`.,what is the love ?., อยากจะรู้รักเป็นเช่นใด? yaoi

ลำดับตอนที่ #27 : ◆ how to 25 : why do you get angry

ห่างกันเพียงเอื้อมมือ แต่มันคือแสนไกล ยิ่งเธอเป็นเหมือนเพื่อนสนิท ยิ่งไม่มีสิทธิจะบอกไป …..

ผมนอนคุยไลน์กับน้ำหวานพลางฮัมเพลงนี้มาเกือบครึ่งชั่วโมง เพราะไอ้ดลเปิดเพลงนี้วนไปวนมา คือจะเปลี่ยนเพลงมันก็บอกว่าจะฟัง ไปๆมาๆผมเลยติดหูไปด้วย ให้ทายเลย มันคงชอบเฟิร์นอ่ะ ไหนว่าไม่มีอะไร ทำไมจู่ๆมาฟังเพลงนี้ได้

“ น้องดล แต่งตัวเสร็จยังจ๊ะ ถ้าเสร็จแล้วลงมาเลยน้า จะได้รีบถ่าย น้องดลจะได้พักผ่อน ” เจ้ซอลลี่พี่สาวผมโผล่หน้ามายิ้มหวานให้ไอ้ดลที่ตอนนี้กำลังจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ วันนี้เป็นวันหยุดพอดีครับ แล้วเจ้ซอลลี่ก็ขอให้ผมชวนไอ้ดลมาเป็นพระเอกหนังสั้นที่เจ้แกจะต้องส่งอาจารย์ ซึ่งก็ตามความคิดครับ ไอ้ดลมันก็ตกลง

“ มึงว่าเป็นไงวะ โอเคยังอ่ะ ” ไอ้ดลหันหน้าจากกระจกมาทางผม

“ ก็งั้นๆแหละ ลงไปได้แล้ว เจ้ซอลรอ ” ผมพยักหน้าใส่นิ่งๆ ทั้งๆที่คนตรงหน้าผมโคตรหล่อ หน้ามันไม่ต้องพูดถึงนะ ก็ไม่ได้หล่ออะไรมากมาย คิ้มเข้ม จมูกโด่ง หน้าคม ขาว ปากสวย ไม่เท่าไหร่หรอกครับ คือหุ่นก็ไม่ได้ดีไรมาก สูง 180 กว่า ไหล่กว้างเพราะเข้าฟิตเนต เอวเล็ก นี่ขนาดไม่อยากจะชมให้มันได้ใจนะเนี่ย พอสนิทกันแล้วชมนิดชมหน่อยไม่ได้ แม่งเอาใหญ่ หลงตัวเองชิบ 

“ ลงมาดูด้วยกันดิ ” มันว่าก่อนจะดึงแขนผมลากลงไปนั่งข้างล่างด้วย ปลายนิ้วโป้งเท้ายังไม่ทันแตะพื้นบ้านชั้นล่าง เสียงกรี๊ดกร๊าดของสาวๆเพื่อนเจ้ซอลก็ดังเข้าโสตประสาทผมจนไอ้ดลชะงักกึกไม่กล้าลง

“ น้องดลลลลล ” พี่แพนเค้ก เพื่อนเจ้ซอลทำท่าเขินใส่

“ มึง คือกูบอกเลยว่าหนังมึงจะไม่เสร็จวันนี้นะซอล เพราะน้องดลหล่อมาก กูเขินนน ” พี่เฟม ที่รับบทเป็นนางเอกของเรื่องหันไปพูดกับเจ้ซอล

“ อิพวกบ้า พอๆ น้องเค้ากลัวหมดละ น้องดลไม่ต้องกลัวนะลูก เดี๋ยวพี่จะปกป้องหนูเอง ” พี่เมนี่ เพื่อนสาวไม่แท้ของเจ้ซอลดึงไอ้ดลไป ก่อนจะออกท่าว่าจะปกป้องมันเต็มที่ ทำผมอดขำไม่ได้

“ โอย น้องดล อ้ะ ” ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง ผมนอนดูทีวีรอพวกเจ้ๆถ่ายอยู่ ก็ได้ยินเสียงของพี่เฟมคนสวย นางเอกของเรื่องก่อนที่เจ้าของหุ่นนางแบบจะวิ่งเข้ามานั่งชิดผม หน้าสวยๆของพี่เฟมแดงแปร๊ดเลย

“ นังเฟมมม น้องดลเค้ายังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ นังบ้า มีแต่แกเนี่ยเขินน้องเค้าอยู่คนเดียว รีบมาถ่ายต่อเลยอิกุ้งแห้ง มันจะมืดแล้ว ” พี่เมนี่เดินบิดๆเข้ามาลากพี่เฟมออกไป โดยไม่วายจะบิดแก้มผมเบาๆ ก่อนจะบอกว่า หมั่นเขี้ยว

ผมที่นั่งจนเบื่อแล้ว ก็เลยเดินออกไปดูบ้างว่าไอ้ดลทำอพไร ทำไมพี่เฟม ดาวคณะคนสวย ถึงได้เขินขนาดนี้ ปกติพี่เฟมเป็นผู้หญิงที่สวย เก่ง รวย และหยิ่งมาก ขนาดเดือนวิศวะมาจีบพี่เฟมยังเชิดใส่ แต่กับไอ้ดลพี่เฟมกลับเขินซะจนแทบจะม้วนเป็นแยมโรล

“ การรักกันตลอดไปมันไม่มีจริง มันมีแต่รักกันจนตายจากกันไปข้างนึงต่างหาก จุดจบมันไม่สำคัญ แต่ช่วงเวลาที่เราได้อยู่ด้วยกันมากกว่า ถ้าไม่มีการจากลา เราคงไม่จักคุณค่าของการพบเจอ ” เสียงทุ้มๆออกมาจากปากบางสีชมพูขอไอ้ดล ระหว่างมันจับมือพี่เฟมไว้ และจ้องเข้าไปในดวงตาพี่เฟม ทำเอาพี่ๆทีมงานทุกคนเงียบกันหมด ไม่เว้นแม้แต่ผมที่กลั้นหายใจไปโดยไม่รู้ตัว

“ คะ คัทททท ” พี่เอก พี่ผู้ชายหน้าเข้มที่นั่งประจำกล้องตะโกนขึ้น เลยทำให้หลายๆคนคลายจากภวังค์กันได้

“ โห น้องดล พี่อินมากอ่ะ ”

“ ใช่ๆ ใครเป็นแฟนน้องดลนี่ โชคดีชิบหายเลยยย ”

 เสียงชมไอ้ดลดังมาจากทุกทิศทางรอบตัว จนผมอดอมยิ้มน้อยๆกับท่าทางเขินๆของมันไม่ได้ ร่างสูงนั่งรีบก้าวเข้ามาหาผม พร้อมด้วยรอยยิ้มแบบพระเอกๆตามเคย

“ เก่งนะมึง ” ผมตบบ่ามันอย่างแซวๆ

“ ไม่หรอก เป็นคนโรแมนติคต่างหาก ” มันว่าแล้วยักคิ้วใส่กวนๆ

“ ดีแค่คำพูดล่ะวะ หึหึ ” ผมพูดใส่มันหน้านิ่ง

“ ถึงคำพูดผมจะน่าตบ แต่ถ้าลองคบแล้วจะติดใจนะครับ ” มันว่าพลางเอาแขนมาวางไว้บนไหล่ผม ก่อนจะยักคิ้วกวนๆใส่ ไอ่เชี่ยยย หล่อไปไหมมมมม

“ ว่าไงเฟิน ” หลังจากที่ผมทำสงครามน้ำลายกะมัน(เถียงกันว่าใครหล่อกว่า) เสียงริงโทนเพลงอินเตอร์จากโทรศัพท์มันก็ทำให้เราสองคนสงศึกกันได้

“ อยู่บ้านเซฟอ่ะ มาทำงาน ” อ่าว ไอ่นี่ ตอแหลนี่หว่า ผมเหล่ตามองคนข้างๆ

“ อื้อๆ โอเคเฟิน ไว้เจอกัน ”

“ ตอแหลลลลล ทำงานเชี่ยไร ” ผมโบกหัวมันไปทีนึงทันทีหลังจากวางสายจากเฟินไป มันหัวเราะก่อนจะพูดว่า

“ อยู่กับเฟินทุกวันเบื่อแล้ว อยากอยู่กับมึงบ้าง ” คำแก้ตัวเลวไร้ที่ติ แต่ทำไมผมต้องหน้าร้อนๆด้วยวะเนี่ยย

“ พูดไรไร้สาระว่ะ หิวอ่ะ ไปหาของกินก่อน ” ผมว่าก่อนจะลุกเข้าไปในครัว ไปคุ้ยๆตู้เย็นโดยมีไอ้ดลยืนอยู่ข้างหลัง

“ ถอยดิ๊ห่า บังแสง กูมองไม่เห็น ” ผมบ่น

“ อ๋อ เออโทดทีว่ะ พอดีกูสูง หึหึ ” คือมึงหมายความว่ากูเตี้ยใช่ไหม - - ผมเอาศอกกรทุ้งหน้าท้องมันเบาๆ แต่มันคงไม่เจ็หรอก กล้ามทั้งนั้น แข็งชิบบบ

“ ละมึงทำงี้ไม่สงสารเฟิร์นหรอวะ ถึงยังไม่เป็นแฟนกัน แต่ถ้าคุยกะเค้าอยู่ก็ควรจะเอาใจเค้าหน่อยนะ ” ผมพูดขึ้นมาระหว่างกำลังทอดไข่ข้นอยู่

“ ก็บอกห้าสิบล้านครั้งได้แล้วว่า ไม่ได้จีบเฟิน ไม่ได้คุยกัน เป็นเพื่อนกัน ทำไมไม่ฟังวะ ” เสียงทุ้มๆนั้นเริ่มสะบัดด้วยความหงุดหงิด

“ แต่มึงทำเหมือนกำลังให้ความหวังเค้าอยู่อ่ะ กูยังดูออกเลยว่าเฟิร์นอ่ะ ชอบมึง ” ผมพูดหลังจากที่เอาอาหารไปตั้งไว้บนโต๊ะกินข้าวแล้ว

“ ก็ม่ได้ชอบเฟิร์น และไม่มีทางชอบด้วย ผมคิดกับเค้าได้แค่เพื่อนจริงๆ ทำไมเซฟต้องพูดงี้ด้วยวะ ทำไมต้องอยากให้ผมไปเป็นแฟนคนอื่น ” ไอ้ดลลุกขึ้นจ้องหน้าผม

“ ก็มึงก็เป็นคนดี เฟิร์นก็เป็นคนดี กุว่ามึงกะเฟิร์นก็น่าจะไปกันได้ ” หลังประโยคผมเบาเสียงลง จากการเปลี่ยนสรรพนามกระทันหันหระกอบกับสีหน้าเคร่งเครียดของคนตรงหน้าแล้ว บทสนทนานี้พาผมซวยอย่างแรง

“ เซฟไม่เข้าใจ เรื่องรักมันบังคับกันไม่ได้หรอก ไม่รักก็คือไม่รัก ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ ถ้าผมบอกให้เซฟเปลี่ยนใจจากน้ำหวานมาชอบผม เซฟจะทำไหม ”

“ ไม่อ่ะ ” ผมตอบ

“ ก็ใช่ไง เซฟกินข้าวไปเหอะ ผมกลับก่อนละกัน แล้วค่อยเจอกันที่โรงเรียน ” ว่าแล้วเจ้าตัวก็เดินออกจากห้องครัวไป ทิ้งผมไว้กับข้าวไข่ข้นสองจานกับความรู้สึกแย่ๆ  

________________________________________________

KIMKANUNTH

< มึง

<วันนี้ขุ่นแม่ไม่อยู่

<ไปนั่งดื่มคอกเทลที่ myst กันมีกว่าครัช

เสียงเตือนจากไลน์ไอ้คิมดังขึ้นระหว่างผมนั่งหน้าทีวีอยู่กะเจ้ซอลตอนประมาณสองทุ่ม เสียงพากย์ซีรี่ย์นั้นไม่ได้เข้าหูเลย ในใจผมคิดอยู่แต่เรื่อไอ้ดล รู้สึกผิดที่ทำให้มันไม่สบายใจ

SAVE

< หรอ แต่ขุ่นแม่กุอยู่

KIMKANYMTH

< ไม่เป็นไร เดี๋ยวไปรับ

< แม่ไม่ว่าหรอก ไปกะกุ คบกะกุแล้วชีวิตดีจะตาย

ผมก็ไม่ได้อยากไปเท่าไหร่อ่ะนะ เดี๋ยวขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวแปป !