เทพเซียนเกรียนยุทธภพ!

ลำดับตอนที่ #88 : ข้าหลวงใหญ่แห่งสหราชอาณาจักร

     เย่อจื่อถูกนำตัวไปคุมขังไว้ที่ด้านในวังต้องห้ามหลังจากที่พ่ายแพ้ให้กับพวกจากต่างดาว  โดยแยกขังกับพวกฮ่องเต้และขุนศึกคนอื่น ๆ  เพราะพวกมันต้องการสอบปากคำทีละคนเพื่อเค้นข้อมูลสำคัญเกี่ยวกับตัวประกันที่ถูกจับตัวไปนั่นเอง

     "องค์หญิงอยู่ที่ไหน?"

     เจ้าหน้าที่สอบสวนถามเย่อจื่อซึ่งถูกจัดมัดไพล่หลังตรึงไว้กับเก้าอี้เหล็กในห้องขังแถมยังมีผ้าสีดำผูกปิดตาเอาไว้อีก  เขาโดนสั่งงดน้ำงดอาหารมาได้สามวันเต็มและกำลังอยู่ในช่วงอิดโรยจนถึงขีดสุดแล้ว

     "...ข้าไม่รู้!"

     ได้ยินดังนั้นเจ้าหน้าที่สอบสวนอีกคนจึงหวดไม้กระบองเหล็กใส่แบบไม่ยั้ง  แต่ก็ทำได้เพียงสร้างความบอบช้ำเล็กน้อยให้แก่เขาเท่านั้น  เนื่องด้วยวรยุทธที่สูงส่งของเด็กหนุ่มเป็นเสมือนเกราะป้องกันอันตรายนั่นเอง  ตราบใดที่ไม่เจออาวุธร้ายแรงหรือพลังปราณที่เหนือชั้นกว่าย่อมไม่ระคายผิวแต่อย่างใด  ทว่าการอดอาหารนั้นดูจะส่งผลโดยตรงต่อเรื่อวแรงและกำลังใจของเขามากกว่าเสียอีก

     "หนอย! ทำไมไอ้นี่มันอึดนักวะหา!"

     พวกเจ้าหน้าที่ต่างร้อนใจเพราะลงมือสอบสวนอย่างหนักมาตั้งสองวันแล้วแต่ยังไม่ได้เบาะแสสำคัญอะไรสักอย่าง  ที่ได้มาก็มีแต่ข้อมูลพื้น ๆ อย่างเช่นสภาพความเป็นไปในสังคมต้าหลงและเรื่องราวในยุทธภพเท่านั้น  ด้านทีมที่ลงมือทรมานฮ่องเต้ก็ได้แค่ข้อมูลเกี่ยวกับเทียนซานซึ่งเป็นข้อมูลเก่าไม่มีประโยชน์อะไรมากนัก

     "ขนาดใช้สารพิษเพื่อรีดข้อมูลแล้วก็ยังไม่ได้ผลรึ?"

     โทมัสรู้สึกผิดหวังเพราะแม้แต่น้ำยาสูตรพิเศษที่ปรุงขึ้นโดยมีจุดประสงค์ในการกล่อมประสาทและบีบให้อีกฝ่ายสารภาพความลับออกมาก็ยังไม่ได้เบาะแสสำคัญอะไร  ด้านเกรแฮมที่ร้อนใจก็เตรียมที่จะจัดทีมออกค้นหาด้วยตัวเองอีกครั้ง

     "ใจเย็นก่อน! ตอนนี้พวกเราส่งโดรนขนาดเล็กออกไปสืบหาตัวองค์หญิงแล้ว  ถ้าถึงเวลานั้นยังไม่ได้อะไรเป็นชิ่นเป็นอันอีกละก็  อาจจะต้องเตรียมใจลงมือเผาเมืองสักเมืองสองเมืองล่ะ!"

     "...เรื่องนั้นคงไม่จำเป็นแล้วล่ะครับ!"

     น้ำเสียงอันราบเรียบหากแต่แฝงไว้ด้วยความน่าเกรงขามดังขึ้น  จอห์น แมคเกรเกอร์  ข้าหลวงใหญ่แห่งสหราชอาณาจักรพร้อมด้วยแอนดรอยข้ารับใช้อลิซาเบธปรากฏตัวขึ้นที่คุกใต้ดินอย่างกะทันหัน  ทั้งโทมัสและเกรแฮมต่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยว่าเจ้านี่เดินทางมาถึงเร็วเสียเหลือเกิน  ราวกับวางแผนการเดินทางไว้ล่วงหน้าแล้วยังไงยังงั้น

     "ผมคือข้าหลวงใหญ่แห่งสหราชอาณาจักร  ผู้รับมอบอำนาจเต็มจากสมเด็จพระราชินีคลาวเดียให้เข้าร่วมปฎิบัติภารกิจสำคัญในการชิงตัวองค์หญิงกลับมาจากอริราชศัตรูครับ..."

     ชายวัยกลางคนผู้ถือดีคนนี้คือคนจากตระกูลแมคเกรเกอร์  ข้าราชบริพารผู้รับใช้ราชินีด้วยความภักดีและเหี้ยมโหดยิ่ง  ชื่อเสียงของเขาดังกระฉ่อนทั่วทุกสารทิศในเรื่องการทรมานและสังหารผู้คนแบบไม่ไว้หน้า 

     "เป็นเกียรติที่ได้พบและร่วมงานกับท่านข้าหลวงใหญ่ขอรับ..."

     โทมัสกล่าวอย่างสุภาพและยื่นมือออกไป  หากแต่อีกฝ่ายกลับสะบัดมือของเขาอย่างไม่ใยดี

     "แต่ผมไม่ยินดีอย่างยิ่ง  อันที่จริง... ถ้าไม่เพราะความอ่อนหัดของพวกแก  ป่านนี้ชาล็อตควรจะได้กลับคืนสู่อ้อมอกของสหราชอาณาจักรอย่างปลอดภัยแล้ว!"

     แววตาของแมคเกรเกอร์ส่อประกายความเกลียดชังเต็มที่  ซึ่งก็ไม่น่าแปลกใจนักเพราะความรับผิดชอบทั้งหมดมันตกอยู่กับเกรแฮมและลูกทีม  กระนั้นทุกคนก็ยังอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมยัยแอนดรอยตัวแสบอลิซาเบธถึงมาอยู่กับเขาได้?

     "อลิซาเบธจะเป็นผู้ช่วยคนสำคัญในการตามหาร่อยรอยของชาล็อตครับ  รับรองว่าเธอจะเป็นประโยชน์มากกว่าโดรนกระจอก ๆ ของพวกแกอย่างแน่นอน!"

     แมคเกรเกอร์เฉลยข้อสงสัยในแววตาของทั้งสอง  เกรแฮมยิ่งโกรธแค้นเข้าไปที่โดนดูถูกถึงขนาดนี้  อย่างไรก็ดีโทมัสพยายามสอบถามถึงยุทธวิธีจากอีกฝ่ายเพื่อยืนยันอัตราความสำเร็จในการปฏิบัติภารกิจดังกล่าว

     "มันเป็นเรื่องของทางนี้และพวกแกไม่จำเป็นต้องรู้หรอกนะ  ถ้าว่างนักก็ช่วยเกณฑ์คนไปทำความสะอาดยานเดินอวกาศของผมแล้วกัน  ตอนที่ไปรับตัวชาล็อตผมอยากให้เธอได้เดินทางไปกับยานที่สะอาดเอี่ยม  ไม่มีเชื้อโรคจากพวกสหพันธ์ทางช้างเผือกติดไปด้วยน่ะ!"

     แมคเกรเกอร์กล่าวทิ้งท้ายไว้อย่างเจ็บแสบ  ก่อนจะออกคำสั่งให้ปล่อยตัวเชลยศึกทุกคนที่ถูกจับกุมตัวมาสอบสวนในทันที  ท่ามกลางการคัดค้านจากโทมัสและเจ้าหน้าที่ทุกคน  ทว่าสุดท้ายก็ไม่มีใครกล้าขัดขวาง  เพราะนี่อาจจะกลายเป็นชนวนเหตุของสงครามได้  เมื่อไม่มีทางเลือกทั้งฮ่องเต้และเย่อจื่อรวมถึงคนอื่น ๆ ต่างก็ได้รับการปล่อยตัวเป็นอิสระในที่สุด

     "ก่อนอื่นต้องขออภัยอย่างสูงที่พวกข้ารับใช้ชั้นต่ำพวกนั้นได้กระทำการอันเป็นการดูหมิ่นเกียรติของคุณนะครับ  อืมม... เห็นว่าชื่อคุณหลิวเย่อจื่อสินะ?"

     ข้าหลวงใหญ่กล่าวทักทายเย่อจื่อหลัวจากที่ปล่อยตัวออกมาแล้ว  ด้านฮ่องเต้และทหารรับใช้ต่างถูกส่งตัวไปรับการรักษาอาการบาดเจ็บและเยียวยาทางจิตจากผู้เชี่ยวชาญที่เดินทางมาพร้อมกับแมคเกรเกอร์

     "พวกเจ้าเป็นใคร! มีจุดประสงค์ใดกันแน่ถึงกล้าบุกรุกวังหลวงเช่นนี้!"

     แม้ตัวจะอิดโรยแต่แววตายังกล้าแข็งอยู่  เย่อจื่อเผชิญหน้ากับแมคเกรเกอร์อย่างไม่หวาดเกรงใด ๆ  เขายังโกรธแค้นการกระทำของผู้มาเยือนที่ลบลู่ดูหมิ่นกระทั่งองค์ราชาของทางนี้

     "เอ้าใจเย็น ๆ ก่อนนะครับ  ผมจะไล่เรียงลำดับเหตุการณ์ทั้งหมดให้  เพื่อที่เราจะได้พูดคุยกันอย่างเข้าอกเข้าใจกันมากยิ่งขึ้นนะ..."

     แล้วข้าหลวงใหญ่ก็ได้เริ่มเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น  โดยมีการปูพื้นความรู้เกี่ยวกับวัฒนธรรมรวมถึงเทคโนโลยีจากทางฝ่ายตนให้เด็กหนุ่มได้รับทราบและเข้าใจในเบื้องต้นเสียก่อน  เย่อจื่อเป็นคนฉลาดแค่ได้ฟังก็พอจะทำความเข้าใจเนื้อหาได้มากถึงครึ่งหนึ่งเลยทีเดียว

     "อย่างที่ได้แจ้งไปแล้ว  จุดประสงค์ของพวกผมคือการเจริญสัมพันธไมตรีอันดีระหว่างดวงดาว  หรือพูดง่าย ๆ ก็คือพวกผมเดินทางมาเพื่อผูกมิตรกับทางนี้ยังไงล่ะ  ทีนี้ปัญหานั้นก็เริ่มจากพวกเทียนซาน..."

     เแมคเกรเกอร์เริ่มเปิดประเด็นการลักพาตัวองค์หญิงชาล็อตโดยฝีมือของพวกเทียนซาน  รวมถึงแผนการชิงตัวประกันกลับมา  ด้วยการนี้เขาจึงต้องพึ่งฝีมือและความชำนาญพื้นที่ของเหล่าจอมยุทธฝ่ายคุณธรรมเฉกเช่นห้าพรรคใหญ่นั่นเอง!

จบตอน