เทพเซียนเกรียนยุทธภพ!

ลำดับตอนที่ #57 : ไม่เข้าถ้ำเสือแล้วจะได้ลูกเสือหรือ? (ได้แต่เนตรนารี)

*ช่วงนี้คนเขียนอาจจะเขียนช้า อัพช้าบ้างนะครับ  คนเขียนค่อนข้างจิตตกกับชีวิตนิดหน่อย  ปีหน้าถ้าไม่ตาย 5 ไปเสียก่อนคงจะปั่นงานได้เร็วกว่านี้จ๊ะ... (นิยายออนไลน์ที่เขียนค้างไว้ก็ด้วยนะ)*


     เอาล่ะ... หลังจากที่สองตีนและมโนธรรมโง่ ๆ ของผมหาเรื่องมาให้ด้วยการไล่ตามเจ้าหุ่นยนต์ยักษ์นั่นมาจนถึงปากทางเข้ายานอวกาศแล้ว  ผมก็ฉวยโอกาสตอนที่หุ่นนั่นกำลังจะลงจอดในท้องเรือรีบพุ่งตัวสไลด์ลอดผ่านช่องว่างของประตูยานที่กำลังปิดได้อย่างเฉียดฉิว  ไม่รอช้าผมรีบหลบเข้าไปหลังแท่นที่ใช้วางพวกอาวุธปืนขนาดมหึมาทันที  อื้อหือแค่ปากลำกล้องมันก็ใหญ่เกือบจะเท่ากับตัวผมแล้ว  นี่ไม่นับว่ายังมีวางเรียงกันอีกตั้งไม่รู้กี่กระบอก  แถมจากตรงนี้ยังมองเห็นหุ่นยนต์ตัวคล้าย ๆ กันจอดเรียงเป็นแนวขนานกับตัวยานอีกสี่ตัวด้วย  เหงื่อเม็ดเบ้ง ๆ พลันไหลลงอาบสองแก้มของผมทันที  นี่ตรูเอาตัวเองเข้ามาพัวพันกับเรื่องบ้า ๆ แบบนี้ได้ไงฟะเนี่ย!  

     "$%^$##$&^%%^$%$%^$#^Y"

     "*&^&^%$^$$^%"

     หลังจากที่เจ้าหุ่นยนต์กลับเข้าไปยืนเรียงกับพรรคพวกที่เหลือในโรงเก็บแล้ว  ก็มีชายผิวดำตัวล่ำ ๆ หน้าดุกับเด็กผู้หญิงตัวเล็กหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักสไตล์ฝรั่งจ๋าเดินเข้ามา  พวกนั้นคุยกับด้วยภาษาที่ผมฟังไม่เข้าใจเลยสักนิด  ไม่รู้ว่าใช่ภาษาอังกฤษหรือเปล่าแต่ผมนี่ก็พวกอ่อนภาษาต่างประเทศอยู่แล้วอะนะ

     "&*^&%$^#^%"

     "&%&$^&^%$^^$#"   

          ไม่รู้ว่าเจ้าพวกนั้นกำลังคุยอะไรกันแต่เห็นชายผิวดำท่าทางโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงเลย  เขาชี้ไปที่น้องหมาและสินหุ่ยที่ถูกหุ่นยนต์ยักษ์จับได้และควบคุมตัวไว้ในลูกแก้วใสขนาดใหญ่ที่วางอยู่ข้าง ๆ ตัวมัน  เส้าเทียนอิ้งแลดูสงบเสงี่ยมผิดกับท่าทีตามปกติ  ไม่แน่ว่าเจ้านี่อาจจะวางแผนอะไรบางอย่างไว้ก็ได้  มันยิ่งเป็นคนเจ้าเล่ห์อยู่

     "&^&^%$%^$%$$%$$"

     "#^#%#$^#$#%#"

     คราวนี้มีสาวสวยอีกคนเดินเข้ามาแจมกับสองคนนั้น  ดูท่าทางแล้วยัยนี่คงเป็นคนใหญ่คนโตไม่เบา  เพราะพูดแต่ละทีดูจะวางอำนาจบารมีซะเหลือเกิน  ส่วนสองคนนั้นก็นอบน้อมไม่กล้าพูดเสียงดังใส่เลยสักนิด  เธอคนที่มาใหม่ชี้นิ้วไปยังน้องหมากับสินหุ่ยด้วยแววตาแข็งกระด้าง  เส้าเทียนอิ้งคำรามฮึ่มแฮ่เป็นการใหญ่  ท่าทางสัญชาตญาณของมันคงจะรู้แล้วว่าคืนนี้พวกเอ็งไม่พ้นโดนเจี๋ยนกลายเป็นเศษเนื้อเพื่อการทดลองสุดหฤโหดของพวกเอเลี่ยนแน่ ๆ  แต่จะว่าไปพวกสามคนนี่ดูภายนอกแทบไม่ต่างไปจากมนุษย์ปกติเลยนี่นา?  เมื่อกี้มัวแต่ตื่นเต้นเลยไม่ทันนึกถึงเรื่องนี้เพราะนอกจากเรื่องการแต่งกายและผิวพรรณแล้ว  ลักษณะทางกายภาพส่วนใหญ่ที่เห็นก็คือคนเดินดินธรรมดา ๆ แบบเราท่านนี่เอง

     "^&%%$^%$##"

     สาวสวยคนนั้นกล่าวเสร็จก็สะบัดบ๊อบเดินจากไป  ยิ่งดูก็ยิ่งรู้สึกหมั่นไส้ยัยนี่ขึ้นมาตะหงิด ๆ อย่างไม่รู้สาเหตุเลยแฮะ?  คงเพราะเดิมทีผมก็ไม่ค่อยชอบพวกขี้เต๊ะวางท่าข่มคนอื่นอยู่แล้วด้วยมั้ง  สองคนนั้นหลังจากตะเบ๊ะแบบทหารเรียบร้อยแล้วก็จัดแจงเคลื่อนย้ายน้องหมากับสินหุ่ยไปไว้ที่อื่นในทันที  ไอ้เราแอบหลบอยู่ตรงนี้ก็มองไม่เห็นด้วยว่าพวกมันเอาจอมมารไปขังไว้ที่ตรงไหนด้วยสิ?

     "เอาไงดีวะตรู???"

     ผมพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ถ้าจะหนีก็ต้องตอนนี้ล่ะวะ!  แต่อีกใจก็ดันเป็นห่วงสภาพน้องหมา  กลัวว่าหลังจากนี้อาจจะโดนจับผ่า ยัด ชำแหละและการทรมานอื่น ๆ อีกมากมายบรรยายไม่จบสิ้น  มาถึงนี่แล้วก็ต้องเป็นไงเป็นกันสิวะ! ไม่เข้าถ้ำเสือแล้วจะได้ลูกเสือหรือ?  ตอนนี้จิตด้านมืดกับด้านสว่างของผมกำลังตีกันในหัวยุ่งเหยิงไปหมด  ผมปล่อยให้พวกมันสู้กันไปสักระยะก่อน  ในระหว่างนี้ก็แอบลอบสำรวจยานอวกาศนี้ไปพลาง ๆ เพื่อฆ่าเวลา...

@@@@@@@@@@@@

     "ไม่อยากจะเชื่อเลย... นอกจากจะหาเครื่องส่งสัญญาณไม่พบแล้วยังซี้ซั้วจับสิ่งมีชีวิตบนดาวดวงนี้ขึ้นยานมาแบบพลการอีกเหรอ!"

     มารีนบ่นเป็นหมีกินผึ้งจนบาวแอบขำในใจ  เพราะปกติคนที่มีหน้าที่คอยบ่นน่าจะเป็นเขาเสียมากกว่า  ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เป็นคำสั่งจากท่านหญิงชาล็อตผ่านทางหัวหน้าแกรแฮมนั่นแหละ  มิเช่นนั้นตนก็คงไม่ทำอะไรบุ่มบ่ามแบบนี้หรอก

     "อย่าบ่นมากน่า! เอาเป็นว่าเธอจัดการหน้าที่ในส่วนของการศึกษาพฤติกรรมและเรียงโค้ดภาษาเพื่ออัพเดทภาษาท้องถิ่นของดาวดวงนี้ไปเถอะ..."

     อันที่จริงมารีนก็อยากจะเรียนรู้ภาษาท้องถิ่นเพื่ออัพเดทขอ้มูลไว้สำหรับการแปลภาษาอยู่หรอก  แต่เหมือนกับว่าชายคนที่ถูกจับได้จะรู้ทันเลยไม่พูดไม่จาอะไรเลยสักคำทั้ง ๆ ที่เจอกับสถานการณ์แบบนี้ตามปกติแล้วจะต้องโวยวายไปสามวันสี่คืนเสียด้วยซ้ำ  ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมเปิดปากแบบนี้แล้วจะเก็บข้อมูลด้านภาษาได้ยังไง?

     "ฮึ! ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะบาวนั่นแหละ  ควบคุมเกียร์ออร์ก้ายังไงถึงทำเครื่องส่งสัญญาณชิ้นสำคัญตกลงไปบนดาวเคราะห์ได้เนี่ย!"

     เรื่องมันเริ่มมาจากปฎิบัติการสำรวจดาวเคราะห์ต้าหลงแห่งนี้จากบนชั้นบรรยากาศ  เมื่อยานสำรวจของเกรแฮมได้ส่งเกียร์ออร์ก้าหนึ่งตัวออกไปเก็บข้อมูลโดยรอบวงโคจรของดาว  จังหวะนั้นเองที่อุกกาบาตลูกเล็ก ๆ พุ่งชนเข้าที่บริเวณส่วนเอวของตัวหุ่น  ทำให้ชิ้นส่วนเกราะป้องกันรังสีและลมสุริยะหลุดแตกออก  และมันคงไม่เป็นปัญหาใหญ่ถ้าไม่เพราะบังเอิญชิ้นส่วนนั้นดันมีเครื่องรับส่งสัญญาณสำหรับระบบควบคุมระยะไกลติดตั้งเอาไว้ด้วย  แถมยังร่วงลงไปในดาวเคราะห์ตามแรงดึงดูดอีกด้วย 

     "ก็บอกแล้วไงว่ามันเป็นอุบัติเหตุ! นี่ก็ส่งหมายเลข 01 ลงไปตามหาแล้วไงเล่าเฮ้อ!"

     บาวถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย  จริงอยู่ว่าโอกาสที่จะเกิดเรื่องแบบนี้มีน้อยถึงน้อยมาก  แต่ก็ใช่ว่าจะไม่สามารถเกิดขึ้นได้  และมันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่เพราะถ้าผู้อยู่อาศัยแต่ดั้งเดิมบนดาวเคราะห์เก็บชิ้นส่วนนี้ได้  อาจะเกิดปัญหาเกี่ยวกับรอยต่อของอารยธรรมที่มันแตกต่างกันเกินไปในภายภาคหน้า

     "ยังไงก็ตาม  คุณหญิงชาล็อตก็ออกคำเห็นว่าเราควรเริ่มศึกษาพฤติกรรมและวัดระดับความรู้ ภาษาและวัฒนธรรมของเจ้าพวกนี้เสียก่อนนะ!"

     บาวชี้ไปที่น้องหมาและสินหุ่ยซึ่งยังโดนขังอยู่ในกรงแก้วใสด้วยพยายามเบนเรื่องความผิดพลาดของตนไปที่สองคนนี้  มารีนพยักหน้ารับอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนที่จะออกคำสั่งให้รถลากจัดการดึงทั้งสองคนนี้ไปไว้ที่ส่วนควบคุมกักขังภายในยานเพื่อศึกษาพฤติกรรมกันต่อไป


จบตอน