เทพเซียนเกรียนยุทธภพ!

ลำดับตอนที่ #67 : เส้นตายสามวัน...

     "เฮ้ยเจ้าหนู...  นี่ก็คือไอ้วิทยาศาสตร์อะไรนั่นของเจ้าใช่หรือไม่?"

     "ก็บอกว่าตรูชื่อโชคเฟ้ยไม่ได้ชื่อเจ้าหนู!  แล้วก็นะ... ถึงมันจะใช่วิทยาศาสตร์ก็เถอะ  แต่ระดับเลเวลมันต่างกันลิบเลยระหว่างวิทย์ที่ตรูรู้กับวิทย์ของเจ้าพวกนี้น่ะ!!!"

     ผมกับเจ้าหมาโง่ที่วอนหาเรื่องใส่ตัวยืนซุบซิบกันในขณะที่ทางฮ่องเต้เชื้อเชิญอาคันตุกะจากต่างดาวเข้าสู่ท้องพระโรง  แน่นอนว่าจากการโจมตีเมื่อครู่ทางนี้คงไม่กล้าหือหรือตั้งข้อสงสัยใด ๆ อีกต่อไป  นอกเสียจากต้องยอมตามอย่างว่าง่าย  ผมเองก็ไม่โทษฮ่องเต้หรอกนะ  เพราะเจอแบบนี้เป็นใครก็คงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมทำตามความต้องการของทางนั้น

     "ขอบคุณองค์ราชาที่ให้โอกาสกระผมได้เปิดการเจรจากับท่านนะครับ"

     เจ้าเกรแฮมไม่วายยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์  แม้ว่าทางฮ่องเต้จะยังคงนิ่งขรึมแต่ในใจคงร้อนเป็นไฟเลยเชียว  ที่สำคัญกว่านั้นเผลอ ๆ ในหัวคงโยงเรื่องลักพาตัวเรียกค่าไถ่กับเทียนซานเข้าด้วยกันเรียบร้อยแล้วมั้ง?  ก็แหม... พฤติกรรมเกรียน ๆ ขนาดนี้ต่อให้ความหาทั่วยุทธภพคงเจอแค่ที่นี่ที่เดียวแหละเนอะ

     "เอาล่ะ  ในเมื่อเจ้าประสงค์จะขอความช่วยเหลือจากทางข้า  ข้าก็ยินยอมช่วยเหลือเจ้า...  หากแต่ทางนี้ย่อมต้องการหลักประกันว่าเมื่อพวกเจ้าได้ในสิ่งที่ต้องการแล้วจะไม่..."

     "กระผมขอยืนยันให้ชัดเจนเลยว่าทางเราต้องการแค่ตัวองค์หญิงกลับคืนมาเท่านั้น!  แล้วหลังจากนี้ทางเบื้องบนจะพิจารณาถึงการสานสัมพันธ์กับพวกท่านในลำดับต่อไป"

     การเจรจาระหว่างราชากับผู้มาเยือนยังคงดำเนินต่อไป  โดยส่วนใหญ่จะเป็นไปในแนวทางหารือเพื่อชิงตัวประกันกลับมา  นอกจากนี้ฮ่องเต้ยังสอดแทรกคำถามเกี่ยวกับทางนั้นแบบเนียน ๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของยานอวกาศหรือดินแดนที่พวกนั้นเดินทางจากมา  ซึ่งทางเกรแฮมก็ยินดีตอบทุกคำถามอย่างไม่ปิดบัง  แต่ผมก็ยังแอบสงสัยว่าภูมิปัญญาที่ฮ่องเต้มี ณ ปัจจุบันจะเข้าใจเรื่องอวกาศมากถึงเพียงไหนกันนะ?  ดีไม่ดีอาจจะงงเป็นไก่ตาแตกแต่แกล้งทำเป็นเข้าใจอยู่ก็ได้

     "เช่นนั้นข้าจะส่งคนออกตามหาเบาะแสโดยด่วนที่สุด  ระหว่างนี้ขอให้พวกท่านพักผ่อนภายในราชวังนี้ในฐานะราชอาคันตุกะของข้าเถิด!"

     ฮ่องเต้เชิญให้เกรแฮมเข้าไปพักผ่อนด้านในซึ่งนับเป้นความคิดที่เฉียบแหลมไม่เบา  เพราะในระหว่างที่หมอนั่นยังอยู่ในนี้  พรรคพวกที่บนยานก็คงไม่กล้าโจมตีใส่ราชวังแบบสุ่มสี่สุ่มห้าแน่ ๆ แต่ที่แย่คือราชาจะจริงจังกับการหาเบาะแสเรื่องลักพาตัวสักแค่ไหนกันนี่สิ...

     "ในเมื่อท่านกรุณาถึงเพียงนี้กระผมก็คงยากจะปฎิเสธ  เพียงแต่ด้วยภารกิจอันรัดตัวเกรงว่าพวกกระผมคงพำนักที่นี่ได้ไม่เกินสามวันหรอกนะขอรับ"

     ก็เหมือนเป็นการยื่นคำขาดกลาย ๆ ว่าถ้าภายในสามวันนี้ยังไม่ได้ตัวชาล็อตคืนมาพ่อยิงพวกเอ็งทิ้งแน่!  ดังนั้นทางนี้คงต้องรีบหามาตรการรับมือกับพวกมันภายในสามวันนี้ให้ได้ล่ะวะ!  และเมื่อเกรแฮมเดินเข้าไปพักผ่อนเรียบร้อยแล้ว  พวกผมก็ออกมาจากที่ซ่อนในทันที

     "จอมมาร! หวังว่าเจ้าคงมีคำแก้ตัวดี ๆ ให้ข้าฟังนะ!"

     ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าฮ่องเต้จะพิโรธขนาดไหน  ในเมื่อเกรียนยุคโบราณอย่างเส้าเทียนอิ้งเล่นใหญ่ขนาดนี้  ทว่าระดับจอมมารแล้วมีหรือที่แค่นี้จะสะดุ้งสะเทือน  มันพ่นลมออกจมูกก่อนจะกล่าวด้วยวาจาอันยโสว่า

     "เชอะ! พวกมันคือศัตรูร้ายจากแดนไกล  ไม่บอกเจ้าก็คงเดาออกว่ามันย่อมหมายตาดินแดนต้าหลงแห่งนี้เป็นอันดับแรก  หากข้าไม่ชิงเล่นงานพวกมันก่อนด้วยการลักตัวคนสำคัญของทางนั้นมา  ป่านนี้ทั้งราชวังแห่งนี้และเทียนซานคงแหลกเป็นผุยผงไปหมดแล้ว!"

     "พินาศตอนนี้กับพินาศในอีกสามวันให้หลังมันต่างกันเช่นไร?  หรือเจ้ามีวิธีรับมือกับศัตรูที่ร้ายกาจขนาดนั้นได้กันแน่!  อย่ามาทำเล่นลิ้นกับข้านะเส้าเทียนอิ้ง!!!"

     "ได้แน่นอน! หากเจ้ายังไม่ลืมว่าทางเราเองก็มีไพ่ตายเก็บไว้เช่นกัน!"

     โอ้โห... จากคำพูดนี้เล่นเอาผมทึ่งไปกับจอมมารไม่น้อยที่ยังอุตส่าห์คิดแผนเด็ด ๆ รับมืออีกฝ่ายได้  แต่หลังจากนั้นก็ต้องผิดหวังอย่างที่สุดเมื่อมันบุ้ยใบ้มาทางนี้ก่อนจะบอกว่า

     "ไอ้หนูนี่มันรู้เรื่องวิทยาศาสตร์ดี  อีกทั้งยังเคยขึ้นไปบนเกาะลอยฟ้าแห่งนั้นมาแล้ว  ย่อมรู้วิธีรับมือกับพวกมันอย่างแน่นอน!"

     รู้พ่องเอ็งดิ!  ตรูเป็นแค่เด็กมัธยมต้นเองนะเว้ย  แล้วจะไปมีวิธีรับมือกับศัตรูระดับกองทัพอวกาศได้ยังไงกันวะ?  ลำพังให้ไปขับยานอวกาศตรูยังทำไม่ได้เลยเฟ้ย  อย่าว่าแต่จะส่งไปสู้รบปรมมือกับพวกมันเลย!  หลังจากนั้นนอกจากทางราชการจะต้องเคลียร์ความเข้าใจกับราษฎรทั่วไปแล้ว  ทางผมยังต้องมานั่งอธิบายเรื่องราวรวมถึงวิทยาศาสตร์แบบง่าย ๆ ให้ฮ่องเต้ฟังอีกรอบด้วย  ก่อนจะตบท้ายว่าไอ้หมาโง่นี่มันขี้โม้ทั้งเพ...

@@@@@@@@@@@@

     เกรแฮมเดินทางเข้าสู่ที่พักอันหรูหราประดับประดาด้วยเครื่องเงินและทองอย่างครบครัน  ด้านนอกจวนก็มีข้ารับใช้คอยยืนรอคำสั่งอย่างพรักพร้อม  แน่นอนเขารู้ดีว่ามันก็แค่การเฝ้าจับตามองไม่ให้ทางนี้แอบหนีออกไปที่ไหนมากกว่า  แต่ตนก็ไม่คิดจะไปไหนอยู่แล้วเพราะถึงหมกตัวอยู่ในนี้ตลอดสามวันก็ยังสามารถสั่งการกับพวกพ้องที่ด้านนอกได้อย่างสะดวกสบาย

     "ฮัลโหลบาวหรือ?  เป็นไงบ้างได้ความคืบหน้าอะไรมั้ย?"

     เขาใช้ระบบสื่อสารโฮโลแกรมติดต่อกับลูกทีมคนอื่น ๆ และสอบถามความคืบหน้า  โดยทางด้านบาวและชางนั้นยังไม่พบเบาะแสใด ๆ เป็นพิเศษ  หากแต่มารีนนั้นตรวจพบสาเหตุการขัดข้องของระบบรักษาความปลอดภัยภายในยานสำรวจแล้ว  ซึ่งก็ไม่ต่างไปจากการคาดเดาของเขาก่อนหน้านี้สักเท่าไหร่  เพราะสัญญาณคลื่นรบกวนที่ถูกปล่อยแทรกในช่วงนั้นมาจากภายในยานจริง ๆ ดังนั้นความเป็นไปได้จากการถูกจู่โจมภายนอกก็ตัดทิ้งไปได้เลย

     "แล้วพอจะสืบหาที่มาของคลื่นรบกวนนั่นได้หรือเปล่า?  มีอะไรที่เชื่อมโยงกับอลิซาเบธบ้างมั้ย?  แล้วยัยนั่นตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่?"

      เกรแฮมต้องการหลักฐานหรืออะไรก็ได้ที่จะกุมความได้เปรียบในสถานการณ์ ณ ตอนนี้  ซึ่งนอกจากเส้นตายสามวันที่เขาใช้เป็นเชือกรัดคอฮ่องเต้แล้ว  มันก็ยังเป็นเชือกรัดคอตนเองอีกทอดด้วยเพราะหากปล่อยเวลาไว้นานกว่านี้  ทางสหราชอาณาจักรอาจจะไหวตัวทันและเขากับลูกทีมคงไม่พ้นตกเป็นแพะรับบาปแน่ ๆ   

     "เท่าที่สังเกตยังไม่เห็นอะไรผิดปกตินะ  แต่ฉันสั่งให้ระบบอัตโนมัติคอยจับตามองและบันทึกความเคลื่อนไหวทุกอย่างของอลิซาเบธตามที่เกรแฮมสั่งไว้แล้วล่ะ!"

     ได้ยินดังนี้เขาก็อุ่นใจขึ้นในระดับหนึ่ง  ตราบใดที่ทางนี้ยังไม่เผยไต๋ออกไปจนมีพิรุธ  อย่างน้อยไอ้แอนดรอยนั่นก็คงยังสงบเสงี่ยมไม่บุ่มบ่ามทำอะไรไปอีกสักพักเป็นแน่...



จบตอน