ้กิ๊ฟหน้าซีดก่อนจะตอบไปว่า
“ ทิศเหนือค่ะ ”
“ เออ แล้วไป ขึ้นงานใหม่ได้เลย ร้านกาแฟในสวน ไป ” ผมแอบเห็นไอ้กิ๊ฟถอนหายใจอย่างโล่งอก แล้วกลับไปนั่งทำงานต่อ แต่ก็ไม่วายจะชูสองนิ้วให้ผมเป็นเชิงว่าสู้ๆ
“ งานตี้ เออ มันต้องอย่างงี้ เงาแทบไม่ผิดเลย แบ๊วกราวน์โอเค ไม่เบลอเกินไป รายละเอียดเฟอร์นิเจอร์ชัดใช้ได้ จัดองค์ประกอบดี สีโอเค เออเยี่ยม ” ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนรับงานเก่าคืนและกลับไปทำงานใหม่ต่อ
“ เทพตลอด หมั่นไส้จริงๆ ลาออกไปสอบเข้าเลยป่ะ อิอิ ” ไอ้กิ๊ฟแซวทันทีที่ผมเดินไปนั่งตรงที่ว่างข้างมัน
“ มึงก็ใช่ย่อยนะ งานสวยยิ่งกว่าที่บอกไว้อีกนี่หว่า ” ผมชมกลับ กิ๊ฟเป็นผู้หญิงที่ทำงานเร็วและสวยมากจริงๆครับ ผมงานดีก็จริง แต่ใช้เวลามากกว่าตลอด
“ เออ แล้วเจย์เป็นไงบ้าง ” ผมรู้ว่ามันเป็นคำถามที่ไม่น่าถามมากที่สุด แต่อยากรู้นี่ครับ ทำไงได้
“ ก็ดูนางมีความสุขดีกับการทำอะไรลับหลังแฟนนะ ” น้ำฝน ที่เพิ่งตรวจงานเสร็จ ตอบแทนแล้วนั่งลงที่ว่างข้างกิ๊ฟ น้ำฝนกับกิ๊ฟ แล้วก็เจย์ลินอยู่โรงเรียนเดียวกันครับ
“ ไอ่ฝนนน ” ไอ้กิ๊ฟตีแขนน้ำฝนทำเอาเธอร้องโอดโอย
“ อ่าวกิ๊ฟตีทำไมอ่ะ กูพูดความจริงนะ ” น้ำฝนพูด ไอ้กิ๊ฟหันมามองหน้าผมก่อนจะยิ้มแห้งๆแล้วพูดว่า
“ ไม่มีไรหรอกตี้ น้ำฝนมันก็พูดไปงั้นแหละ ทำงานต่อเหอะ ”
ผมเงียบแล้วก้มลงทำงานต่อ ทั้งที่ใจยังคิดวนเวียนกับประโยคที่น้ำฝนพูดเมื่อกี้ ทำไมมันค้างคาแบบนี้วะ
นาฬิกาข้อมือผมบอกเวลาทุ่มครึ่ง พี่ต้อมเรียกพวกเราเอางานไปส่ง ก่อนจะปล่อยกลับบ้าน คลาสของผมเลิกแล้ว แต่ของไอ้เก่งอีกครึ่งชั่วโมงถึงเลิก พอดีที่น้ำฝนกลับบ้านไปก่อน ผมกับกิ๊ฟเลยไปนั่งกินข้าวรอที่ร้านอาหารกึ่งผับริมน้ำ ไม่ห่างจากที่เรียนพิเศษของเรา
“ คราวหน้าโดนพี่ต้อมด่าตายแน่เลยอ่ะ เมื่อกี้งานไม่เสร็จ รีบเผาสุดๆ เงาก็ยังไม่ได้ลง ” ไอ้กิ๊ฟบ่น ขณะเรานั่งรออาหารที่โต๊ะริมน้ำ ชอบบรรยากาศของที่นี่เพราะร้านไม่ค่อยเปิดไฟสว่างและเพลงที่นี่เพราะมาก
“ พอกันว่ะ ลงเงาแต่ลงมั่วมาก ถ้ามึงโดนด่า กูคงไม่ต่างกัน ” ผมตบไหล่มันเบาๆเป็นเชิงปลอบ
“ ตี้รักเจย์มากป่ะวะ ” หลังจากที่เราเงียบกันไปพักใหญ่ กิ๊ฟก็ถามคำถามนี้ออกมา
“ รักดิ ” ผมตอบสั้นๆ เพราะผมไม่รู้ว่าเพื่อนคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่
“ หรอ เจย์โคตรโชคดีเลยเนอะที่ได้เป็นแฟนมึง ” เจย์พูดต่ออย่างเศร้าๆ
“ มึงก็โชคดีเหมือนกันที่ได้กูเป็นเพื่อน ” ผมว่าพลางเขาแขนไปพาดบนบ่าคนตัวเล็ก ใบหน้าสวยนั้นยิ้มให้ผม แต่ก็เป็นรอยยิ้มที่เศร้าเต็มที
“ ขอโทษนะที่ทำให้ลำบากใจ ” มือเล็กๆนั่นปาดน้ำตาตัวเองก่อนจะยิ้มให้ผม
“ ลำบากใจอะไรกัน แค่พูดสิ่งที่มึงรู้สึกออกมาแล้วสบายใจ กูก็สบายใจเหมือนมึงอ่ะแหละ ” ผมว่า พลางลูบเรือนผมสลวยที่มัดเป็นหางม้าไว้ ก่อนจะดึงเพื่อนรักมากอด แต่ปรากฎว่ายิ่งกอดกิ๊ฟยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิมจนตอนนี้เสื้อนักเรียนผมเปียกน้ำตาคนในอ้อมแขนนี้จนชุ่ม
“ พอแล้ว ไม่ร้องนะ โอ๋ๆ เดี๋ยวไม่สวยนะ เชื่อกูดิ ” ผมดันตัวเธอออกก่อนจะเช็ดน้ำตาให้อย่างแผ่วเบา
“ ตี้ ขออะไรอย่างได้ไหม ” เสียงใสๆนั้นเอ่ยขึ้น ซึ่งแน่นอน ผมพนักหน้ารับ
จมุกโด่งแตะลงบนแก้มผมอย่างแผ่วเบา เนิ่นนาน เราต่างคนต่างไม่พูดอะไรออกมา ผมหลับตาฟังเสียงเสียงน้ำกระทบตลิ่งเป็นจังหวะๆนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ ซักพักกิ๊ฟก็ถอนจมูกออก ข้าวกุ้งผัดผงกระหรี่ของผมกับกิ๊ฟมาเสิร์ฟพอดี แต่ต่างคนต่างกินไม่ลง
“ พ่อโทรมา สงสัยจะถึงแล้ว ฝากกินด้วยละกันนะตี้ กลับละ บ๊ายบาย ” กิ๊ฟรับโทรศัพท์ ก่อนจะหันมายิ้มให้ผมแล้วเดินออกไป สวนกับไอ้เก่งที่เดินเข้ามาพอดี
“ ตายตายตาย ตายแน่ๆ ยากชิบหายเลยพี่ ” ไอ้เก่งหอบหน้าดำๆของมันมานั่งลงข้างผม ก่อนจะบ่นยาวว่าวันนี้โดนด่าเรื่องไรมาบ้าง และอาฆาตแค้นสุดๆเพราะไอ้เด็กโรงเรียนชายล้วนที่ไม่ถูกกับเราชนกล่องดินสออีอีมันตก หักเกือบยกกล่อง
“ แม่งโคตรของโคตรเหี้ยอ่ะพี่ตี้ หมาตายไม่เสียดายเท่าอีอีหัก เดี๋ยวคราวหน้าผมจะเอาคืน เอาลิควิดเขียนเก้าอี้ที่มันนั่งเป็นรูปหน้ายิ้ม พอมันนั่งแล้วตูดกางเกงมันก็จะมีรูปหน้ายิ้ม ซักไม่ออกด้วย โคะๆ ” ผมนั่งฟังแผนการชั่วร้ายของไอ้เก่ง ทั้งที่อยากจะหัวเราะตาม แต่กลับทำได้เพียงแค่ยิ้มออกมานิดๆ
“ หิวอ่ะ ทำไมพี่สั่งกระหรี่มาสองล่ะ ” พูดไปพูดมามันก็เหนื่อยเอง แถมมาบ่นว่าหิวอีก
“ อีกจานของกิ๊ฟอ่ะ พอดีพ่อมันมาก่อนเลยไม่ได้กิน มึงกินดิ กินได้ป่าว ” ไอ้เก่งพยักหน้า ก่อนจะถามผมว่า
“ เป็นไรป่ะพี่ ดูไม่ค่อยโอเคนะวันนี้ ”
“ ไม่ค่อยโอ เหนื่อยมาก อยากพัก มึงรีบกินเหอะจะได้รีบไป ” ผมงอแงรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ของวัน ไอ้เก่งพยักหน้ารับก่อนจะรีบซัดข้าวตรงหน้าอย่างรวดเร็ว
หลังจากอาบน้ำเสร็จ ผมล้มตัวลงนอนบนเตียงสีขาวที่บ้านไอ้เก่งด้วยความเหนื่อย ไม่รู้ว่าเหนื่อยกายหรือเหนื่อยใจ หลังจากบอกว่าเหนื่อย ไอ้เก่งก็ชวนผมมานอนบ้านมันซึ่งอยู่ใกล้กว่าบ้านผมหลายเท่านัก ก็โอเคล่ะครับ เพราะไม่มีแรงจะกลับบ้านจริงๆ ที่บ้านก็ไม่มีใครอยู่ ป๊าอยู่สวิตเซอร์แลนด์ ม๊าขึ้นเชียงใหม่ไปดูธุรกิจสปา ส่วนปีเตอร์ก็อยู่หอแถวบางมด
“ อยากได้อะไรอีกป่าวพี่ ” ไอ้เก่งที่อยู่ในสภาพมีผ้าเช็ดตัวพันท่อนล่างอย่างเดียวเดินเข้ามานั่งข้างผม หลังจากที่มันอาบน้ำเสร็จแล้ว
“ ไม่อ่ะ ขอบใจมาก ” ผมตอบสั้นๆ รู้สึกว่าตาหนักอึ้งแบบจะปิดอยู่แล้ว
ครืดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ไอโฟนของผมที่วางอยู่ข้างไอโฟนไอ้เก่งสั่นอยู่บนโต๊ะข้างเตียง ไอ้เก่งหยิบมาก่อนส่งให้ผม
JAYLYN
à Slide to answer
ผมส่งโทรศัพท์คืนให้มันก่อนจะบอกให้เอาไปวางไว้ที่เดิม เพราะตอนนี้ไม่อยากคุยกับใครเลย มันสับสนไปหมด ทั้งเรื่องเจย์ เรื่องกิ๊ฟ
“ พี่เจย์เค้าทำอะไรพี่รึเปล่า ทำไมเป็นงี้ล่ะ ” ไอ้เก่งล้มตัวลงนอนข้างผมหลังจากที่มันใส่เสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“ กูเหนื่อยอ่ะ ” ผมนอนมองเพดานห้องที่ตกแต่งด้วยรูปถ่ายฝีมือไอ้เก่ง
“ มีอะไรบอกผมได้นะพี่ ไม่อยากเห็นพี่เป็นงี้เลยอ่ะ ” ไอ้เก่งสะกิดผม
การที่ผมเล่าเรื่องทั้งหมดให้มันฟัง ผมจะรู้สึกดีขึ้นกว่านี้ใช่ไหม …
TBC.
ความคิดเห็น