เทพเซียนเกรียนยุทธภพ!

ลำดับตอนที่ #12 : ห้าพรรคใหญ่ปะทะเทียนซาน ตอนที่05

     บรรดาห้าพรรคใหญ่ต่างตกตะลึงกับวิธีลอบกัดของจอมมาร  ด้วยคาดไม่ถึงว่าเส้าเทียนอิ้งผู้ภาคภูมิใจในพลังฝีมือของตนจะเลือกใช้ลูกดอกอาบยาพิษเล่นงานศัตรูเช่นนี้  จางเหอลู่พยายามปัดป้องลูกดอกให้ทั้งตนเองและลูกชายที่ใช้การไม่ได้ของตน  เลยโดนไปสองดอกที่หัวไหล่ซ้ายและแขนขวา  พิษแทรกซึมลงสู่ผิวหนังอย่างรวดเร็วเกิดเป็นปานสีม่วงบริเวณรอบปากแผล  เจ้าสำนักมังกรทองรีบนั่งลงเดินลมปราณขับพิษร้ายในทันที  ปรากฏเม็ดเหงื่อผุดตามหน้าผากพร้อมกับไอร้อนระเหยจากร่างตลอดเวลา

     "ประมุขจาง  พิษนี้สกัดจากเมือกเหนียวของกบชนิดหนึ่งจากทะเลทางใต้  ไม่ใช่สิ่งที่จะขับพิษกันได้ในชั่วระยะเวลาแค่หนึ่งหรือสองวันหรอกนะ!"

     "แก! ไอ้ชาติชั่ว ไอ้ขี้ขลาด...!"

     จอมยุทธเจ็ดเลือดขึ้นหน้าลุกขึ้นยืนด่าอย่างไม่กลัวเกรง  ด้านลูกศิษย์ของสำนักอื่นต่างก็ช่วยกันพยุงร่างประมุขของตนเองนั่งแล้วเดินลมปราณเป็นการด่วน  ดูแล้วสถานการณ์ช่างสับสนวุ่นวายเกินกว่าจะควบคุม  เว้นเสียแต่จอมยุทธหนุ่มรูปหนึ่งที่ไปหยุดยืนอยู่ด้านหลังบัลลังก์อย่างเงียบเชียบ  มันผู้นี้คือหลิวเย่อจื่อบุตรแห่งเจ้าสำนักหมาป่าเงินนั่นเอง  ไม่เพียงแค่นั้นหลิวเย่อจื่อยังชักกระบี่เล่มยาวออกมาจ่อคอหอยจอมมารเอาไว้อีกด้วย

     "ร่ำลือกันว่าร่างกายของท่านมีวิชามารประสานจิต เทพประสานใจขั้นพื้นฐานคอยคุ้มครองอยู่  ทำให้แคล้วคลาดจากศัตราวุทธทั้งปวง  แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเพลงกระบี่เทพวชิระไร้พ่ายของข้าจะเป็นเช่นไรกันนะ?"

     กระบี่เล่มยาวบัดนี้อาบด้วยปราณสายฟ้าอันเกรี้ยวกราดของจอมยุทธหนุ่ม  แม้แต่จอมมารที่แอบอยู่ใต้ฝ้าด้านบนยังรู้สึกได้ถึงรังสีดาบอันกดดันหนักหน่วง  หากปล่อยไว้เช่นนี้ปราณกระบี่คงทะลุผ่านพลังขั้นสีขาวแล้วทำร้ายร่างกายของตนได้โดยตรงเป็นแน่

     "หลิวเย่อจื่อ! เจ้านี่ยังเป็นเด็กอมมือแท้ ๆ หาญกล้าต่อกรกับข้าผู้นี้เชียวหรือ?"

     แม้จะตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบแต่จอมมารยังมั่นใจว่าจะผ่านอุปสรรคเบื้องหน้านี้ไปได้  เพราะบรรดาเจ็ดองค์รักษ์ที่เหลือต่างปรากฏกายออกมาโดยพร้อมเพรียงกันแล้ว  แถมยังมีสินหุ่ยเจ้าสมุนข้างกายที่แข็งแกร่งที่สุดออกโรงปะทะกับหลิวเย่อจื่ออีกด้วย

     "คุณหนูหลิวข้าต้องขอล่วงเกินท่านแล้ว!"

     สินหุ่ยกล่าวโดยสุภาพแต่กลับโต้ตอบอย่างรุนแรงเพราะแค้นเคืองที่บังอาจลบหลู่นายเหนือหัว  พลังฝ่ามือที่ปล่อยออกมานั้นสามารถถล่มภูผาให้พังทลายได้ในครั้งเดียว  ด้านหลิวเย่อจื่อแม้อ่อนประสบการณ์กว่ามากก็ยังรับมือคู่ต่อสู้ได้อย่างมีประสิทธิภาพ  มันใช้เพลงกระบี่เข้าต่อกรกับพลังฝ่ามือของสินหุ่ยด้วยความชำนาญ  ฝีมือขนาดนี้ไม่แปลกเลยที่ผู้บิดาจะยอมอนุญาตให้เดินทางมาถึงที่นี่ได้ในฐานะตัวแทนของสำนัก

     "เส้าเทียนอิ้งจงมอบยาถอนพิษมาซะ!"

     เด็กหนุ่มตะโกนข้ามหัวสินหุ่ยไปที่จอมมารซึ่งเอาแต่นั่งตัวแข็งทื่อบนบัลลังก์  จนแล้วจนรอดเส้าเทียนอิ้งก็ไม่คิดจะเอ่ยอะไรออกมาอีกทำให้มันหงุดหงิดจนเก็บอารมณ์ไว้ไม่อยู่  หลิวเย่อจื่อระเบิดพลังปราณเทพกระบี่ไร้พ่ายลำดับที่เจ็ดใส่สินหุ่ยแบบเต็มกำลัง  แม้ว่าจะทำอันตรายใด ๆ มิได้แต่ก็ผลักดันให้สมุนมือขวาของจอมมารล่าถอยออกไปไกลพอดู  และฉวยจังหวะนี้ตรงเข้าเล่นงานจอมมารทันที  แบบนี้มีหรือที่เจ็ดองค์รักษ์คนอื่นจะนิ่งดูดาย  มารผมขาวและอสูรแปดหน้าพร้อมกับศิลามังกรต่างกรูเข้าจัดการเด็กหนุ่มผู้จองหองโดยพร้อมกัน

     "พวกมารนี่มันชอบใช้วิธีหมาหมู่อย่างที่ร่ำลือกันจริง ๆ"

     ฝ่ายธรรมะเมื่อเห็นคุณหนูแห่งสำนักหมาป่าเงินกำลังตกที่นั่งลำบากจึงยกพลตะลุมบอนด้วยเช่นกัน  กลายเป็นศึกอันโกลาหลจนห้องโถงกลางแห่งเทียนซานแทบแตกออกเป็นเสี่ยง  สุดท้ายจบด้วยชัยชนะของหลิวเย่อจื่อต่อมารผมขาวและอสูรแปดหน้า  เด็กหนุ่มไม่รอช้าจ่อกระบี่เข้าที่คอหอยของจอมมารพร้อมย้ำคำเดิมว่าให้เร่งส่งยาถอนพิษมาโดยเร็ว

     "เหวอ!"

     จู่ ๆ เจ้าจอมมารที่นิ่งเงียบมาตลอดกลับแสดงสีหน้าแปลก ๆ พร้อมด้วยการปลดปล่อยไอพลังอันเยียบเย็นสีม่วงออกมาจากทั่วร่าง  หลังจากนั้นหลิวเย่อจื่อได้ยินเพียงเสียงระเบิดดังกึกก้องและพบว่าตนเองกระเด็นลอยออกจากห้องโถงด้วยความเร็วสูง  ตกลงกระแทกกับพื้นหินนอกเรือนชานแล้วสลบไปในที่สุด...

@@@@@@@@@@

     "นี่มันเกิดอะไรกันขึ้นเนี่ย!"

     เมื่อกี้นี้เจ้าคนที่ชื่อหลิวเย่อจื่อดันแทงกระบี่ใส่ช่วงลำคอของผมอย่างแรงทำให้ตกใจลนลานทำอะไรไม่ถูก  ครั้นจะปกป้องส่วนคอของตัวเองก็กลายเป็นว่าซัดอีกฝ่ายกระเด็นทะลุเพดานหายไปอีกแล้ว  แบบนี้ก็เหมือนกับเมื่อครั้งของคุณชายเจ็ดเลยนี่หว่า?

     "นั่นคือกลไกป้องกันตัวเองด้วยปราณพื้นฐานของข้าเองไงเล่าเจ้าโง่!"

     น้องหมาบนฝ้าเพดานแอบกระโดดลงมาจากข้างบนแล้ววิ่งมาหลบที่ด้านหลังบัลลังก์  เพราะฝ่ามือของผมดันแรงเสียจนทำให้เพดานเป็นรูโหว่เบ้อเริ่มอีกแล้ว  ชักนึกสงสัยว่าค่าซ่อมสำนักนี่มันจะแพงแค่ไหนกันนะเนี่ย?  แต่เรื่องนั้นต้องเอาไว้ก่อนเพราะตอนนี้บรรดาฝ่ายธรรมะต่างหยุดการปะทะและยืนตกตะลึงกันทั่วทุกคนแล้ว

     "หึหึ... นี่น่ะรึพลังขั้นสีม่วงของมารประสานจิตเทพประสานใจ  นับว่าไม่เลว... เหมาะเป็นคู่มือของข้าได้เลยทีเดียว!"

     แม้ทุกคนจะหยุดมือแล้วแต่เจ้าบ้าเกาฟานเฉียงยังไม่หายมันส์  มันชี้มาทางนี้พร้อมกระโดดเหยง ๆ อยากจะกระทืบผมใจแทบขาดอยู่แล้ว  โอยใครก็ได้ช่วยเอามันไปเก็บในโรงพยาบาลบ้าให้ทีเถอะ  กู่ไม่กลับล่ะไอ้หมอนี่  เพี้ยนเกินคำบรรยายจริง ๆ

     "เกาฟานเฉียง! ให้ถือว่าเมื่อครู่คือความกรุณาจากข้าคนนี้เถิด  ด้อยวิชาอย่างหลิวเย่อจื่อขืนข้าซัดด้วยพลังที่เหนือกว่าขั้นสีม่วงมีหวังร่างแหลกเหลวกลายเป็นธุลีไปเสียก่อน  หรือเจ้าอยากลองเป็นคนแรก?"

     น้ำเสียงของจอมมารเฉียบขาดทรงพลังไม่เหมือนที่แล้ว ๆ มา  คงเพราะถึงคิวที่ต้องโชว์อำนาจบารมีข่มพวกหมาหมู่ธรรมะสินะ  จะได้เอาตัวรอดจากวิกฤตเฉพาะหน้าได้  เป็นจอมมารแต่ก็รู้จักใช้สมองเหมือนกันนี่หว่า? ผมคิด  ไม่เพียงเท่านี้หมาน้อยยังยื่นข้อเสนอที่ใช้เป็นทางลงให้กับบรรดาผู้นำพรรคใหญ่ทั้งห้าไม่ต้องเสียหน้าในการล่าถอยกลับไป  ด้วยการจัดประลองยุทธศึกเจ้ายุทธจักรครั้งที่สอง!

     "พิษร้ายที่พวกเจ้าโดนเข้าไปนั้นอย่างต่ำต้องใช้เวลาจนถึงช่วงจันทร์เพ็ญรอบหน้าจึงจะหายดี  และอย่าได้หวังยาถอนพิษจากข้าเชียว  เพราะฉะนั้นจงพักรักษาตัวแล้วค่อยท้าสู้อีกครั้งเถอะเจ้าพวกธรรมะผู้ดีแต่ปาก!"


จบตอน